Si të vdiset

[Pupi]

Sa leht mund të ndodhë ajo që askush nga ne nuk e paramendon, e ndoshta as në moshën më të shtyrë. Sa leht mund të ndodhë ajo që në një mënyrë të gjithë i "ikim" në çdo çast e në çdo rast.

VDEKJA

Dhe ja ndodhë, papritmas, pa e bër asnjë më të voglen përgaditje. Duke lënë pas nesh dikë që aqë shumë na don, që aq shumë do ti mungonim.
Para ca ditësh patëm rastin të ngushllojm nofkën uçk-aksh për shokun e tijë, dhe vetëm paramendoni që ndoshta mund të ketë edhe dikush tjetër që ka humbur dikë të dashur. Shokë, mikë, kolegë apo në njëfar mënyre që ndjen dhimje për të.

Njeriu (i gjalli) gjithmonë mundohët të kthej filmin prapa dhe gjykon vetvehten, për ca imtësira që në jetën e përditshme nuk qojn edhe kushedi sa peshë, por kur atë që e ke dashur nuk e ke më pran ato bëhen të mëdha. Nga asgjëja, e gjitha bëhet një lloji shtërngimi për "padrejtsit" e mundshme, e deri te ndonjë fjalë e pamatur apo e thënë padashje.

Zakonisht për të vdekurit thuhen fjalë të mira, ka nga ato që vdekjen e dikujt e lidhin me "bereqet" e të tilla raste, duke e ditur që vdekja nuk ka mëshirë ndaj askujt, atëher disi më ngulfat të dëgjoj edhe mendimet e juaja të dashur antarë të forumit.
Egziston mënyra se si të vdiset, a duhet ti përgaditemi vdekjes, a ka vdekje të "sjellshme- me bereqet".... ???

[Fshatari]

Postimi origjinal është bërë nga Pupi

Sa leht mund të ndodhë ajo që askush nga ne nuk e paramendon, e ndoshta as në moshën më të shtyrë. Sa leht mund të ndodhë ajo që në një mënyrë të gjithë i "ikim" në çdo çast e në çdo rast.

VDEKJA

Dhe ja ndodhë, papritmas, pa e bër asnjë më të voglen përgaditje. Duke lënë pas nesh dikë që aqë shumë na don, që aq shumë do ti mungonim.
Para ca ditësh patëm rastin të ngushllojm nofkën uçk-aksh për shokun e tijë, dhe vetëm paramendoni që ndoshta mund të ketë edhe dikush tjetër që ka humbur dikë të dashur. Shokë, mikë, kolegë apo në njëfar mënyre që ndjen dhimje për të.

Njeriu (i gjalli) gjithmonë mundohët të kthej filmin prapa dhe gjykon vetvehten, për ca imtësira që në jetën e përditshme nuk qojn edhe kushedi sa peshë, por kur atë që e ke dashur nuk e ke më pran ato bëhen të mëdha. Nga asgjëja, e gjitha bëhet një lloji shtërngimi për "padrejtsit" e mundshme, e deri te ndonjë fjalë e pamatur apo e thënë padashje.

Zakonisht për të vdekurit thuhen fjalë të mira, ka nga ato që vdekjen e dikujt e lidhin me "bereqet" e të tilla raste, duke e ditur që vdekja nuk ka mëshirë ndaj askujt, atëher disi më ngulfat të dëgjoj edhe mendimet e juaja të dashur antarë të forumit.
Egziston mënyra se si të vdiset, a duhet ti përgaditemi vdekjes, a ka vdekje të "sjellshme- me bereqet".... ???

Jo, vdekje të sjellshme me bereqet nuk ka. Vdekja është skandali më i madhë që godet qeniet e gjalla, veçanërisht njeriun e mallkuar nga perëndia. Bile vetë pyes në mënyrë "obsecionale" : pse duhet të lind njeriu i cili që nga sekonda e parë e jetës është i dënuar të vdes një ditë. Pra perëndia dënon njeriun me vdekje të sigurtë për të vetmin krim që ka bërë: ka jetuar.
Të lindësh pra është skandal absurd. Të jetosh është krim që paguan me kokë.
Ndoshta pas vdekjes, kur fshatari shndërrohet në pluhur, e pluhuri në pleh, plehu e ndihëmon bereqetin! Kjo është vlera e fshatarit...!Mjerë për të!

