Reflektime

[panta_rhei]

ne vendin tim, ne vendin tend
një kokë e çmendur, po çmendë një vend.

[panta_rhei]

inderresant, a
në polin e veriut nata vazhdon 6 muj, e mandej vjen dita. T'knaqet shpirti kur t'i thush dikujt "doku nesër".

[Antika]

THENIE TE FAN STILIAN NOLIT PER KRAHINAT E SHQIPERISE:

Do të hash e të besh qejf,
sofra shtruar si për mbret,
pastërti e për hyzmet,
të tille gjen veç në Përmet

a te duhen luftetare
a do botes ti vesh zjarrre
do arratine armiku ta marre
merr nja 10 kosovare

Do dembele per stamboll
mos e lodh dynjane
ne tirane rresht tabane
vetem te zgjatesh doren

po qeflinj a te duhen
qe me jevga duan te kruhen
zonja qe pjellin per vit
vec elbasani irrit

ne se do burra llafazane
qe cudisin gjithe dynjane
rrine tere diten rruges
nga keta gjen plot ne durres

kerko hoxhe e kerko prift
mos bridh e mos u ngjit
se si keta qe ben mekat
i gjen vetem ne berat

a do kuaj e budallenj
ca gomare porsi kopuk
shko e merri mu ne puke

a do njerez per ahengje
per tryeze e per kuvend
burra gra kercejn me loder
kta i gjen vec ne shkoder

do pune per nji korcar
i ke bujq e ustallare
ne grel bashke hapur vene
krahe e koke su kane te share

po kerkove kokpalare
kryengrites dhe gomare
qe punet te shkojn vaj
shko e merri ne kavaj

[panta_rhei]

“…Jam lindun në mjedis të rruzullit toksor në nji familje gjysë-nomadë, por jo në n’grazhd bagtishë: linda në nji pyllë.

Nuk e mbaj mend ditën që kam le se nuk jam aqi mendëshëm, e në të vërtetë nuk e dij as sot, por kam besue symbyllas shka më kan thanë të tjerët. A asht e vërtetë historike kjo? Nuk e dij.

Për si kam ndigjue, ishte fundi i verës 1924 . Familja si gjithmonë kishte dalë me verue ndër bjeshkët e nalta të Shqipnisë e gjindej pranë nji liqeni alpin, aty ku kufizojshin Malsia e Madhe e Dukagjini. Vendi quhej “tërthorja e Bogës” me nji naltësi mbi 1600 metra.

Mbas mjesdite nana eme e pa se duhej gatue buke tjetër, mbasi fëmijët e kishin mbarue. Tue kjenë se kunata e saj, nana Lulë, që ishte zojë shtëpie, kishte ra me pushue, dada muer tojen e sakicen e vogel per me pre nji barre dru aty poshtë në prozhmin mbi stanet e shaljanëve.

Mbasi bani nji barrë dru, ndërsa po pregatitej me e lidhë e kapën disa dhimba të forta. U kujtue mirë. Muer sakicen e vogel me vedi e hini aty mes shkurreve e kërkoi nji copë vend që të kishte sa ma shum dushk. Aty linda. Ajo me sakicen e vogel më preu kërthizën e lidhi, siç kishte ndihmue kush e di sa herë gratë tjera n’aso rastesh.

Mbasi më kishte lidhë në pështjellakun që zakonisht kanë gratë malcore, më muer e më çoi te barra e druve që kish pregatitë e, tue i u dukë tepër të vrazhta për trupin e njomë, preu do rrema të hollë ahit e i shtroi sipër tyne. Mbi to më lidhi mue, vuni litarin në qafë e u ngarkue me barrën e druve në shpinë, e me sakicen në dorë filloi kadalë-kadalë shtegun përpjetë me këthye te stani.

Kur mbrrijti nalt te stanet e pështeti me kujdes barren e druve aty te praku i naltë ku lëshojshin bucelat e ujit e mbasi më shtini mbrendë kthei e mori do dru, ndezi zjarmin, vuni nji kusi me ujë me vargue e u vu me gjetë nji kopajë druni si ato që hapshin tamblin.

Mandej nxori nga thesi i madh i teshave të veta ato që kishin pregatitë për lindjen teme. Muer edhe peshqirin, lëshoi ujët e vokët në kopajë e kur më shtini mue aty mbrendë thonë se fillova me bërtitë. Nanës Lulë që ishte shtri bri votrës i duel gjumi i mbasdites…”.



Këta rreshta janë të shkruar prej At Zef Pllumit.

[jadore]

vlera e arit matet me nxetesine e zjarrit .
pesha e femres matet me ari .
vlera e burrit matet me femren qe ka perkrah.

p.s.
jo me kote dolen At Zefa , e Haxhi Tasima..

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga jadore

vlera e arit matet me nxetesine e zjarrit .
pesha e femres matet me ari .
vlera e burrit matet me femren qe ka perkrah.

p.s.
jo me kote dolen At Zefa , e Haxhi Tasima..

Me ari???
Jo, je gabim dhe eshte padrejtesi ndaj femres.

Njeri eshte femra. Njeri.
Nese nuk je ne gjendje me ia njofte femres statusin e Njeriut, ti nuk e njeh as ekzistencen e saj.

Shndrrimi femres: ne objekt adhurimi, ose ne objekt urrejtje, eshte krejt njesoj.
Kryesorja po e shnderron ne objekt.
Ne kete menyre e shkaterron qenien e saj. E mohon.

Ne shume raste, aq shume mundohen me e ngrite lart femren saqe e quajne edhe Kala e pamposhtur. Demek aq e pamundshme ju duket arritja e saj, arritja e bukurise e dashurise se saj.

E cka i bejne, pastaj Kalase kur ta mposhtin?
E shkaterrojne, deri ne themele.

Edhe femren, e ngrisin ne qiell, e quajne Kala e pamposhtur derisa nuk arrijne ta mposhtin, ta pushtojne.
Pastaj?
Si me cdo kala te pushtuar, edhe me femren; e shkaterrojne deri ne themel, shpirterisht e ne cdo menyre te mundshme.

Per te miren e vet, femrat duhet te pretendojne e ta arrijne vetem nje forme te respektit: Njerezor.
E te ruhen sa me teper prej formave te krahasimit me ari, e me lule e me keshtjella, sepse fati i tyre i pret.

[jadore]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Me ari???
Jo, je gabim dhe eshte padrejtesi ndaj femres.

Njeri eshte femra. Njeri.
Nese nuk je ne gjendje me ia njofte femres statusin e Njeriut, ti nuk e njeh as ekzistencen e saj.

Shndrrimi femres: ne objekt adhurimi, ose ne objekt urrejtje, eshte krejt njesoj.
Kryesorja po e shnderron ne objekt.
Ne kete menyre e shkaterron qenien e saj. E mohon.

Ne shume raste, aq shume mundohen me e ngrite lart femren saqe e quajne edhe Kala e pamposhtur. Demek aq e pamundshme ju duket arritja e saj, arritja e bukurise e dashurise se saj.

E cka i bejne, pastaj Kalase kur ta mposhtin?
E shkaterrojne, deri ne themele.

