[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga murrizi

...edhe mue diçka po "m'doket" sikur janë tu na pa krejt.

Tybe, e qebesa kërkova e kërkova (temë) por prap nuk muj gjeta vend ma t'mirë për me thonë qeta që o ka m'mundon.
M'e hap nji temë t're nuk ma mori menja që kam matrijal me bollëk për të, e as kohë e qejf, e qa bona hygjym e te REFLEKTIMI.
Reflektimi= Po m'doket, apo ?
Të jemi të qart unë kështu e kuptova, dhe shkrimi imë këtu ka të bëjë kryesisht me po "m'doket".
Për mos me e zgjatë shumë, sepse mund ta bëzdis dikë duke e "detyruar" të shohë çka mu paska shtier ëndërr, po e nis.
Hajt de mo ?
...qe de prit pak,
Ah po !

Ta zëm të gjithë jemi të lumtur, i kemi qitë punët n'qetele, e kemi nreq standardin e jetës, kemi pas një fat të madhë dhe e kemi gjetë edhe dashurin e jetës, Thjeshte gjithçka është n'terezi, si o ma mira.
Por neve këtu jemi bo si një lloj familje e vogël apo, dhe dashtë e padasht do far sene po na rrëshqasin nga jeta e përditshme, dhe kur po e bënë njeri "inventuren trecerkeshe" hesapi tybe spo del siq e shkrova me lart ?
...d.m.th neve këtu po ja lexojm edhe njëri tjetrit shkrimet apo? sepse sa për veten e kishim hap nje liber dhe i kishim shkru qeto gjana aty, dhe edhe po i mbuloj pluhuni e si pa askushi, punë e madhe.
Jo edhe bash e vogël, po REFLEKTOHET kjo në MESAZHET tona, q'i tanë kohën po mundohemi ti tregojm dikujt dicka.
Për fatlumesin që na ka dhuruar jeta, për të mirat materjale, për një jetë thjesht pa brenga, bile bile sa për të mos i thënë edhe PËRFEKTE çak !

.... valla po m'doket krejt jan tu na pa, a ?!

haj bre murriz qe me ke ngushtu. Me detyrove te te hape zemren e me te tregu nje gje shume te rendesishme nga jeta ime, nje gje shume personale:

Pata jetuar nje kohe ne France. Kisha dale ne Paris. Ju e njihni, Parisi eshte kryeqyteti i botes, dhe keshtu kalimthi, dhe i Frances. Si katundar qe jam, mendova te shkoj atje ku mblidhen gjithe katundaret e botes, tek Kali i Sk... me falni, tek Kulla. E Parisit. Ka nje shesh te madh aty, mes kater kembeve, dhe kur te ngresh syte lart, ke nje pamje sikur ke futur koken poshte fustanit te nuses se dajes, ne nje dasem katundi. Me nje fjale, ngrita koken, alamet rropullish kjo kulla. Bukuri. A t'i hipi a mos t'i hipi, vendosa t'i hip. Po nga cila ane? Sepse Kulla ka kater cepa nga mund t'i hipesh. Edhe i kane emertuar Veri Jug etj etj. Thashe po ia mbaj nga Jugu kesaj rradhe, mjaft me Veriun, u beme bajat. Dhe u futa ne rradhe. Gjithe ai popull, per nje te hipur dhe nje te zbritur. Vajta tek sportelisti, nje franceze e re nga Maroku: sa te ben bileta per nje te hipur, oj bi? e pyeta une. 4 euro, xhaxhi , m'u pergjigj marokinja. Nejse, une e dija sa bente, por luaja lojen sikur hera e pare, se ne fakt vetem katundaret i hipin kulles dy here. Mora bileten, filloi hipja. Shkalle, shkalle, shkalle... pa fund pa fund pa fund, pa fu... jo pa fustan por pa fund, zhveshur fare me nje fjale, shkallet, te lyera me nje boje te kuqerremte. Me ne fund hipa ne katin e pare. Pashe poshte, plot njerez qe prisnin te hipnin dhe ata. Atje lart frynte nje ere e ftohte brisk qe t'prente. E une kisha vajtur si ganster, nje kemishe me lule-lule, gjoksin shperthyer, nje gjoks leshatak tip king-kongu, dhe nje zinxhir floriri te trashe sa damari i qafes. Mire. Kur hyj brenda ne barin atje, shoh plot njerez qe hanin. Thashe me vete, OK, edhe une do pi uje. Dhe pyeta per banjot. Me thane qe aty matane jane. Kur shkoj tek dera, njerezit mbanin rradhe. Kaq shume njerez ka? pyeta njeren aty. Po, me tha, sepse lartesia na i ngjesh mire rropullite dhe fshikezat dalin mendsh. Hej bela. OK, e lashe fare. Kur dal ne verande, 95 metra mbi planetin Toke, kur shoh Spidermanin qe po zbriste poshte. Çudi, thashe me vete, qenka i vertete ky miku. OK. Pastaj s'mbaj mend gje se me kane dale hundet gjak. Me kishin marre e me kishin çuar tek spitali, nje doktor me thote : o arushan, ti ke nja tre vjet te mira qe e ke marre Siden, keshtu qe behu gati dhe degjo: "Ti nuk do te vdesesh pas 30 vjetesh, do te vdesesh ca me shpejt, keshtu qe mos u merzit". Mire. Por s'po kujtohesha ku ta kisha marre: mollat i qeroj, bostanin e pres dhe e ha pa levore, mishin nuk e ha, ku ta kem marre valle? Doktori me ndihmoi dhe me tha: a ke qene ndonje dite ne Pigalle? Po, i thashe, kam shetitur ca kusherinj te mi qe erdhen nja 10, dhe donin o Pigallin o hiç fare. A ke bere gje atje? me pyeti doktori. Po edhe kemi bere mor doktor, iu pergjigja une. Epo kjo qenka ! tha ai. Po pse, shtanga une, edhe te mbash ne preher nje valltare qenka me sherr? Eh mire, doktori me dha pastaj nje recete, dhe ika, s'ndenja me, treni i fundit nisesh nga ora 12 e nates, por mbaj mend qe kam fjetur ne tren nje gjume artileri te rende, saqe kur jam zgjuar nga gjumi, s'kisha levizur asnje centimeter prej shtratit tim.
Bela edhe kjo pune..., qashtu.