Keshilla per muslimanet

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga SoKoLi-i-Maleve

Meso ma shum per Islamin:http://pergjigje.com/Islam/index.htm

Eu sa i zgjuar......!

Me habite me keto linke e keshilla....!

Mos doje me thene Keshilla per te krishteret, a??

Se kjo eshte thjeshte nje permbledhje e disa kristjaneve....!

Sa keq, nuk te eci prap me duket.....!

[xnjeri]

Postimi origjinal është bërë nga BE LK

I dashur Xnjeri......


Spo arrij te kuptoj kete llogjiken tuaj te ketyre fjaleve, nese e din dicka thuaje. e nese jo atehere hesht. Mos u mer me gjera qe nuk i din, sepse nuk e ke këte te drejte.

Ebu hanife thote: Njeriu eshte i lire ne ate qe din, e eshte i burgosur ne ate qe nuk din..!

Keshtu, mos thuaj gjera sipas mendjes tende. Ose ne fund thuaj, kete nuk e di por u ne mendoj keshtu. ok..!

Pa dasht me te dhene argumente per rrezikun e kesaj, dua te te them, Mos mer persiper gjera qe nuk i din, e te shtysh njerezit si puna ime te mendojne se je X...Njeri...!

Mea-selame..!

Kur mendon se di dicka...dije se nuk din asgje.

Ktu ka nje keq kuptim dhe nje peshtjellim. Dallon duaja -lutja- prej te ashtu quajtures "dhikr"
Unë nuk kam thën se Allahu nuk eshte per shqiptaret e as qe lutjet -duat- nuk ben të thuhen shqip. Por un i kam sjell disa trnsmetime e qe jan dhikr e jo dua -lutje-. Prandaj thuhen ne gjuhen arabe e jo ne gjuhen shqipe. Eshte mir me ditë kuptimin e tyre bile edhe duhet me ditë, por thuhen ne gjuhen qe jan then nga i Derguari i Allahut Muhammedi alejhi selam.
Kurse lutjet mund te behen dhe te thuhen edhe ne gjuhen shqipe bile nuk ka asnje problem. Lutu per cdo gje qe ke nevoj, per cdo gje qe te intereson, per cdo gje ia vlen te lutet. Po mos na haroni edhe neve me lutjet tuaja

[xnjeri]

Postimi origjinal është bërë nga rilinda

O Val, edhe unë po ua mas pulsin juve.
E pas përgjigjes që e mora nga xnjeri, u binda që pas shkrimeve të tij që po i bën fshihet dikush tjetër e n'përgjigje u duk ai (i vërteti).


Shëndet!
Rilinda- dora vet.

Paragjykimet jan mekat

[xnjeri]

Postimi origjinal është bërë nga rilinda

O Val, edhe unë po ua mas pulsin juve.
E pas përgjigjes që e mora nga xnjeri, u binda që pas shkrimeve të tij që po i bën fshihet dikush tjetër e n'përgjigje u duk ai (i vërteti).


Shëndet!
Rilinda- dora vet.

Nese dikush fshihet pas pergjigjeve tuaja, mos mendo se te gjith e kan keshtu>
Rilinda, ti vertet paske nevoj per nje rilindje.

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga xnjeri

Kur mendon se di dicka...dije se nuk din asgje.

Ktu ka nje keq kuptim dhe nje peshtjellim. Dallon duaja -lutja- prej te ashtu quajtures "dhikr"
Unë nuk kam thën se Allahu nuk eshte per shqiptaret e as qe lutjet -duat- nuk ben të thuhen shqip. Por un i kam sjell disa trnsmetime e qe jan dhikr e jo dua -lutje-. Prandaj thuhen ne gjuhen arabe e jo ne gjuhen shqipe. Eshte mir me ditë kuptimin e tyre bile edhe duhet me ditë, por thuhen ne gjuhen qe jan then nga i Derguari i Allahut Muhammedi alejhi selam.
Kurse lutjet mund te behen dhe te thuhen edhe ne gjuhen shqipe bile nuk ka asnje problem. Lutu per cdo gje qe ke nevoj, per cdo gje qe te intereson, per cdo gje ia vlen te lutet. Po mos na haroni edhe neve me lutjet tuaja

Dale, dale, mos e mer me yrysh.........

NJe vajze qe quhet Rilinda te pyeti, a ban me i perkthy keto "lutjet" dhe me u lut shqip.

Ju pergjigjeni, se nuk kane te njejtin efekt ne shqip. Nuk the se keto nuk jane lutje por Dhikr, (Dhikr- permendje e zotit.). Kjo duhej sqaruar per autoren e pyetjes.

Nuk te tha kush se ke thene se All-llahu nuk eshte me shqipetaret, por zotnia juaj duhej te sqaronte dicka.