Edhe femren, e ngrisin ne qiell, e quajne Kala e pamposhtur derisa nuk arrijne ta mposhtin, ta pushtojne.
Pastaj?
Si me cdo kala te pushtuar, edhe me femren; e shkaterrojne deri ne themel, shpirterisht e ne cdo menyre te mundshme.

Per te miren e vet, femrat duhet te pretendojne e ta arrijne vetem nje forme te respektit: Njerezor.
E te ruhen sa me teper prej formave te krahasimit me ari, e me lule e me keshtjella, sepse fati i tyre i pret.

..si gjithmone reflektim shume i bukur panta , nje forme e sugjesitionit qe do ta gjenin vehten ne te, te gjitha shnollat e Tarakut , e ke vrejte ,femra shqiptare ne po keto veti qe permende ti e aludon vehten , definohet me ari ,te dhembin syte po i analizove , mbahet lule e pertej luleje e po e pyete nuk e di se pse , ah po eshte femer , e po erdhi dita e u vyshk si lulja qe e krahasove kompleksohet , kala te aludojne vehten nuk me ka hasur akoma asnje femer te thote, sepse te jesh kala eshte gje e madhe , cdo gje materiale shkatrrohet por kalate i rezistojne edhe pushtuesve e edhe kohes .. mijevjeqareve bile ..gabohen ata qe mendojne qe dyert e kalase thyhen ..pune strategjie thuhet ne artin luftarak ...zakonishte hapen per te vetmin qellim qe kalaja mos te shkatrrohet .. a i ke harru efektet e filmave historik-a , hahha

nejse ..

thenja thote .. pesha e femres matet me ari .. fute arine ne zjarr aty ja vrene pastertine , aty ja vrene shkelqimin .. jo me kote thirret metal fisnik , fute femren ne sprove aty ja vrene fisnikrine ....cfare te keqe ka tash qe vlera dhe rendesia e nje burri matet nga fisnikria e nje gruaje qe ka per krahe ..

ta tregoj nje shembull pse e pata postuar kete thenje , ashtu siq ke ti merak ti tregosh prallat nga e verteta ..takova pas 20 viteve nje koleg architekt , une ate bote isha e vogel per moshen per namin qe kishte ai , qudia qe perfolej ne ate kohe ishte se ai perfundoj ne nje femer qe prinderit i kishin pozite , ajo ishte tipari i vetem qe ajo gezonte .. dhe koha shkoj ..une kisha harruar qe ata egzistonin bile , ritakimi me ta me beri ti pyes edhe nje here kur folem , jeni filan fisteku apo une ju ngatrroj sepse koha bene te veten , po -tha ..! tjetersim dhe shkatrrim ne nje njeri deri ne ate shkalle ende nuk kam has prej qe jam ketu .. vertet me erdhe keq , ne te njejten nivel dukej edhe e shoqja sot! cfare ka ndodhur me ta ju drejtova shoqes me vone .. tha e ke degjuar ate shprehjen ..burri te bene zonje burri te bene tonje .. ketu ka ndodhur e kunderta , gruaja te bene zoteri gruaja te bene dhe ne kete nivel , jo i thash ne keso raste me e qelluar eshte thenja .. pesha e nje burri matet me gruan qe ka perkrah ..


prandaj , pante , ti te pakten kaq keto vite ketu ke vrejte , hymne e lavde ti thurr kultit te gruas veq pse eshte grua nuk e kam zakon , por peshen e saj e mas po aq sa fisnikrimi i arit . cka kam faj tash une qe si badiavgjike qe jam keto elemente me bine ne sy,
done te me mohosh dhe kete satisfaksion ..hhahhaa

[panta_rhei]

Ata rrijnë në sallën e teatrit, pak të zhgënjyer e buzëkeshur.
Në një moment heshtjeje, krejt papritur, kanga e mezinit, ezani nga minarja ishte dëgjuar në sallë e kishte shkaktuar të qeshura tek spektatorët.

Panta sapo është kthyer nga Franca dhe qesh me mall për tripat e Prishtinës, këto rastësi, si kjo e ezanit, që sipas tij krijojnë art e përmbi art.
Në të djathtë i rrin Dardanja, me një këmbë të qitur tek tjetra e cila gati veç sa s’e prek gjurin e tij.
Bash në atë distancë milimetrike është e shkruar e gjithë miqësia e tyre disavjeçare mashkull-femër. Miqësi që ngjan në një libër të shkruar deri në faqen e parafundit.

Dardanja shikon skenën e ndriçuar dhe herë pas here gërmucet si mjellmat, vetëm e vetëm që ta ndjejë erën e parfumit të vet që i vjen prej së poshtmit.
Për një çast e përfytyron Panten sikur pa fije turpi po ia merr erë fundin e barkut, sikur m'e pasë gjetë ndonjë lule të panjohur.
Pastaj, ajo lëvizë në ulëse dhe e shikon orën sepse mezi po pret që shfaqja të soset dhe ata të dy të ulen para ndonjë gote alkooli.

Sa për sherr, Çun Lajqi i paska muhabetet e gjata sot dhe siç po duket mezini nuk do të këndojë ezan më.

Kthen sytë në të majtë edhe i duket sikur Panta i ka sytë tek zogu i saj i këmbës, me atë ndjenjën e tij të përhershme të fajit.

Dardanja gjithmonë e ka dijtë se ata janë bërë për njëri - tjetrin. Por janë bërë më shumë se që duhet. Shpesh i dukej sikur po ta kapërcenin atë distancën milimetrike të miqësisë mashkull-femër, do të ndiheshin sikur, thu'se'ti zoti na ruajtë, do të kryenin incest. Palidhje!!!

O Pantë, a ikim?
Po presim edhe pak, shfaqja po shkon kah fundi. Dardanja gjurmon në çantë dhe nxjerr një kuti me orbita. Ia zgjat Pantes, dhe të dy fillojnë të përtypen, ajo me nervozizëm e ai qashtu qetësisht e me buzën në gaz.
Indiferenca e tij intelegjente gjithmonë i ka pëlqyer, por çuditërisht sot i shkon në nerva, bile ngapak ndihet edhe me stres.

“Moj, mos m'u kanë afru ato?!”, hamendet vetmevete Dardanja.

Imazhi i tij që ia merr erë fundin e barkut ia shkakton një ndjesi aty poshtë, dhe një shtrëngim të ëmbël në nofulla.
Zhytet ne kolltuk dhe fustani i shkon më sipër, duke i shpluar jastakët e gjunjëve.
I është larguar disi Pantës me mendimin se ai do të "kfillet" e do të avytet.

Por Dardanja e ka zbuluar vonë se mund të ishte e bukur.
Më përpara, ajo nuk donte të ishte e bukur, pastaj nuk mund të ishte e bukur dhe tash së voni kishte vërejtur se, mund të ishte e bukur. Dhe ky zbulim i kishte ardhur me një valë "sulmi" ndaj meshkujve.

Telefonata e Pantes, mikut të viteve të shkollës, e gjeti Dardanen në këtë fazë.

