Mikesha Ime

[jonuzi]

Per here te pare, vetem per anetaret e Dardania.de, beje publik nje pjese te nje shkrimi te gjat timin, qe kam punuar me vite ne te. Shpresoj se do te sjelli diqka te mire per ju, me kete shkrim.

Sinqerisht
Jonuzi

Një ditë do të kuptosh se nuk kishe të drejtë të veprosh kështu,

por ndoshta nuk vlen asgjë,

Një ditë do të kuptosh se Ti Mikesha Ime, për mua ke qenë më shumë se

mike , do ta kuptosh këtë plotësisht por......????

[jonuzi]

Jeta i sjell shumëçka, pra edhe dashurinë

Ironizonte të gjithë të rinjtë të cilët i flisnin për dashuri, aq sa shpesh i përqeshte ata se janë të sëmur melankolik. Dashuria për të ishte një diçka e cila nuk ekzistonte dhe për këtë edhe ishte përqeshur nga të gjithë. Mirëpo vazhdonte gjithnjë me një bindje se për të gjithçka do të vendos koha dhe gjithë këto vite ishte totalisht indiferent ndaj kësaj sfere të jetës. Ishte shumë i përkushtuar në libra, në angazhime dhe në formimin e autoritetit tij, në punë të shumta, shpesh edhe shoqet e klasës e përqeshnin për këtë, një kohë edhe gjithë shkolla dhe shoqëria, ai bënte deklarata provokuese dhe irritonte të rinjtë e tjerë. Ai vazhdimisht refuzonte të krijonte ndonjë lidhje dashurie dhe assesi nuk pajtohet me propozimet e të tjerëve për të bërë diçka në këtë drejtim, gjersa ai bënte sikurse nuk ndodhte asgjë në këtë drejtim, vitet ikni, iku shkolla e mesme iku dhe ai u detyrua të ndërroj gjithçka në jetën e tij. Falë asaj që ai ishte shumë i qetë në këtë drejtim, arriti të korrë suksese të përditshme, me të njëjtat bindje i filloj edhe studimet gjithmonë me moton mëso, puno, gëzohej shumë që doktrina tij funksiononte, tani më kishte arritur shumëçka që ëndërronte më parë, por ai edhe më tej pak shoqërohej me të tjerët.
Mirëpo me kohë ai filloi të ndryshoj, motoja tij tani u ndryshua pak, ai ndjente se trupi tij po kërkon diçka, ndjente se është duke i munguar diçka, por ende nuk dinte, nuk kaloi shumë kohë dhe u bind se ai edhe pse përpiqej të mohonte vetës një fakt të vërtet, prapë se prapë pranoi se më në fund ishte i dashuruar, po po dashuruar sepse shumëçka harronte në momente të caktuara, por jo një vajzë e cila iu shfaqej pa papritmas në çdo moment. Mirëpo ende nuk guxonte ti thoshte vetës se çfarë ai dëshiron, pa reshtur në mendjen tij përplaseshin mijëra mendime të cilat e udhëzonin herë që të vepronte e herë që të mos vepronte. Gjersa ditët kalonin një nga një, ai deshi apo nuk deshi pranoi faktin se më në fund duhej ti dëgjonte ndjenjat e tija, prandaj ky vendim shpejt u manifestua me atë se ai atë vajzë e simpatizonte, dhe për këtë morën vesh edhe ca shoke dhe anëtarët e

[jonuzi]

