Sadbere gagica spahija

[shaban cakolli]

PUTHJE NË SHI

I dua puthjet mes turmës
Dhe mallin
Ta mbaj në gji
I dua
Edhe lejlekët në pranverë
Kur më sjellin
Grishjen e vargut në mesnatë
Këmbëzbathur do dal udhëkryq
Qiellin me dorë ta prek
S’ kam forcë për grindje më
Jam ulur
Në fron të fjalës
Dhe udhëtoj nëpër shi
Shekulli im
Sa larg sa afër të kam
Ma ruaj ushtarin në kufi
Dhe ëndrrën për Çamëri
Do shtrihem atje kopshteve me ullinj
Sa sodis detin me sytë e mi
Jam nga derë e Skenderbeut
Dhe vdes
Me mall të atdheut!

[shaban cakolli]

NËNËS

Edhe qielli ishte përzier
Nga erërat
Lëkundeshin lisat
Me rrënjë
E mërkurë ditë e zymtë
Shkruar me vargje lotësh
Pikëllimi mbi fjalë
Heshta ra mbi shkronja
Nënë
Më duket se dëgjoj zërin tënd
Sonte kur bie shi
Të thërras…s’më dëgjon
Jam mbledhur në grushtin e natës
Këngë malli jam bërë
Me ëndrra grindem shpesh
Dhe një kufi të ndarjes
Sonte
Jam hije nate !

[shaban cakolli]

ÇDO DITË

Je lule marsi
Në sytë e mi
Rreze dielli
Nëpër stinë
Edhe sot kur je larg
Je aq afër
Në buzë i mbaj
Fjalët ëndrrat
Çdo orë të pres
Sikur lule në pranverë
Vjeshtën e dua
Kur lule u bërë
Dhe udhë në dritare
Me hape mua
Je lule marsi?
Pa Ty
Do isha venitur
Si toka pa shi
Si vendlinja ime
Pa liri!

[shaban cakolli]

POETI

Është zog malli
Natër rri zgjuar
Ditën fle mbi mall
Veç cicëron
Degë me degë
I dua vargjet lirike
Si bukën në sofrën e Migjenit
E diellin
Për gjymtyrët e Lulit
Mërdhirë nga skamja
Troket ai
Në ndërgjegjen e kombit
Edhe sot
Rrugët mbushur me lypsarë
Merr poet ëndrrat e tyre
E bëj vargje lumë
Të vijë një stinë
Me puthje njerëzish?

[shaban cakolli]

ËNDËRRIM POETIK

Të ëndërroj çdo ditë orë
Zemrën e kam peng dashurie
Jetoj në zgafellën e shpirtit
Pa ujë dritë udhë pa shteg
Po një zë sikur më qorton
Struku në bebëzat e syrit
E ruaju nga sytë e djallit
Kur nata derdhet mbi vargje
Heshtjen e copëtoj si me thikë
Dhe vrapoj ta zë ëndrrën në mesditë
S’jam ndalurr kurrë vjeshtë e pranverë
Kur binte shi kërkoja ylberin tim
Mbështjellë e mbante zana e malit
Mes lulesh marsi kur dielli binte pingul
Mbi shkrepa malesh dimri gjunjëzohej
Syrit i hapej qielli blu me zogj shtegtarë
E Unë bëja portretin e dashurisë mbi pikturë
Portën e mallit e hapja stinë më stinë
Një fjalë iku mes turmës së zemruar
Kur më vriste deri në palcë
Shpesh më shpiente përtej vetes
Si njerkë u soll me mua fati im
Po rrezet kurrë s’i humba nga sytë
Të shtrihem mes diellit e barit të njomë
Të ndjej si vjen me aromë njeriu…si malli me jehonë
Vjen ik shpesh më thumbon si bletë
Më merr ndër krahë qiellit fluturoj krahlehtë!

[shaban cakolli]

SA MË IK KOHA

Vrapoj me ëndrra (sh)kujdesur atdheut
Netëve të ftohta mbështillme në guacën time
Bredh brenda shpirtit labirinteve me strall
Mbaj hapin të mos rrëshqas mbi patinazh
Në një strajcë kam dorëshrimet këngë stinësh
Që (s)’ më kanë braktisur në asjnë fjalë
Unë poetja brenda vetes digjesha si zjarr
Heshtjen nuk e bëra kurrë mik kur frynte erë
Vjeshtës flisja me shiun dhe grishja zogun
Nga larg të nisej të më sillte lule pranverë
Një melodi binte me tinguj zemrës nota më humb
Më shtyp ky qiell i huaj me rri si hutin mbi kokë
Rend spesh mes vargjesh larg vatrës e vetmuar
Në këtë hapësirë zogjtë s’këndojnë shqip
Një kujtim i largët më brufullon në prillin e thyer
Të marr udhë Kosove sa larg deterat më shpien
Në shkembinj zvarranikët duan të m’i hanë shkronjat
Më bart kjo ditë malli brenda librit të (pa)shkruar
Për sytë e mi ëndërrimtar sa gjurmë shputa këmbësh
Kam lënë mbi udhët shtruar me kalldrëm
Sa larg ka ikur kjo kohë s’e zë dot asnjë mall!

