[lirik]

Nje nate muzgu
pa i numruar hapat e mi
ecja per udhët e nje kohe
nga njihe r as koha
as vetja ime
si quhheshin nuk e di
e di se toka dukej plot halle
lotet e mbrendshme q e nuk piknin
ishin shendruar në vetmi
e ne merzi qehreje dukeshin dhe e zalle
mbi qka qendronin hapat e mi
kah po shkonin
netet nuk kishin dashuri
qehret e kohes mohonin
endrra ime kerkonte liri
kekronte dashuri
vet me vetet e mia belbezonin
lindja perendimi
jug veri
kah do armiq te zi
stërvuajtjet e atdheut renkonin
i ndjeja edhe ne larggesi
eerresirat e largta murmuronin
her her flisja me ndonje terr te zi
ikjet kah do me largononin
me pi kishte vetem merzi
udhet gjithmone te harronin
kujtesat plot dhimbsuri
netet e pa meshirshme e ditet kalonin
sadistet e shekullit te zi
diqkajat vuejterisht perkujtonin
si quhej kjo kujtese
udhet me plot pa shpirtesi
sa her deshta te vdes
e nuk me la instikti i zi
qe prine ne ket bote te pa besë
me nje te kote shpresë
ku ka me i mire se varri i zi
fundi i botes se pabesë
vetem aty gjen qetsi
se jeta nuk ka shpresë
e njohen hapat e mi
ne netet e ditet plot ves
ne boten plot mallë e mërzi

shlkruar nga autori ne mergim xhelal ferizi