[emine]

Një njeri i mençur një ditë e uli djalin e tij pranë tij, teksa kujtonte sfidat që kishte pasur në jetën e tij. Ndërkohë filloi t'i fliste:
-Djali im, ik (largohu) nga armiku dhe kujdes se me kë po shoqërohesh dhe mos iu qas asaj që nuk të intereson.
-Djali im, shenjat e ziliqarit janë tri: e përgojon shokun në mosprani, kur dëshmon, bën lajka, gëzohet me fatkeqësinë e tjetrit.
-Djali im, nëse dës
hiron të zësh shok ndonjërin, së pari hidhëroje, nëse tregohet i drejtë në ato momente, shoqërohu me të, përndryshe largohu nga ai.
-Djali im, fjala e mirë dhe buzëqeshja jote janë më të dashura te njerëzit sesa ndihma materiale.
-Djali im, shokun vëre në atë pozitë sikur nuk ka nevojë fare për ty, ndërsa ti për atë çdoherë ke nevojë.
-Djali im, mos dëshiro që njerëzit të të lëvdojnë, as mos u jep shkas që të të fyejnë, ti çdoherë lodhu (përpiqu që t’i ndihmosh), ndërsa të tjerët të jenë nga ti të qetë.
-Djali im, mos u bëj më i paaftë se gjeli, i cili këndon para mëngjesit, ndërsa ti je në gjumë.
-Djali im, kam bartur gur dhe hekur, mirëpo nuk kam gjetur asgjë më të rëndë se borxhi. I shijova te gjitha mirësitë e nuk shijova asgjë më të mirë se shëndeti. I shijova te gjitha të hidhurat e nuk shijova asgjë më të hidhur se nevoja ime për njerëzit.