[AmonRa]

Miqtë e mi, lamtumirë.



Sikur Zoti te harronte për një moment që unë jam një dordolec i ndrequr me rrecka dhe të më dhuronte një copë jete mbase nuk do thosha të gjitha ato që po mendoj, por sigurisht do i mendoja të gjitha ato që po them.

Do u jepja rëndësi gjërave jo për vlerën e tyre, por për domethënien e tyre. Do flija pak, do ëndërroja më shumë, sepse çdo minutë që mbyllim sytë humbim gjashtëdhjetë sekonda drite. Do vazhdoja kur të tjerët do ndalonin, do zgjohesha kur të tjerët do flinin. Do dëgjoja kur të tjerët do flisnin dhe sa do e shijoja një akullore çokollate!

Nëse Zoti do më jepte një copë jetë, do vishesha thjesht, do shtrihesha përball diellit, duke lënë pambuluar jo vetëm trupin tim, por edhe shpirtin tim.
Zoti im, nëse do mundesha, do shkruaja urrejtjen time mbi akull dhe do prisja të dilte dielli.
Do pikturoja me një ëndërr të Van Gogut mbi yje një poezi të Benedetit dhe një këngë të Sheratit. Do ishte serenada që do i dhuroja Hënës.
Do ujisja me lotët e mi trëndafilat, që të ndjej dhimbjen nga gjembat e tyre dhe puthjen ngjyrëkuqe nga fletët e tyre.

Ah, Zoti im, sikur të kisha një copë jete... nuk do lija të kalojë as edhe një ditë pa u thënë njerëzve që dashuroj se i dashuroj. Do bëja çdo burrë dhe grua të besojnë se janë njerëzit që dua dhe do dashurohesha me "dashurinë". Njerëzve do u tregoja se sa gabim bëjnë kur besojnë se ndalojnë së dashuruari kur plaken, pa kuptuar se plaken kur ndalojnë së dashuruari.
Fëmijës së vogël do i jepja krahë, por do e lija të mësojë vetë si të fluturojë.
Pleqve do u tregoja se vdekjen nuk e sjell pleqëria, por "harresa".

Mësova kaq gjëra nga ju njerëzit...
Mësova se të gjithë duan te jetojnë në "majën e malit", pa kuptuar se lumturia e vërtetë ndodhet në mënyrën që zbret "faqen e pjerrët".
Mësova se kur fëmija i porsalindur shtrëngohet mbi pëllëmbën e tij të vogël, për herë të parë, gishti i babait të tij e robëron përgjithmonë.

Mësova se njeriu ka të drejtë ta shoh tjetrin nga lart, vetëm kur duhet ta ndihmojë të çohet.
Janë kaq shumë gjërat që munda të mësoja nga ju, por vërtet nuk do hyjnë në punë, sepse kur do më mbajnë të mbyllur brenda në këtë valixhe fatkeqësisht, do jem duke vdekur.
Të thuash gjithmonë atë që ndjen dhe të bësh gjithmonë atë që mendon.
Nëse do e dija se sot do ishte hera e fundit që do të të shihja duke fjetur, do të të përqafoja fort dhe do i lutesha Zotit të të bëhesha roja e shpirtit tënd.

Nëse do e dija se kjo do ishte hera e fundit që do të të shihja të dalësh nga dera, do të të përqafoja dhe do të të jepja një puthje, dhe do të thërrisja prapë që të të jap dhe të tjera.
Nëse do e dija se kjo do ishte hera e fundit që do dëgjoja zërin tënd, do magnetofonoja çdo fjalë tënden, që të mund ta dëgjoja përsëri dhe përsëri.

Nëse do e dija që këto janë momentet e fundit që të shikoj, do të thosha "të dashuroj" dhe do supozoja jo-logjikisht se e dija që më parë.

Ekziston gjithmonë një e nesërme dhe jeta na jep dhe mundësi të tjera që t’i bëjmë gjërat siç duhet, por në qoftë se bëj gabim dhe na mbetet vetëm "e sotmja", do doja të të them se sa shumë "të dua" dhe se kurrë "nuk do të harroj".

E nesërmja nuk është e sigurt për askënd, si i ri si i vjetër. Sonte mund të jetë hera e fundit që sheh njerëzit që dashuron. Prandaj mos prit më, bëje sot, sepse nëse e nesërmja nuk vjen kurrë, sigurisht do pendohesh për ditën që nuk gjete kohë për një buzëqeshje, një përqafim, një puthje dhe ishe shumë i zënë për të realizuar një dëshirë të fundit të tyre.

Mbaji ata që dashuron pranë vetes, thuaju duke murmuritur se sa shumë i ke nevojë, dashuroji dhe sillu mirë, gjej kohën t’u thuash "më vjen keq", "më fal", "të lutem", "faleminderit" dhe të gjitha fjalët e dashurisë që di.

Asnjeri nuk do të mbajë mend për mendimet e tua të fshehta. Kërko nga Zoti fuqinë dhe zgjuarsinë t'i shprehësh. Trego te shokët e tu domethënien e tyre.
Dërgo këtë mesazh tek ata që do.
Nëse nuk e bën sot, nesër do jetë si dje. Dhe nëse nuk e bën kurrë, s'ka problem.
Fillo të besh realitet ëndrrat e tua. Tani është momenti i duhur.