Sheh Ibrahim Karbunara

[Zero Cool]

Sheh Ibrahim Karbunara figurë e shquar e patriotizmit shqiptar





Ai që e deshi vendin gjer në adhurim.
…Nga kundërshtimet e Vërlacit, Elbasani e humbi shansin, nuk aprovohej si vendmbajtje e atij forumi…Mustafa Kruja kërkonte që të mbahej në Krujë për të dominuar në vendimet e kongresit ne favor te tij, por u kundërshtua nga Krahu Kombëtar. Krahu Kombëtar iu drejtua Kombëtaristit, birit të popullit Shehut të Karbunarës, tek Ai burrë i pashëm- karizmatik edhe Perëndia sikur kishte vënë daltën e skulptorit, kishte gdhendur shtatin e mermertë dhe shpirtin e patriotit të flaktë, Krahu Kombëtar iu drejtua atij që për Shqipërinë jepte gjithçka…Nderi i Vendmbledhjes së Kongresit Kombëtar i takoi dhe do ti mbetej Lushnjes!..
Janë të rrallë ata politikanë që e duan, e nderojnë, e adhurojnë vendin sikur të ishte nënë dhe babë, sikur të ishte perëndia vetë…Të shumtit i hyjnë politikës si zanat për të jetuar me të, pa pasur principin themeltar të asaj me çfarë duhet te merren, Ata- të rrallët, që gjakun e kanë të pastër dhe nderin e kanë virtyt, mbi vendin nuk venë asgjë, as një interes, ata për vendin, shkojnë deri në vetmohim pa asnjë mëdyshje, nuk bëjnë asnjë kompromis. Vetëm e nderojnë, i falen, i bien në gjunjë, e adhurojnë…Të rrallët janë trimat, ata që ta thonë troç, e embël apo e hidhur qoftë, të tjerët janë rrufjanët, ata që merren me dredha. Të parët janë Maratonomakët që ecin të përpjetave dhe dishezave, të dytët janë ata që pa u djersitur, na hedhin ferra nëpër këmbë të parëve, na venë shkopinj nëpër rrota karrove të maratonomakëve dhe na kalojnë në kthesa e marrin kolltuqet e ngrohtë, postet e rehatshëm, privilegjet, kapardisen me djallëzite e tyre dhe u tregojne berrylin te pareve…

Shehu Ibrahim Karbunara
Ndër të rrallët idealistë hyjnë fisi i Shehajve të Karbunarës dhe në krye te fisit shkëlqen kleriku i kulturuar Sheh Ibrahim Karbunara, i arsimuar në Universitetet më në zë të Stambollit dhe të Teheranit, i shëtitur dhe i pajisur me kulturën e Lindjes dhe atë Perendimore- europiane që në dhjetvjeçarin e fundit të shekullit të XIX. Sheh Ibrahim Karbunara, kur këtu ishin ende turqit merrej me veprimtari patriotike, iluministe, përgatiste indipendencën dhe do ta pësonte për këtë veprimtari në shërbim të kombit, po Ai ishte i vendosur, u internua në Peqin…Sado i hidhur të ishte haraçi, ai nuk do të kthehej mbrapsh. Ai kishte mbi të gjitha Zotin, Atdheun, Njeriun në qendër e Shqipërinë në ballë…Me këtë platformë, në vitet e fundit të shekullit të XIX, patriarku edhe nëntë burrat e tjerë që e pasonin- Shehaj të Karbunarës, hynin udhëve të historisë…Ishin vitet pas Lidhjes së Prizrenit, vitet e trazuara të disgregacionit të Perandorisë Osmane, do të rilindte Shqipëria. Me këtëplatformëangazhoheshinpërkohëtqë do tëvinin e do tëkacafyteshin me ngjarjetqë do të shtjelloheshin.