1- Lutjet ndahen ne dy kategori.

a- Lutje te perveqme,
b- lutje te pergjithshme.

a- Lutje te perveqme, jane ato lutje qe profeti Muhamed S.A.W.S ka keshilluar te behen ne kohe dhe vende te ndryshme dhe keto eshte mire te thuhen me te njejtat fjale qe ka thene i derguari i zotit.
por ka dhe dicka shume njerez nuk kane mundesi me i mesu dhe kjo nuk nenkupton se u bie vlera nese thuhen ne shqip, ska asnj problem.

b- Lutje te pergjithshme, jane ato lutje qe njeriu ben ne cdo moment, ne cdo gjendje qe ndodhet, ne cdo kohe e menyre. Pra keto lloj lutjesh mund te behen shqip, ose kinezqe nese je kinez, se kjo eshte gjuha jote e zoti e kupton cfar do lloj gjuhe.

Biles une mendoj. Se eshte me mire te behen ne gjuhen tende edhe nese din arabisht, sepse llogjikisht gjuha jote eshte gjuhe qe e ndjen e e kupton me shume se gjuhet e tjera. (Ky eshte mendimi im.)

2- Dhikri eshte permendje qe i behet zotit, qe ndahet ne shume kategori. Por ne dy kryesisht, asht usiq jane lutjet, dheker qe profeti e ka keshilluar dhe dhikr qe mund te besh ti ne cdo moment. Dhikri eshte mire te behet arabisht, po nese nuk din apo ske mundesi me i mesu permendesh behet dhe ne shqip pa me te voglin problem. Zoti shikon Zemrat tuaja.


Kjo ishte e gjitha, qe ju nuk patet guximin ta thoshit, por thate disa fjale qe gabuat rende me to...!



p.s. Kur mendon se di dicka...dije se nuk din asgje.! Kjo eshte thejne madheshtore, por para se gjithash duhet tja thuash vetes, pastaj te tjereve, ne kohen dhe vendin e duhur....


C'do te mire BE LK

[4peace]

*


E kemi pakëz si vështirë të lirohemi nga klishetë, paragjykimet…

Kështu është edhe me këtë rast kur shtrohet pyetja “pse jo në gjuhën shqipe?” Shumica e atyre që e shtrojnë këtë pyetje, e shtrojnë nga dy arsye (botëkuptime) kryesore.
1) Duke menduar se shqip luten të gjithë të tjerët pos muslimanëve.
2) Duke menduar për “patriotizmin e lartë” (me bateria) se vetëm shqip duhet të bëhen të gjithat.

Të parët (1) mendojnë kështu duke i nisur nga ajo se gjoja (p.sh.) të krishterët luten vetëm shqip. Këta harrojnë se, prapseprap, Bibla është përkthyer (në shqip) më vonë se Kur’ani. Prandaj edhe shumë lehtë vihet në përfundim se kush lutet apo është lutuar më së fundi në gjuhë të huaj. Madje në gjuhë latine apo greke. Cila shpallje/zbulesë është shpallur/zbuluar në gjuhën latine? Asnjëra. Dhe, prapseprap ajo përdoret. Kush e ka përcjellë varrimin e Papës së fundit mund ta vërtetojë se më shumë u “këndua” në latinisht se sa italisht apo gjuhë tjetër.

Të dytët (2), për ta dëshmuar “patriotizmin e lartë” të tyre, me qëllim që t’i shmangen me çdo kusht “gjuhës së terroristëve”, tregojnë alergji të jashtëzakonshme sa here të jet në pyetje gjuha e shpalljes/zbulesës (Kur’anit), pra, gjuha arabe. Kurse, në rast se vie në shprehje anglishtja, atëherë, jo që e mbyllin njërin por të dy sytë, duke e harruar shumë shpejt “patriotizmin” e tyre “të lartë”….
Kush ka mësuar ndonjë orë muzikë/edukatë muzikore, e din se në muzikë ka nota. Edhe gjuha e shpalljes/zbulesës ka nota, që kanë tingull të veçantë. Për ta shpjeguar gjithë këtë më duhet të elaboroj shumë. Megjithatë mendoj se kjo është e mjaftueshme për ata që kuptojnë. Prandaj edhe jam i mendimit të njëjtë me shpjegimin e “xnjeri”-it.

Kurse e gjithë kjo s’ka të bëjë aspak me mohimin e gjuhës shqipe. Andaj, kush s’ka mundësi për të parën (“xnjeri”), bën edhe me të dytën (BE LK). Me këtë rast, më kryesorja është vetëdija hyjnore, duke qenë i vetëdijshëm se KRIJUESI ekziston. Kurse ti i lutesh ATIJ me sinqeritetin tend më të madh. Kjo, pra, është shumë më me rëndësi se ajo “a në shqip, në arabisht a në latinisht…”


Gjitha të mirat!



***

[xnjeri]

te lumt o vllai dashr 4peac... ke then fjalë madhështore...vertet cdo gje pas ketyre fjalve eshte e tepert.

[Preshevar]

Zot i Mëshirshëm,

Na bën që vetëm Ty të shërbejmë! Të largohemi nga mëkatet! Të flasim të vërtetën! Të mendojmë mirë!

