[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...

Për këtë Allahu solli disa shembuj: “O ju njerëz! Ja, u dha një shembull! Dëgjoni, pra! Vërtet, ata që ju i lusni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë asnjë mizë edhe nëse grumbullohen të gjithë për të; po ashtu, nëse miza u rrëmben atyre diçka, ata nuk do të mund ta shpëtojnë atë prej saj. I dobët është edhe lutësi edhe i luturi.” (22:73) “Shembulli i atyre, të cilët përveç Allahut morën mbrojtës (idhuj) është si shembulli i merimangës, që thur shtëpi e sikur ta dinin ata më e dobëta shtëpi është ajo e merimangës.” (29:41) Njëri nga myslimanët e ka treguar pafuqishmërinë e idhujve me këto fjalë: “A është zot ai (idhull), në kokën e të cilit urinojnë dhelpërat? Me të vërtetë, i poshtëruar është ai, që e urinojnë dhelpërat!”. E kur arriti puna deri te këta shembuj të qartë, idhujtarët u shqetësuan, u zemëruan dhe i shanë myslimanët, madje edhe Zotin e tyre, Allahun e Madhëruar. Por Allahu i Madhëruar i ndaloi myslimanët që t’i shanin idhujtarët dhe urdhëroi e tha: “Ju mos ua shani ata (zota), që (idhujtarët) u luten përveç Allahut e të fyejnë Allahun nga armiqësia, duke mos ditur (për madhërinë e Tij).” (6:108) Idhujtarët vendosën që ta shkatërronin thirrjen për në Islam dhe t’i pengonin njerëzit nga rruga e Allahut me presion e me dhunë. Për këtë, çdo kryetar dhe njeri me pozitë filloi t’i ndëshkojë ata që besonin nga fisi i tij. E disa prej tyre shkuan tek Ebu Talibi dhe i kërkuan që ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të thërriste në rrugën e Allahut. Ndëshkimi ndaj myslimanëve Ndëshkimet, që idhujtarët ushtronin ndaj myslimanëve qenë të shumta dhe të rënda, aq sa të rrënqethet mishi e të çahet zemra prej tyre. Bilal ibn Ribahi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte skllav i Umeje ibn Halef Xhamhiut. Umeja i varte Bilalit në qafë një litar dhe e çonte te fëmijët, që të luanin me të, por Bilali thoshte: “Një, Një.”9 Umeja e nxirrte Bilalin në mesditë dhe e shtrinte me shpinë përtokë, në rërën a gurët e nxehtë. Urdhëronte që t’i vinin mbi gjoks një gur të madh e pastaj thoshte: “Do të vazhdosh kështu, derisa të vdesësh, ose ta mohosh Muhamedin dhe të adhurosh putat Latë dhe Uzza.” Bilali nuk pushonte së thëni: “Një, Një.” Një ditë kaloi andej Ebu Bekër Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kur e pa Bilalin duke e torturuar ashtu, ia bleu atë Umejes dhe e liroi për hir të Allahut. Amër ibn Fehiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) torturohej aq shumë nga idhujtarët, sa i humbiste ndjenjat dhe nuk dinte ç’fliste. Ebu Fekihi. Emrin e vërtetë e kishte Eflih; thuhet se ishte prej Ezdi. Ai ishte skllav i Beni Abdi Dariut. Atë e nxirrnin në mes të ditës, në pikun e vapës. Ia lidhnin këmbët me pranga hekuri. Ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin barkas në rërën e nxehtë. Pastaj i vinin në shpinë një gur të madh dhe e linin ashtu, pa lëvizur, derisa humbiste ndjenjat. Kështu, idhujtarët nuk pushuan së torturuari atë, derisa më në fund emigroi për në Abisini në Hixhretin e dytë. Njëherë i patën lidhur këmbët me një litar. Pastaj e tërhoqën dhe e lëshuan në rërën e nxehtë. Pastaj ia shtrënguan litarin në fyt, derisa kujtuan se vdiq. Ebu Bekri kaloi atypari, e bleu Eflihun dhe e la atë të lirë për hir të Allahut. Habbab ibn Eretti ishte nga ata që ishin zënë robër qysh në kohën e Padijes (para Islamit). E pati blerë Ummu Enmari, bija e Sibaiut, nga fisi Huza. Habbabi punonte farkëtar. Pasi u bë mysliman, pronarja e vet e torturoi shumë. Ajo merrte hekurin e skuqur dhe ia vinte në shpinë, që të mohonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).

vazhdon...