Baba sheh Karbunara, nuk kishte bërë llogarira kur hyri në politikë, nuk ëndërroi dafina por as nuk u step në rast se do të arrinte ne abnegacion. Ai e kishte bërë zgjedhjen, iu kushtua besimit te Zoti, predikon te të mirën, virtytet, dashurinë për vendin dhe dashurinë për njeriun e do ta kryente këtëd etyrë në shtëpinë e Zotit, në Teqenë rreth 400 vjeçare te Karbunarës. Njëkohësisht si ideator pasrilindas ai do të predikonte e ndiqte klasiket tanë, ata që me pendë dhe pushkë nuk pushuan së punuari për Shqipërinë. Teqeja e Karbunarës me Sheh Ibrahimin që kishte shëtitur dhe parë që andej nga lind dielli, e deri në perëndim, ishte bërë e njohur në gjithë vendin dhe bashkë me teqetë e tjera helvetiane, nga Peshkopia në Tepelenë, nga Tirana në Kavajë e në Berat e në Përmet, qe bërë vatër e rëndësishme e ushqimit shpirtëror dhe e emancipimit të shoqërisë së kohës. Babashehu ishte demokrat i lindur, i pajisur me kulturë orientale dhe oksidentale me besimin tek i madhi Zot…Teqja e Tij priste dhe percillte jo vetëm përkrahësit Bektashinj nga e gjithë Myzeqeja, Dumrea dhe Darsia por edhe këdo që do ta sillte rruga, ishte strehë e komiteve, e “çetave hajdute”, e gjithë popullit pa dallime dogmatike, strehë e gjithë rebelëve në shërbim të kombit, dhe në vitet ’40 e çetave nacionaliste të luftës për liri, e që më pas u inkuadruan në koalicionin Anglo- Sovjeto – Amerikan. Sheh Karbunara, njihte vetëm Flamurin e Arbërve, ishte luftëtari i parë kundër çdo pushtuesi e kundër fqinjëve grabitqarë që vetëm me thikë prapa shpine, na kanë ndenj…I kish parë akrobacitë politike dhe pat zgjedhur krahun kombëtar. Ishte vetëm nacionalist, donte që vendi i tij të shkëlqente në mes vendeve më të mirë të Europës, ëndërronte perëndimin, Europën si mbështetje e vendit të tij, se në Europë bënim pjesë edhe ne që me Big Beng-un. Duke ndjekur këtë rrugë, kredibiliteti i tij kishte hyrë ne mitizim e në legjendë dhe fjala e tij qe ligj për këdo që e dëgjonte…Ja kështu, me këtë platformë u gjend kleriku i shkëlqyer në politikë, në shërbim të vendit që e donte aq shumë, në shërbim të njerëzve që i donte, kjo do të qe e tëra e gjendjes së tij në politikën Shqiptare. Në fund të fundit politika është besimi rreth një shkolle të caktuar, rreth një programi bindës për ata që do ta pasojnë. Programi i Babsheh Karbunarës qe katërcipërisht human, bindës deri në hypnotizim se ai nuk qe dogmatik dhe prandaj rreth tij mblidheshin njerëzit e Zotit, dhe prandaj rrethi i tij miqësor, dhe i krushqisë edhe i politikës, do të qe me intelektualë me emër si Fan Noli, Bahri Omari, Kole Kuqalin, Rexhep e Mustafa Gjinishi, Kole Tromara, Sejfulla Malëshova, Sejfi Vllamasi. Kole Rrodhen…me Nebi Sefën, Syrja Selfo e të tjerë e të tjerë nga fise të degjuar dhe pari me emër…Shehu qe kthyer në bajrak në gjithë atë hapësirë në Karbunarë, Darsi, Dumre e Lushnje e reputacioni i tij tanimë njihej nëpër gjithë Shqipërinë. Dhe prandaj do të zgjidhej edhe në Kryesinë e Luftës Antifashiste.


Sheh Ibrahim Karbunara ishte ndërmjetës i Rilindjes dhe i kohës së re.
1912. Kur Plaku i Vlorës shpallte Pavarësinë atje ishte edhe Shehu Ibrahim Karbunara bashkë me Nehbi Sefën, përfaqësonin Lushnjen në atë ngjarje të madhe…Shehu do të mbetej në historinë e vendit edhe si shkruesi i Aktit të Pavarësisë…Kohët e trazuara pas disgregacionit të perandorisë, pas indipendencës, akoma nuk jepnin shpresë formimi dhe kristalizimi të shtetit të ri…U provua që të mbretëronte edhe Princ Ëidi, por iku pas 6 muajsh…Akoma Shqiperia ishte nje plasdarm i pa organizuar ku italianë, grekë e serbë, orvateshin të zhvatnin nga ky vend pa zot, nuk mjaftoheshin me coptimet e 1913-ës po te tjera grykësi. Ne strukeshim në veten tonë, ata- kush e kush të rrëmbente nga ne, kush e kush të na rrëgjonte …Por …tanimë qemë zgjuar, na prinin bijt’ më të mirë, më të zgjuar dhe më të përgatitur të vendit … Në të gjitha ngjarjet kyçe që do të kalonte vendi Ibrahim Karbunara tashmë qe i angazhuar…