[DEA]

Se a duhet ti pergatitemi vdekjes? pergatitja me e mire eshte qe sa te jetosh te jetosh me dinjitet, dhe pasi te vdesesh mos te vuajne te tjeret nga gabimet e tua. Vdekja eshte e pameshirshme kjo ska dyshim, por edhe te vdesesh nuk e shoh edhe aq te pakuptimte, e pakuptimte do te ishte nese edhe veprat tuaja do te vdisnin me ty/mua.

[panta_rhei]

Hej bre Pup qe e ki qelë nji muhabet kogja t'djegst... veq me pas mujt' diqysh me e gjujtë kah nënforumi për filozofi se këtu "zhduket" shpejt prej temave "palidhje"!

Deshta me u "kyq" n'kit muhabet se në këtë forum kemi folë e kemi diskutu, e jemi përla e jemi sha nëpër temat "Kush jemi ne", "Çka është njeriu"... e qesilloj t'seneve, kemi lexu me kurreshtje se mos po arrijm me kuptu "më në fund" diçka për qenjen njerzore - Njeriun, ...por badihava, asgjë përveq mbylljes së temave si emergjencë e ndaljes së konflikteve e përqarjeve mes forumistëve. Kurrqysh s'kemi mujtë me e rrokë kutimin e Njeriut si të plotë - "si një të tërë"! Diqysh si me kon që Njeriu vazhdimisht na mashtron dhe i shmanget kuptimit tonë, tuj mos e paraqitë asnjiherë vetveten si të vërtetë e të plotë, po gjithmonë me mundësi që njeriun e presin të përmbushen në të ardhmen. Gjithmonë i paplotësuar e i papërkufizuar.
Çka pat lidhje kjo me temën tënde a???!!!
Qe:
Mendoj se njeriu është mundësi, mundësia e vetvetes, edhe që i paraprin vazhdmisht vetvetes (qysh kanë thanë edhe shumë njerëz të menqur). Pra Njeriu vazhdmisht është në barazpeshë përballë mundësive që ende nuk i ka realizu.
Por për njeriun ekziston një mundësi... një mundësi e cila iu jep fund krejt mundësive të tjera. Dhe kjo mundësi është - Vdekja.
Një Njeri nuk mundet kurrqysh me dhanë vlersim të plotë për jetën e tij, edhepse e din që nji ditë ka me vdekë, edhepse zakonisht ai nuk e din hala kur edhe qysh ka me vdekë, ose çka ka me ba ndërkohë me jetën e vet. Intelektualët edhe filozofët zakonisht mjaftohen tuj thanë se gjatë jetës njeriut i paraqiten mundësi të reja. Ata e përmendin ngapak edhe vdekjen pasi "osht nji tipar i randsishëm i Njeriut". Por, thjesht një nga shumë tiparet e Njeriut. "Ah, meqë ra fjala" thojnë, "S'duhet te harrojmë të shtojmë se këto mundësi të reja nuk mund të zgjasin përgjithmonë... edhe Njeriu vdes nji ditë".

