[Denim]

Kur fëmijët lindin në një shtëpi të tillë, ku secilin vakt e shoqërojnë lutja dhe leximi i Fjalës, hidhet themeli për një jetë të krishterë të qëndrueshme. Sigurisht, çdo fëmijë duhet të ketë besim vetjak në Zotin Jezus. Prindërit nuk mund të besojnë për fëmijët e tyre. Sidoqoftë, shprehia e mirë është mbjellë qysh në vogëlinë e tyre, dhe, të rritur nga lutjet e prindërve të tyre qysh përpara se të lindnin, mund të kemi besim se Perëndia plot hir do t'i sjellë ata te Vetja në kohën e Tij të mirë. Sa duhet të zgjasë martesa? Kjo nuk është periudha e vetme në histori kur njerëzit e kanë marrë lehtë martesën, e megjithatë duke sikur fjala «shkurorëzim», të cilën dikur nuk guxonim ta shqiptonim, tani jo vetëm që flitet, por praktikohet madje nga shumë besimtarë. Në të vërtetë, për shumë veta fjalët e Filipianëve 3:19, «lavdia e tyre është në turp të tyre», mund të ishin përshkrimet me vend. E dimë se burrat kishin filluar qysh në kohën e Dhiatës së Vjetër të linin gratë për shkaqe të parëndësishme, dhe te profetët ka aluzione për gra të pabesa, por nuk ka dyshim se kjo nuk ishte aspak synimi i Perëndisë për njerëzimin. Romakëve 7 fillon me fjalët: «Apo nuk e dini o vëllezër, (sepse unë po u flas njerëzve që e njohin ligjin), se ligji ka pushtet mbi njeriun për sa kohë ai rron? Sepse gruaja e martuar është e lidhur nga ligji me burrin derisa ai rron, por, po i vdiq burri, lirohet nga ligji i burrit. Prandaj, nëse, kur i rron burri, ajo bashkohet me një burrë tjetër, do të quhet shkelëse e kurorës; por, kur i vdes burri, ajo është e liruar nga ligji, që të mos jetë shkelëse e kurorës, po u bë gruaja e një burri tjetër». (Shih edhe 1 Korintasve 7:39). Kjo pjesë nga Shkrimi paraqet një parim të rëndësishëm frymëror, për të cilin nuk do të flitet tani; por parimi mbështetet në këmbënguljen hyjnore për qëndrueshmërinë e martesës. Kur farisenjtë e pyetën Zotin rreth vlefshmërisë ligjore të shkurorëzimit, Ai përmendi menjëherë krijimin e njeriut: «[Perëndia] i krijoi mashkull dhe femër. Dhe tha: 'Prandaj burri do të lërë babanë e tij dhe nënën e tij dhe do të bashkohet me gruan e tij; dhe të dy do të jenë një mish i vetëm'». Pastaj shtoi: «Prandaj atë që Perëndia ka bashkuar, njeriu të mos e ndajë». Kur ata vazhduan ta ngisnin Zotin, duke përmendur lejimin e Moisiut për ta lënien e gruas, Ai u tregoi atyre qartë se «Moisiu ju lejoi t'i ndani gratë tuaja për shkak të ngurtësisë së zemrave tuaja, por në fillim nuk ka qenë kështu». Sot duhet të ketë shumë veta që flasin ashtu siç bënë disa prej dishepujve në një rast tjetër: «Kjo e folur është e rëndë, kush mund ta kuptojë?» Por Fjala e Zotit është e qartë dhe e thjeshtë, së cilës ne duhet t'i bindemi. Kur po i fliste Izraelit nëpërmjet profetëve, Perëndia përdori shpesh shëmbëlltyrën e martesës dhe pabesinë e një gruaje për të treguar tragjedinë e një sjelljeje të tillë. Osea është me siguri njëri prej shembujve më të spikatur. Ky profet përjetoi diçka të tmerrshme duke u martuar me një grua të përdalë, dhe kjo i referohet kombit të pabesë për të cilin Perëndia kishte bërë aq shumë. Ata ishin përgjigjur vetëm