1919. Ndërsa grekë dhe italianë nxitonin të vinin në jetë Traktatin e fshehtë të 1915-ës, atje në teqenë e Karbunarës Shehu kishte pritur Konsullin Eden te Inteligencie Services dhe Tomsonin. Dy personalitete Ingleze bisedonin me Shqiptarin e Madh, shumë të interesuar për problemet Shqiptare pasi Qeveria Britanike donte formimin e një qeverie kombëtare – në vend të asaj që ishte në Durres, filo italiane…

Ishte vitale mbajtja e nje Forumi kombëtar…Koha nuk priste! Po në mesin e dhjetorit 1919, në këtë tempull të perëndisë në Teqenë e Karbunarës u formua Komiteti me kryetar Sheh Karbunarën, nënkryetar Mihal Gramenon, me përbërje: Sali Butka, Vasil Tromara e të tjerë, për mbledhjen e Kongresit historik të Lushnjes…
Ishte Sheh Karbunara që u caktua Lushnja vendmbajtja e Kongresit. Dhe vetëtimthi nga Lushnja iu nisën ftesat- Bashkive të Shqipërisë që të dërgonin delegatët e tyre në kohën e caktuar… Vendmbledhja e Kongresit historik anti imperialist e anti grabitqar do të mbahej në Lushnje!… Kështu ndodhi me Elbasanin, Krujën dhe Lushnjen dhe kështu mbeti në histori, Lushnja do të mbante nderin e atij Kongresi Kombëtar.

21 Janar 1920, ora 10 paradite.
Tek dera e shtëpisë së patriotit Lushnjar Kaso Fuga, Shehu bëri lutje për hapjen e Kongresit. Lushnja siguroi punime të mbara e të frytshme në të mirë të Kombit. Kongresi shpalli të rrezuar Qeverinë e Durrësit, vuribazat e shtetit të ri ku populli shqiptar për të parën herë kristalizohet në një komb. I dha fund epokës shekullore dhe historisë së fiseve që përbënin popullin shqiptar…Kërkoi të njiheshin kufijtë e Konferencës së Ambasadorëve të Londrës dhe nuk e njohu Paktin e fshehtëtë 1915-ës … Fuqitë e Mëdha u detyruan të njohin vetëm shtetin shqiptartë 1913-ës. Me Kongresin e Lushnjes do të viheshin bazat e një shteti modern bashkëkohor..Formoi Këshillin e Lartë, qeverinë dhe zgjodhi senatin…
Kongresi i Lushnjes u kurorëzua me sukses, Ministri i Brendshëm A. Zogu, i shoqëruar nga një grupkombëtarista, u nispërnëKryeqytetin e vendit ku do tënistepunënQeveria e shtetitmëtë ri tëkohës…

Teqeja e Karbunarës- tempull që i viteve 1617 që kish hedhur rrënjët që me Sheh Mehmetin, i ardhur nga Kavaja, rritej vit pas viti e kohë pas kohe, me Sheh Nuriun, Sheh Hasanin, Sheh Rushitin, në fillimet e shekullit të ri, me më të arsimuarin, me Shqiptarin e madh, të kulturuarin Sheh Ibrahim Karbunarën do të qe tempulli i ideatorit dhe luftëtarit në ngjarjet tronditëse që kalonte vendi dhe do të luante një rol të rëndë si shëm në jetën shoqërore politike që nga vitet e para të indipendencës, të themelimit të shtetit të ri ashtu edhe gjatë viteve të Monarkisë dhe me pushtimin fashist u bëçerdhe e luftës antifashiste… Që nga Patriarku e pas tij të gjithë burrat e fisit edhe më të rinjtë e shehajve dolën në luftën për liri. Shehuvetë do të qe në Keshillin e Luftës Nacional çlirimtare…Ndërsa Teqeja digjej nga urët e zjarrit fashist fisi i Shehajve merrte arratinë në Kosovën e Madhe e në Kadiaj….Të mbaronte lufta, pra Teqeja do të ngrihej përsëri dhe përsëri fisi do të mblidhej atje ku kishte rrënjët…