N'teatër??!
Ok! ishte përgjigjur Dardanja.

Ishte futur në dush me dilemën e një gruaje para një takimi të çuditshëm.
Pastaj ishte shikuar lakuriq para pasqyrës dhe nuk kishte harruar ta parfumosë pakëz fundin e barkut. “Just in case!”, a din "Për çdo rast!" - kishte thënë vetmevete, ishte zgërdhirë si shtrigë para pasqyrës dhe kishte vazhduar ceremoninë.

Shfaqja shkon drejt fundit.
“E mo përnjimend ia vlejnë duartrokitjet”, mendon Dardanja me ironi.
Njerëzit çohen me zhurmë dhe kqyrin paushall nëpër sallë. Ata të dy, tërhiqen dhe presin. Sikur fshihen.
E si të mos e duash Kosovën me gjithë këto ngjarje brenda ngjarjeve – dëgjohet Panta. Dardanja i buzëqesh. Ai ka të drejtë, edhe miqësia e tyre fsheh një tjetër histori brenda historisë. Nuk është e qartë. Imazhi i tij për fund të barkut sikur është zhdukur.
E megjithatë asaj i pihet një gotë.

Sikur të shkonim te kafet e vogla, koha është kaq e bukur – i thotë derisa dalin jashtë të çliruar.
Shkojmë - i thotë ai me një gjest prej gurbetqari që tashmë ngapak i ka humbur koordinatat e atdheut.

Ulen të dy në një tavolinë plastike të kuqe, nën pemën e madhe, duke i lënë të kuptohet njëri - tjetrit se kishin arritur në stacionin e fundit. Një llampë aty afër lëshon një dritë të butë si pambuk, si flakë e një feneri në frymën e fundit.

Në lokal vijnë edhe disa njerëz që flasin për teatrin dhe këngën e paftuar të mezinit. Dardanja kërkon me sy kamarierin dhe sapo e sheh porosit venë t'kuqe. Ai i çon dy gishtat si Rugova edhe bërtet: Dy?
Po, edhe na sill një shpuzore të lutem - i përgjigjet ajo, demek si më e shtëpisë.

Panta lëshon sytë përreth me mall, dhe gjithë qejf përpiqet të gjejë ekuilibrin e tavolinës që lëvizë, me një këmbëngulje që t'shkon në nerva.
Le bre hiçu saj – i thotë ajo dhe ai i bindet.
Kamarieri i sjell gotat me venë dhe para se të shkojë ia lëshon një vështrim diabolik dhe kurioz Dardanes.

Ajo nuk e prish terezinë dhe me të çuar gotën me venë ia shkrep:
Pantë, a jemi zgju ndonjë mëngjes bashkë?
Ueee...

Atij i pëlqen tema e diskutimit që merr biseda.

Pse po bën kësi pyetje absurde, ne kemi bërë shumë budallaki bashkë, po nejse nuk …

E pra bash sot po shikohesha në pasqyrë, qashtu cullak, pasi ti më thirre në telefon e më ftove në teatër.
A e din që, derisa ti ke qenë në Francë kam ndryshuar mendim për vetveten? Po më duket vetja e bukur dhe koha po më duket si diçka aspak për t’u humbur.

U shikuan gjatë në sy dhe e vazhduan bisedën pa fjalë, me valë magnetike, diku të turpëruar e diku të paftyrë, ndërsa vena e kuqe rrëshqiste nëpër fytet e tyre dhe drita e pambuktë binte mbi fytyrat e tyre sikur të ishin dy të rastësishëm mbi këtë dhe.
Për herë të parë, Panta e ndjeu se nuk mund ta mbajë më nën kontrollë Dardanen, me armët e lehta të miqësisë.
Ajo po i jepet atij sipas mënyrës së saj, tash, në këtë orë, në këtë natë, në këtë moment, në këtë tavolinë që, definitivisht, s'ka ekuilibër.

Truri i Dardanes ia ka dhanë shpatit.
Jashtë çdo parashikimi, pas tri ditësh që ai kishte ardhur në Kosovë, në natën kur femna e priste në Prizren, si çdo herë, me një përpikmëri dashnoresh.

Të përfytyrova sikur më merrshe erë në fund të barkut tim, si lule – u dëgjua Dardanja gjysëm e dehur.

Panta e ndjeu se ishte futur në një lojë bixhozi dhe iu dorëzua mosdorëzimit, do të luante deri në letrën e fundit.
E afroi karrigen plastike pranë të sajës, u kërrlesh, hodhi një shikim si ushtar përanash, dhe me fytyrën më shkatërruese që mund të gjindej, zgjati dorën e tij të butë drejt barkut të saj, ia arriti fundin e barkut, e hulumtoi, e nxori dorën prej andej dhe iu mori erë poshtërsisht gishtave të mesit.

Paske qitë parfum!


p.s.
... to be continued

[jadore]

sa te thjeshte ne esence jemi , sa pak na duhet ..! sa shume sorrollapemi ne te quajturen jete duke komplikuar e nderlikuar per gjene e vetme , nuk dime cka kerkojme . cka kerkojme nga vetja , nga tjeret , nga vet jeta ..e ky mos kuptim na nderlikon vet jeten ..
e ne realitet eshte kaq e thjeshte , shume e thjeshte ..
nganjehere vetem nje qeshje me plot shpirt te mbush jete ..ne te vertet e gjithe lufta si duket ndodh vetem per kerkim te keti casti , castin kur do te qeshim, castin kur do te ndjehemi mire prandaj qeshim ...athehre ndejhemi plot ..plot jete , plot gjalleri ..

..p.s.

ne shenje respekti per nejriun qe tragjekomedin e te jetuarit, tjereve dine te ju ofroj me tone humori ..
jo me kote e them , pasuria ime jane njerzit qe me rrethojne , une ju jam me shume se mirenjohese per kete , ju cmoj qe ju kam ..ju admiroj qe jeni te tille ..

[jadore]

Cherie Carter-Scott nga "Nëse jeta është lojë, këto janë rregullat"


Rregulla e pare: Ju do të merrni një trup! Mund ta doni apo ta urreni atë, por ai do të jetë juaji tërë kohën e jetës suaj në Tokë.

Rregulla e dytë: Juve do t'iu paraqiten mësimet! Ju jeni i përfshirë në një shkollë informative me orar të plotë, të quajtur 'Jetë'. Përcdo ditë në këtë shkollë ju keni mundësinë të mësoni mësime. Mund t'iu pëlqejnë apo t'i urreni ato, por ato janë të projektuara si pjesë e programit tuaj.

Rregulla e tretë: Nuk ka gabime, vetëm mësime! Rritja është një proces i eksperimentimit, një seri gjyqesh, gabimesh dhe fitoresh të rastit. Eksperimentet e dështuara janë pjesë e procesit po aq sa edhe eksperimentet që funksionojnë.

Rregulla e katërtë: Një mësim përsëritet derisa të mësohet! Mësimet do të përsëriten në forma të ndryshme për ju derisa t'i keni mësuar. Kur ju t'i mësoni ato, ju mund të vazhdopni në mësimin tjetër.

