Mikesha Ime

[jonuzi]

Per here te pare, vetem per anetaret e Dardania.de, beje publik nje pjese te nje shkrimi te gjat timin, qe kam punuar me vite ne te. Shpresoj se do te sjelli diqka te mire per ju, me kete shkrim.

Sinqerisht
Jonuzi

Një ditë do të kuptosh se nuk kishe të drejtë të veprosh kështu,

por ndoshta nuk vlen asgjë,

Një ditë do të kuptosh se Ti Mikesha Ime, për mua ke qenë më shumë se

mike , do ta kuptosh këtë plotësisht por......????

[jonuzi]

Jeta i sjell shumëçka, pra edhe dashurinë

Ironizonte të gjithë të rinjtë të cilët i flisnin për dashuri, aq sa shpesh i përqeshte ata se janë të sëmur melankolik. Dashuria për të ishte një diçka e cila nuk ekzistonte dhe për këtë edhe ishte përqeshur nga të gjithë. Mirëpo vazhdonte gjithnjë me një bindje se për të gjithçka do të vendos koha dhe gjithë këto vite ishte totalisht indiferent ndaj kësaj sfere të jetës. Ishte shumë i përkushtuar në libra, në angazhime dhe në formimin e autoritetit tij, në punë të shumta, shpesh edhe shoqet e klasës e përqeshnin për këtë, një kohë edhe gjithë shkolla dhe shoqëria, ai bënte deklarata provokuese dhe irritonte të rinjtë e tjerë. Ai vazhdimisht refuzonte të krijonte ndonjë lidhje dashurie dhe assesi nuk pajtohet me propozimet e të tjerëve për të bërë diçka në këtë drejtim, gjersa ai bënte sikurse nuk ndodhte asgjë në këtë drejtim, vitet ikni, iku shkolla e mesme iku dhe ai u detyrua të ndërroj gjithçka në jetën e tij. Falë asaj që ai ishte shumë i qetë në këtë drejtim, arriti të korrë suksese të përditshme, me të njëjtat bindje i filloj edhe studimet gjithmonë me moton mëso, puno, gëzohej shumë që doktrina tij funksiononte, tani më kishte arritur shumëçka që ëndërronte më parë, por ai edhe më tej pak shoqërohej me të tjerët.
Mirëpo me kohë ai filloi të ndryshoj, motoja tij tani u ndryshua pak, ai ndjente se trupi tij po kërkon diçka, ndjente se është duke i munguar diçka, por ende nuk dinte, nuk kaloi shumë kohë dhe u bind se ai edhe pse përpiqej të mohonte vetës një fakt të vërtet, prapë se prapë pranoi se më në fund ishte i dashuruar, po po dashuruar sepse shumëçka harronte në momente të caktuara, por jo një vajzë e cila iu shfaqej pa papritmas në çdo moment. Mirëpo ende nuk guxonte ti thoshte vetës se çfarë ai dëshiron, pa reshtur në mendjen tij përplaseshin mijëra mendime të cilat e udhëzonin herë që të vepronte e herë që të mos vepronte. Gjersa ditët kalonin një nga një, ai deshi apo nuk deshi pranoi faktin se më në fund duhej ti dëgjonte ndjenjat e tija, prandaj ky vendim shpejt u manifestua me atë se ai atë vajzë e simpatizonte, dhe për këtë morën vesh edhe ca shoke dhe anëtarët e

[jonuzi]

