[arton bala]

2. Prapaskena ideologjike

Prapa aksioneve serbe në Kosovë që nga viti 1912 qëndron ideja mbi të drejtat historike serbe mbi Kosovën dhe mbi "gjenocidin mbi serbët me ndihmë të demografisë". Serbia pretendon një të drejtë historike mbi këtë vend. Kosova apo edhe e tërë Shqipëria veriore na qenkan "djep i serbizmit", "Serbi e vjetër", qendra e Perandorisë së perandorit serb Dushan, vendi i shumë kishave ortodokse serbe me mozaikë të njohur, që ka rënë në dorë të turqve pas një lufte heroike mbrojtëse kundër superfuqisë turke në Betejën e Fushë Kosovës para 600 vjetësh. pastaj turqit kanë vendosur shqiptarët të sjellë nga disa "shpella mali". Ata, gjatë një gjenocidi shekullor, kanë përzënë serbët nga ky vend. Në të vërtetë mbretëria e Car Dushanit ka egzistuar vetëm 12 vjet. Sigurisht që anëtarë të familjes së tij, të Nemanjëve, kanë sunduar pjesë të Shqipërisë veriore nga pjesa e dytë e shekullit 12, gjithsej 180 vjet, në fillim si vazalë bizantinë që më vonë u pavarësuan. "Perandori" të tilla nën princër serbë ka pasur edhe në Greqi, pjesë të Shqipërisë janë sunduar nga princë normanë, sicilianë dhe bullgarë. Të gjitha këto familje sunduesish kanë qenë të miqësuara mes vetes, me perandorë bizantinë dhe me fisnikë shqiptarë. Kombësia e sunduesve në atë kohë nuk ka luajtur kurrfarë roli, me rëndësi ka qenë feja. Është e mundur që Beteja e Kosovës të mos ketë pasur fitues. Dëshmia e vetme e mbetur është raporti i mbretit Tvrko, që nuk i përmend fare serbët, por si pjesëmarrës në anën e të krishterëve ndër të tjerë edhe shqiptarët. Perandoria serbe nuk u fundos në atë kohë por disa dhjetëvjeçarë më vonë. Më parë, serbët kanë luftuar si aleatë të turqve kanë kundër hungarezëve. Shqiptarët kanë luftuar gati një shekull më gjatë kundër turqve. Kishat e njohura serbe janë zbukuruar aq bukur pjesërisht gjatë sundimit osman (dhe natyrisht edhe nga murgj shqiptarë, si Shën Naumi pranë Liqenit të Ohrit) sa që shtrohet pyetja se si ka qenë e mundur që kisha serbe të aranzhohet aq mirë me osmanët. Kisha të vjetra ortodokse, dhe mes tyre serbe, si Patrikana e Pejës , kanë qenë shpesh herë më parë katolikë, pra shqiptare. Ato u janë marrë katolikëve me dhunë nga ortodoksët. Shërbyesit e Patrikanës kishin privilegjet e njëjta me muslimanët, ndër të tjera lirimin nga tatimi. Pohimi për shqiptarët e sjellur nga "shpellat e maleve" (apo siç fabulon politikani "demokrat" serb Drashkoviç së voni, të sjellur nga Azerbejxhani) qëndrojnë krejtësisht në ajër. Sipas shumë shkencëtarëve të paanshëm të gjuhësisë, gjuha shqipe është vazhdimësi e Ilirishtes dhe, rrjedhimisht gjuha e cila flitet në këtë zonë qysh prej mijëra vitesh. (Ky fakt është i kuptueshëm edhe për profanët ngase shqipja e sotme ka nje sfond themelor, i cili përbëhet gati një e pesta nga latinishtja, pjesërisht nga forma shumë të vjetra të latinishtes. Kjo tregon se shqipja është folur një kohë të gjatë në fqinjësi me Romakët dhe gjithsesi tregon që, në kohën e Perandorisë romake, shqiptarët kanë qenë në këto territore.)
Gjatë shekullit të 17, një ushtri austriake e udhëhequr nga Piccolomini ka sunduar për një kohë të gjatë këto territore dhe është ndihmuar nga kosovarët. Kur kjo u përzu nga osmanët, gjatë ikjes asaj iu bashkangjitën edhe shumë vendas bashkë me familjet, të cilët austriakët i kanë vendosur në perandorinë e tyre. Ngjashëm ka qenë edhe me luftën e dytë austro-turke 1737-39. Serbët mëtojnë (pretendojnë) që atëherë popullsia serbe e Kosovës ta ketë lëshuar këtë vend dhe në vend të saj të jenë vendosur shqiptarë muslimanë. Ky pretendim nuk mund të vërtetohet. Gjasat më të mëdha janë që austriakëve katolikë t'ju jenë bashkangjitur shqiptarët katolikë e jo vetëm serbët ortodoksë, të cilët ja kanë çuar më parë shumë mirë me turqit. Është e sigurtë se nga të ikurit e vendosur në Syrmien ka pasur edhe shqiptarë, pasardhësit e të cilëve kanë folur shqip deri në shekullin 19 (xlvi).