[Pause_Print_Scroll]

Dalja e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga shtëpia I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli nga shtëpia e vet, kur idhujtarët e kishin rrethuar atë, hodhi ca dhé mbi kokat e tyre, duke kënduar ajetin: “Ne kemi vënë përpara tyre e prapa tyre mbulesë dhe ua kemi zënë sytë, prandaj ata nuk shohin.” (36:9) Allahu ua mori shikimin atyre dhe ata nuk e kuptuan se ç’ndodhi. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te shtëpia e Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!), dolën nga dera e prapme dhe arritën në shpellën e malit të Theurit, rreth tetë kilometra larg nga shtëpia në drejtim të Jemenit, para se të lindte dielli. Tri net në shpellën e Theurit Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) arritën te shpella. I pari hyri Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!), me qëllim që në qoftë se kishte ndonjë rrezik, ta pësonte ai dhe jo i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) gjeti aty shumë vrima, të cilat i zuri me cepat e pelerinës së tij, përveç dy a tri vrimave, të cilat i zuri me këmbë. Pas tij hyri i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe fjeti në prehër të Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Pas pak Ebu Bekrin e pickoi diçka në këmbë, por ai nuk lëvizi. Mirëpo lotët e dhembjes i binin në fytyrë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai u zgjua dhe e pyeti Ebu Bekrin: “Cfarë ke?” “Diçka më kafshoi,- iu përgjigj ai, e unë do të flijoja nënë e baba për ty.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vuri pak pështymë në vendin e kafshuar dhe atij i pushoi dhembja. Ata qëndruan në Shpellë tri net. Me ta flinte edhe Abdullah ibn Ebu Bekri, i cili ishte një djalë shumë i zgjuar dhe i shkathët. Në mëngjes ai dilte nga shpella dhe e zinte agimi tek kurejshët, duke lënë të kuptohej se kishte bujtur në Mekë. Abdullahu i dëgjonte planet e Kurejshëve dhe e njoftonte Pejgamberin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!), kur binte errësira. Amir ibn Fehiri ishte skllavi i Ebu Bekrit. Ai ruante delet dhe u sillte qumësht në shpellë natën. Para se të dilte drita, ecte me delet mbi gjurmët e Abdullah ibn Ebu Bekrit. Djemtë e kurejshëve pritën deri në mëngjes rreth shtëpisë së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që ai të çohej nga gjumi dhe të dilte nga shtëpia. Në mëngjes u çua Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) nga shtrati i të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ra në duart e tyre. Ata e pyetën për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ai u tha: “Nuk di gjë për të.” Atëherë, ata e rrahën, e tërhoqën deri te Qabja dhe e mbajtën një orë, por nuk u bëri dobi. Pastaj vajtën te shtëpia e Ebu Bekrit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe pyetën bijën e tij, Esmanë por edhe ajo u tha: “Nuk e di.” Atëherë, Ebu Xhehli i ndyrë e gotiti aq fort, sa asaj i ranë vathët e veshëve. Pastaj dërguan njerëz në çdo anë, që të kërkonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënqur me të!). I premtuan njëqind deve çdo njeriu, që do të sillte ata të dy, të gjallë ose të vdekur. Njerëzit që kërkonin, arritën deri te hyrja e Shpellës. Ata u afruan aq pranë, saqë sikur ndonjëri prej tyre ta ulte kokën, do t’i shikonte ata të dy në shpellë. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i shikoi ata dhe u trondit shumë, sepse mendonte për të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Mirëpo, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O Ebu Bekër! Si shqetësohesh ti për dy veta, kur Allahu është i treti i tyre? Mos u tremb! Allahu është me ne.” Rrugës për në Medine Natën e së hënës, në fillim të muajit Rabiul Euel, në vitin e parë të Hixhretit erdhi udhërrëfyesi, Abdullah ibn Erikat Lejthi me dy deve te Mali Theur, ashtu siç e kishin lënë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u nisën që andej. Ata i shoqëroi edhe Amir ibn Fehire. Udhërrëfyesi ndoqi një rrugë që shkelej rrallë. I drejtoi ata për në jug, në drejtim të Jemenit, derisa u larguan shumë; pastaj, drejt perëndimit, nga bregu i Detit të Kuq, pastaj drejt veriut në afërsi të bregdetit. Ata udhëtuan atë natë dhe të nesërmen deri në gjysmën e ditës, kur rruga nuk kishte më njerëz. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) pushoi nën hijen e një shkëmbi, ndërsa Ebu Bekri hetonte rreth e qark. Aty erdhi një bari me delet e tij. Ebu Bekri i kërkoi ca qumësht. Ai i moli delet dhe u dha qumësht. Kur u zgjua Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), Ebu Bekri i dha pjesën e vet të qumështit dhe ai u kënaq. Pastaj, nisën udhëtimin përsëri. Ditën e dytë të udhëtimit arritën në dy stanet e Umu Ma’bedit, në vendin e quajtur Kadid, rreth 130 kilometra larg Mekës. Pranë një stani ishte një dele e rraskapitur, që nuk mund të shkonte me të tjerat dhe nuk kishte asnjë pikë qumësht. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi leje Umu Ma’bedit që ai ta milte vetë delen. Ajo i dha leje Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kur e moli ai, ajo dha aq qumësht sa u mbush një enë e madhe, të cilën mezi e mbanin disa veta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha nga ai qumësht nënës së Ma’bedit, derisa ajo nuk deshi më. Pastaj, ai u dha shokëve të vet e edhe ata u ngopën. Në fund, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) piu vetë. Ai e moli përsëri delen, e mbushi enën me qumësht dhe ia la Umu Ma’bedit. Pastaj u larguan. Erdhi burri i saj. U habit kur shikoi tërë atë qumësht dhe e pyeti të shoqen si ishte puna. Ajo ia tregoi ngjarjen dhe ia përshkroi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga koka deri te këmbët, i tregoi hollësisht se si fliste ai e çdo gjë tjetër që kishte të bënte me të. “Për Zotin,- i tha, ky është ai që kërkojnë kurejshët. Këtë kam dashur ta shoqëroj unë. E, po e gjeta mundësinë, do ta bëj këtë gjë.” Ditën e tretë, njerëzit e Mekës dëgjuan një zë që vinte nga ana e poshtme e shkonte deri në anën e sipërme të saj. Ata ndoqën zërin, por nuk e panë kush ishte ai që fliste. Zëri thoshte: Allahu, Zoti i njerëzve i shpërbleftë sa më mirë Ata të dy, që kaluan çadrat e Umu Ma’bedit! Ata të dy kanë ardhur me mirësi dhe me të kanë shkuar Vërtet, është i lumtur ai, që Muhamedin ka shoqëruar. O fisi i Kusajit, sa ju kanë ikur juve me largimin e tij; Ju kanë ikur mirësi, që s’mund t’i bëjë askush përveç tij. Le të gëzohen fisi i Ka’bit për vajzën e tyre, Ajo myslimanët i ndihmoi në çdo mënyrë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me Ebu Bekrin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) kaluan Kadidin. Atyre u ishte vënë pas Suraka ibn Malik ibn Xha’shi el Mudlixhi, i cili shpresonte në shpërblimin e kurejshëve. Hipur mbi kalë Suraka po ecte me shpejtësi në drejtim të tyre. Kur u afrua disi tek ata, kali i Surakës rrëshqiti dhe ai ra nga kali. Pastaj, u çua dhe hodhi fall29: t’i godiste apo jo? Por falli nuk i doli ashtu siç dëshironte ai. Megjithatë Suraka nuk pyeti për fallin, por i hipi kalit dhe u nis. U afrua tek ata aq shumë, sa dëgjonte këndimin e Kuranit nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), i cili nuk po shikonte rreth e qark; kurse Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) vështronte sa majtas djathtas. Kalit të Surakës i humbën këmbët në tokë, deri në gjunjë dhe Suraka ra nga kali. E tërhoqi kalin dhe ai u çua, por me vështirësi ia nxori këmbët nga toka. Pas shumë përpjekjesh, kali i nxorri këmbët plotësisht. Nga dheu i këmbëve të kalit u çua një pluhur që u ngjit në qiell si tym. Suraka hodhi fall përsëri. I doli ashtu siç dëshironte dhe në zemër i hyri një trishtim i madh. Ai e kuptoi se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) do të triumfonte, prandaj u thirri atyre: “Më prisni, se nuk do t’ju bëj asgjë të keqe!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u ndalën dhe e pritën atë. Suraka i foli Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për çfarë kishin vendosur kurejshët dhe për çfarë donin t’u bënin atyre. Suraka i tregoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ushqimin e plaçkat që kishte me vete. “Merr sa të duash”,- i tha. Por Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk mori asgjë prej tij. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i kërkoi Surakas që të mos u thoshte gjë njerëzve në Mekë për të dhe për Ebu Bekrin. Pastaj Suraka kërkoi që të shkruhej një dëshmi (që Muhamedi nuk do ta dëmtonte, sidoqë të vinte puna). Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Amir ibn Fehiren ta shkruante atë. Ai e shkroi në një copë lëkurë të regjur. Suraka u kthye për në Mekë. Kë takonte në rrugë nga ata, që kërkonin Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u thoshte: “Unë u them me saktësi që Muhamedi nuk ka kaluar këndej.” Kështu, ndjekësit ktheheshin mbrapsht. Në rrugë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) takoi Burejde ibn Hasib Eslemiun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me shtatëdhjetë kalorës. Ata të gjithë u bënë myslimanë. Në Batn Rijm, Profetin dhe Ebu Bekrin i takoi Zubejr ibn Auami me një vargan myslimanësh, që po vinte nga Shami (Siri). Zubejri i veshi të dy me rroba të bardha. </SPAN>