Opinione

[Zero Cool]

“Ndarja” e sovranitetit


Serbia zyrtare pafytyrësisht u jep përkrahje qëndrimeve raciste në Veri të Kosovës, ndërkohë që vetë nuk tregon asnjë gatishmëri që të drejta të njëjta etnike t’ua ofrojë pakicave kompakte që jetojnë në Serbi


Nga Shkelzen Maliqi më 19 shtator 2011 në ora 12:01
Tani që sërish kemi tensione në veri në Kosovës, një dëshirë e vjetër e Serbisë po vjen në petkun e idesë për “ndarjen e sovranitetit”. Po propozohet që veriu formalisht të mbetet pjesë e Kosovës, por me një “autonomi substanciale” dhe marrëdhënie të afërta me Serbinë. Edhe për dy pikat doganore thuhet se mund të shënojnë kufirin mes Kosovës dhe Serbisë, por ama të ardhurat nga dogana i duan që të mbesin në veri, në konton e serbëve. Asgjë serioze. Bllokohen rrugët për të hapur rrugën e ndarjes së Kosovës.

Por, kjo me sovranitetin e ndarë nuk shkon assesi. Thjesht sovraniteti nuk ndahet. Edhe nëse do të tentohej diçka e tillë, s’mund të ketë sukses. Diplomatët kanë shpikur ndonjëherë sovranitet simbolik, si një godinë që është e bukur nga jashtë, por pas fasadës se saj qëndron humbja reale të sovranitetit. Në historinë e afërme të Ballkanit e kujtojmë një projekt ndërkombëtar që quhej Z-4, i cili serbëve të Kroacisë u ofronte një sovranitet të tillë fasadë: krahina serbe e vetëshpallur për republikë me këtë planë do të kishte administratën, flamurin, stemën, përfaqësi diplomatike në botë, bankën e vet etj., por brenda sovranitetit të pacenuar të Kroacisë. Serbët e patën refuzuar ofertën dhe u ndëshkuan, ushtria kroate ndërmori aksionin “Oluja” (Stuhia), që e asgjësojë “republikën” dhe për pasojë kishte edhe eksodin masiv të serbëve që assesi nuk donin të jetonin “nën sovranitetin kroat”. Refuzuan ofertën gjeneroze dhe i humbën të gjitha.

Këta zëra sot që flasin për ndarjen e sovranitetit në Veri, sikur provojnë që ta ringjallin idenë e skenarit të Z-4. Disa e quajnë projekt “Ahtisaari Plus”, që mbetet formulim i mjegullt. Tani serbët mbase kapen edhe për simbolikën e një autonomie substanciale, që në esencë edhe nuk është pak, por me paramendimin se kështu herdokurdo do ta arrijnë shkëputjen, dhe jo që të mbetet sovraniteti i pandashëm i Kosovës.

Me Ahtisaarin ata edhe i kanë këto, të drejtat dhe sigurinë reale, por ata duan më shumë. Beogradi zyrtar me këto ide mbase targeton një optimum të momentit. Duke kërkuar një plus ose “zgjidhje speciale”, duan që të instalohet të paktën një fasadë e “sovranitetit të ndarë” dhe të vazhdohet me ndikimin e Beogradit në veri.

Mirëpo, pasi që fuqitë perëndimor e thanë qartë se nuk ka ndarje të Kosovës, e tani edhe zyrtarët e BE-së siguruan se Kosova është një tërësi doganore që buron nga sovraniteti i pandashëm, nuk besoj se po mbetet vend për diplomacitë “pajtuese” që kërkojnë zgjidhjet në shikim të parë pragmatike, si “një të mirë të mundshme në situatën e krijuar”. Këta pragmatikët thonë se serbët në veri e kanë shumicën dërmuese, janë 95 % e popullsisë, andaj duhet t’i lihet kontrolli, një autonomi reale, dhe që duhet të pasqyrohen edhe me një sovranitet simbolik.

Ky model është thjesht kashta e fundit për të cilën kapet Beogradi. Kinse afirmon një politikë “realiste”, “pajtueshmëri”, gatishmëri për “kompromis” etj. Por, në të vërtetë është qasje mashtruese, problemi shtrohet ngushtë nga një këndvështrim serb që është ai i pikës së verbër e syrit, ku anashkalohet tërësia dhe ravijëzohet vetëm e vetëm interesi serb.

Sepse, kur pikënisja është tërësia, këto zgjidhje alkimike të sovranitetit të ndarë, nuk dalin aspak pragmatike e as të lehta. Përkundrazi.

Nëse politika e Serbisë dhe serbëve do të ishte parimore, - gjë që nuk ka qenë assesi në 25 vitet e fundit, e edhe shumë më gjatë, - ajo edhe do të mund të insistonte në një model parimor të të drejtave të veçanta etnike për pakicat kombëtare që jetojnë në mënyrë kompakte dhe të koncentruar në territoret e kombeve më të mëdha. Por që kjo të vlej për të gjithë, jo vetëm për serbët.

Qëndrimi i serbëve në veri, që janë pakicë e tillë kompakte, është se nuk duan të jetojnë në Kosovën demokratike dhe nën kornizat e të drejtave që ua ofron Plani i Ahtissarit dhe Kushtetuta e Kosovës. Diplomatët e huaj ndonjëherë trullosën nga aneksat dhe zhurma që prodhohet në veri dhe në Beograd, dhe nuk e shohin, ose bëhen ashtu, faktin se ky qëndrim i tyre është padyshim racist!

Pse serbët nuk po mund të jetuakan në shtetin ku shqiptarët janë shumicë?! A nuk buron ky qëndrim nga paragjykimi se shumica në Kosovë, shqiptarët, nuk mund të ndërtojnë shtet demokratik dhe nuk qenkan të aftë për bashkëjetës me të tjerët!? Serbia zyrtare pafytyrësisht ua jep përkrahje qëndrimeve raciste në Veri të Kosovës, ndërkohë që vetë nuk tregon asnjë gatishmëri që të drejta të njëjta etnike t’ua ofrojë pakicave kompakte që jetojnë në Serbi, konkretisht shqiptarëve në Luginën e Preshevës, myslimanëve në Sanxhak dhe hungarezëve në veri të Banatit?!

Beogradi zyrtar dhe opozita radikale nacionaliste në Beograd i trimëron sot serbët në veri të Kosovës që të bllokojnë rrugët, i jep përkrahje refuzimit të tyre që integrohen në institucionet e Kosovës që janë dizajnuara edhe për ta. Beogradi me këtë sfidon edhe faktorin ndërkombëtar që po ndërmjetëson për tejkalimin e krizës. Por Tadiqi me bashkëpunëtorët nuk është aq i marrë sa Milosheviqi dikur, i cili vendosi që të konfrontohet me NATO-n.

Por, sa i përket “ndarjes së sovranitetit”, besoj se lidershipi i sotëm i Serbisë do ta ketë parasysh se edhe Milosheviqi ka qenë i vetëdijshëm që “ndarje të sovranitetit” nuk ka. Në rastin e katrahurës së serbëve në Kroaci, kur i përmblodhi “Stuhia”, ai i patë lënë në lloç serbët që refuzonin sovranitetin e Kroacisë. Kjo së shpejti do të ndodh edhe në Kosovë, Tadiqi dhe cilido që do ta zë vendin e tij, do t’i lë në lloç serbët radikalë që assesi nuk duan të jetojnë në Kosovën sovrane. Bllokimi i rrugëve për ta është vetëm humbje kohe.

[Zero Cool]

Imuniteti që ndaj të keqes na ka bërë imun


Përse deputetët dhe zyrtarët tanë të lartë nuk e kuptojnë se ka kohë që në botën demokratike imuniteti politik vlerësohet si diçka shumë anakronike, sepse bie ndeshë me themelet dhe parimet e rendit modern kushtetues. Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se imuniteti është mburoja më e mirë për zhvillimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar


Nga Bardh Frangu më 24 shtator 2011 në ora 14:16
Historia e parlamentarizmit në vendet me demokraci funksionale dëshmon se imuniteti nuk ekziston shkaku i anëtarëve të parlamentit dhe interesave të tyre, por për të mirën e përgjithshme. Po çka kanë dëshmuar të zgjedhurit tanë dhe cili është angazhimi i tyre për të mirën publike? Nuk ka dyshim se të deleguarit tanë vullnetin tonë e kanë përdorur kryekëput për interesa të tyre, duke u angazhuar maksimalisht që nëpërmjet ndërtimit të legjislacionit t’i krijojnë vetes privilegje sa më të mëdha. Tash kur kushtetuesja ka vendosur t’i lë pa imunitet jashtë veprimit të shtëpisë së tyre, të zgjedhurit tanë dhe zyrtarët e lartë këtë gjë e vlerësojnë si ndëshkim, si cenim të privilegjeve të tyre e jo si një mundësi për të funksionalizuar sistemin e drejtësisë të korruptuar deri në palcë. Vërtet kjo gjë del të jetë dëshpëruese dhe shumë fyese për ne zgjedhësit.

Tash kur formalisht, ama vetëm formalisht, kushtetuesja ua heq imunitetin deputetëve tanë dhe në një mënyrë formalisht i barazon me ne, bartësit e vullnetit tonë nuk mund ta fshehin tymin që u del nga flaka që ua ka djegur këtë copë të vogël privilegje. Për më keq, të ashtuquajturit analistë politikë, të mbështetur në paragjykime dhe spekulime, provojnë ta eklipsojnë këtë vendim të Gjykatës Kushtetuese, në mënyrë që t’i mbrojnë keqpërdorimet, abuzimet dhe korrupsionin që zhvillojnë individët dhe grupet e ndryshme të interesit me ndikim të fuqishëm në institucionet e shtetit.

Përse deputetët dhe zyrtarët tanë të lartë nuk e kuptojnë një fakt të thjeshtë se ka kohë që në botën demokratike imuniteti politik vlerësohet si diçka shumë anakronike, sepse bie ndeshë me themelet dhe parimet e rendit modern kushtetues. Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se imuniteti është mburoja më e mirë për zhvillimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar. Kjo gjë më së miri shihet në vendin tonë, ku shkalla e korrupsionit dhe krimit të organizuar është në nivel alarmant. Madje Prokuroria e Shtetit raporton për rritjen e kriminalitetit për 40 për qind vetëm brenda këtij gjashtëmujori. Kjo dhe shumëçka tjetër do të duhej të bënte që ne t’i gëzoheshim shumë këtij vendimi të kushtetueses. Edhe në vende tjera ka ndodhur që imuniteti të jetë një mburojë e fuqishme edhe për kriminelët, të cilët e kanë shfrytëzuar këtë nëpërmjet politikës, të cilën e kanë korruptuar në shkallën që t’i krijojnë vetes strehë brenda institucioneve të veshura me imunitet. Tek ne kjo gjë bëhet edhe më e dukshme.

Imuniteti i deputetit nga ndjekja penale duhet të garantohet vetëm në atë që i deleguari ynë mund të flas lirshëm dhe pa frikë në institucionin ligjvënës, përkatësisht në parlament. Kjo gjë tashmë u është e garantuar të deleguarve tanë dhe mbase është krejt e pamundur që ata të kenë pasoja për fjalën dhe qëndrimet e tyre, për më tepër tash në këtë kohë kur e drejta dhe liria e shprehjes janë të mbrojtura me ligj. Prandaj edhe në këtë rast do të duhej të përfillnim shembujt më të mirë të vendeve me demokraci funksionale dhe liberale. Kjo edhe për faktin se nuk duhet harruar që çështja e imunitetit politik nuk është vetëm çështje thjesht e brendshme e një vendi, por edhe çështje e jashtme, përkatësisht diçka që kapërcen kufijtë e një vendi, ndërsa zyrtarët tanë me imunitet politik mund të jenë të implikuar në tregti të ndryshme me gjëra të ndaluara si dhe me mundësi bartje të pasurisë në vende tjera.

