Dardania.de - Shiko Postimin Tek

~~Denim~~ · 03-05-12, 18:33

Kush është Jezusi? A ishte Ai Biri i Perëndisë? Një shikim i shkurtër i jetës së Jezusit të Nazaretit, dhe pse nuk është besim i verbër të besosh në Të

Është e pamundur që ne ta dimë përfundimisht nëse Perëndia ekziston dhe si është Ai në rast se Ai nuk e merr iniciativën të na e zbulojë veten. Ne duhet ta dimë si është Ai dhe qëndrimin e Tij ndaj nesh. Ta zëmë se e dimë që Ai ekziston, por është si Adolf Hitleri--kapriçioz, i keq, paragjykues, dhe mizor. Çfarë zbulimi i tmerrshëm do të ishte!

Ne duhet t'i hedhim një sy gjithë horizontit të historisë për të parë nëse ka ndonjë shenjë të zbulesës së Perëndisë. Dhe ka një shenjë të qartë. Në një fshat të humbur në Palestinë, pothuaj 2,000 vjet më parë, një foshnjë lindi në një stallë. Sot e gjithë bota vazhdon të festojë lindjen e tij-të Jezusit.

Ai jetoi pa u vënë re deri në moshën tridhjetë vjeçare, dhe pastaj filloi një shërbesë publike që zgjati tre vjet. Ajo ndryshoi gjithë rrjedhën e historisë. Ai ishte njeri i mirë dhe na thuhet se "njerëzit e zakonshëm e dëgjonin me ëndje." Dhe, "Ai mësonte si një që ka autoritet, dhe jo si skribët (mësuesit e Ligjit)" (Mateu 7:29).

Kush është Jezusi? Historia e Tij fillon

Megjithatë, shpejt u duk qartë që Ai po bënte deklarata tronditëse dhe befasuese për veten. Ai filloi ta identifikonte veten si diçka shumë më tepër se një mësues i shquar apo profet. Ai filloi të thoshte qartë se ishte Perëndia. Ai e bëri identitetin e Tij pikën qëndrore të mësimit të Tij. Pyetja kryesore që u bëri ndjekësve të Tij ishte, "Kush thoni se jam unë?" Kur Pjetri iu përgjigj dhe tha, "Ti je Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë" (Mateu 16:15-16), Jezusi nuk u trondit, as nuk e qortoi Pjetrin. Përkundrazi, e përgëzoi!

Ai e bëri këtë shpallje qartë, dhe dëgjuesit e Tij i kuptuan mirë fjalët e Tij. Na thuhet, "Për këtë Judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vrisnin; jo vetëm se shkelte të shtunën, por edhe se thoshte se Perëndia ishte Ati i vet, duke e barazuar veten me Perëndinë" (Gjoni 5:18).

Në një rast tjetër Ai tha, "Unë dhe Ati jemi një." Menjëherë Judenjtë deshën ta vrisnin me gurë. Ai i pyeti për cilën vepër të mirë deshën ta vrisnin. Ata u përgjigjën , "Ne nuk të vrasim me gurë për asnjë vepër të mirë, po për blasfemi, dhe sepse ti, duke qenë njeri e bën veten Perëndi" (Gjoni 10:33).

Jezusi shpalli hapur për veten atribute që i ka vetëm Perëndia. Kur një i paralizuar iu soll përpara nga çatia për t'u shëruar prej Tij, Ai tha, "Bir, mëkatet e tua të janë falur." Kjo shkaktoi shumë trazim midis udhëheqësve fetarë, të cilët thanë në zemrat e tyre, "Pse flet kështu ky njeri? Ai po blasfemon! Kush mund t'i falë mëkatet përveç Perëndisë vetëm?"

Në momentin kritik kur vetë jeta e Tij ishte në rrezik, kryeprifti e pyeti drejtpërdrejt: "A je ti Krishti, Biri i të Bekuarit?"

