[Makresh]

Si nuk ishin punë për mua këto? Përndryshe pse mësuesja na pyeste me aq hollësi? Këto dhe shumë pyetje të tjera të ngjashme më vërshuan mizëri në kokë, por që nuk bëhej më fjalë t’i shtroja. Babai jo vetëm më kishte hequr guximin me ashpërsinë e vet të panjohur, por edhe më kishte tronditur shumë. Ai kishte një autoritet të tillë mbi mua, sa edhe duke më folur me butësinë e zakonshme, unë do të ndjehesha thellë-thellë i detyruar të besoja se ajo që po ndodhte nuk ishte vërtet punë për mua e se mësuesja gabonte që na përziente ne, fëmijëve, në këtë histori të ngatërruar. Ky babai tjetër, që po zbuloja, vërtet ma mbylli gojën me ashpërsinë e vet të huaj, por edhe më zgjoi një inat të fuqishëm kundër atyre që më kishin bërë kokën, inat që unë, sigurisht, do të duhej ta mbaja përbrenda si një zjarr të pashuar. U ndjeva i dobët, i braktisur. Nuk kisha më kujt t’i kërkoja ndihmë. Ku do i fshihja të nesërmen djersët e ftohta, kur të pohoja para gjithë klasës se prindërit e mi i kishin bërë bisht detyrës historike?

Edhe ashtu, duke zier nga inati, e dija megjithatë që nuk do të më bënte zemra të shisja prindërit e mi para të tjerëve dhe vetëm do të heshtja me sytë ulur, duke e ndjerë fund e krye fytyrën të më digjte nga turpi. Por mësuesja nuk do të ndjente pikë mëshire për mua. Edhe pa pohimin tim ajo do e merrte me mend ç’po ndodhte dhe do të më drejtohej, duke më tundur gishtin, që ta shihnin të gjithë shokët, se prindërit e mi ishin dezertorë ndaj detyrës së madhe të revolucionit. Kjo është shumë e rëndë, do e ngrinte ajo zërin edhe më shumë. E kupton ti sa e rëndë është kjo? Domethënë se më takonte mua në vazhdim të bëja detyrën time, që do të thoshte se duhej të shpjegoja përse ata i kishin bërë bisht detyrës revolucionare. Kjo ishte më e tmerrshmja: Nuk pranohej të ishe i sinqertë. Unë mund ta kisha kapërcyer pyetjen e saj me një mbledhje të supeve. Mund edhe të bëlbëzoja nëpër dhëmbë duke u betuar se nuk e dija ç’i mbante prindërit e mi larg asaj stuhie. Por jo, mësuesja doemos që nuk do të kënaqej me përgjigjen time. Ajo do të më urdhëronte kërcënueshëm të tregohesha i sinqertë. Bijtë e Partisë, do të më skërmitej mësuesja, e hapin zemrën para shokëve.Apojo? Do të kërkonte ajo mbështetjen e klasës. Unë do të dëgjoja një “po” bubullimë, që do bënte edhe muret e shkollës të dridheshin.