[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.

PASTRIMI (EDUKIMI) I VETVETES

Falënderimet dhe lavdërimet janë vetëm për Allahun. Prej Tij kërkojmë falje dhe udhëzim. Atë që Allahu e udhëzon s'ka kush e humb dhe atë që Ai e humb s'ka kush ta udhëzojë.Dëshmoj se s'ka të adhuruar tjetër me meritë përveç Allahut, i Vetëm, i Pashok, siç dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Paqja, mëshira dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të, familjen dhe shokët e tij.

Besimtarë myslimanë!Kijeni drojë Allahun sinqerisht sepse me devotshmëri lehtësohen çështjet dhe me të largohen të këqijat dhe të rrezikshmet.

Të nderuar besimtarë!

Allahu e përsosi dhe e përmbushi për ne fenë tonë, e plotësoi mbi ne Mirësinë e Tij dhe zgjodhi për ne Islamin si fé. Vendosi bazat e saj të forta dhe themelet e saj të fortifikuara. Në to, Ai përmblodhi çka është e dobishme për krijesat (njerëzit) duke i urdhëruar ata drejt së ndershmes dhe i ndaluar ata nga e ndyta. Me të vërtetë, prestigjin njeriu e arrin me fé, edukatë dhe me moral.Edukimi i nefsit (vetes) është ndihmë për pastrimin e zemrave dhe lehtësim për ecurinë e punëve. Nëse e kalon kufirin e moralit atëherë je bërë kundërshtar i tij dhe nëse nuk e përfill (e le) atë, atëherë bëhesh i nënçmuar. Për këtë bëji llogari vetes për çka ka kaluar dhe dije se çka ka shkuar nuk kthehet.
Gjithashtu dije se nga natyra e nefsit të dobët është të kërkosh arsyetime për atë çka ka kaluar dhe rron me shpresa të kota në atë çka i ka mbetur, ndërsa më i mençuri nga të gjithë këta është ai që e përmban vetveten. Kush e njeh vlerën pse ekziston, vrapon për të arritur më të vyerën që ekziston, sepse jeta i përngjan një sezoni dhe më aktivi në të zgjedh më të dobishmen.Dihet se ëmbëlsia në jëtë arrihet vetëm me ndekjen e Besimit të Pastër Islam, ndërsa i lumturi në të është vetëm ai që lakmon për grada të larta në Xhenet duke derdhur mund dhe përfituar nga dhuntitë që iu kanë dhënë.

Më e mira vepër me çka duhet të merret njeriu është mësimi i dijeve fetare, sepse pa to ka vetëm humbje e mjerim. Të vrapuarit dhe të lodhurit për dije fetare me çka njeriu kërkon me të lumturinë e të dy jetëve është më e mirë sesa lodhja për fitimin e kësaj dynjaje.Nga ana tjetër, kush kërkon siguri në këtë jetë le të mbikqyrë Allahun. Nëse robi e lëshon veten e tij në çdo gjë që ia dobëson devotshmërinë, atëherë le ta dijë që dënimi është afruar dhe po vjen. Të bësh keq dhe të mendosh se ajo është e mirë do të thotë të mashtrosh vetveten sikurse mëkatari i cili shikon shëndet të plotë dhe pasuri të bollshme dhe mendon që s'ka për të dënim! A nuk e sheh ai se pakujdesia në atë çka bën është dënim për të, siç edhe mëkati pas mëkatit është dënim për të!

Dënimi mund të vonohet nga Urtësia dhe Butësia (e Allahut), kështu që largoju mëkatit sepse një shkëndijë e vogël djeg një vend të tërë.Kush mediton në përuljen e vëllezërve të Jusufit kur i thanë atij: “ Ji mirëbërës ndaj nesh…”, do ta njohë se çka sjell mëkati dhe gabimi, dhe kush zhytet në llumin e epsheve e më pas kërkon si të përmirësojë zemrën, do ta shohë se pastrimi i të njollosurës është tepër i vështirë. Prandaj largohu nga çdo rrugë që të çon në gjynah, sepse po u afrove mund të biesh dhe më pas dalja nga ai nuk ka zgjidhje. Nëse e kaplon atë diçka e vështirë, durimi i tij do ta mundi të vështirën dhe kënaqja me kaderin (caktimin e Allahut) do ta shpëtojë atë.

