Titulli: Ismail Kadare
Monologu i te vetmuarit
Tani une ngjitem lart dhe s'kam asnje gezim.
Ketu ku kam arritur me ftohte eshte, me vetmi.
E dija kete, por padurimi i vdekur
Me shtynte te shpejtoj te ky sinor i kote.
Krahe grash te thyera mbi supe si te prera nga nje
morg
Me japin nje gezim po aq te vdekur.
Me duket ende dimer ndonese esht prill.
Kam ftohte.
Kam ftohte.
__________________
Jeta e zemrės
ėshtė njohuria.
Ruaje,
mirėmbaje.
Vdekja e zemrės
ėshtė padituria.
Gjuaje,
largoje
|