[Naki]

Borë mbi barrikada


Beqë Cufaj

Nëse ia vlen të bëhet politikë në këtë dimër të madh që ka mbërthyer edhe Kosovën, nuk e dimë, por ajo që bie në sy është se këto ditë askush, ama askush, nuk po flet për barrikadat. Po pra. Pikërisht barrikadat e vendosura në pikun e verës nga serbët në pjesën veriore të territorit të Republikës së Kosovës në drejtimin e pikave kufitare 1 dhe 31 në kufirin me shtetin fqinjë, Serbinë.
Në anën tjetër, ndoshta pikërisht pse e kemi këtë acar e këtë borë të paparë ndonjëherë për dekada me radhë, s’kanë së rreshturi propozime e supozime, plane e përpjekje për ta zgjidhur problemin e veriut dhe me këtë edhe për të shënuar shkëputjen përfundimtare të Kosovës nga orbita politike e historike serbe.
“Statusi special” për veriun e Kosovës, “katërpikëshi” konkret i Tadiqit, propozime pensionistësh të politikës për ndarjen, përkatësisht “shkëmbimin” e veriut të vendit me Luginën e Preshevës dhe një mori propozimesh të kësaj natyre i servohen opinionit çdo mëngjes e çdo mbrëmje, thuajse Kosova dhe Serbia janë në prag të një lufte të re apo tensionesh, të cilat u ngjajnë atyre të verës së vitit të kaluar. Në të vërtetë asgjë nuk po ngjet.
Ose që të jemi edhe më të sinqertë, krejt ato që kanë ngjarë javën e kaluar, përfshirë edhe zbulimet a propozimet e lartpërmendura a të ngjashme me to nuk do të duhej të ishin gjë tjetër pos një vazhdimësi e qartë e gjetjes paqësore të konfliktit mes Prishtinës e Beogradit, shqiptarëve dhe serbëve.
Ngjarja më e rëndësishme që për Kosovën shënohet javën e kaluar, s’ka dyshim që është ajo e aprovimit të Rezolutës së Kuvendit të Kosovës për përfunimin e mbikëqyrjes së pavarësisë së vendit. Ndërlidhur me këtë, s’ka kurrfarë dyshimi, ishte dhe është takimi që Presidentja e Republikës, Atifete Jahjaga në margjinat e Konferencës së Munihut për Siguri kishte me (super)ministrin e BE-së për Zgjerim, Shtefan Füle. Dhe porosinë që ai presidentes së vendit ia dha me vete në Prishtinë: duhet ta keni platformën për veriun.

Jo pa qëllim duhet lënë pak anash punën e vizitës së Cooperit apo atyre të negociatave. Kjo, sepse njeriu i Baroneshës e ka mëse të qartë që Tadiqi nuk është i gatshëm ta vrasë veten politikisht duke pranuar të shkruhet “Republikë” në takimet rajonale, kurse Thaçi e di, e ka mëse të qartë që po qe se do ta jepte këtë shprehje për Brukselin e Beogradin, do ta vriste po ashtu mantrën e tij të vetme politike - dukjen, pamjen, imazhin... armën e tij kryesore dhe mbase të vetme politike që e ka për të mbijetuar mes kaosit dhe keqqeverisjes, e cila di të jetë talenti i tij i vetëm prejse e ka marrë në dorë udhëheqjen e vendit.
Kthehemi pra te Rezoluta e Kuvendit dhe te porosia e Shtefan Füles. Mes të cilave si Thaçi ashtu edhe Tadiqi kanë filluar jo veç të flirtojnë, por edhe t’i çojnë njëri-tjetrit “selame” a “pozdrav”-a politikë për “takime” të mundshme. Në tërë këtë lojë ka një logjikë të shëndoshë. I mbërthyer me këtë talentin defektuoz të keqqeverisjes, Thaçit i duhet kohë dhe i duhet si infuzion permanent veriu. Tadiqit po ashtu, sepse sivjet i ka dy palë zgjedhje - për parlament dhe për karrigen e vet - të presidentit.
Loja nxehtë-ftohtë apo gota e mbushur a e zbrazur, por kryesorja është përgjysmë, do të jetë ajo që do na përcjellë për muaj e muaj të tërë gjatë këtij viti. Pa ndonjë përparim signifikant, qoftë në bisedimet e Editës e Borkos, ashtu edhe gjendjen e përgjithshme në veri.
Derisa të kryhen zgjedhjet presidenciale në Serbi (e mori kjo statusin e kandidatit apo jo) në fundvit. Dhe ja, pikërisht në këtë fundvit, edhe Kosova duhet ta përmbyllë procesin (ligjor, politik etj.) të ICO-së dhe të mbikëqyrjes së pavarësisë.
Atëherë dhe kjo do të thotë pas rreth një viti si sot planet janë të hapen kartat e veriut të vendit. Tadiqi sipas gjasës do të rizgjidhet president, Thaçi do t’i fërkojë duart që mbijetoi edhe një vit, kurse Brukseli, sidomos Brukseli, do të na thotë: Ahtisaari është përmbyllur ... prandaj hajdeni me propozimin e ri për autonomi të atij rripi toke.
Sot të mbuluar me barrikada e borë. E gjatë tërë vitit me tensione e frymëmarrje të zorshme, të cilat shefave u hyjnë në punë për mbijetesë, kurse popullatës i ofrohen si opium i politikave të pështira proteksioniste... A do ta lejojmë këtë?!