Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Nektari i vulosur i Xhennetit (JETA E MUHAMMEDIT A.S.)

Albanian eX|PerT · 04-03-07, 08:08

Në muajin rexheb, të vitit të pestë të pejgamberllëkut, grupi i parë i as'habëve u shpërngul në Abisini. Grupi përbëhej prej dymbëdhjetë mashkujsh dhe katër grash, e udhëhiqte Uthman b. Affani me bashkëshorten e tij Rukijen, vajzën e Resulull-llahut a.s. Për këta dy, Pejgamberi a.s. ka thënë: "Këta dy janë familja e parë që e kanë bërë Hixhretin - shpërnguljen në rrugën e Zotit, pas Ibrahimit a.s. dhe Lutit a.s."[1]
Në rrugë u nisën natën vonë që të mos i shohin dhe të mos i pengojnë kurejshitët. Vajtën në bregun e detit të Kuq, dhe nga porti Shu'ajbet, me dy anije tregtare e kalojnë detin dhe mbërrinë në Abisini. Kurejshitët assesi nuk mund të qetësoheshin për këtë mashtrim, andaj u nisën gjurmëve të tyre, por derisa ata arrinë në bregun e detit të Kuq, myslimanët tanimë e kishin kaluar atë në siguri. Në Abisini u pranuan si mysafirë të mirëseardhur.[2]
Një ditë, në muajin ramazan të të njëjtit vit, Resulull-llahu a.s. shkon në Harem të Ka'bes. Aty e takon një grup të madh kurejshitësh, të përbërë nga paria dhe zotërinjtë. Ai u ndal para tyre dhe filloi të recitonte suren En-Nexhm. Kjo gjë i befasoi të gjithë ata, sepse gjer atëherë kurrë nuk kishin dëgjuar fjalët e All-llahut xh.sh. Mënyra e tyre e të folurit ka qenë e përditshme, komunikimi reciprok dhe këshillimi bëhej me fjalët:
"Mos e dëgjoni këtë Kur'an, por flisni me zë të lartë për ta mundur atë!." (41, 26).
Pasi që i befasoi recitimi melodik i kësaj sureje, dhe fjala e All-llahut i befasoi shqisat e dëgjimit të tyre me domethënie madhështore, ata harruan plotësisht se në çfarë situate gjendeshin. Të gjithë ishin kthyer kah Muhammedi a.s. dhe të gjithë e dëgjonin me vëmendje. Mendja e tyre ishte e preokupuar tërësisht me atë që dëgjonin, gjersa Muhammedi a.s. erdhi në fund të sures dhe fjalët që i hapin zemrat:
"Pra, bëni sexhde për All-llahun dhe adhuroni (Atë)!" (53, 62).
Pastaj bëri sexhde.
Gjatë tërë kohës askush nuk luajti nga vendi, në realitet, bukuria e së vërtetës ua kishte zbutur inatin në shpirtrat e tyre, shpirtrat e përqeshësve kryelartë, andaj nuk mundën të durohen, por edhe ata i bënë sexhde All-llahut xh.sh.[3] U penduan kur kuptuan se madhështia e fjalës së All-llahut xh.sh. i bëni që zotërillëku dhe paria e tyre të bien me fytyrë për toke. Me këtë gjest do t'u shkonte huq i tërë mundi që kishin bërë gjatë një vit e gjysmë, andaj i kaploi frika nga njerëzit që e kanë parë këtë, por edhe prej atyre që do të dëgjojnë këtë.
Kritikat filluan të arrinin nga të gjitha anët. Ata nuk mund të dilnin para bashkëmendimtarëve të vet në asnjë mënyrë tjetër, përveçse me gënjeshtra të reja. Gënjyen përsëri, por kësaj radhe në një mënyrë tjetër. Gënjyen se Resulull-llahu a.s. ishte i mëshirshëm ndaj zotëve të tyre dhe se i ka lavdëruar ata duke thënë:
"Ata janë zota të mëdhenj dhe duhet të shpresohet në shef'atin e tyre" (ndërmjetësimi për njerëz në Ditën e gjykimit). Ata e thanë një gënjeshtër të madhe për Resulull-llahun a.s. në mënyrë që të arsyetohen për sexhden e bërë All-llahut xh.sh. e që e kanë bërë së bashku me Resulull-llahu a.s. Jo, kjo assesi nuk është për tu çuditur, sepse kjo pritet prej një populli, i cili është autor i të gjitha gënjeshtrave.[4]
Lajmi për këtë ngjarje arrinë tek muhaxhirët në Abisini, por në petkun krejtësisht tjetër nga ajo e vërteta. Ata kuptojnë se kurejshitët e kanë pranuar Islamin, andaj përgatiten për kthim, dhe në muajin shevval po atë vit nisen për në Mekë. Një orë larg Mekës kuptojnë të vërtetën e kësaj ngjarjeje andaj disa prej tyre përsëri u kthyen në Abisini, e të tjerët hynë në Mekë fshehtazi, apo nën mbrojtjen e dikujt.[5]
Numri i myslimanëve rritej gradualisht, por gjithashtu rriteshin edhe trysnitë e kurejshitëve. Këtyre u erdhi shumë rëndë kur dëgjuan se Nexhashiu i ka marrë myslimanët nën mbrojtjen e vet. Pezmi rritej në zemrat e tyre gjithnjë e më tepër, andaj Resulull-llahu a.s. nuk pati tjetër zgjidhje, por u propozoi shokëve të vet që me myslimanët posa të transformuar përsëri të shkojnë në Abisini.
Hixhreti i dytë ka qenë shumë më i vështirë sesa ai i pari. Tani kurejshitët ishin shumë më të kujdesshëm, andaj vendosën t'i pengojnë myslimanët, por megjithatë myslimanët përsëri qenë më të shpejtë se ata. All-llahu xh.sh. ua lehtësoi rrugën dhe kaluan në Abisini, vendin e mbretit Nexhashiut, para se t'i arrinin kurejshitët.
Kësaj radhe u shpërngulën 83. mashkuj dhe 18. ose 19. gra,[6] nëse me ta ka qenë Amri, sepse kjo nuk dihet saktësisht, ndërsa numrin e parë e ka pranuar dijetari i madh Muhammed Sulejman El-Mensur Fevri.[7]
Komploti i kurejshitëve kundër emigranteve në Abisini

