Poezi nga Poetë të ndryshëm

[deas]

Ismail Kadare


Nje grua qe mban ere çokollate
Me mua ra dikur ne dashuri
Tani jeton e lumtur ne pallate
Qe ngritem vjet ne bulevard te ri

Tani as koken s'e kthen ajo nga une
Tak-tukun e sandales me le pas
Ate ne djaleri e desha shume
Betoheshim te çanim çdo tallaz

Por bashke nuk patem fat te lidhnim jeten
Se donte apartamente e telefone
Une shkruaja artikuj veç per gazeten
Dhe flija redaksive permbi poltrone

Kjo grua qe mban ere çokollate
Me mua ra dikur ne dashuri
Tani jeton me burrin ne pallate
Ne eshte e lumtur nuk e di??

[deas]

Pjesë nga Rubairat e Omar Khajamit përkthyer nga Fan S. Noli


1.

Natën kur flija, më tha shpirti: "Pi!
Në gjumë dhe në Varr s`ka lumturi:
Ngreju! Sa rron, zbras Kupa dhe puth çupa;
Se ke shekuj që të flesh në qetësi".

2.

Në ëndërr, kur Agimi zbardhëllonte,
Një zë që nga Taverna po gjëmonte:
"Çohuni, djema, e Verë sillnani,
Se Fati na e tha lëngun sonte".

3.

Dhe posa në Tavernë këndoi gjeli,
Besnikët jashtë thirrën "Portat çelni!
E shkurtër është Jeta, ja, u mlakmë
Dhe mbetmë si kofini pas së vjeli".

4.

A di përse këndesi po këndon
Dhe menatë nga gjumi po të zgjon?
Që shkoi një ditë po të lajmëron,
Dhe ti, çkujdesur, fle dhe ëndërron.

5.

U gdhi! Me Verë zëmrën e zbardhëlloj
Përdhe çdo Fe të Natës e dërmoj:
Në Djall dërgoj Parajsën e pëpjetë,
Gërshtein me lahutën lavdëroj.
6.

Kur Diellin, me zjarr kurorëzuar,
E pret me gas Natyra faqeshkruar,
Shoqen me mall po shoh në gjumë shtruar
Dhe foshnjën buzëqeshur më të zgjuar.

7.

Ja, Kup`e Qiellit skuqet prej Agimit,
Bilbili nisi këngën e dëfrimit
Me trëndafilin: Eja, Faqepjeshkë,
Natyra qesh; nem Qelqin e Rubinit.

8.

Zgjohu-u! Mëngjezi me shigjet`e grisi
Perden e Natës, Yjt`I arratisi,
Dhe Dielli gjahtar me rreze kapi
Çdo majë mali, pallati e lisi.

9.

O Engjëll faqedritë, ja u gdhi,
Shtjer Verë dhe këndo me ëmbëlsi!
Xhamshidi e Khosroj qysh lulëzuan,
Qysh dimërojnë sot në Varrverri.

10.

Ja, Mars`I ri dëshirat na valon,
Çdo shpirt I mënçur në Gërmadhë shkon
Ku dor` e Moisiut zbardh nga degët
Dhe frym` e Krishtit tokën gjelbëron.


11.

Mbi lulet po pikojnë vesë retë
Dhe me një zë qiellor Bilbili shkretë:
Ah, Verë! Verë! Trëndafilit
I lyp t`i skuqë faqëzën e zbehtë.

12.

Bilbili nëpër kopshtet në Pranverë
Sheh Lilin Kup`e Trëndafilin Verë
Dhe thotë: "Puthuni e pihuni!
S`e gjeni këtë ditë tjatër herë".

13.

Shiko luadhe, luke, bukuri
Lumenj kristali, kronj e brohori:
Nga dimri Ferr pranvera Qiell na ndriti,
Gëzo mi Dhč Parajsën me Huri.

14.

Desh Trëndafili e thotë: "Lulëzoj
Dhe botës bukurinë po ia shtoj:
Pastaj e hap kuletën e mëndafshtë
Dhe përmbi kopsht thesarin po e shtroj".

15.

"Jam, thotë, lulja e Josefit t`ri
T`egiptes, xhevair, zëmërflori:
Ja edhe rrob`e kuqe gjak, e çjerur
Prej vëllezërve dhe gruas Petefri.

16.

Tufani kopshtin kur ma çakërron
Dhe Rrot`e Fatit shpresat m`i dërmon,
Pështillem si burbuq`i Trëndafilit,
Po zemra gjak përbrenda më pikon.

