Nje veshtrim Shpirtit

[hasanmehmeti]

NJE VËSHTRIM SHPIRTIT

Allahu i Madhëruar e krijoi njeriun nga një përzierje e bashkedyzuar e cila ne vete përmban virtyte dhe vese. Arsyeja e kësaj është te sprovohet njeriu, se cila nga këto dy fuqi do te ngadhënjejë te ai. Me përfilljen e mësimeve Hyjnore dhe arsyes se shëndoshë, ai do te jete i afte qe t’i mposhte tendencat e liga, vesin, te shëmtuarën dhe te koten, ndërsa nëse tregohet neglizhent ndaj këtyre mësimeve, ai nuk do te jete i gatshëm qe te përballet me to dhe nga kjo arene do te dale si i mposhtur.
Disa prej këtyre veseve arrijnë te shfaqen dhe te bëhen pjese e sjelljeve dhe kulturës se njeriut, e disa te tjera te cilat mbesin te mposhtura dhe nuk dalin ne sipërfaqe, Por, ndodh qe njeriu te mishërohet me këto vese deri ne atë mase sa qe nuk e vëren se ato i dirigjojnë qëndrimet dhe sjelljet e tij. Prandaj, lind nevoja për një mënyrë te përkryer dhe te sigurte qe t’i ndihmoje njeriut për te mundur veset e tij.
Rruga për eliminimin e këtyre veseve padyshim se nuk është e shkurtër dhe pa sakrifica. Mirëpo, çdo rruge e gjate fillon me një hap, e pastaj me insistimin e vazhdueshëm për te arritur ne cakun e dëshiruar ajo mbaron.
Hapi i pare dhe vendimtar ne këtë rruge është qe njeriu te pranoje betejën me veten e tij dhe pastaj te zhytet ne thellësitë e saj, për te zbuluar dobësitë dhe gjithë atë qe e shqetëson shpirtin e tij. Dijetaret e mirëfillte e bënin një gjë te tille me veten e tyre, madje disa i publikonin rezultatet e kërkimit te tyre, ne mënyrë qe ato te shërbenin si modele dhe ecuri për te tjerët.
Lexuesve te nderuar te kësaj fletëze po ua paraqesim një përvojë te kombinuar te atyre qe me një guxim te madh u zhyten ne thellësitë e shpirtit dhe njëherë e përgjithmonë ngadhënjyen ndaj te keqes dhe te ligës. Prandaj le te shërbej përvoja e tyre si një pasqyre para se cilës do t’i vejmë vetët tona, ashtu qe te shohim atë qe kishin zbuluar ata, e me pas le t’i ndjekim gjurmët e tyre për te ngadhënjyer ne këtë lufte.
Le te shohim pra se cilat janë rezultatet e këtyre zbulimeve?

