[Zero Cool]

Së katërti, besimi i krishterë në Jezusin si Bir i Perëndisë thjeshtë pasqyron pohimin konstant, ngulmues dhe të qëndrueshëm që ai është Biri i Perëndisë. Në kundërshtim ndaj disa sugjerimeve myslimane, normalisht pa ndonjë evidencë, të krishterët përfshirë edhe Shën Palin, nuk e shpikën këtë titull. Për të krishterët të mohohet Birëria e Jezusit do të nënkuptonte që duhet shuanin të gjitha referencat ndaj këtij titulli në Inxhillin e Shenjtë. Nëse të krishterët do ta bënin këtë, atëherë ata do të ishin me të vërtetë fajtorë për korruptimin e Shkrimeve të tyre, njëjtë si shumë myslimanë ndjejnë (por jo Kurani) të krishterët të kenë bërë. Kurani u thotë të krishterëve që ata duhet gjykuar sipas Inxhillit (surja 5:46,47). Nuk përmban referencë ndaj Inxhillit të korruptuar apo të anuluar.

Së pesti, dhe e lidhur mjaft me pikën e mëparshme, të krishterët duhet t’i inkurajojnë myslimanët për të lexuar Inxhillin e Shenjtë me një mendje dhe zemër të hapur dhe t’i krahasojnë bashkë portretet biblike dhe kuranore të Birërisë së Jezusit. Edhe nëse myslimani e mohon portretin biblik të Birërisë së Jezusit pasi ta ketë studiuar me seriozitet, ai do të duhej të kishte kuptuar të paktën kuptimin e Birërisë së Jezusit siç e portretizon Bibla. Pasi të jetë kuptuar kuptimi biblik i Birërisë së Jezusit nga ana e një myslimani, atëherë mund të krahasohen portretet biblike dhe kuranore të Jezusit si Bir i Perëndisë dhe të konsiderohen të ndryshme nga njëra tjetra. Kurani e mohon konceptin e Birërisë së Jezusit të cilin Bibla nuk e pohon asnjëherë dhe as që do të mund ta pohonte sepse me të vërtetë është e huaj për konceptin biblik. Sidoqoftë Bibla e pohon Jezusin të jetë Biri i Perëndisë – në kuptimin biblik të këtij termi!

Një mori referencash më të ngjashme me portretizimin islamik të Jezusit mund t’i ndihmonte më tej myslimanët në të kuptuarit e Jezusit si Biri i Perëndisë. Në mes të shumë emrave të përdorur për Jezusin në Kuran, tri në veçanti mund të ndihmojnë për të shpjeguar të kuptuarit krishterë të Birërisë së tij:

1. 'Abdu'llah -- "Shërbëtor i Perëndisë" (surja 19:30)

2. Resulu'llah -- "Apostull (i dërguar) i Perëndisë" (surja 4:157)

3. Kalimatu'llah --"fjala e Perëndisë" (surja 4:171)

1. Detyra kryesore e të birit është t’i bindet dhe të nderoj atin e tij, t’i shërbej atij lirshëm dhe plotësisht. Idetë e të qenit shërbëtor dhe bir janë afërsisht të lidhura në Biblën e Shenjtë. Kisha e krishterë i ka konsideruar çdo herë Këngët e Shërbëtorit në librin e profetit Isaia duke iu referuar Jezusit, Mesisë (Isaia 42:1-4; 52:13-53:12, etj.). Ky shërbëtor quhet “i zgjedhuri” nga Perëndia. “Fryma e Perëndisë sovran” është mbi të (Isaia 61:1). Ai i shëron të sëmurët dhe ndihmon të shtypurit. Ai madje vuan dhe mban fajin e të tjerëve dhe ishte shfajësuar nga Perëndia. Të krishterët e hershëm përdornin të njëjtën fjalë në Këngën e Shërbëtorit i referuar Jezusit si “Shërbëtori i shenjtë” i Perëndisë (Veprat 4:27,30). Ky Bir në fakt i shërbeu Atit, jo që ishte i detyruar por për hir të unitetit të tij me Atin dhe për shkak të dashurisë. Cili shërbëtor shërben më mirë së biri? Në Jezusin, biri dhe shërbëtori janë të bashkuara!