Rregulla e pestë: Të mësuarit nuk ka fund! Nuk ka asnjë pjesë të jetës që nuk përmban mësime. Nëse jeni i gjallë, ka mësime për t'i mësuar.

Rregulla e gjashtë: "Atje" nuk është më mirë se "Këtu"! Kur "Atje" -ja juaj bëhet një "Këtu" , thjesht do ta gjeni se një “Atje” vetëm duket më e mire se “Këtu” prezente.

Rregulla e shtatë: Të tjerët janë vetëm pasqyra juaj! Ju nuk mund të dashuroni apo te urreni dicka te tjetri, nëse nuk reflekton dicka që doni apo urreni tek vetja.

Rregulla e tetë: Cfarë bëni me jetën tuaj varet nga ju! Ju i keni të gjitha mjetet dhe burimet që ju duhen. Cfarë bëni me to varet nga ju.

Rregulla e nëntë: Përgjigjet tuaja gjenden brenda jush! E gjitha që ju duhet të bëni është të shikoni, të dëgjoni dhe të besoni.

Rregulla e dhjetë: Ju do t'i harroni të gjitha këto në lindje! Ju mund t'i kujtoni nëse doni duke e shthurur spiralen e dyfishtë të njohurive të brendshme.

[e-uritura]

Postimi origjinal është bërë nga jadore

Cherie Carter-Scott nga "Nëse jeta është lojë, këto janë rregullat"


Rregulla e pare: Ju do të merrni një trup! Mund ta doni apo ta urreni atë, por ai do të jetë juaji tërë kohën e jetës suaj në Tokë.

Rregulla e dytë: Juve do t'iu paraqiten mësimet! Ju jeni i përfshirë në një shkollë informative me orar të plotë, të quajtur 'Jetë'. Përcdo ditë në këtë shkollë ju keni mundësinë të mësoni mësime. Mund t'iu pëlqejnë apo t'i urreni ato, por ato janë të projektuara si pjesë e programit tuaj.

Rregulla e tretë: Nuk ka gabime, vetëm mësime! Rritja është një proces i eksperimentimit, një seri gjyqesh, gabimesh dhe fitoresh të rastit. Eksperimentet e dështuara janë pjesë e procesit po aq sa edhe eksperimentet që funksionojnë.

Rregulla e katërtë: Një mësim përsëritet derisa të mësohet! Mësimet do të përsëriten në forma të ndryshme për ju derisa t'i keni mësuar. Kur ju t'i mësoni ato, ju mund të vazhdopni në mësimin tjetër.

Rregulla e pestë: Të mësuarit nuk ka fund! Nuk ka asnjë pjesë të jetës që nuk përmban mësime. Nëse jeni i gjallë, ka mësime për t'i mësuar.

Rregulla e gjashtë: "Atje" nuk është më mirë se "Këtu"! Kur "Atje" -ja juaj bëhet një "Këtu" , thjesht do ta gjeni se një “Atje” vetëm duket më e mire se “Këtu” prezente.

Rregulla e shtatë: Të tjerët janë vetëm pasqyra juaj! Ju nuk mund të dashuroni apo te urreni dicka te tjetri, nëse nuk reflekton dicka që doni apo urreni tek vetja.

Rregulla e tetë: Cfarë bëni me jetën tuaj varet nga ju! Ju i keni të gjitha mjetet dhe burimet që ju duhen. Cfarë bëni me to varet nga ju.

Rregulla e nëntë: Përgjigjet tuaja gjenden brenda jush! E gjitha që ju duhet të bëni është të shikoni, të dëgjoni dhe të besoni.

Rregulla e dhjetë: Ju do t'i harroni të gjitha këto në lindje! Ju mund t'i kujtoni nëse doni duke e shthurur spiralen e dyfishtë të njohurive të brendshme.

Rregulla fantastike Jadore!

[jadore]

Vlera më e madhe e budallenjve në shoqërinë e sotme



Akuzave të pabaza rreth budallenjve u shtohet dhe padrejtësia shkencërisht e gabuar ku këta shikohen si të pavlerë, pengues të shoqërisë së sotme apo parazitë. Ndoshta shumë herë shprehimisht urojmë përsëri në mënyrë të gabuar që këta të mungojnë mes nesh.


Problemi me budallenjtë nuk është i thjeshtë nëse së pari marrim parasysh vendin e qëndrueshëm dhe krejtësisht të nevojshëm që këta luajnë në diferencializimin e klasave shoqërore.Kështu budallenjtë ndahen në dy kategori krejtësisht të ndryshme nga njëra tjetra, veç të dyja këto kategori i përgjigjen të njëjtave ligje shoqërore – diferencializimit.

Kategoria e parë, përfshin budallenjtë të vendosur në klasat e ulëta të shoqërisë.

Sesa e vlefshme është kjo kategori njerëzish, e kotë ta diskutojmë. Do na duhet të theksojmë gjithsesi se pa të shfrytëzuar, nuk mund të ketë zhvillim. Duke folur në gjuhën e shkencave shoqërore, pa këta nuk do kishte ndarje klasore, sepse në vend të pabarazisë, do kishim barazi. E njëjta gjë vlen edhe kur kjo ndarje e shoqërisë sigurohet mbi nivelin e nevojshëm, domethënë, sikur të gjithë të ishin të zgjuar, atëherë përsëri nuk do kishim qytetërim, do të ishte njësoj sikur të gjithë të ishin budallenj. Qytetërimi sigurohet vetëm nëpërmjet ekzistencës kategorike të të dy grupeve, si të mençurve, ashtu dhe budallenjve. I privuar qoftë prej njërës nga dy degët e tij, qytetërimi rrëzohet përfundimisht.

Në vazhdim pra, përmes teorisë të diferencializimit shoqëror, pa kontributin esencial të budallenjve, qytetërim nuk ka. Kështu, më së pari duhet të njihet vlera e madhe shoqërore e budallenjve. Madje në sociologji, kjo vlerë njihet shkencërisht.
Diskriminimi ndaj budallenjve vjen si rezultat i rendimentit të kategorisë së dytë ku ata përfshihen, e cila është më e bezdisshme se e para, por dhe kjo përfshirje e tyre bëhet e tillë nëse kalon kufijtë e llogjikës dhe shndërrohet në lëvizje antisociale dhe antishkencore. Këtu pra, akuzohen budallenjtë e kategorisë së dytë, ata që mbajnë poste të larta në rendin shoqëror.

Ky gjykim i situatës, shmang krejtësisht një padije të funksionimit diferencial shoqëror, i cili përmblidhet në rregullin elementar “Për 10 budallenj, duhet një i mençur”, “për 10 të paaftë, një i aftë”. Ky fenomen, tipik klasik, tepër i vjetër shekullor, ekziston për aq kohë sa është në jetë dhe shoqëria njerëzore, që nga fillimet e njerëzimit. A bëhet të jetë fenomeni në fjalë thjesht “rastësor”? Po rastësi konsiderohet çdo gjë që truri i njeriut nuk e kap dot. Asnjëherë veç, nuk është konsideruar rastësi ai çka quhet rregulli themeltar i diferencimit shoqëror. Dhe susta psikologjike siguruese e aleancave të atyre që janë “poshtë”, ndaj atyre që janë “lartë” është njëherësh e dhënë sipas ressentiment.