Të bëjmë vepra të mira! Të ruhemi nga haku i juaj! Zot i Përjetshëm!

Na jep dituri të dobishme! Mos na lejo të na mashtrojë suksesi! Por as suksesi të na dëshpërojë! Zot i Plotfuqishëm!

Nëse na merr pasurinë, na lërë shpresën! Nëse na jep sukses, na jep fuqi dhe dëshirë ta mposhtim humbjen!

Nëse na merr begatinë e shëndetit, jepna begatinë e besimit! Zot i Gjithëdijshëm!

Na mëso që toleranca është shkalla më e lartë e fuqisë, ndërsa dëshira e hakmarrjes, shenja e parë e dobësisë! Zot i Drejtë!

Kur gabojmë ndaj njerëzve, jepna fuqinë e kërkimfaljes! Ndërsa kur njerëzit gabojnë ndaj nesh, jepna fuqinë e faljes! Zot i Madhërishëm!

Nëse ne të harrojmë Ty, Mos na harro Ti, neve!

Burbuqe REXHA

[rilinda]

Postimi origjinal është bërë nga xnjeri

Paragjykimet jan mekat

Edhe të flasësh (shkruash) palidhje është mëkat.

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga rilinda

Edhe të flasësh (shkruash) palidhje është mëkat.

Mekatet dhe zemrat i din Zoti, keshtu qe linja ne kopetenca te tij...............!

[Preshevar]

P E N D I M I ...

Njëherë një grup prej njerëzish gjatë një nate udhëtonin rrugës e cila ishtë mbuluar me gurë…

Një zë i erdhi nga qielli duke iu drejtuar atyre se kushdo që prej juve merr këto gurë do të pendohet, dhe kushdo që nuk i merr do të pendohet… Tani, njerëzit ishin të hutuar… Si mund të jetë kështu?... Qoftë nësë i marrim apo jo gurrët ne do të pendohemi!...Sidoqoftë, disa prej tyre morrën ca gurë ndërsa disa nuk morën… Në mëngjes kur ata mbërinë në shtëpitë e tyre, ata panë se gurët u kthyen në diamant… Tani, ata njerëz të cilët nuk morën gurët filluan të ndjejnë keqardhje duke thënë "Nëse vetëm do kishim marrë ca gurë…" Ata njerëz të cilët morën ca gurë gjithashtu filluan të pendohen duke thënë "Pse nuk morëm më shumë gurë..??? Të dyja anët përfunduan duke u penduar…

Të dashur Muslimanë, i njejti incident do të zë vend edhe me neve në ditën e gjykumit… Ata njerëz të cilët kaluan kohën e tyre në gjëra të panevojshme do të fillojnë të pendohen duke shikuar drejt atyre të cilët zënë pozitat të larta në parajsë duke kaluar kohën në rrugë të All-llahut… Tani, ata të cilët kanë fituar pozitë në parajsë do të fillojnë të pendohen duke shikuar tek ata të cilët bënë më shumë se ata dhe janë me status më të lartë…"
Ah! Sikur të bënim më shumë që ta kënaqnim All-llahun…!!!"

Përktheu: Jehona PERQUKU

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Një Ilahi shumë e bukur nga vëllezërit Xhaferi

"Pendimi"

http://fr.youtube.com/watch?v=1LFPJmnkZvg

[hasanmehmeti]

Tetë mesele

Es-selamu alejkum

Dijetari pyeti nxënësin: Sa kohë ke që më shoqëron?
Nxënësi: Tridhjetë e tre vjet.
Dijetari: Çfarë ke mësuar prej meje gjatë kësaj kohe?
Nxënësi: Tetë mesele.
Dijetari: Inna lilah ve inna ilejhi raxhiun, tërë ymri më kaloi me ty dhe ti vetëm tetë mesele paske mësuar prej meje?!
Nxënësi: O mësues nuk kam mësuar çështje të tjera dhe nuk dua të gënjej.
Dijetari: M’i trego ato mesele që ke mësuar.
Nxënësi:

Meseleja e parë është: Vërejta se çdo njeri ka një të dashur dhe, kur shkon në varr, largohet prej tyre, andaj të dashurit e mi bëra veprat e mira, e kur të hy në varr, edhe ato do të hyjnë me mua.


Meseleja e dytë: Analizova fjalën e Allahut:
“E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, xheneti është vendi i tij”. (En-Naziat: 40- 41).
Andaj e detyroj veten të luftoj epshin tim, që të qëndroj në adhurime ndaj Allahut.

Meseleja e tretë:
Kuptova se të gjithë njerëzit ruajnë gjërat që kanë vlerë, që të mos i humbasin, pastaj analizova fjalën e Allahut:
“Ajo që e keni pranë vetes është e përkohshme, e ajo që është te Allahu është e përjetshme...”. (En-Nahl: 96).
Për këtë, çdo herë që më binte në dorë ndonjë gjë me vlerë e drejtoja tek Allahu që të ma ruante Ai.

