[CICErrrIMA]

E takova këtë verë shoqen e klasës .Po, ishte ajo,më e bukura e paralelës IV 1,më e bukura e gjeneratës,më e bukura e shkollës,më e bukura Maturante e vitit '88..Nuk e kam parë nga nata e Maturës,që atëherë kur menduam se u rritem,shpëtuam,fluturuam nën hyjnitë që rrotulloheshin nën shiun e argjentë,ikëm me valet e tërbuara të detit kaltërosh,që përpëlitej për të hequr vëmendjen,nën dritën e shetitores së Plazhit të Vogël.
Të kapur dorë për dore,këndonim këngët që ishin fiksuar nga mbrëmja e përbashkët,me zërin tonë,me ritmin e këngëve që na kishte shoqëruar ditëve të fundit,të vitit të fundit në gjimnazin e Ulqinit...Pëshpëritnim së bashku këngët që zgjonin mallëngjimin e ndarjes,vargjet për dashurinë që kishte mbetur e pathënë,në pragun e lamtumirës së përhershme ! Eh, sa kujtime u trazuan përnjëherazi,me një shiqim,në shpejtësinë e erës,në takimin e asaj nate,verës në kalim e sipër !

Bukuroshe ! Bukurosheeee! Nuk u përgjigjë...I shpejtova hapat e mi me nxitimin e atletëve në fund të garës.Ktheu kokën dhe u buzëqesh.Më është plakur syri apo vërtet ti nuk je plakur aspak,i thashë me një ndjenjë dashurie dhe gëzimi ,ndjenjë e cila që moti nuk më kishte përshkuar.Mbetëm të shtangur për një moment.Opservuam vendodhjen fshehurazi dhe u përqafëm si dikur,siç bën shoku me shoqen e vërtet,me dashuri vëllazërore,me epshe respekti dhe nostalgjie që vetëm motra ushqen për vëllaun e vet...Vërtet nuk ishte plakur aq shumë,nuk kishte ndryshuar fare buzëqeshja e saj magjepse...e zëri i saj që dikur ngrinte në vend çdo lëvizje,nuk e kishte humbur ngjyrën e vet !

U ulëm pranë hyrjes së parë sikur natën e Qershorit të vitit '88,kur u ndamë për të u takuar pas shumë viteve.Biseduam për shumë e shumë gjëra që rridhnin nga kujtesa në gjuhën tonë...sa shumë pyetje për një kohë të etur për fluturim,që nuk ndalon asnjëherë kur zemrat gëzojnë !!!

Nuk e zgjatëm shumë ... u lodhëm nga mallëngjimi që ishte i pashmangshëm.Çdo fjalë për të kaluarën nxiste ofshamën e thellë,të pastër njerëzore,dhe dhimbjen për vitet e kaluara me nxitim !

Përse jeta është e bukur kur kujtimet e bukura vijnë si shërim në plagë...a thua ndoshta aq pak i kemi shijuar apo pangopësia e njerëzve për të shijuar të bukurën tejkalon limitet njerëzore për të çmuar më shumë ardhmërinë,për ta ndërtuar më të mirë,apo ndoshta i frikohemi të ardhurës,bëhemi pesimist...Nuk e dij,por jam i sigurt që momentet e rinisë janë të papërsëritura.
Ngushllimi i vetëm mbesin pasardhësit tanë...

Sa keq e ndjej vehten kur kujtoj se kanë kaluar gjithë ato vite pa parë njerëzit për të cilët dikur,isha në gjendje edhe të vdes !