Krimi është më i vogël kur tradhton një qeveri se sa kur tradhton njerëzit. Ka njëmijë mënyra të tradhtosh popullin: Mund ta shtypësh me violencë, me terror e bastisje, të shfrytëzosh e të shpronësosh, të varfërosh me miliona burra e gra, të nxjerrësh ligje despotike dhe t’i bësh gjykatat vegla ndëshkimi; të përhapësh një propogandë gënjeshtare, të ngreshë pa arsye kundër njeri – tjetrit dy pjesë të shoqërisë; mund të bësh luftë dhe si ata alkimistët, të bësh ar me gjakun e njerëzve. Kështu tradhtohet populli…(Albert Kahn “Tradhtia e lartë”)

Fatalitet… Kryqi i Luftës së mallkuar botërore që filloi më 7 Prill 1939, mbi kombin tonë me rreth 1 milionë banorë, do të rëndonte shumë, shumë më tepër se në çdo komb tjetër… Ndërsa Kryqi i tyre ishte i drunjtë me përmasa të zakonshme, Kryqi ynë do të qe i çeliktë dhe me përmasa cikllopike!…Neve do të qemë të rrallët, në mos të vetmit në Europë që paguam një haraç farmak të hidhur…Djegiet, vrasjet e barbaritë e luftës i paguan të gjithë pooo…pas luftës gjithë Europa ashtu edhe bota filluan të marin frymë lirisht, përveshën krahët dhe filluan rindërtimin, zgjodhën në krye të vendeve të tyre atë që deshën, pra le ta jetonin si të donin pasluftën. Të gjithë ama jetonin në liri, në solidaritet me njeri tjetrin e me shkëmbime ekonomike fqinjësie të mirë…Neve, neve që dolëm nga lufta të sakatuar, na ra mallkimi mbi kokë, as grekut, as italianit po neve, neve vetëtimthi u ndamë nga aleatët e koalicionit të shkëlqyer Anglo – Sovjeto – Amerikan, neve që ishim përkrah fitimtarëve të luftës refuzuam Planin Marshall që rimëkëmbi gjithë Europën, përzumë diplomatët Anglo – Amerikanë dhe i shkëputëm marrëdhëniet me ta, mohuam Kosovën dhe u lidhëm dhe më shumë me Serbinë, ramë në të dytën shtypje, në të dytën luftë, në luftën e tmerrshme civile për t’u vrarë me njeri – tjetrin dhe në të përjetshmen luftë të klasave që do të na përçante deri në përçudnim, që do të na izolonte deri në mosbesim nga Europa dhe bota e qytetëruar, neve që bënim pjesë në Frontin Demokratik Nacional Çlirimtar u tradhëtuam dhe papritur u gjendëm nën kastën gangsteriste enveriste që na bëri hatanë aq sa filluam të flasim me veten…

Shumica e të rinjve në atë fillim lufte, që u gjend e organizuar në rininë antifashiste, nuk ishin komunistë, jo, por si shqiptarë që donin të luftonin okupatorin…

Mirëpo udhëheqja diabolike pro sllave – komuniste e indoktrinoi tërë atë pjesë…në fillim infiltronte të derguarit e saj nëpër çeta dhe çetat akoma të pa ndërgjegjësuar u gjendën të rekrutuara… më pas kur e panë se ç’po bëhej, se po tërhiqeshin për hundësh nga një farë Dushan e Meladin dhe tanimë ishin përpara grackës dhe po binin në humnerën sllave, filluan të zgjohen dhe të kërkojnë të diferencohen, por tamam atëherë ata ustallarët uzurpatorë dhe nxënës të mirë të Dushmanit, filluan me presion, prepotencë dhe arrogancë, me terror dhe masakër dhe kështu pa dashjen e tyre të gjithë e panë veten të rekrutuar dhe mbetën brenda Stanit të kuq. Udhëheqja komuniste tani më me revan përvetësonte tërë luftën, uzurponte vendin dhe u mënjanua fare nga ndjekja e forcave gjermane, i abandonoi e vazhdonte luftën vetëm brenda vendit dhe larg, shumë larg botës, haptas e në mënyrë të përbindshme intensifikonte vetëm luftën vëllavrasëse…
Na kish rënë në kokë Mallkimi i Madh: Nacionalizmi që ishte përfshirë në grackë, i mashtruar nga propoganda gënjeshtare, nën flamurin e Frontit të përbashkët Nacional çlirimtar të Pezës dhe Mukjes tanimë doli jasht loje …Ata me emërtimin Fronti Demokratik Nacionalçlirimtar, pa u skuqur fare, gënjyen dhe e kthyen në Front Demokratik Nacional Shkatërrimtarderi nga viti 1948, kur dolën haptas me PKSH…


vijon