"Unë jam," tha Jezusi. "Dhe ju do ta shihni Birin e Njeriut të ulur në të djathtën e pushtetit dhe duke ardhur me retë e qiellit."

Atëherë kryeprifti, duke i shqyer rrobat tha, "Ç'nevojë kemi më për dëshmitarë? Ju e dëgjuat blasfeminë" (Marku 14:61-64).

Aq e afërt ishte lidhja e Tij me Perëndinë saqë Ai e barazonte qëndrimin e një personi ndaj Tij me qëndrimin e personit ndaj Perëndisë. Kështu, të njihje Atë ishte të njihje Perëndinë (Gjoni 8:19; 14:7). Të shikoje Atë ishte të shikoje Perëndinë (12:45; 14:9). Të besoje në Të ishte të besoje në Perëndinë (12:44; 14:1). Të pranoje Atë ishte të pranoje Perëndinë (Marku 9:37). Të urreje Atë ishte të urreje Perëndinë (Gjoni 15:23). Dhe të nderoje Atë ishte të nderoje Perëndinë (5:23).

Kush është Jezusi - Biri i Perëndisë?

Ndërkohë që shqyrtojmë shpalljet e Krishtit për veten, ka vetëm katër mundësi. Ai ishte ose gënjeshtar, ose i çmendur, legjendë ose e Vërteta. Nëse themi se Ai nuk është e Vërteta, ne automatikisht pohojmë njërën nga tre alternativat e tjera, dashje pa dashje.

(1) Një mundësi është që Jezusi gënjeu kur tha se Ai ishte Perëndi--që Ai e dinte se nuk ishte Perëndi, por me dashje i mashtroi dëgjuesit e Tij për t'iu dhënë autoritet mësimeve të Tij. Fare pak vetë, nëse ende ka, i përmbahen kësaj teze. Edhe ata që e mohojnë natyrën e Tij hyjnore pohojnë që Ai ishte një mësues i madh morali. Ata nuk arrijnë të kuptojnë se këto dy deklarata janë kontradiktore. Jezusi nuk mund të ishte një mësues i madh morali nëse, në pikën më kyçe të mësimit të Tij--që ishte Identiteti i Tij--Ai ishte gënjeshtar.

(2) Një mundësi më e mirë, megjithëse po aq e çuditshme, është që Ai ishte i sinqertë, por i vetë-gënjyer. Ne kemi një emër në ditët e sotme për atë person që mendon se është Perëndi. Ai emër është lunatik (i çmendur), dhe patjetër do të ishte i përshtatshëm edhe për Krishtin nëse Ai ishte i gënjyer në këtë çështje kaq të rëndësishme. Por, kur shikojmë jetën e Krishtit, ne nuk gjejmë asnjë provë të anormalitetit dhe mungesës së ekuilibrit mendor që gjejmë tek një i çmendur. Përkundrazi, ajo që shohim është qetësia e skajshme përballë presionit.

(3) Alternativa e tretë është që gjithë ato që thuhen për pretendimet e Tij se ishte Perëndia janë të sajuara, legjendë--që ajo që ndodhi në të vërtetë ishte që ndjekësit e Tij entuziastë, në shekujt e tretë dhe të katërt, vunë fjalë në gojën e Tij që Ai do të ishte shokuar po t'i dëgjonte. Sikur të kthehej, Ai menjëherë do t'i përgënjeshtronte ato.

Teoria e legjendës është hedhur poshtë nga shumë zbulime të arkeologjisë moderne. Këto kanë treguar përfundimisht që të katër biografitë e Krishtit u shkruan gjatë jetës së bashkëkohësve të Tij. Disa kohë më parë Dr. William F. Albright, arkeologu me famë botërore, që tani është në pension nga universiteti Johns Hopkins, tha që nuk kishte arsye për të besuar se ndonjë nga ungjijtë u shkrua më vonë se viti 70 pas Krishtit. Që thjesht një legjendë për Krishtin, në formën e ungjijve, të kishte pasur përhapjen dhe ndikimin që pati, dhe pa patur asnjë fije të vërtete, do të ishte e pabesueshme.

