Mikesha Ime

[jonuzi]

fundit kishte biseduar shumë me të nëpërmjet internetit, bisedonin për shumë gjëra dhe ajo që vlen të theksohet ishte se gjate gjithë këtyre ditëve e kishte lutur që të takoheshin dhe Ajo me ngulm është arsyetuar se nuk ka kohë. E dinte se ky është një arsyetim fals mirëpo nuk kishte çfarë të bënte, qëndrimi i saj është i atillë. Ajo ndoshta ende nuk ishte duke e kuptuar të vërteten e gjithë kësaj historie, durimi ishte në prag të humbjes së plotë, në mënyrën më të sinqertë vazhdimisht kishte komunikuar me të, deri atë ditë qoftë edhe një herë nuk e kishte munduar që një ditë ta pengonte për diç.
Ai çdo ditë thoshte se duhej të më kuptonte këtë, në një letër i shkruante asaj, “përgjigju, unë kam nevojë për ty dhe ti e din mirë këtë, prandaj me gjithë sinqeritetin më të madh të lutëm mos vazhdo më kështu, miqësia juaj karshi meje është për lëvdatë, por unë kam nevojë më shumë se për një miqësi të tillë, do të kuptosh dikur se unë kisha të drejtë në këtë edhe atëherë unë përsëri do të të kuptoj ti, ngase tani më jam mësuar me heshtje tënde, mirëpo të lutem jepi fund kësaj pune, një zgjidhje duhet të jetë në këtë mes, nëse ke vendosur të jesh një mikesh e imja apo të fillosh një lidhje me mua, për të dy gjërat duhet të bisedojmë, të paktën ke respekt për gjithë atë që unë ndjej për ty. Nuk dua që kjo ndjenjë një ditë të shndërrohet në urrejtje, ngase nuk i dua armiqtë, ti do të mbetesh ashtu sikurse këto rreshta historia e një gjëje shumë të çmuar për mua................Përgjigju, përgjigju, përgjigju kam nevojë të të bisedoj me ty, ti duhesh të më ndihmosh të paktën pakkkkkkkkkkkkkkkkkkkk”




12.01.....

Ditët kalonin dhe ai kurrë me askënd nuk kishte biseduar për gjëra të tilla, prandaj ishte shumë i befasuar nga shkaku se ne familjen e tij më në fund kanë kuptuar se e simpatizonte Atë vajzë, për këtë ata kishin krijuar bindje të plotë, por asnjëri nga ta nuk ka kuptuar të vërtetën e

[Virti]

fasadoja edhe pak titullin...

[jonuzi]

asaj historie, ai vazhdonte që me heshtjen të mundohej të mos bisedonte me asnjeri për këto punë, jo sepse kishte turp siç i thoshin të gjithë ata që njohin, por sepse donte të jetoj me realitetin, dëshironte te jetonte me vetveten apo të ishte më i sinqertë që mos të flasë për diçka që as vetë nuk e dinte se si është. Mirëpo ishte e kotë t’i bindësh ata se nuk ishte ashtu, dhe paramendoni bindjen definitivisht e kishin krijuar pasi kishin parë ca fotografi të Asaj në albumin e fotografive. Edhe pse nuk i kishte fshehur kurrë ato fotografi të cilat i shikonte sa herë që kishte kohë, ato e kishin bërë bujën e vetë, ai arsyetohej se në një album mund të mbash fotografi të ndryshme, aq më pak që ajo ishte shoqja dhe kolege e punës, vetës vazhdimisht i thoshte “edhe unë do të dëshiroja të ishte ashtu siç pretendojnë në familjen time” por ja që nuk ishte ashtu, kishte kohë që nuk e ka parë fare atë, kishte kohë që nuk kishin biseduar as nëpërmjet telefonit, thjesht edhe ai pranonte se ma së mirë është që heshti, të ngushëllohej duke ruajtur kujtimin për të. Të gjithë e ngacmonin duke qenë të bindur se ajo punë ishte kryer, kjo me plotë të drejtë e nervozonte, e shihte se kishte telashe me të gjithë e jo vetëm me familjen, ai përpiqej të kuptonte tani edhe se si duhet t’ia bëjë të çart atyre se ky është një problem i tiji dhe të mos e ngacmonin më, qesharake dëgjoi edhe këtë se vëllai i tij i madh të thoshte se duhet t’i dërgojmë mësitet atje, qeshte hahahahahahah ......... kjo ishte e paimagjinueshme nga ku i gjithë ky përkushtim, nuk dëshironte assesi që kjo gjë të bëhej objekt i të tjerëve dhe as i familjes.........
Në anën tjetër shoku i tij i cili edhe kishte mandatin e msitit ende nuk ka kuptuar aspak historinë e asaj që ka ndodhur mes të dyve, thjesht ai ishte duke vuajtur më shumë se vet ai, sepse edhe pse ëndërronte pandërprerë që Bbbbb, të jetë e dashura e tij ende nuk ka guxuar të marr ndonjë hap, por e dinte se ai i ka punët më mirë se ai, ngase vazhdon të takohet dhe të bisedoj më të edhe më tutje, për ndryshe edhe më tej ishte duke e lutur që ajo të ndërroj qëndrimin e saj, por e kotë, ajo tani ka ndërprerë çdo kontakt me të.

