Keshilla per muslimanet

[hasanmehmeti]

Jeta e këndshme

Autor: Shejh Muhamed Muhtar Esh Shenkiti

Jeta, ose punon në të mirë të njeriut ose është kundër tij. Jeta është orë dhe sekonda, ditë dhe vjet që i kalojnë pranë duke e shpënë (me veprat e tij) në Dashurinë dhe Kënaqësinë e Allahut derisa të futet në mesin e njerëzve që kanë korrur sukses dhe në Kopshtet e Parajsës; ose t’i kundërvihen atij, duke e shpënë (me veprat e tij) në Flakët e Zjarrit dhe në Zemërimin e Atij, Sunduesit të Drejtë, Allahut.

Jeta, ose do të bëjë të qeshesh dhe të kënaqesh me të për disa çaste për çfarë pastaj do të qash përjetësisht (në amshim) ose do të bëjë të qash për disa çaste për çfarë pastaj do të qeshesh dhe do të kënaqesh përjetësisht (në amshim).
Jeta, ose është një begati e madhe për njeriun, ose një vuajtje e pakëndshme kundër tij.
Kjo është jeta të cilën e jetuan brezat e mëhershëm, gjyshërit dhe stërgjyshërit tanë dhe të gjithë ata që ishin para nesh. Të gjithë ata i janë kthyer Allahut me atë çfarë kanë punuar (me veprat e tyre).
“Jeta” i referohet çdo çasti të vetëm që jetohet dhe çdo ore që kalohet brenda saj. Dhe përmes këtyre çasteve, ne jetojmë këtë jetë tonën e cila është argument për ne ose kundër nesh.
Prandaj, njeri i suksesshëm dhe i lumtur është ai njeri që e kupton jetën dhe e pranon realitetin dhe natyrën e saj të vërtetë. Sepse, pasha Allahun, kjo është ajo jeta që disa njerëz shpesh i bën të qajnë, duke mos iu tharë kurrë lotët e tyre, ndërsa disa të tjerë shpesh i bën të qeshen, por këto të qeshura dhe gëzime kurrë më nuk do t’u kthehen.
Të dashurit e mi, Allahu e ka bërë këtë jetë vetëm sprovë, provim, për ta sqaruar natyrën e vërtetë të robërve të Tij. Prandaj, i lumtur është ai njeri i cili ka korrur sukses (në këtë provim) me Mëshirën e Allahut, ndërsa i mjerë dhe i privuar (nga shpëtimi) është ai njeri për të cilin është bërë e ndaluar Kënaqësia e Allahut (përmes këtij provimi).
(Dije se) çdo orë të cilën e jeton, Allahu ose është i kënaqur me ty në atë orë (me veprat e tua) ose është i hidhëruar, Allahu na shpëtoftë. Për këtë arsye (përmes asaj ore) ose i afrohesh Allahut ose largohesh edhe më shumë nga Ai.
Prandaj mund të ndodhë që ti të jetosh një çast të vetëm me dashuri dhe me bindje ndaj Allahut (me veprat e tua) me të cilat do të falen të këqijat dhe mëkatet e tërë jetës tënde. Por, mund të ndodhë që të jetosh një çast të vetëm në të cilin shmangesh nga Rruga e Allahut, duke u larguar nga Nënshtrimi ndaj Tij, që pastaj bëhet shkak që pjesën tjetër të jetës ta kalosh në vuajtje dhe në mjerim. E lusim Allahun për Sigurinë dhe Faljen e Tij.
Në këtë jetë ekzistojnë dy “thirrës” të ndryshëm: I pari është gjithçka që thërret kah Mëshira, Kënaqësia dhe Dashuria e Allahut (qofshin ato mendime apo veprime). Thirrësi tjetër është gjithçka që fton në të kundërtën e saj. (E tillë) është lakmia ose pasioni që shtyn njeriun kah e liga, ose trilli mëkatar i çastit që mund te dërgojë në përfundim të keq (vdekja në rrethana të këqija duke bërë mëkate).
Kështu mund të ndodhë që njeriu për një çast të jetës së tij të qajë; të qajë nga keqardhja dhe nga pendimi për shkak të mosbindjes ndaj Zotit të tij; dhe (për hir të këtyre lotëve) Allahu t’ia shndërrojë të bëmat e tij të liga në vepra të mira (në regjistrin e tij).
Por, sa e sa njerëz vazhdojnë të bëjnë mëkate? Sa e sa njerëz ende bëjnë të liga? Sa e sa njerëz vazhdojnë ta distancojnë veten (nga Allahu), duke u larguar sa më larg Zotit të tyre (me veprat e veta)? Kështu, të gjithë ata janë larg Kënaqësisë së Allahut që për ta është krejt e panjohur dhe e huaj.
Pastaj u vjen atyre ajo orë, ai çast i përpiktë (për t’u penduar), të cilit do t’i referohemi si “jetë e këndshme”, në atë mënyrë që ata derdhin lot të pendimit dhe të keqardhjes sa të mund të ndizet fija e dhimbjes në zemrat e tyre. Vetëm kështu njeriu kupton sa gjatë ka qenë i ftohur ndaj Allahut, dhe sa gjatë ka munguar tek Zoti i tij, saqë të mund të thotë, “Vërtet, po i kthehem Zotit tim i penduar, i nënshtruar dhe duke shpresuar në Mëshirën dhe në Kënaqësinë e Tij!”
Ky çast (për t’u penduar) është çelësi i lumturisë dhe i kënaqësisë për njeriun, kohë e pendimit. Kjo punë është siç thonë dijetarët, “Vërtet, njeriu bën plot mëkate, por në qoftë se është vërtet i sinqertë në pendimin e vet, Allahu do t’ia shndërrojë te këqijat e tij në vepra të mira”. Kështu, edhe jeta e tij pastaj bëhet e dëlirë dhe e këndshme, për hir të dëlirësisë dhe të çiltërsisë së atij pendimi, për hir të sinqeritetit në pikëllim dhe për hir të dhimbjes së ndjerë në brendësi.
E lusim Allahun, Madhështorin, Zotin e Arshit të Nderuar, që t’i japë jetë këtij thirrësi të bekuar që thërret brenda zemrave tona për në Mëshirën e Tij dhe për në dhimbjen të cilën duhet ta ndjejmë kur jemi të shkujdesur ndaj Allahut dhe ndaj Urdhrave të Tij.
Vëlla i dashur, secili prej nesh duhet t’ia bëjë vetes një pyetje, duhet ta pyesim veten tonë për ditët dhe netët, të cilat i kalojmë të zgjuar pa përfituar asgjë prej tyre?