Aleanca e budallenjve, nuk është gjë tjetër veç një organizim mekanik sipas parimit të “përpjekjes më të vogël” në mënyrë që të luftojë një forcë më të madhe të përfytyruar tek një grup oligarkik apo te një njeri i vetëm. Ky organizim, i kufizuar në shtrirje, është emërtuar prej termit sociologjik si “klikë”.
Është e lindur tendenca e budallait, shumë shpesh madje e kthyer në mani, që të përfshihet në lëvizjet sa më të forta, sa më të shumta, në organizata shoqërore të çdo lloji e natyre.Kjo tendencë shpjegohet së pari përmes lehtësisë të tufëzimit, (grupimit) të cilit i nënshtrohet si pasojë e mungesës së individualitetit. (Prej kësaj tendence rrjedh dhe urrejtja ndaj individëve apo individualistëve).

Arsyeja e dytë është paniku kafshëror individualist prej të cilit përfshihet vazhdimisht, dhe frika e arsyeshme se mund të përmblidhet në çfarëdo lloj proletariati. Këto tendenca, janë afërsisht fakte të pathyeshme për të vërtetuar cungimin shpirtëror të dikujtNë këtë mënyrë krijohen flukse të larta rrymash budallenjsh që vërshojnë nëpër organizata të çdo lloji. Nëse këto organizata, janë mbrojtëse të interesave, atëherë arrijnë ta ruajnë të paktën mbrojtjen qoftë sipërfaqësore të interesave që kanë. Po nëse këto organizata janë të natyrës shpirtërore, me kalimin e kohës degjenerojnë në budallo-adhurim.

Këtij fenomeni të fundit i janë nënshtruar psh degjenerimi i masonerisë, Lidhjet e kudondodhura Roteriane, akoma së fundi dhe ajo...Organizata e Kombeve të Bashkuara! Pra sipas të dhënave më sipër, tendenca shtytëse e budallenjve drejt organizatave të çdo lloji dhe natyre dhe tufëzimit të tyre me mani, antindividualizmi dhe grupimi pa ndërhyrje tjetër, na jep shembujt e ekonomisë së drejtuar në shembujt e socializmit, apo komunizmit. (të tjerë janë ata që shfrytëzojnë teori të tilla gjithsesi).

Në këtë mënyrë, më tej mund të shpjegohet përzgjedhja rigorozisht dhe rreptësisht e budallenjve në krye të organizatave shoqërore, të cilët përmes dhunës politike arrijnë të mbizotërojnë dhe si sistem ekonomik apo politik. Po nga ana tjetër, kritikat, privilegje e atyre personave që zotërojnë një llogjikë të fortë, të drejtuara ndaj udhëheqësve të organizatave të tilla, janë krejtësisht të padëshirueshme.
Sepse e ushtruar nga të tjerë, bie ndesh me pushtetin e budallenjve, apo të atyre që mbajnë një pozitë të tillë interesi që i bën të ndjeshëm ndaj mendimit kritik. Mungesa e mendimit individual, lëvdatat, keqdashja (shikoni më poshtë) i bëjnë këto situata, ideale për tu klasifikuar si të zotëruara prej budallenjve. Përsëri tendenca e paluftueshme që budallenjtë kanë të mblidhen në tufëzim, përmes shfaqjeve publike, të ushqyera prej radiove, televizionit, modës, dhënies së vlerësimeve (diplomave, medaljeve) japin një pikturë të përgjithshme si shfaqje budallëku dhe përmes asaj çka pamë më lart, janë të vetkuptueshme.

III


3. Tani na duhet të gjejmë se kur duhet ta marrim si të dhënë mundësinë reale të ndikimit prej kopesë së budallenjve? Kjo mundësi, mund të vlerësohet objektivisht dhe pavarësisht sustës psikologjike (ressentiment) e cila nuk do të kishte asnjë ndikim aktiv shoqëror në diferencimin e klasave. Është vlerë e dhënë nëpërmjet pozitës që mbajnë budallenjtë në rendin shoqëror. Pozitë në të cilën shndërrohen në të pazëvendësueshëm, sepse është pozitë më e ulët por gjithashtu hallkë e nevojshme për funksionimin e të gjithë mekanizmit shoqëror, i cili bazohet absolutisht në hallkat e veta më të ulëta.
Më qartësisht duket kjo varësi në marrëdhëniet me hallkat më të larta në personazhe dhe pozita që këto hallka u përkasin. Qartësisht kjo lidhje duket te forma e santazhit, të cilën e njohin të gjitha qeniet shoqërore. Si shembull jepet shmangia, mbyllja e një dosjeje, apo mosdhënia e urdhërit të mandatit të arrestit kundrejt një të kërkuari kriminel, prej organeve (të ulëta në grada) policore të lidhura me persona të tillë etj.

4. Duke marrë parasysh, aktualitetin e kësaj gjendjeje në rangjet e ulëta të personave në diferencimin social, bëhet plotësisht e kuptueshme ngritja në pozitë e personave të tillë përmes aleancave duke vendosur veten dhe të tjerë në pozita të tilla paralizuese të sistemit dhe bojkotimin nga këta persona me këto aleanca nga njëra anë ndaj personave të aftë për të kryer një punë të caktuar, ndërsa në anën tjetër, vendosin shtytjen ndaj personave të njëjtë me ta drejt pozitave drejtuese. Ky fenomen emërtohet “klikë” .Që një evolim të llojit të tillë, asnjë nuk mundet ta ndalojë kjo duket qartë, aq qartë sa duket dhe marrëdhënia e ndërvarur sipas të dhënave të mësipërme. Sipas kësaj vartësie, fenomeni “një budalla bie, një mijë ngrihen” vazhdon pambarimisht.
I ardhuri në pozitë kësaj here budalla, do të kërkojë më budallenj se vetja për t’i patur vartës deri sa një ndërhyrje e dhunshme nga jashtë, e detyrueshme herë prej nevojës, herë prej organizmave shoqërorë, apo një përçudnim i organizatës në fjalë do të jetë i rangut të tillë që të çojë në një tronditjeje nga themelet deri në fundin e saj.

5. Por edhe pa aleanca dhe organzime, pa “klika”, të ardhurit e rinj budallenj apo të paaftët përgjithësisht, sikur edhe individualisht të mbizotëronin vendosen të lidhur me diferencimin social në një rang të njëjtë me të organizuarit. Sepse objektivisht, pozitat të cilat mbajnë, nëse marrim parasysh si më sipër, janë të tilla që i bëjnë ose të mbivlerësuar, ose të ngrënshëm (durueshëm) prej të tjerëve, asnjëherë veç në këto pozita nuk kërkohet aftësi që të arrihet deri aty.Në të kundërt, njerëzit e aftë, shtypen dhe rrëzohen me rastin më të parë që arrijnë në majat më të larta të sistemit. Në këtë mënyrë, shumë të paaftë kanë arritur të kenë pozita të larta që nga presidenti i Republikës deri te “sekretari i Aleancës së shitësve të çarqeve të minjve”. Këto pozita shoqërore asnjëherë një njeri serioz nuk do kërkonte t’i kishte. Pozita të cilat shoqërohen me diploma, medalje, shfaqje etj.