17.

U dogja dhe u pëvëlova: Verë!
Nga vrer`i lotëve u shova; Verë!
Në Qelq rubin, e Dashur, dhe Luten
Dhe nga ky zjarr shpëtova: Verë!

18.

Me Ver`e Vajza, me Lahut e valle,
Me Fyell e me Këngë po s`cu çmalle,
Jeta s`vlen hiç: Se pa këto nuk është
Veç pemë helmi, pus e tym vërdallë.

19.

Nga njëra dorë Trëndafil e Grua,
Nga dora tjatër patsha Rrush e krua:
"Zotit - po thoni i arthtë keq për mua!"
Po as m`a fal pendimin, as ia dua.

20.

Një Engjëll më tërhiqte në Xhami,
Një Djall po më zvarrniste në Dolli;
Po Ver`e kuqe e fitoi davanë:
Gërshet këtej - edhe andej Hardhi.



21.

Në prehrin e Hurisë kur gëzohesh
Veten humbet, e veten gjen, bekohesh:
Kur pi kungatën shpirtrëmbenjëse,
Përsipër Jetës, Vdekjes Lartësohesh.

22.

Te Shpell`e Verës kemi hedhur mendjen,
Dehemi, puthim për të mbledhur mendjen:
ç`pyet? Gjykim e tru na kanë rrjedhur,
Se Vajzat na e kanë vjedhur mendjen.

23.

"Pse s`pi më pak?" më thonë njerëzia,
"Për ç`arësye s`ka kufi Dollia?"
Një: Faq`e Vajzës; dy: Rubin`i Verës,
Ja shkaqe si kristal nga qartësia.

24.

Drit`e Kungatës vlen çdo mbretëri
N`Evropë dhe n`Afrikë dhe n`Azi:
Rënkim`i Vajzës mallëngjen më rëndë
Se çdo shamat`e turmës në Xhami.

25.

Fito një Zemër, puthe dhe rrëmbeje,
Dhe adhuroje si Altar prej Feje:
Një qind Qabera s`vlejnë sa një Zemër;
Zemër kërko, Haxhi, jo Gur Qabeje.

26.

Si mjer`ay që Dashuri s`ka ndjerë
Dhe zemra s`i ka ndritur në prënverë:
Pa Ver`e Dashuri çdo dit`e shkuar
Prej meje s`nëmërohet asnjëherë.

27.

S`ka hir apo shëmtim në Dashuri,
Për Ferr e për Parajsë s`ka mërzi,
As për pallate a kasolle a shpella
As për mëndafsh a rrecka a stoli.

28.

Kjo zemr`e marr`e mbytur në mjerime
Pa prerë vuan e lëshon rënkime:
Kur më dha Zoti Verë Dashurie,
Ma mbushi kupën gjak prej zemrës sime.

29.

E prisja! Si rrufeja më tronditi!
E Dashura më shkoi, më neveriti:
S` e çmoja kur e kisha... Ah, ç`ma priti!
Në Ferrin nga Parajsa më vërviti.

30.

Rënkoj e pshrëtij, se s`të kam pranë,
M`u çuar zemra, vojtjet mënt s`më lanë,
Askujt s`ia qaj dot hallin, djall` o punë:
Vrermjalt`e flagëves`e qeillhapsanë!


31.

Nga hidhërim'i ndarjes jam përpirë,
Sa e sa herë zemra m'është grirë:
Ty natën të kujtoj e psherëtij,
Nga malli digjem, si qiriri kam shkrirë.


32.

Kur s'dhëmp e s'shëmp nuk është Dashuri,
Pa Ferr s'gjen dot Parajsë dhe Huri:
Kur zjarr' e ke në gji, me nat' e ditë
Sot ndrit me gas e nesër ndes më zi.


33.

Te rrug' e Trëndafilit plot me gjëmba
Pikova gjak, u çora dhe u shëmba:
Pa qindra plag' e çpojtje s'qepeht krehri
Në flokët e së Dashurës me dhëmba.


34.

Zemrën me sy e dashura ma ndes,
Zemraqiri me flakën rron e vdes:
Te flak' e bukur zemraflutur turret,
Kurban e tëra digjet pa kujdes.


35.

Me syrin bukuri e dritë çpall,
Në zemrën Dashuri e zjarr më kall:
Ti s'më vë re aspak ose më tall,
Kur unë pshërtij për ty me mall.


36.

Zefire, fryre, syri im të pa,
Nga gjoksi zemra m'iku dhe më la
Dhe dyke fluturuar pas të ra:
Banesën sot në gjoksin tënt e ka.