Ne kemi arsye të bollshme për të menduar mbi vdekjen.
Së pari:
Vdekja nuk është diçka që thjesht ndodh kur jetës së njeriut i vjen fundi. Vetëdija dhe bindja e njeriut se do të vdesë, se mund të vdesë nga çasti në çast, do të thotë se "vdekja", qëndrimi i Njeriut ndaj vdekjes apo "qëndrimi në pritje të vetë vdekjes së vet", e formon edhe e mbizotëron krejt jetën e Njeriut. Nji jetë pa perspektivën e vdekjes, pa bindjen se nji ditë kam me vdekë, do të ishte nji jetë e ndërtuar apo e ngritur mbi një shtyrje e një zhagitje të vazhdueshme te seneve që duhet me i ba. Pse duhet me e lodhë unë kryet për me e shkru këtë postim bash qitash, apo me e kry nji punë bash qitash, kur e dij se kam me rrnu përjetësisht (tuj pasë fuqi fizike e mendore të pashterrshme)? Arsyeja pse Njeriu nuk mundet me dhanë nji vlersim të plotë të vetvetes pa e përfshi aty edhe vdekjen, është se vdekja e ndjek njerin këmba-këmbës në çdo çast të jetës.
Së dyti:
Vdekja, deshtëm a s'deshtëm është ajo, që me "kosën e saj" e ndan "shapin prej sheqerit", origjinalen prej joorigjinales (fallcit). Joorigjinalja,e humbë vetveten në anonimat, humb tek ata që nuk kanë mendime të veta origjinale, pajtohet me shprehjen "njeriu vdes". Kjo është diçka për të cilën ata që merren me thashetheme të çarshisë dhe që s'kanë mendime personale origjinale - bisedojnë, dhe këto biseda i bëjnë me dyfytyrësi, përshmebull tuj e quajtë vetëvrasjen "diçka idiote".
Ata e lojnë të dyshimt nji mundsi që është gjithmonë tepër aktuale dhe tepër e sigurtë, bile edhe kërcënimin e vdekjes "sime" nga çasti në çast. E trajtojnë vdekjen sikur me konë nji mundsi tepër e largët, ata që janë joorogjinalë në mendimet e veta e trajtojnë vdekjen si diçka që iu ndodh të tjerëve, "por jo mua" - "sepse unë nuk pij duhan, nuk shkoj në luftë, apo nuk "bëj ndonjë budallallëk" (demek vetëvrasje) . Vdekja i merr veq ata që i bojn këto sende, e jo neve. Mendojnë dyfytyrëshat.
Në kontrast me ta, njeriu origjinal e ka nji vetdije të përhershme për mundsësinë e vdekjes së vet, ai gjithmonë është në "ankth", edhepse jo i trembur as i frikësuar nga përballja me këtë realitet (vdekjen). Me këtë vetëdije, njeriu origjinal i vështron rrethanat e jetës së vet, mundësitë që ia shpalosë jeta e vet përpara tij edhe merr vendime për me e zgjedhë këtë apo atë mundësi.
Vetëdija personale për vdekjen që e pret e shpëton Njeriun nga kthetrat e "atyre që janë joorigjinalë dhe që janë dyfytyrësha", pasiqë Njeriut i duhet të vdesë i vetëm - vdekja nuk osht ndonjë aksion kolektiv - vdekja "e shpall njeriun si një Njeri individual - e identifikon me vetveten, e bëm njeriun "vetvetja e tij", e dallon nga të tjerët. Kjo i jep Njeriut një lloj special të lirisë individuale, (lirinë me anë të vdekjes, përkah vdekja).
...

to be continued

[Amina]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Hej bre Pup qe e ki qelë nji muhabet kogja t'djegst... veq me pas mujt' diqysh me e gjujtë kah nënforumi për filozofi se këtu "zhduket" shpejt prej temave "palidhje"!

Deshta me u "kyq" n'kit muhabet se në këtë forum kemi folë e kemi diskutu, e jemi përla e jemi sha nëpër temat "Kush jemi ne", "Çka është njeriu"... e qesilloj t'seneve, kemi lexu me kurreshtje se mos po arrijm me kuptu "më në fund" diçka për qenjen njerzore - Njeriun, ...por badihava, asgjë përveq mbylljes së temave si emergjencë e ndaljes së konflikteve e përqarjeve mes forumistëve. Kurrqysh s'kemi mujtë me e rrokë kutimin e Njeriut si të plotë - "si një të tërë"! Diqysh si me kon që Njeriu vazhdimisht na mashtron dhe i shmanget kuptimit tonë, tuj mos e paraqitë asnjiherë vetveten si të vërtetë e të plotë, po gjithmonë me mundësi që njeriun e presin të përmbushen në të ardhmen. Gjithmonë i paplotësuar e i papërkufizuar.
Çka pat lidhje kjo me temën tënde a???!!!
Qe:
Mendoj se njeriu është mundësi, mundësia e vetvetes, edhe që i paraprin vazhdmisht vetvetes (qysh kanë thanë edhe shumë njerëz të menqur). Pra Njeriu vazhdmisht është në barazpeshë përballë mundësive që ende nuk i ka realizu.
Por për njeriun ekziston një mundësi... një mundësi e cila iu jep fund krejt mundësive të tjera. Dhe kjo mundësi është - Vdekja.
Një Njeri nuk mundet kurrqysh me dhanë vlersim të plotë për jetën e tij, edhepse e din që nji ditë ka me vdekë, edhepse zakonisht ai nuk e din hala kur edhe qysh ka me vdekë, ose çka ka me ba ndërkohë me jetën e vet. Intelektualët edhe filozofët zakonisht mjaftohen tuj thanë se gjatë jetës njeriut i paraqiten mundësi të reja. Ata e përmendin ngapak edhe vdekjen pasi "osht nji tipar i randsishëm i Njeriut". Por, thjesht një nga shumë tiparet e Njeriut. "Ah, meqë ra fjala" thojnë, "S'duhet te harrojmë të shtojmë se këto mundësi të reja nuk mund të zgjasin përgjithmonë... edhe Njeriu vdes nji ditë".

