[Albanian eX|PerT]

LINDJA E MUHAMMEDIT ALEJHIS SELAM

Shkruar nga Sulejman Osmani


Muhammedi alejhi selam lindi në mëngjesin e ditës së hënë më 20 prill të vitit 571 e.r. ky vit veçohet edhe me sulmin që deshi ta bëjë Ebreheja (një mbret nga Jemeni) ndaj Qabes dhe në histori njihet si ‘viti i elefantit’.

Rreth mrekullive që ndodhën në natën e lindjes së Pejgamberit alejhi selam flasin shumë burime të ndryshme, nga ato të vërteta dhe të pavërteta. Ato që na kanë arritur me varg interpretësh (sened) të vërtetë duhet të pranohen dhe të argumentojmë me to, ndërsa ato që nuk janë të sigurta dhe kanë dyshime, duhet shikuar në to dhe studiuar. Asgjë nuk duhet të pranojmë e as të refuzojmë pa u mbështetur në argumente.
Vitet e para të fëmijërisë së tij i kaloi në fisin Beni Sead, sipas traditës së mekasve, të cilët i dërgonin fëmijët e tyre në fshat larg qytetit. Aty qëndroi pesë vjet, e në këtë kohë ndodhi edhe hapja e gjoksit të Muhammedit alejhi selam, andaj e frikësuar nga kjo ngjarje, Halimeja (gruaja, e cila kishte marrë në mbikëqyrje) e kthen atë te nëna e tij.
Kur i mbushi gjashtë vjet, nëna e mori në rrugë për në Medinë për t’i vizituar disa të afërm të saj, por duke u kthyer rrugës vdes në vendin e quajtur ‘El Ebvau’, i cili gjendet rreth 40 km larg Medinës, e me të mbeti ta vazhdojë rrugën shërbëtorja Ummu Ejmen. Muhammedi alejhi selam mbeti edhe pa nën, e babin as që e kishte parë, por mërzia iu shtua edhe më tepër kur vdiq gjyshi i tij, i cili e kishte marrë atë në mbikëqyrje pas vdekjes së nënës. Tash muhammedi alejhi selam kishte tetë vjetë kur gjyshi i kishte arritur të njëqin e njëzetat. Pas vdekjes së gjyshit, atë e mori në përkujdesje xhaxhai Ebu Talibi. Dy herë udhëtoi së bashku me të deri në Siri. Herën e parë gjatë rrugës, në qytezën Busra në veri të Shamit, u takua me priftin e quajtur Behira, i cili i frymëzuar nga lajmërimet e Tevratit për Pejgamberin që do të vie, e porositi xhaxhain e tij që të mos e marrë me vete në rrugë, ngase frikohej se mos do t’i bënin keq çifutët e Sirisë.
Udhëtimin e dytë për Siri e bëri me karavanin e Hatixhes, kurse ajo e mahnitur me sinqeritetin e tij kërkoi që të martohen.
Muhammedi alejhi selam atëbotë i kishte 25 vjet, kurse Hatixheja 45 vjet. Që të dy e pranuan njëri tjetrin me dëshirë, e si rezultat i kësaj ishte jeta e tyre e lumtur me respekt të ndërsjellë. Gjatë jetës bashkëshortotre me të Pejgamberi alejhi selam nuk kishte grua tjetër, kurse për dashurinë që kishte ndaj saj flasin shumë hadithe. Ajo ishte e vetmja me të cilën pati fëmijë 9përveç Marisë, e cila i kishte lindur një djalë, i cili quhej Ibrahim, e që kishte jetuar vetëm tetëmbëdhjetë muaj).
Kështu jetoi Muhammedi alejhi selam i paprekur nga çdo e keqe, në mesin e një shoqërie të shaktërruar në të gjitha aspektet. Marrëdhëniet njerëzore kishin marrë tatëpjetën. Luftërat ndërfisnore zgjatnin me vite, e në besim kishin devijuar nga e vërteta. Qaben e kishin mbushur me idhuj, të cilët i adhuronin për zotëra. Vajzat e tyre i varrosnin për së gjalli dhe vërtet ishte një krizë e rëndë shoqërore. Muhammedi alejhi selam nuk ishte i kënaqur me këtë gjendje. Asnjëherë nuk i shoqëronte as në lutjet e tyre, e as në tubimet, në të cilat pinin dhe dëfreheshin. I shtyrë nga kjo gjendje, filloi të vetmohej në shpellën “Gari Hira” dhe siç tregojnë burimet e transmetuara, aty qëndronte gjatë tërë muajit të Ramazanit, dhe kohë pas kohe vinte në shtëpi që të furnizohej me gjëra të nevojshme (hadithin lidhur me këtë e transmeton Buhariu në Sahihun e tij, shiko: “Fet’hul bari”, vëll. I, f. 30-31).