37.

Selvia që më bëri skllav e mbret
Tani më nisi prapë muhabet;
Më qesh me buz' e sy, se shpirti i thotë:
"Bëje të mirën dhe e hith në det".


38.

E dashura shkëlqeu, më vërboi,
Zemra më fliste gjuha më pushoi:
Kush pa me sy torturë kësisoj?
Nga etja u dogja, u shova mun te kroj.


39.

Kush në Gërmadhen të ka prurë, kush?
Kush ta ka çfaqur natën mirë, kush?
Kush të ka fryrë të më ndezësh furrë
Nga Dashuria të sëmurë, kush?


40.

Në këtë Dhe pa prehje, pa pushim,
Jam lodhur me kërkim e udhëtim:
Të bukur Qiparis si ti s'kam parë,
S'të kapërcen as hëna në shkëlqim.

dua te me falni nese i ka sjelle dikush tjeter ketu por jane vertet shume te bukura ndaj...

[deas]

Rudaki

Nga Rubaitë

* * *

Er'e ngjyrë i rrëmbeve nga të kuqtë trëndafij,
Ngjyrën - faqes së purpurtë, er'i dhe gërshetit të zi,
Ujrat do trëdafilohen kur të lash fytyrën ti,
Floku yt, lëshuar n'erë, deh e çmend një njerëzi.

* * *


Ç'më duhet, pa fytyrën tënde dhe dielli që shndrit?
Pa ty ç'më duhet edhe hëna, kur natën farfurit?
he larg nopranit në qëndrofsh, siç jam unë vetë,
Nuk do le ditë pa të parë, pra, më prit.

* * *

Plot një qilim me vojte na dha fati - ja kush jemi,
Në zemër flakën fshehim, zi në sy, - ja kush jemi.
Kush bie në kurth të lojës s'egër hakërruese,
Ata që fati hedh në det trazimesh - ja kush jemi.

* * *

Si tekanjoz i çmendur mos u bëj, në qofsh shpirtmadh,
Të verbër, të gjymtuar mos i shaj, në qofsh shpirtmadh,
Mos e shqetëso njeriun që rrëzohet,
Atë që ra përdhe ta ngresh, në qofsh shpirtmadh!

***

I lirë ji në shpirt o Rudaki, dhe jetë dosido ti mos kalo,
Si një pishtar ndriço me mend edhe në zemër, si t'urtët ti jeto,
E keqja s'vjen vetëm për ty, rrëmben ajo këdo,
Kjo botë shumë vojtje ka, një çast të lumtur veç kërko!

***

Botën e kalbur grryej dhe mendo,
Prej magjistari një shaka kujto,
Ç'të mirë gjen, me prrallë krahasoje,
Dhe shtigje të këqia mos lakmo!

***

Të brejtur thellë jemi ne - kështu e ka kjo jetë,
Si mbi trumcakë vdekja rri, - skifter ngrihet përjetë,
Çdo lule shpejt' a vonë fishket e prapë do të thahet,
Dhe fshes'e vdekjes fshin çdo gjë që mbet mbi dhe e shkretë.

***

Me bojë të zezë nuk i lyej të thinjët flokë të mi,
Që të më thonë prapë djalë, të bredh si në tër ri.
Kur qajmë kohën e kaluar, ne veshim rroba zije,
Rininë qaj dhe prandaj thinjat i lyej në të zi.

***

Dikur, o kohë, ish i pasur, gojtar, fytyrëndritur,
Me punë dilte kësaj ane, tek kalëronte bukur.
Si të kalojnë nja dhjetë vjet, ç'do të thotë vallë shahu?
Ta shohë mplakur, varfanjak, pa kalë e të cfilitur?

***

Kandilin që hedh dritë, ta mbash në largësi,
Unë druaj se ndriçimi zbeh tënden bukuri,
Oh, zemra përvëlohet, përhapet erë shkrumbi,
Kjo djegie nuk të prek, e ftohtë më je ti.

***

Një mal i tërë mbytyr gjak naltohet vrik
Mes asaj udhe ku do shkosh, i ngrysyr mik.
Grave të tilla si Lejlaja keq s'u vjen,
Vetëm Mexhnuni mir'e dijti: zemra u pik.

***

Kam ikur shumë larg prej teje, një brengë më mundon,
Ky helm në gaz do kthehet shpejt, nëse ti më takon.
Vras mendjen netëve, me shpresë se do vish,
Oh, si do rrahë kjo zemr'e shkretë që të kërkon!