Ne kemi arsye të bollshme për të menduar mbi vdekjen.
Së pari:
Vdekja nuk është diçka që thjesht ndodh kur jetës së njeriut i vjen fundi. Vetëdija dhe bindja e njeriut se do të vdesë, se mund të vdesë nga çasti në çast, do të thotë se "vdekja", qëndrimi i Njeriut ndaj vdekjes apo "qëndrimi në pritje të vetë vdekjes së vet", e formon edhe e mbizotëron krejt jetën e Njeriut. Nji jetë pa perspektivën e vdekjes, pa bindjen se nji ditë kam me vdekë, do të ishte nji jetë e ndërtuar apo e ngritur mbi një shtyrje e një zhagitje të vazhdueshme te seneve që duhet me i ba. Pse duhet me e lodhë unë kryet për me e shkru këtë postim bash qitash, apo me e kry nji punë bash qitash, kur e dij se kam me rrnu përjetësisht (tuj pasë fuqi fizike e mendore të pashterrshme)? Arsyeja pse Njeriu nuk mundet me dhanë nji vlersim të plotë të vetvetes pa e përfshi aty edhe vdekjen, është se vdekja e ndjek njerin këmba-këmbës në çdo çast të jetës.
Së dyti:
Vdekja, deshtëm a s'deshtëm është ajo, që me "kosën e saj" e ndan "shapin prej sheqerit", origjinalen prej joorigjinales (fallcit). Joorigjinalja,e humbë vetveten në anonimat, humb tek ata që nuk kanë mendime të veta origjinale, pajtohet me shprehjen "njeriu vdes". Kjo është diçka për të cilën ata që merren me thashetheme të çarshisë dhe që s'kanë mendime personale origjinale - bisedojnë, dhe këto biseda i bëjnë me dyfytyrësi, përshmebull tuj e quajtë vetëvrasjen "diçka idiote".
Ata e lojnë të dyshimt nji mundsi që është gjithmonë tepër aktuale dhe tepër e sigurtë, bile edhe kërcënimin e vdekjes "sime" nga çasti në çast. E trajtojnë vdekjen sikur me konë nji mundsi tepër e largët, ata që janë joorogjinalë në mendimet e veta e trajtojnë vdekjen si diçka që iu ndodh të tjerëve, "por jo mua" - "sepse unë nuk pij duhan, nuk shkoj në luftë, apo nuk "bëj ndonjë budallallëk" (demek vetëvrasje) . Vdekja i merr veq ata që i bojn këto sende, e jo neve. Mendojnë dyfytyrëshat.
Në kontrast me ta, njeriu origjinal e ka nji vetdije të përhershme për mundsësinë e vdekjes së vet, ai gjithmonë është në "ankth", edhepse jo i trembur as i frikësuar nga përballja me këtë realitet (vdekjen). Me këtë vetëdije, njeriu origjinal i vështron rrethanat e jetës së vet, mundësitë që ia shpalosë jeta e vet përpara tij edhe merr vendime për me e zgjedhë këtë apo atë mundësi.
Vetëdija personale për vdekjen që e pret e shpëton Njeriun nga kthetrat e "atyre që janë joorigjinalë dhe që janë dyfytyrësha", pasiqë Njeriut i duhet të vdesë i vetëm - vdekja nuk osht ndonjë aksion kolektiv - vdekja "e shpall njeriun si një Njeri individual - e identifikon me vetveten, e bëm njeriun "vetvetja e tij", e dallon nga të tjerët. Kjo i jep Njeriut një lloj special të lirisë individuale, (lirinë me anë të vdekjes, përkah vdekja).
...

to be continued

Shume postim intersant phanta si gjithmone nga ju.
Por sa mund te jet vdekja "mundesi" kur eshte diqka aq abstrakte dhe e ne njefare menyre aq e panjohur?( Me perjashtim te atyre spjegimeve fetare).