Meseleja e katër:
Kam analizuar krijesat dhe kam vërejtur se secili mburret me pasurinë ose sojin e tij, pastaj analizova ajetin Kuranor:
"... e s'ka dyshim se te Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat)". (El-Huxhurat: 13).
Andaj punova për devotshmëri, që të jem i nderuar tek Allahu, azze ve xhele.

Meseleja e pestë:
Kam analizuar akuzat që njerëzit i bëjnë shoqi-shoqit dhe mallkimet që i bëjnë njëri-tjetrit dhe kam kuptuar se origjina e tërë kësaj është zilia. Pastaj kam shikuar ajetin Kuranor:
"...Ne kemi përcaktuar ndër ta gjendjen e jetës në këtë botë; ...". (Ez-Zuhruf: 32).
Andaj e flaka zilinë, u largova prej njerëzve dhe kuptova se ndarja është prej Allahut, andaj s’kam pse t’i kem zili njerëzit.

Meseleja e gjashtë:
I shoh njerëzit si armiqësohen me njëri-tjetrin, i bëjnë zullum njëri-tjetrit dhe luftojnë njëri kundër tjetrit, e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Djalli është armik i juaji, pra edhe ju konsiderojeni armik...". (Fatir: 6).
Andaj braktisa armiqësinë e krijesave dhe u përcaktova vetëm për armiqësinë e djallit, shejtanit.

Meseleja e shtatë:
I shoh njerëzit se si e lodhin veten dhe e poshtërojnë duke kërkuar riskun, madje, edhe futet në gjëra që nuk i lejohen e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që Allahu të mos ia ketë garantuar furnizimin e saj...". (Hud: 6).
Kuptova se edhe unë jam një prej këtyre gjallesave, andaj u angazhova me detyrat e mia ndaj Allahut dhe nuk merrem me gjërat që m’i siguron Allahu.

Meseleja e tetë:
I shikoj krijesat dhe mësoj se çdo krijesë i mbështetet krijesave të ngjashme me të, ose për pasurinë, ose për shëndetin e tij, ose për postin e tij, e pastaj shikova ajetin Kuranor:
"Kush i mbështetet Allahut, Ai i mjafton atij...". (Talak: 3).
Andaj braktisa mbështetjen në krijesa dhe u mundova të mbështetem tek Allahu, azze ve xhele.
Mësuesi i tha: Allahu të bekoftë.

Përshtati: Bekir Halimi

[Jana]

I dashur Zot, unë të falenderoj për këtë ditë.
Të falenderoj se jam në gjendje të dëgjoj dhe shoh këtë mëngjes.
Unë jam i bekuar sepse ti je një Zot që fal dhe kupton.
Ti ke bërë aq shumë për mua, dhe ti vazhdon të më bekosh.
Më fal për gjithçka që kam bërë, kam thënë që nuk ka qenë e mirë për ty.
Unë kërkoj faljen tënde.
Të lutem më ruaj nga çdo rrezik dhe lëndim.
Më ndihmo të nis këtë ditë me qëndrime të reja dhe plot falenderim.
Më lejo të nxjerr më të mirën nga secila ditë, kështuqë mund të qartësoj
mendjen dhe mund të dëgjoj nga ti.
Të lutem më zgjero mendjen që unë të mund të jem në gjendje të pranoj
gjithçka dhe të mos ankohem e rënkoj për gjëra të cilat s'mund t'i
kontrolloj.
Dhe përgjigja më e mirë është kur unë jam i shtyer përtej kufinjve të mij.
Unë e di se kur mund të lutem, ti dëgjon zemrën time.
Vazhdo të më bësh të dëgjoj vullnetin tënd.
Vazhdo të më bekosh mua që unë të mund të jem si bekim i të tjerëve.
Më mbaj të fortë që unë të mund të ndihmoj të dobëtit...
Më mbaj lartë që unë të kem fjalë inkurajuese për të tjerët.
Unë lutem për ata që kanë humbur dhe s'mund të gjejnë rrugën.
Lutem për ata që keqkuptohen dhe keqgjykohen.
Unë lutem për ata që nuk të njohin Ty. Lutem për ata që do e fshijnë këtë
mesazh duke mos e ndarë me të tjerët.
Lutem për ata që nuk besojnë.
Por unë të falenderohem ty se unë besoj.
Unë besoj se Zoti ndryshon gjërat dhe njerëzit.
Unë lutem për të gjithë vëllezërit dhe motrat.
Për secilin nga anëtarët e familjeve të tyre.
Unë për paqe, dashuri dhe gëzim në shtëpitë e tyre dhe që çdo dëshirë e
tyre të plotësohet.
Unë lutem që çdo sy që lexon këtë mesazh e di se nuk ka asnjë problem,
gjendje që është më e madhe se Zoti.
Çdo betejë është në duart tuaja të luftosh.
Unë lutem që këto fjalë të pranohen ne zemrat e atyre që lexojnë këtë.
Nëse ke bërë këtë lutje, shtoje një numër në katrorin e forward kështuqë
njerëzit do e shohin sa njerëz janë lutur, Zoti i bekoftë.
Vetëm përsërit këtë frazë dhe shih se si vepron Zoti.
Zot, unë të dua dhe kam nevojë për ty, eja në zemrën time të lutem