***

Gërshetat kur ia shpleks asaj, një mjegull bie mbi tokë,
Si kthetra shqipeje të ngjajnë, të kreshpëruar flokë!
Kur nyjet një nga një ia zgjidh, ia shtron ti kaçurrelat,
Si myshk Tarazi shkundërmon, që kund s'e gjen në botë.

***

Pas bukuroshes s'egërsuar ne rrahëm udhët gjithandej,
Kërkuam shoqezën ngado, i ramë tokës tej e tej.
Prej pune duart u çmësuan e në shtegtime mbetëm,
Na ranë këmbët, u coptuam, mes gurësh të mëdhenj.

[elvio]

Si trëndafil më je, moj dashuri,
që hapet në qershor
dhe kaq e ëmbël rrjedh si melodi
që derdhet nga një kor

Si ty moj çupë kurrë nuk kam hasur,
të dua, dot s'përmbahem,
do të të dua ty gjithmonë, e dashur,
gjer detet krejt të thahen.

E dashur, gjer të thahen detet
gjithnjë do të të dua,
gjer guri copa-copa të tretet,
të bjerë baltë mbi mua.

Ah, lamtumirë e vetmja dashuri
ah, lamtumirë për pak
nga fundi i dheut do vija përsëri
tek ty, po t'isha larg


Robert Berns

[Antika]

DY ZEMRA QË DASHUROHEN


Le të ketë në bashkësinë tuaj vend,
Dhe le të vallzojë në mes fushës, era hyjnore

Duajeni njëri-tjetrin por mos krijoni lidhje dashurie
Le të bëhet ajo det i lëvizshëm në mes brigjeve të shpirt`rave tuaj

Mbushni gotat njëri tjetrit, por mos pini nga gota e njejtë

Jepni njëri-tjetrit nga buka juaj ,por mos hani nga copa e njejtë

Këndoni e luani bashkë dhe bëhuni të gëzuar,
por lejoni që secili të jetë vetvetja
Madje edhe anët e lahutës janë në vete ,edhe pse dridhen me muzikë të njetë

Dhurojini zemrat tuaja,por mos e vendosni njëri-tjetrin nën roje
Sepse vetëm lumi i jetës mund të kënaq zemrat tuaja

Rrini bashkë por përsëri jo shumë bashkë
Edhe shtyllat e tempullit rrinë të ndara,kurse lisi
dhe pishat nuk rritën nën hijën e njëri-tjetrit

Kalil GIBRAN

[elvio]

poezi nga Vilson Blloshmi

Saharaja, larg është Saharaja,
Saharaja shkëmb e rërë e gurë,
Që ka shok veç emrin e saja
Dhe ngaqë s’sheh ëndrra, s’sheh as drurë.
Saharaja s’di të ëndërrojë.
Ajo bluan gurë me mend’ e saj…
Saharaja s’ka këngë të këndojë,
Saharaja s’ka as lot të qajë.
Saharaja nuk ka miq e shokë,
Saharaja nuk ka bijë, as bir.
Saharaja është një copë tokë,
Thonë se dhe me natën s’shkon mirë.
Natës s’i pëlqen në Sahara,
S’i pëlqen të ketë veç gurë për shtrojë;
Fjalë e dashuri e njerëz s’ka;
Perç’ e saj e zezë s’ka ç’të mbulojë.
As dhe një s’e di si është kandisur
Me kët’ plagë mbi shpinë rruzullimi,
Por se thonë në botë është stisur
Kur i duhej njerëzisë mallkimi.
Kur ai për keq e mban në gojë,
Saharaja e mban vesh e qesh.
Saharaja fillon të gëzojë,
Kur ne mallkohemi mes nesh.
E kur bie ndrojtur rrez’ e diellit
Dhe mbi gurët e pamyshkët ndrit,
I ngjan vello savani i qiellit,
Shkretëtirës shket e shkrepëtit.
Prandaj, kur urrejtjen e fortë e nxehur
Mbi dikë mallon e shfryn e shan,
Që nga skuta del kujtimi i dehur
Dhe thërret menjëherë Saharanë.
Kur mallkimi shfryn e kur kujtimi
Në pusin e harresës tret…
Kur hyn dielli e kur hesht thëllimi,
Shkretëtirë e shkretë mbetet shkretë.