Kurejshitëve u erdhi shumë rëndë që muhaxhirët gjetën strehim të sigurt për vete dhe për fenë e tyre. Për këtë arsye i zgjodhën dy njerëz të aftë dhe mendjemprehtë, të cilët i dërguan pas tyre. Këta ishin Amër b. El-Asi dhe Abdullah b. Ebi Rebia. Me ta i dërguan shumë dhurata të vlefshme Nexhashiut dhe patrikëve të tij. Pasi që ua dorëzuan këto dhurata, patrikëve u treguan se muhaxhirët janë bartës të një feje të re, e cila nesër mund ta rrezikonte edhe vetë Abisininë. Patrikët vendosën të shkojnë tek Nexhashiu e të kërkojnë nga ai dorëzimin e muhaxhirëve këtyre dyve. Por këta arritën tek Nexhashiu para patrikëve dhe i thanë:
"O sundimtar, në atdheun tënd ka arritur një grup të rinjësh, të cilët e braktisën fenë e popullit të vetë, por nuk pranuan as fenë tënde. Erdhën me një fe të re, të cilën nuk e njohim as ne, e as ti. Ne na dërguan magnatët tanë dhe të tyre, mes të cilëve janë baballarët, xhaxhallarët dhe të afërmit e tyre, që të na i dorëzosh e t'ju dërgojmë atyre, sepse ata më mirë e njohin marrëzinë e tyre për çka edhe i kanë qortuar."
Patrikët, tanimë kishin arritur tek Nexhashiu dhe dëgjuan fjalimin e këtyre dyve, dhe klithën: "Të vërtetën e flasin, o mbreti ynë, dorëzoi këtyre dyve dhe le t'i kthejnë popullit të vet dhe në vendin e vet."
Por, Nexhashiu ishte më i mençur se sa ata mendonin. Ai e konsideroi të domosdoshme ta dëgjonte edhe palën tjetër, kështu që situata të jetë krejtësisht e qartë. Andaj i thirri myslimanët që të dalin para tij. Ata erdhën. Të gjithë ishin të pajtuar për të vërtetën dhe sinqeritetin, kujdoqoftë që i përkiste. Nexhashiu i pyeti: "Për çfarë feje e braktisët popullin tuaj, vatrat tuaja dhe të afërmit tuaj? Sa e di unë, as fenë time - krishterimin nuk e pranuat, e as fenë e ndonjë populli tjetër.”
Xha'fer b. Ebu Talibi doli para myslimanëve, e tha:
"O sundimtar, i takonim një populli, i cili jetonte në injorancë dhe në lajthitje. Adhuronim idhujt, hanim mishin e kafshëve të ngordhura, bënim gjëra të ndaluara, i shqetësonim fqinjët, më i fuqishmi prej nesh e shtypte më të dobëtin. Ja, kështu jetonim, gjersa All-llahu xh.sh. nuk na dërgoi Pejgamberin a.s. Ai është nga populli ynë dhe ia dimë brezin dhe origjinën. E dimë se është i sinqertë, besnik dhe i drejtë. Ai na ftoi që t'i besojmë vetëm një Zoti dhe që vetëm Atij t'i nënshtrohemi. Na mësoi që të braktisim bestytninë që e manifestonim, ne dhe etërit tanë, besimin në shumë idhuj dhe në kumire. Na udhëzoi të flasim vetëm të vërtetën, të jemi njerëz besnik dhe ta mbajmë fjalën, t'i respektojmë dhe t'i vizitojmë të afërmit tanë, të sillemi mirë më fqinjët. Na urdhëroi që t'i ndërprejmë veprat e këqija, të mos gënjejmë, mos të shpenzojmë pasurinë e bonjakut, që të mos bëjmë shpifje dhe mos t'i përgojojmë gratë e ndershme. Na urdhëroi që t'i bindemi vetëm All-llahut, Një të Vetmit, që të mos bëjmë shirk - mos t'i përshkruajmë Atij tjetër zot. Na urdhëroi të bëjmë namaz, të japim zekat (një pjesë nga pasuria) dhe të agjërojmë Ramazanin."

