[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem.
Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.



Njeriu dhe ecja e tij drejt plotësimit të vetvetes.


Me të vërtetë që All-llahu s.u.t. e dalloi njeriun nga shumë krijesa të tjera duke e pajisur atë me intelekt dhe me formën fizike më të bukur.

All-llahu s.u.t. nuk u mjaftua me kaq por njerëzve u dërgoi të dërguar dhe libra për t’ia bërë të qartë qëllimin se pse ata erdhën në këtë botë, ngaqë normalisht qëllimi i diçkaje (në këtë rast i njeriut), dihet vetëm prej atij i cili e ka krijuar atë gjë, dhe në këtë moment neve na bëhet e qartë që sekretin e ardhjes sonë në ekzistencë e di vetëm All-llahu s.u.t. sepse Ai na solli këtu në këtë planet që quhet Tokë.

Pikërisht Kur’ani, shpallja e fundit e All-llahut s.u.t. është e permbushur me dritë e udhëzim për njerëzimin na e bën plotësisht të qartë përgjigjen e pyetjes së parashtruar duke na thënë:
Dhe Unë (All-llahu) nuk i krijova njerëzit dhe xhindet veçse që ata të më adhurojnë vetëm Mua. Dharijat: 56.

Kështu, qëllimi i qenësishëm për të cilin është krijuar njerëzimi është adhurimi i Zotit.
Duke u nisur nga një fakt i tillë mund të konstatojmë me plot siguri se në qoftëse njeriu nuk beson dhe nuk e adhuron Zotin, si Krijues te tij ai patjetër ka për të adhuruar diçka tjetër objekt qoftë ai apo subjekt, me dëshirën e tij apo pa dëshirën e tij.

Këtë që unë pohova jo vetëm që është në përputhje me fenë Islame dhe me logjiken e shëndoshë, por me një fenomen të ngjashëm përballemi edhe në shfletimin e fletëve të historisë njerëzore.

Pati dhe ka edhe sot turma njerëzish pa shkencë, pa art e filozofi, por asnjëherë s’pati kolektivitet pa fe.

Secili nga ne që ka lexuar apo studiuar sado pak historinë e popujve dhe qytetërimeve të mëpërparshme, pa dilemë do ta shohë të shkoqitur tejet qartë këtë fenomen.

Kjo për arsyen e vetme siç dhe e thamë më lart që njeriu i tillë është krijuar me një boshllek në brendësinë e tij që patjetër duhet ta plotësojë me besim dhe me adhurim.

Andaj njeriu mund të jetojë në një vend pa shkencë, pa teknologji të përparuar dhe pa art, por ai assesi nuk mund të jetojë pa besuar e pa adhuruar diçka.

Deshi apo nuk deshi njeriu, zemrën e tij patjetër ka për ta lidhur me ndonjë objekt apo me ndonjë qenie të caktuar, dhe këtë realitet besoj se të gjithë ne e kemi hasur në vetet tona, pra secili nga njerëzit është i prirur që të anojë drejt një gjëje të caktuar për të kërkuar atë që të gjithë e kërkojnë pra harmoninë dhe lumturinë në këtë jetë.

Gjithashtu realiteti i cili na rrethon është një tjetër argument për vërtetësinë e këtij pohimi, pra të nevojës shumë të madhe që njerëzit kanë për t’iu përkushtuar diçkaje të caktuar.

Të gjithë jemi dëshmitarë se si shumë njerëz rendin pas mirëqenies materiale, garojnë për të pasur shtëpi shumëkatëshe, veturën sa më të fundit në prodhim, sa më shumë rezerva parash në banka, pajisjet shtëpiake duan t’i kenë të kohës, po ashtu bindja me ç`do kusht për t’iu përgjigjur dëshirave të lukthit (stomakut), divorcet e shumta sepse shijet u ndryshojnë vazhdimisht si shkak i alternativave të ndryshme që u ofron zbulimi dhe lakuriqësia e femrave e si pasojë kërkojnë të tjera lidhje bashkëshortore, ja pra se si të gjitha këto që përmenda më lart janë kthyer në qëllim për shumë njerëz.

Shikojmë njerëz që kanë ç`do gjë por nuk duan asgjë.

Përballemi me një fenomen të tillë ngaqë janë kthyer në qëllim për njerëzit krijesat e ndryshme e jo Krijuesi.

Në 1983 shkrimtari rus Aleksandër Solzhenjicin, fitues i çmimit Nobël në letërsi në vitin 1970, mbajti një ligjëratë në Londër dhe u përpoq të shpjegonte se pse i kanë rënë kaq të këqija mbi supe popullit të tij:
Gjysmë shekulli më pare, kur isha ende fëmijë, mbaj mend se kam dëgjuar disa të moshuar që jepnin shpjegimin e mëposhtëëm për fatëkeqësitë që i kishin rënë Rusisë:
Njerëzit e kanë harruar Zotin prandaj dhe ndodhi e gjithë kjo.

Për sa kohë që njeriu e mban zemrën e tij të lidhur me ndonjë tjetër pos Dhuruesit dhe Krijuesit të kësaj zemre ai është i destinuar të dështojë dhe njëkohësisht jeta kthehet në një fole brengash dhe kështu stresi sa vjen dhe rritet.

Çështja e zemrës pa dyshim që është shumë e rëndësishme dhe njëkohësisht delikate. Meqë zemra e ka këtë peshë dhe rëndësi kaq të madhe në jetën tonë, nuk duhet në asnjë moment që të jemi mospërfillës ndaj ecurisë për ta përmirësuar atë.

Shembulli i zemrës është i ngjashëm deri diku me shembullin e trenit, i cili është i ndërtuar dhe i prodhuar që të ecë vetëm mbi shinat e tij e në qoftë se ai për një moment del nga shinat pa mëdyshje që do të shkatërrohet e do të dëmtohet rëndë, normalisht i njëjti përfundim është edhe për pasagjerët.

Kështu në këtë mënyrë dhe zemra, në qoftë se ajo largohet nga lidhja, mbështetja, përkushtimi dhe bindja ndaj All-llahut s.u.t, Krijuesit të saj, ajo do të shndërrohet në një vatër që për pronarin e kësaj zemre do të jetë dhimbje, trishtim, mërzi, stres, hidhërim dhe vdekje.

Dije se All-llahu s.u.t, është Ai i cili është Dhuruesi i suksesit dhe i begative, nuk i derdh mirësitë e Tij në atë zemër që gjendet dikush tjetër përveç Tij.

Kur njeriu shmanget dhe largohet nga errësira e robërimit ndaj krijesave dhe epsheve të kësaj botë për tek drita e robërimit ndaj Zotit të Lartësuar atëherë ai ndihet i lirë dhe krenar, atëherë jeta e tij merr kuptimin dhe qëllimin e duhur sepse tashmë ajo është rikthyer në shinat e identitetit të saj.

Ndersa Lutja jone e fundit eshte :
Falenderimi dhe i tere Suksesi i takon Allahut subhanehu we teAla

Esselamualejkum nga vellau juaj ne Islam