[Shqiptare_ne_Turqi]

Gruaja


Disa thone se gruaja
eshte per te ndare shtratin
ne netet e gjata te dimrit
Dikush thote se eshte
nje kercimtar me nente zilka mbi krye
qe e vini te luaje ne mes te nje pylli te gjelber;
Dikush thote , se eshte bashkeshortja ime,
eshte mekati qe mbaj mbi shpine;
Dikush thote se eshte ajo qe ze brumin..


Nuk eshte as ajo , as kjo, as nje shtrat, as nje kercimtar
as nje bashkeshorte, as nje mekat;


Ajo eshte krahet e mi dhe kembet e mia
Ajo eshte foshnja, nena,gruaja,motra ime
Ajo eshte shoqja e jetes time...



Nazim Hikmet

[Antika]

Vjollca

Ne nje lugine me blerim
Kish celur plot freski n'agim
Nje vjollce e urte, e drojtur
Papritur na kalon atje
Si flutur, nje bareshe e re
Gjith' shend e gaz
E kenge plot hare

"Ah, sikur t'isha - vjollca tha, -
Mes luleve m'e bukura
Nje cast, nje cast te vetem
Do me kepuste domosdo
Ne gji do me shtrengonte ajo
Nje cast, nje cast
Te pakten, per nje cast!"

Por shkon aty baresha e re
Dhe neper bar as e ve re
E shkel te shkreten vjollce
"S'ka gje, - tha lulez' e pafaj-
Te bukures meri s'i mbaj,
Se ne po vdes
Po vdes nga kemba e saj!"

[Antika]

Shpejt dhe ngadale

Mos u nxito, mos u vono !Duro
Nje kryefjale shkruaj posi kjo
Vare ne gjoks posi hajmali
Ruaje ne diell dhe ne shi
Me lule rotull teje mos u merr
Dhe i pa trembur gjer ne varr e shpjerr

Mos u nxito! Pa mend mos u vono!
Kur shpirti sulet ti mos u vono
Mejtohu mire udhen drejt e nis
Dhe sul tutje me mish dhe me shpirt
Ngadale! Kurre s'ndreçet nje lajthim
I bere pa hesap dhe pa peshim

Mos u vono! Se tutje sulet jeta
Kalo si trim guxo pa ardhur vdekja
Nje pune bej te larte dhe te forte
Te cilen koha kurre s'mund ta mposht
Mbi dhene nam te mire ler perjete
S'prish pune qe si shoket vdes dhe vete

Mos u nxito! Mos u vono! Mejto
Guret e fatit qetazi duro
Detyren kij si prijes kryesisht
Bej gjithnje te drejten burerisht
Mos u nxito! Mos u vono! Pa fjale
Zoti ne fund te nxjere faqebardhe

[Fshatari]

Annabel Lee
It was many and many a year ago
In a kingdom by the sea
That a maiden there lived, whom you may know
By the name of Annabel Lee
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child
In this kingdom by the sea
But we loved with a love that was more than love
I and my Annabel Lee
With a love that winged seraphs in Heaven
Coveted her and me
This was the reason that, long ago
In this kingdom by the sea
The winds blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee
So that her highborn kinsmen came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea
The Angels, not half so happy in Heaven,
Went envying her and me
Yes! That was the reason (as all men know
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of a cloud by night
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love, it was stronger by far than the love
Of those who were older than we,
Of many far wiser than we
And neither the Angels in Heaven above
Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of my beautiful Annabel Lee.
And so, all the nighttide, I lie down by the side
Of my darling! My darling, my life and my bride.
In her sepulchre, there by the sea,
In her tomb, by the side of the sea.