duke e braktisur atë dhe duke iu kthyer idhujve të kombeve përreth tyre. Edhe tek Isaia Perëndia jep të njëjtën tablo: «Krijuesi yt është dhëndri yt» (Isa. 54:5). Nuk është për t'u çuditur që Ai u hidhërua kur populli i Tij, siç tha Vetë Ai, shkoi pas të dashurish të tjerë. Jeremia përdor të njëjtën figurë: «Kthehuni, o bij të përdalë», - thotë Zoti, - «sepse unë jam martuar me ju» (Jeremia 3:14). Si gjendet partneri? Kemi vënë re tashmë se shërbëtori i Abrahamit, i cili u dërguar për të gjetur një grua për Isakun, u lut seriozisht për këtë çështje. Krahas shpëtimit të shpirtit, zgjedhja e partnerit të duhur është ndoshta vendimi më i rëndësishëm në jetë. Prandaj është me rëndësi jetësore që për këtë të lutemi, dhe që për këtë çështje, ashtu si për gjithçka tjetër, të mos mbështetemi veç në arsyen tonë. Ndihma dhe këshillat e besimtarëve të urtë do të jenë të vlefshme përpara se të marrim një vendim të madh. Fëmijëve të Izraelit u ishte ndaluar të martoheshin me ata të kombeve të tjera përreth tyre, duke qenë se ata ishin idhujtarë, dhe kështu do t'i kthenin shpinën Perëndisë së gjallë e të vërtetë. Në kohën e Nehemias, pasi hebrenjtë ishin kthyer nga mërgimi në Babiloni, u vërejt se shumë prej tyre ishin martuar me gra të huaja, dhe fëmijët madje nuk mund ta kuptonin leximin e ligjit të Perëndisë. Në kapitullin e fundit të librit të tij Nehemia e qortoi popullin ashpër, duke e kujtuar për shembullin e tmerrshëm të mbretit Salomon, i cili, pavarësisht nga urtësia e tij, iu kthye në moshë të thyer perëndive të grave të tij të shumta, e madje bëri diçka që ishte ligësi për Zotin, i cili i ishte shfaqur atij dy herë në moshë të re. Duke e zbatuar këtë te një i krishterë, është e qartë se partneri ynë duhet të jetë besimtar. «A mund të ecin bashkë dy veta, në rast se nuk janë marrë vesh më parë?» (Amosi 3:3). Pali, duke u shkruar korintasve, përdor një numër argumentesh të tilla: «Mos hyni në një zgjedhë bashkë me të pabesët, sepse ç'lidhje ka drejtësia me paudhësinë? Dhe çfarë afrie ka drita me terrin? Dhe ç'harmoni ka Krishti me Belialin? Ose ç'pjesë ka besimtari me jobesimtarin?» (2 Korintasve 6:14-15). Ku duhet të kërkojmë një partner për jetën? Nëse e kërkojmë në një disko, në një koncert rroku anë një shtëpi publike, nuk ka të ngjarë se do të gjejmë atë që synon Perëndia për ne. Është kënaqësi kur dikush na thotë: «E takova Benin në një takim për lutje», ose «U takuam në një grup për studim biblik». Sigurisht, kjo mund të ndodhë në një familje të krishterë a gjatë një një takimi me familje të tjera të krishtera. Më e rëndësishmja është që të martohemi «në Zotin». Thjesht pse dikush është besimtar, nuk do të thotë se ai ose ajo është automatikisht individi me të cilin Perëndia dëshiron që ne të martohemi. Ky është vendim që nuk duhet bërë duke nxituar. Duhet të njohim jo vetëm individin në fjalë, por edhe rrethin e tij familjar dhe shoqërinë e krishterë ndaj së cilës të gjithëve u bëhet thirrje që të jenë besnikë. Shumë shpesh kjo nuk vihet re, dhe dy të rinj fillojnë jetën së bashku duke shkuar në drejtime të kundërta, ndonëse janë që të dy