2. Një apostull apo i dërguar është “i dërguar” nga Perëndia për të shpallur mesazhin e tij. Jezusi gjithashtu thirret si “apostull” në Inxhillin e Shenjtë (Hebrenjve 3:1). Sipas të dhënave të ungjillit të Gjonit, për Birin është folur shpesh si “i dërguari”, dhe dy termet janë pothuajse sinonime. Ungjijtë tjerë po ashtu e përdorin këtë terminologji dhe termi “Atë” dhe “Dërguesi” janë praktikisht sinonime po ashtu (Mateu 10:10; Marku 9;37; Luka 9:48). Kanë ekzistuar shumë apostuj që qenë dërguar nga Perëndia. Por Apostulli/Biri nuk ishte vetëm i dërguar nga Perëndia; Ai ishte dërguar prej Perëndisë po ashtu. Ai erdhi nga lartë, prej vetë Perëndisë (Gjoni 8:23,42) dhe kështu ai quhet “Emanu-el”, “Perëndia me ne”. (Mateu 1:23).

Shëmbëlltyra e Jezusit e pronarit që mungon është shumë instruktive në tërë çështjen e Birërisë së Jezusit. Shërbëtorët e pronarit qenë të paaftë për të mbledhur qiranë e vreshtit që kishte mbjellur dhe pajisur tërësisht e që pastaj ua kishte lënë vreshtarëve. Më në fund, pronari vendosi të dërgonte të birin si përfaqësuesin e tij personal. Vreshtarët e vranë atë, duke menduar që në këtë mënyrë kishin arritur fitore dhe do të mund të merrnin në posedim pronën për vetën e tyre, por në fund ata humbën çdo gjë. (Mateu 21:33-43 etj).

Qartë, pronari dhe biri në këtë shëmbëlltyrë përfaqësojnë Atin përkatësisht Birin. Çfarëdo tjetër të mësojë shëmbëlltyra, e bën të qartë dallimin në mes të “të dërguarve” dhe “të Dërguarit”, profetët dhe Birin, dhe fatin përfundimtar të “të Dërguarit”. Në të vërtetë, kjo shëmbëlltyrë është e çuditshme dhe jashtëzakonshme! Sidoqoftë nuk është më e çuditshme dhe më e jashtëzakonshme se Personi dhe ngjarja tek e cila drejton shëmbëlltyra.

Në këtë mënyrë, është e qartë për çfarë qëllimi është dërguar Biri nga dhe prej Atit: ta zbuloj Atë, ta zbatoj planin e Tij të shpëtimit për njerëzimin, të shërbej si përfaqësuesi i Tij “personal” dhe ta përfshij Veten në proces (Gjoni 3:16; Romakëve 8:3,29; Galatasve 4:4-7). Duke zbatuar vullnetin shpëtues të Perëndisë, Biri unik duhej të fitonte shumë “vëllezër”, të cilët, duke e ndjekur Atë, do të bëheshin po ashtu “bijtë” e Perëndisë me anë të birësimit të Tij të hirshëm. Ata që e ndjekin Shërbëtorin/Birin e bindur të dërguar nga Ati janë po ashtu shërbëtorë/bij të bindur të Perëndisë, “myslimanë” të vërtetë (siç quhen ndjekësit e Jezusit në Kuran – surja 3:52; 5:111). Biri/Shërbëtori/i Dërguari/Shpëtimtari: të gjitha këto janë të lidhura afër në Biblën e Shenjtë.

3. Për myslimanët, njëjtë si për të krishterët, Fjala e Perëndisë është e përjetshme, siç është edhe Perëndia i përjetshëm. Është nëpërmjet Fjalës së tij që Perëndia vepron, duke krijuar dhe mbajtur universin dhe duke zbuluar vullnetin e tij. Nëse dikush do të duhej t’i referohej Fjalës së Perëndisë në mesin e myslimanëve, ata do të mendonin normalisht për Kuranin. Sidoqoftë, shumë prej tyre e dinë që Jezusi quhet “fjala (Fjala?) e Perëndisë” në Kuran. Ndonëse e konsiderojnë Jezusin vetëm si profet, a do të mundte ideja e tyre rreth të qenit të tij “fjalë e Perëndisë” të mbushet me kuptimin biblik të së njëjtës shprehje? Disa do të thonë, “Jo!” Për të tjerët kjo është një mënyrë e mirë për të sqaruar marrëdhënien e Jezusit me Atin, përfshirë edhe konceptin e Birërisë. Ashtu siç është Fjala e përjetshme e Perëndisë, ashtu është edhe Biri i përjetshëm i Perëndisë (Gjoni 1:14). Mund të ndihmojë po ashtu për t’i larguar keqkuptimet e rrënjosura thellë rreth kësaj marrëdhënie, duke i orientuar myslimanët të besojnë që të krishterët besojnë vetëm në një Perëndi, që ata nuk e ngrenë Birin si një Perëndi tjetër, as që e zëvendësojnë Perëndinë me Birin dhe as që e bëjnë njeriun Perëndi.