Nefsi i njeriut është gjithmonë lakmues prandaj lakminë e tij ndaloje me frérë dhe nëse kërkon lumturi të përhershme në dynja, ajo do të jetë për ty e përkohshme dhe pak çaste ajo do të shkojë, prandaj qëndro pranë atyre që ti përfiton, pranë atyre që janë të mençur, të sinqertë në dashuri,të besueshëm për të fshehtën dhe zemërgjerë në vëllazëri.Liji vetvetes çaste t'i kërkosh Allahut në to nevojën që ke, çaste të vetëllogaritësh nefsin, çaste të përmbash gjymtyrët nga frika se mos gjuha do të nxjerrë diçka të fshehtë për to dhe dije se gjuha dhe syu janë të vetmet që duhen kontrolluar shpesh. S'ka dyshim që çdo shikim që hedh në haram të pakëson lumturinë, të humb shoqërinë dhe të shkatëron jetën.

Epshet dhe dëshirat e kësaj jete janë si rrjeta (e gjuetisë) që të kap dhe se nuk ka më të dobishme rrugë shpëtimi sesa stërvitja e nefsit dhe parapërgatitja e tij për të qenë gjithmonë vigjilent dhe i përkushtuar e mos t'ia dorëzojë frerët e tij epshit dhe lakmisë për të fituar atë çka posedon dynjaja.Nga faktet e shpagimit të veprës së keqe në këtë botë përmendim pikërisht atë çka ngjau me vëllezërit e Jusufit, të cilët pasi e shitën atë me një çmim të ulët, për pak grosh, zgjatën duart e tyre drejt tij (të përçmuar) duke i kërkuar të jetë mirëbërës dhe bamirës ndaj tyre.

Vëlla mysliman!

Mos u mashtro me rininë dhe shëndetin që gëzon sepse të paktë janë ata që vdesin të vjetër dhe të shumtë janë të rinjtë, dhe nëse e pastron brendësinë (nijetin) tënd, zemrat do t'i mbulojë mirësia dhe aroma do të rrethojë çka është përreth. Për këtë, shiko tek gjurmët që lë sinqeriteti dhe mos e shit krenarinë tënde me rënien në gjynahe dhe çdo virtyt të mirë mundohu ta arrish (përfitosh) sepse i uluri (ai që nuk punon) nuk arrin diçka nga pasioni i ulët që ka dhe plogështia që e ka kapluar.Mos bjer në përtaci se e mira që të ka ikur nuk të ka ikur vetëm se nga përtacia, dhe e mira që ke bërë nuk e ke bërë vetëm se nga pasioni dhe dëshira e madhe.

Largoju arrogancës dhe mendjemadhësisë.
[b]Imam Ahmedi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij) thotë: [/B]“ Nuk vlen të dëgjosh asgjë nga ai që e ngre (lavdëron) veten e tij ”.
Nëse i mbështetesh shkaqeve do të humbësh çdo gjë që pret prej tyre.
Allahu i Madhëruar thotë: “ …dhe në Ditën e (luftës së) Hunejnit, kur ju u gëzuat me numrin e madh të radhëve tuaja, por që nuk vlejti fare…” .Et-Teube 25

Vështro në gjendjen e Jakubit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) dhe frikën që kishte për Jusufin se mos ujku ta hajë atë dhe ata (bijtë e tij) sollën këtë fjalë si argument për atë çka ndodhi.

Vëlla musliman!

Duhet të dish se Allahu ka përcaktuar çdo gjë që do të ndodhi dhe rrugët e saj deri në fund (prandaj mos iu mbështet shkakut fund e krye), sepse çështjet në dynja i kap ai që është i ngadalshëm dhe nuk i arrin ai që vrapon për to, fiton nganjëherë dembeli dhe gabon i vendosuri (aktivi).Dije se shkaqet janë rrugë që të çojnë në atë që kërkon dhe nuk janë ato çka ti dëshiron, e nëse mbështetesh në to plotësisht humbja do të jetë afër siç ndodhi me Sulejmanin (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) i cili tha: “ Do t'i vij (në shtrat) të njëqind grave në këtë natë që çdonjëra të lind djalosh…” dhe nuk tha: “ Nëse don Allahu ”. Për këtë arsye, asnjëra s'mbarti, përveç njërës prej tyre dhe ajo mbarti një fëmijë jo të plotë.

Për këtë, lum për atë që e njohu Shkaktarin (Krijuesin e shkaqeve) dhe iu mbëshet vetëm Atij. Ndaj shpresën dhe frikën vendosi në vendin që meritojnë , mos u druaj nga askush përveç Allahut e mos mbaj shpresë nga dikush që nuk jep. Sa herë që të merr etja në atë çka dëshiron, shtrije dorën e shpresës tek Allahu sepse Ai është më Bujari.Nga ana tjetër, duaja (lutja) është një armë tjetër për besimtarin e nëse ajo nuk i përgjigjet atij, edhe pse ai e përsërit atë (duanë) disa herë dhe nuk shikon asnjë ndryshim, atëherë çështja kërkon më shumë durim, sikurse sëmundja që kërkon shërim.

Vazhdon ne postimin tjeter>>>>>>>>