Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Pavaresia e Kosoves sipas te derjtes nderkombetare (nga Prof. Dr. Frank Münzel)

arton bala · 02-12-07, 13:55

(xxxix) Psh.: Brigadat e Kuqe të Kosovës, NIN 18.12.1997. Ky artikull është një intervistë me B.Spasic, që më përpara ishte përgjegjës pranë sigurimit serb për atentatet ndaj kundërshtarëve politikë në mërgim. Në intervista të tjera ai është mburrur për një sërë aksionesh të tilla të ndërmarra mes të tjerash në Gjermani ku ai përshkruan se si ai ka përdorur në këto raste "ekspertë shumë të mirë" të mafias të Beogradit.
(xl) Për herë të parë, UÇK-ja mori mbi vete përgjegjësinë për rastin e gushtit 1996 ku të panjohur vranë policin Nikolic dhe zyrtarin serb Rakic. Në vitin 1996 u vranë gjithsej 6 policë serbë, të tjerë u plagosën. Shtypi serb ia atribuoi të gjitha këto raste UÇK-së, e cila edhe i mori përsipër disa nga këto raste, mes të cilave edhe atentatin e pasuksesshëm ndaj rektorit të instaluar serb të universitetit të Prishtinës, Papovic. Pas kësaj, policia serbe nisi një aksion të madh bastisjesh, rreth 1000 persona u arrestuan, 57 për periudha të gjata, të gjithë u rrahën gjatë marrjes në pyetje. Me 28.1.1997 u arrestua Nait Hasani si (gjoja) themelues i UÇK. Megjithatë UÇK mbeti aktive. Deri në fund të 1997 ajo ka marrë përsipër gjithsej 50 vrasje nëpërmjet atentatit. Shumë viktima nuk ishin serbë por shqiptarë, që sipas komunikatave të UÇK-së "u eleminuan si kollaboratorë". Megjithatë, të afërmit dhe fqinjët deklaruan shpesh se viktimat nuk kishin bashkëpunuar kurrë me serbët. Më spektakularet ishin sulmet me 11./12.09.1997 kundër 12 stacionesh policie dhe në ndërrimin e viteve 1997/8 katër shpërthimet e bombave për herë të parë jashtë Kosovës, në Maqedoni, ku nuk plagos asnjeri. Tre prej tyre UÇK-ja i mori përsipër. Partia ekstremiste e majtë LPK (Lëvizja popullore e Kosovës) nisi, qysh prej vitit 1997, një fushatë për mbledhje ndihmash për UÇK-në. LPK-ja është e afërt me socialistët shqiptarë, ish-komunistët, që formojnë qysh prej 1997 qeverinë shqiptare nën kryeministrin Nano. Nano nga ana e vet u përpoq të mbante lidhje të mira me qeverinë jugosllave. LPK-ja ishte kundërshtare e ashpër e partisë më të madhe kosovare, LDK-së së presidentit kosovar Rugova, dhe e linjës së rezistencës pa dhunë. UÇK-ja kritikonte herë pas here në komunikatat e saj "pluralizmin jobashkëkohor të tanishëm" të politikës kosovare, sipas fjalëve shumë të ashpra të zëdhënësit të saj Jakup Krasniqi gjatë luftimeve më 1998. Sidoqoftë, gjatë kësaj periudhe ai gjendej vetë jashtë Kosovës. Një e vetëquajtur "polici sekrete" e UÇK-së "arrestoi" në Kosovë politikanë të LDK-së. Ky krah i UÇK-së është ndoshta përgjegjës edhe për vrasjen e ministrit të mbrojtjes kosovar Ahmet Krasniqi me date 21 dhe tentativën për vrasje me 24.9.1998 ndaj këshilltarit Hamiti të presidentit Rugova. Hamiti është gjithashtu tregimtari më i rëndësishëm shqiptar sot për sot. Shtypi kosovar dhe shumica e politikanëve kosovarë supozuan fillimisht se UÇK-ja ishte një grup i vogël i drejtuar drejtpërdrejt ose jodrejtpërdrejt nga shërbimi sekret jugosllav. Kështu do ekzistonte