Në këtë rast ndoshta më së miri është të shërbehemi me shembullin e Holandës, ku sasia e imunitetit të zyrtarëve të lartë politikë është shumë e vogël. Ky vend i tulipanëve që nga viti 1884, kur është në pyetje ndjekja penale dhe veprat tjera që bien ndeshë me ligjin, i ka barazuar të zgjedhurit me zgjedhësit. Kështu anëtarët e parlamentit holandez janë të mbrojtur vetëm kur është fjala për votimin dhe deklarimin, të cilin e bëjnë gjatë kryerjes së detyrës së tyre. Parlamenti holandez nuk ka asnjë rol në heqjen e imunitetit të anëtarëve të tij. Që para 150 vjetëve këtë gjë e bën Gjykata Supreme.

Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se vendosja e standardeve për çështje imuniteti kanë të bëjnë me nismat për luftën antikorrupsion në nivel nacional, gjë kjo e cila tek ne do të duhej të përshëndetej nga të gjithë, ndërsa kaq ashpër po përballemi me këtë fenomen. Shmangia nga imuniteti i tepërt dhe keqpërdorimi i tij, ndikon dukshëm në rritjen e besimit në institucionet demokratike, gjë për të cilën ne kemi nevojë tepër shumë. Heqja e imunitetit do të ndikonte në ngritjen e vullnetit për kultivimin e përgjegjësive publike. Vetë fakti se shumica e zyrtarëve të lartë janë kundër heqjes së imunitetit dëshmon se politikanët tanë nuk njohin përgjegjësi, por vetëm privilegje.

Madje në gjendjen çfarë e kemi ne, do të ishte e moralshme që vetë këta zyrtarë të lartë të hiqnin dorë vullnetarisht nga imuniteti i tyre, qoftë edhe për faktin se i gjithë funksionimi i sistemit të drejtësisë në këtë vend bie mbi kurrizin e qytetarëve të pafuqishëm politikisht dhe materialisht. Është shumë e vërtetë se imuniteti politik, nëpërmjet keqpërdorimit të tij na ka bërë imun ndaj të keqes edhe vetë neve që i kemi zgjedhur këta politikanë. E frika se me heqjen e imunitetit individë dhe grupe mund të hakmerren kundër njëri-tjetrit nuk është më shumë se një spekulim, sepse historia ka dëshmuar se ata që kanë bërë ligje dhe burgje për t’i ndëshkuar kundërshtarët e tyre vetë e kanë pësuar më keq.

[GURI SYLAJ]

Ketu shtrohet, per zgjidhje, nje ENIGME haraqin e te ciles po e paguen Kosova dhe shqiptaret ne pergjithesi.Zhbllokimi i rrugeve ne Veri eshte i lidhur me njemije fije edhe me Jugun. Kete, duhet marre guxim, dhe duhet thene haptazi.Strukturat Paralele ne Veri eksportojne mallra serbe dhe krijojne miliona te cilet nuk dihet ku perfundojne.Strkturat Paralele ne Jug importojne mallra serbe dhe krijoj miliona qe nuk dihet fare se ku perfundojn.Te parat perkrahen nga qarqe politike ne Serbi te cilat qarqe edhe marrin nje pjese te keti kulaqi. Te dytat perkrahen nga qarqe politike ne Kosove ku edhe ketu e marrinje pjese te keti kulaqi.Dh tash shtrohet pytja :kush qendron ne mes ???EULEKSI (Faktori nderkombtar)????
JO !!!
Ky faktor ,perkundrazi i mjele edhe te paret e edhe te dytet .I merr pjeset edhe nga kulaqi i pare e edhe nga i dyti. Ne mes gjithe kesaj eshte Kosova ,eshte Pamvaresia e saj.Eshte e ardhmeja e saj ,eshte fati i Shqiptareve si Komb. Duhet marr guxim e fol hapur e drejt .Tre krytare te komunave ne Veri nuk jan vetem .Ata kan edhe ne Jug miqet e tyre(ndoshta edhe kryeare komunash) qe ne biznis bashkpunojne shkelqyeshem dhe kjo shihet nga secili .Me se miri shihet nga LIGJI te cilit nuk i mungojne syte por i mungon guximi qe secilin me e thirre ne emer qofte ne Veri qofte ne Jug.Keto qarqe kriminale qe jan te lidhura me njemije fe me qarqet poliike, si ne Veri ashtu edhe ne Jug , Kosoves do ti kushtojne shume .Sa me vone qe te demaskohen boterisht kjo e keqe, forca e tyre gjithnje do te rritet dhe ne fund o te kemi nje Parajse Krimi e jo nje Shtet Ligjor- nese veq nuk kemi mbrri edhe sot ne kete SHKALLE !!?

[Zero Cool]

Strategjia e kërkesës palestineze


Administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi


A kanë palestinezët të drejtë për shtet? Kurdët, një nga grupet më të vjetra etnike në botë, nuk kanë shtet. Shtet nuk kanë as tamilët e Shri Lankës, as ujgurët dhe tibetianët e Kinës, as baskët e Spanjës, as çeçenët e Rusisë e as flamistët e Belgjikës.

Lista e popujve me pretendime të mundshme për shtetësi është po aq e gjatë sa numri i shteteve anëtare të Kombeve të Bashkuara – në mos më e gjatë.

Por, kur Kombet e Bashkuara të nisin takimin vjetor këtë javë, sesioni pritet të dominohet nga përpjekjet e Autoritetit Palestinez për të kërkuar shtetësi.

Fillimisht, Autoriteti Palestinez do të aplikojë për anëtarësim të plotë në OKB në Këshillin e Sigurimit, ku administrata e Obamës ka premtuar se do të vërë veto. Më pastaj, Asambleja e Përgjithshme do të votojë për “statusin e shtetit vëzhgues” për palestinezët, çfarë është e sigurt se do të kalojë me dy të tretat e shumicës.

Votimi në OKB nuk do të krijojë shtetin palestinez dhe ka gjasë të vonojë krijimin e tij ndoshta me vite. Ai nuk do të largojë vendbanimet izraelite nga Bregu Perëndimor, por mund t’i japë shkak Izraelit të përshpejtojë ritmin e ndërtimit.

Ai po ashtu mund të nxisë Izraelin të ndërmarrë masa të ndryshme ndëshkimore kundër palestinezëve, përfshirë ngrirjen e transferimeve të taksave në vlerë prej 100 milionë dollarësh në muaj. Kongresi i Shteteve të Bashkuara mund ta ndjekë një gjë të tillë, duke ndërprerë ndihmën vjetore për palestinezët, e cila kap shumën e 600 milionë dollarëve.

Përse atëherë palestinezët këmbëngulin? Njëri nga shpjegimet është se ata duan ta përdorin ofertën për shtetësi si strategji për të detyruar Izraelin të pajtohet me kërkesa të ndryshme, përfshirë ndalesën e ndërtimit të vendbanimeve.

Por, presidenti palestinez, Mahmud Abas, ofroi një aluzion të ambicieve të tij të vërteta kur shkroi në “New York Times” se “pranimi i Palestinës në Kombet e Bashkuara do të hapë rrugën për ndërkombëtarizimin e konfliktit si një çështje ligjore, e jo vetëm si çështje politike”.

Ai po ashtu pat shkruar se një gjë e tillë do të hapte rrugën për ndjekje penale të Izraelit.

Kjo nuk nënkupton rezoluta të kota të Këshillit të OKB-së për të Drejtat e Njeriut, por ndalesa udhëtimi dhe urdhër-arreste ndërkombëtare për ushtarët izraelitë, të përfshirë në “okupimin” e një shteti të supozuar sovran.

Me fjalë të tjera, ajo çfarë palestinezët kërkojnë nga votimi në Kombet e Bashkuara nuk është një afirmim i së drejtës së tyre për shtet, porse një mjet më tepër në fushatën e tyre të vazhdueshme për të sulmuar, delegjitimizuar dhe në fund shkatërruar Izraelin.

“Ne do të shfaqim pakënaqësi, sepse si palestinezë kemi qenë të pushtuar për 63 vjet”, tha Abas një tjetër ditë. Kjo është një tjetër mënyrë për të thënë se pushtimi, nga këndvështrimi i Abasit, ka nisur me krijimin e shtetit të Izraelit në vitin 1948 dhe jo me marrjen e Bregut Perëndimor dhe të Gazas nga ana e Izraelit, pas luftës së vitit 1967, e cila kërcënonte vetë ekzistencën e Izraelit.

Por, administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi.

[Zero Cool]

Shqiptarët duhen te përgatiten ne mënyrë solemne për ri- bashkim vlerash, për ri- BASHKIM te Kombit, me një emër te vetëm SHQIPERI, është veprim qytetar, bashkëkohor e kombëtar, përgatitje te mire populli im i qindra vjetarëve nder okupime te egra, nga vete fqinjët tanë TURQ E SERB, qe nuk do te kthehen kurrë me, mund te vijnë si miq, por jo kurrë me si ne te kaluarën, qe shkaktuan shume tmerre mizore e barbare mbi popullin tone qe sot po i përgatitet festes se madhe te një kuvendi mbare kombëtar si stabilizim te krejt BALLKANIT, qe dikush e donte fuqi baroti, e te trazuar, jo do tu themi njëzëri: duam Ballkan te stabilizuar me te gjitha trojet e ndara shume dinakërisht, Popullit tone i duhet sa buka vete RI-BASHKIMI

by: zc

[Fshatari]