familjes së tij, por ato nuk besonin në atë që ndjente në të vërtet ai për atë vajzë, sepse nuk ishin mësuar ta shihnin atë të fliste për këto gjëra me dikë, sikurse vepronte edhe tash. Mirëpo për një moment durimi i tij u bë i papranueshëm, filloi gjithçka në mirëbesim dhe kënaqej që kontaktonte dhe takoheshin nëpër aktivitete. Kjo ishte një gjë e bukur për të, por e përkohshme, ai kishte dhe ka vështirësi të bisedoj direkt me të për këto gjëra. Një natë filloi t’i shkruaj një mesazh, thjesht për një falënderim për angazhimet e saja në aktivitete, por në fund të mesazhit, shkroi edhe kështu ”unë personalisht kam një respekt të veçante për ty, andaj kam shumë dëshirë që të bisedoj me ju për shumë gjëra”. Ky mesazh hapi një kaptin të vërtet, mund ta paramendoni se ky mesazh shkoi, por gjersa ai shtypi OK, për ta dërguar qindra herë e pyeti veten se çka ishte duke bërë.
Heshtje, asnjë reagim rreth mesazhit, prandaj vendosi t’i dërgoj një mesazh tjetër ku pos tjerash në mënyrë të drejtpërdrejt ai i shfaqi asaj interesim e tij për të kontaktuar dhe biseduar për njëri tjetrin, iku edhe ky mesazh dhe prapë heshtje, një ditë tjetër i dërgon një email në të cilin i shkruante atë se çfarë ndjente për atë, prapë heshtje, një mesazh tjetër për të mos heshtur ajo dhe prapë heshtje, heshtje, në anën tjetër ai dy herë kontakton në internet me të, mirëpo ishte plotësisht në pozitë të pavolitshme për të zhvilluar një bisedë të tillë, e ftonte të pinte kafe, ajo prapë hesht, dikur u mësua me heshtjen e saj, gjersa të hënën në mbrëmje i shkruante një sms me të cilin kërkonte nga ajo që të nesërmen të takoheshin në qytet, e la telefonin dhe vendosi të fle, në mëngjes shikon telefonin, asgjë e re, në fakt ai ishte mësuar me heshtjen, vendosi të dal në qytet, të paktë shpresonte se ne internet do të arrinte të bisedonte me të, si do që të jetë edhe ajo ditë shkoi, në mbrëmje gjersa shkruante në ditarin e tij, duke pasur telefonin afër, thjesht siç po thonë tash të rinjtë i cingrratë telefonin asaj, kurse pas disa minutash iu lajmërohet një sms, kupton se ishte nga ajo, thjesht në tërë trupin e tij e përshkoi një dridhme e madhe që të hynë gjer në palcë, e dinte se ishte shumë i vlershëm ai sms, për shumë arsye, e dinte se në bazë ë atij sms do të kuptonte

[jonuzi]

qëndrimin e saj, ja heshtja tani u shua, një moment mendoi se do të ishte më mirë që ajo ende të kishte heshtur, dikur trimërohet dhe vendosi ta lexojë, por çfarë shkruante në të, në të vërtet, ishte një goditje aq e madhe, sa harroi çdo gjë, bile kishte harruar edhe një fjalë në gjysmë në ditarin tij. Si do që të jetë ai i kishte premtuar asaj se nuk do ta shqetësonte për asnjë moment, ngase ajo më së paku nga ai do të ishte e maltretuar, ajo i bënte ftesë për miqësi, dhe ai me plotë kënaqësi do ta pranonte këtë, prandaj vendosi t’i shkruante dhe thoshte se për të do ta kishte po atë respekt si gjithmonë.
Në të vërtet ai ndjente se i mungonte ajo dhe nuk kishte çka ta mohonte këtë, mirëpo prapë këtë gjë nuk e dinte askush, sepse kjo histori donte të mbetej e tija dhe askujt tjetër. Gjithashtu e ndjente se është e pamundur ta largonte nga mendja tij, mirëpo përpiqej ta ngushëllonte veten me atë se një ditë ajo do të kuptonte këtë gjë dhe do të pranonte se meriton që të jetë me të. E dinte se ishte shumë i dobët dhe aq më pak i vendosur që të përballej me gjëra të këtilla, por ishte i bindur se vendimet e tija, qasja tij, nuk donte t’i shkaktonte lëndime të tjerëve. Ndoshta kishte bërë gabim, por ishte edhe mungesë komunikimi, që nuk e kishte pyetur se ajo a është e dashuruar në ndokënd tjetër, në mënyrë që atë ta lente të qetë, kurse ai të pranonte disfatën dhe të përballej me realitetin, të shohim thoshte, ai besonte në sinqeritetin e saj, sepse nga të gjitha vajzat që kishte njohur deri më tani, ajo kishte qenë gjithmonë e veçantë, apo thënë më thjesht ajo nuk ju kishte ngjasuar të tjerave.
Mirëpo një gjë duhet ta pranonte se ishte shumë i lodhur dhe ajo duhet ta ndihmonte që të kuptonte realitetin, kështu siç ajo kishte vepruar deri më tani për të nuk kishte asnjë kuptim, ai asgjë më shumë se sinqeritetin e saj nuk dëshironte tek ajo.

megjithatë ai besonte se ja vlen të sakrifikosh për gjëra të vërteta dhe ai po e bënte këtë..

.................................................. ..................................