[jonuzi]

Se pse vepronte kështu, një gjë ishte e qartë, ai nuk donte t’ia tregoj dikujt atë që ndjente, besniku më të mirë se ditari i tij i cili që shtat vite e shoqëronte nuk kishte, andaj shkruante, shkruante, shkruante që një ditë asaj t’i tregoj se pa marr parasysh të gjitha ai vazhdonte që pandërprerë ta donte.............

15.01......

Shpesh mendonte se si disa gjëra thjesht nuk ishin duke funksionuar dhe nga ky shkak ishte duke humbur shumë kohë, por ishte i vendosur që këto gjëra të vijnë në binarët e tyre. Një sfidë të madhe e kishte tani me raportet e punës, ai thoshte të shohim se si do të përshëndetem me to dhe natyrisht se gjëja tjetër që më intereson ta di se si do të shkoj është edhe qëndrimi i Asaj. Sonte në orët e vona Asaj i shkroi në një sms kështu “tung ......, si je, pse nuk përgjigjesh, ti e di mirë se unë në çdo moment mendoj për ty. Ty duhesh të kesh pak respekt ndaj asaj që unë ndje për ty, të lutem më kupto.....”, ndoshta ishte duke bërë gabim, ajo edhe nuk do ta meritonte këtë respekt, por kishte thënë se nuk ishte si të tjerët, mikesha e tij do të ketë respektin si gjithnjë, donte që ndershmëria të jetë e përjetshme, sa do që kjo histori u stërzgjat, e shihte se aq më shumë që mendonte për të aq më shumë për të lindin mistere, mikesha e tij duhej ta kuptonte se e donte më shumë se mike, a nuk ishte kjo një gjë e rëndësishme për atë, nuk e dinte, ajo e dinte këtë më mirë se vet ai, por do të dëshironte që edhe ajo ta shikonte më shumë se një mik të saj.........




17.01......

Ironike por shumë e vërtet, edhe pse për çdo moment mendonte për të, ishin mbushur plotë 37 ditë që nuk e kishte parë dhe që shume ditë që kishin humbur çdo kontakt. Të nesërmen kishin një aktivitet

[jonuzi]