[hasanmehmeti]

T'i gëzosh muslimanët... art i shpirtrave të bardhë

Gëzim i papërshkrueshëm kaplon zemrën e njeriut, kur ai i gëzon të tjerët, kontribuon për gëzimin e tyre ose ua lehtëson dhembjen... është gëzim që mund ta ndjejnë vetëm shpirtrat e pastër si loti, të cilët vazhdimisht kanë një shpresë – të arrijnë kënaqësinë e Zotit dhe një preokupim – të gjenden në çdo rrugë të hairit.
Kjo jetë është përplot lodhje, vështirësi, sprova, probleme e dhembje, sado që largohen ato, së shpejti kthehen në vuajtje, në asnjërën prej tyre nuk ka momente të çiltra, përpos momenteve të adhurimit të sinqertë që bëjmë kundrejt Zotit të botëve.

Njerëzit, të gjithë njerëzit, kanë nevojë t’u shtrihet dora e mëshirës, që do t'i qetësojë në momentet e fatkeqësisë, do t'ia lehtësojë dhembjet dhe do t’ua lagë fytin kur ato i mbulon thatësia...


Ata që kanë përvojë më të madhe në këtë jetë e dinë bindshëm se njerëzit me nam më të madh janë ata që i këshillojnë të tjerët me dije të dobishme, ata që i shpëtojnë të tjerët nga problemet, ata që ua lehtësojnë të tjerëve vështirësitë dhe ata që japin mundin t'i gëzojnë të tjerët.

Ndalu pak, të shikojmë rastin interesant, kur njëri prej shokëve të Dërguarit, salAllahu alejhi ue selem, thirri një mysafir që desh ta nderonte dhe t’i falte gëzim, mirëpo ushqimi s’mjaftonte, kështu që shoi qiriun dhe shtirej se është duke ngrënë derisa mysafiri e sosi ushqimin dhe u ngop. Atëherë, zbret një ajet për të regjistruar këtë ngjarje të vogël në sy të njerëzve, por e madhe në peshoren e sjelljes dhe vlerave, prandaj Allahu vlerësoi këtë në shkallë të lartë, duke thënë: "...por duan t’u bëjnë më mirë të tjerëve sesa vetes, edhe pse vetë janë nevojtarë..." (Hashër 9).

Ata i jepnin përparësi ngopjes së lukthit të mysafirit, para lukthit të tyre, ata vlerësuan më të shenjtë gëzimin e shokut sesa gëzimin e vet, dhe kështu arritën një lloj tjetër të gëzimit, i cili është më i madh dhe më i lartë...


Përkujto së bashku me mua rastin e atij sahabiu që shpejtoi me tërë forcën drejt tre personave që kishin munguar nga lufta, me qëllim t'u kumtonte lajmin e gëzuar se Allahu ua kish falur gabimin e t'i mbushte ato zemra me dashuri, gëzim, lumturi dhe ngazëllim. Ai, madje, nuk duroi të arrinte tek ata, por prej së largu thërriste me tërë zërin që kishte: O Ka'b b. Malik, myzhde... Ka'bi rrëfen: Menjëherë u përula në sexhde, se e kuptova që kishte ardhur rrugëdalja, ngase Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, pas namazit të sabahut kishte lajmëruar njerëzit se Allahu na ka falur gabimin dhe njerëzit me të shpejtuar vinin të na uronin, te dy shokët e mi kishte shkuar dikush tjetër, ndërsa drejt meje ish nisur me kalë njëri që para meje kishte pranuar Islamin dhe kur arriti te kodra, zëri i tij vinte më shpejtë se kali; kur dëgjova nga ai lajmin e gëzuar, hoqa rrobat e mia dhe ia dhurova atij pasi më dha myzhdenë, ndërsa nuk kisha rroba të tjera. Pas kësaj, huazova rroba dhe dola me shpresën për të takuar Resulullahun, salAllahu alejhi ue selem, ndërsa njerëzit grupe-grupe më takonin e më uronin pendimin. Kur e përshëndosha të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, fytyra e tij shkëlqente nga gëzimi dhe më tha: "Gëzohu me këtë mirësi, që nuk të ka kapluar që nga dita kur të lindi nëna".


Shiko çfarë gëzimi e kaploi të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, dhe shokët e tij me rastin e kësaj mirësie që i ndodhi shokut të tyre, Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata.