Lufta e tretë ballkanike

Koço Danaj
Politika shqiptare ndodhet njësoj si në vitin 1914. Kështu deklaroi ambasadori i OSBE-së në Shqipëri, Wolvarth. Por duke u nisur nga fakti, se ai nuk është thjesht ambasador i OSBE, por është Gjerman, pohimi i tij është sa ogurzi, aq edhe orientues. (Në vitin 2001, kur shpërtheu, kryengritja shqiptare në Maqedoni, ambasador i OSBE ishte një amerikan, me emrin Robert Frouik. Por ishte shumë herë më me peshë se të gjithë ambasadorët e tjerë, amerikanë, apo të BE). Duket se i tillë është edhe Wolfarth përballë ambasadorëve të BE në Tiranë. Është ogurzi për arsyen se në vitin 1914, Shqipëria ishte tokë e askujt. Është orientues, sepse sot kemi një realitet tjetër, formalisht Shqipëria është tokë e shqiptarëve.
Realiteti politik panshqiptar
Edi Rama dhe Gramoz Ruci akuzojnë Sali Berishën dhe qeverinë e tij me anë editorialesh, faqesh facebooku dhe diskutimesh në Parlament se këtë që i ke bërë ti Shqipërisë, nuk ja ka bërë asnjë pushtues. Sali Berisha dhe Jozefina Topalli, nga foltorja e Parlamentit apo Çekia akuzojnë Edi Ramën dhe Partinë Socialiste si tradhtarë dhe celulë anti-europiane. (Ndërsa një raport racist që vjen nga Brukseli, përkëdhel Serbinë dhe Malin e Zi dhe satanizon Shqipërinë, Bosnjën dhe Maqedoninë. Më shumë ngjan me një Enciklikë papnore si në kohën Kalvinit apo të Martin Luterit). Bamir Topi që nga Stambolli, një shekull pas ardhjes në pushtet të xhonturqve, deklaron në kryeqendrën e tyre se shqiptarët nuk kanë të drejtë të bashkohen si të gjithë kombet europiane, por duhet të presin Brukselin. Njësoj si xhonturqit që para një shekulli, ju përgjigjeshin, Ismail Qemalit dhe Hasan Prishtinës kur ata kërkonin pavarësi nga Perandoria Otomane.
Hashim Thaçi dhe Atifete Jahjaga deklarojnë me megalomani se kemi vendosur sovranitetin në të gjithë Kosovën. Është i kënaqur me sovranitetin me helikopter. Megjithëse policët dhe doganierët e tyre fluturojnë me helikopterët e KFOR-it, ndërsa asnjë polic shqiptar nuk shkel dot në veri të Kosovës. Isa Mustafa fërkon duart me shpresën se në zgjedhjet e ardhshme do t’i mbetet pushteti në dorë. Ai nuk flet fare. Albin Kurti dhe Lëvizja Vetëvendosje hynë në parlamentin e Kosovës me Flamurin e Bashkimit me Shqipërinë. Por aktualisht po merren me editoriale dhe me përmbysjen e ndonjë kamioni serb. Shpëtim Idrizi, i mori mbi 60 mijë vota në emër të çështjes kombëtare, por aktualisht po mendon si të hyjë në qeveri me ndonjë post ministri, ndërsa çështjen kombëtare e ka shndërruar në çështje pronash individësh.
Ali Ahmeti mori një shuplakë të rëndë nga Nikolla Gruevski, i cili akuzoi Cervenkovskin se kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më tepër në vitin 2002. Megjithatë vazhdon të rrijë në qeveri me atë që kërkon të zvogëlojë shqiptarët, me atë që kërkon të ndërtojë të kaluarën maqedonase mbi të ardhmen e shqiptarëve. Menduh Thaçi kënaqet që dështoi regjistrimi dhe shpreson ta zërë ai vendin e Ahmetit.
Ku mund të fillojë lufta?
Ka disa vatra të cilat janë të gatshme për të ndezur zjarrin.
Vatra e parë është velur i Kosovës. Ajo është mbushur me barrikada. Atje ku ngrihen barrikada, do të thotë se po bëhen gati për luftë. Të gjithë e dinë këtë, por të gjithë flasin të kundërtën. Me përjashtim të shërbimeve sekrete. Po si mund të vijë deri tek lufta? Shumë thjesht, vetëm me një shkëndijë. KFOR dhe EULEX ndërhyn me forcë mbi barrikaduesit, qeveria serbe do ndërhyjë për të mbrojtur bashkëkombësit e saj, në ndihmë të Serbisë do shkojë Rusia.
Thjesht vetëm me një shkëndijë, nuk ndërhyn KFOR-i, por i thonë Qeverisë së Kosovës të ndërhyjë. Për ego pushteti, Thaçi dhe Rexhepi ndërhyjnë dhe përsëri ndërhyn Serbia. Shqiptarët e paorganizuar, dalin të humbur nga lufta, edhe në njerëz edhe në territore. Brukseli do të jetë dakord me këtë fund. Pse? Sepse shërbimet sekrete të Brukselit e dinë më mirë nga unë çfarë mund të ndodhë kur ngrihen barrikada, megjithatë, Brukseli e përkëdheli Serbinë duke i dhënë statusin e vendit kandidat. Brukseli e di shumë mirë që Bogdanovici dhe Stefanovici e kanë bërë veriun si shtëpinë e tyre, por përsëri e përkëdhel Serbinë.
Vatra e dytë mund të jetë Bosnja. Ka 13 muaj që nuk krijon dot qeveri qendrore, qeveriset pjesë-pjesë. Majtisti Dodik pritet të bëjë referendumin për shkëputje. Në ceremoninë e betimit të tij si president mori pjesë edhe Tadic. Brukseli e miratoi këtë veprim. Imagjinoni sikur në ceremoninë e betimit të presidentit të Kosovës të merrte pjesë Bamir Topi. Lukunia e ambasadorëve të Brukselit do ta ndalonte me të gjitha mjetet.
Vatra e tretë është Greqia. Krize totale, falimentim i pashmangshëm. E shmang vetëm lufta. Greqia po përgatitet të eksportojë krizën e saj totale. Por jo në trojet greke. Por në trojet shqiptare dhe maqedonase. Cili do të jetë preteksti? Regjistrimi i popullsisë në Shqipëri. Po ku? Jo në Sarandë, jo në Gjirokastër, ndoshta në Himarë, ndoshta në Korçë. Do akuzohet qeveria Shqiptare se ka falsifikuar të dhënat e regjistrimit dhe do nxiten një apo disa grupe njerëzish të fillojnë trazirat. Pse jo, edhe me barrikada. Brukseli nuk të ndëshkon kur ngre barrikada. Për më tepër kur ngre barrikada përballë shqiptarëve. Veriu i Kosovës është shembull i qartë se si vepron Brukseli.
Ose ne trojet maqedonase, në Krushevë ku pretendon se ka një minoritet grek. Anulimi i regjistrimit nga Gruevski, e ka shtyrë në kohë përdorimin e këtij preteksti, por nuk e ka fshirë.
Vatra e katërt është Maqedonia. Një ditë, Gruevski do ta bëjë regjistrimin, do falsifikojë numrin e shqiptarëve. Ai e bëri të qartë synimin e tij kur tha se Cervenkovski kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më shumë, që do të thotë se do regjistrojë 120 mijë më pak. Ai e di se problemi i emrit, është thjesht një pretekst i Brukselit. Në gjendjen në të cilën ndodhet Greqia, mjafton vetëm një telefonatë e Merkelit dhe Papandreu e zgjidh për tre sekonda absurdin e emrit. Por Merkel, nuk e bën telefonatën dhe Gruevski e di arsyen reale. Gruevski nuk do të lejojë që kurrkush në Maqedoni të regjistrohet grek, as ne Krushevë. Shqiptarët do rezistojnë, do kundërshtojnë, por të paorganizuar dhe Gruevski do ti vrasë siç i vrau në Brodec apo Haracinë.
Dhimbja e së vërtetës është më e lehtë se dhimbja e mashtrimit
Çfarë shkrova është një prognozë bazuar mbi fakte të vërteta. Natyrisht jo të plota. Të plota ato janë në dosjet e shërbimeve sekrete që operojnë në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, Bosnjë, Greqi, Uashington, Moskë apo Bruksel. E vërtetë është kriza totale e BE. Dhe kësi lloj krizash, kanë si alternativë zgjidhjeje edhe luftën. Por është edhe mashtrimi i Brukselit që na dërgon rekomandime, por që në realitet ka vdekur, qëkur vendin e Barrosos e ka zënë dyshja Merkel-Sarkozy.
A ka rrugëdalje?
Natyrisht që ka. Por ajo është vetëm një. Tre shqiptarë mëndje ndritur, të quajtur Mehmet Konica, Filip Noga dhe Rashi Dino, në Memorandumin drejtuar mbledhjes kolonialiste të Londrës në Janar 1913, midis të tjerash i shkruanin se: Po t’i pengoni shqiptarët që të bashkohen, ne ju njoftojmë se ky rajon nuk do të ketë paqe për një shekull. Londra i pengoi shqiptarët duke i copëtuar në mënyrë kriminale dhe për një shekull, rajoni nuk pati qetësi. Pra zgjidhja është e thjeshtë për Brukselin dhe Uashingtonin: Zëvendësoni boshtin Beograd-Athinë, me Trekëndëshin Beograd-Tiranë-Athinë, lejoni, Shqipërinë Natyrale. Vetëm atëherë, vatrat e zjarrit do shuhen. Boshti që krijuat për gati një shekull prodhoi kriza dhe luftë. Pirostija stabilizon rajonin, por ndihmon, edhe Brukseli do jetojë në paqe.
Derisa sa arbitra ndërkombëtarë të binden për këtë, shqiptarët duhet të marrin masa që lufta: E para: Të mos fillojë nga ata, E dyta: të mos fillojë në troje shqiptare. E treta: Të mos fillojë deri në 28 Nëntor 2012. Wolvarth kur pohoi se politika shqiptare është si në vitin 1914, na ndëshkoi, por edhe na orientoi.
(Autori është kryetar i Lista për Shqipëri Natyrale dhe drejtor i Institutit të Prognozave Rajonale)
________________________________________________
http://www.telegrafi.com/?id=26&a=4314
_________________________________________________
Kryetari i komunes se Mitrovices, Avni Kastrati :
“Në ditë në vijim duhet të jemi shumë më të angazhuar dhe syçelë të gjithë, pasi që pritet që situata të eskalojë për shkak se serbët kanë paralajmëruar se do të kundërshtojnë KFOR-in nëse ndërmerr masa për largimin e barrikadave. Patjetër duhet që të përkujdesemi për sigurinë e qytetarëve jo serbë që jetojnë lagjet veriore, të cilët deri tash janë treguar shumë të durueshëm dhe nuk kanë rënë pre e provokimeve të ekstremistëve”, ka thënë Kastrati.
__________________________________________________ ____
http://www.telegrafi.com/lajme/kastr...e-2-17752.html

[Domira]

Demokracia dhe komunikimi politik (1)

Adem BEHA
Thelbi i sistemit demokratik nuk është pushteti, as monologu, por qytetari dhe dialogu i qytetarit me të ngjashmit e tij. Pushteti në demokraci ka një status të veçantë, është i definuar qartë, dhe sa më i kufizuar që është ai probabiliteti për të abuzuar me të është ma i vogël. Dialogu është thelbi ekspozues i demokracisë, përkatësisht përmes tij konvertohet pushteti në autoritet dialogues, ku qytetarët realizojnë vetveten e tyre dhe të tjerët në komunitet. Derisa dialogu është pjesa thelbësore, jo çdo dialog dhe komunikim shtrohet si duhet. Reklama politike është njëra prej formave komunikuese dhe, në të njëjtën kohë, manipuluese masive e qytetarëve.
Demokracia
Demokracia do të duhej të siguronte (funksioni normativ) disa kushte që vet konceptualizmi i saj të mos shtrembërohej. Një prej këtyre kushteve që demokracia siguron, dhe do të duhej të siguronte, që shekullarizmi i politikës e bëri të mundur atë, është konvertimi i statusit të pushtetit. Pra, siç thotë Claude Lefort, në demokraci pushteti del si një vend i zbrazët: atë s’mund ta mishëroj më asnjë individ,organ apo parti,askush s’mund të jetë bashkesubstancial me të. Pushteti,sipas kësaj pikëpamje shihet qartë se është një “tokë e askujt”.
Pra, kjo nënkupton se demokracia nuk i jep askujt një pushtet premordial-hyjnor në aspektin kohor. Ata që janë aty, përkohësisht (pushtetarët), janë sepse i janë nënshtruar një procedure periodike, përndryshe nuk do të ishin ose nuk do të ishte vet demokracia. Kjo lidhet me atë që thotë Talcott Parsons se: pushteti në politikë është si paraja në ekonomi, ata që e kanë pushtetin e kanë për një periodë të shkurtër dhe qëndrimi i tyre aty (aludohet posti) varet nga rezultatet e punës së tyre dhe vlerësimi që do t’u bëhet këtyre rezultateve nga zgjedhësit. Në këtë linje argumentimi,sikurse ekomomistët që konkurrojnë dhe pushtojnë tregje per te fituar para, ashtu edhe politikanet konkurrojne per pushtet ne “tregjet politike”apo te quajtura ndryshe zgjedhje periodike. Pra,qeverisja demokratike është e kufizuar në planin kohor nëpërmjet zgjedhjeve periodike demokratike dhe mundëson shpëtimin e pushtetit nga monopoli .Kjo realizohet si rezultat i reflektimit të dialogut në mes të dy subjekteve pronare të të drejtave dhe detyrave politike.
Dialogu është kushti sine qua non nëpërmjet të cilit njerëzit e realizojnë esencën e tyre ne demokraci. Kjo do të thotë që njerezit nuk mund të qeverisen para se të debatojnë lidhur me formatin dhe rregullat e lojës së qeverisjes. Ky dialog vice-versa, pra ka të bëjë me justifikimin e aktivitetit politik dhe, në planin koheziv, lidhet me një kontekst më të gjerë. Pra, konteksti në fjalë siguron që politika në vetvete të mbart një infuzion demokratik dhe në mënyrë permanente të justifikohet para nje opinioni publik real, e jo fiktiv apo sic njihet ndryshe publik fantazem. Për të qenë e realizuar kjo në rrafshin horizontal-praktik, më tej, shtron nevojën e krijimit të një opinioni të edukuar që gjykon politikën dhe që është i aftë të dekodojë fjalorin politikë. Më saktësisht, kjo lidhet me domosdonë e një telepubliku aktiv që është barometri kryesor i legjitimitetit.
Demokracia e shpreh ekzistencën e vet përmes një teknike të përsosur, pra teknikës së arsyetimit të aktveprimeve politike. Arsyetimi i aktveprimeve politike në raport me qytetarin ordianar është pazgjishmërisht i lidhur me legjitimitetin e atyre veprimeve. Ky legjitimitet ka të bëjë me kapacitetin e sistemit politik në fjalë për të prodhuar veprime ,të cilat qytetarët do t’i konsideronin legjitime dhe të drejta. Premisa parësore në këtë linjë diskursi është se, në demokraci e drejta është jashtë sferës së pushtetit dhe nuk del e dhëne njëherë e përgjithmonë. Pra, në këtë proces kërkimi, akterët politikë të këtij sistemi (politikanët, partitë politike) kërkojnë legjitimitet përmes debatit, përkatësisht komunikimit. .Fusha (hapësira) ku kërkohet ky legjitimitet është publiku ,kurse koha më e përshtatshme për aktorët e skenës politike (telepolitikanët) në kërkim të këtij legjitimitetit është fushata parazgjedhore.
Megjithëse politikanët reduktojnë kërkimin e legjitimitetit në një akt elektoral. Legjimiteti nuk duhet të shihet në këtë prizëm, si një akt, sepse edhe si i tillë nuk është. Legjitimiteti nuk paraqet një akt kërkim që e gjejmë njëherë e përgjithmonë. Ai duhet, dhe do te duhej të kërkohej vazhdimisht për faktin e thjeshtë se, veprimi politik (veçanërisht sot) është veprim i komunikuar, e për më tepër, i mediatizuar. Në këtë kontekst, pushteti (që është synim i aktereve politike) për të qenë legjitim duhet ,ose do te duhej qe vet pushteti të krijon kushte, siç thote LEFORT, ku do të debatohej përkundrejt tij mbi legjitimen dhe jolegjitimen. (vazhdon)