ishte duke shpresuar shumë që të paktën ajo të jete e pranishme që ta shihte edhe një herë afër, e zëntë të turpshme, por e vërtet e kishte marr malli shumë që ta shohë. Ndonjëherë e pyeste veten se mos ajo është pa ndjenja fare, asgjë të turpshme nuk i kishte thënë asaj, pos një gjëje shumë të sinqertë që buron nga brenda shpirtit të çdo njeriu, e që është dashuria, ajo nuk donte të dëgjonte për këtë, në ditarin e tij shkruante, “ajo, ajo, ajo, ajo, ajo, o zot, pse me fute në kokën time gjithë këto ndjenja, unë isha shumë më i lumtur atëherë kur gjithçka kisha, pos kësaj që tani ndjej, isha shumë me i lumtur, isha shumë më optimist, bëja çfarë të doja, sepse kisha mundësi të bëja vetë ato që dëshiroja t’i bëja , kisha më shumë energji, kisha me pak halle e mos të flasim për dyshime dhe hidhërime”. Do të dëshironte që të kthehej atje kur ishte para ca muajsh dhe të kënaqej duke lexuar, duke punuar, duke ëndërruar, jo jo kishte gjëra të cilat të mundojnë dhe të këtilla gjëra ai nuk ishte mësuar dhe kjo po i kushton, ajo duhej të kuptoj se është njëri dhe si njeri që është duhet të paktë të bisedonte për atë që ndjente për të, vetëm ajo ishte plotësisht i bindur se do të mundte të nxirrte nga kjo situatë, ndoshta e ka dënuar kështu, ndoshta ...... nuk dinte, ai shpesh herë shkruante “shumë më mirë të thuash nuk di, ngase edhe nëse di shumëçka ................ ok presim”, po ku të marrte dot durimin dhe të priste, jo sepse dyshonte edhe aq shumë në një pritje të gjatë, do të dëshironte të dinte gjithçka sa më shpejt, sepse thjesht ai kishte shumë nevojë që të ishte me të. E dinte se në këtë mes kishte edhe marrëzira, e dinte se askush nuk do ta kuptonte se çfarë ai mendonte për çdo ditë, e dinte se po ta lexonte dikush ndonjë pjesë të ditarit të tij, nga të gjithë ata që e njihnin, nuk do t’i besonin, ai shpesh qeshte me vetveten, por nuk besonte ende se ishte duke përjetuar një realitet të hidhur,e këtë e bënte thjesht për vetëm për atë, e bënte për të ngushëlluar vetën, për ty mikeshën e tij e cila si gjithnjë vetëm heshtje kishte.
E gjithë vëmendja iu është kthyer për ditën e nesërme, në ditarin e tij ai shkruante; “të shohim a do të jetë prezente dhe çfarë duhet të flas me të, hahahaha sikurse të dilja në foltore dhe të filloja “për mikeshën time, për atë të cilën jam bërë ....., vijë këtu që publikisht ti them se të

[jonuzi]

dua më shumë se mike, të dua më shumë se sa mendon se......’ natyrisht se kjo nuk do të ndodh, por gjithsesi se do të ndodh diçka, të shohim.........”


19.01.....

E dinte se sa shumë kohë i kishte humbur dhe sa shumë shqetësime i kishin lindur që nga atëherë kur u zhyt në këtë histori që ndoshta kurrë nuk do ta kishte domethënien e saj të vërtet, mirëpo e rëndësishme është se ai ka vendosur që të harroj të paktën një pjesë të asaj historie edhe pse e dinte se kjo do të jetë shumë e vështirë. Besonte se gjate gjithë kësaj kohe tregoi një mençuri, tregoi një respekt dhe ndjenjë të veçantë për Atë, mirëpo nuk mundte të duronte më që të ishte një njeri që të luste të tjerët, edhe ai kishte të drejtën të tregonte unin e tij, i cili pa marr parasysh çmimin nuk lë që ai të nëpërkëmbët. Ajo gjatë gjithë kësaj kohe nuk u tregua për asnjë moment e gatshme të kthej qoftë edhe një përgjigje, andaj për të më mirë ishte që të mos insistoj më asgjë në këtë drejtim, e përsëriste se ishte një gjë e dhimbshme, por është zgjidhja e vetme, nuk kishte kohë dhe as që donte më të shkrij nerva që të di se çfarë mendonte një njeri tjetër për të, pa marr parasysh se për të ndjente dashuri, me lehtësi konstatonte se gjinia femërore sa më shumë që të respektohej, aq më shumë të nënçmonte, e dinte se të vështirë e kishte të gjente një vajzë e cila nuk do t’i kishte këto tipare, ai shkruante një natë në ditarin e tij ... “është ironike, por e vërtet ka pak të rinj që vërtet dashurojnë, për ta dashuria është interes, por edhe më keq se kjo, ajo shpeshherë është edhe lojë apo shfryrje epshesh”. Për të nuk është e tillë, natyrisht ajo ka pasur të drejtën që të veproj ashtu siç ka vepruar, por në çdo moment thoshte se ajo duhet ta di se gjithçka që ke pasur nga unë, kanë qenë gjëra të sinqerta.
Ai shkruante për mikeshën e tij vazhdimisht dhe këto rreshta të cilat i kishte shkruar vazhdimisht për ”Mikesha e tij”, kanë qenë ato të cilat i ka nxjerr nga sinqeriteti i tij, i cili sinqeritet po e mbyste fare, ai kurrë