familjes së tij, por ato nuk besonin në atë që ndjente në të vërtet ai për atë vajzë, sepse nuk ishin mësuar ta shihnin atë të fliste për këto gjëra me dikë, sikurse vepronte edhe tash. Mirëpo për një moment durimi i tij u bë i papranueshëm, filloi gjithçka në mirëbesim dhe kënaqej që kontaktonte dhe takoheshin nëpër aktivitete. Kjo ishte një gjë e bukur për të, por e përkohshme, ai kishte dhe ka vështirësi të bisedoj direkt me të për këto gjëra. Një natë filloi t’i shkruaj një mesazh, thjesht për një falënderim për angazhimet e saja në aktivitete, por në fund të mesazhit, shkroi edhe kështu ”unë personalisht kam një respekt të veçante për ty, andaj kam shumë dëshirë që të bisedoj me ju për shumë gjëra”. Ky mesazh hapi një kaptin të vërtet, mund ta paramendoni se ky mesazh shkoi, por gjersa ai shtypi OK, për ta dërguar qindra herë e pyeti veten se çka ishte duke bërë.
Heshtje, asnjë reagim rreth mesazhit, prandaj vendosi t’i dërgoj një mesazh tjetër ku pos tjerash në mënyrë të drejtpërdrejt ai i shfaqi asaj interesim e tij për të kontaktuar dhe biseduar për njëri tjetrin, iku edhe ky mesazh dhe prapë heshtje, një ditë tjetër i dërgon një email në të cilin i shkruante atë se çfarë ndjente për atë, prapë heshtje, një mesazh tjetër për të mos heshtur ajo dhe prapë heshtje, heshtje, në anën tjetër ai dy herë kontakton në internet me të, mirëpo ishte plotësisht në pozitë të pavolitshme për të zhvilluar një bisedë të tillë, e ftonte të pinte kafe, ajo prapë hesht, dikur u mësua me heshtjen e saj, gjersa të hënën në mbrëmje i shkruante një sms me të cilin kërkonte nga ajo që të nesërmen të takoheshin në qytet, e la telefonin dhe vendosi të fle, në mëngjes shikon telefonin, asgjë e re, në fakt ai ishte mësuar me heshtjen, vendosi të dal në qytet, të paktë shpresonte se ne internet do të arrinte të bisedonte me të, si do që të jetë edhe ajo ditë shkoi, në mbrëmje gjersa shkruante në ditarin e tij, duke pasur telefonin afër, thjesht siç po thonë tash të rinjtë i cingrratë telefonin asaj, kurse pas disa minutash iu lajmërohet një sms, kupton se ishte nga ajo, thjesht në tërë trupin e tij e përshkoi një dridhme e madhe që të hynë gjer në palcë, e dinte se ishte shumë i vlershëm ai sms, për shumë arsye, e dinte se në bazë ë atij sms do të kuptonte

[jonuzi]

qëndrimin e saj, ja heshtja tani u shua, një moment mendoi se do të ishte më mirë që ajo ende të kishte heshtur, dikur trimërohet dhe vendosi ta lexojë, por çfarë shkruante në të, në të vërtet, ishte një goditje aq e madhe, sa harroi çdo gjë, bile kishte harruar edhe një fjalë në gjysmë në ditarin tij. Si do që të jetë ai i kishte premtuar asaj se nuk do ta shqetësonte për asnjë moment, ngase ajo më së paku nga ai do të ishte e maltretuar, ajo i bënte ftesë për miqësi, dhe ai me plotë kënaqësi do ta pranonte këtë, prandaj vendosi t’i shkruante dhe thoshte se për të do ta kishte po atë respekt si gjithmonë.
Në të vërtet ai ndjente se i mungonte ajo dhe nuk kishte çka ta mohonte këtë, mirëpo prapë këtë gjë nuk e dinte askush, sepse kjo histori donte të mbetej e tija dhe askujt tjetër. Gjithashtu e ndjente se është e pamundur ta largonte nga mendja tij, mirëpo përpiqej ta ngushëllonte veten me atë se një ditë ajo do të kuptonte këtë gjë dhe do të pranonte se meriton që të jetë me të. E dinte se ishte shumë i dobët dhe aq më pak i vendosur që të përballej me gjëra të këtilla, por ishte i bindur se vendimet e tija, qasja tij, nuk donte t’i shkaktonte lëndime të tjerëve. Ndoshta kishte bërë gabim, por ishte edhe mungesë komunikimi, që nuk e kishte pyetur se ajo a është e dashuruar në ndokënd tjetër, në mënyrë që atë ta lente të qetë, kurse ai të pranonte disfatën dhe të përballej me realitetin, të shohim thoshte, ai besonte në sinqeritetin e saj, sepse nga të gjitha vajzat që kishte njohur deri më tani, ajo kishte qenë gjithmonë e veçantë, apo thënë më thjesht ajo nuk ju kishte ngjasuar të tjerave.
Mirëpo një gjë duhet ta pranonte se ishte shumë i lodhur dhe ajo duhet ta ndihmonte që të kuptonte realitetin, kështu siç ajo kishte vepruar deri më tani për të nuk kishte asnjë kuptim, ai asgjë më shumë se sinqeritetin e saj nuk dëshironte tek ajo.

megjithatë ai besonte se ja vlen të sakrifikosh për gjëra të vërteta dhe ai po e bënte këtë..

.................................................. ..................................

