Nga këndi i një nëne

[lovely]

Ecja mbi borën e shtypur tashmë, zhurma e veturave arrinte gjer tek veshi im, dhe largohej ngadalë.
Papritur në vesh arriti një baladë, dhe kurrë nuk do të besosh cfarë pashë Yll.

Pashë funeralin tim.

Po po. Muzikë vajtuese, njerëz të veshur në të zeza, unë në arkivol dhe ti Ylli im ecje bashkë me turmën.
Asnjë lot në syrin tënd nuk pashë. Mendova; është në shok!

Vdekja.
Prindërit tanë asnjëherë nuk na folnin për vdekjen.
E bënin këtë për të na mbrojtur, por, nëse ka dicka në këtë botë, që nuk e dijmë, është momenti i vdekjes. E kemi më afër se këmishën, thonë të vjetrit.

E mendja, ku nuk shkon?
Cka nëse vdes unë? Si do ta përjetonte Ylli im këtë humbje?

M`u kujtua një bisedë e jona;

-Natën e mirë Yll.
-Natën e mirë mam.
-Të dua më s`shumti n`botë.
-Edhe unë të dua ty, edhe babin. Edhe ti e don babin apo mam?
-Po shpirt, por ty më s`shumti.

Dhe babin e mamin pashë si një rrethojë rreth fëmijës së tyre, duke mbrojtur atë nga kjo botë e egër.
Cka nëse njëra mburojë largohet, zhduket, humbet?

Kur shkonte Ylli në cerdhe, një fëmiu i vdiq babai. Neve na thirrën në telefon, që të përgaditemi, sepse fëmijët do të vinin me pyetje të ndryshme.

-Mam, Kristoferit i kishte vdekur babai- ishte fjalia e parë që dëgjova.
-Joo. Kur?- u befasova unë, duhej të bëheja sikur nuk dija asgjë.
-Nuk e di mam, por në cerdhe, kemi ndezur një qiri për të.
-Sa keq për Kristoferin. A qante? -e pyeta.
-Po, dhe mua më vinte shumë keq- tha dhe gati sa nuk i plasi vaji.
-A je mirë ti?
-Mirë- ma ktheu mendueshëm.
-Cka po mendon?
-Po mendoj shumë gjëra të ndryshme. Si psh, si vijmë në këtë botë, pse vdesim, ku shkojmë pasi vdesim, pasi vdesim a kthehemi prapë në këtë botë, nëse jo ku rrimë ne, si rrin toka në ajr, pse vdesin prindërit, mam unë kam frikë se ti ose babi do të vdisni- dhe plasi në vaj.

To be continued...