Sa orë kalohen në këtë mënyrë?

Sa njerëz kanë qeshur në këtë jetë? Dhe (ajo çka është më e rëndësishmja) a ka qenë Allahu i kënaqur me këto të qeshura?
Sa kohë është kaluar për dëfrim dhe për gëzim në këtë jetë?

A ka qenë ky gëzim për Kënaqësinë e Allahut?

Sa net pa gjumë janë kaluar?

A ka qenë ky qëndrim pa gjumë (dhe ajo çfarë keni punuar gjatë atyre netëve), për Kënaqësinë e Allahut?

Dhe kështu me radhë, (këto janë) pyetjet që njeriu duhet t’ia bëjë vetes së tij. Por dikush mund të çuditet pse duhet të parashtrojë pyetje të tilla (ku është qëllimi i tyre)?
Po! Duhet patjetër të bësh këso pyetje pasi që nuk kalon asnjë çast i vetëm madje as sa çel e mbyll sytë, asnjë çast i rrufeshëm në jetën tënde, përveç se je duke provuar dhe përjetuar Begatitë e Allahut? Prandaj, nga droja dhe nga nënshtrimi ndaj Allahut, njeriu duhet të jetë i vetëdijshëm tërë kohën për madhështinë e Begative që i janë dhuruar.
Nga kjo drojë është ta ndjesh sinqerisht dhe ta pranosh se ushqimi të cilin e hamë, i takon Allahut dhe Ai e siguron atë.
Pastaj ne e shuajmë etjen me ujin e krijuar nga Allahu. Pastaj ne strehohemi dhe jemi nën hijen e një çatie të siguruar nga ana e Tij. Pastaj ne ecim mbi tokën e krijuar nga Ai. Pastaj ne pa asnjë dyshim jemi duke provuar dhe jemi duke përjetuar Bujarinë dhe Mëshirën e Tij. E çfarë ua merr mendja se mund t’i ofrojmë Atij si shpërblim?
(Prandaj është me rëndësi) që njeriu ta pyes veten për këto gjëra.
(Për shembull) mjekët pohojnë se në zemrën e njeriut ekziston një lëndë, përmbajtja e së cilës po të rritej apo po të ulej vetëm për 1%, njeriu do të vdiste menjëherë… Prandaj (kujto) nën mirësjelljen apo mirësinë e kujt është duke u kënaqur njeriu, çfarë mëshire dhe çfarë dhembshurie të Allahut është duke e provuar dhe duke e përjetuar njerëzimi!
(Edhe në qoftë se) njeriu e pyet veten vetëm për Mëshirën e Allahut, kur të gdhihet në mëngjes, duke dëgjuar, duke parë, duke qenë i fuqishëm, kush është Ai që ia ruan dëgjimin? Kush është Ai që ia ruan shikimin? Kush është Ai që ia ruan mendjen? Kush është Ai që ia ruan shpirtin e tij?
Ai duhet patjetër ta pyesë veten, kush qenka Ai që ia mbron të gjitha këto dhunti? Kush qenka Ai që i dhënka shëndet dhe mirëqenie?
(Kujtoji ata) ata që janë të sëmurë, të shtrirë mbi shtretër të bardhë (në spitale), ata që janë në dhimbje duke rënkuar (nga sëmundja), pasha Allahun, përmes këtyre begative të mëdha Allahu na shfaq Dashurinë e Tij ndaj nesh. Begatitë e mëdha të shëndetit të mirë, të mirëqenies dhe të sigurisë, të gjitha këto na jepen me të vetmin qëllim që të mund ta jetojmë një jetë të këndshme.
Allahu, i lavdëruar dhe i lartësuar qoftë, i dëshiron dy gjëra nga robi i Vet: e para është që ai t’i kryejë detyrimet e tij (p.sh. namazin) dhe e dyta, t’i braktisë dhe të përmbahet nga të gjitha ato të cilat ia ka ndaluar Allahu.
Sa për atë i cili pohon se derisa një njeri është i afërt me Allahun, do të ketë një jetë me vuajtje dhe me kufizime, ai njeri pa dyshim se ka gabuar rëndë në mënyrën se si e percepton ai Allahun.
Sepse, pasha Allahun, nëse nuk e pastron dhe nuk e përmirëson jetën tënde duke iu afruar Zotit tënd, atëherë kurrë nuk do ta arrish një gjë të tillë me asnjë send tjetër.
E në qoftë se nuk e pastron dhe nuk e stolis jetën tënde duke i kryer detyrimet ndaj Tij dhe duke i braktisur të gjitha ato që Ai t’i ka ndaluar, atëherë pasha Allahun, këtë nuk do ta arrish me asnjë gjë tjetër.
Njeriu mund t’i përjetojë të gjitha kënaqësitë që mund t’i ofrojë jeta, por pasha Allahun, ai kurrë nuk do të përjetojë diçka që është më e këndshme, më e bukur sesa nënshtrimi ndaj Allahut duke i kryer detyrimet ndaj Tij dhe duke lënë gjithçka që Ai na ka ndaluar.
Ti je i urdhëruar me dy gjera nga Allahu ose te vjen urdhri qe te veprosh ose te mos veprosh . Sa here qe dëshiron te veprosh diçka pyete veten: “A ta ka lejuar Allahu këtë apo jo?” Pra për çdo gjë që dëshiron të punosh.
” Pasi që vetë qenia njerëzore i takon Allahut, të gjitha zemrat i takojnë Allahut dhe të gjithë shpirtrat i takojnë Allahut, atëherë, njeriu u dashka, sa herë që dëshiron të bëjë diçka ose të përmbahet nga ajo, ta pyesë veten, a do të jetë Allahu i kënaqur me të (me atë veprim)? Nëse po, atëherë le ta punojë atë. Ose, nëse Allahu nuk do të jetë i kënaqur me atë veprim, atëherë ai duhet ta përmbajë veten.
Sepse, pasha Allahun, njeriu nuk punon diçka apo nuk përmbahet nga ajo punë, duke kërkuar Mëshirën e Allahut, e mos ta kënaqë Zotin e vet me një gjë të tillë.

