[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...

Ezani Myslimanët filluan të vinin me grupe për të falur namazet e pesë kohëve, por nuk dinin të përcaktonin kohën e namazit. Disa vinin para kohe, disa të tjerë vinin pas kohe. Për këtë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u këshillua me myslimanët, se si të caktonin një shenjë, me të cilën të dinin kohën e namazit. Njëri tha: “Të ndezim një zjarr, që, kur të shikohet, njerëzit ta dinë që është koha e namazit.” Një tjetër tha: “T’i biem borisë.” Tjetri tha: “Të bjerë kambana.” Ndërsa Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tha: “A nuk po dërgoni një burrë për të thirrur: “Namazi me xhemat.” Profeti (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e pranoi këtë mendim dhe e zbatoi atë. Abdullah ibn Zejd ibn Abdu Rabihil Ensariu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e shikoi ezanin në ëndërr. Erdhi menjëherë e ia tregoi të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Kjo ëndërr është e vërtetë.” Urdhëroi Abdullahun që të takonte Bilalin dhe t’i thoshte që ai të thërriste ezanin, sepse Bilali kishte më shumë zë sesa Abdullahu. Omeri e dëgjoi ezanin dhe erdhi menjëherë, duke tërhequr përtokë pelerinën e tij dhe duke thënë: “Për Zotin, unë kështu e kam parë në ëndërr ezanin.” Kështu, u përforcua ëndrra dhe ezani u bë që atë ditë një nga shenjat e Islamit. Vëllazërimi midis muhaxhirëve dhe ensarëve Nga mirësjellja dhe bujaria që kishin ensarët, haheshin me njëri-tjetrin se kush e kush t’i merrte më parë muhaxhirët (ardhësit) në shtëpi për t’i strehuar dhe për t’i respektuar. Për këtë Allahu ka thënë: “Ata që kanë shtëpinë (Medinen) dhe Imanin (besimin) i duan ata (muhaxhirët) që emigruan dhe nuk kanë smirë për të mirat e tyre; ata (ensarët) japin edhe atë, për të cilën kanë nevojë vetë.” (59:9) Kjo dashuri midis muhaxhirëve dhe ensarëve u shtua edhe më shumë, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të!) i vëllazëroi ata midis tyre. Kështu, çdo ensar u bë vëlla me një muhaxhir. Ata ishin 45 ensarë dhe 45 muhaxhirë. Vëllazërim do të thoshte që pas vdekjes të trashëgonin njëri-tjetrin dhe jo njerëzit e fisit të vet. Më vonë ky rregull u anulua, por mbeti në fuqi vëllazërimi midis muhaxhirëve dhe ensarëve. Besëlidhja e këtij vëllazërimi u bë në shtëpinë e Enes ibn Malikut. Nga dashuria që kishin ensarët për vëllezërit e tyre muhaxhirë, i sollën hurma Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të!), që t’i ndante midis tyre dhe muhaxhirëve, por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të!) nuk pranoi. Atëherë, ata thanë: “Ju, o Muhaxhirë na ndihmoni t’u shërbejmë hurmave dhe frutat t’i ndajmë midis nesh e jush.” Këtë propozim e pranoi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të!) . Sa’ad ibn Rabia kishte pasuri më shumë se të tjerët dhe i tha vëllait të vet, mërgimtarit Abdu Rrahman ibn Auf (Allahu qoftë i kënaqur me të!) : “Ta ndajmë pasurinë time në dy pjesë të barabarta, njëra për mua dhe tjetra për ty. Unë kam dy gra, më thuaj cila të pëlqen; unë e ndaj dhe pasi të mbarojë ajo afatin e pritjes, martohu ti.” “Allahu ta begatoftë, familjen dhe pasurinë tënde,- ia ktheu Abdu Rrahmani. Mbaji për vete se janë tuat, por më trego ku është tregu juaj?” Ata i treguan tregun e Benu Kajnukas. Abdu Rrahmani shkoi atje, u mor me tregti dhe kur u kthye që andej, solli me vete kos dhe gjalpë. Nuk kaluan shumë ditë dhe ai fitoi ca para me tregti. Pastaj u martua me një grua nga Ensarët.