Që të kishte ndodhur kjo do të ishte njëlloj sikur dikush të shkruante një biografi të të ndjerit John F.Kennedy dhe në të të thoshte se Ai shpalli se ishte Perëndia, se fali mëkatet e njerëzve, dhe se u ngjall së vdekuri. Një histori e tillë është aq e pabesueshme saqë kurrë nuk do të përhapej sepse shumë njerëz që e kanë njohur Kennedy-n jetojnë ende. Teoria e legjendës nuk do të pinte ujë në dritën e datës aq të hershme të dorëshkrimeve të ungjijve.

(4) Alternativa e vetme që mbetet është që Jezusi tha të vërtetën. Megjithatë, nga një anë, pretendimet nuk peshojnë shumë. Fjalët nuk kushtojnë. Kushdo mund të pretendojë gjëra të ndryshme. Ka pasur edhe të tjerë që kanë pretenduar se ishin Perëndi. Edhe unë mund ta pretendoja një gjë të tillë, edhe ti mund të pretendoje se ishe Perëndi, por pyetja së cilës ne të gjithë duhet t'i japim një përgjigjie është, "Me çfarë e mbështesim ne këtë thënie?" Në rastin tim nuk do të duheshin më shumë se pesë minuta për të ma hedhur poshtë pretendimin. Ndoshta edhe për tuajin nuk do të duhej shumë më tepër kohë. Por kur vjen puna tek Jezusi i Nazaretit, nuk është kaq e thjeshtë. Ai kishte me se ta mbështeste thënien e Tij. Ai tha, "Edhe po të mos më besoni mua, u besoni të paktën veprave, që të njihni e të besoni se Ati është në mua, dhe unë në Të" (Gjoni 10:38).

Fakte nga jeta e Jezusit

Së pari, karakteri i Tij moral përputhej me shpalljet e Tij për veten. Shumë banorë të reparteve psikiatrike pretendojnë se janë njerëz të shquar ose perëndi. Por fjalët e tyre bien poshtë nga karakteri i tyre. Nuk ndodh kështu me Krishtin. Ai është unik--po aq sa edhe Perëndia.

Jezu Krishti ishte pa mëkat. Cilësia e jetës së Tij ishte e tillë saqë Ai ishte në gjendje t'i sfidonte armiqtë e Tij me pyetjen, "Cili nga ju më bind për mëkat?" (Gjoni 8:46). Ai nuk mori përgjigjie, megjithëse iu drejtua atyre që do të kishin dashur shumë t'i vinin në dukje ndonjë të metë në karakterin e Tij.

Ne lexojmë për tundimet e Jezusit, por kurrë nuk lexojmë për ndonjë rrëfim nga ana e Tij. Ai kurrë nuk kërkoi falje për veten, megjithëse ndjekësve të Tij iu mësoi të vepronin ashtu.

Kjo mungesë e plotë e ndonjë dështimi moral nga ana e Jezusit është e mahnitshme në dritën e faktit që është krejt në kundërshtim me eksperiencat e shenjtorëve dhe mistikëve të të gjitha kohërave. Sa më afër Perëndisë të jenë njerëzit, aq më të vetëdijshëm dhe të turpëruar janë ata për të metat, prishjen dhe pamundësitë që janë në ta. Sa më afër dritës të jesh, aq më i vetëdijshëm bëhesh për nevojën për t'u larë. Kjo është e vërtetë edhe në fushën morale, për vdekatarët e zakonshëm.

Është gjithashtu e habitshme që Gjoni, Pali, dhe Pjetri, që të tre të mësuar që në fëmijërinë e hershme se të gjithë njerëzit janë në mëkat, folën për pamëkatshmërinë e Krishtit: "Ai nuk bëri asnjë mëkat, dhe nuk u gjet asnjë mashtrim në gojë të Tij" (1 Pjetri 2:22).