Edgar Allan Poe
______________________________

Anabel Li
Shumë vite kanë kaluar,
Në një mbretëri të bukur plot magji.
Afër detit jetonte një vajzë e dashuruar
Me emrin e shtrenjtë, Anabel Li.
Jetonte ajo vetëm duke menduar,
Të më deshte dhe t'i shfaqja dashuri.
Ishte e freskët, e brishtë, e dashur,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dhe unë isha i ri
Dashuria jonë, kalonte çdo dashuri.
Sa e desha vajzën time Anabel Li!
Engjëjt që rrinin në qiellin e kaltër,
Na shihnin të vrenjtur me zili.
Kaluan vite, ata që na kishin zili,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dërguan një të zezë stuhi,
Që e ngriu, vajzën time, Anabel li.
U sulën engjëjt dhe zbritën në tokë,
E morën atë nga kjo jetë.
E varrosën, më mbytën në lotë,
Në këtë vend afër në det.
Engjëjt që nuk janë krejt të lumtur,
Na shihnin me smirë ne të dy
Oh! Kjo ishte arsyeja (çdokush e di)
Që në këtë mbretëri plot magji
Afër detit, tufani erdhi për ta shkulur
Për ta vrarë, vajzën e bukur, Anabel Li.
Dashuria jonë, qe më e fortë se çdo dashuri,
Që kanë ata që janë mbi ne
Që janë mtë ditur se ç'jemi ne. Prandaj dhe engjëlli që në qiell rri,
Dhe djalli që vështron me zili,
Shpirtin tim nuk e shkulin dot krejt
Nga e bukura ime, Anabel Li.
Hëna kur del, më mbush me ëndrra
Për engjëllin e bukur Anabel Li
Kur yjet janë në qiell më rreh zemra,
Ata flasin, për vajzën time, Anabel li.
Kur valët përplasen me furi, unë rri aty,
Mendoj për atë bukuri
Që e desha me aq dashuri.
Për nusen time, të varrosur te bregu në det,
Në varrin që dallgët e rrahin përjetë.
_____________________________
Fan Noli

[Antika]

NJERIU

Pas fjalëve t’mëdha fshihet zbraztia
Pas lajkave fshihet mëria
Pas dinakëris fshihet ligësia
Pas arrogances fshihet dobesia.

Pas shpirtit pastër bukuria
Pas mendjes së ndritur qëndron dija!
Pas ndihmës panevoje fshihet
dyftyresia Pas veprave
t'secilit shihet njerzia.

Pas çdo dhimbje ndjeshmëria
Pas mirësisë rri shpirtmadhësia
Pas goditjes shpirtngushtësia
Pas çdo dimri vjen pranvera...

Pas çdo nate agon prap dita,
Pas dashuris qëndron Hyjnia
Pas çdo gjëje fshihet nji shkas
I mir apo i keq që do të godas....

[elvio]

Ja përse të desha!

Ne zemer te kisha thelle me ishe futur,

neteve pa gjume veç per ty jam lutur,
...
endrra shume kam thurur dhe ty seç ti dhashe,

çdo deshire per jeten, me ty kisha bashke!



Sa shume qe te mbrojta qe nga une mos dilje,

sa shume te lemova, ngrohtesi me sillje,

sa shume kam kenduar, sa fort une kam qeshur,

vellon e lumturise... veç ti ma ke veshur!



Neteve pa gjume .... gjate biseduam,

sa shume te dy flisnim ,kurre dot nuk mbaruam,

teper i pangopur ishte shpirti im,

çdo ore, çdo moment ...kerkonte gezim!



E vetme sot jam dhe shume me mungon,

a mos valle veç ti plaget mi sheron?!

E vetme sot jam ....kujtimi renkon,

me thuaj te lutem...ne ç'vend po kalon?!



Me thuj te vij, merrme edhe mua,

me ler te te flas dhe te them... "Te Dua",

Me ler te te mbaj perhere ne kujtese,

me ato ne mendje harroj qe do vdes.....!



Ja perse te desha...ja pse shume mendoj,

ja perse te dua...dua te jetoj,

ja perse kjo dhimbje lehte sot nuk kalon,

sepse dashuria brenda saj shume vlon...




LEDIANA KAPAJ

[Dilaver]

Nuk kam vdekur -Mary Elizabeth Frye

Te varri im kur të vish mos qajë,
Nuk jam aty,
Unë gjumë nuk mbajë
Unë jam në puhitë që fërfëllojnë,
Jam në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Më gjenë në shkëlqimin e artë të grurit,
Jam në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Më gjenë në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Jam në qarqafin e yjeve që natën të mbulojnë
Te varri im vajit pse i je rrekur.
Unë nuk jam aty.
Unë nuk kam vdekur.




Përkthyer dhe përshtatur në shqip nga Daut Demaku

[YanYan]

Më puth e më riputh me ashk e mos u dro,
se kur të zbresësh posht' nën dhe o mikja ime,
Ku puthja e Plutonit të zbeh edhe të ftoh,
s'do kesh më dashuri , as puthje e përqafime.

Pier de Ronsar
Nga SONET PËR HELENË DE SYRZHER

[YanYan]

Tri shkrepëse të ndezura një nga një në errësirë
E para për të parë fytyrën tënde
E dyta për të parë sytë e tu të dëlirë
E fundit për të parë gojën tënde
Dhe errësira e plotë për të m`i kujtuar përsëri
Duke shtrënguar në krahët e mi


PARIS AT NIGHT (Parisi natën)
nga Jacques Prévert