Kolegu causeur i rasteve më lart përbën me të vërtetë një fshikullim shoqëror, sepse si causerie merr përsipër të flasë te kopeja e njerëzve mbledhur përpara tij çfarë u bë nëpër gazeta, çfarë dëgjoi në radio, çfarë i thanë njerëzit në rrugë etj. Gjithashtu kur vendos të komentojë mbi tema të vështira që kërkojnë mprehtësi intelektuale dhe hir shpirtëror si psh se gjatë natës mbizotëron errësira dhe pas shiut sigurisht ka lagështi. Në këto raste shtohet gjithashtu qëndrimi “vetëmbrojtës” ndaj njerëzve intelektualisht më lart se ai vetë, një nënvleftësim i qëllimshëm i tyre në emër të popullit etj.[/SIZE][/FONT]

[jadore]

vazhdim...



IV

6. Interesant është përfundimisht dhe fenomeni i disa njerëzve të ditur të cilët instiktivisht e ndjejnë rolin e madh të budallenjve në shoqëri dhe karrierën e tyre të shndritshme – në prerjen e artë të modestisë sigurisht – vendosin të vishen me këtë rol të ngrihen dhe ata nëpërmjet metodës së infiltrimit ndër ta. Por ky rol është tejet i vështirë për dy arsye kryesore.Së pari subjektivisht, ekzistenca e jetës shpirtërore dhe intelektuale ka një reflektim në fizionominë e jashtme, kjo edhe me aktrimin më të mirë të mundshëm është e vështirë të fshihet, veç në rastin kur kemi të bëjmë me talent aktrimi të jashtëzakonshëm. Thjesht, veç prania e një të mençuri është si rregull, tejet sfiduese për budallain.
Kompleksi psikologjik i ndjenjave që vërshojnë drejt tij, është krejtësisht i njëjtë me atë të një kafshe në ikje e sipër, në gjendje paniku, ose të një njeriu në gjendje arratisjeje, apo pozicion mbrojtjeje. Urrejtja, frika, keqdashja, bashkë me guximin harbut përmblidhen në një mënyrë të tillë që shprehin për një sy të stërvitur qartë në çdo frazë, qëndrim të njëjtë nënvlerësues, apo përulës në një gjendje të rrezikuar.

Së dyti, sipas mënyrës të të menduarit të budallait, dyshimi instiktiv i lindur i tij, është e tillë që hipokrizia aktoriale e të mençurit bëhet e kotë. Nga ana tjetër, sinqeriteti i vërtetë i shprehur prej të mençurit konsiderohet si hipokrizi. Budallai është qënia më e afërt me mbretërinë e kafshëve, ka ndjenja dyshimi instiktiv të zhvilluar në mënyrë të tillë që bëhet i pamundur diagnostifikimi apo krijimi meditues dhe renditja llogjike e fakteve, të dhëna zgjuarsie këto, aftësi jo të mbështetura në instikte, por në dije. (budallai) i paarmatosur dhe i pambrojtur prej ofensivës inteligjente, përballë veprimeve llogjike të ftohta të një zgjuarsie të huaj, karakteristika që bëhen të pakapërcyeshme për të, dhe për t’i përballuar vë punë mjetin e vetëm që ka në dorë, pikërisht ato që përdorte dhe njeriu primitiv apo kafshët – dyshimin instiktiv.
Në këtë mënyrë shpjegohet dhe inferioriteti fizik, apo shpirtëror i popujve që frymëzohen kryesisht nga dyshimi instiktiv dhe nga vetëkënaqësia, karakteristika që i marrin si të dhëna inteligjence. Në kundërshtim me evropianët, të cilët nuk kanë asnjë nevojë për ndjenja të tilla dhe botkuptimi i tyre është mbështetur mbi llogjikën.
Sipas kësaj gjithashtu, duket qartë se dyshimi keqdashës dhe pjella e tij, dinakëria, janë të dhëna krejtësisht të kundërta me inteligjencën, madje i kanë zënë vendin kësaj të fundit. Themi në “të kundërt” përsa i përket rolit, sepse dituria, nuk është e pavarur prej instiktit, përkundrazi, është zhvillimi i mëtejshëm i këtij të fundit që nga vlera e tij fillestare.

7. Dinakëria, është ushtrimi aktiv i dyshimit dhe stadi i dytë i tij, veprim i njëjtë me instiktet kafshërore të mbrojtjes, sepse për tu ushtruar presupozon varfërinë dhe inercinë shpirtërore të budallait, si kafshë instiktivisht dhe shpirtërisht nën panik.
Dyshimi i thjeshtë është një mbrojtje me natyrë pasive e cila nuk u drejtohet personave të tretë. Ndërsa dinakëria është mbrojtje e natyrës aktive, sepse përmbledh aktivitet të trurit, renditje mendimesh dhe përfundimesh deri në veprim (kur themi ia hodhi psh), dhe si përfundim ushtrohet mbi persona të tretë. Vlera e cilësisë së mendimeve, meditimeve dhe përfundimve nuk ka lidhje me zgjuarsinë kur vetë përdorimi i këtyre na çon në ushtrimin e asaj çka quhet me një fjalë të vetme – dinakëri (shejtanllik), por përdorimi i përgjithësimeve në kombinim me nivelin e ulët intelektual çon në ushtrimin e disa veprimeve të njohura në funksion të dinakërisë (lavdërime, gënjeshtra, keqdashje, shpifje, kurvëllik, këndvështrim simpatik ndaj budallenjve akoma, duke zënë në gojë fëmijët e shumtë të tij, ofertë ndaj të “fortit” për shërbime të ndryshme, të lehta dhe të pamoralshme, spiunllik, “marrje pluhurash”, karagjozëllëqe, apo të bërit si Kazanova, puthje duarsh përpara “të Plotfuqishmit”, nxjerrje fjalimesh, thurje të vargjeve lëvdonjëse, mbartje qesesh me zarzavate etj)
8. Budallai mundet përmes “aftësisë” së tij dhe mjeteve të cekëta intelektualo-shpirtërore, (në mungesë të aftësive të larta intelektuale), të ushtrojë më pas dhe mashtrimin. Mashtrimi siç dihet, është fshehja e të vërtetës, apo parashtrimi i gënjeshtrës si e vërtetë. Sipas këtij përkufizimi, ushtrimi i mashtrimit, nuk i detyrohet mprehtësisë së atij që e ushtron, sepse si çdo njeri që mundet të parashtrojë të gënjeshtrën si të vërtetë, ashtu mundet dhe budallai në fjalë, por në mirëbesimin e viktimës.
Arsyeja që i futet kësaj rruge si më e lehta mendërisht e mundshme, për budallain është mungesa e mprehtësisë së tij dhe paaftësia për të përdorur mjete të ndershme, karakteristikë kjo e njerëzve inteligjentë. Vetëm ata munden të përdorin vlera që kërkojnë një kalitje individuale shpirtërore.