Përveç kësaj, lexo edhe këtë hadith të vërtetë, Ebu Hurejre radijAllahu anhu rrëfen se i Dërguari salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: "Nga veprat që Allahu do më së shumti janë futja e gëzimit në zemrën e besimtarit, largimi i mërzisë, larja e borxhit të tij dhe t'i japë ushqim, kur ka nevojë". (Shënon Bejhekiu, Albani në Sulsiletu Sahiha nr. 1494 thotë se ky hadith është hasen).


Në një transmetim të Taberaniut thotë: "Vepra më e dashur tek Allahu, pas farzeve, është futja e gëzimit te myslimani, t'ia mbulosh të metat, t'ia zbusësh urinë ose t'ia plotësosh nevojat".

Ai gjithashtu shënon nga Ajsha, radijAllahu anha: "Kush fut gëzimin në një familje myslimane, Allahu do t'i japë vetëm një shpërblim: Xhenetin".


Po ashtu, shënuar nga Enesi: "Kush e takon vëllanë mysliman me diç për ta gëzuar, Allahu do ta gëzojë atë në ditën e Kiametit".

Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: "Kush i heq myslimanit një brengë prej brengave të dynjasë, Allahu do t'i heqë atij një brengë prej brengave të Kiametit, kush ia lehtëson dikujt vështirësinë, Allahu do t'i japë lehtësime në dynja dhe ahiret. Allahu është në ndihmën e robit, përderisa ai është në ndihmë të vëllait tij".


Lexues i nderuar, kjo sjellje është ibadet, nëse kemi parasysh nijetin e mirë, madje, kjo është prej punëve më të dashura tek Allahu i lartësuar... Medito, pra.

Ndërsa shoqëritë – të cilat janë duke përjetuar konfliktet e shumta për interesa personale – janë të varfra për ta kuptuar këtë madhështi, e cila këlthet drejt nesh: Nxitoni të silleni butë me njerëzit, t'ua hiqni atyre brengat, t'ua lehtësoni dhembjet, t'i ushqeni të uriturit, t'ua lani borxhet borxhlinjve dhe ta gëzoni të dëshpëruarin.


Kur vetë thirrësit të mësojnë madhështinë e futjes së gëzimit te myslimani dhe të punojnë sipas saj, atëherë do të japin një shëmbëlltyrë të gjallë në një shoqëri që e kemi humbur prej disa kohësh.

Sa të lartë ishin ata njerëz të mirë, me shpirtra të bardhë, që vazhdimisht punonin për t'i gëzuar vëllezërit e tyre, pyesnin për hallet e tyre dhe kontribuonin për ta ndihmuar të dëshpëruarin, për ta shëruar të sëmurin dhe për t'ua zgjidhur problemet, pavarësisht çka u kushtonte kjo gjë: lodhje fizike, harxhim pasurish apo harxhim kohe. Të gjitha këto, me shpresë që të fitonin buzëqeshjen e të dëshpëruarit, e cila i gëzonte pamasë, dhe të hynte në listën e veprave të mira për Ditën e Takimit.


Sa mund kishte dhënë i Dërguari, salAllahu alejhi ue selem, me shpresë që t'i bënte dobi njerëzve dhe t'i gëzonte ata në dynja dhe ahiret. Ajsha radijAllahu anha, rrëfen se e kishin pyetur njëherë: A falej Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, ulur ndonjëherë? Po, atëherë kur e lodhën njerëzit. (Muslimi).

ElKasimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: "Plotësimi i nevojave dhe bërja e tyre pa ndonjë lutje është detyrë për vëllezërit, madje, ato kanë përparësi përpara nevojave personale.

Kjo është shkallë-shkallë, më e ulëta është: Plotësimi i nevojës së dikujt pasi të lut (kërkon) ai, mirëpo duke qenë fytyrëçelur, fytyrëqeshur dhe i gëzuar. Disa kanë thënë: Nëse kërkon nga vëllai që ta kryejë një punë dhe ai nuk e bën, përkujtoja sërish se ndoshta ka harruar, nëse tani nuk e kryen atëherë falja xhenazen dhe lexoje ajetin: "...ndërsa të vdekurit, Allahu i ngjall". Kishte prej gjeneratave të para, njerëz që interesoheshin për hallet e familjeve të shokëve deri në dyzet vjet pas vdekjes së shokut, shkonin çdo ditë për të shikuar nevojat e tyre dhe për t’u dhënë nga pasuria personale. Pra, mund të thuhet se ajo familje humbiste vetëm trupin e babait, madje, nga shoku i babait arrinin gjëra që nuk i arrinin sa ishte babai gjallë.

Kishte prej tyre që vinin te shtëpia e tjetrit, ua kryenin nevojat pa u vënë re nga shoku nevojtar, atëbotë ishte e dukshme dhembshuria dhe vëllazëria, ngaqë dhembshuria jote, nëse nuk arrin të ndjehet edhe me problemet e vëllait tënd, atëherë s'ka hair në atë dhembshuri. Mejmun b. Mehrani kishte thënë: "Nëse shoqërimi me dikë nuk të bën dobi, atëherë s'humbet asgjë edhe nëse armiqësohesh me të". Pra, nevoja e vëllait tënd për ty duhet të jetë sikur nevoja jote, madje, edhe më e rëndësishme.