Pilati, që nuk ishte mik i Jezusit, tha, "Ç'të keqe ka bërë?" Ai heshturazi e njohu pafajësinë e Krishtit. Dhe centurioni romak që ishte dëshmitar i vdekjes së Krishtit tha, "Me siguri Ai ishte Biri i Perëndisë" (Mateu. 27:54).

Së dyti, Krishti demonstroi pushtet mbi forcat e natyrës gjë e cila i përket vetëm Perëndisë, Autorit të këtyre forcave.
Ai qetësoi një stuhi me erë të fortë e dallgë të mëdha në Detin e Galilesë. Duke bërë këtë Ai shkaktoi tek ata që ishin në barkë pyetjen e mbushur me habi, "Vallë kush është ky që po i binden edhe era, edhe deti?" (Marku 4:41) Ai ktheu ujin në verë, ushqeu 5,000 njerëz me pesë bukë dhe dy peshq, i ktheu një të veje birin e vetëm duke ia ringjallur nga të vdekurit, dhe solli në jetë bijën e vdekur të një babai shumë të trishtuar. Një miku të Tij të vjetër Ai i tha, "Lazar, eja jashtë!" dhe në mënyrë dramatike e ringjalli nga të vdekurit. Është shumë domethënëse që armiqtë e Tij nuk e mohuan këtë mrekulli. Përkundrazi, ata u përpoqën ta vrisnin. "Po ta lëmë të vazhdojë kështu," thanë ata, "të gjithë do të besojnë në Të" (Gjoni11:48).

Së treti, Jezusi demonstroi fuqinë e Krijuesit mbi sëmundjen dhe gjymtimin. Ai i bëri të çalët të ecnin, memecët të flisnin, dhe të verbërit të shikonin. Disa nga problemet që Ai shëroi ishin të lindura dhe jo të kurueshme në mënyrë psikosomatike. Rasti më i famshëm është ai i të verbërit të lindur që jepet tek Gjoni 9. Megjithëse ky njeri nuk ishte në gjendje t'iu përgjigjej pyetësve të tij tendenciozë, ndodhia e tij mjaftonte për ta bindur. "Di një gjë. Isha i verbër por tani shoh!" tha ai. Ai ishte i habitur që miqtë e tij nuk e njohën këtë shërues si Birin e Perëndisë. "Që prej fillimit të botës nuk është dëgjuar që dikush t'ia ketë hapur sytë një të linduri të verbër," tha ai (Gjoni 9:25, 32). Për të ky fakt fliste qartë.

Së katërti, prova më e madhe që Jezusi ka për të vërtetuar shpalljen e Tij se ishte Perëndi është ringjallja e Tij nga të vdekurit. Pesë herë gjatë jetës së Tij Ai e parashikoi se do të vdiste. Ai gjithashtu e parashikoi se tri ditë më vonë do të ngjallej nga të vdekurit dhe do t'iu shfaqej dishepujve të Tij.

Padyshim që kjo ishte prova e madhe. Kjo ishte diçka që mund të verifikohej lehtë. Ajo ose ndodhi, ose nuk ndodhi.

Edhe miqtë, edhe armiqtë e besimit të krishterë e kanë kuptuar se ringjallja e Krishtit është guri i themelit i besimit. Pali, apostulli i madh, shkroi, "Nëse Krishti nuk është ringjallur, predikimi ynë është i kotë, dhe i kotë është edhe besimi juaj" (1 Korintasve 15:14). Pali e mbështeti gjithë tezën e tij në ringjalljen trupore të Krishti. Ai ose u ngjall, ose nuk u ngjall nga të vdekurit. Nëse u ngjall, kjo ka qenë ngjarja më sensacionale në histori.