[jonuzi]

Definitivisht si duket edhe poet i dashurisë do të behej, këto shkrime ai gjithmonë i kishte urrejtur, pra kurrë si kishte lexuar e leje që të shkruante për këto gjëra, po ja që jetës nuk ju dihet, ditari i tij gjithmonë e kishte ngushëlluar, edhe atëherë kur ka qenë fare i pa disponuar dhe gjithsesi po e shoqëronte edhe tani, ngase vetëm ditari i tij e dinte se çka në të vërtet ai ndjente brenda trupit të tij.
Ditët i ikin një nga një, thoshte se shpresa te mban gjallë, kurse koha të sjell të gjitha, por herë herë nuk mund të pajtohej me këtë, ai pranonte se koha i bënë të vetat, mirëpo ajo ikte me shpejtësi dhe çdo dite për të është pritje dhe çdo pritje ishte një shqetësim, po po shqetësim, sepse gjersa dikur me ëndje ëndërronte personazhe librash, thënie filozofësh, aktivitete e të tjera, tash shumëçka kishte harruar nga këto, por jo atë, ajo pa reshtur iu shfaqej përpara syve po sikurse me të, të kishte jetuar me vite të tëra, e kishte të pamundur ta harronte, pse kështu nuk dinte, por një gjë e dinte se ai ishte shumë i dashuruar në të. Çdo ditë shikonte fotografit e saja, çdo ditë shkruante për të në ditar, për çdo ditë ëndërronte se si do të bashkëjetonin në të ardhmen se bashku, ndonjë herë edhe në ëndërr iu shfaqej. Kurse ajo bëhet sikurse nuk ka ndodhur asgjë, ndonjëherë çuditej se si e ka gjithë atë fuqi që ta sfidonte me miqësinë e saj, pa reshtur bisedonin në internet, bisedonin gjerë e gjatë, për gjëra të ndryshme, për shumëçka, por jo asnjëherë për atë që ai të paktën e ndjente për të. Ndoshta ishte një frikaman i madh, ndoshta ishte një mbajtës premtimesh, por shumë herë shkruante mesazhe me këtë teme dhe prapë i fshinte, vërtet nuk dinte se çfarë ishte duke bërë......................... ajo ndoshta duhej të lexoj këtë letër të ditarit, por ndoshta jo, prapë nuk e dinte, kurrë në jetën e tij nuk kishte pasur dyshime më të mëdha për vetën tij, por gjithmonë thoshte.. “të shohim”

...Më në fund ai ishte i lumtur që edhe ai ishte njeri që dashurohej...

[jonuzi]

Ditë e mërkurë, 29 nëntor

Për atë ishin të mërzitshme ditët e fundit, ai shkruante në ditar se” assesi nuk mund të qetësohem disi dhe t’iu kthehem atyre gjërave që duhet ti kryej patjetër”, ai kishte probleme me shokun e tij, me të cilin disi pajtohet, me të vërtet me atë njeri e lidhte shumëçka, e dinte se kishte bërë gabim me veprimet e fundit në punë, por ata si gjithmonë edhe tani kishin mirëkuptimin e duhur, ai shkruante në ditar: “dua ta pranoj se nuk kam ndonjë shoke , apo ndonjë person tjetër që të dijë gjithçka për mua dhe që unë ti di gjithçka për të”. Shoku ishte i pari që nuhati se ai kishte një simpati të madhe ndaj asaj, prandaj e ngacmonte, i thoshte vazhdimisht se ai donte të bëhej msiti i tij, në fillim fare ai refuzonte një gjë të tillë duke u arsyetuar se nuk ishte aq i dobët sa të mbetej që dikush t’iu bëhej msit dhe aq më shumë ai ende arsyetohej se nuk kishte vendosur asgjë për këtë çështje.
Si do që të jetë ai me kalimin e kohës nuk mundi më të fshehë asgjë, andaj këtë gjë i pari e mori vesh Shoku i tij, mirëpo ai asnjëherë nuk mori vesh diç në lidhje me kontaktet që Ai kishte me Atë.
Shoku në rrugën për të kryer misionin e tij (msitni) u dashurua vetë në shoqen e asaj që ai donte, tani për shokun kishte lindur puna tjetër dhe ai me shaka e ngacmonte shokun, “të shohim se cili do të jetë me i zoti”. Të mërkurën aty, nga ora 14:00, shoku i tij kupton se i kishte dy thirrje, kupton se thirrjet ishin nga ato, nga gëzimi bërtet Bbbbbbbbbbb, ai duke u qeshur e shikonte, shoku i tij me vrull e merr telefonin dhe pa pyetur fare e thërret atë, e dinte se çfarë ishte e gjithë kjo, mirëpo bëhej se nuk ishte duke kuptuar asgjë. Si do që të jetë Shoku cakton një takim dhe ai dëgjonte gjersa thotë që ja po vijmë së bashku me të.
Shoku i tij me vrull fillon të rregullohet dhe ashtu plotë gëzim vazhdimisht i thoshte ato po na presin, duhet të shkojmë sa më parë, ai fillimisht refuzonte, bëhej sikurse ishte fare i pa interesuar për këtë takim, mirëpo e dinte se çdo moment ishte duke e gënjyer edhe atë e edhe veten tij. Ai kishte kohë që ëndërronte ta takonte, ngase nuk e kishte parë që shumë kohë, dikur shoku i tij bëhet gati, kurse ai edhe