[1] Muhtesar Siretu-r-Resul nga Abdullah b. En-Nexhdi, f. 92, 93; Zadu-l-Me'ad: I/24; Rahmetun li-l-Alemin: I/61.

[2] Rahmetun li-l-Alemin: I/61; Zadu-l-Miad: I/24.

[3] Për këtë tregon Buhariu në kaptinën mbi sexhden në një version diç më të shkurtër nga Ibni Mes'udi dhe Ibni Abbasi. Të shikohet kaptina "Sexhdetu-n-Nexhm", kaptina "Sexhda e myslimanëve dhe mushrikëve": I/146 dhe kaptina "Çka ka përjetuar Pejgamberi dhe myslimanët nga mushrikët": I/543.

[4] Tefhimu-l-Kur'ani: V/188.

[5] Tefhimu-l-Kur'ani: V/188; Zadu-l-Miad: I/24, II/44; Hishami: I/364.

[6] Zadu-l-Me'ad: I/24; Rahmetun li-l-Alemin: I/61.

[7] Rahmetun li-l-Alemin: I/61.

04-03-07, 08:08	#35
Albanian eX\|PerT .•:¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨:•. Anëtarësuar: 09-11-06 Postime: 4,028	Në muajin rexheb, të vitit të pestë të pejgamberllëkut, grupi i parë i as'habëve u shpërngul në Abisini. Grupi përbëhej prej dymbëdhjetë mashkujsh dhe katër grash, e udhëhiqte Uthman b. Affani me bashkëshorten e tij Rukijen, vajzën e Resulull-llahut a.s. Për këta dy, Pejgamberi a.s. ka thënë: "Këta dy janë familja e parë që e kanë bërë Hixhretin - shpërnguljen në rrugën e Zotit, pas Ibrahimit a.s. dhe Lutit a.s."[1] Në rrugë u nisën natën vonë që të mos i shohin dhe të mos i pengojnë kurejshitët. Vajtën në bregun e detit të Kuq, dhe nga porti Shu'ajbet, me dy anije tregtare e kalojnë detin dhe mbërrinë në Abisini. Kurejshitët assesi nuk mund të qetësoheshin për këtë mashtrim, andaj u nisën gjurmëve të tyre, por derisa ata arrinë në bregun e detit të Kuq, myslimanët tanimë e kishin kaluar atë në siguri. Në Abisini u pranuan si mysafirë të mirëseardhur.[2] Një ditë, në muajin ramazan të të njëjtit vit, Resulull-llahu a.s. shkon në Harem të Ka'bes. Aty e takon një grup të madh kurejshitësh, të përbërë nga paria dhe zotërinjtë. Ai u ndal para tyre dhe filloi të recitonte suren En-Nexhm. Kjo gjë i befasoi të gjithë ata, sepse gjer atëherë kurrë nuk kishin dëgjuar fjalët e All-llahut xh.sh. Mënyra e tyre e të folurit ka qenë e përditshme, komunikimi reciprok dhe këshillimi bëhej me fjalët: *"Mos e dëgjoni këtë Kur'an, por flisni me zë të lartë për ta mundur atë!."* (41, 26). Pasi që i befasoi recitimi melodik i kësaj sureje, dhe fjala e All-llahut i befasoi shqisat e dëgjimit të tyre me domethënie madhështore, ata harruan plotësisht se në çfarë situate gjendeshin. Të gjithë ishin kthyer kah Muhammedi a.s. dhe të gjithë e dëgjonin me vëmendje. Mendja e tyre ishte e preokupuar tërësisht me atë që dëgjonin, gjersa Muhammedi a.s. erdhi në fund të sures dhe fjalët që i hapin zemrat: *"Pra, bëni sexhde për All-llahun dhe adhuroni* (Atë)!" (53, 62). Pastaj bëri sexhde. Gjatë tërë kohës askush nuk luajti nga vendi, në realitet, bukuria e së vërtetës ua kishte zbutur inatin në shpirtrat e tyre, shpirtrat e përqeshësve kryelartë, andaj nuk mundën të durohen, por edhe ata i bënë sexhde All-llahut xh.sh.