Edhe në mes njerëzish ne mbështetemi mjaft në fjalën e dikujt për të ditur çfarë një person do dhe bën dhe çfarë personi është ai. Me anë të fjalës së tij njeriu e bën veten të njohur, duke sjellë jashtë atë që është brenda tij. Ne i besojmë Abdullahut sepse i besojmë fjalës së Abdullahut. Ne e bëjmë dallimin në mes të Abdullahut dhe fjalës së tij dhe ne e konsiderojmë të njëjtë Abdullahun me fjalën e tij. Si njëri dhe tjetra janë të vërteta.

Në një mënyrë shumë më ndryshe, më të lartë dhe të lavdishme, Fjala që rrjedh nga Perëndia e shpreh vullnetin e Perëndisë dhe veprimet e tij dhe po ashtu zbulon çfarë është Ai në një mënyrë të kuptueshme. Kështu Inxhilli i Shenjtë thotë:

“Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. Ai (fjala) ishte në fillim me Perëndinë. Të gjitha gjërat u bënë me anë të tij (fjala), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë. Në atë ishte jeta, dhe jeta ishte drita e njerëzve.... Dhe Fjala u bë mish dhe banoi ndër ne; dhe ne soditëm lavdinë e tij, si lavdia e të vetëmlindurit prej Atit, plot hir e të vërtetë.... Askush s`e pa Perëndinë kurrë; i vetëmlinduri Bir, që është në gjirin e t`Et [1], është ai që e ka bërë të njohur.” [2] (Gjoni 1:1-4, 14, 18).

“Ky është Biri im i dashur; dëgjojeni” (Marku 9:7)

“...së fundi, këto ditë na ka folur me anë të Birit.” (Hebrenjve 1:2)

[1.] aq intimisht është i lidhur me Atin. A do të duhej të kujtonim që edhe Kurani edhe Bibla flasin rreth “dorës së Perëndisë”, “fytyrës së Perëndisë”, etj?

[2.] "Ai e ka bërë atë të njohur": drejtpërdrejtë nga gjuha origjinale greke e Inxhillit të Shenjtë “Ai e ka sqaruar (interpretuar) atë”. Është njëjtë si të kishte zbuluar Perëndia zemrën e tij të fshehur nëpërmjet Fjalës së tij të mishëruar.

Nëse një mysliman mund të pranoj që Fjala e Perëndisë, e cila është e përjetshme si vetë Perëndia është i përjetshëm, mund të hyjë po ashtu në kufizimet e kohës dhe të hapësirës dhe të jetë në dispozicion në formën e një libri, a nuk është e mundshme të kuptoj po ashtu që kjo Fjalë mund të manifestohet në formë të një qenieje njerëzore? Nëse në botë Fjala e pakrijuar e Perëndisë në formën e krijuar të një libri mund të shpjegohet si e pakrijuar dhe e krijuar bashkë, atëherë a nuk mundet Fjala e Perëndisë në formën e krijuar të një qenie njerëzore të përshkruhet si e pakrijuar dhe e krijuar bashkë, nëse Perëndia i vetëm do ta dëshironte këtë? Fakti që Perëndia deshi ashtu haset pikërisht në dëshminë e Inxhillit të Shenjtë: vetë-manifestimi i përjetshëm i Perëndisë, Fjala e tij, Biri i tij ka hyrë në formën njerëzore si Jezusi, Mesia.

Jezusi si Biri i Perëndisë: Vetë-zbulimi i Perëndisë në tokë

Ne gjithë e dimë që Perëndia është krijuesi i të gjitha krijesave. Ne e dimë që ai vazhdimisht e drejton njerëzimin për t’i shumëfishuar shenjat në krijim dhe histori, të cilat si kundërveprim, e drejtojnë njerëzimin përtej këtyre shenjave tek më i larti Perëndi si krijues dhe gjyqtar i njerëzimit. Ne e dimë që periodikisht ai ka intervenuar në historinë e krijimit me anë të profetëve dhe apostujve dhe Shkrimeve. Ai ka ndërmjetësuar nëpërmjet tyre, përmes së cilëve i ka ofruar njerëzimit një model për jetën. Me siguri ne të gjithë pajtohemi po ashtu që ai i sjell dëshmi Vetes me anë të ndërgjegjes njerëzore. Në të gjitha këto mënyra Perëndia zbulon tek ne diçka në mënyrë që ne të dimë diçka rreth tij. Por a e zbulon Ai veten? A mund ta njohim ne atë?

