[Barbaroza]

Dy fjalë nga autori Llemadeo

Në shënje rrespekti e ngushllimi për prindrit, motrat e vllezrit e të afërmit e atyre të rinjëve që humbën jetën në udhet e Shqipërisë, si dhe ne shenje kujtimi për ata nxënes të njomë gjimnaziste që po shkonin për herë të parë për të parë atdheun amë Shqipërinë, unë po u kushtoj këtë elegji në vargje, si një simbol kujtimi të përjetshëm për ata të rinjë!

Jo Fati juaj nuk ishte ashtu!

Elegji

Kjo pendë zeza më dridhet sonte,
Nëpër fjalë të përvajshme udhën ka marrë
Nepër lot e lagur për ju o nxënës,
Për ju o vllezër, o djem shqipëtarë.

Në qiejet e pafund zutë vënd atje,
Në emër të mallit për Shqipërinë.
Një udhë e gjatë që kurrë më sju kthen
Ta shihni atdhun, kosovën e lirië.

Nënat kur iu nisën, motrat baballarët,
Fjalen „udhe e mbarë“ ua thanë me zemër,
Ua dhanë me vete uratën e shpirtit,
Në udhët e atdheut ngado që të venit.

Por ah, ai çast i zi që jetën ua mori,
Humnerës së udhëve të Shqipërisë
Zemrat e nënave e të motrave i dogji,
Baballarët e vllezrit i plasi në shpirt.

Ah, shoqerisë mbarë në trojet shqipëtare
Edhe ne këndej detrave e udhve në mërgime…
Na mbyti dhëmbja për ju në lot e vaje,
Kështu siç po më qan sot, ah’ kjo zemra ime!

Çtë qaj me parë o engjuj shqipëtarë?
Beratin, Rifatin, Xhevdetet, Agronin,
Visarin, Mëgzonin…, cilin me parë?
Ju të gjithë jeni në shpirtin tonë si yje të radhë!

Si Ëngjuj u niset me mallin në gji,
Shqipërinë mëmë ta shihni e ta gzonit,
Por ah, ai fat i hidhur si një helm i zi,
Të gjithve na rrëzojë, atje ku ju u hodhi.

Nuk ishte fat i juaj vdekja kobzezë
Por ishte fat i zi i mëmë Shqiperisë
Që dashurinë tuaj të ua shpërblejë,
Me pritje humnerave të pakujdesisë.

Nuk ish’ veç faj i rëndë i të gjithve atje,
Pse përpara nuk u dolën o bij të mirë,
Por ishte fat i zi i atyre që mbi dhe
Bëjnë vetëm hije bashkë me qeverinë…

Nuk ishte faj i udhve i maleve Shqipëtare,
Sepse asfaltet maleve nuk zgjërohen vetë,
Por ishte dhe do jete faj i i pushtetarve,
Që kujdesin për njerzit e lënë gjithnjë të zbehtë!

Por ah, tash kur jeta juaj shkojë në gji të dheut,
Është e kotë të thuhen kritika nëpër rradhë…
Ajo dhëmbje e thellë që nënave u ther
Nuk zbutet lehtë jo, kurrë, nga asnjë fjalë!

Kjo vjeshtë aq e hidhur u erdhi nënave,
Që shpresën aq të ndezur e patën në gji,
Me nuse të iu shihnin, me punë të reja
Për Kombin, për Kosven për nënën Shqipëri !

Motrat e gjora që lotin derdhin lumë,
Iu patën dritë të syrit në ditet më të mira.
Udhët më si shohin për ju, jo kurrë,
Por lule do të mbledhin për ju nëpër lendina.

Dhe do vijnë aq shpesh tek koka tej tek varri,
Atje në lendinë, ku ju, rrini pushuar,
E ashtu me dhimbje do ta nisin vajin,
Për ju o më të mirët që heret na shkuat !

Babat edhe vllezrit jo nuk mbahen dot,
Vështirë e kanë o njerëz, tepër të vështirë,
Cilit mund ti themi, “ndali ata lot”!
Kur ai Vajë i tyre malet po i dridhë!

Nuk mbahet jo dhëmbja, gjama nuk ndalon,
Se ikja e juaj ishte krejt pa radhë,
Nuk ishte luftë e rrebtë që ju u rrëzoj,
Por ishte fat i keq i Atdheut krahthatë!

Që ecën i gjymtuar ashtu i sakatosur,
Pa asnjë fuqi për vete as për ju…
Sepse ca zuzarë me shpirtin e helmosur
I qëndrojnë në kyre si krerë pa Tru!

Pranvera kur të vijë e vera të lulezojë
Atje tej në lendinë do të vijnë me trëndafila
Shokët edhe shoqet që sot për ju vajtojnë
Nënat, baballarët dhe motrat zemër thyera.

Do qajnë nëpër vite koha vetë me lot,
Për ditën e zezë që i ndodhi Shqipërisë,
Pse në udhët e liga humnera iu përpiu,
Për fajet e shtetit, të vetë qeverisë!

Nuk mundëm që të hesht pa i thënë dy fjalë,
Për vetë kyrenministrin atë zemër keq,
Që kur atdheu ka zi për vdekje tragjike
Ai dëndet turrneve në Turq e Grek e dreq!

Oh, por ju o shpirtra të mirë të perëndisë,
Që shkuat të njomë porsi Trëndafila,
Iu qau një komb i tërë me lotët e dashurisë,
Në gji iu mban me mall e gjithë shqiptaria!

Ju nëna e ju motra që lotësh jeni mbuluar,
Mbahuni fisnikrisht në kohën që iu vrau,
Ata nuk i harrojmë kurrë në ditët tona,
Se dhëmbja edhe ne zemrat na i thau!

Autori: Llemadeo Dukagjini 17.10 2004 Gjermani