[jonuzi]

Definitivisht si duket edhe poet i dashurisë do të behej, këto shkrime ai gjithmonë i kishte urrejtur, pra kurrë si kishte lexuar e leje që të shkruante për këto gjëra, po ja që jetës nuk ju dihet, ditari i tij gjithmonë e kishte ngushëlluar, edhe atëherë kur ka qenë fare i pa disponuar dhe gjithsesi po e shoqëronte edhe tani, ngase vetëm ditari i tij e dinte se çka në të vërtet ai ndjente brenda trupit të tij.
Ditët i ikin një nga një, thoshte se shpresa te mban gjallë, kurse koha të sjell të gjitha, por herë herë nuk mund të pajtohej me këtë, ai pranonte se koha i bënë të vetat, mirëpo ajo ikte me shpejtësi dhe çdo dite për të është pritje dhe çdo pritje ishte një shqetësim, po po shqetësim, sepse gjersa dikur me ëndje ëndërronte personazhe librash, thënie filozofësh, aktivitete e të tjera, tash shumëçka kishte harruar nga këto, por jo atë, ajo pa reshtur iu shfaqej përpara syve po sikurse me të, të kishte jetuar me vite të tëra, e kishte të pamundur ta harronte, pse kështu nuk dinte, por një gjë e dinte se ai ishte shumë i dashuruar në të. Çdo ditë shikonte fotografit e saja, çdo ditë shkruante për të në ditar, për çdo ditë ëndërronte se si do të bashkëjetonin në të ardhmen se bashku, ndonjë herë edhe në ëndërr iu shfaqej. Kurse ajo bëhet sikurse nuk ka ndodhur asgjë, ndonjëherë çuditej se si e ka gjithë atë fuqi që ta sfidonte me miqësinë e saj, pa reshtur bisedonin në internet, bisedonin gjerë e gjatë, për gjëra të ndryshme, për shumëçka, por jo asnjëherë për atë që ai të paktën e ndjente për të. Ndoshta ishte një frikaman i madh, ndoshta ishte një mbajtës premtimesh, por shumë herë shkruante mesazhe me këtë teme dhe prapë i fshinte, vërtet nuk dinte se çfarë ishte duke bërë......................... ajo ndoshta duhej të lexoj këtë letër të ditarit, por ndoshta jo, prapë nuk e dinte, kurrë në jetën e tij nuk kishte pasur dyshime më të mëdha për vetën tij, por gjithmonë thoshte.. “të shohim”

...Më në fund ai ishte i lumtur që edhe ai ishte njeri që dashurohej...

[jonuzi]

Ditë e mërkurë, 29 nëntor

Për atë ishin të mërzitshme ditët e fundit, ai shkruante në ditar se” assesi nuk mund të qetësohem disi dhe t’iu kthehem atyre gjërave që duhet ti kryej patjetër”, ai kishte probleme me shokun e tij, me të cilin disi pajtohet, me të vërtet me atë njeri e lidhte shumëçka, e dinte se kishte bërë gabim me veprimet e fundit në punë, por ata si gjithmonë edhe tani kishin mirëkuptimin e duhur, ai shkruante në ditar: “dua ta pranoj se nuk kam ndonjë shoke , apo ndonjë person tjetër që të dijë gjithçka për mua dhe që unë ti di gjithçka për të”. Shoku ishte i pari që nuhati se ai kishte një simpati të madhe ndaj asaj, prandaj e ngacmonte, i thoshte vazhdimisht se ai donte të bëhej msiti i tij, në fillim fare ai refuzonte një gjë të tillë duke u arsyetuar se nuk ishte aq i dobët sa të mbetej që dikush t’iu bëhej msit dhe aq më shumë ai ende arsyetohej se nuk kishte vendosur asgjë për këtë çështje.
Si do që të jetë ai me kalimin e kohës nuk mundi më të fshehë asgjë, andaj këtë gjë i pari e mori vesh Shoku i tij, mirëpo ai asnjëherë nuk mori vesh diç në lidhje me kontaktet që Ai kishte me Atë.
Shoku në rrugën për të kryer misionin e tij (msitni) u dashurua vetë në shoqen e asaj që ai donte, tani për shokun kishte lindur puna tjetër dhe ai me shaka e ngacmonte shokun, “të shohim se cili do të jetë me i zoti”. Të mërkurën aty, nga ora 14:00, shoku i tij kupton se i kishte dy thirrje, kupton se thirrjet ishin nga ato, nga gëzimi bërtet Bbbbbbbbbbb, ai duke u qeshur e shikonte, shoku i tij me vrull e merr telefonin dhe pa pyetur fare e thërret atë, e dinte se çfarë ishte e gjithë kjo, mirëpo bëhej se nuk ishte duke kuptuar asgjë. Si do që të jetë Shoku cakton një takim dhe ai dëgjonte gjersa thotë që ja po vijmë së bashku me të.
Shoku i tij me vrull fillon të rregullohet dhe ashtu plotë gëzim vazhdimisht i thoshte ato po na presin, duhet të shkojmë sa më parë, ai fillimisht refuzonte, bëhej sikurse ishte fare i pa interesuar për këtë takim, mirëpo e dinte se çdo moment ishte duke e gënjyer edhe atë e edhe veten tij. Ai kishte kohë që ëndërronte ta takonte, ngase nuk e kishte parë që shumë kohë, dikur shoku i tij bëhet gati, kurse ai edhe