[shaban cakolli]

A DO TË VISH

Pranvera ka bërë sy lulesh
Muza ime e shtrenjtë
T’i puth buzët mjaltë
Me Ty
Kapërceva netët e ftohta
Theva akullin e heshtjeve
Fola me yjet në qiell
Të prita nëpër udhë
Edhe kur binte shi
Më end edhe sot stinëve
I palos vargjeve të mia
Kujtimet fjalët e pathëna
Vjen pa trokitur
Kur bie në gjumë
Më merr në gji
Më shtrëngon si fëmijë të braktisur
Si të isha bonjake
Pa plang e atdhe
Të dua
Edhe kur vjen me shtrëngatë
Në truallin tim të copëtuar
Më shpie në malet e Medvegjës
Zbrazur nga zogjtë
Veç tymnajë e rrallë
Ngjitet reve
Protestoj tek dielli
Që nuk ma ngroh këtë mall
Dhe ëndërr të stërzgjatur!

[shaban cakolli]

ME ËNDRRA UDHËTOJ

Kur bie nata në prehërin tim
Ia ledhatoj sytë
Me ëndrra udhëtoj
Deri të malli im
Sa e gjatë kjo fjalë
Në fjalitë shkajkore!
Me ëndrra udhëtoj
Deri te dhembja
Sa erëra fryjnë mbi kokën time?
Qielli im është lot
Vetëm një varg
Më zgjon nga gjumi
Kur qepallat më rëndohen
Me ëndrra udhëtoj?
Do vij një ditë
Të puth këto dallgë
Që më mbajnë trazuar
Edhe në mesditë!

[shaban cakolli]

E ËNDRRA UDHËTOJ

Kur bie nata në prehërin tim
Ia ledhatoj sytë
Me ëndrra udhëtoj
Deri të malli im
Sa e gjatë kjo fjalë
Në fjalitë shkajkore!
Me ëndrra udhëtoj
Deri te dhembja
Sa erëra fryjnë mbi kokën time?
Qielli im është lot
Vetëm një varg
Më zgjon nga gjumi
Kur qepallat më rëndohen
Me ëndrra udhëtoj?
Do vij një ditë
Të puth këto dallgë
Që më mbajnë trazuar
Edhe në mesditë!

[shaban cakolli]

FJALËT E VËLLAIT

Që m’i tha njeherë ndër stinë
Kur mali mbushej me gjelbërim
Udhët e largët motër atje
Engjejt rrinë këtu djalli të pret
Atje ku bjeshkët edhe ujqin i hanë
E vetmia të mbyll mes shkronjave furtunë
E sot kur sërish vjen me shtërzim pranvera
Pres të më vijë në derë dritaren të ma hap
Ta përqafoj si dikur fëmijërisht ndoshta
Nuk ka harruar të më thotë…perëndia
Fatin ta ka qëndisur kur natët vijnë akull
Qyqe bëhësh në degë ahu shqip nuk flet as qielli
Në fushën e ferrit do dëgjosh zëra që të mallkojnë
Kur të dehurit pinë në kërthizën e ëndrrave
Mitet e vdekura për dheun tënd!
Fjalët e vëllait më tingëllojnë si çekan
Të ik nga ky vend zot më jep krahë të fluturoj
Atje ku dielli më grish sa ditë sa orë?

[shaban cakolli]

I MBLEDH FJALËT
Si penjtë në avlimend
Natën kur hëna zbret tek unë
Ti nuk e ndjen
Kur më djeg
E më bën hi?
Je Rrap shekulli..stinë me shelg
Nën hijen tënde rritem cdo natë
Rri qetë degëza ime e mallit
E ndjej trazimin tënd
Kur vjen me erëra tundime
I mbledh fjalët si lulet e pranverës
Maleve të atdheut tim i
T’i bëj ushtar të lirosë
Tek varri i Adem Jasharit përulem
E ndjej hapin tënd nëpër vargje
Po mendja
Me ik tek Ti dhe liria ime
Që ende s’ka vringëlluar në cdo lis
E ndjej se do vij tek unë e ndjej

[shaban cakolli]

PI NË TAVERNË
Unë pi rrallë verë në tavernë dite
Kur koha është me shi
Kam shumë mall ëndrra si këto riga
Çdo pikë më bie mbi qerpikët e syve
Kam nostalgji për vendlindje
Lakoreve me baltë të lagjes sillem vërdall[
Gjilani im djep i fjalës sime në ecje
Çdo orë vij tek ti
E puth pragun e shtëpisë sime ku ka qarë
E kam qeshur si fëmijë
Për një puthje nënë e ledhatim babai
Flutur e lehtë me krahë jam bërë
Mbi krahët e tyre jam rritur
Me një kothere bukë në sofër
Po lulet në pranverë i kam dashur
Dhe lirinë përkundur nëpër mote
Pi rrallë në tavernë dite!