[Domira]

Demokracia dhe komunikimi politik (2)


Komunikimi politik
Për ta kuptuar komunikimin politik (gjuhën e pushtetit ose gjuhën e atyre që e synojnë atë), që është një komunikim veprimi dhe që lidhet drejtpërdrejt me atë që Edellman e quan politikë simbolike, duhet ta shqyrtojmë realitetin politik. Realiteti politik ,sipas tij, është një realitet i dyfishtë. Pra, të gjitha veprimet politike ndahen në mes të dimesionit instrumental dhe dimesionit ekspresiv. Dimensioni intrumental (vlera nominale) i realitetit politik karakterizohet përmes efekteve të vërteta të veprimeve politike, kurse dimensioni ekspresiv-shprehës (vlera simbolike) karakterizohet me simbole që iu servohen publikut në mënyre të fabrikuar. Pjesë e këtij komunikimi ,që është karakteristikë e politikës simbolike, janë p.sh: stemat partiake,himnet ,flamujt, karizma e politikanit, buzëqeshjet koinciduese, shtrëngimi i duarve etj. Dimensioni ekspresiv i veprimit politik është i lidhur pazgjidhshmërisht me politikën simbolike dhe është sine qua non për ta kuptuar komunikimin politik në rrethanat konkrete. Dhe, për më tepër, të dyja këto dimensione lidhen me mediat dhe rolin e tyre.
Në këtë sens, ne jemi te prirë të pyesim: a është politika simbolike produkt i nënshtrimit mediatik, pra a bëhet fjalë për një politike të “mediatizuar”, të nënshtruar nga mediat, që gjithnjë e më shumë po e humbë kuptimin e saj (sidomos gjatë fushatave zgjedhore, ku rregullat vendosen nga mediatorët)? Pra,pyetja e mësipërme sikur ofron edhe gjysmën e përgjigjës. Politika simbolike ,se pari, është realitet i çdo shoqërie politike që nga fillimi i veprimit politik. Së dyti,politika simbolike bashkëkohore ka marrë një proporcionalitet të zhdrejtë në tërësinë e realitetit politik sot, pra ka një proporcionalitet të zhdrejtë në raport me dimensionin instrumental (veprimet konkrete politike) dhe, për më tepër, janë krijuar simbole të reja për shkak të veprimit të instrumenteve mediatike , që shpesh quhet edhe pushtet masmediatik.
Në realitetin faktik, simbolet përdoren për ndërmjetësimin politik ndërmjet akterëve politik (politikanëve,partive politike etj) dhe telepublikut përmes reklamave mediale. Këto reklama mund të pasqyrohen si manipuluese, ku qytetari mund të humbë aftësinë e tij dalluese në këtë konfuzion të mjegullt dhe, pse jo, manipulues në përcaktimin e nevojave të tij. Metaforën e reklames e përdor edhe J.Schumpeter, përfaqësues i demokracisë minimaliste, ku politikanët i vendos në te njëjtën paralele me tregtarët dhe, sipas tij, që të dy e përdorin reklamën për të prekur indin emocional , emotiv, impulsiv te qytetarit përkatësisht konsumuesit te politikës. Qytetari/konsumuesi politik posa hynë në fushën e politikës, për shkak të mungesës së analizës së tij politike, gjykon ne mënyre fëmijërore. Kjo më sipër lidhet me një performancë të ulët mendore të qytetareve në raport me politikën , thote Schumpeter.
Pra, shikuar në këtë linjë diskursi mund të afirmohet se politika dhe telepolitikanët (pra, këtu bëhet fjalë për prezentuesit e politikës, jo politikbërësit) janë shumë të shkëputur nga realiteti esencial, duke substituar agjendat politike me inskenime mediatike (apo bashkërënduar ato), dhe duke krijuar imazhe të paqena dhe identitete fiktive (sidomos gjatë fushatave parazgjedhore) ,e që e tëra akordohet me një telepublik politikisht pasiv dhe që e kupton pakë apo aspak politikën. Pra, shikuar në total, këto agjenda të bashkrënduara me inskenime politike ngjasojnë si një katalog, recept, kod apo plan hyjnor që zbatohen ose synohet të zbatohen në tokë. Parë si tërësi këto agjenda premtimesh përmbajnë: fjalë, intelektualizma, simbole, fraza josubstanciale, premtime, supozime, dispozime për një botë tjetër, pra që ndoshta në intezitet ka të bejë me “maninë e përsosshmërise” së Sartorit apo utopinë e Tomas Morit.
Megjithkëtë, mund te konkludohet se politika simbolike është e pashmangshme për çdo realitet politik, nëpërmjet së cilës telepolitikanët janë në gjendje të socializojnë dhe formojnë një vullnet politik. Akterët politikë me anë të kësaj politike simbolike reflektojnë emocionet e publikut, e që e tëra vis a vis ngërthen atraktivitet, pse jo shpesh herë, edhe zbavitje, edhe pse nga politika kërkohet pergjegjësi, seriozitet, e jo zbavitje. Meqenëse politika është komplekse për shumicën e qytetarëve, pra një sistem me shumë të panjohura, themi ne, prezentimi i politikës para opinionit publik bëhet në formë ritualesh, stereotipesh, skemash, simbolesh që përgjithësisht janë të pranuara nga publiku. Përderisa politika simbolike paraqitet si politikë simbolesh, ritualesh, pak a shumë të kuptueshme, thotë Jens Tenschner, simbole që janë publikisht të pranuara nga realiteti publik, veprimi politik mbetet në terr prapa skenës së mediave.
Pra,demokracia është një teknikë politike që kërkon një tërësi kushtesh. Konvertimi i statusit të pushtetit, ose formula gjithë pushteti askujt, minon mundësinë për të abuzuar me pushtet, dhe është thembra e Akilit në një shoqëri politike parademokratike. Dialogu ekspozon kushtin thelbësor që ushqen demokracinë me legjitimitet, dhe fusha ku kërkohet ky i fundit është opinioni publik, kurse koha më përshtatshme është fushata parazgjedhore. Telepolitikanët reklamojnë produktet e tyre me ane te komunikimit simbolik ose instrumental, dhe ky komunikim mund të jetë sa manipulues, për shkak te mosveprimit politik (ose veprimit retorik) aq edhe produktiv, për shkak se ata iniciojnë pjesëmarrjen aktive të qytetareve në procesin vendimmarrës. Ekzistimi i një opioni real që do te kontrollonte “produktet’’e telepolitikanëve mbetet, si duket, detyrë permanente e shoqërive demokratike.

[Zero Cool]

Enterococcus faecalis dhe infektimi shoqëror

Nga FAHRI XHARRA
Nuk e di as vetë se si më erdhi në mendje të bëj një krahasim të infektimit mendor të shoqërisë sonë shqiptare, me një infektim trupor që vjen nga një baktere e quajtur Enterococcus faecalis. E gjeta ngjashmërinë në shumë aspekte.
Të shkojmë rradhazi. Enterococcus faecalis është një baktere gram-pozitive, e palëvizshme dhe e rrumbullakët. Kërkoj falje nga mjekët që po u ndërhyj në shkencën e tyre, por kjo m’u duk mënyra më e mirë të shpjegoj dhe të godas një infektim shoqëror, nga një baktere e njohur.
Enterococcus faecalis, shkurt “koki” mund të gjendet i vetëm apo në çift që më së shpeshti haset në zorrën e trashë të njeriut. “Koki” mund të krijojë infektime të cilat mund të jenë kërcënuese edhe për jetën.
Si mund ta përshkruash qëndrimin mohues, nihilist të disa individëve nga disa rangje të shoqërisë shqiptare përpos se një infektimi nga një Koki?
Është për t’u habitur një frymë e tmerrshme që i ka pushtuar historianet shqiptarë, për të gjetur tek çdo monument të kombit “njolla të zeza” (A.B.). Nga u vijnë idetë për të njollosur çdo gjë të vlefshme të kombit? Sigurisht që “Koki” iu është futur në trup dhe si baktere e tillë që është, sjell infektime të mëdha në të tërë kombin.
Mandej në literaturë lexova: “Kolonitë e baktereve Enterococcus Faecalis shumohen dhe jetojnë nëpër zorrët e të gjithë njerëzve, menjëherë pas lindjes së tyre, por shndërrohen në sëmundjeprurëse (patogjene) në raste të caktuara që i kalon njeriu. E njëjta edhe me “Kokit” e shoqërisë shqiptare. Atëherë kur jemi më të nevojshëm të kemi një shëndet të plotë për një ardhmëri e cila na ballafaqon, kolonitë e “koki”-ve tonë fillojnë të rrëmbejnë pjesën më të ndritshme të historisë sonë, të të mëdhenjve tanë që kanë krijuar epoka e që krijojnë nder për kombin dhe në mënyrën më tinëzake e gërryejnë shëndetin e kombit me të gjitha infektimet e mundshme.
“Simptomat e Enterococcusve janë ethet, infektimet e kanaleve të urinës, gjer te infektimet me plagë të hapura… Simptomat e tjera janë edhe ulja e shtypjes së gjakut, rritja e rruazave të bardhe në gjak, frymëmarrja e shpeshtuar dhe konfuzioni mendor”.
Çfarë bashkë-rastësie me gjendjen e shoqërisë sonë mbarëkombëtare!

Nëse dikush e kërkon ndërrimin e historisë, a nuk shkaktohet konfuzion në mendjet tona?





