[Pause_Print_Scroll]

Hixhreti-Imigrimi

Pas besëlidhjes së dytë të Akabesë, të gjithë myslimanët nisën të shpërnguleshin në Medine. Disa nga shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin shpërngulur atje përpara Besëlidhjes. Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i qe shfaqur në ëndërr vendi, ku do të shpërnguleshin myslimanët dhe për këtë ai u tha: “Kam parë në ëndërr se u shpërngula nga Meka në një tokë, ku kishte hurma. Unë kujtova se ishte Jamami ose Hexheri, por ajo ishte Medinia, Jethribi!” Në një kumtim tjetër thuhet: “Mua më është treguar vendi i shpërnguljes suaj midis dy malesh. Ai vend do të jetë ose Hexheri ose Jethribi.” I pari, që u shpërngul në Medine, ishte Ebu Seleme Mahzumiu, bashkëshorti i Umu Selemes. Ai u nis me bashkëshorten dhe të birin për në Medine, por njerëzit e së shoqes i thanë asaj të mos shkonte me Ebu Selemenë në Medine. Njerëzit e Ebu Selemes nuk e lanë të ëmën të merrte birin e saj me vete. Kështu, Ebu Selemeja shkoi vetëm në Medine. Kjo ndodhi një vit përpara Besëlidhjes së Akabesë. Afërsisht pas një viti u lirua edhe bashkëshortja e Ebu Selemes. Ajo shkoi pas tij në Medine. Pas Ebu Selemes, u shpërngulën në Medine edhe Amir ibn Rabia me të shoqen, Lejlanë, bijën e Ebi Hathmes dhe Abdullah ibn Umi Mektumit. Pas Besëlidhjës së Akabesë, myslimanët filluan të imigronin fshehurazi për në Medine, sepse u trembeshin kurejshëve. Ata vazhduan kështu, derisa emigroi Omer ibn Hatabi, i cili doli hapur kundër kurejshëve dhe askush prej tyre nuk guxoi t’i dilte përpara. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) arriti në Medine me njëzet nga Sahabet e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kështu, myslimanët u shpërngulën të gjithë në Medine. Atje u kthyen edhe ata, që kishin emigruar në Habeshe (Abisini). Në Mekë nuk mbeti njeri tjetër, përveç Ebu Bekrit, Aliut, Suhejb ibn Harithes dhe pak veta nga ata që ishin të pafuqishëm e nuk mund të shpërnguleshin. Ndërkohë, Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u përgatit për të imigruar, por i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Mos u nxito! Unë lutem që Allahu të më japë leje për imigrim.” Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i tha: “Vërtet lutesh për këtë?” “Po.”,- iu përgjigj i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë, Ebu Bekri u përmbajt, me qëllim që ta shoqëronte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Përgatiti dy devetë e veta më të mira, të cilat i ushqente çdo ditë me gjethe samiri28. Kështu, Ebu Bekri u bë gati për të imigruar. Kurejshët vendosin të vrasin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Kurejshët u tërbuan, kur panë se myslimanët gjetën një vend të sigurt dhe të mbrojtur. Ata e konsideruan shpërnguljen dhe tubimin e myslimanëve në Medine rrezik për fenë e tyre, për qenien e tyre dhe për tregtinë e tyre. U mblodhën në Shtëpinë e Këshillimit, të enjten, në mëngjesin e 26 Saferit, të vitit të 14-të të profetësisë, për të studiuar planin e asgjësimit të atij rreziku e sidomos, tani që i zoti i thirrjes për në Islam, Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndodhej ende në Mekë dhe kishin frikë mos u ikte që andej nga çasti në çast. Në atë mbledhje erdhën më të njohurit e parisë së kurejshëve. Erdhi edhe djalli, në pamjen e një plaku të njohur nga Nexhdi dhe kërkoi leje për të hyrë. E lejuan. U shtrua çështja dhe filluan diskutimet. Ebu el Esuedi tha: - Ta nxjerrim nga trualli ynë dhe të rregullojmë punët tona e të mos i kushtojmë rëndësi ku shkon ai. Plaku i Nexhdit, Djalli tha: - Ju e shikoni që Muhamedi flet mirë; ai flet ëmbël dhe ndikon në zemrat e njerëzve. Po e latë të lirë, ai mund të shkojë në vendbanimet arabe dhe njerëzit do të tubohen rreth tij. Ata do të bëhen me të dhe do të vijnë e do t’ju pushtojnë ju dhe do