[jonuzi]

më tutje dukej shumë i ftohtë dhe fare i pa interesuar, shoku e qorton atë, mirëpo ai nuk kishte aspak hallin e tij në atë moment, për të ishte vetëm një gjë që ai të takohet me BBBBBB,
U nisën për të shkuar, kishin shumë emocione, natyrisht më i emocionuar dukej shoku. Ai bënte se nuk ndjente asgjë dhe shpesh përqeshte shokun e tij se ishte i sëmur fare. Gjatë rrugës e porosit që asgjë që ishte në lidhje me atë që ndjenin të mos flitej, ai me ironi i tha, “ dua të bisedoj çka të dua me BBBBBB”, ok i tha, por ruaju për ato që flet rreth meje.
Dikur mbërritën në vendin e duhur, ato i prisnin, fillimisht ata u përshëndetën, për të ishte diçka e bukur ajo shtrirje dore, pas gjithë asaj që ata kishim bërë me telefon dhe internet, shumë sekrete për njëri tjetrin dinin, kurse të paktën Shoku, aspak nuk dinte për këto gjëra, çuditej me sjelljet e asaj, ajo bëhej sikurse nuk kishte ndodhur asgjë mes tyre, edhe pse ajo e dinte se ai e dashuronte dhe atë shumë e dashuronte. Mirëpo si gjithherë ajo edhe në këtë takim ishte po ajo që kishte njohur shumë kohë më parë. Ai thjesht ishte shumë serioz, ndonjëherë ishte e skuqur në fytyrë dhe shumë pak bisedonte apo thënë thjesht i mungonte besimi që një ballafaqim të tillë, ta shfrytëzonte rastin për të biseduar diçka në lidhje me këtë temë. Disa herë shikuan njëri – tjetrin sy më sy, mirëpo e pranonte se ajo ishte më e fort se ai, sa i përket qëndrimit tejet të ftohët të atij takimi. Si do që të jetë edhe Shoku nuk guxoi të fliste asgjë në atë drejtim dhe i gjithë takimi i ngjasonte një takimi pune.
Si do që të jetë edhe pse qëndruan gjatë së bashku, konfuzionet ishin skajshmërish të thella. U ndan me vetëm një ditën e mirë dhe bashkë me shokun u kthyem për në shtëpi, diskutojnë gjerë e gjatë për takimin, që të dy pesimist, që të dy aspak të disponuar, mirëpo këtë më keq e përjetoi shoku i cili atë natë ra për të fjetur në ora 7.
Gjatë gjithë natës mendja vetëm tej ajo i shkoi, libri vazhdimisht i rrinte afër kokës, por e kishte të kote të përqendrohej dhe të mësonte diçka.
Iku edhe ajo ditë dhe përfundimisht kuptoi se ai më nuk kishte se çka të gënjente veten, kishte dhënë premtimin se nuk do shqetësonte atë,

[jonuzi]

mirëpo a ishte kjo zgjidhja, jo nuk ishte, ai donte t’ia bënte të qartë asaj se nuk ishte si gjithë të tjerët, e donte dhe kjo dashuri nuk meritonte të priste gjatë, nuk meritonte që të maltretohej duke e pyetur veten me dhjetëra herë në ditë se çfarë vallë mendonte ajo. Nuk donte të jetonte në pritje dhe as që dëshironte që dikujt t’i shkaktonte ndonjë lëndim, ajo duhej të fliste me të dhe të kuptonin njëri tjetrin, sepse ............
Tash nga ai takim kishin kaluar disa ditë, ndjente se ishte shumë i shqetësuar dhe duhet të bisedonte patjetër me atë,
Këtë letër ai vendosi t’ia dërgoj asaj, që ta lexon dhe të kupton, se çka në të vërtet ai mendon për atë, kurse ajo nëse edhe më tutje dëshironte ta sfidonte, ok, nuk kishte çka të bënte veçse të rrinte e të prissssssssssssssteeeeeeeee


Ai e dinte që të kupton drejt, duhet patjetër të harron diçka, ngase në çdo moment atë që e shihte nuk ishte edhe ajo që e ndjente, ai shkruante në ditarin e tij “ndoshta ndonjëherë meriton të ndalesh dhe të mendosh edhe për gjëra të që nuk të preukopojnë ..............”