Po si është e mundur atëherë që na del përpara shprehja e përhapur gjerësisht se mashtruesi nuk ka mundësi të jetë budalla, përkundrazi, është i mençur? Në të kundërt me analizën e mësipërme sipas së cilës del se mashtruesi nuk ka mundësi të jetë i mençur por budalla me vulë?

Kjo përshtypje e ka burimin nga “teoria” e lidhjes së budallëkut me mirëbesimin. Budallai është i prirur të “mendojë” jo prej një mekanizmi llogjik kuptues por nga përshtypjet e jashtme. Nuk kërkon arsyet madhore të cilat shpjegojnë fenomenin e caktuar, por kufizohet në gjetjet sipërfaqësore aq sa për të realizuar një mashtrim të suksesshëm. Veprimi në fjalë nuk lidhet vetëm me mirëbesimin e viktimave të veta dhe zgjuarsisë së mashtruesit.

Që mashtrimi nuk lidhet me zgjuarsinë besoj se e bëmë të kuptueshme mjaftueshëm. Por të thuhet që mirëbesimi është budallëk, kjo është me të vërtetë monument i budallëkut “të zgjuar”. Sepse mirëbesimi i dikujt, presuozon që të tjerët të jenë si ai, mirëbesues dhe të ndershëm, pra të mençur. Ky është pa dyshim treguesi më i lartë i arritjes kulturore dhe qytetëruese të dikujt.
Sa më lart të ndodhet dikush në shkallët e zgjuarsisë dhe të qytetërimit, qofshin këta popuj, apo individë (psh evropianët në lidhje me popujt e lindjes së mesme) aq më mirëbesues janë ndaj njeri tjetrit.

I fundit i budallenjve, do ta kishte të pamundur që të mashtronte një Kant apo një Betoven dhe i fundit i grekëve (lexo shqiptarëve po të duash ) një evropian. Hedhja e vështrimit keqardhës të “frëngëve naivë” drejt fatkeqëve “të mençur” banorë rreth Mesdheut, apo të Lindjes, le të jetë dënimi i budallenjve për këtë “teori” të tyren.

V


9. Jemi brenda të vërtetës nëse themi që budallai ndjek instiktin e vet të dyshimit keqdashës* (lexo supersticioneve*) dhe kjo është e padiskutueshme. Ai e vendos veten e vet brenda jetës sociale dhe “fatin” e tij në lartësi qiellore (brenda metafizikës psh), aty ku bota instiktive ka pësuar një degjenerim të lartë - përballë botës llogjike, duke humbur në këtë mënyrë çdo kontakt me realitetin.
Nëse pranojmë, ashtu siç lipset të bëjmë, se së pari: Instikti është i pagabueshëm, si i tillë i pashpjegueshëm dhe i pa cen. Së dyti; se bota instiktive është mbi të gjitha një botë prej natyre e shëndetshme. Së treti; se shoqëria (bashkësia) në vazhdimësi të natyrës, është një organizëm i shëndetshëm i përbërë prej individëve të shëndetshëm, atëherë përfundimi mbi zotërimin e budallenjve në botë nëpërmjet metafizikes në shoqëri, është një përfundim i nevojshëm dhe i parevokueshëm.

Përfundimi vërtetohet si nevojë e natyrshme dhe sociale me vlera të përbotshme përsa u përket të gjithë popujve, në të gjitha kohët. Që gjendjet metafizike mbizotëruan (jo lulëzuan) në epokat e errëta sociale, kjo nuk është rastësi. Budallai, siç u tha sa më sipër, duke ndjerë në dyshimin e vet keqdashës “sulmin” e të mençurve është në mënyrë të krejt të natyrshme brenda realitetit, sepse me të drejtë ndjen rrezikun që i kanoset për tu fundosur në klasat shoqërore më të ulta. Nëse mundet nëpërmjet dyshimeve të veta të mbijetojë në majën e piramidës shoqërore, kjo ësht temë tjetër.
Është e dukshme veç që instikti përbën një mjet orientimi (busull) dhe mbrojtjeje të njeriut primitiv. Por ky nuk vlen ama si mjet mbizotërimi dhe superioriteti në një shoqëri të zhvilluar që i ka të ndara paraprakisht klasat sipas aftësive, në formë të natyrshme.

Budallai ngjan në këto lloj shoqërish me një kafshë e cila prej instiktit di t’i shmanget çdo rreziku, përveç dhunës nga “lart”, sikur vjen prej xhunglës dhe hyn në një një rrugë kryesore të një metropoli atëherë do gjendet befasisht poshtë rrotave të një makine. Kjo makinë, e cila është e panjohur dhe e pashpjegueshme për të, mbështetet sigurisht në fund të fundit te instiktet e njeriut, por është ndërtuar prej zgjuarsisë së tij. Sesa shpesh mund të gjenden njerëz të ulët shpirtërisht poshtë rrotave të “makinave” sociale, na jep një tregues të vendit që mbajnë ata në klasat sociale.Këtë lloj makine, nuk mundet as budallai sigurisht ta shmangë, sepse ngritja e tij mbi të është e kufizuar brenda caqeve të caktuara shoqërore. Dhe së fundi, metafizikja, as kafshën dhe as budallanë nuk mundet të mbështjellë nën rrota, sepse është e kuptueshme që ai ia ka hipur kalit me flatra Pegasus. (Ose ka fluturuar me zarzavate si i themi ne )

VI

10. Sipas prejardhjes shoqërore të budallenjve, vëmë re që prodhimi i tyre nuk kufizohet prej ndarjeve klasore. Natyra dinake, nuk i dha asnjë klase të caktuar këtë privilegj. Në mënyrë të përciptë mund të pohojmë se budallenjtë më të këndshëm natyra na i ka ofruar në rangjet e klasave të larta, por gjithsesi, nuk ndau asnjë klasë nga ndikimi simbolik i tyre. Ministri budalla i bërë reckë nga nëpunësit dhe vartësit e tij, apo matrapazi ndërmjet punëtorëve që shfrytëzon mundin dhe djersën e kolegëve, janë dy raste të kundërta që vërtetojnë më së miri se budallëku vendlindjen nuk e ka të natyrës klasore.