[Skyfter]

Frika nga fundi i jetes do me than fundi i frikes prej jetes ..
kur te vdes dikush gezohet nje katund, sepse bashkohen krejt bashk ne vorrim ...mas mirti eshte vet me zgjedh vorrin se ku don me pas, po se zgjedhe vet e zgjedhin tjert per ty ..
un mendoj kshtu: ne vend se te mendojm per vdekjen duhet te mendojm per jeten

[selvija]

Shuni bre se na shtit ethet me kete tem,,skemi vakt me dek njher se kemi do pun pa kry,,
edhe qete Egjelin qe ka hy ne forum e kisha njke valla nje sekond ketu se kisha lan,,edhe plus perdit me ate gishte provokon sillet per rreth se jam ne mesin tuaj,,

hej ju kisha lut gjithve bile,,se mos merrni aq me politik as me fee,,, shkoni knaquni tek kafja dashuria dhe pa cezurat se egjeli nje dit sna fal dakikun ,,

[Pupi]

Shohë që ta keni kuptuar Temen të gjithë në përgjithësi, gjithashtu edhe arsyeja (nga ajo që ka pyetyr panta_rhei, pse jo te filozofia-psikologjia) pse te diskutimet shoqërore.
Pata nevojë të flas me dikë lidhur me "vdekjen", askund nuk më erdhi më leht, dhe më shlirshëm se këtu, ndoshta sipërshkruesit kanë të drejtë kur kujtojn ndër ato thënjet ,,të vrasin natën e të qajnë ditën, apo edhe nga ajo "shyqyr" që ra kjo mortje e u pamë".
Interesesant më erdhën gjithashtu edhe këta rreshta të shkruara nga zonja DEA:

Se a duhet ti pergatitemi vdekjes? pergatitja me e mire eshte qe sa te jetosh te jetosh me dinjitet, dhe pasi te vdesesh mos te vuajne te tjeret nga gabimet e tua. Vdekja eshte e pameshirshme kjo ska dyshim, por edhe te vdesesh nuk e shoh edhe aq te pakuptimte, e pakuptimte do te ishte nese edhe veprat tuaja do te vdisnin me ty/mua.

Ndoshta edhe mu këtu qëndron çelësi i së gjithës!

Mu nga kjo "pamëshirshmëria" që ka vdekja ndaj nesh, ajo vjen.
Ajo vjen mu në atë moment kur as nuk e kemi pritur, e as nuk i jemi përgaditur.
Në moshën time 36 vjeqare nuk besoj që ka ti kujtohën vdekjes, bile as i ati imë që i ka ofruar të 80-tat, si kogja me prites nxjerr nga goja këtë fjalë, edhe pse e thotë shpesh.

Shumë më tepër do të ndalësha te fjalët e panta_rheit me "temë djegse"!
Sepse unë të gjithën nuk dua ta shohë nga pikpamja filozofiko-psikologjike, por nga ana e së drejtës dhe humanitetit.
Andaj edhe marrë guximin të kundrshtoj "vdekjen si opcion" të çlirimit të njeriut, sepse vdekja nuk më ka pyetyr, nuk më ka dhënë afat kohe. Se po të ishte ashtu, unë do zgjidhja një vdekje shumë të këndshme, të sjellshme e bilem edhe madhështore.
Pasi të ketë ndodhur kështu, atëher më lini të qetë me "vdekjen" time, sepse unë nuk kam fajin që vdiça, askush nuk më pyeti, ja ashtu erdhi papritmas.
Nuk themë që është bërë kiameti që vdiqa unë, por ndoshta nuk kam mundur të zgjedh se si të VDES.................
Apo ?

[>>{SpOnGeBoB}<<]

qysh be si te vdiset ? na gazepin e pame tu u mundu me jetu e me gjallnue. Si te vdiset oshte ma se lehti prej tanave, edhe qata e kom rendit te kategoria e luksit edhe i kam kallezue qasine produkte edhe 200 vjet e ardhshme badihava i reklamojne se nuk jam i interesum as mi pa me sy se leje mo me pyt per to sa e kane qmimin.

[Etnical]

''Te jetosh,do te thot te vdesesh''(B.Klod)

[emine]

Jeto duke jetu,,,,e kure te vdesesh vdis duke then:Jetova shijova ,dashurova,fitova,humba,luftova cdo minute te jetes sime,po asnjeher nuke do pendohem per ato qka mi afroj jeta se gjitha i pranova dhe i deshta dhe ndejva knaqsin qe kesh aty ne ato qaste edhe pse qastet e bukura kan qen te pakta,,,,dhe ne fund do vdes sepse jetova plotsisht dhe ndjeva si njeri ,,,,,,,,,,pra jemi njerz me rendsi eshte jeta jone te jetohet si njeri e jo jete cnjerzore,,,,,,,,Dhe kure sdo jem me ketu,nuke me intereson aspak qka te tjeret thojne apo mendojne,sepse e di se vendin tim askush sdo ta nxen asnjeher,,,,une e jetoi jeten e kure te vdes le te vdes ,,,,,,,,sepse jeta jone seshte asgje tjeter pose rruga per ne vdekje ,,,dhe ne kemi qen ketu em lan brezat tone te ardhshem,,,,,,,,,,

[Prizrenali]

http://www.truveo.com/vdekja-e-mire/id/1268715565

[Penelope]

Kur linde ti, te tjeret qeshen ti qave. Jeto ashtu, qe kur te vdesish, ti te qeshesh e te tjeret te qajne.-Franz Kafka.