[3] U penduan kur kuptuan se madhështia e fjalës së All-llahut xh.sh. i bëni që zotërillëku dhe paria e tyre të bien me fytyrë për toke. Me këtë gjest do t'u shkonte huq i tërë mundi që kishin bërë gjatë një vit e gjysmë, andaj i kaploi frika nga njerëzit që e kanë parë këtë, por edhe prej atyre që do të dëgjojnë këtë. Kritikat filluan të arrinin nga të gjitha anët. Ata nuk mund të dilnin para bashkëmendimtarëve të vet në asnjë mënyrë tjetër, përveçse me gënjeshtra të reja. Gënjyen përsëri, por kësaj radhe në një mënyrë tjetër. Gënjyen se Resulull-llahu a.s. ishte i mëshirshëm ndaj zotëve të tyre dhe se i ka lavdëruar ata duke thënë: "Ata janë zota të mëdhenj dhe duhet të shpresohet në shef'atin e tyre" (ndërmjetësimi për njerëz në Ditën e gjykimit). Ata e thanë një gënjeshtër të madhe për Resulull-llahun a.s. në mënyrë që të arsyetohen për sexhden e bërë All-llahut xh.sh. e që e kanë bërë së bashku me Resulull-llahu a.s. Jo, kjo assesi nuk është për tu çuditur, sepse kjo pritet prej një populli, i cili është autor i të gjitha gënjeshtrave.[4] Lajmi për këtë ngjarje arrinë tek muhaxhirët në Abisini, por në petkun krejtësisht tjetër nga ajo e vërteta. Ata kuptojnë se kurejshitët e kanë pranuar Islamin, andaj përgatiten për kthim, dhe në muajin shevval po atë vit nisen për në Mekë. Një orë larg Mekës kuptojnë të vërtetën e kësaj ngjarjeje andaj disa prej tyre përsëri u kthyen në Abisini, e të tjerët hynë në Mekë fshehtazi, apo nën mbrojtjen e dikujt.[5] Numri i myslimanëve rritej gradualisht, por gjithashtu rriteshin edhe trysnitë e kurejshitëve. Këtyre u erdhi shumë rëndë kur dëgjuan se Nexhashiu i ka marrë myslimanët nën mbrojtjen e vet. Pezmi rritej në zemrat e tyre gjithnjë e më tepër, andaj Resulull-llahu a.s. nuk pati tjetër zgjidhje, por u propozoi shokëve të vet që me myslimanët posa të transformuar përsëri të shkojnë në Abisini. Hixhreti i dytë ka qenë shumë më i vështirë sesa ai i pari. Tani kurejshitët ishin shumë më të kujdesshëm, andaj vendosën t'i pengojnë myslimanët, por megjithatë myslimanët përsëri qenë më të shpejtë se ata. All-llahu xh.sh. ua lehtësoi rrugën dhe kaluan në Abisini, vendin e mbretit Nexhashiut, para se t'i arrinin kurejshitët. Kësaj radhe u shpërngulën 83. mashkuj dhe 18. ose 19. gra,[6] nëse me ta ka qenë Amri, sepse kjo nuk dihet saktësisht, ndërsa numrin e parë e ka pranuar dijetari i madh Muhammed Sulejman El-Mensur Fevri.[7] *Komploti i kurejshitëve kundër emigranteve në Abisini* Kurejshitëve u erdhi shumë rëndë që muhaxhirët gjetën strehim të sigurt për vete dhe për fenë e tyre. Për këtë arsye i zgjodhën dy njerëz të aftë dhe mendjemprehtë, të cilët i dërguan pas tyre. Këta ishin Amër b. El-Asi dhe Abdullah b. Ebi Rebia. Me ta i dërguan shumë dhurata të vlefshme Nexhashiut dhe patrikëve të tij. Pasi që ua dorëzuan këto dhurata, patrikëve u treguan se muhaxhirët janë bartës të një feje të re, e cila nesër mund ta rrezikonte edhe vetë Abisininë. Patrikët vendosën të shkojnë tek Nexhashiu e të kërkojnë nga ai dorëzimin e muhaxhirëve këtyre dyve. Por këta arritën tek Nexhashiu para patrikëve