Nëse dikush e mohon prejardhjen shqiptare të Skënderbeut dhe Nënës Terezë, a nuk të shkakton ky mohim një shpeshtim të frymëmarrjes, shpeshtim i cili nuk të lë të marrësh frymë?
Kur Kadareja, Fishta mohohen si të tillë, dashur padashur të rritet numri i rruazave të bardha të gjakut, shenjë kjo që një infektim i rëndë është futur në trup.
Kur ulet shtypja (presioni) e gjakut, njeriu rrezikon të mbetet pa jetë dhe mohimi i vetvetes nga mohuesit tanë, e që nuk janë të pakët në numër, po na e rrezikon jetën e kombit dhe njohjes ndërkombëtare të tij.
“Enterococcus faecalis është një bakter me aftësi të madhe qëndrueshmërie. Mund të mbijetojë një kohë shumë të gjatë në kushte të ndryshme të rrethit (ambientit).Merrni me mend, mbijeton 90 ditë në lirin e ndotur, 77 ditë në papastërti të ndryshme, 180 ditë në djathë dhe disa vjet në minus 70 gradë Celcius”.
Prapë, krahasimi i mrekullueshëm me “kokit” tanë. Të fshehur në njëqind mënyra, të tjerë të treguar si luajalë të çdo regjimi, të tjerë të rezistueshëm nëpër burgje, të tjerë duke i shfrytëzuar të mirat dhe më të mirat e shoqërisë me grada universitare dhe akademike, sot e gjetën trupin tonë, falë një klase të paaftë politike për ballafaqim me rreziqet e fshehura; e gjetën shoqërinë tonë pa imunitet ndaj sëmundjeve, pa qëndrueshmëri ndaj baktereve dhe “kokit”. E filluan kolonizimin e tyre me të pavërteta, me mohime, me shtrembërime, me nihilime.
Të gjithë po i shohim fanatizmat fetare të nxitura nga jashtë, të cilët në çdo moment e presin “kohën e tyre”, të gjithë jemi të vetëdijshëm se një cunami është duke u përgatitur. Cunami nuk kalon lehtë e pa pasoja. Cunami është një dridhje toke e përzier me valë të mëdha e të larta deti, të cilat shkatërrojnë çdo gjë që hasin para vetit. S’di se po i flas disa gjëra të cilat të gjithë i dimë?! Por Konica thoshte se pendimi i vonuar është i kotë. Pendimi i vonuar të jep vetëm mundësi të pendohesh, asgjë më tepër.
“Kokit” e përdorin logjikën e kundërshtimit dhe mohimit të së vërtetës pa prova, pa fakte, pa realitet, e përdorin alibinë e paracaktuar të qëndrimeve nihiliste të skajshme të tiveta për të çuar mendjen e të gjithëve në anarki.
Kurse, për të realizuar qëllimet e tyre të errëta, të pabindshme dhe të paarsyeshme, me shkrimet e tyre krijojnë kushte për krijimin e anarkisë morale dhe që është mjeti i vetëm që e kanë njerëzit të cilëve u mungon logjika në kohë të caktuar.
Sipas koncepteve të njohura gjithmonë, në themel të bashkëveprimeve të shumëfishta në shoqëri qëndrojnë interesat. Interesat mund të jenë politike, të fuqisë në pushtet, ekonomike, morale e shpirtërore e, në rastin konkret tonin, më shumë se kurrë interesat gjithëkombëtare. Në rastin e “kokive”, normat morale përjashtohen nga rregullat e përgjithshme, duke vepruar me metodologjinë nihiliste të të menduarit dhe me metodologjinë absurdiste të të vepruarit…
Të nihilosh margaritarët e kombit, Kadarenë, Nënën Terezë, Gjergj Fishtën, Skënderbeun, të nihilosh çdo gjë të mbarë të këtij populli, nuk mund të quhet ndryshe vetëm se një idiotizëm i paramenduar me qëllime afatgjata antikombëtare të “kokive”.





Kush janë këta dhe kë përfaqësojnë me gjithë këtë egërsi dhe pse? Pse e mohojnë “faktin që robëria turke e ka cenuar rëndë zhvillimin natyror të popullit tonë? Pse për qëllimet e tyre infektuese e mohojnë “që shqiptarët, duke u shkëputur prej Evropës, u vonuan apo humbën krejt në zhvillimin e tyre material, ekonomik, kulturor, qytetërues”? Pse e mohojnë që ajo kohë “na e humbi identitetin shpirtëror dhe kulturor”? E, tani, mundohen të na bindin ne dhe botën se gjoja paskemi identitete të copëtuara dhe të izoluara shqiptare.
“Kokit” konsiderojnë se Nëna Terezë nuk përfaqëson popullin shqiptar, sepse sipas tyre njeriu është prodhim i kulturës, një sistemi vlerash, besimi dhe traditash, që në rastin e Nënës Terezë nuk kanë të bëjnë aspak me vlerat, traditën dhe besimin e popullit shqiptar. Me këtë pozicionim, “kokit” janë në përputhje të qartë me pozicionimet serbe përsa i përket katolikes shqiptare.
Ne na duhet diçka që të shërbejë si mbërthyese, si kapëse që nuk lë të shkoqet asgjë nga trungu gjithëshqiptar. Mbërthimi kombëtar ka qenë gjithmonë i nevojshëm dhe kokave të ndërsyera nga një pikëpyetje e madhe duhet t’u japim rastin që të vetmbërthehen e të mos lejojnë t’i kundërvihen interesit madhor.
“Nacionalizmi shqiptar nuk lindi si një dëshirë e domosdoshme për çlirim nga Turqia, siç ndodhi me nacionalizmin grek ose serb,” po na thonë “të tanët”. Si lindi pra ai nacionalizëm i yni?
“Perandoritë e mëdha gjatë qëndrimit të tyre plogështojnë dhe shkatërrojnë fuqinë e vendësve që ata i kanë pushtuar… dhe kur ata dështojnë në gjithçka, shkon në shkatërrim dhe vendësit kthehen në pre të vetvetes” (Bakon). Dhe me këtë pak a shumë shpjegohet qëndrueshmëria e skajshme në “dokrrat” e tyre.
Studiuesit e gjenetikës kanë ardhur në përfundim se bakteri i lartpërmendur është aq i qëndrueshëm ndaj shumicës së antibiotikëve falë fluiditetit të përbërësve gjenetikë të tij dhe në këtë mënyrë e kanë një aftësi të madhe të ndërrimit të ADN-së që u shërben për rritjen e aftësisë së tyre infektuese dhe qëndrueshmërinë ndaj antibiotikëve.

[Naki]

Pa Berlinin – s’ka Bruksel!


Beqë Cufaj

Fundjavën e kaluar, në Berlin qëndroi presidenti i Serbisë, Boris Tadiq. Ishte i ftuar për të marrë pjesë në Kongresin e rregullt të Partisë Socialdemokrate të Gjermanisë (SPD). SPD është në opozitë dhe do karrigen e kancelares. SPD, po kështu, ka qenë gjithmonë më e afërt me DS-in e dikur Gjingjiqit dhe tash Tadiqit. Mediet serbe, në prag të shkuarjes por edhe gjatë qëndrimit të Tadiqit atje, spekulonin nëse Tadiq do të takohej me kancelaren Merkel.
Por Merkel duket që nuk gjeti (apo nuk deshi të gjente) ca minuta për një takim me të parin e Serbisë. Jo pse ai ishte i ftuar i kampit më të madh opozitar gjerman. Por pse ajo ka punë më të mençura dhe koha e saj, sidomos këta muaj, është tepër, tepër e çmuar. Tekefundit, kancelarja, por edhe ministri i saj i Jashtëm, Westerwelle, tashmë Serbisë, Beogradit, Tadiqit, ia kanë vënë vijat e kuqe kur është fjala për Kosovën. Westerwelle është ministri i vetëm i Jashtëm i një shteti të BE-së që pati vizituar pikat 1 dhe 31.
Gjermania ka pasur angazhimin më të madh në konfliktin e barrikadave dhe vetë fakti që komandantët e KFOR-it janë pjesëtarë të "Bundeswehr"-it, tregon që ky vend mbron interesat e veta drejtpërdrejt të prekura në këtë konflikt. Janë edhe një mori shkaqesh tjera pse Berlini dhe sidomos Zyra e Kancelares dhe Ministria e Jashtme kanë "ndezur" motorët kur konflikti në kufi është në pyetje. P.sh., kemi faktin që Gjermania vazhdon me SHBA-të të jetë donatori më i madh në Kosovë.
Që populli, qytetarët e Kosovës kanë më tepër se një admirim për këtë vend... Pa lënë anash këtu nuk mundemi as faktin që nëse për Hashim Thaçin ende ka rezerva të theksuara (dihet pse!), kjo nuk vlen edhe për ministrin e tij të Jashtëm, Enver Hoxhajn, i cili në kryeqytetin gjerman, si gjermanofolës, gjithnjë është një mysafir i mirëseardhur.
Por, përkundër krejt këtyre argumenteve, besoj që Berlini thjesht do që Ballkani më në fund të rehatohet dhe të fillojë një herë me normalitetin e pastaj me proceset e integrimeve të mirëfillta evropiane. Nëse kësaj i shtojmë edhe atë që sidomos lojërat serbe nuk pinë më ujë – në një Gjermani të rryer dhe të rritur me konflikte kufijsh dhe dekada barrikadash e muresh (mes dy Gjermanive gjatë Luftës së Ftohtë), atëherë nuk ka si të mos kuptohet tronditja e përgjithshme serbe e sidomos ajo e Tadiqit për fjalët e kancelares Merkel në Beograd dhe së fundmi edhe në Bundestag.
Fakti që Këshilli i Ministrave të Jashtëm të BE-së nuk gjeti konsensus për dhënien e kandidaturës së Serbisë për BE-në tregon që ka dallime të thella në BE rreth kësaj çështjeje. As propozimi i Vjenës për "provën" disamuajshe që do t’i bëhej Beogradit nuk u pranua nga Gjermania, por edhe Britania e Madhe. Të gjetur në panik, serbët dhe sidomos Tadiqi, në numrin e së enjtes së "Frankfurter Allgemeine Zeitung" (FAZ) bënte sprovën e tij të fundit për të ndërruar qëndrimin e kancelares gjermane. Por, ky editorial nuk paraqet gjë tjetër pos retushimit të clisché-ve të moçme serbe me pak gjizë kërcënimi të stilit "po s’na pranuat... do të kthehen nacionalistët" në pushtet.
Por, ky dhe këso argumentimesh, përkundër përpjekjeve më se inteligjente të Tadiqit të futet edhe në opinionin gjerman me presione mediale, zor që do të pijë ujë. Merkel, kjo gjë dihet, kur e ka një qëndrim edhe e mbron atë.
Kështu do të ngjajë edhe sot në Bruksel. Ose, që të jemi edhe më të saktë – sonte. Sepse, që të jemi të sinqertë, por edhe ta ndajmë këtu këtë brengë, Ballkani do të jetë vetëm njëra nga pikat e rendit në këtë samit. Pas asaj të madhes, të vështirës, të rrezikshmes, frikësueses – pra mbrojtjes së valutës euro. Aty, Merkel do të ketë fjalën kryesore.
Të mos dyshojmë që e njëjta gjë do të ngjajë edhe kur dhënia ose jo e statusit të kandidatit Serbisë është në pyetje.
E, për të mos u harruar, këtu janë edhe shqiptarët. Shqipëria as që do të jetë temë, sepse s’i ka plotësuar kushtet. Kurse Kosova... Kosova mbase do ta marrë Udhëzuesin, por kjo nuk paraqet lajm as temë. Sepse është Serbia – e mori apo jo statusin – ajo që edhe këso radhe bëri politikën e saj. Edhe në kurrizin tonë.
Dhe, kjo falë lëshimeve e "lëshimeve" të politikanëve tanë që duket ende s’e kanë kuptuar se ku dhe me kë duhet të fotografohen para se të shkojnë në Bruksel... Gjithsesi, Çitaku dhe Rexhepi këtë gjë e kanë bërë në Berlin – por ja që shefi i tyre, Hashim Thaçi, ende vazhdon ta ëndërrojë vizitën e tij atje. E pa Berlinin, sot është më se e qartë – s’ka Bruksel!

[Zero Cool]

Pse na quajnë brez i lodhur?!