Lum ai qe vdes keshtu, me nje buzeqeshje ne fytyre, i lumtur me jeten qe ka jetu, per veprat qe ka kriju, per miresine qe ka pase ne shpirt, per fjalet e mira qe ju ka dhane atyre qe kane pase nevoje. Megjithate qdo vdekje eshte nje humbje.

[panta_rhei]

Jaaa lidhje nuk paskeni me vajtu ju more... duhet me kukatë shum'... se për me diskutu për këtë temë si njerëz të kultivuar... hiq se hiq... s'keni faj se nuk u punojnë gishtat prej dhimbjes së madhe... nuk ka ma keq se me vdekë a... katastrofë... jaa qita e keni zbulu, hallall a!
nejse...
to be continued

Vazhdimisht më ka interesuar: faktori Kohë, për jetën e Njeriut!
Për një Njeri: A fillon koha në çastin e lindjes dhe a mbaron koha (a ndalet) në çastin e vdekjes? (tekefundit koha mundet me rrjedhë pa mbarim, por kohës "sime" i ka ardhur fundi!) Një njeri për me mujtë me e jetu jetën e tij "normal", duhet me pasë tepër kujdes dhe duhet me e menagju tepër mirë kohën. Sikur nji menagjer i menqur dhe kursimtar që nuk mundet me i menagju mirë pasuritë e veta kur nuk e din se sa pasuri posedon, qashtu edhe njeri nuk ka mundsi me e menagju me menquri jetën e vet kur nuk e din sa ka me rrnu! Qysh me e menagju mirë pasurine kur nuk e dij a i kam 10 euro a i kam qindra miliarda euro? Qysh muj me e jetu jetën time me menquri kur nuk e dij a kam me rrnu 1 minut a kam me rrnu 1000 vjet? Njeriu zakonisht moshën e pjekuris e arrin rreth moshës 20 vjeqare, edhe përshembull pastaj e din që ka me rrnu edhe 1000 vjet... tuj e dijtë që ka me rrnu edhe 1000 vjet, pse me rreziku ai me hyp n'aeroplan, n'anije; me dalë n'autobahn, me u ngjitë n'maje të bjeshkëve të larta... pse me i rreziku ai për "budallakina" të tilla shekujt e jetës së vet, pse me rreziku ai me vdekë n'moshën 50 vjeqare, a 300 vjeqare kur e din që ka me rrnu 1000 vjet? Ideja është që njeriu nuk do të ishte Njeri nëse do të jetonte përgjithmonë, as nëse do të jetonte vetëm 1 minut. Kur e dij se i kam 100 000 euro n dispozicion atëher mund të angazhohem shumë seriozisht që t'i hargjoj me shumë menquri: poashtu kur e dij se kam me rrnu rreth 75 vjet atëherë mund të angazhohem shum seriozisht me u kujdesë se qysh është më së miri me i hargju qato vite. Pra siguria tepër e madhe se nji ditë kam me vdekë, dhe pasiguria e çastit të vdekjes sime, e bëjnë njeriun tepër të vetëdijshëm dhe të kujdesshëm, e bëjnë Njeri!
Poashtu diçka që në këtë rast më intereson shumë është edhe lidhja apo marrëdhënja e njeriut me të tjerët tek vdekja! Për shembull a ka kuptim shprehja "Bashkë në Vdekje"!?
Vdekja nuk është si dashuria. (Njeriu mundet me qenë objekt i dashurise edhe kur nuk e din). Poashtu vdekja nuk është as sikur loja e shahut - të cilën zakonisht nevojiten dy veta për ta luajtur. Qysh munden njerëzit me qenë bashkë në vdekje, me vdekë bashk, kur në të vërtetë secili vdes vetë. Është njisoj sikur kur dy veta flejnë në gjumë bashkë në të njëjtin shtrat. Secili flen për vete, Në gjumin pa ëndrra njeri nuk ka kurrfar lidhje me njerzit e tjerë. Vetëm kur zgjohemi i përtrijmë lidhjet me njerzit që i njohim.
Mund të merremi vesh që ta qëllojmë njëri tjetrin me revole në të njëjtën kohë. Dy të dashuruar vdesin bashkë nga dëshpërimi, veprojnë ashtu sepse secili mendon se po vdes edhe tjetri. Luftëtarët vrapojnë nëpër beteja tuj i dalë vdekjes përballë, sepse janë të bindur se njisoj po bën edhe shoku.
Ose:
Dëshmorët e UÇK-së që u vranë në "Epopenë e Koshares" përshembull, u varrosën të gjithë në të njëjtën lëndinë. Familjarët e tyre dhe ata që e organizuan varrimin vendosën t'i varrosin pranë e pranë sepse ishin të bindur se në këtë mënyrë po vulosnin edhe për së vdekuri lidhjen dhe miqësinë që kishin për së gjalli.
Njerëzit shpesh shprehin dëshirën që të varrosen pranë disa personave. Secili nga ne do të kishte dëshirë të varrosej pranë prindërve të vet në vendlindje. (Kur ka parasysh vdekjen, njeriu fillon t'i rishqyrtojë disa gjëra, disa lidhje e raporte.). Pra, bashkë në vdekje, me bashkëvendasit!
Por! Si mund të ketë kjo rëndësi në realitetin e vdekjes. Kur dihet se pas vdekjes njeriu pushon të ekzistojë. Pas vdekjes sime njerëzit e mij të dashur mund të vazhdojnë të më duan dhe të më kujtojnë, por unë nuk mund t'ua kthej dashurinë as kujtimin.
nejse...
ka shumë çka me folë njeri... por s'po durohen shkronjat
(apet) to be continued

