Poezi nga Poetë të ndryshëm

[emine]

Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
se para teje zbehet çdo varg.

Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.

Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.

Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.

Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.

Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.
Ndoc Gjetja

[emine]

E dashuruar ...

Kam rene ne dashuri
me eren qe floket ledhaton
me henen qe me mister me shikon
me yjet qe shpirtin tim ndricojne...

Kam rene ne dashuri
me gjethet e pemeve qe nga gjumi me zgjojne
me gjinkallat qe melodi krijojne
me lulet qe arome dhurojne...

Kam rene ne dashuri
me dallget e detit qe mua me qetesojne
me shkumen e tij qe kuaj te bardhe formon
me perendimin e diellit qe mua me frymezon...

Kam rene ne dashuri
me qiellin,token ku jetoj
me detin,malin qe shpesh i vizitoj..
Kam rene ne dashuri,edhe me veten,besoj!...


-Kristi Gongo

[emine]

Ndryshe nga ti
une ne erresiren e nates,diten kaloj
ti diten jeton e naten,gjumi te kaplon
Te dy ne shume ndryshojme...

Ndryshe nga ti
une qiellin ne melodine e eres kundroj
ti as koken lart se ngre,qiellin te pershendesesh
Jam une e cmendur apo ti...se di!

Ndryshe nga ti
une henen,yjet degjoj,eshte mesuar veshi me to
ti ke frike edhe diellin,ndoshta se mos te verbon
E di...s'jemi njesoj!


Ndryshe nga ti
une trishtimin se le te me mbys,e perkedhel,e ledhatoj
ti ankohesh gjithmone se trishtimi te mundon dhe ate e torturon
Pse njeri-tjetrin ne s'kuptojme?!


Ndryshe nga ti
une buzeqesh me zemer e besoj se shpirti s'do me plaket kurre
ti buzeqesh rralle, as kur duhet...nuk e kupton
Uh...sa shume ndryshojme!!!

[YanYan]

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Dritëro Agolli

[Denim]

Ne mundsh

Ne mundsh ta ruash arsyen kur bota humb fillin
E fajin ty ta hedh- dhe vetesh t’I besosh,
Sa here te te dyshojne e s’te perfillin,
Por edhe dyshimet drejte t’I gjykosh.

Ne mundsh te rrish ne pritje, nga pritje pa u lodhur,
E kur t’urrejne, urrejtje mos t’ushqesh
Madje ndaj shpifjeve te rrish pa folur
Me thjeshtesi, me to pa rene ndesh.

Ne mundsh t’mendosh por jo ne shkaterrim
Te endrrosh, por jo si rob endrrimesh,
Dhe t’I trajtosh njelloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim-burim mashtrimesh
Ne durofsh dot qe theniet e tua te drejta
Ne kurthe, trutharet kopuket te t’I kthejne
T’I shohesh te thyera, gjerat me te shtrenjta
E prap t’I ndertosh me vegla qe nuk vlejne.

Ne mundsh fitoret qe ke korrur t’I flijosh
Si kumar, ne nje te vetme loje,
Te rrezikosh, te humbesh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurre te mos e zesh ne goje.
Ne durofsh dot muskul, nerv, puls e zemer
Te te sherbejne edhe kur gjithcka te duket e kote,
E te qendrosh kur ske me asgje veq vullnetit
Qe veq nje fjale “QENDRO” gjithnje ta thote.

Ne mundsh te flasesh me maskarenj, por nderin tend ta ruash
A te ecesh perkrah mbretit pa krenarine qe te verbon.
Nese armiku ose miku s’te bejne dot te vuash
Dhe gjithqka e cmon, por veq sa meriton.

Ne mundsh t’I mbushesh ti minutat aq te renda
Me vepra qe peshojne-
Dije dhe mos ke asnje dyshim
Se jotja do te jete bota me cka ka brenda,
Dhe I forte do jesh, o biri im!

Rudyard Kipling (Cmimi Nobel, 1907)

[Zero Cool]

Iku vera e vjeshta vjen.
Siç ka ndodhur për çdo vjet,
Zilja e shkollës përsëri,
Të gjithë nxënësit po i thërret.

Eni ju, engjëj të Arbrit,
Eni në shkollë që të mësojmë,
Më shumë këngë e valle tonat,
Njëqinëdvjet Shqipëri festojmë.

Klasa e parë mbushur lule,
Me aromë Arbërie,
Në damarë të engjëjve tanë,
Qarkullon gjak Shqipërie.

[emine]

Thesari im - Charles Baudelaire

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

[Bona-us]

Digjem, përvëlohem
se të dua shumë,
ditënë mendohem,
natën rri pa gjume

Lulete të dilnin,
mike, sa të dua,
këtu do të vinin
të qajnë me mua.

Zogjtë të dëgjonin,
do t'më rrinin prane
dhe do të këndonin,
të harroj sevdanë.

Asnjeri ne jetë
plagën s'ma shëron,
përveç mikja vetë,
qe vjen e lëndon!

[Zero Cool]

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

Pablo Neruda

[lovely]

DHE SIKUR - Dritëro Agolli

Dhe sikur ne bote ti mos ishe,
Do jetoja si cdo gje qe jeton,
Vec pa ty kjo bote do levizte
Sic leviz pa ngrohje nje vagon.