Ju të sotmit jeni brez i lodhur”,- shprehje kjo e stërdëgjuar për ne gjimnazistët. Nuk lënë rast t’u shpëtojë nga duart për të na e vënë ne dukje këtë të “metë” tonën, prindërit, gjyshërit, mësuesit dhe çdo i afërm i yni. Një shprehje kjo që pak nga pak po bëhet pjesë e përditshmërisë sonë. Faktikisht, lodhja është përcaktimi i duhur i gjendjes në të cilën ndodhemi momentalisht. Ne maturantët mesa duket po e vuajmë disi më shumë. Të gjendur midis shkollës, kurseve të ndryshme, aktiviteteve te panumërta dhe stresit të sistemit të ri, e vetmja gjë që mund të ofrojmë në fund të ditës janë sytë e rraskapitur që mezi presin shtratin. Por pavarësisht këndvështrimit tonë, prindërit gjejnë një tjetër shkaktar. E ka fajin interneti. Teknologjia e përparuar po na dembelos përditë e më shumë. Orët e gjata që i kushtojmë qëndrimit para kompjuterit janë lodhja jonë e stërmundimshme. Në të vërtetë, pavarësisht shkaqeve, ajo çka ka rëndësi është se ku do të na çojë kjo lodhje.
Ndonjëherë na ndodh të na hipë një dëshirë për të mos bërë asgjë. Dëshirë kjo që dhe kur plotësohet, nuk na fal rehatinë e kërkuar. Nuk arrijmë të gjejmë vullnet për të bërë diçka të dobishme. Plogështia është mikja më e mirë e ditës tonë. Dita nis me një përtesë për t’u ndarë nga shtrati, vazhdon me një bezdisje për të qëndruar në shkollë dhe një luftë mbijetese për të mësuar. Në bisedat tona, ndodh që të dëgjosh sa lodhje përjetojmë dhe nga njerëzit të cilët na rrethojnë. Tingëllon çuditshëm, duke menduar se pa individët që bëjnë pjesë në jetën tonë, asgjë nuk do të ishte kështu siç është. Por ja që ndodh ndonjëherë të duam të shkëputemi nga çdo gjë, nga të menduarit, të shkruarit, të folurit, të ndenjurit, të parit, të mësuarit, e shumë e shumë procese apo veprimtari të tjera të cilat veç na lodhin. Vallë i shpenzojmë realisht të gjitha energjitë tona, saqë arrijmë limitin e tyre dhe na ngelet veç të sforcohemi…Apo kjo është një tjetër epidemi e adoleshentëve të kohëve moderne.
Ndoshta alternativa e epidemisë qëndron disi më shumë. Gjithë këto “punë” që duhet të kryejmë brenda një dite dhe një kohë tepër e shkurtër në dispozicion, sigurisht që do të ofrojnë lodhje. Por problemi qëndron se ne lodhemi vetëm duke menduar dhe kështu shuajmë shpresat për të nisur vrullshëm punën që na pret. Lodhje që origjinën e gjen tek stresi. Stres për paraqitjen, shkollën, marrëdhëniet me të tjerët, “dashuritë” e momentit, pakënaqësitë, dëshirat e paplotësuara, çmenduritë e moshës e plot elementë të tjerë po na bëjnë ne “brezin e lodhur”. Prindërit gjenden të tmerruar para këtyre fakteve. Për ta është e tepërt të dëgjojnë fëmijët e tyre ta përshkruajnë të tillë, gjendjen emocionale që përjetojnë. Stresi që çon në lodhje, i shkaktuar nga këto arsye, është absurditet në sytë e tyre. Ata i tremb mendimi se si do ta ndërtojmë ne të ardhmen tonë. Sa të aftë do të jemi ne bijtë e tyre t’u bëjmë ballë sfidave sfilitëse e të panumërta të jetës? A do të arrijmë vallë të përmbushim çdo detyrë apo dëshirë për të treguar se realisht jemi të zotët e vetes? Mbi ç’baza do ta krijojmë botën e marrë hua që duhet të trashëgojmë tek pasardhësit? Ç’shembull do të jemi ne për filizat tanë? Janë kaq shumë pyetje para të cilave prindërit tanë tremben.
Potencialin tonë mesa duket nuk po e tregojmë aty ku me të vërtetë duhet. Pse nuk tregojmë lodhje për të konsumuar një kafe me shokët tanë apo për të shkuar në një party? Pse duhet të na lodhin të tjerët, kur fare mirë mund të na ndihmojnë në zhvillimin tonë? Pse duhet të mendojmë me pesimizëm pikërisht tani kur na duhet një forcë e pashtershme për të vendosur pikat mbi ‘i’ në jetën tonë? Pse e lëmë kohën të iki kur e dimë fare mirë se nuk kthehet më dhe sa i dobishëm është çdo sekondë që kalon? Kaq shumë pyetje të cilave lehtësisht mund t’iu japim përgjigje. Lodhja në realitet nuk është gjë tjetër veçse një iluzion në mendjen tonë ende të pakalitur plotësisht. Një justifikim i kotë për të vazhduar monotoninë e mërzitshme qe po na mbyt. Mendoj se jemi te lodhur vetëm nga mosdituria për t’i dhënë vetes dhe shoqërisë në të cilën bëjmë pjesë, diçka frytdhënëse që do të plotësojë figurën tonë. Ka ardhur koha t’i lëmë mënjanë këto mendime dhe të përveshim mëngët që të punojmë për të mos ndjerë këtë lodhje. Askush nuk ka përfituar nga ankimi dhe përtacia e kotë. Aq më tepër kur ka kaq shumë punë për të bërë. Atëherë do të shohim se dhe stresi do të marrë fund. Do të biem rehat nga thënia “brez i lodhur” dhe do t’u heqim merakun prindërve për të ardhmen që na pret. Sa më shumë gjëra të lësh pas dore, aq më shumë do të kesh për të bërë nesër. Ne nuk dimë ç’na pret nesër, ndaj pak vigjilencë dhe punë e paraprirë do të jetë një komoditet i dobishëm për ne. Ka ardhur koha t’i lëmë mendimet dhe fjalët dhe të fillojmë të veprojmë. E sigurt që nesër do të zgjohemi me më shumë energji dhe patjetër të çlodhur…

*një gjimnaziste *

[Zero Cool]

Mjerisht në jetën dhe botën joreale të këtij realiteti e ambienti politik, sot mund te jepen vlerësime dhe deklarime nga më të ndryshme, e sidomos kur oponenti konceptual politik nuk është në pozitë dhe kushte të njëjta e barabarta mendimi e aksioni.

Duke lexuar në një prej deklaratave të fundit gjatë një interviste të kryeministrit Hashim Thaçi, ku dha një gjykim për opozitën e Kosovës dhe për secilin subjekt veç e veç, ajo çka nuk bëri përshtypje, ishte se përmendi liderin e AAK-së, z.Ramush Haradinaj, si një humbës i secilës garë zgjedhore me të! Është e drejtë kur thuhet se rezultati i këtyre zgjedhjeve ka qenë në favor të PDK-së kundrejt partisë së Ramushit, por verdiktin popullor gjatë zgjedhjeve që u mbajtën, sa e sa here pa prezencën e vet Ramushit në këtë garë, kryeministri Thaçi do të duhej ta shikonte e akcentonte me një dioptri dhe gjykim e vlerësim real e ndoshta dhe human, marrë parasysh fatin dhe pozicionin e liderit të AAK-së se ku gjendet, dhe jo të bëj vlerësim e gjykim miop, që nuk përkon me realitetin faktik politik, që do te ishte me prezencën e Ramushit në vend. Mjerisht në jetën dhe botën joreale të këtij realiteti e ambienti politik, sot mund të jepen vlerësime dhe deklarime nga më të ndryshme, e sidomos kur oponenti konceptual politik nuk është në pozitë dhe kushte të njëjta e barabarta mendimi e aksioni, dhe kështu mundohen të krijojnë përshtypje kolektive se kjo është drejtësia dhe statusi i vërtetë politik në vendin tonë.

Me që në fillim të këtij shkrimi është dhënë një titull real për ish-kryeministrin e Kosovës, Ramush Haradinaj, përmbledhtazi, modestësisht dhe realisht do të ishte mirë të përmendim se, pse kjo figurë, dikur e respektuar e çmuar ushtarake e UÇK-së, e politikës së Kosovës ka një atribut të tillë?! Duke u shkruar mjaft për luftën e UÇK-së dhe meritat e një komandanti të rryer e sypatrembur në zonën e Dukagjinit, këtu nuk do të ndalem dhe aq, por ajo që, personalisht mendoj se, është relevante për t’u theksuar për këtë figurë është ideja e involvimit në skenën politike të Haradinajt, pas një viti në Kosovën e pasluftës, ku ambienti dhe atmosfera politike ishte në një gjendje skajshmërisht të tensionuar, ishte një ide e cila solli frymë relaksuese e afruese midis faktorëve politik të krahut militar të UÇK-së dhe atyre që vazhdonin me politikën pacifiste. Pra, Ramush Haradinaj bëri që të krijohet një ambient e frymë bashkëpunuese midis këtyre dy rrymave politike, atëherë kur u krijua koalicioni Rugova-Haradinaj, dhe kur vendi kishte më shumë se asnjëherë sfida përpara vetes dhe botës për të ardhur deri tek realizimi i ëndrrës shekullore te tij.

E dyta, ulja në karrigen si Kryeministër i Kosovës, u pa se në asnjë çast nuk e mori si privilegj të tijin karrierist, këtë e dëshmoi me një punë brilante, ku për vetëm 100 ditë të punës arriti që të fitojë kredibilitet qytetar, veçanërisht atë të liderëve të njohur ndërkombëtarë. Dorëzimi vullnetar dhe i menjëhershëm për tu ballafaquar me drejtësinë ndërkombëtare, pas marrjes së aktpadisë ndaj tij nga Tribunali i Hagës, ku pamë një formim të një personaliteti më përgjegjësi dhe koshiencë të lartë politike, në momente tejet delikate e deçidive të vet Haradinajt, por shteti dhe progresi për popullin e tij ishin para çdo sakrifice, dukë e thënë: “Unë jam një njeri i Kosovës dhe me dëshirë sakrifikohem për vendin tim”. - Mesazhi ishte i qartë, se puna dhe rruga duhet vazhduar drejt realizimit të aspiratave tona shekullore për të ardhur tek mëvetësia e merituar, dhe barrën pranoi që ta marrë ai, pavarësisht se drejtësia ndaj tij në ato momente ishte e padrejtë! Qëndrimi dinjitoz i Ramushit gjatë gjithë kohës në tribunalin e Hagës, duke qenë i bindur në triumfin e drejtësisë, po ashtu dëshmon fuqinë e një karakteri individual me vetëmohim dhe vetëbesim për nijetin e mirë ndaj rrugës jetësore që kishte nisur. Drejtësia ngadhënjeu, Haradinaj fitoi, doli i pastër dhe i pafajshëm ndaj tërë aktakuzës në përmbajtje!

Më pastaj, rikthimi e aktivizimi i menjëhershëm në jetën politike dhe udhëheqja e partisë së vet- AAK, do të jetë puna dhe rezultati i sukseseve të radhës për Ramushin. Krijimi i koalicionit PDK-LDK do të detyrojnë Haradinajn të bëjë zërin më të fortë opozitar, e ku atëbotë edhe Wikileaks në një prej dokumenteve ku vlerësohen partitë politike në vend, komenti, që është pjesë e çdo fundi të dokumenteve amerikane, ndër të tjera vlerëson se AAK atëkohë ka qenë partia më së miri e organizuar opozitare. Për vetëm një vit e diçka më shumë, Haradinaj arriti të jetë sërish fituesi më i madh i atyre zgjedhjeve (2009), duke shtuar elektoratin ndaj tij për 100% ! AAK-ja me Ramushin këtu, nga 8% u rrit 16%. Shumë individë të njohur të LDK-së duke mos qenë të kënaqur me qasjen e LDK-së ndaj koalicionit të tyre dhe filozofinë drejtuese të LDK-së nga Sejdiu, atëherë këtë koncept opozitar të Haradinajt filluan që ta përqafojnë edhe figurat e njohura të LDK-së, me aderimin e tyre në AAK të Ramushit.

Dhe kur vrulli i punës konstruktive opozitare të Haradinajt filloi që të japë efekte pozitive politike në radhë të parë që i shkonte benefit për partinë e tij, duke e ngritur e rritur në mënyrë rapide votën për të, kjo sikur i pengoi dikujt për një çast, për ta penguar dhe stopuar këtë vrull të Ramushit. Me gjithë qasjen e një opozite konstruktive dhe filozofinë e një lideri karizmatik që tregoi vet Haradinaj, gjatë një seance apeli që ishte në Hagë, ajo e ndali për rigjykim! Precedenti i parë i ndonjë rasti për rigjykim pas verdiktit final që i dha vet ky tribunal! Dhe sot, pas përfundimit të dëshmive të të gjithë dëshmitarëve dhe pa asnjë risie gjatë rigjykimit, zëri dhe veprimi i Ramush Haradinajt është i mbyllur! Sigurisht, që po të ishte prezenca e tij në vend, dizajnimi i skenës politike mund të ishte i ndryshëm nga ajo sot, apo siç e tha në emisionin “Rubikon”, nënkryetari i parë z.Blerim Shala, me rikthimin e Haradinajt në jetën politike do të kishim një tundje të skenës politike të vendit.