p.s. nëse neve na doket se disa njerzve nuk ua ndin hiq për vdekjen, s'ju intereson as s'ju bën përshtypje vdekja... kjo ndodh veq për shkak se bash qata njerz "dhiihen" prej saj... tranohen tuj ikë prej tutës, e tuj u mshefë skutave, tuj u sjellë palidhje veq qysh me mujtë diqysh me e harru vdekjen (shkojnë e futen tek temat e seksit, te kafja e forumit e te budallaqet e shiten kishe na po dijna me u knaqë... në të vërtetë shkojnë atje se kujtojnë që atje nuk i gjen vdekja :D... por s'kan faj t'ngratit se nime janë tepër smutana... edhe thjesht nuk kanë "b.th" me e pranu realitetin njerëzor... nuk janë të përgatitur me jetu si Njerëz... (as me vdekë si Njerëz)

[Amina]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Jaaa lidhje nuk paskeni me vajtu ju more... duhet me kukatë shum'... se për me diskutu për këtë temë si njerëz të kultivuar... hiq se hiq... s'keni faj se nuk u punojnë gishtat prej dhimbjes së madhe... nuk ka ma keq se me vdekë a... katastrofë... jaa qita e keni zbulu, hallall a!
nejse...
to be continued

Vazhdimisht më ka interesuar: faktori Kohë, për jetën e Njeriut!
Për një Njeri: A fillon koha në çastin e lindjes dhe a mbaron koha (a ndalet) në çastin e vdekjes? (tekefundit koha mundet me rrjedhë pa mbarim, por kohës "sime" i ka ardhur fundi!) Një njeri për me mujtë me e jetu jetën e tij "normal", duhet me pasë tepër kujdes dhe duhet me e menagju tepër mirë kohën. Sikur nji menagjer i menqur dhe kursimtar që nuk mundet me i menagju mirë pasuritë e veta kur nuk e din se sa pasuri posedon, qashtu edhe njeri nuk ka mundsi me e menagju me menquri jetën e vet kur nuk e din sa ka me rrnu! Qysh me e menagju mirë pasurine kur nuk e dij a i kam 10 euro a i kam qindra miliarda euro? Qysh muj me e jetu jetën time me menquri kur nuk e dij a kam me rrnu 1 minut a kam me rrnu 1000 vjet? Njeriu zakonisht moshën e pjekuris e arrin rreth moshës 20 vjeqare, edhe përshembull pastaj e din që ka me rrnu edhe 1000 vjet... tuj e dijtë që ka me rrnu edhe 1000 vjet, pse me rreziku ai me hyp n'aeroplan, n'anije; me dalë n'autobahn, me u ngjitë n'maje të bjeshkëve të larta... pse me i rreziku ai për "budallakina" të tilla shekujt e jetës së vet, pse me rreziku ai me vdekë n'moshën 50 vjeqare, a 300 vjeqare kur e din që ka me rrnu 1000 vjet? Ideja është që njeriu nuk do të ishte Njeri nëse do të jetonte përgjithmonë, as nëse do të jetonte vetëm 1 minut. Kur e dij se i kam 100 000 euro n dispozicion atëher mund të angazhohem shumë seriozisht që t'i hargjoj me shumë menquri: poashtu kur e dij se kam me rrnu rreth 75 vjet atëherë mund të angazhohem shum seriozisht me u kujdesë se qysh është më së miri me i hargju qato vite. Pra siguria tepër e madhe se nji ditë kam me vdekë, dhe pasiguria e çastit të vdekjes sime, e bëjnë njeriun tepër të vetëdijshëm dhe të kujdesshëm, e bëjnë Njeri!