Duhet të interesohesh kur ai ka nevojë dhe jo të tregohesh pavramendas për hallet e tij, siç interesohesh për hallet tua e jo ta detyrosh që ai të kërkojë ndihmë prej teje. Po ashtu, mos mendo se ai të ka ndonjë hak ty pse i ke kryer një problem, përkundrazi të ndjehesh mirë pse ka pranuar ndihmën dhe kontributin tënd". (Tehdhibu meu'idhatil mu'minin).


E kanë pyetur Imam Malikun: Cilën vepër do? “T'i gëzoj myslimanët, unë kam dhuruar veten në shërbim për të larguar brengat e myslimanëve” – ishte përgjigjur.

Ebu Seidi, Allahu qoftë i kënaqur me të, rrëfen: “Gjatë një udhëtimi me të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, erdhi një njeri me një kafshë të tij e filloi të lëshojë shikimin djathtas-majtas (mos vallë do ta ndihmonte kush), ndërsa Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, tha: “Kush ka kafshë tepër, le t’ia japë atij që nuk ka, kush ka nozull më shumë, le t’i japë atij që nuk ka” dhe përmendi disa lloj pasurish saqë u bindëm se nuk kemi hak në pasurinë shtesë”. (Muslimi 3258).



Njeriut të mirë nuk i fshihen metodat e futjes së gëzimit te vëllai mysliman. Ai e përgëzon me myzhde, i tregon lajmet e mira që i priste, ia lan borxhin, i jep dhurata, ia shpreh dashurinë që ka kundrejt tij për hir të Allahut, tregon bujarinë ndaj familjes së vëllait, fëmijëve apo shokëve të tij, ia mëson ndonjë dije të dobishme, e nderon në mesin e të tjerëve, nxiton t’ia plotësojë dëshirat çdoherë, e këshillon me të mirë në të mirë si dhe shumë metoda tjera, që dihen dhe janë të njohura, por kjo është vetëm përkujtim. Madje, mund ta gëzosh vëllain mysliman duke thënë vetëm një fjalë të vetme mirësie, duke bërë një buzëqeshje të sinqertë ose duke e përshëndetur për dore ngrohtësisht. Medito, pra!!!



Autori: Halid Rusheh
nga arabishtja: Omer BERISHA
Marrë nga revista Albislam nr.57

[hasanmehmeti]