Mbi këtë figurë polivalente, mjerisht sot askush, si qeveria e as parlamenti e avokatët tanë apo gazetarët, që Haradinajn e cilësonin kryeministrin më modest e korrekt me mediat, nuk ngrehin zërin në mënyrë të organizuar për të mbrojtur ose kërkuar lirimin e tij. Partitë (liderët) politike nuk do të duhej ta shikonin Ramushin vetëm si konkurrent për ndarjen e ‘hyqymetit’, por si një partner të tyre të fuqishëm në avancimin dhe integrimet e vendit drejt mekanizmave perëndimore ku dhe mëton Republika e Kosovës, prandaj nga të tilla aksionet pozitive të Haradinajt për vendin, gjykimet e tilla për të janë joserioze vetëm me tendencë apo drojë rivaliteti.

Ali Dula

[Neferta]

Dy shekuj me pare ne mbreteri e Ice Klinton. DUHET TE MIRRET JEJA NGA MBRETI I VETESHPALLUR ICE PER HYRJE NE QYTET, PRA QYTETI U BE PRONE E TIJE KESHTU FEDERALET E PATEN TE VESHTIRE TE QENDRONIN PO MEZI SHPETUAN CA TE GJALLE

Vështirë të jesh gazetar në Skenderaj


Në qytezën e Skenderajt, është vështirë të jesh gazetar. Edhe më vështirë është raportimi nga atje, një fakt i tillë, i punës së vështirë që bëjnë gazetarët lokal në këtë komunë u vërtetua edhe sot, kur, kryesuesi i kuvendit Komunal të Skenderajt, Ismet Salihu, i ka “përzënë” gazetarët, ende pa filluar mbledhja e fundit e legjislativit komunal.
“Ju dy lirone tavolinën. Nuk kemi hapësirë të mjaftueshme, kur të dalim në objektin e ri ua bëjmë vendin”, citojnë mediet urdhrin e Salihut drejtuar gazetarëve të pranishëm në sallën ku parashihej të mbahej mbledhja.
Ndërsa, më vonë gjatë ditës, në ueb sajtin zyrtar të komunës është publikuar mbledhja e sotme e kuvendit Komunal të Skenderajt, ku thuhet: “Në bazë të nenit 37 të Statutit të Komunës së Skenderajt, Rregullores mbi mbajtjen e mbledhjeve dhe në pajtim me rregullat e procedurës, u mbajt seanca e rregullt e Kuvendit Komunal, e paraparë për dhjetor.

Kurti: Rrezik nëse Serbia avancon në integrime para shqiptarëve

Udhëheqësi i lëvizjes Vetëvendosje, Albin Kurti, tha në një intervistë për Zërin e Amerikës se vendimi që Serbia të mos marrë statusin e vendit kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian është lajm i mirë jo vetëm për Kosovën por edhe për Shqipërinë. Në intervistën dhënë korrespondentit tonë në Prishtinë, Besim Abazi, zoti Kurti tha se Kosova duhet të zbatojë masa të ndërsjella politike dhe ekonomike me Serbinë e cila me asgjë nuk e ka ndryshuar qasjen e saj ndaj Kosovës.
Zëri i Amerikës: Zoti Kurti, jemi në ditët e fundit të vitit dhe zakonisht në periudha të tilla bëhen bilance të zhvillimeve. Si i shihni ju zhvillimet e këtij viti në Kosovë?
Albin Kurti: Viti 2011 mendoj se do të mbahet mend si vit i rezistencës së Kuvendit të Republikës së Kosovës ndaj qeverisë së Republikës së Kosovës, si vit i përpjekjeve për të mos lejuar që Republika parlamentare e Kosovës, të degradojë në republikë qeveritare të kryeministrit. Kishim dy procese të mëdha në këtë vit. Në njërën anë i kishim bisedimet e vazhdueshme me Serbinë, ku ato filluan, u ndërprenë dhe rifilluan, varësisht sipas interesave të Serbisë, për shkak se qeveria e Republikës së Kosovës me delegacionin e saj, ishte përherë në gjendje gatishmërie për këto bisedime, të cilat bënë që Serbia të duket më mirë karshi faktorëve ndërkombëtarë dhe të ketë shpresa gjithnjë e më të mëdha për avancimet e saj në integrimet evropiane. Procesi i dytë, ishte ai që pasoi manipulimin me zgjedhjet e vitit 2010 dhe u reflektua në njërin president i cili u zgjodh e u shkarkua për shkak të parregullsive kushtetuese dhe një presidente e cila, fatkeqësisht, po ashtu doli nga një marrëveshje mbi kushtetuese e jashtë institucionale. Mendoj që demokracia në Kosovë është shfaqur në brishtësinë e saj, mirëpo në anën tjetër Kuvendi i Republikës së Kosovës, duke ju falënderuar edhe dinamizmit dhe parimësisë së lëvizjes Vetëvendosje, është bërë më demokratik dhe më politik se asnjëherë më parë. Pra Kuvendi nuk është më një vend ku legjitimohet qeveria, por ku përballet ajo.
Zëri i Amerikës: A ia ka dalë Kuvendi në këtë rezistencë që thoni ju? Kam parasysh faktin që ju tashmë jeni ankuar se qeveria nuk po e zbaton mocionin për masa të ndërsjella me Serbinë të miratuar nga ky Parlament.
Albin Kurti: Nga shtatë interpelanca të Kuvendit të Kosovës që janë bërë në gjithë historinë e tij, katër sosh kanë ndodhur në këtë mandat, në këtë vit, pikërisht të iniciuara nga lëvizja Vetëvendosje. Dhe interpelanca e fundit e pati edhe një mocion i cili në bashkëpunim edhe me deputetët e tjerë opozitar, u shndërrua në vendim të Kuvendit me 42 për dhe 33 vota kundër, për vendosjen e reciprocitetit të plotë politik, ekonomik dhe tregtar me Serbinë dhe njëkohësisht për mbështetjen e prodhuesve vendorë kosovar drejt zhvillimit ekonomik të Kosovës, por sidomos, drejt zëvendësimit të mallrave që na vijnë nga Serbia. Ne i kemi dhënë afat qeverisë së Republikës së Kosovës që këtë vendim të Kuvendit si organi më i lartë politik dhe përfaqësues në vend, ta zbatojë deri më një janar të vitit 2012. Por, nëse ata nuk shprehin vullnet dhe as aftësi për ta bërë një gjë të tillë, atëherë lëvizja Vetëvendosje nga 14 janari do të punojë në zbatim të këtij vendimi nëpërmjet bllokimit të pikave kufitare me Serbinë, tek Dheu i bardhë dhe në Merdarë, prej nga me mijëra kamionë na hyjnë për çdo muaj dhe bëjnë që ne të kemi një deficit të tmerrshëm tregtar me Serbinë që nuk na e njeh pavarësinë, nuk na ka kërkuar falje, nuk na i kthen trupat e të pagjeturve, nuk na i dorëzon kriminelët serbë të luftës, vazhdon shtypjen dhe diskriminimin në Luginë të Preshevës dhe në kushtetutën e së cilës shkruan se Kosova është pjesë e Serbisë. Pra, po e shihni qysh udhëheqësit politik në Beograd mbase janë ndryshe kur flasin për Evropën dhe botën por, jo kur flasin për Kosovën dhe shqiptarët në krahasim me (Sllobodan) Milloshevicin.
Zëri i Amerikës: Por, zoti Kurti kjo qasje e Beogradit bëri që ai të mos marrë statusin e vendit kandidat për anëtarësim në BE. Dhe ky dështim i Beogradit u lidh drejtpërdrejt me marrëdhëniet e tij me Kosovën. A nuk është kjo në njëfarë mënyrë pagesa e tagrit që po i bënë Beogradi një qasjeje të tillë?
Albin Kurti: U bë shumë mirë që Serbia nuk e mori statusin e vendit kandidat. Është e rrezikshme, jo vetëm për Kosovën, por edhe për Shqipërinë, nëse Serbia avancon në integrime evropiane para nesh, sepse ajo ëndërron që t’ua bëjë shqiptarëve atë që Greqia ia bënë Maqedonisë. Mirëpo, në të njëjtën kohë, nuk ka vend për entuziazëm të madh ,meqenëse Serbisë vetëm i është shtyrë për tre muaj statusi i vendit kandidat. Nëse shqiptarët si institucione, si shoqëri si komb, kudo që janë, punojnë shumë, atëherë ne do të mund t’ia shtyjmë sërish Serbisë statusin e vendit kandidat, sepse besoj që angazhimi jonë është i rëndësishëm. Mos harroni se shqiptarët janë e vërteta e Serbisë, e tillë çfarë e kemi njohur gjithmonë, pra një teokraci militariste, e cila e prodhoi Milloshevicin e sot prodhon Milloshevic të tjerë më të sofistikuar.
Zëri i Amerikës: Si mund ta pengojnë shqiptarët afrimin e Serbisë me BE-në?
Albin Kurti: Qeveria e Republikës së Shqipërisë, qeveria e Republikës së Kosovës, subjektet politike shqiptare anekënd kufijve që na ndajnë padrejtësisht, intelektualët tanë, artistët, ambasadorët tanë, duhet që t’i shpeshtojnë kontaktet me faktorët ndërkombëtarë drejt sqarimit të tyre për Serbinë e cila vazhdon të mbetet nacional shoviniste dhe antishqiptare karshi gjithë kombit tonë dhe me siguri që ajo do të jap rezultatet e veta. Nuk mjafton të thuhet se opinioni publik ndërkombëtarë dhe diplomatët e politikanët ndërkombëtarë e dinë për krimet e Serbisë në Kosovë. Krime po ndodhin vazhdimisht gjithandej nëpër botë, politika shumë e shpejtë, prandaj është e domosdoshme që ne ta përsërisim të vërtetën në mënyrë që të mos lejojmë që ajo të harrohet në kujtesën ndërkombëtare.
Zëri i Amerikës: Në kohën ku Serbisë nuk ju dha statusi, Kosova fitoi premtimin për fillimin e bisedimeve për liberalizimin e vizave, për marrëdhëniet kontraktuale dhe tregtare me BE-në. A nuk është kjo një shenjë se një qasje më e zbutur në rajon ndihmon afrimin e vendeve me BE-në, që është edhe kriter i BE-së për fqinjësinë e mirë, marrëdhëniet e mira?
Albin Kurti: Shqiptarët janë për integrime evropiane, por mos të harrojmë që integrimet e jashtme të shqiptarëve, nuk mund të zëvendësojnë integrimin e brendshëm të tyre. Mendoj që shumë ka rëndësi se sa të fuqishëm do të jemi kur të hyjmë një ditë në BE, sepse varësisht nga kjo do të kemi edhe pozitë më pak të mirë apo më shumë të mirë kur të jemi anëtarë të familjes së madhe evropiane. Në këtë kuptim, është e domosdoshme që si shtete, si komb shqiptar, si shoqëri shqiptare të faktorizohemi, në mënyrë që të jemi si komb dhe si shtet i përbashkët të fuqishëm në BE, e jo vetëm si individ që kanë të drejtë për qarkullim të lirë. Përderisa Serbia diskuton me Brukselin për anëtarësim si shtet, ne si Kosovë po bisedojmë me të për dialogun që do t’u paraprijë negociatave, në fund të përmbylljes së suksesshme të të cilave do ta kishim liberalizimin e vizave që nënkupton shkuarjen e individëve nënshtetas të Republikës së Kosovës në BE. Pra të mos i ngatërrojmë këto dy gjëra. Mendoj se është mirë të kemi liberalizimin e vizave, por ai nuk duhet të jetë kurrfarë shkaktari i ndonjë ekzaltimi tonin. Kur përparojmë si komb, kur përparojmë si shtet, përparojmë secili prej nesh. Ndërkaq, nëse kërkojmë vetëm zgjidhje individuale, atëherë mbase edhe mund ta shtyjmë këtë suksesin kolektiv. Prandaj nuk duhet të mjaftohemi me premtime të tilla për dialog, për negociata, për liberalizim vizash.
Zëri i Amerikës: Kjo mundësi u hap vetëm pas përfshirjes së Kosovës në dialogun për zgjidhjen e çështjeve të përbashkëta, bisedime që ju shpeshherë i keni kundërshtuar. A nuk është ky një obligim shtetërorë që Kosova e të detyrueshëm ta përfundojë?
Albin Kurti: Kur është shpallur shteti i pavarur dhe sovran i Kosovës, atëherë kjo e ka kuptimin nëse kemi shumë më shumë të drejta e jo shumë më shumë obligime. Pra, cili është kuptimi të shpallesh i pavarur dhe të shtohen obligimet e jo të drejtat. Mendoj që jemi në fazën kur duhet të shfrytëzojmë të drejtat e një vendi që aspiron të bëhet sovran dhe jo vetëm të na shtohen obligimet. Pra, liberalizimi i vizave është një gjë shumë e mirë, mirëpo nëse çmimi për të kanë qenë bisedimet me Serbinë shoviniste për çështje të brendshme të Kosovës, atëherë ky është një çmim tepër i madh të cilin ne nuk duhet të pranojmë që ta paguajmë. Prandaj shqiptarët, duhet të kenë liberalizimin e vizave, por jo ta fitojnë atë duke dhënë funksionalitet të shtetit e duke dhënë territor të vendit.
Zëri i Amerikës: E keni fjalën për veriun e Kosovës?
Albin Kurti: E kam fjalën edhe për veriun e Kosovës edhe për dobësimin e kufirit Kosovë- Serbi.
Zëri i Amerikës:Kjo çështje tash e 12 vjet është problemi numër një i Kosovës. Nga pikëpamja juaj si mund të zgjidhet kjo?
Albin Kurti: Nuk mund ta bashkojmë Mitrovicën, duke u sjellë mirë më Serbinë, jo vetëm për shkak se përvoja na mëson që kush sillet mirë me Serbinë e bënë Serbinë më të keqe. Duhet një sërë veprimesh politike dhe të sigurisë dhe socio ekonomike në mënyrë që ta bashkojmë Mitrovicën, ta shtrijmë sovranitetin në veri dhe ta kemi integritetin territorial dhe të kufijve atje. Në lagjet e banuara me shqiptarë, që janë rreth 4 mijë atje, duhet të vendosen bazat e policisë së Kosovës, qofshin ato stacione ose nënstacione policore. Forcat e Sigurisë së Kosovës duhet të shpallen Ushtri e Kosovës, sepse është e turpshme që Mali i Zi e Maqedonia të kenë ushtri e jo ne. Dhe gjithashtu duhet që të mos lejohet blerja e pronave të shqiptarëve nga Serbia. Nëse ka shqiptar të varfër që detyrohen të shesin pronën, le ta blejë qeveria e Kosovës. Mandej duhet të kthehen shqiptarët atje, për shkak se në veriun e qytetit të Mitrovicës, shqiptarët kanë qenë shumicë deri në shkurt të vitit 2000 kur para syve të KFOR-it francez janë varrë 11 shqiptarë, gjashtë meshkuj dhe pesë gra dhe njëkohësisht janë dëbuar 11 mijë e 364 shqiptarë përgjatë atij muaji. Mandej duhet të krijohet përparësi në punësim, në arsim, shëndetësi, për njerëzit atje dhe me transport falas veri – jug dhe anasjelltas, revitalizimi i Trepçës. Një plan intensiv për zhvillim të shpejtë ekonomik dhe unë jam i bindur që kjo është e mundur, e kemi këtë të drejtë dhe duhet t’ia shtojmë vullnetin politik.
Zëri i Amerikës: Ka pasur shumë ide rreth mundësisë së zgjidhjes së çështjes së veriut të Kosovës, nga ato për ndarjen tokësore të Kosovës e deri tek modelet e Tirolit jugor, Irlandës, dy Gjermanive etj. A janë të mundshme këto opsione?
Albin Kurti: Ose Kosova do të bëhet shtet sovran i cili do të bëhet shtet pra normal, demokratik, i zhvilluar me kufij të mbrojtur, ose do të bosnjëzohet. Mendoj që midis këtyre dy mundësive nuk duhet të kemi dilema se duhet të zgjedhim të parën. Dhe bëhesh sovran, atëherë kur ndërmerr veprime sovrane. Është e drejtë e jona. Këtë do të mund ta ushtronim edhe ne bashkëpunim me shtetet e tjera që na kanë njohur anembanë globit e posaçërisht në bashkëpunim me Shqipërinë, mandej SHBA-të, Gjermaninë, Britaninë e Madhe, Francën, Italinë e kështu me radhë. Mendoj se është koha për marrëveshje bilaterale drejt bërjes së Kosovës sovrane ashtu siç është shpallur ajo, sepse demokracia është e domosdoshme, por është e pamjaftueshme dhe e paqëndrueshme në kushtet kur të mungon ushtria, integriteti territorial dhe zhvillimi ekonomik.