besimtarë. Në këtë vendim, ashtu si në të gjitha vendimet e tjera, duhet të jemi të gatshëm t'i nënshtrohemi vullnetit të Perëndisë, duke e ditur, po të jemi të ndershëm, se kjo duhet të jetë në fund të fundit më e mira për ne. Të mos përsëritim fjalët e një vajze të re, e cila tha: «U bëftë vullneti Yt, o Zot, por më jep Tomin!» Kjo do të thotë të tallesh me përpjekjen për të ditur mendjen e Zotit. Shkrimi thotë: «[Zoti] do t'u mësojë të përulurve rrugën e tij» (Psalmi 25:9). Shpirti vërtet i përulur ia lë vendimin Perëndisë, dhe Ai nuk do të na zhgënjejë kurrë. Disa i interpretojnë fjalët e Palit te 1 Korintasve 7:16 për të justifikuar martesën me një jobesimtar. Apostulli thotë: «Sepse çfarë di ti, o grua, nëse ke për ta shpëtuar burrin? Ose çfarë di ti, o burrë, nëse ke për ta shpëtuar gruan?» Nga konteksti është e qartë se bëhet fjalë për një çift që është martuar kur të dy ishin jobesimtarë, por tani njëri prej tyre është bërë i krishterë. A duhet të ndahen? Jo, nëse partneri tjetër është i gatshëm të vazhdojë, dhe shpesh kemi parë se si Zoti ka vepruar plot hir në zemrën e tjetrit, saqë ata janë bashkuar përfundimisht në Zotin. Nga ana tjetër, nëse një besimtar martohet me dikë që njihet se është jobesimtar, ose me dikë që nuk e ka rrëfyer pozitivisht Zotin, kjo është një hap mosbindjeje ndaj mësimit të qartë të Biblës. Kjo nuk është gjë tjetër veçse një barrë e pabarabartë, çka ndalohet shkoqur në tekstin e cituar më lart. Mund të bëjmë pyetjen e drejtuar në një kontekst tjetër: «A duam ne të provokojmë Zotin deri në xhelozi? A jemi ne më të fortë se ai» (1 Korintasve 10:22). Shumë veta, ashtu si vetë apostull Pali, janë zgjedhur për një detyrë të veçantë, ku një grua do ta vështirësonte zbatimin e detyrës. Në Dhiatën e Vjetër në mënyrë që të kufizohemi te katër profetë kryesorë, vërejmë se Isaia dhe Ezekieli ishin burra të martuar, por duket se Danielit dhe Jeremias iu mohuan gëzimet e jetës familjare. Shumë gra që kanë marrë thirrjen për t'i shërbyer Zotit si misionare, e kanë pranuar se do të mbeten të pamartuara, edhe nëse mund të kenë pasur plane për martesë, thjesht sepse Zoti u ka kërkuar që ta vënë Atë përpara gjithçkaje tjetër. E dimë se njerëz të tillë do të shpërblehen në në ditë të ardhshme, por edhe tani, në këtë jetë, ata gëzohen ngaqë po përdoren për lavdinë e Tij, dhe, duke cituar përsëri Palin, ata kujdesen për gjërat e Zotit, që të jenë të «shenjtë në trup e në frymë» (1 Korintasve 7:34). Për të gjitha këto çështje, ashtu si për hollësitë më të vogla të jetës, duhet të shtrohet pyetja: «O Zot, çfarë do Ti që të bëj?» Dashuria në familje Tek Efesianëve 5 vërejmë se krijimi i burrit dhe i gruas në fillim, si dhe marrëdhënia e përditshme e burrave dhe grave të tyre, është tablo e Krishtit dhe e bashkësisë së Tij. Prandaj ka shumë rëndësi që të shohim se çfarë thuhet për marrëdhënien e burrit dhe të gruas në këtë kapitull. Në mënyrë që të formojmë një ide të plotë për këtë çështje, është e nevojshme të vërejmë se çfarë e paraprin këtë pjesë. Më parë në kapitull u jepen udhëzime më të përgjithshme atyre që, sipas fundit të kapitullit