[vjeshta]

Eh, lumja ti qe je e re.




SYTË E TU TË BUKUR
(Vajzës Iliridase)
Sytë e tu të bukur, si shkëndija ndezur
Rrezatojnë shikim aq depërtues n’behar
Stolis fëtyrën tënde kjo bukuri e rallë?!
E sikur t’mos ishe ti kjo që je vallë ?
Ata, do të shndritnin si dy Yje bashkë?!
N’hënën e plotë, qiellin që puthin me ashk !
Ngjyrat e detit në to janë shkrirë
Bashkë me t’qiellit puthen n’harmoni
Dashuria jote është dashuri e dlirë
Ëndrra e mëndafshtë të përkund në gji
Seç e pyet poeti realitetin tash !
Pse zgjohet Afërdita n’Pranverë ?
A thua vallë mosha mos ka vakur ?!
A Muzat e grishin dhe i bëjnë nder?!
Edhe Thinjosh t’i hypë Kalit me Flatra
Zemrën poetit për t’ia përflakur ?!
Akoma ka, them, do t’them e thash
Për miqësi s’ka zemër të plakur !!!
As që ka pasur dikur, as që ka dhe tash!
Eh! -sa do të kisha pasur dëshirë !
Të isha unë, pikërisht ai
Që me afsh do ta shuante zjarrin
E atij shpirti të kallur n’dashuri ?!
Thuan që, bukuria fizike bëhet e fortë atëherë,
Kur e ushqen fisnikria e shpirtit- të afshët !
Në djepin e përshëndetjeve të mia, ngrohtë !
Le të përkunden ëndrrat e tua të mëndafshta,
Deri në zhgjëndërrimin e vet, të ëmbel e t’fortë


Kasam Shaqirleva