[Zero Cool]

Rreziku i nacionalizmit ekstrem dhe të verbër në Maqedoni


Një ndër gjerat që spikati më së shumti me acarimin e fundit të marrëdhënieve ndër-etnike mes shqiptarëve dhe maqedonasve është mosnjohja e realitetit të shqiptarëve të atjeshëm prej banorëve të republikës së Shqipërisë. Fatkeqësisht shqiptarët e shtetit amë e kthejnë kokën nga realiteti i bashkombasve që jëtojnë në lindje vetëm kur atje eshte duke ndodhur ndonjë tërmet ndërkohë që tregohen indiferent ndaj realitetit të përditshëm që vlon dita-ditës atje dhe që në të vërtetë ka shkaktuar më shumë dëm. Si pasojë e tensionit të vazhdueshëm etnik të shkaktuar prej Gruevskit, pozicioni i shqiptarëve është përkeqësuar në disa nivelie. Ata kanë vijuar të zhvendosen brenda shtetit duke u përqendruar në zonat ku ata përbëjnë shumicën dërrmuese e ndihen më të sigurtë si Tetovë e Gostivar e duke braktisur zona ku ka më shumë trysni ndër-etnike si Kumanova, Shkupi, Kërçova e Struga. Po ashtu ka vijuar emigracioni dhe zbrazja e territoreve prej shqiptarëve që shkojnë në perëndim dhe së fundmi populizmi i VMRO-DPMNE i ushqyer me mbajtjen ndezur të klimës konfliktuale ka bërë që prej zgjedhjeve të fundit kjo parti të sigurojë shumicën e votave dhe të mos ketë më nevojë faktike për një koalicion me partitë shqiptare sepse mund ta bëj vetë shumicën e vendeve në parlament.

Mirëpo acarimi i situatës mes shqiptarëve dhe maqedonasve nuk është instrumentalizuar vetëm nga partia e Gruevskit, por edhe nga partitë shqiptare në Maqedoni të cilat shpesh përdorin çështjen e diskriminimit të shqiptarëve si një ndër mënyrat kryesore për të mobilizuar votat, në pamundësi për të dëshmuar efikasitet, vizion e integritet gjatë qeverisjes apo për të paraqitur ide, programe e platforma bindëse për të ardhmen e shqiptarëve aty. Fatkeqësisht këtë situatë janë përpjekur ta instrumentalizojnë edhe aktorë shqiptarë të tjerë të rinj të cilët kanë lëshuar deklarata ekstreme nacionaliste pa u kujdesur fare për të njohur situatën në terrend dhe impaktin që ato mund të shkaktojnë.

Pikësëpari njëherë duhet thënë se ringjallja e konfliktit të armatosur nuk i leverdis shqiptarëve të cilët sidomos në zonat ku janë të paktë nuk do mund të mbrohen dot por do të shpërngulen drejt pjesës veri-perëndimore. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për raport forcash që është dukshëm në disfavor të shqiptarëve por edhe për një konjukturë ndërkombëtare të pafavorshme ndaj këtij skenari gjë që i shkurton edhe më tej gjasat që një konflikt i mundshëm i ri të çoj në përmirësimin e gjendjes së shqiptarëve. Po ashtu është absurde të kërkohet ndarja e Maqedonisë në kushtet aktuale ku një pjesë e mirë e popullsisë shqiptare është larguar dhe kur në disa rajone tradicionale shqiptare ka pasur një ndryshim të ndjeshëm demografik. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për shqiptarët e tkurrur e të harruar të Velesit, Krushevës, Manastirit, Pilepit por edhe për ata të Kumanovës, Strugës dhe Shkupit.

Nuk mund të jepen të njëjtat zgjidhje apo taktika për kohëra të ndryshme, nëse lufta ka qenë zgjidhja në një periudhë të caktuar, ndryshimi i rrethanave historike bën që në momente të tjera të kërkohen mjete të reja që janë më efikase dhe përputhen më mirë me mundësitë dhe nevojat e kohës. Ta mendosh luftën si zgjidhjen e vetme në çdo rrethanë është njësoj sikurse të japësh aspirinë për çdo lloj sëmundje. Shqiptarët e kanë provuar disa herë të ndërmarrin veprime maksimaliste pa marrë në konsideratë mirë situatën në terren. Kosova ndërmorri referendumin për pavarsinë në shtator të vitit 1991 dhe po ashtu shqiptarët e Maqedonisë votuan njëzëri për referendumin e ndarjes dhe pavarsisë së Iliridës në janar të vitit 1992. Mirëpo në të dy rastet referendume nuk u materializuan por ngelën thjesht si deklarata të pambështetura nga konjuktura në terren dhe treguan se këto veprime ishin larg përshtatjes me realitetin. Për këtë arsye duhet të vihet mësim historik nga këto dy pësime duke u përpjekur që gjithnjë e më shumë të punohet në mënyrë konkrete dhe realiste në terren dhe deklaratat të jepen me këmbë në tokë në mënyrë që mos të ekzistojë një hendek kaq i thellë mes deklaratëve dhe realitetit.

Në Shqipëri në mënyrë të veçantë shumëkush ka ngelur peng i një harte të Shqipërisë Etnike që qarkullon prej fillimit të shekullit të kaluar dhe me të vërtetë mendon se në ato troje të përshkruara aty banojnë shqiptarë me shumicë. Një ndarje e mundshme e Maqedonisë do të çimentojë këtë tkurrje të deritanishme të shqiptarëve dhe do të sjellë në një përvojë traumatike të shkëmbimit të popullsisë, ku trojet shqiptare të Maqedonisë qendrore dhe jugore do të pastroheshin njëherë e mirë etnikisht duke shkulur çdo gjurmë shqiptare prej aty.

është e rëndësishme që shqiptarët të mos bien pre e taktikave elektorale të partisë maqedonase në fuqi që e përdor kërcënimin e konfliktit si një teknikë për të siguruar më shumë vota nga shumica maqedonase. Po ashtu diskriminimi etnik është përdorur si një taktikë edhe nga partitë shqiptare të Maqedonisë për të larguar vëmendjen nga dështimi i tyre në qeverisje vendore e qendrore dhe nga niveli i skajshëm i klientelizmit dhe abuzimit me pushtetin që i ka karakterizuar në të kaluarën. Po ashtu shqiptarët nuk duhet të bien pre e këtij “ultra- nacionalizmit ksenofob” që po manifestohet së fundmi edhe në Shqipëri i cili nuk mbështetet tek projektet për të çuar përpara kombin shqiptar por tek stigmatizimi e stereotipizimi i të huajve dhe tek ringjallja e mllefeve dhe marrazeve historike.

Sot më shumë se kurrë duhet punuar për të konsoliduar pozicionet aktuale në terren të shqiptarëve të Maqedonisë, për të nxitur zhvillimin ekonomik dhe politik; për të rritur kapacitetet e administratës dhe kuadrove të tjerë publik shqiptar; për të përmirësuar infrastrukturën dhe shërbimet publike të shqiptarëve; për të nxitur arsimimin, shkencën, artin e sportin mes tyre; për të thelluar bashkëpunimin multilateral të shqiptarëve kudo që janë si dhe për të ndalur migracionin e brendshëm dhe largimin jashtë vendit të bashkombasve. Mundësisht të krijohen kushte aq të përshtatshme sa jo vetëm që emigracioni të ndalet, por që të nis kthimi i emigrantëve në trojet e tyre duke e përmirësuar raportin demografik shqiptar në terren. Fundja kthimi i emigrantëve është i mundshëm sikurse ka ndodhur dikur me emigrantët e shumtë spanjollë e irlandez pasi vendet e tyre të origjinës u zhvilluan.