[jonuzi]

nuk do të trazonte më për asgjë, ajo do të vazhdonte ta ketë respektin e tij si gjithnjë, ajo do të mbetej përgjithnjë Mikesha tij, ai i lutej shumë asaj që të ketë kujdes për gjithë këtë histori që kishte krijuar për TË, të mos i fliste kurrë askujt të, nuk donte assesi që pjesë e kësaj historie të bëhej dikush tjetër, besonte se të paktën këtë do ta pranonte, që këtë histori ta pranonte si një gjë personale ose të në të kundërtën të e harronte fare, përsëriste se kurrë nuk ka dëshiruar që kënaqësitë, brengat, apo jeta tij personale të jetë objekt i tjerëve, pra vetëm ajo kishte pasur këtë nder dhe të lutej ta respektonte këtë.
Në një letër që i kishte dërguar, ndër të tjera i shkruante ....
“Koha e ftesave, emailave, sms, mbaroi, unë pranova disfatën, tash vetëm edhe një mundësi ka mbetur, që ju sipas dëshirës të vendosni që ky histori të vazhdoj të plotësohet edhe më tutje, ti mund ti japësh karakter të ri, përndryshe është e mbyllur, të lus me sinqeritetin më të madh që të kuptosh drejt gjithçka që kam shkruar këtu dhe vendos, për ndryshe si gjithmonë edhe tash të premtoj se do të jesh Mikesha ime. .................Të lutem........vendos drejtë.........
Suksese në jetëëëëëëëëëëëë, Mikesha Imeeeeeeeeeeeeeeeeee”

25.01.....

Ishte mbyllur plotësisht në një vetmi të cilën gjatë kohë e kishte kërkuar, tash mikun më të mirë e kishte vetveten. Gëzohej se ka filluar të harroj disa gjëra, por në anën tjetër shqetësohej se disa gjëra të tjera pa reshtur i rrinin në kokën e tij. E kisha quajtur të mbyllur këtë histori, por ja që nuk mundi që mos ta harroj plotësisht atë, çdo ditë shihte se si në mes ndjenjave qe kishte për atë dhe vendimit për ta harruar zhvillohej një luftë e madhe, nuk e dinte se pse, e mundonte kaq shumë vetveten. Ai më nuk pati guximin t’ia dërgoj Asaj ndonjë letër që nga kur kishte vendosur që kjo histori mori “fundin’”, ai nuk pati guximin as edhe një sms t’ia dërgoj, e pranonte ka dy apo tri here që i kishte tentuar ta thërriste në telefon, por ajo nuk përgjigjej, ai priste, por ajo nuk reagoi asnjëherë. Si do qe te jete ishin bërë 6 ditë që kur kishte vendosur që atë mos ta luste dhe të përpiqej ta harronte

[jonuzi]

nuk mundte ta mohonte faktin se vazhdimisht ëndërronte se si një ditë ajo do ta kuptonte dhe se do të ishin bashkë.
Më në fund kishte vendosur që të përmbyllte vuajtjet që i kishte shkaktuar vetvetes, duke ëndërruar për një vajzë e cila deri në atë kohë kurrë nuk ishte treguar njerëzore me të, ai e dinte se sa vështirë e kishte të pranonte një fakt të tillë, e dinte se do të vuante edhe më tutje, e dinte se kishte bërë marrëzira duke qenë i bindur në një realitet të hidhur, e dinte se atë që kishte ndjerë për atë vajzë kurrë nuk mund ta kompensonte, por çuditërisht ende shpresonte se do të ndodhin gjëra të mrekullueshme dhe që ajo do të bindej se ajo histori duhej të vazhdonte, shpresonte dhe për asnjë qastë më nuk lejonte që të qante fatin e vetë, e kuptonte se njerëzit mendojnë ndryshëm dhe kjo sipas tij edhe ishte njëra nga mrekullitë, por kur shpirti i tyre do të mund të bëhej një, ai thoshte se mendimet, shpirti dhe trupi duhet të bëhen një, në të kundërtën kurrë pa një bashkim ndjenjash, mendimesh, shpirtrash nuk mund të ketë dashuri.................











Kishin ikur plotë dy vite, të mbushura plotë heshtje të mistershme, për ironinë e tij, historia nuk kishte marr ende fund




ky punim vazhdon, ne nje kohe te pershtatshme do te beje publik....


Sinqerish
Jonuzi

[jonuzi]

Per moderatorin, kam nje lutje qe titullin ta ndryshoj, ta beje ashtu siq e kam menduar , pra Mikesha Ime

ne fund te shkrimit e pash se e kisha harruar nje shkrojne, qka e bene nje titull jo te mire....

[jonuzi]

...... Historia..............????