vazhdon me posht...

[hasanmehmeti]

vazhdimi...


Për këtë arsye, lumturia e vërtetë dhe jeta e këndshme mund të gjenden vetëm duke iu afruar Allahut.
Duke iu afruar Kujt? Mbretit të mbretërve, Mbajtësit të Qiejve dhe të Tokës, Atij të cilit i takon i Gjithë Pushteti, i gjithë krijimi, dhe rregulli i përsosur dhe masa e gjithçka që ekziston.
Kështu mund të shihni njerëz që janë tërë kohën të shqetësuar dhe të këputur, mund të shihni njerëz që kanë të gjitha që dëshirojnë, por pasha Allahun, do ta shihni se shumica e atyre që kanë gjithçka që dëshirojnë vuajnë nga probleme shpirtërore, nga ankthi dhe nga depresioni, shumica e tyre janë jashtëzakonisht të pikëlluar dhe të pakënaqur me jetën e tyre.
Shko dhe kërko njeriun më të pasur dhe do ta kuptosh se ai është prej njerëzve më të mjerë në këtë botë. Pse? Sepse Allahu ka caktuar që rehatia dhe qetësia e shpirtit të gjendet në të qenit afër me Të dhe ka përcaktuar çelësin e jetës së këndshme dhe të dashur në raportin e këndshëm dhe të dashur me Të.
(Po qe se marrim vetëm) njërën prej 5 faljeve të detyrueshme ditore të namazit; në çastin e plotësimit të rukusë dhe të sexhdes apo në çastin e plotësimit të nënshtrimit të tij ndaj Zotit të vet, menjëherë pas daljes nga vendi i faljes, njeriu ndjen një lehtësim dhe qetësim të madh brenda vetes së tij!
Pasha Allahun, edhe në qoftë se do ta shpenzonte tërë pasurinë e botës (në përpjekje për ta blerë këtë ndjenjë), ai nuk do të kishte mundësinë ta gjente shtegun deri tek ajo.
Kështu jeta e këndshme gjendet vetëm duke iu afruar Allahut. Një jetë e kënaqshme, e qetë do të gjendet vetëm duke iu afruar Allahut. Në qoftë se njeriu nuk e pastron dhe nuk e përmirëson jetën e vet përmes kësaj lidhjeje të ngushtë, atëherë me çka tjetër do ta bëjë një gjë të tillë…?