- Shpirti e do rehatinë dhe pushimin, ndërsa urren punët e mundimshme edhe nëse janë për hir te Zotit dhe ne rrugën e Tij.
- Ai posedon mjeshtri te rralle ne paraqitjen e arsyetimeve te ndryshme qe kane për qellim largimin e pergjegjesise ne pune dhe kontribut.
- Gjithashtu, ai ka kureshtje te tepruar dhe shfaq interesim te madh përkitazi me punët qe nuk i takojnë dhe qe nuk janë përgjegjësi e tij.
- Ata gjeten se te uni i njeriut vazhdimisht shfaqet dëshira për t’i shërbyer atij e asnjëherë qe ai t’i shërbej ndokujt.
- Vërejtën se qofte edhe një fjale me e rëndomtë ka mundësi te shpërthej hidhërimin ne te, e me pas vazhdimisht te këmbëngul ne hakmarrje ndaj atij qe e ka lënduar.
- Unit aspak nuk i pëlqejnë fjalët “nuk e di” dhe nëse ndodh qe ta pyet ndokush qe e konsideron atë te dijshëm, atëherë mundohet qe me çdo mjet ta arsyetoj këtë bindje qofte dhe me padituri.
- Ne polemika mundohet me çdo kusht te fitoj dhe gëzohet shume nëse e arrin këtë, ndërsa nëse ndodh qe kundërshtari t’ia qëlloj te vërtetës, atëherë kjo gjë e dëshpëron pamase.
- Nëse ndodh qe te këtë ngatërresa ose mospajtim me ndoke atëherë i gëzohet çdo fatkeqësie qe i ndodhe atij, qofte edhe devijimi nga feja.
- Kur gabon, insiston me te gjitha mjetet e mundshme ta arsyetoje gabimin duke pretenduar se çdokujt i ngjan një gjë e tille. E nëse ndodh qe tjetri prej arsyetimeve për vete nuk i shpreh pe rate.
- Kur prezanton ne ndonjë tubim, ai do qe te dëgjohet zëri i tij dhe te respektohet mendimi i tij, pavarësisht se a është i drejte a jo, kurse ajo qe me se tepërmi preferon ne këto tubime është biseda për aftesiste dhe sukseset e tij.
- Shume begati te cilat ia dhuroi Allahu dhe ia kane lakmi te tjerët, mundohet qe t’i arsyetoj se janë nga vet mundi dhe kontributi i tij, e assesi ose shume rralle e përmend se koj është thjeshte dhurate e Zotit për te, e mbase shume lehte dikush tjetër ka mundur te jete ne vendin e tij.
- Nëse i bene mire ndokujt, atëherë kërkon qe ky t’i mbetet atij borxhli i përjetshëm, përndryshe pason ankimi publik dhe përbuzja e vazhdueshme.
- I behet qejfi shume kur gabon ndokush ne shoqëri, e ky te nxitoje ta përmirësoj atë.
- Ai frikësohet shume nga varfëria dhe jeta e rende, e kjo mund ta shpie edhe ne pune dhe aktivitete te ndaluara ne mënyrë qe ta siguroje ekzistencën, pavarësisht dëmeve qe i sjell ky fitim për fenë e tij.
- Nëse kërkohet prej tij te jap lëmoshë apo te kontribuoj për ndonjë projekt te dobishëm, atëherë arsyetohet se i duhen atij dhe familjes se tij.
- I pëlqen bartja e fjalëve dhe shume lehte i beson thashethemeve, ne veçanti atyre qe i shkojnë përshtati.
- Emocionet shpeshherë ndodh te jene aleat i fuqishëm kundër logjikes se shëndoshë, e qe ne baze te kësaj aleance te dështuar, ai ndërton qëndrime dhe merr vendime.
- Nuk e prish rehatinë dhe komoditetin edhe nese nje gje e tille e kërkon kryerja e ndonje obligimi apo largimi nga ndonjë e keqe.
- Mllefoset për gjerat e thjeshta te kësaj bote dhe nuk e përmban mllefin qe po shpërtheu merr me vete shume viktima.
- Prej te ligave te shpirtit është se begatitë e dhuruara atij nga Allahu nuk i çmon, por gjithnjë lakmon te huajat.
- E nëse ndodh t’i çmoj ato, atëherë nuk e falënderon Allahun ose se paku e bën këtë vetëm ne gjuhe duke mos çare kokën për format tjera te falënderimit.
- Nëse e godet ndonjë gjë e pakëndshme ose nuk i realizohet ajo qe synon, atëherë hidhërohet ne caktimin e Zotit. Nëse e përmban veten nga fjalët, ai nuk përmbahet dot nga mendimi se po te ndodhte ndryshe, do te ishte me mire për te dhe me e dobishme.
- Nuk i pëlqen aspak vetëkritika, ashtu qe për çdo akuze, qëndrim negativ ose kur te hase ne tretman te papërshtatshëm nga te tjerët, ne vend se ta korrigjoje sjelljen dhe moralin e tij, ai i akuzon te tjerët se ia bëjnë këtë ngase është mysliman/e dhe se ata e urrejnë Islamin.
- Dëgjon ligjërata dhe prezanton ne shume tubime te dobishme, mirëpo te gjitha ato qe i përfiton përfundojnë me fjalët “ do ta beje e do t’ia filloj”
- Me herët ka pasur një te kaluar te bujshme dhe ka qene vazhdimisht i privilegjuar dhe tani kur është bere pjesëtar i shoqërisë islame nuk i intereson fakti se ne atë shoqëri ka shume te atille si ai, por kërkon nga te tjerët qe kjo shoqëri e gjere ta trajtoj ashtu si e kishe trajtuar dikur shoqëria e tij e ngushte, dhe nëse ndodh e kundërta atëherë i akuzon te tjerët se nuk e kane kuptuar si duhet vellazerine islame.
- Pasi qe tani vet është udhëzuar dhe i ka hapur sytë ne rrugën e Zotit, te tjerët i shikon larte dhe me përbuzje, si te mjere e te devijuar, e nuk i shikon me syrin e mëshirës dhe te kaluarës se tij se edhe ai dikur kishte qene si ata dhe se Zoti e përfshiu ne mëshirën e Tij.

Këto janë disa nga pikat qe ia vlen te përmenden, e qe nuk do te thotë se janë te vetmet apo te gjitha te pranishme te një individ. Prandaj nuk bën te kuptohet se janë përfshirë te gjithë me këto vërejtje, mirëpo ajo kërkohet te kuptohet nga e tere këto janë dy gjera:
- Te njihemi me hapat e pare drejt fisnikërimit te shpirtit dhe
- Te kemi një pasqyre për te pare veten tone dhe një model për tu krahasuar me te.
Prandaj, këshilloj te gjithë ta ndërmarrin këtë hap te guximshëm dhe t’ia lexojnë vetes se tyre këto te meta para se ato te lexohen ne Ditën e Gjykimit.

Përgatiti
Enis Rama
Botime nga Gjurma