preteksti për përdorimin e dhunës nga jugosllavët (e pastaj maqedonët) përballë opinionit ndërkombëtar. Ky pretekst nuk mund të realizohej dot në kushtet e politikës të padhunshme të Rugovës. Për këtë flisnin përveç reagimeve të pritura dhe të menjëhershme të dhunshme serbe ndaj atentateve të UÇK-së edhe lidhjet e UÇK-së me LPK-në dhe, nëpërmjet saj, me Nanon. Në fakt, vetëm njerëz pa shumë pozitë, mes tyre shumë shqiptarë krejtësisht të pafajshëm, u bënë viktima të këtyre atentateve. Në Maqedoni atentatet u dënuan rreptë nga shqiptarët e atjeshëm. Autori u kap të nesërmen dhe nuk ishte shqiptar. Këtë atentat UÇK-ja pastaj nuk e mori përsipër. Por ai ishte realizuar në mënyrë të njëjtë si tre të tjerët që UÇK-ja i pranoi si të vetat. Atentatorët në Kosovë besonin se ata luftonin për Kosovën. Sidoqoftë urdhërat i merrnin nëpërmjet një rrjeti me shumë lidhje dhe në fund të fundit as vetë nuk e dinin burimin e urdhërave. Po ashtu, shumica e shqiptarëve të dëshpëruar i janë bashkuar UÇK-së qysh pas masakrave të shkurt/marsit 1998 dhe përbën ushtarët dhe oficerët që luftojnë për Kosovën. Ata kanë një qëndrim demokratik, përkitazi me opinionin e shumicës së kosovarëve. Tipik është një pohim i bërë në Skënderaj: "Jakup Krasniqin në Drenicë nuk e mbështet askush. Aty nuk ka lindur ndonjëherë ndonjë Fidel Castro dhe as nuk do lindë kurrë. Drenica ka 50 vite që lufton kundra komunizmit... Në UÇK ka 90% patriotë të vërtetë, të cilët janë të gatshëm të japin jetën për Kosovën. Por ka edhe një 2% që përpiqet ta manipulojë UÇK-në... elementet destruktivë të shoqërisë shqiptare... ata nuk i njohin zgjedhjet (kosovare) dhe parlamentin (kosovar)... Vendi i tyre është muzeumi i Kremilinit." (Gazeta Shqiptare, 28.8.1998, fq.11). Andaj UÇK-ja nuk ka ndonjë udhëheqje të qartë, flitet për "tre, katër UÇK", mes tyre "FARK" (Forcat e armatosura e Republikës së Kosovës) që u formuan nga ministri i ministrisë kosovare të mbrojtjes Ahmet Krasniqi, i vrarë në Tiranë më 21.9.1998.
(xli) Qysh atëherë ka pasur protesta të përsëritura kryesisht të politikanëve hungarezë nga Vojvodina kundër thirrjes për shërbim ushtarak në Kosovë të hungarezëve në Jugosllavi. Po ashtu, kundër thirrjes në ushtri të refugjatëve nga Kroacia protestoi UNHCR dhe qeveria malazeze kundër thirrjes së ushtarëve nga Mali i Zi. Edhe romët jugosllavë, të cilët nuk patën njeri që të protestonte kundër mobilizimit të tyre, dezertuan. Shih Felicitas Rohder aaO., fq.7 me dëshmi të mëtejshme.
(xlii) Disa edhe në http://www.kohaditore.com/ARTA/dreni...enandwomen.htm
(xliii) Numrat sipas http://www.kosova.com të datës 2.9.1998. Të dhënga nga "Sektori për emgracionin" i LDK-së. Numrat e refugjatëve të dhënë nga organizatat humanitare janë, qysh prej fillimit të luftimeve, afërsisht sa 1/2 e atyre nga burime kosovare. Shkaku për këtë është, me sa duket, fakti që organizatat humanitare në këto numra nuk marrin parasysh ata refugjatë që janë strehuar pranë njerëzve të afërm por që janë shpesh të paarritshëm nga për këto organizata. Shih psh. rastin e Dubovikut të përmendur në tekst. Të dhënat për masakrat e veçanta janë mbledhur nga Felicitas Rohder aaO.