***************

10 dhjetor

Kurrë nuk kishte abuzuar dhe as që i shkonte ndërmend që të abuzonte duke shfrytëzuar pozitën e tij, thjesht nuk donte që mirëbesimi i të tjerëve të keqpërdoret nga ai, thoshte se të tjerët le të bëjnë si të duan , mirëpo e shihte se kishte probleme në këtë drejtim me të tjerët, veçanërisht me shokun e tij, i cili pa fije mëshire mundohej ta shfrytëzonte këtë, gjë për të cilat shpesh herë kohëve të fundit kishin pasur dhe po kanë probleme.
Ajo sot ishte në festimin e ditëlindjes së tij, si zakonisht ajo dukej po e njëjta, thuajse nuk kishte ndodhur asgjë, i foli me plotë kuptimin e fjalës si çdo herë dhe ai më pas vazhdoi me detyrat që kishte, gjatë

[jonuzi]

mirëpo a ishte kjo zgjidhja, jo nuk ishte, ai donte t’ia bënte të qartë asaj se nuk ishte si gjithë të tjerët, e donte dhe kjo dashuri nuk meritonte të priste gjatë, nuk meritonte që të maltretohej duke e pyetur veten me dhjetëra herë në ditë se çfarë vallë mendonte ajo. Nuk donte të jetonte në pritje dhe as që dëshironte që dikujt t’i shkaktonte ndonjë lëndim, ajo duhej të fliste me të dhe të kuptonin njëri tjetrin, sepse ............
Tash nga ai takim kishin kaluar disa ditë, ndjente se ishte shumë i shqetësuar dhe duhet të bisedonte patjetër me atë,
Këtë letër ai vendosi t’ia dërgoj asaj, që ta lexon dhe të kupton, se çka në të vërtet ai mendon për atë, kurse ajo nëse edhe më tutje dëshironte ta sfidonte, ok, nuk kishte çka të bënte veçse të rrinte e të prissssssssssssssteeeeeeeee


Ai e dinte që të kupton drejt, duhet patjetër të harron diçka, ngase në çdo moment atë që e shihte nuk ishte edhe ajo që e ndjente, ai shkruante në ditarin e tij “ndoshta ndonjëherë meriton të ndalesh dhe të mendosh edhe për gjëra të që nuk të preukopojnë ..............”

***************

10 dhjetor

Kurrë nuk kishte abuzuar dhe as që i shkonte ndërmend që të abuzonte duke shfrytëzuar pozitën e tij, thjesht nuk donte që mirëbesimi i të tjerëve të keqpërdoret nga ai, thoshte se të tjerët le të bëjnë si të duan , mirëpo e shihte se kishte probleme në këtë drejtim me të tjerët, veçanërisht me shokun e tij, i cili pa fije mëshire mundohej ta shfrytëzonte këtë, gjë për të cilat shpesh herë kohëve të fundit kishin pasur dhe po kanë probleme.
Ajo sot ishte në festimin e ditëlindjes së tij, si zakonisht ajo dukej po e njëjta, thuajse nuk kishte ndodhur asgjë, i foli me plotë kuptimin e fjalës si çdo herë dhe ai më pas vazhdoi me detyrat që kishte, gjatë

[jonuzi]

gjithë ahengut ai u mundua t’iu ikte kontakteve më të, sepse pandehte se tani më nuk kishte se çka të bisedonte me atë pos për atë që ai ndjente, mirëpo ai në asnjë moment nuk i lejoj vetes që në këso raste të bëjë ndonjë lëshim, kishte mysafir, kishte bashkëpunëtorët, kishte ekipin e punës, kishte obligimet, shihte edhe injorancën gjerë në pakufi të disa mysafirëve dhe të disa personave të cilët at ditë kishin ardhur për ta prishur ahengun.
Ajo vërtet ishte e bukur, e qetë dhe shumë miqësore, dhe kjo miqësia e saj me të drejtë aq sa e gëzonte, po aq edhe po e hidhëronte, ishte shumë i habitur se si ka mundësi të këtë atë miqësi ndaj tij, atë gjakftohtësi, ndonjëherë mendonte se diçka është duke funksionuar, kurse disa herë mendonte se asgjë në këtë drejtim nuk ishte në rregull.
Si do që të jetë ai e ndjente veten të mërzitur për atë që shihte, është e pa imagjinueshme ajo çka ndodhte, tani më ajo kishte edhe këtë letër në dorë dhe ajo dinte shumëçka apo gjithçka. Ai thoshte si do që të jetë prapë se prapë le të shkoj si të donë kjo punë, ai do ta ftoj përsëri që të bisedonin për këtë që ai vazhdimisht po insistonte, shoku i tij, asaj se dëshironte ta njoftonte me një shok, kështu ishte pak a shumë biseda, kur ai i takoi ata të dy në korridor, dhe ajo iu drejtua atij, këqyre bre çka po thotë, po do me ma qit një shok, ai vetëm kaq iu përgjigj, për gjithçka që shoku tij vepronte në kundërshtim me rregullat do ta dënonte me 200 orë punë vullnetare në firmë.
Më në fund ato vendosen të ikin, bashkë me ta edhe shoku i tij, ai i falënderoj që ishin aty sot dhe u përshëndetën me ta, iku edhe ajo ditë, tani më nuk dinte se kur do të ishte rasti tjetër që ta takonte atë, as në orët e vona të natës nuk kishte se si të qetësohej , por pa reshtur e pyeste veten se si mund të funksiononte një gjë e tillë, kishte parë njerëz të dashuruar të cilët nuk komunikonin kurrë, mirëpo vallë çfarë është ajo miqësi e saj, nuk dinte, veçse përpiqej shumë që ta kuptonte këtë dhe atë sa më parë...................................