të bëjnë me ju ç’të duan. Shikoni për ndonjë mendim tjetër. Ebu Bahteriu: - Ta burgosim dhe t’ia mbyllim derën, derisa të vdesë. Plaku i Nexhdit: - Për Zotin, në qoftë se e burgosni Muhamedin, do ta marrin vesh shokët e tij, të cilët e duan atë më shumë se prindërit dhe se fëmijët e tyre; unë kam frikë mos ju vërsulen, e nxjerrin atë nga burgu dhe ju mposhtin për së keqi. Prandaj, shikoni ndonjë mendim tjetër. I mallkuari, Ebu Xhehli: - Unë kam një mendim, që juve ende nuk ju ka rënë në mend. Të zgjedhim nga secili fis në Mekë nga një djalë të ri, të fuqishëm, me prejardhje të mirë e të shkathët. Secilit prej tyre t’i japim një shpatë të mprehtë dhe le ta godasin Muhamedin si një trup i vetëm e ta vrasin atë. Kështu, gjaku i tij do të shpërndahet nëpër fiset dhe Benu Abdu Menafët nuk mund të bëjnë luftë me të gjithë kurejshët. Ata do të mjaftohen me dëmshpërblimin dhe ne do t’ua japim atë. Plaku i Nexhdit: - Fjalë është fjala e këtij burri. Nuk ka mendim si ky, që u tha.” Të gjithë e pranuan këtë mendim. Ata u shpërndanë dhe u përgatitën për zbatimin e këtij vendimi. Vendimi i kurejshëve dhe vendimi i Allahut të Madhëruar Mbledhja ishte tepër e fshehtë; kështu do të ishin edhe lëvizjet e përditshme të kurejshëve. Nuk duhej të ndryshonin zakonet a veprimet e njerëzve, me qëllim që të mos e nuhaste askush erën e komplotit dhe të rrezikut. Askujt nuk do t’i shkonte ndërmend se në errësirën e natës do të kishte një të keqe të tillë. Kështu do të vepronin kurejshët, me qëllim që t’i mashtronin njerëzit. Por ata nuk mund të mashtronin Allahun. Allahu ua mbylli rrugën, kur ata nuk e prisnin. Xhebraili zbriti dhe e njoftoi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për komplotin e kurejshëve dhe e lejoi që të shpërngulej. I caktoi edhe kohën kur do të nisej dhe i tregoi planin e kundërpërgjigjes ndaj kurthit të kurejshëve: “Sonte mos fli në shtratin ku ke fjetur më parë”,- i tha Xhebraili. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli nga shtëpia në mes të ditës, kur njerëzit po pushonin nëpër shtëpitë e tyre dhe shkoi tek Ebu Bekr Es Sidiku. Aty caktoi planin për imigrim. Përgatiti mirë dy devetë dhe pagoi Abdullah ibn Erhajd el Lejthin, që ishte në fenë e kurejshëve, që ta kishin udhërrëfyes. Abdullahu i njihte shumë mirë rrugët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) e lanë të takoheshin me të në malin Theur, pas tri netësh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi punët e tij të përditshme, si zakonisht, në mënyrë që askush të mos e kuptonte se ai po përgatitej të emigronte a për çfarëdo pune tjetër e të mbrohej nga ajo, që kishin vendosur kurejshët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte bërë zakon të flinte në fillim të natës, pas namazit të jacisë, kurse në gjysmën e fundit të natës shkonte te Xhamia e Shenjtë dhe falte namazin e natës. Atë natë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la Aliun në shtratin e vet dhe i tha atij se nuk do t’i ndodhte asgjë e keqe. Kur ra nata dhe njerëzit ranë në gjumë, erdhën komplotistët fshehurazi te shtëpia e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e rrethuan atë. Aty, në shtratin e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) panë Aliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) të mbështjellë me një pelerinë të gjelbër. Menduan se ishte Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe filluan të krenoheshin e të mburreshin. Pritën sa të çohej, që t’i vërsuleshin e ta vrisnin. Allahu i Madhëruar ua dha idhujtarëve përgjigjen e kurthit, që kurdisën kundër Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke thënë: “Ata që nuk besuan, thurnin kurthe kundër teje të të ngujonin ty, të të vrisnin ose të të dëbonin. Ata bënin plane dhe Allahu i asgjësonte, se Allahu është më i Miri Asgjësues i dredhive.” (8:30)