dhe i thanë: "O sundimtar, në atdheun tënd ka arritur një grup të rinjësh, të cilët e braktisën fenë e popullit të vetë, por nuk pranuan as fenë tënde. Erdhën me një fe të re, të cilën nuk e njohim as ne, e as ti. Ne na dërguan magnatët tanë dhe të tyre, mes të cilëve janë baballarët, xhaxhallarët dhe të afërmit e tyre, që të na i dorëzosh e t'ju dërgojmë atyre, sepse ata më mirë e njohin marrëzinë e tyre për çka edhe i kanë qortuar." Patrikët, tanimë kishin arritur tek Nexhashiu dhe dëgjuan fjalimin e këtyre dyve, dhe klithën: "Të vërtetën e flasin, o mbreti ynë, dorëzoi këtyre dyve dhe le t'i kthejnë popullit të vet dhe në vendin e vet." Por, Nexhashiu ishte më i mençur se sa ata mendonin. Ai e konsideroi të domosdoshme ta dëgjonte edhe palën tjetër, kështu që situata të jetë krejtësisht e qartë. Andaj i thirri myslimanët që të dalin para tij. Ata erdhën. Të gjithë ishin të pajtuar për të vërtetën dhe sinqeritetin, kujdoqoftë që i përkiste. Nexhashiu i pyeti: "Për çfarë feje e braktisët popullin tuaj, vatrat tuaja dhe të afërmit tuaj? Sa e di unë, as fenë time - krishterimin nuk e pranuat, e as fenë e ndonjë populli tjetër.” Xha'fer b. Ebu Talibi doli para myslimanëve, e tha: "O sundimtar, i takonim një populli, i cili jetonte në injorancë dhe në lajthitje. Adhuronim idhujt, hanim mishin e kafshëve të ngordhura, bënim gjëra të ndaluara, i shqetësonim fqinjët, më i fuqishmi prej nesh e shtypte më të dobëtin. Ja, kështu jetonim, gjersa All-llahu xh.sh. nuk na dërgoi Pejgamberin a.s. Ai është nga populli ynë dhe ia dimë brezin dhe origjinën. E dimë se është i sinqertë, besnik dhe i drejtë. Ai na ftoi që t'i besojmë vetëm një Zoti dhe që vetëm Atij t'i nënshtrohemi. Na mësoi që të braktisim bestytninë që e manifestonim, ne dhe etërit tanë, besimin në shumë idhuj dhe në kumire. Na udhëzoi të flasim vetëm të vërtetën, të jemi njerëz besnik dhe ta mbajmë fjalën, t'i respektojmë dhe t'i vizitojmë të afërmit tanë, të sillemi mirë më fqinjët. Na urdhëroi që t'i ndërprejmë veprat e këqija, të mos gënjejmë, mos të shpenzojmë pasurinë e bonjakut, që të mos bëjmë shpifje dhe mos t'i përgojojmë gratë e ndershme. Na urdhëroi që t'i bindemi vetëm All-llahut, Një të Vetmit, që të mos bëjmë shirk - mos t'i përshkruajmë Atij tjetër zot. Na urdhëroi të bëjmë namaz, të japim zekat (një pjesë nga pasuria) dhe të agjërojmë Ramazanin." [1] Muhtesar Siretu-r-Resul nga Abdullah b. En-Nexhdi, f. 92, 93; Zadu-l-Me'ad: I/24; Rahmetun li-l-Alemin: I/61. [2] Rahmetun li-l-Alemin: I/61; Zadu-l-Miad: I/24. [3] Për këtë tregon Buhariu në kaptinën mbi sexhden në një version diç më të shkurtër nga Ibni Mes'udi dhe Ibni Abbasi. Të shikohet kaptina "Sexhdetu-n-Nexhm", kaptina "Sexhda e myslimanëve dhe mushrikëve": I/146 dhe kaptina "Çka ka përjetuar Pejgamberi dhe myslimanët nga mushrikët": I/543. [4] Tefhimu-l-Kur'ani: V/188. [5] Tefhimu-l-Kur'ani: V/188; Zadu-l-Miad: I/24, II/44; Hishami: I/364. [6] Zadu-l-Me'ad: I/24; Rahmetun li-l-Alemin: I/61. [7] Rahmetun li-l-Alemin: I/61.