[jonuzi]

*******************
****
Në të vërtet ishte preokupimi i tij kryesor se çfarë vallë mendonte ajo, e kishte të kotë të mundësh të kuptosh atë, ajo refuzonte që të pinte të paktën një kafe dhe qoftë edhe për 30 minuta të bisedonin bashkërisht për këto gjëra, vërtet pandehte se ishte një veprim i gabuar i saj, sepse të paktën ai në asnjë moment nuk kishte pasur ndonjë sjellje jo njerëzore që ajo të mos pranonte të pinte një kafe. Puna qëndronte se ajo me sa duket ende nuk e kuptonte sa duhet dhe si duhet. Ai asgjë në planet e saja nuk do t’i pengonte, përkundrazi ajo do të ishte e mbështetur nga ai për t’ia arritur qëllimet e saja, për këtë ajo duhet të bisedoj me atë, sepse për derisa nuk komunikonin dhe nuk i sqaronin gjërat si njerëz, atëherë dyshimet e dy anshme e në veçanti tek ai ishin të mëdha.
Sot ishin bërë plotë dhjetë ditë që se kishte parë, kishte biseduar vetëm një herë në internet, ku edhe e kishte hapur pakëz këtë muhabet , por nuk kishte guximin që të vazhdonte gjatë me këtë temë, ai e ftoi për kafe dhe ku edhe një herë i kërkoi që të bisedonin dhe ti sqaronin disa çështje, ajo prerazi i thotë se çdo gjë është sqaruar. Ai vetëm i tha se përkundrazi çdo gjë ishte shumë e paqartë, si do që të jetë ai prapë kërkoi që bashkërisht ta pinin nga një kafe, në mbrëmje vendosi t’ia dërgoj një mesazh, thjesht për t’iu uruar një sukses të sajin që kishte arritur në punë atë ditë. Nuk shkruan asgjë tjetër pos disa fjalë urimi dhe me kaq filloi heshtja, ajo heshtje që i kishte shoqëruar gjerë më tani, mbrëmë ishte vonë, pas 10 ditësh nga kur nuk kishin komunikuar as në internet, vendosi t’ia dërgoj një sms, në të shkruante ”mundohem për të të harruar qoftë edhe për pak qaste ty, por është e pamundur të ndodh kjo ....”. Pse vallë ajo ishte e këtillë që e mbyste fare me sjelljet e saja, ajo nuk duhej të ishte kështu, ajo kishte mundësi që shumë lehtë ti ndante muhabetet me atë , ai kurrë nuk kishte tentuar dhe as që do të tentonte të urdhëronte njerëz, të maltretonte njerëz, të pengonte njerëz, ajo duhej më në fund t’ia tregonte arsyet e vërteta të sjelljeve të saja, nëse mendonte se ai nuk ishte njeriu i duhur për të, atëherë ok, edhe për

[jonuzi]