(xliv) Për këto lidhje lidhje ka shumë artikuj në shtypin opozitar serb. Shih psh. Filip Cvarm: Znamenite zahrane [Varrime të rëndësishme], Vreme (Beograd) 11.7.1998
(xlv) Një shembull për këtë është qyteti i vogël i Rahovecit (serbisht: Orahovac). Megjithëse qendra e zonës të Malishevës së çliruar nga UÇK-ja ishte vetëm pak kilometra më tutje, atje ishte qetësi deri në mes të gushtit 1998. Baba Sheh Muhadini, i cili respektohej njëkohësisht nga shqiptarët dhe serbët si udhëheqës i bektashinjve (grup liberal mistik islamik, i përhapur në Kosovën lindore dhe në Maqedoni), kishte ndërmjetësuar një marrëveshje mes UÇK-së dhe policisë serbe sipas të cilës në Rahovec asnjëra palë nuk do ndërmerrte aksione kundra tjetrës. Pastaj papritmas u hap fjala se UÇK-ja po përpiqej ta merrte Rahovecin si qytet të parë. Në fakt, të premten paradite, 17.8.1998, u dëgjuan krisma armësh por askush nuk u plagos dhe dëshmitarët patën përshtypjen e një inskenimi. Shqiptarët u fshehën në qilarët e shtëpive. Policia serbe pastaj sulmoi me armë zona shqiptare. Të premten në mbrëmje luftëtarë të UÇK-së dolën me të vërtetë në qytet dhe u përpoqën t'i ndihmonin shqiptarëve. Por ata ishin të papërgatitur, kishin pak municion dhe nuk ja dolën dot forcave të mëdha serbe. Të dielën rreth orës 22.00 UÇK-ja u tërhoq përsëri. Mediat raportonin megjithatë të hënën dhe të martën sikur qyteti mbahej nga UÇK-ja. Kryesisht njerëz të Arkanit qëllonin mbi çdo objekt të lëvizshëm në qytet. Ata u futën në shtëpinë fetare të bektashinjve ku kishin kërkuar strehim kryesisht gra dhe fëmijë. Pastaj ata i vranë të gjithë përfshirë edhe Baba Sheh Muhadinin e paarmatosur. Kufomat u eleminuan dhe pastaj u lejuan reporterë të vizitonin qytetin për të dokumentuar fitoren serbe mbi terrorizmin shqiptar. (Shih R.Boudreaux: Both Sides Lose Symbol of Trust in Kosovo, Los Angeles Times 29.7.1998; Raporte të KLMDNJ në QIK për Rahovecin të 23, 25, 26.07.1998; Artikull të Albatros Rexhaj, Gazeta Shqiptare 14.8.1998 fq.6; Dëshmi të të pranishmëve të mbledhura nga Ilire Zajmi, Gazeta Shqiptare 28.8.1998 fq.13).

02-12-07, 13:55	#17
arton bala Anëtarësuar: 24-12-06 Postime: 1,017	Titulli: Pavaresia e Kosoves sipas te derjtes nderkombetare (nga Prof. Dr. Frank Münzel) (xxxix) Psh.: Brigadat e Kuqe të Kosovës, NIN 18.12.1997. Ky artikull është një intervistë me B.Spasic, që më përpara ishte përgjegjës pranë sigurimit serb për atentatet ndaj kundërshtarëve politikë në mërgim. Në intervista të tjera ai është mburrur për një sërë aksionesh të tilla të ndërmarra mes të tjerash në Gjermani ku ai përshkruan se si ai ka përdorur në këto raste "ekspertë shumë të mirë" të mafias të Beogradit. (xl) Për herë të parë, UÇK-ja mori mbi vete përgjegjësinë për rastin e gushtit 1996 ku të panjohur vranë policin Nikolic dhe zyrtarin serb Rakic. Në vitin 1996 u vranë gjithsej 6 policë serbë, të tjerë u plagosën. Shtypi serb ia atribuoi të gjitha këto raste UÇK-së, e cila edhe i mori përsipër disa nga këto raste, mes të cilave edhe atentatin e pasuksesshëm ndaj rektorit të instaluar serb të universitetit të Prishtinës, Papovic. Pas kësaj, policia serbe nisi një aksion të madh bastisjesh, rreth 1000 persona u arrestuan, 57 për periudha të gjata, të gjithë u rrahën gjatë marrjes në pyetje. Me 28.1.1997 u arrestua Nait Hasani si (gjoja) themelues i UÇK. Megjithatë UÇK mbeti aktive. Deri në fund të 1997 ajo ka marrë përsipër gjithsej 50 vrasje nëpërmjet atentatit. Shumë viktima nuk ishin serbë por shqiptarë, që