pararendës, janë falur «në Krishtin». Ata janë «fëmijë të dashur të Perëndisë»; jo më errësirë, por dritë në Zotin, të thirrur për të qenë pasues të Perëndisë, duke ecur, si shembulli i madh i dhënë në vargun 2, në dashuri të Vetë Krishtit, i cili dha Vetveten për ne, «si ofertë e flijim Perëndisë, si një parfum erëmirë». Kjo e bën apostullin, nën drejtimin e Frymës së Shenjtë, të paralajmërojë për çdo lloj papastërtie morale, madje për lakmi dhe të folur pa mend, të cilat janë të pahijshme për besimtarët. Prej këndej ai paralajmëron për dehjen, duke dëshiruar që besimtarët të mbushen me Frymën, çka do të shprehej në adhurim, në ngritje frymërore dhe në lavdërim të Zotit tonë dhe Perëndisë, Atit tonë. Kjo pjesë përfundon me fjalët kuptimplota: «Nënshtrohuni njëri-tjetrit në druajtjen e Krishtit!». Në qoftë se të gjithë besimtarët së bashku janë të gatshëm t'i nënshtrohen njëri-tjetrit, nuk do të duket e paarsyeshme në qoftë se gruas i bëhet thirrje t'i nënshtrohet burrit të saj, «porsi Zotit». Si gjithmonë, kur na jepen udhëzime, nuk na thuhet t'u bindemi pa ditur arsyen. Arsyeja për këtë nënshtrim është se burri është kreu i gruas, sikurse edhe Krishti është Kreu i bashkësisë së Tij. Nuk do të merrej dot me mend që bashkësia të zinte vendin e Zotit tonë, Kreut të gjithë bashkësisë. Atëherë nuk mund të merret me mend që një grua të dëshirojë të zërë vendin që Perëndia i ka dhënë burrit. Sigurisht, është me rëndësi që burri ta kuptojë përgjegjësinë e tij si kreu i familjes. Sa herë që një grua udhëhoqi në historinë e Izraelit, kjo ishte ose për shkak të dobësisë së vendit, se asnjë burrë nuk po e zinte postin me përgjegjësi, ose për shkak të poshtërsisë, si në rastin e Jezebelës në Izrael, e cila e kishte Ashabin plotësisht nën kontrollin e saj, ose të Athalisë në Judë, vajzës së Jezebelës, e cila u përpoq të vriste të gjithë princat në Judë, dhe u bë mbretëreshë. Lumturisht, kjo grua sundoi vetëm për gjashtë vjet, pasi princi i vogël Joasi ishte ruajtur nga halla e tij dhe ishte rritur nga për t'u ulur në fronin e Davidit, për të mbajtur vijën nga e cila duhet të vinte Mesia. Kur ka vetëm dy veta për të marrë vendime të rëndësishme, njëri duhet të hedhë votën vendimore, po të shprehemi në terma të botës. Perëndia e ka bërë të qartë se burri duhet ta marrë vendimin përfundimtar. Sigurisht, ai do të diskutojë me gruan rreth çështjes, pasi ata janë bashkëtrashëgimtarë të hirit të jetës (1 Pjetrit 3:7). Në letrën drejtuar Timoteut Pali shpjegon se «së pari u formua Adami dhe më pas Eva. Dhe nuk u gënjye Adami, por gruaja u gënjye dhe ra në shkelje» (1 Timoteut 2:13-14). Ajo që është thënë më parë për ndryshimin midis burrit dhe gruas, përmendet ndoshta këtu në këtë përsëritje të historisë së hershme të njeriut. Efesianëve 5:24 e bën të qartë se norma e nënshtrimit të gruas është nënshtrimi i bashkësisë ndaj Krishtit: «Ashtu si bashkësia i është nënshtruar Krishtit, kështu gratë duhet t'u nënshtrohen burrave të tyre në çdo gjë». Te Kolosianëve 3:18 kjo shprehet ndoshta disi ndryshe: «Ju bashkëshorte, nënshtrohuni bashkëshortëve tuaj, ashtu si ka hije në Zotin».