[Guri i madh]

Në elaborimin e tij shkrimtari dhe publicisti z. Shefqet Dibrani, në veçanti zbërtheu aspektin e mitit për sakrificën e dr. I. Rugovës në lëvizjen e tij paqësore, duke nënvizuar rolin dhe ndikimin që ka pasur ajo në filozofinë politike dhe kombëtare të tij. Z. Idriz Zeqiraj, në fjalën e tij përgëzojë organizatorin për organizimin e kësaj akademie kushtuar presidentit Rugova, duke e vlerësuar këtë si një nismë të mirë të dardanëve, për një të djathtë të mirëfilltë, e cila sot i mungon Kosovës. Në vijim znj. Agnesa Gashi, recitoi një poezi për dr. I. Rugovën, pas së cilës fjalën e mori publicisti gjerman dhe njohës i mirë i figurës së presidentit Rugova z. Dietrich Willier, i cili në evokimin e tij, ndër të tjera tha se sot po përkujtojmë mikun e njerëzimit, patriotin, presidentin filozof, Gandin shqiptar, kritikun letrar, politikanin e pazakonshëm, njeriun e paqes, i cili me mençuri të rrallë bindi botën për padrejtësitë që iu bënë popullit të tij, i cili tolerancën dhe forcën e argumentit i kishte armë kryesore për t’i bindur të tjerët për idealet e tij kombëtare, ndaj edhe e kishte fituar besimin e popullit të vetë. Kam qenë dëshmitar i terrorit serb në Kosovë, në njërën, si dhe i urtësisë së Ibrahim Rugovës, në anën tjetër, për ta mbrojtur popullin e tij nga dhuna dhe gjakderdhjet, se çka bënte ai për çlirimin e brendshëm të Kosovës, për ndërtimin e strukturave demokratike, udhëheqjes paralele, hapjen e shkollave, të spitaleve, të universitetit, shtëpive-shkolla, etj, me qëllim që t’i ikë dhunës dhe konfliktit me policinë dhe ushtrinë serbe, ngase e dinte mirë se dhuna krijon vetëm dhunë. Për fat të keq, ai vdiq pa e përjetuar pavarësinë e Kosovës, për të cilën bëri aq shumë derisa ishte gjallë. Gurin mineral shumë të çmuar që ma fali në takimin e fundit që kisha me I. Rugovën, e kam dërguar tek një argjendar në Shtuttgart të cilin e ka vënë në zinxhir dhe sot e kësaj dite atë e bartë në qafë gruaja ime e dashur, në shenjë kujtimi për Ibrahim Rugovën.