[emine]

Dhandrri dhe grueja e meçme

Ish kanë ni djalë koxha mênjemadh edhe ish kanë martue.
Masi fjet natën e parë me grue, t’nesërmen u çue e shkoi me mjellë grunë n’arë edhe u tha te shpija:

- Bukën me ma pru djali!
Kur shkon te ara edhe ja nis me livrue. Po pret çka po bâjnë robt e shpisë - kush po ja çon bukën.
Kta te shpija s’dinë qysh me ja ba. A bâhet prâmë me u martuee e sod me ja çue bukën djali te ara. Mirëpo, ajo nusja ish kânë e meçme edhe u thotë robve t’shpisë:

- Binma bukën edhe ni drapën , se une kam me ja çue bukën.
Ja bien bukën e drapnin e niset nusja me shkue te ara. Kur mrrin tu i shoqi i tha:
- Puna e marë!
- Marë paç!
- Ku me ja nisë me korrë, o njeri?
- Qysh me korrë - i tha i shoqi - po une qe sa ja nisa me livrue…!
- Po si qaj djali yt, o njeri - i tha grueja - promë u martove e sod po don me ta pru djali bukën.