S'ma zevendeson ti boten mua,
S'te zevendeson as bota ty,
Por sa boten sigurisht te dua,
Kur jetojme e vdesim tok te dy.

[lovely]

Ngadalë vdes..

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.

Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.

Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.

Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.

Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.

E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.


Pablo Neruda

[elvio]

Une tregoj histori te bukura,
Ti behesh si foshnje kureshtare
Shikon me faqet te skuqura
Dhe hesht e humb fare

E di historine e Van Gogut
Historine e veshit te tij?
Ty zemra te rreh si e zogut
Dhe thua ngadale: S'e di!

Van Gogut i thoshte nje femer
"Vincent ke veshe te bukur!"
Dhe qeshte me gjithe zemer
Sic qesh ti me mua moj flutur.

Van Gogu ne kembe kerceu
E nxori thiken nje dite
Dhe veshin e bukur e preu
Dhe tha: "Mbaje kujtim moj drite!"

Habitesh?
Keshtu ka ngjare
Njehere nje mengjes.
Pse trembesh?
Ai ish i marre.
Pse trembesh?
Une veshin s'e pres!

Dritero Agolli

[emine]

Përse më shkrove sërish letër?

Përse më shkrove sërish letër,
kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur,
për më të shuar përgjithnji.

E mbaj në duar, më djeg dorën,
e hedh matanë, shpirtin më djeg,
në zjarrin që më ke dërguar,
më thuaj ku ta gjej një shteg?

Përse s'më le në punën time,
të flija lirshëm në harresë?
Ç't'u desh t'i dilje kohës kundër,
të fshije pluhur në kujtesë?

Nëse tek ti lashë disa borxhe,
mos m'i përmend, të lutem, kot,
më thuaj, pra, kush dashurisë,
iu dha dhe nuk i mbeti borxh?

Përse më shkrove sërish letër,
kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur,
për të më shuar përgjithnji.

[vjeshta]

Edgar Allen Poe


Annabel Li



Ka shumë e shumë vjet

Në një vënt afër në det,

Ish një vajzë që muntni ta njihni tani

Nënë emërin Annabel Li;

Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte

Veç ta deshnja sikundër më desh.





Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vënt afër në det;

Po duheshin më tepër se me dashuri

Unë dhe Annabel Li;

Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi

Që të dyve na kishin zili.



Andaj, tani e shumë vjet,

Tek ky vënt afër në det,

F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu

Të bukurën Annabel Li;

Edhe motrat e saj ëngjëllesha

Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,

Dhe kështu më la shëndet

Nga ky vënt afër në det.



Engjëjtë që skishin sa ne dashuri

Që të dyve na mbanin mëri.

Po përandaj, siç e dini vërtet,

Tek ky vënt afër në det

Fryri veriu një nat’ e ma ngriu

E ma vrau tim Annabel Li.



Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,

S’e ka patur as plak as i ri,

As i marr’, as i urtë njeri

Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,

As demonët përposh në skëterrë;

Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti

I së bukurës Annabel Li.



Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit

Për të bukurën Annabel Li;

Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen

Të së bukurës Annabel Li;

Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,

Përmi varrin ku deti buçet,

l rri pranë mi varrin në det.



Përktheu: Fan Noli

Përzgjodhi: Mia Mia

[elvio]

Postimi origjinal është bërë nga vjeshta

Edgar Allen Poe


Annabel Li



Ka shumë e shumë vjet

Në një vënt afër në det,

Ish një vajzë që muntni ta njihni tani

Nënë emërin Annabel Li;

Dhe kjo vajzë më donte edhe tjatër s’kërkonte

Veç ta deshnja sikundër më desh.





Isha e vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vënt afër në det;

Po duheshin më tepër se me dashuri

Unë dhe Annabel Li;

Me një dashuri që dhe Engjëjtë lart në lavdi

Që të dyve na kishin zili.



Andaj, tani e shumë vjet,

Tek ky vënt afër në det,

F’ryri veriu nga ret’ e ma ngriu

Të bukurën Annabel Li;

Edhe motrat e saj ëngjëllesha

Ma rrëmbyen, ma mbyllën në varr se e desha,

Dhe kështu më la shëndet

Nga ky vënt afër në det.



Engjëjtë që skishin sa ne dashuri

Që të dyve na mbanin mëri.

Po përandaj, siç e dini vërtet,

Tek ky vënt afër në det

Fryri veriu një nat’ e ma ngriu

E ma vrau tim Annabel Li.



Dashuria që kishim ish m’e fortë se çdo dashuri,

S’e ka patur as plak as i ri,

As i marr’, as i urtë njeri

Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,

As demonët përposh në skëterrë;

Shpirtin tim s’munt ta shqitin nga shpirti

I së bukurës Annabel Li.



Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit

Për të bukurën Annabel Li;

Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen

Të së bukurës Annabel Li;

Nat’ e ditë e shoh, edhe zemrën ma ngroh,

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,

Përmi varrin ku deti buçet,

l rri pranë mi varrin në det.



Përktheu: Fan Noli

Përzgjodhi: Mia Mia

Anna bel Li eshte kryevepra e Poe(POETIT)