03-05-12, 18:33	#2
~~Denim~~ Banned Anëtarësuar: 02-02-12 Postime: 1,102	Titulli: Kodi i Da Vinçit Kush është Jezusi? A ishte Ai Biri i Perëndisë? Një shikim i shkurtër i jetës së Jezusit të Nazaretit, dhe pse nuk është besim i verbër të besosh në Të Është e pamundur që ne ta dimë përfundimisht nëse Perëndia ekziston dhe si është Ai në rast se Ai nuk e merr iniciativën të na e zbulojë veten. Ne duhet ta dimë si është Ai dhe qëndrimin e Tij ndaj nesh. Ta zëmë se e dimë që Ai ekziston, por është si Adolf Hitleri--kapriçioz, i keq, paragjykues, dhe mizor. Çfarë zbulimi i tmerrshëm do të ishte! Ne duhet t'i hedhim një sy gjithë horizontit të historisë për të parë nëse ka ndonjë shenjë të zbulesës së Perëndisë. Dhe ka një shenjë të qartë. Në një fshat të humbur në Palestinë, pothuaj 2,000 vjet më parë, një foshnjë lindi në një stallë. Sot e gjithë bota vazhdon të festojë lindjen e tij-të Jezusit. Ai jetoi pa u vënë re deri në moshën tridhjetë vjeçare, dhe pastaj filloi një shërbesë publike që zgjati tre vjet. Ajo ndryshoi gjithë rrjedhën e historisë. Ai ishte njeri i mirë dhe na thuhet se "njerëzit e zakonshëm e dëgjonin me ëndje." Dhe, "Ai mësonte si një që ka autoritet, dhe jo si skribët (mësuesit e Ligjit)" (Mateu 7:29). Kush është Jezusi? Historia e Tij fillon Megjithatë, shpejt u duk qartë që Ai po bënte deklarata tronditëse dhe befasuese për veten. Ai filloi ta identifikonte veten si diçka shumë më tepër se një mësues i shquar apo profet. Ai filloi të thoshte qartë se ishte Perëndia. Ai e bëri identitetin e Tij pikën qëndrore të mësimit të Tij. Pyetja kryesore që u bëri ndjekësve të Tij ishte, "Kush thoni se jam unë?" Kur Pjetri iu përgjigj dhe tha, "Ti je Krishti, Biri i Perëndisë së gjallë" (Mateu 16:15-16), Jezusi nuk u trondit, as nuk e qortoi Pjetrin. Përkundrazi, e përgëzoi! Ai e bëri këtë shpallje qartë, dhe dëgjuesit e Tij i kuptuan mirë fjalët e Tij. Na thuhet, "Për këtë Judenjtë kërkonin edhe më tepër ta vrisnin; jo vetëm se shkelte të shtunën, por edhe se thoshte se Perëndia ishte Ati i vet, duke e barazuar veten me Perëndinë" (Gjoni 5:18). Në një rast tjetër Ai tha, "Unë dhe Ati jemi një." Menjëherë Judenjtë deshën ta vrisnin me gurë. Ai i pyeti për cilën vepër të mirë deshën ta vrisnin. Ata u përgjigjën , "Ne nuk të vrasim me gurë për asnjë vepër të mirë, po për blasfemi, dhe sepse ti, duke qenë njeri e bën veten Perëndi" (Gjoni 10:33). Jezusi shpalli hapur për veten atribute që i ka vetëm Perëndia. Kur një i paralizuar iu soll përpara nga çatia për t'u shëruar prej Tij, Ai tha, "Bir, mëkatet e tua të janë falur." Kjo shkaktoi shumë trazim midis udhëheqësve fetarë, të cilët thanë në zemrat e tyre, "Pse flet kështu ky njeri? Ai po blasfemon! Kush mund t'i falë mëkatet përveç Perëndisë vetëm?" Në momentin kritik kur vetë jeta e Tij ishte në rrezik, kryeprifti e pyeti drejtpërdrejt: "A je ti Krishti, Biri i të Bekuarit?" "Unë