sipas komunikatave të UÇK-së "u eleminuan si kollaboratorë". Megjithatë, të afërmit dhe fqinjët deklaruan shpesh se viktimat nuk kishin bashkëpunuar kurrë me serbët. Më spektakularet ishin sulmet me 11./12.09.1997 kundër 12 stacionesh policie dhe në ndërrimin e viteve 1997/8 katër shpërthimet e bombave për herë të parë jashtë Kosovës, në Maqedoni, ku nuk plagos asnjeri. Tre prej tyre UÇK-ja i mori përsipër. Partia ekstremiste e majtë LPK (Lëvizja popullore e Kosovës) nisi, qysh prej vitit 1997, një fushatë për mbledhje ndihmash për UÇK-në. LPK-ja është e afërt me socialistët shqiptarë, ish-komunistët, që formojnë qysh prej 1997 qeverinë shqiptare nën kryeministrin Nano. Nano nga ana e vet u përpoq të mbante lidhje të mira me qeverinë jugosllave. LPK-ja ishte kundërshtare e ashpër e partisë më të madhe kosovare, LDK-së së presidentit kosovar Rugova, dhe e linjës së rezistencës pa dhunë. UÇK-ja kritikonte herë pas here në komunikatat e saj "pluralizmin jobashkëkohor të tanishëm" të politikës kosovare, sipas fjalëve shumë të ashpra të zëdhënësit të saj Jakup Krasniqi gjatë luftimeve më 1998. Sidoqoftë, gjatë kësaj periudhe ai gjendej vetë jashtë Kosovës. Një e vetëquajtur "polici sekrete" e UÇK-së "arrestoi" në Kosovë politikanë të LDK-së. Ky krah i UÇK-së është ndoshta përgjegjës edhe për vrasjen e ministrit të mbrojtjes kosovar Ahmet Krasniqi me date 21 dhe tentativën për vrasje me 24.9.1998 ndaj këshilltarit Hamiti të presidentit Rugova. Hamiti është gjithashtu tregimtari më i rëndësishëm shqiptar sot për sot. Shtypi kosovar dhe shumica e politikanëve kosovarë supozuan fillimisht se UÇK-ja ishte një grup i vogël i drejtuar drejtpërdrejt ose jodrejtpërdrejt nga shërbimi sekret jugosllav. Kështu do ekzistonte preteksti për përdorimin e dhunës nga jugosllavët (e pastaj maqedonët) përballë opinionit ndërkombëtar. Ky pretekst nuk mund të realizohej dot në kushtet e politikës të padhunshme të Rugovës. Për këtë flisnin përveç reagimeve të pritura dhe të menjëhershme të dhunshme serbe ndaj atentateve të UÇK-së edhe lidhjet e UÇK-së me LPK-në dhe, nëpërmjet saj, me Nanon. Në fakt, vetëm njerëz pa shumë pozitë, mes tyre shumë shqiptarë krejtësisht të pafajshëm, u bënë viktima të këtyre atentateve. Në Maqedoni atentatet u dënuan rreptë nga shqiptarët e atjeshëm. Autori u kap të nesërmen dhe nuk ishte shqiptar. Këtë atentat UÇK-ja pastaj nuk e mori përsipër. Por ai ishte realizuar në mënyrë të njëjtë si tre të tjerët që UÇK-ja i pranoi si të vetat. Atentatorët në Kosovë besonin se ata luftonin për Kosovën. Sidoqoftë urdhërat i merrnin nëpërmjet një rrjeti me shumë lidhje dhe në fund të fundit as vetë nuk e dinin burimin e urdhërave. Po ashtu, shumica e shqiptarëve të dëshpëruar i janë bashkuar UÇK-së qysh pas masakrave të shkurt/marsit 1998 dhe përbën ushtarët dhe oficerët që luftojnë për Kosovën. Ata kanë një qëndrim demokratik, përkitazi me opinionin e shumicës së kosovarëve. Tipik është një pohim i bërë në Skënderaj: "Jakup Krasniqin në Drenicë nuk e mbështet askush. Aty nuk ka lindur ndonjëherë ndonjë Fidel Castro dhe as nuk do lindë kurrë. Drenica ka 50 vite që lufton kundra komunizmit... Në UÇK ka 90% patriotë të vërtetë, të cilët janë të gatshëm të japin jetën për Kosovën. Por ka edhe një 2% që përpiqet ta manipulojë UÇK-në... elementet destruktivë të shoqërisë shqiptare... ata nuk i njohin zgjedhjet (kosovare) dhe parlamentin (kosovar)... Vendi i tyre është muzeumi i Kremilinit." (Gazeta Shqiptare, 28.8.1998, fq.11). Andaj