Epopeja së Kosovës së Re

Shkruan Dr.Shefqet Krasniqi


Isha duke shfletuar diçka, kur ja më ranë në dorë disa foto të kufomave të familjes Jashari -Allahu i pastë Mëshiruar-, të masakruara nga ushtria dhe policia serbe në marsin e vitit 1998. Fotografi këto të cilat bashkë me
fëmijët filluam ti shikojmë, fillova t’ju shpjegoi atyre se kush janë ato kufoma dhe se tashmë janë mbushur njëmbëdhjetë vite të plota nga ajo ngjarje e madhe e cila e ndërroi gjendjen e popullit shqiptar për 180 shkallë me emrin e Allahut xh.sh. Fillova ta kthej mendjen në të kaluarën, atëherë kur këto fotografi më kishin rënë në dorë në marsin apo prillin e atij viti të mbushur më gjak përderisa isha student në universitetin islamik të Medinës së Shenjtë, ku nëpërmjet atyre fotove dhe shumë të tjerave u mundonim së bashku me shok që ta informojmë popullin arab mysliman për vuajtjet e popullit shqiptarë në Ballkan. Foto këto të cilat i ruaj edhe sot e kësaj dite sepse ato na sjellin një kujtim shumë të ithtë ngase ai vit do të mbahet në mend për një kohë të gjatë për vuajtjet dhe torturat e përjetuara nga ushtria , policia dhe paramilitarët serb, e siç thotë populli “mos na raft me harru”, por të njëjtën kohë ai vit ishte gjithashtu një kujtim i ëmbël, - së paku unë mendoi ashtu-, ngase ishte viti më rezistues i shqiptarëve ndaj okupatorit fashist. Ishte vit kur burrat e mëdhenj vendosën ta japin e ta flijojnë më të shtrenjtën për më të shenjtën, ta japin jetën për ta fituar lirinë, ishte viti kur tashmë ishin përhapur gjithë andej nëpër Kosovë celula ushtarake të cilat e stimulonin popullin për një rezistencë ndaj një armiku shumë të vrazhdë, po qe besa edhe shumë të fortë. Më kujtohet kur shumë kush në atë kohë nuk mundej ta merrte me mend se një ushtri kaq e vogël, siç ishte UÇK-ja ti dalë para gjithë atij arsenali ushtarak serb. Në një far mënyre edhe nuk kishin aq faj ngase ata shikonin dhe gjykonin sipas ligjeve të rëndomta luftarake ku zakonisht i forti e mund të dobëtin, për atë arsye edhe disa nga ta nuk nguronin të thoshin se: “këta djem dojn me na çu poshtë”. Përderisa dëgjoja këto biseda më kujtohej një ngjarje të cilën e ka cekur Allahu xh.sh në Kuran në kaptinën Bekare prej ajetit 246-252 ku personazh kryesor i kësaj ngjarjeje ishte një djalosh shumë trim dhe guxarimtar i quajtur me emrin Davud, i cili më vonë edhe shpallet pejgamber nga ana e Allahut të Madhëruar. Zhvillimi i ngjarjes në pika të shkurtra është se: populli “benu israil” –izraelitët- ishin të okupuar nga një armik gjakpirës dhe ishin të interesuar që të çlirohen nga ai armik, për këtë i thanë pejgamberit të tyre (në atë kohë izraelitët kishin pejgamber): Na cakto një mbret, apo prijës i cili do të na prij në luftë kundër armikut tonë. Pejgamberi ju tha: keni kujdes nëse u caktohet ndonjë mbret, apo prijës për t’ju prirë për luftë atëherë duhet ti bashkangjiteni atij për luftë, për çka edhe ia dhanë besën. Pejgamberi i tyre e luti Allahun, i cili ua caktoi Talutin për mbret dhe prijës për luftë. Pas një kundërshtimi të gjatë të tyre rreth zgjedhjes së këtij njeriu për prijës ata vendosën që të dalin në luftë kundër Xhalutit dhe ushtrisë së tij e cila ishte shumë më e madhe dhe më e përgatitur sesa ushtria myslimane e Talutit. Me të nisur për në betejë shumica e ushtrisë thanë se nuk mundë të luftojmë kundër asaj ushtrie të madhe të Xhalutit, për çka edhe u kthyen dhe ikën. Në ushtri mbeti një grup i vogël i prier nga udhëheqësi i tyre Taluti ku në mesin e asaj ushtrie ishte edhe djaloshi i ri Davudi a.s. Ky grup i vogël edhe pse askund nuk ishte i barabartë me armikun as në numër e as në përgatitje ushtarake, bile edhe i dezertuar nga shumica e popullit të tyre, megjithatë vendosmëria e madhe për tu çliruar nga armiku, pastaj bindja e fortë në Allahun se Ai kë të dojë e triumfon dhe kë të dojë e mposht ndikoi që ti dalin ballë atij armiku, të mbështetur në Allahun duke thënë: “ ...sa prej grupeve të vogla kanë mundur grupe të mëdha me emrin e Allahut. Me të vërtet Allahu është me ata që bëjnë sabër?!...”(Bekare:249).


Dhe subhanallah në betejën e parë dhe qysh në dy luftim djaloshi i ri Davudi vrau mbretin Xhalut me çka u shpartallua ushtria dhe fituan robërit e Allahut, fituan ata që merituan fitoren, fituan të dobëtit dhe humbën të fortit. Ngadhënjyen atëherë kur pak kujt ia merrte mendja se kanë për të fituar, atëherë kur sipas ligjeve dhe rregullave ushtarake nuk ishte e mundur e as logjike të fitojnë. Por kur u lidhen me Krijuesin e gjithësisë, me të Pamposhturin u bënë të fortë, u trimëruan dhe vendosën që me tërë fuqinë dhe mundësin e tyre të mbështetur në Allahun ti dalin para armikut dhe nuk mungoi rezultati.

Edhe Ushtria Çlirimtare e Kosovës e udhëhequr nga komandanti legjendar Adem Jashari nuk është larg kësaj ngjashmërie me këtë ngjarjeje ngase i gjithë populli kishin rënë dakord për tu çliruar, por jo edhe për të luftuar, shumë nga ta nuk ishin të gatshëm të ballafaqohen me armikun e fortë për atë arsye ia mësyn Blacës e Morinës, shumë prej tyre duke u fshehur edhe nën dimitë e grave të tyre, sepse donin të jetonin dhe përtonin të vdisnin për liri. Kështu që mbeti një numër i vogël por që armikut i doli mjaft nga se me emrin e Allahut ishin shkaktar për çlirimin e vendit dhe shijimin e kësaj lirie, ku tashmë e gëzojnë barabartë edhe ata që kanë derdhur gjak, po edhe ata që kanë ikur, “nasht”, le ta gëzojnë të gjithë, sepse liria është për të gjithë edhe pse nuk e kanë sjellë të gjithë, por te Allahu nuk janë të barabartë, Ai u jap meritorëve meritat e duhura atë ditë kur nuk ka njoftësi dhe ryshfet, e ajo ditë do të vijë shumë shpejt. Inshallah e gëzojmë këtë liri, dimë ta ruajmë dhe ta mbajmë. Zoti i pastë Mëshiruar dëshmorët tanë.
Amin

Nga Gazeta Epoka e Re.