këtë ajo duhet të bisedonte me atë, ai meritonte ta dinte se pse është ashtu si mendon ajo, gjithashtu ai kishte me qindra gjëra që të bisedonte me të përpara se të vendoste të kishte çfarëdo lidhje me të, mjaftonte t’i thenin tabut e së kaluarës, kur çdo gjë ose dihej brenda pak kohe ose nuk bëhej fare, ata mund të kishin ndryshime, ata mund të kishin mendime të ndryshme, por ai e dinte tani më se kishin edhe shumë gjëra të përbashkëta, dhe këto gjëra e kanë bërë që ai pikërisht të ndjente këtë që ndjente për atë, si do që të jetë ditët ikin dhe bashkë me to pareshtur shtoheshin edhe qindra mendime, supozime dhe dyshime, në ditarin e tij ai shkruante “po po më shumë dyshime, sepse të veprosh kështu se si ka ngjarë e gjithë kjo histori, është e natyrshme të dyshosh, ndonjëherë edhe në vetë vetveten time, se mos ndoshta unë jam duke bërë ndonjë marrëzinë apo diç tjetër”. Si do që të ishte prapë se prapë ndihej shumë krenar që ai nuk iu kishte ngjasuar të tjerëve dhe edhe në këto kushte kërkonte që çdo gjë të jetë e ndershme dhe këtë e kishte bërë.
Ka shumë kohë që ai e luste atë për të pirë qoftë edhe një kafe vetëm ata të dy dhe askush asgjë nuk do të dinte për këtë, nuk është se ai donte të mbante diçka të fshehur, por në kushtet të cilat ishin tani ai pandehte se çdo involvim, çdo veprim i pamatur do të shkonte ne disfavor të asaj që ai dëshironte, për ndryshe ai nëse ndonjëherë pajtohej me atë, gjithçka do të ishte e hapur (familjare), ajo duhej ta dinte edhe këtë se ai nuk ka qenë dhe as që do të jetë i gatshëm ndonjëherë të bëjë hajgare me dikë, përndryshe atij i intereson një lidhje serioze dhe e cila do të ishte e përjetshme, asgjë tjetër nuk dëshironte përpos që të jetonte me dikë që e kuptonte dhe që e kupton, deri më tani nuk ishin duke u kuptuar, por dinte se e kishte gabim që të paktën nuk bisedonte me të, ai e pret, shikonte se ku do t’i dërgonte pritja dhe heshtja, e kishin të drejtën të vendosnin për vetveten dhe këtë dëshironte ta respektonte edhe karshi vendimeve të asaj, por ai do të tentonte gjithmonë që ajo të mos hesht, të paktën le t’i thotë gjatë pirjes së kafes atë që kishte ndërmend të vendoste dhe atë do ta dijë vetëm ai dhe pa marr parasysh se çka ajo kishte ndërmend të vendoste, ai kurrë nuk do ta keqpërdorte.

[jonuzi]

Në një letër që i dërgoi asaj pos tjerash i shkruante, “të lutem mendo për vetën tënde, të kuptohemi si njerz, unë ë çmoj internetin e telefonit, mirëpo një kafe qoftë edhe për 30 minuta do të më ndihmonte shumë që të kuptoj gjithçka që ka ndodhur mes ne të dyve, merre këtë kafe edhe si miqësore, por nëse e sheh të parëndësishme këtë të lutëm përgjigju disi, kam nevojë të flasësh edhe ti njëherë, ka javë të tëra që mundohem të kuptoj çka mendon ti, sepse e di se megjithatë diçka për mua mendon, dhe ai mendim cili do qofte, ashtu sikurse unë për ty që jam bërë poet, duhesh të ma tregosh”

e diel 24 dhjetor

Si iknin ditët një nga një, e pranonte të vërtetën koha është gjithçka, atë duhesh ta shfrytëzosh, e mbi të gjitha të dish ta menaxhosh. Ka shumë kohë që kishte hapur edhe një ditar të ri, në të cili nuk shkruante as për aktivitetet e tija ditore, as për ndonjë ngjarje të rëndësishme, por shkruante për atë që ndjente brenda trupit të tij. Shumë kohë, shumë paqartësi, shumë ëndërrime, shumë dëshira, por nuk e dinte se pse, prapë se prapë thoshte vetës se i bëri gjithë këto vite dhe gjatë këtyre viteve gjithçka që e kishte udhëzuar mëndja tij i kishte realizuar. E pranonte se ëndërronte shumë, por është shumë e vërtet se ëndërrimet e tija ishin realizuar. Por nuk dinte, se si kësaj radhe gjërat nuk po funksiononin, ai vazhdimisht ëndërronte të takonte një vajzë e cila do t’ia plotësonte atë që ai kërkonte, jo vetëm kënaqësinë, por mbi të gjitha që do të ishte një krah i fort i tij, për të arritur atë që pa reshtur ëndërronte, tash kur mendonte se më në fund nga i djali i cili mendonte për shumëçka dhe i vendosur për të bëra qindra gjëra të mira për të tjerët, për të arritur suksese në punë dhe për të mbushur vetën me lavde, mendoi se takoi një vajzë të cilën e ëndërronte, mirëpo e shihte se ajo ishte fare e pa interesuar për një gjë të tillë. Këtë e dinte tani më, por nuk e dinte se pse, ajo nuk dëshironte të bisedonte me të për këto gjëra, flisnin dhe kënaqeshin me miqësi, flisnin aq gjatë për punën, për gjëra të kota dhe për gjëra

[jonuzi]

që ndonjëherë nuk ishin asgjë, më në fund përshëndeteshin, dhe këto bëheshin vetëm në internet dhe telefon, të cilat ishin mjetet e vetme që vënin në kontakt, ok thoshte, “të shohim ajo një ditë jam i bindur se do të ndryshoj mendimin e saj........”