jam," tha Jezusi. "Dhe ju do ta shihni Birin e Njeriut të ulur në të djathtën e pushtetit dhe duke ardhur me retë e qiellit." Atëherë kryeprifti, duke i shqyer rrobat tha, "Ç'nevojë kemi më për dëshmitarë? Ju e dëgjuat blasfeminë" (Marku 14:61-64). Aq e afërt ishte lidhja e Tij me Perëndinë saqë Ai e barazonte qëndrimin e një personi ndaj Tij me qëndrimin e personit ndaj Perëndisë. Kështu, të njihje Atë ishte të njihje Perëndinë (Gjoni 8:19; 14:7). Të shikoje Atë ishte të shikoje Perëndinë (12:45; 14:9). Të besoje në Të ishte të besoje në Perëndinë (12:44; 14:1). Të pranoje Atë ishte të pranoje Perëndinë (Marku 9:37). Të urreje Atë ishte të urreje Perëndinë (Gjoni 15:23). Dhe të nderoje Atë ishte të nderoje Perëndinë (5:23). Kush është Jezusi - Biri i Perëndisë? Ndërkohë që shqyrtojmë shpalljet e Krishtit për veten, ka vetëm katër mundësi. Ai ishte ose gënjeshtar, ose i çmendur, legjendë ose e Vërteta. Nëse themi se Ai nuk është e Vërteta, ne automatikisht pohojmë njërën nga tre alternativat e tjera, dashje pa dashje. (1) Një mundësi është që Jezusi gënjeu kur tha se Ai ishte Perëndi--që Ai e dinte se nuk ishte Perëndi, por me dashje i mashtroi dëgjuesit e Tij për t'iu dhënë autoritet mësimeve të Tij. Fare pak vetë, nëse ende ka, i përmbahen kësaj teze. Edhe ata që e mohojnë natyrën e Tij hyjnore pohojnë që Ai ishte një mësues i madh morali. Ata nuk arrijnë të kuptojnë se këto dy deklarata janë kontradiktore. Jezusi nuk mund të ishte një mësues i madh morali nëse, në pikën më kyçe të mësimit të Tij--që ishte Identiteti i Tij--Ai ishte gënjeshtar. (2) Një mundësi më e mirë, megjithëse po aq e çuditshme, është që Ai ishte i sinqertë, por i vetë-gënjyer. Ne kemi një emër në ditët e sotme për atë person që mendon se është Perëndi. Ai emër është lunatik (i çmendur), dhe patjetër do të ishte i përshtatshëm edhe për Krishtin nëse Ai ishte i gënjyer në këtë çështje kaq të rëndësishme. Por, kur shikojmë jetën e Krishtit, ne nuk gjejmë asnjë provë të anormalitetit dhe mungesës së ekuilibrit mendor që gjejmë tek një i çmendur. Përkundrazi, ajo që shohim është qetësia e skajshme përballë presionit. (3) Alternativa e tretë është që gjithë ato që thuhen për pretendimet e Tij se ishte Perëndia janë të sajuara, legjendë--që ajo që ndodhi në të vërtetë ishte që ndjekësit e Tij entuziastë, në shekujt e tretë dhe të katërt, vunë fjalë në gojën e Tij që Ai do të ishte shokuar po t'i dëgjonte. Sikur të kthehej, Ai menjëherë do t'i përgënjeshtronte ato. Teoria e legjendës është hedhur poshtë nga shumë zbulime të arkeologjisë moderne. Këto kanë treguar përfundimisht që të katër biografitë e Krishtit u shkruan gjatë jetës së bashkëkohësve të Tij. Disa kohë më parë Dr. William F. Albright, arkeologu me famë botërore, që tani është në pension nga universiteti Johns Hopkins, tha që nuk kishte arsye për të besuar se ndonjë nga ungjijtë u shkrua më vonë se viti 