UÇK-ja nuk ka ndonjë udhëheqje të qartë, flitet për "tre, katër UÇK", mes tyre "FARK" (Forcat e armatosura e Republikës së Kosovës) që u formuan nga ministri i ministrisë kosovare të mbrojtjes Ahmet Krasniqi, i vrarë në Tiranë më 21.9.1998. (xli) Qysh atëherë ka pasur protesta të përsëritura kryesisht të politikanëve hungarezë nga Vojvodina kundër thirrjes për shërbim ushtarak në Kosovë të hungarezëve në Jugosllavi. Po ashtu, kundër thirrjes në ushtri të refugjatëve nga Kroacia protestoi UNHCR dhe qeveria malazeze kundër thirrjes së ushtarëve nga Mali i Zi. Edhe romët jugosllavë, të cilët nuk patën njeri që të protestonte kundër mobilizimit të tyre, dezertuan. Shih Felicitas Rohder aaO., fq.7 me dëshmi të mëtejshme. (xlii) Disa edhe në http://www.kohaditore.com/ARTA/dreni...enandwomen.htm (xliii) Numrat sipas http://www.kosova.com të datës 2.9.1998. Të dhënga nga "Sektori për emgracionin" i LDK-së. Numrat e refugjatëve të dhënë nga organizatat humanitare janë, qysh prej fillimit të luftimeve, afërsisht sa 1/2 e atyre nga burime kosovare. Shkaku për këtë është, me sa duket, fakti që organizatat humanitare në këto numra nuk marrin parasysh ata refugjatë që janë strehuar pranë njerëzve të afërm por që janë shpesh të paarritshëm nga për këto organizata. Shih psh. rastin e Dubovikut të përmendur në tekst. Të dhënat për masakrat e veçanta janë mbledhur nga Felicitas Rohder aaO. (xliv) Për këto lidhje lidhje ka shumë artikuj në shtypin opozitar serb. Shih psh. Filip Cvarm: Znamenite zahrane [Varrime të rëndësishme], Vreme (Beograd) 11.7.1998 (xlv) Një shembull për këtë është qyteti i vogël i Rahovecit (serbisht: Orahovac). Megjithëse qendra e zonës të Malishevës së çliruar nga UÇK-ja ishte vetëm pak kilometra më tutje, atje ishte qetësi deri në mes të gushtit 1998. Baba Sheh Muhadini, i cili respektohej njëkohësisht nga shqiptarët dhe serbët si udhëheqës i bektashinjve (grup liberal mistik islamik, i përhapur në Kosovën lindore dhe në Maqedoni), kishte ndërmjetësuar një marrëveshje mes UÇK-së dhe policisë serbe sipas të cilës në Rahovec asnjëra palë nuk do ndërmerrte aksione kundra tjetrës. Pastaj papritmas u hap fjala se UÇK-ja po përpiqej ta merrte Rahovecin si qytet të parë. Në fakt, të premten paradite, 17.8.1998, u dëgjuan krisma armësh por askush nuk u plagos dhe dëshmitarët patën përshtypjen e një inskenimi. Shqiptarët u fshehën në qilarët e shtëpive. Policia serbe pastaj sulmoi me armë zona shqiptare. Të premten në mbrëmje luftëtarë të UÇK-së dolën me të vërtetë në qytet dhe u përpoqën t'i ndihmonin shqiptarëve. Por ata ishin të papërgatitur, kishin pak municion dhe nuk ja dolën dot forcave të mëdha serbe. Të dielën rreth orës 22.00 UÇK-ja u tërhoq përsëri. Mediat raportonin megjithatë të hënën dhe të martën sikur qyteti mbahej nga UÇK-ja. Kryesisht njerëz të Arkanit qëllonin mbi çdo objekt të lëvizshëm në qytet. Ata u futën në shtëpinë fetare të bektashinjve ku kishin kërkuar strehim kryesisht gra dhe fëmijë. Pastaj ata i vranë të gjithë përfshirë edhe Baba Sheh Muhadinin e paarmatosur. Kufomat u eleminuan dhe pastaj u lejuan reporterë të vizitonin qytetin për të dokumentuar fitoren serbe mbi terrorizmin shqiptar. (Shih R.Boudreaux: Both Sides Lose Symbol of Trust in Kosovo, Los Angeles Times 29.7.1998; Raporte të KLMDNJ në QIK për Rahovecin të 23, 25, 26.07.1998; Artikull të Albatros Rexhaj, Gazeta Shqiptare 14.8.1998 fq.6; Dëshmi të të pranishmëve të mbledhura nga Ilire Zajmi, Gazeta Shqiptare 28.8.1998 fq.13).