Rreth asaj se si e adhuronte Allahun nuk ka burime të sigurta, por anohet në atë se lutej sipas Sheriatit të ndonjë Pejgamberi të mëparshëm. Dihet se arabët deri vonë i përmbaheshin besimit të Ibrahimit alejhi selam, derisa një mekas i quajtur Amr bin Luhej solli nga Siria një idhull dhe me këtë idhujtaria e zëvendësoi besimin që e kishin trashëguar nga gjyshi i tyre, Ibrahimi alejhi selam. Për dallim nga të tjerët, Muhammedi alejhi selam kurrë nuk i bëri ibadet ndonjë idhulli, nuk i ra në sexhde dhe nuk kërkoi fatin nga zotërat e imagjinuar. Allahu e zgjodhi dhe e ruajti nga çdo e keqe. Ia pastroi zemrën duke qenë fëmijë i vogël. Tregohet se si bari në Mekë, Muhammedi alejhi selam ishte marrë vesh me një shok të tij që t’ia ruajë delet derisa ky të shkonte në një dasmë, e cila po bëhej nga të parët e Mekës. Por në të hyrë të Mekës, nga tingujt e një melodie hyjnore, atë e zuri gjumi dhe nuk diti asgjë për veten deri të nesërmen, kur e zgjoi vapa e madhe.E njëjta ngjarje i ndodhi edhe një herë tjetër, andaj këto janë dëshmi se Allahu ka dashur ta ruajë dhe veçojë.
Kur Muhammedi alejhi selam i mbushi të katërdhjetat, Allahu e dërgoi mëshirë për mbarë njerëzimin, thirrës në Rrugën e Tij dhe kandil që ndriçon.
Ajetet e para të Kur’anit i zbritën në shpellën Hira (aty ku vetmohej) duke e urdhëruar që të mësojë dhe lexojë në emër të Allahut, i Cili ka krijuar qiejt, tokën dhe gjithë atë që ekziston.
Tash do të fillojë një sistem i ri njerëzor. Botën do ta ndritë besimi i pastër, i bazuar në Njësinë e Zotit xhel-le shanuhu. Fjala e Tij do të lartësohet e besimi monoteist do të formojë shtetin e parë islam i bazuar në ligjin e Allahut dhe Sunnetin e Pejgamberit alejhi selam. Si rezultat i këtyre mësimeve lindën gjenerata, të cilat kurrë më nuk u përsëritën. Luftuan për Islam me pasuri dhe shpirt. Allahu u premtoi Xhenetin dhe kënaqësitë e tij. Të gjitha këto ishin si rezultat i edukatës së bazuar në mësimet hyjnore të Islamit.
Rruga deri në fitore ishte e gjatë dhe me plot pengesa, por besimi i vërtetë në të Vetmin Zot dhe durimi i pashembullt ishin mbi të gjitha.
Sahabët, të bindur në Pejgamberin alejhi selam, përcillnin çdo gjë që bënte ai, e imitonin edhe nëse nuk e dinin qëllimin, duke ditur se nuk flet tjetër përveç asaj që i shpallet nga Allahu xhel-le shanuhu. Prej këtu zë fill një bazë e re islame që do të quhet Sunnet, ose gjithçka që ka të bëjë mbi të Dërguarin e Allahut – Muhammedin alejhi selam.





Referencat:
1.”Es-Siretu en-nebevie es-sahiha”, Ekrem Dijaul Omeri, vëll. I, f. 99-101, 106-111, 113-114, 125.
2.”Mustedreku” i Hakimit, vëll. III, f. 182.
3.”Suneni” i Tirmidhiut, vëll. V, f. 590.
4.”Sijer ve megazi”, Ibn Is’hak, f. 79-80.

Marrë nga libri “Sunneti bazë e Sheriatit”



http://www.fjalaebukur.com