31 dhjetor – ora 11:10

E ndanin edhe disa minuta nga kur akrepat e orës do të simbolizonin ndarjen në mes të atij viti që po shkonte dhe vitit që do të vinte dhe përtej kësaj atë natë për të ndaheshin shekujt dhe mileniumet dhe megjithatë nuk e dinte se nga ku e kishte këtë energji të shkruante në këto momente, por dyshim pas dyshimesh vendosi që të shkruaj. Që nga dita e kaluar për të ishin momente feste, natyrisht kaloi mire, shumicën nga mundimet e vitit që po e lente mbrapa nuk i kishte më në mendjen e tij, por një gjë këto ditë si zakonisht e bënte që shpesh herë të ishte i pa disponuar, dhe të mendonte gjatë për të dhe natyrisht që i jepte kaq kurajë të shkruante edhe tash është Ajo dhe sjellja e saj, ai shkruante atë natë,.. “ tash natyrisht se e cilësoj si dështimin më të madh timin të vitit 1999, në të vërtet ndjej se ajo më mungon shumë dhe në këto momente shumë festive, mendja pa reshtur më shkon tek ajo, përpiqem të analizoj të gjitha, por e di se ndoshta nuk di asgjë, si do që të jetë edhe pak hymë në vitin e ri, dhe kjo më jep kurajë se ajo në këtë vit do të kuptoj se nuk është ashtu siç ajo vepron, sjellja e saj duhet te jete me njerëzore. Sa ironike, por e vërtet unë nuk jam ai që isha dikur, ndjej se jam më i dobët se kurrë më parë, shpresoj se viti 2000 nuk guxon të filloj kështu me këtë mosbesim që kam në vete, ende nuk mund të them se është Ajo shkaktare e këtij mosbesimi....”, në të vërtet në këtë fund viti ishte i bindur se njerëzit të donin plotësisht për interes, atëherë kur interesi i tyre shuhet, çdo gjë kthehet atje ku ishte në fillim. Nuk donte që në ato momente ti ngatërroj gjërat assesi, e dinte se heshtja e saj është një goditje e madhe për të, të paktën nuk ishte në gjendje që t’i dërgoj një mesazh dhe të ia uronte festat, ashtu siç bëri ai në mënyrë shumë njerëzore me të. Në ditarin e tij, në natën e 31 dhjetorit shkruante

[jonuzi]

edhe këtë “Do të doja që edhe në këto momente të fundit të vitit 1999, të ulesha dhe të bisedoja me të dhe ti them se aq shumë më ke maltretuar, por për çdo ditë unë për ti ndjej më shumë dashuri, e di tash duhet ta lë ditarin tim, pas ca minutash, ora 12,, do të na ndaj nga ky vit, shpresoj se viti i ardhshëm do të jetë më i mbarë..........”


05.01.....

Kishte filluar të numëroj ditët, natyrisht çuditej se si ato ikin, ikin dhe të gjithë i nënçmonin ato, e përsëriste vazhdimisht se një gjë që ik nuk do të kthehet më kurrë. Fundi i vitit i karakterizuar me festa ishte një ngushëllim i mirë për të, viti 1999 ishte një vit shumë sfidues për të dhe qasjet e tija, ishte një vit kur arriti të kuptonte shumëçka, ishte një vit i cili në të kaluarën e tij do të lë shumë gjurmë, arriti më në fund që të mund ata të cilët vazhdimisht e kishin kundërshtuar, bile në këtë mes edhe eprorët e tij më të lart, arriti ta përfaqësonte denjësisht institucionin ku punonte dhe të gjithë punëtorët e tij, arriti të bënte shumë miq, të realizonte në mënyrë perfekte projektet dhe detyrat e tij, të realizoj një numër rekord të ideve, projekteve, planeve, shkrimeve analitike, dhe të ngjashme për institucionin e tij dhe për interesat e qytetarëve të vendit të tij, gjatë vitit 1999, arriti të ishte një aktivist i mirë edhe politike, gjë që u manifestua me kyçjen e drejtpërdrejtë në të gjitha aktivitetet politike të kohës, arriti të ishte njeri me shume influencë në qarqet vendimmarrëse, por shpejt përmbylli karrierën politike sepse kuptoi se kaosi i madh që kishte përfshirë politikën e kohës mund të kishte ndikim negativ në personalitetin e tij. Arriti të kuptonte dhe sfidonte politiken nën çdo nivel të kohës......., definitivisht viti 1999 e bëri që të dashurohej në një vajzë që shumë gjatë e njihte dhe që tani ia kishte pushtuar plotësisht ndjenjat.
Tani më çdo gjë është e qartë ai e donte Atë dhe atë shumë, për asnjë moment nuk mundej ta harronte dhe vazhdimisht për çdo dite insistonte që ajo ta kuptoj në atë se çfarë ndjente për të. Ditëve të