Përgjigja ndaj këtyre pyetjeve kritike gjendet në pohimet e mahnitshme të Jezusit:

“Çdo gjë më është dhënë në dorë nga Ati im, dhe asnjëri nuk e njeh Birin, përveç Atit; dhe asnjëri nuk e njeh Atin, përveç Birit dhe atij të cilit Biri don t`ia zbulojë” (Mate 11:27)

“Jezusi i tha: ``Ka kaq kohë që unë jam me ju dhe ti nuk më ke njohur akoma, o Filip? Kush më ka parë mua, ka parë Atin; Si vallë po thua: "Na e trego Atin?". A nuk beson se unë jam në Atin dhe se Ati është në mua?” (Gjoni 14:9,10)

Engjëjt, personat dhe gjërat mund të na zbulojnë diçka rreth Perëndisë. Por vetëm Perëndia mund ta zbuloj Perëndinë! Duhet vetë Perëndia t’ia zbuloj vetën njerëzimit.Është dashur që vetë Perëndia t’ia zbuloj veten njerëzimit nën rrethana të krijuara në përputhje me të kuptuarit njerëzor. Çfarë mënyre tjetër më të mirë mund të ketë për zbuluesin e përjetshëm t’i zbulohet njerëzimit në tokë duke e veshur vetë-manifestimin e Tij në formën njerëzore!

Në Jezusin, Birin e tij të përjetshëm, zbuluesi bëhet po ashtu i zbuluari për ne. Kjo është përse Fryma e Shenjtë flet për Jezusin si Perëndia i manifestuar në mish. Në anën tjetër, Biri i zbuluar bëhet zbuluesi i Atit ndërmjet njerëzimit. “Besoni në Perëndi dhe besoni edhe në mua,” thotë Jezusi (Gjoni 14:1). Duke i thirrur dëgjuesit e tij të besojnë në të, Jezusi nuk është duke e shmangur besimin lehtë nga Perëndia; më saktë ai thjeshtë është duke pohuar që Perëndia, përherë më i Larti, është duke e zbuluar vetën nëpërmjet Jezusit me anë të prezencës së tij në Jezusin.

Perëndia, zbuluesi dhe i zbuluari. Ne mund të pajtohemi që Perëndia krijon botën, cakton profetë, dërgon Shkrime dhe siguron ligje për udhëheqje njerëzore. Por a mundet ai vetë të hyjë tek krijimi i tij për të qenë me ne? A nuk do të ishte kjo e padenjë për të? A nuk do ta përulte veten me anë të kësaj? A nuk do të ishte në konflikt me sovranitetin e tij hyrja e tij në këtë botë, të mjegullonte lavdinë e tij dhe ta bënte atë më pak të madh?

Perëndia në të vërtetë është më i madhi. Atij vetëm i takon mbretëria, fuqia dhe lavdia. Ai vetë është sovran. Por ne mund të pyesim, cila është natyra e sovranitetit të Perëndisë? Dhe si e manifeston vete Perëndia natyrën e sovranitetit të tij në mënyrë që njerëzimi po ashtu të filloj të kuptoj natyrën e sovranitetit të tij? Thënë ndryshe, a do të duhej ne të kuptonim sovranitetin e Perëndisë thjeshtë si një sovranitet i një potenciali tokësor i lartësuar në shkallën më të lartë? A e manifeston vete Perëndia sovranitetin e tij ndaj krijesës së tij duke qëndruar i përmbajtur (i ftohtë) ndaj tyre? A e mbron Ai sovranitetin e tij duke e izoluar veten në një qetësi hyjnore, tejet i larguar nga vuajtja dhe mëkati i kësaj bote në vdekje? Apo ndoshta është e mundur që të kuptuarit tonë rreth sovranitetit të Perëndisë është në kundërshtim me të kuptuarit e tij rreth sovranitetit të tij; që mendimet e tij nuk janë mendimet tona dhe që udhët tona nuk janë udhët e tij, njëjtë sikur kishte deklaruar Perëndia me anë të profetit të tij Isaisë (Isaia 55:8)? A është e mundur që Perëndia jo vetëm t’i përgjigjet por edhe parashikon dëshirën e profetit të tij: “Oh, sikur t`i shqyeje qiejt dhe të zbrisje...!”? (Isaia 64:1).