Përmbajtja e budallëkut është kryesisht psikologjike për të formuar më tej variacionet e veta paralele midis budallenjve. Fils a papa i klasës superiore, i cili për shkak të atrofizimit fizik dhe natyrës bulemike të karakterit, merr seriozisht në konsideratë rradhën e pafundme të rregullave të vendosura prej familjes së vet, duke humbur kështu vlerën e mendimit kritik, katandiset në njeri pa pikën e karakterin dhe quhet prej klasës së vet përfaqësuese si “çun i mirë”, kur në mënyrë llogjike të përkufizimit do duhet të ishte “budalla përsëmbari”. Ndërsa “njeriu i popullit” nën shembullin paralel do duhet të quhej gjerësisht prej shoqërisë veç “trap”

Me të drejtë duket më i rreptë përkufizimi në masat popullore. Nëse psh fils a papa i klasës superiore, në moshën shkollore del të jetë i pamjaftueshëm llogjikisht, ai mbështetet me mjetet që posedon klasa e vet, madje arrin të qëndrojë në pozita të larta shoqërore nëpërmjet kësaj mbështetjeje. Ndërsa njeriu i popullit, edukohet më me rreptësi nga prindërit dhe prej bashkëmoshatarëve të vet, derisa arrin një lodhje mendore të tillë përmes nënvleftësimit, sharjeve, talljeve, farsave, dhe dhunës që nuk i krijon mundësi të mjaftueshme të ngjitë në shkallët e klasave të tjera më të larta. Ky lloji i fundit i budallait, edhe më simpatik është, më modest, më i padëmshëm dhe më pak qesharak, gjithashtu e ka humbur vetëvlerësimin, në kundërshtim me budallain e klasave të larta që bulemia dhe mbrothtësia familjare, i shton karakterit të tij një lloj natyre femërore.

VII

11. Së fundi, lidhja e moralit ndërmjet budallait dhe rengpunuesit, apo mashtruesit është papritshmërisht e ndryshme nga ajo që ka parasysh “opinioni publik”. Njeriu i thjeshtë, mendon se rengpunuesit dhe mashtruesit janë vërtet të pamoralshëm, por gjithashtu një nënkategori e të zgjuarve. Në të kundërt, do të thoja se mashtruesit janë kategori e budallëkut. Dhe ja se si: Nga sa thamë më sipër, dinakëria përveç kur kjo përdoret si mjet prej të mençurve kundër budallenjve, përbën dhe karakteristikë natyrale të këtyre të fundit, gjithashtu konkluzion llogjik të faktit se për shkak të natyrës së prishur të mekanizmit llogjik të budallenjve, dinakëria përbën mekanizmin e vetëm mbrojtës që këta kanë në dorë ndaj sulmeve të jashtme.

Për vërtetësinë e këtyre argumentave na duhet edhe një hap i vetëm akoma: pikërisht që dinakëria është e nevojshme ndër budallenj, për t’i bërë këta të zotërojnë pozita dhe pushtet. Asnjë njeri me vlerë nuk e ka të nevojshme të bëhet dinak, apo mashtrues. Eksperienca shoqërore e përditshme na mëson se këto lloj epitetesh (mashtrues, dinak etj) asnjëherë nuk arritën të ishin pronë e njerëzve të mëdhenj, të cilët sipas aktivitetit të tyre janë cilësuar si “të këqinj”, “të mefshët”, “skuthë”, por asnjëherë si mashtruesa apo rengjepunues, madje edhe kur kanë qënë konservatorë, antisocialë në lidhjet me njerëzit, kanë arritur të mbizotërojnë.

Pasoja absolute të gjymtimit shpirtëror të budallait janë jo vetëm tendenca e tij për tu kthyer në kope, shtytja përpara me shpatulla pas murit në legjionin e njerëzve të sërës së vet, mungesa e kritikës, përdorimi i robërimit moral, lajkat etj. Por dhe shmangia sistematike e çdo përplasjeje dhe çdo beteje. Dhe kur budallai në formën e mashtruesit apo dinakut, do t’i duhet të polemizojë, këtë do e bëjë nëpërmjet mjeteve më të lehta të mundshme, madje ato më imorale: Gënjeshtrës,kurvëllikut, ligësisë dhe shpifjes.

Prej kësaj del dhe teorema e patundshme që: edhe imoraliteti është komplet privilegj vetëm i budallenjve.
.................................................. ...............................

p.s. \

huazim

[panta_rhei]

Nje reflektim për dy fakte te vocrra, qe po ju thojne, biblike.
(ok, te vocrra edhe pernga thellesia e analizes)

1.

Zoti ia kishte lejuar njeriut (Adamit) shijimin e kopshtit te Edenit.
Ia kishte ndaluar vetem nje gje: Te mos e shijoje asnje frut nga "Pema e dijes".
Pra, Zoti nuk donte qe njeriu (Adami) te behej i ditur (???!!!)
Tash, njeriu derisa ishte i paditur, si mund te gjykonte se a ishte e drejte keshilla, ose si mund te gjykonte pasojat e mosbindjes, si i paditur qe ishte?
Por, megjithate, pika me e forte e ketij "fakti biblik" eshte se: Njeriu (Adami) e kafshoi frutin nga pema e dijes. Kjo dmth se njeriu edhepse u denua për aktin e tij, ai tashme ishte bere i ditur, sepse e kishte kafshuar frutin e dijes. (!?)

(Ketu e ka origjinen edhe "mekati origjinal" ose "mekati i pare", sipas te cilit njerezimi eshte i denuar te vuaje pergjithmone pershkak te kafshimit te atij fruti nga njeriu i pare (Adami).)
(Ketu, ma e forta eshte qe: vetem Adami (pra mashkulli) ka ngrene nga pema e dijes , ndersa femra jo )
(S'dij sa jam i kjarte? Gjithsesi jam i hapur për diskutim)

2.

"Fakt" tjeter "biblik" eshte: Zoti e flijoi birin e tij te vetem për te miren e njerezimit. Jezusin.

ok,

E flijoi Një.
Ne krejt historine e njerezimit, e paska fliju veç nje.

E njerezit?
Sa bij e bija i kane fliju për te miren e njerezimit???
Miliona.


Nejse,
Pa merak, jemi ne nivel spekulimi.

[e-uritura]

Në mes jetës dhe vdekjes!

Për ku je nisur?
Për në vdekje!
Rënie të mbarë!

Jeta është rënie?
Padyshim!

Mund të krahasojmë jetën me një parashutist!

Jeta fillon atje nalt! Në fillim vetëm mësojmë si të drejtojmë rënien!

Rrugës për poshtë, ne hasim në shumë gjëra. Ato fluturojnë lirshëm paralel me ne. Ne marrim ato që duam, dhe tjerat vazhdojnë të fluturojnë të lira..

Shpesh, pasi që ne largohemi nga këto gjëra, kuptojmë se ndoshta do të duhej t`a grabisnim edhe atë, edhe këtë.. por nuk mund
të kthehemi t`i marrim, pasi që parashuta shkon vetëm në një drejtim, pra teposhtë..

Rrallë, shumë rrallë, ndodh që e njëjta gjë të kaloje në afërsinë tonë, edhe njëherë!
Atëherë, humbja e parë n`a shërben si mësim!

Nuk kuptoj përse ne zgjedhim të biem nga gjëra që vërtetë n`a nevojiten, edhe pse kemi kohë të mendojmë!
Por, ne njerëzit, shpesh prioritojmë gjërat e gabuara!
Disa herë, ne mendojmë me mendjen e një adoleshenti!
Herave tjera, vlerësojm gabimisht!
Dhe herave tjera, ne nuk i shohim fare gjërat që janë shumë me rëndësi, kjo sepse fokusohemi në gjërat që për momentin na duken të mëdha!

Ne, gjithmonë harrojmë, se në fund, kur rënia të përfundojë, dhe ne të biem në tokë, atëherë tokë do të bëhemi që të gjithë!