70 pas Krishtit. Që thjesht një legjendë për Krishtin, në formën e ungjijve, të kishte pasur përhapjen dhe ndikimin që pati, dhe pa patur asnjë fije të vërtete, do të ishte e pabesueshme. Që të kishte ndodhur kjo do të ishte njëlloj sikur dikush të shkruante një biografi të të ndjerit John F.Kennedy dhe në të të thoshte se Ai shpalli se ishte Perëndia, se fali mëkatet e njerëzve, dhe se u ngjall së vdekuri. Një histori e tillë është aq e pabesueshme saqë kurrë nuk do të përhapej sepse shumë njerëz që e kanë njohur Kennedy-n jetojnë ende. Teoria e legjendës nuk do të pinte ujë në dritën e datës aq të hershme të dorëshkrimeve të ungjijve. (4) Alternativa e vetme që mbetet është që Jezusi tha të vërtetën. Megjithatë, nga një anë, pretendimet nuk peshojnë shumë. Fjalët nuk kushtojnë. Kushdo mund të pretendojë gjëra të ndryshme. Ka pasur edhe të tjerë që kanë pretenduar se ishin Perëndi. Edhe unë mund ta pretendoja një gjë të tillë, edhe ti mund të pretendoje se ishe Perëndi, por pyetja së cilës ne të gjithë duhet t'i japim një përgjigjie është, "Me çfarë e mbështesim ne këtë thënie?" Në rastin tim nuk do të duheshin më shumë se pesë minuta për të ma hedhur poshtë pretendimin. Ndoshta edhe për tuajin nuk do të duhej shumë më tepër kohë. Por kur vjen puna tek Jezusi i Nazaretit, nuk është kaq e thjeshtë. Ai kishte me se ta mbështeste thënien e Tij. Ai tha, "Edhe po të mos më besoni mua, u besoni të paktën veprave, që të njihni e të besoni se Ati është në mua, dhe unë në Të" (Gjoni 10:38). Fakte nga jeta e Jezusit Së pari, karakteri i Tij moral përputhej me shpalljet e Tij për veten. Shumë banorë të reparteve psikiatrike pretendojnë se janë njerëz të shquar ose perëndi. Por fjalët e tyre bien poshtë nga karakteri i tyre. Nuk ndodh kështu me Krishtin. Ai është unik--po aq sa edhe Perëndia. Jezu Krishti ishte pa mëkat. Cilësia e jetës së Tij ishte e tillë saqë Ai ishte në gjendje t'i sfidonte armiqtë e Tij me pyetjen, "Cili nga ju më bind për mëkat?" (Gjoni 8:46). Ai nuk mori përgjigjie, megjithëse iu drejtua atyre që do të kishin dashur shumë t'i vinin në dukje ndonjë të metë në karakterin e Tij. Ne lexojmë për tundimet e Jezusit, por kurrë nuk lexojmë për ndonjë rrëfim nga ana e Tij. Ai kurrë nuk kërkoi falje për veten, megjithëse ndjekësve të Tij iu mësoi të vepronin ashtu. Kjo mungesë e plotë e ndonjë dështimi moral nga ana e Jezusit është e mahnitshme në dritën e faktit që është krejt në kundërshtim me eksperiencat e shenjtorëve dhe mistikëve të të gjitha kohërave. Sa më afër Perëndisë të jenë njerëzit, aq më të vetëdijshëm dhe të turpëruar janë ata për të metat, prishjen dhe pamundësitë që janë në ta. Sa më afër dritës të jesh, aq më i vetëdijshëm bëhesh për nevojën për t'u larë. Kjo është e vërtetë edhe në fushën morale, për vdekatarët e zakonshëm. Është gjithashtu e habitshme që Gjoni, Pali, dhe Pjetri, që të tre të mësuar që në fëmijërinë e hershme se të gjithë njerëzit janë në mëkat, folën për pamëkatshmërinë e Krishtit: "Ai nuk bëri asnjë mëkat, dhe nuk u gjet asnjë mashtrim në gojë të Tij" (1 Pjetri 2:22). Pilati, që nuk ishte mik i Jezusit, tha, "Ç'të keqe ka bërë?" Ai heshturazi e njohu pafajësinë e Krishtit. Dhe centurioni romak që ishte dëshmitar i vdekjes së Krishtit tha, "Me siguri Ai ishte Biri i Perëndisë" (Mateu. 