[ideologu]

Sa për hajgare!

A m´ paske ra ntrag përafërsish se kush tekkokna oj dalldyshe a?!

Shiko! Sipas rregullave të forumit dardania është e ndalume pasinqertësia e rrena kështuqë mu patjetër po m´ bje me tregu vetëm të vërtetën edhe katije mos me ia dhan lakut. E pranoj që me tri raste kam ikë si strujë prej vdekjes taman që masi iu afrova e e pash prej ngatit që ajo vet ishte e ftoft si struja. Miremo për ndallim prej shumkujt une ate kam pas guxim me nguc e provoku. (Sa për përshkrim këtu duhet me qartsu se fjala asht për ikje nga paramilitart qetnik e jo dicka private! Se për private me sa e maj mend gjith tjert kan ikë prej meje e jo e kundërta). Edhe tu e ditë se e e vnoj jetën nlojë vetiniciativisht jam kthy n´ Vendlindje me hesap e me rrezik e temin. I pregaditun natyrisht se vdekja mund mem rastis në cdo moment. Mirëpo kur patrollat në vend që të shtin për të goditur për vdekje tentonin të më kapin gjallë aty automatikisht në shprehje erdh natyra instinktive e mekanizmit të mbrojtjes së shpirtit, të mosdorëzimit të pakushtësishëm. Për ate edhe ikja menjëherë u ba fakt . Edhe cfarë ikje se. Vrapues i vërtetë. 60 km n´sahat e komt mas qafe mshkojshin tuj nga.
Pastaj oj herife nuk asht trimi trim vetëm nja që burrnisht e man burgun apo nja tjetër që sypatrembur e shijon vdekjen, por trim asht edhe ai që pa asnjë frike t´mundshme, e ekzekuton veprën, rrespektivisht në raste kyqe pa ngurrim fare, e sfidon Jetën. (inshalla dikush mkupton se cka po du me than, se unë për veti hiq jo!). Sidokoft nuk asht aty puna. Nuk asht marre me i ikë Vdekjes. Marre asht me ikë palidhje. Na qata kishe po diskutojmë ketu. A duhet me i ikë (me ju tut) Vdekjes a nuk duhet?! Une mendimin tem e dhash, se kurrësesi nuk duhet me u frigu. Edhpese ajo kuptohet asht vetëm teori. Ku medit zoti mos thasht e mem ardh deka sonte nashta edhe shastrisna pej tute. Cka sban vaki. Une ku me dit se sa jam azgan tash nket moshë. Ktuniher nime jom kon trim me flet por tash punat pak kanë ndryshu. Ma shumë jam tuj flet se sa jam trim pom doket. E ku medit! Bile tu fol për kto sene si shumë keto koht e fundit sot kur dola me u shatit u ërrxova nkokërr...shpinës e desh kesh ka e thej krahin. Qaq shum që mdhimti sa kujtova mos nashta edhe jom dek. Se a e di nuk ban shum e shum me ba hajgare me dekën. Se asaj filhall i kcen teli e vjen pa prit e pa kujtu e ta ngjet për qafe. Po nejse! E sa i përket pra temës ju tjert tash duhet mem bind se unë jam gabim nato mendimet e mia! Une përveti qeshtu!
Kurse sa i perket do lavdimeve se po ditshna me fol mirë muj me thon se normal ajo punë për mu se une, pom vje keq me thon se nashta zihet si lavdim, me profesion jam mësues. Bile arsimtar me kshyr holl e holl. Nfshatin tim te lindjes kam punu plot 4 vjet si arsimtar i bazave të arsimit teknik. Masi pata punu ma herët nja 6 vite si kurril i shkollës. E aty si msues i msojsha nxansit e katunit se qysh marohen bigat e kerrit, qysh marohen koshat pej thuprrav t´lejthis, qysh bishtat e sakicës, e keshtu me rradhë. Bile edhe rregullat e trafikut iau msojshum fëmive se ncillën anë të rrugës duhet me i gra bullicave e qysh duhet m lon traktorat me kapercy tpart. E qashtu. Punë katundi mo! Tana masanej une edhe disa guhë botnore i di. Si p. sh. suedisht, norvegjisht, danisht e besa kapak edhe gjermonisht. Kështuqë prej moti une shum i aft jom kon. Bile mthojke me ni vakt baba rahmetlia: he djal jem he, edhe pak e gati ma i meqmi nkrejt katunin ki me u bo. Hoxha jonë ka pas medresën e kryne e gjithë e llogaritshin si mat zot!

Sa për pahajgare!

