[Zero Cool]

E premtja e së vërtetës.

Lagjja ime është e qetë, një ndër lagjet më të qeta në këtv rrethinë. Është aq e qetë sa që mund të dëgjosh përshpëritjen e puhizës në gjethet e drunjëve të parkut të gjelbëruar. Edhe kur bie borë ka gjelbrim, ka zëra të puhizës e cila pandërpre përshpëritë me zërin e vet te këndshem.
Një vend idilik, një vend ku qetësia thjeshtë `dëgjohet`. Një vend pa trazira dhe pa lajme senzacionale. Thjeshtë një copëz i kopshtit te Edenit...

Me dy fjalë kjo është pasqyra e qetë e lagjes sime. Kjo është ajo që udhetarit të rastësishëm i bie në sy, kjo është ajo që shihet në shikimin e parë pa u thelluar në jetën e njerzve...

Mirëpo herë pas here edhe këtu shpërthejne lajme nga me te ndryshmet. Lajme të cilat si llava e një vullkani shkatërron të gjitha iluzionet e një lagjeje te qetë, të një parajse në tokë...

Ishte e premte, një ditë e zakonshme, kur një burri rastësisht iu nevojit ti telefononte beshkëshortës së vet ne punë. Në telefon iu lajmërua kolegu i saj. në pyetjen a mund te bisedoj me gruen time kolegu i saj përgjigjet: shoqja yte nuk punon të premteve, nuk ka punar kurrë të premteve, ditë e premte e ka të lirë !
Kjo i erdhi si bumerang burrit i cili nuk bëzajti por bëri termin në spitalin më të afërt për të bërë ADN-në e dy yllave të tyre, dy femijëve të tyre.

Rezultati nuk vonoi: asnjëri nga të dy femijët nuk janë fëmijet e tu !

E premtja e së vërtetës. E premtja kur lajmi shpërtheu dhe ndezi lagjen time te heshtur...

Mbetet pytja: është më mirë të vdesësh dhe mos ti dish disa gjëra kurrë ?!?

ps: është nje tregim i vërtetë e lagjës sime së qetë.