27:54). Së dyti, Krishti demonstroi pushtet mbi forcat e natyrës gjë e cila i përket vetëm Perëndisë, Autorit të këtyre forcave. Ai qetësoi një stuhi me erë të fortë e dallgë të mëdha në Detin e Galilesë. Duke bërë këtë Ai shkaktoi tek ata që ishin në barkë pyetjen e mbushur me habi, "Vallë kush është ky që po i binden edhe era, edhe deti?" (Marku 4:41) Ai ktheu ujin në verë, ushqeu 5,000 njerëz me pesë bukë dhe dy peshq, i ktheu një të veje birin e vetëm duke ia ringjallur nga të vdekurit, dhe solli në jetë bijën e vdekur të një babai shumë të trishtuar. Një miku të Tij të vjetër Ai i tha, "Lazar, eja jashtë!" dhe në mënyrë dramatike e ringjalli nga të vdekurit. Është shumë domethënëse që armiqtë e Tij nuk e mohuan këtë mrekulli. Përkundrazi, ata u përpoqën ta vrisnin. "Po ta lëmë të vazhdojë kështu," thanë ata, "të gjithë do të besojnë në Të" (Gjoni11:48). Së treti, Jezusi demonstroi fuqinë e Krijuesit mbi sëmundjen dhe gjymtimin. Ai i bëri të çalët të ecnin, memecët të flisnin, dhe të verbërit të shikonin. Disa nga problemet që Ai shëroi ishin të lindura dhe jo të kurueshme në mënyrë psikosomatike. Rasti më i famshëm është ai i të verbërit të lindur që jepet tek Gjoni 9. Megjithëse ky njeri nuk ishte në gjendje t'iu përgjigjej pyetësve të tij tendenciozë, ndodhia e tij mjaftonte për ta bindur. "Di një gjë. Isha i verbër por tani shoh!" tha ai. Ai ishte i habitur që miqtë e tij nuk e njohën këtë shërues si Birin e Perëndisë. "Që prej fillimit të botës nuk është dëgjuar që dikush t'ia ketë hapur sytë një të linduri të verbër," tha ai (Gjoni 9:25, 32). Për të ky fakt fliste qartë. Së katërti, prova më e madhe që Jezusi ka për të vërtetuar shpalljen e Tij se ishte Perëndi është ringjallja e Tij nga të vdekurit. Pesë herë gjatë jetës së Tij Ai e parashikoi se do të vdiste. Ai gjithashtu e parashikoi se tri ditë më vonë do të ngjallej nga të vdekurit dhe do t'iu shfaqej dishepujve të Tij. Padyshim që kjo ishte prova e madhe. Kjo ishte diçka që mund të verifikohej lehtë. Ajo ose ndodhi, ose nuk ndodhi. Edhe miqtë, edhe armiqtë e besimit të krishterë e kanë kuptuar se ringjallja e Krishtit është guri i themelit i besimit. Pali, apostulli i madh, shkroi, "Nëse Krishti nuk është ringjallur, predikimi ynë është i kotë, dhe i kotë është edhe besimi juaj" (1 Korintasve 15:14). Pali e mbështeti gjithë tezën e tij në ringjalljen trupore të Krishti. Ai ose u ngjall, ose nuk u ngjall nga të vdekurit. Nëse u ngjall, kjo ka qenë ngjarja më sensacionale në histori.