Të nderuarë anëtarë të Dardanisë!
Dëgjoni mirë këndej e të mos thuani pastaj se nuk jau kam tërhequr vërejtjen e duhur me kohë!
Jam mëse mirënjohës për lavdërimet e komplimentet e arritura nga disa nga ju këtu, por ju bëj me dije se unë nuk harxhoj kohë me shkrimet e mia për të arritur ndonjë efekt të tillë! Arsyeja ime e vetme e angazhimit në këtë forum është e natyrës krejt kombëtare, e asësesi e asaj private!
Unë përndryshe sa i përket nivelit të intelektualitetit, as që kam nevojë të orientohem nga fjalët e përzgjedhura të përurimeve të bashkëbiseduesëve, për të e ditur rangun a peshën objektive e të vërtetë në hierarkinë ekzistuese të shoqërisë së sotme aktuale! Cdokush e di vendin e vet të pozicionuar! Ky është fakt!
Mirëpo në mënyrë identike fakt është edhe dituria se këtu përgjat tërë kësaj kohe si anëtar i këtij mjedisi virtual, kam patur rastin të hetoj prezencën e padiskutueshme të individëve të shkallës së lartë të arsimimit kompetent! Për të mos shkaktuar keqkuptime të përgjithëshme do të kisha preferuar të mos bëj paraqitjen publike të emrave rrespektivisht nofkave të tyre këtu, por mjafton të thuhet se numri i tyre nuk është në asnjë mënyrë i vogël e i pakonsiderueshëm! E që tash ata në vend të zgjedhjes së implikueshmërisë direkte në trajtimin e halleve e të problemeve qenësore të këtij kombi tonë kanë zgjedhur indiferencën a heshtjen, ajo është një dukuri në vete, e cila duhet patjetër herët a vonë të aktualizohet si cështje urgjente e shqyrtimit profesional e adekuat! Nuk është punë edhe aq e nderëshme sjellja apo mentaliteti i tillë dominues në mesin tonë! Aspak! Ikja nga përgjegjësitë e deleguara nga vetë Jeta në këtë Botë për një intelektual të denjë do të duhej të ishte një mossukses i pashoq, në ecurinë e tij si prirës e avangardist i këtij Populli të vuajtur tonë të mjerë! Masa e thjeshtë e jonë e gjora përveq ne të shkolluarëve intelektualë, asnjë tjetër shtyllë mbështetjeje nuk ka në jetë. E nëse edhe ne e zhgënjejmë dhe e dështojmë ate në cdo instancë, ajo në asnjë kuptim më tutje nuk do të mundet të funksionoj e ndarë, e të mbijetoj! A e keni vërejtur se si cdo punëtor i pashkolluar e i thjeshtë shqipëtar, me krenari të lartësuar e hyjënore e konsideron vetën, të jetë i pamëposhtur e i vërtetë kombëtar! Shpresat e vetme të tyre në cdo cast të jetës së tyre të mundimëshme e mizore, iu janë drejtuar vetëm nga ne e askush tjetër! Nuk e dinë të gjorët se shumica nga ata të ashtuquajturë intelektualë të Kombit për parim kryesor të jetës së tyre e kanë përvetësuar moton: "cdokush për vete!". Ata përkundër kësaj poshtërsie të paparë historike të këtyre të fundit, me kontinutet të pandërprerë besimin e tyre të plotë e kanë vendosur në duar të tyre! Pamvarësisht pasojave të shkakëtuara eventuale! Ai gjest fisnik i Popullit Tonë, të nderuar bashkëtadhetarë, është njësoj sikur kur dikush i pafajshëm, naiv, e me dituri jo aq të mjaftueshme për këtë Botë, të dorëzohet me jetën e tij të zhveshur të vërë si investim, pa hamendur fare për sakrificat e mundëshme të tija në Jetë! Populli ynë përndryshe edhe është i pafajshëm, naiv, e me dituri jo të plota mbi procesin e dinamikës së Jetës! Ne ate nuk duhet shkelur a mëkëmbur kurrë në Jetë! Meqë ai akt do të ishte mëkat i madh i Pabesisë Kombëtare! Meqë Ai është pjesë e jona e Tërësisë! Ne pa ate pjesë nuk kemi as gjasën më të vogël të ekzistimit në Planet! Krijuesi të shkretët njerëz i krijoi me qëllim të provimit të tyre në këtë Jetë. Qartë! Mirëpo i Madhërishmi Ynë Qiellor edhe për ne të tjerët posedon, po të njëjtin objektiv! Andaj mosrrespektimi i jetës së të voglit tonë bashkëkombëtar në nevojë e emergjencë, automatikisht sinjifikon edhe dështimin tonë gradual e eventual! E dështimi i ngadalshëm e gradual një ditë, medoemos do të përfundon në dështimin total, një ditë tjetër. Pa asnjë dyshim!
Në ndërkohë këtu duhet potencuar, se nuk do të ishte aq i hijeshëm konservimi i rezonimit të mbarësishëm se e tërë bara e përgjegjësisë duhet patjetërsisht të iu hudhet mbi supe vetëm politikanëve tanë aktualë! Në asnjë aspekt! Ne të gjithë e dimë se kush na janë ata. Për ate edhe nuk kemi nevojë të humbasim kohë në analizimin e veprimtarisë e veprimeve të tyre! Ndonëse ne sikur të ishim pak të më unjisuar dhe më solidarë, garantuar se do të kishim mundësi edhe të ndërrimit të kursit të sotëm të politikës sonë mbretëruese! Mirëpo sidoqoftë këtu në prizmë të parë të implikueshmërisë, vëhet dispozicionimi i ynë krejtësisht apolitik në zgjidhjen e situatës së mjerueshme në Komb! Krejt pamvarësisht vullnetit e mundësive të klasës sonë politike aktuale!
Të shihet një i pastrehë dhe një i pabukë i endur në ato toka të tona autoktone, të lavdishme, e stërgjyshore, dhe të mos ndërmerret asnjë iniciativë e duhur konkrete e ndihmës së shpejtë humanitare për një intelektual të arritur, do të duhej të ishte përvoja më e hidhur ekzistuese në këtë Botë! Turpësia absolute dhe e paskajshme!
Cdokush nga ne në mënyrë të padiskutueshme posedojmë kushte e hapësirë të mjaftueshme për të bërë intervenime apropriative në atë kontekst! E që ate askush nga ne nuk e bëjmë në asnjë rast, është një fakt që kurdoherë do të na hakëmirret shtrenjtë!
Në cdo pikëpamje të jetës sonë të etabluar e të qetë!

nderime!