Poashtu diçka që në këtë rast më intereson shumë është edhe lidhja apo marrëdhënja e njeriut me të tjerët tek vdekja! Për shembull a ka kuptim shprehja "Bashkë në Vdekje"!?
Vdekja nuk është si dashuria. (Njeriu mundet me qenë objekt i dashurise edhe kur nuk e din). Poashtu vdekja nuk është as sikur loja e shahut - të cilën zakonisht nevojiten dy veta për ta luajtur. Qysh munden njerëzit me qenë bashkë në vdekje, me vdekë bashk, kur në të vërtetë secili vdes vetë. Është njisoj sikur kur dy veta flejnë në gjumë bashkë në të njëjtin shtrat. Secili flen për vete, Në gjumin pa ëndrra njeri nuk ka kurrfar lidhje me njerzit e tjerë. Vetëm kur zgjohemi i përtrijmë lidhjet me njerzit që i njohim.
Mund të merremi vesh që ta qëllojmë njëri tjetrin me revole në të njëjtën kohë. Dy të dashuruar vdesin bashkë nga dëshpërimi, veprojnë ashtu sepse secili mendon se po vdes edhe tjetri. Luftëtarët vrapojnë nëpër beteja tuj i dalë vdekjes përballë, sepse janë të bindur se njisoj po bën edhe shoku.
Ose:
Dëshmorët e UÇK-së që u vranë në "Epopenë e Koshares" përshembull, u varrosën të gjithë në të njëjtën lëndinë. Familjarët e tyre dhe ata që e organizuan varrimin vendosën t'i varrosin pranë e pranë sepse ishin të bindur se në këtë mënyrë po vulosnin edhe për së vdekuri lidhjen dhe miqësinë që kishin për së gjalli.
Njerëzit shpesh shprehin dëshirën që të varrosen pranë disa personave. Secili nga ne do të kishte dëshirë të varrosej pranë prindërve të vet në vendlindje. (Kur ka parasysh vdekjen, njeriu fillon t'i rishqyrtojë disa gjëra, disa lidhje e raporte.). Pra, bashkë në vdekje, me bashkëvendasit!
Por! Si mund të ketë kjo rëndësi në realitetin e vdekjes. Kur dihet se pas vdekjes njeriu pushon të ekzistojë. Pas vdekjes sime njerëzit e mij të dashur mund të vazhdojnë të më duan dhe të më kujtojnë, por unë nuk mund t'ua kthej dashurinë as kujtimin.
nejse...
ka shumë çka me folë njeri... por s'po durohen shkronjat
(apet) to be continued

p.s. nëse neve na doket se disa njerzve nuk ua ndin hiq për vdekjen, s'ju intereson as s'ju bën përshtypje vdekja... kjo ndodh veq për shkak se bash qata njerz "dhiihen" prej saj... tranohen tuj ikë prej tutës, e tuj u mshefë skutave, tuj u sjellë palidhje veq qysh me mujtë diqysh me e harru vdekjen (shkojnë e futen tek temat e seksit, te kafja e forumit e te budallaqet e shiten kishe na po dijna me u knaqë... në të vërtetë shkojnë atje se kujtojnë që atje nuk i gjen vdekja :D... por s'kan faj t'ngratit se nime janë tepër smutana... edhe thjesht nuk kanë "b.th" me e pranu realitetin njerëzor... nuk janë të përgatitur me jetu si Njerëz... (as me vdekë si Njerëz)

E ai qe shkruan tek tema "Si te vdiset" nime paska me rrnu 1000 vjet hehehe