KOPSHTI DARDAN

[Zero Cool]

Jo shumë shkrim,
plot kuptim,
shumë flet e thot
dhe asgjë kot,
se " ... n´Kopshtin shkëmbor"
të europës plakë,
ka një Meteor
që ndriçon me flakë!

Mund t´jenë sall katër vepra,
mund t´jenë edhe (sa)katërqind,
po s´mësuam gjë nga Jeta,
asgjë ka kuptim!
Diplomacinë gjetkë,
n´gjeti gjuhën politike,
se pamja e zbehtë,
lë dronë anemike!
- Lexoni çfarë shkruajmë,
dëgjoni, jo krejt besoni çfarë thëmi,
shiqoni mirë si luajmë,
n´çfarë roli jemi,
e ç´stad veprimi kemi
dhe ku e kah po vëmi?!
Jo çdo sharje, është poshtërim!
Mund t´jetë fyese,
shtytje e shtyerje,
e pahijshme,
e pa vetëdijshme,
po qe nxitëse, dobiprurëse,
s´e marr për shçetësuese,
se do mësohen veshtë
kur të pastrohen nga leshtë!

Eh,
andej kah "Albania",
ecejake, vetanake,
po, ka nevojë Shqipëria
për fjalë pa dajake!
S´më duhet gradë Beu,
as dua epitete,
mund t´mos e dua Mbretin,
sepse, respektoj vetin,
por, kur është n´pyetje Atdheu,
jo jo, s´e lë vetëm,
respektoj amanetin,
që të ruajm Shtetin!

Respektova Fan Nolin,
një burrë demokrat,
por, jo komunizmin
që po vjen me vrap,
do jetë për popullin
përgjakje, lëngatë,
do izoloj Kombin,
për një kohë të gjatë!
Shqiptarët kanë traditën,
demokrat n´kuvend,
sepse gjithmonë dijtën,
të flasin me rend!
Po sot, çfarë po ndodhë?!
Asgjë s´po marr vesh,
mos truri na u lodh,
me veten bijmë ndesh?!

"Do ju rrëfenjë grekët!",
na tha Faik vëllau,
shovenët, t´vërtetët,
njësoj sikur shkjau,
ta kërkojnë k´to treva,
Arta, Gumenica, ...
njësoj si Presheva,
apo dhe Mitrovica?!!!
Dhe, na thuaj sot,
edhe pas një shekulli,
është përpjekje e kotë,
t´shtyhem në mes veti?!
një gjë t´qartë ta kemë,
o Faik Konica,
deri sa të jemë,
do rroj sakrifica
dhe gjithmonë sfidim,
kurtheve me t´papritura,
po po, Mjeshtër, Diplomati im,
për Mendje të Ndritura!
Ti na rrëfeve grekët,
ne po rrëfejmë veten,
të mjerët ne, u tretëm,
t´vonuar, gjithë jetën!

[florian]

Mesova te degjoj
dhe kuptova sa qorr
e shurdh isha ber ...
Tani degjoj dhe eren
qe e ledhaton
shikoj si rritet
ne gjerat e vogla ,e te perditshme .
Mesoj ta njoh xhdo dit nga pak .

[Zero Cool]

Janë të tilla dashuritë

Dymbëdhjeta ra ngadalë
Dritat flenë nëpër lokal
Sa mezi na del një fjalë…
Eja mik, të kam në zemër
Pse më hedh vështrime shtrembër
Dhe më pyet: Brodhe botën?
Ç’ far’ të them?... Pa mbushma gotën.

Mbushe dhe një gotë për vete
Të këndojm’, kemi siklete
Ule radion, le t’ ia themi
Këngë të vjetra, xhan i kemi
Nga ato që vetëm flasin
Dashurinë në shpirt e ngasin
Si me thikë në gjoks godasin

Dhe thërret kjo zemra ime
Po zërat mezi dëgjohen
Jepmë dhimbjen, dritën time
Ah, k’ ta gjela, pse nuk zgjohen?!...
Brenda gotës seç pikokan
Pika loti s’u mbarokan
Verës ngjyrën ia kthjellokan.

Dashuritë të tilla janë
Kush mërzitet rrin mënj’anë
Si udhëtarët, udhëve mbesin
Llogari pashlyer tresin
Eja mik, ta ngrem’ një gotë
Mos më hidh vështrime kot
S’e ndryshojm’ ne botën dot…

[Zero Cool]

Më duhet t’i këpus
vargonjtë e ferrit të Dantes,
me këto duar mbushur me kallo
shekujsh stolisur për ibret,
Bardhesine e shpirtit ta shpëtoj
nga kthetrat e ndyta të Luciferrit
ndragur ndër sheku të rëndë
zijosur nga errësirë e Hadit.
Më duhet t’i copëtoj të nëntë hallkat e tij
t’i bëj copë e grimë,
vetëm atë të nëntën do ta lë,
ju e dini pse!...


Bardhesi dhe Kaltersi bashke,
spektër ngjyrash miliona nuancash
qe pikturojnë gjerdanin e ylberit.
Kthema buzëqeshjen që ma more,
borxh nuk ta pata,
secili prej nesh ka një copëz të vogël
nën këtë kupë dhe diell
ndërmjet tokës e qiellit…


Ah shën Valentin i skuqur,
ti murg i veshur me zhgun,
strukur në qelat e ftohta të manastireve,
me trendafilin e kuq në buzët e vyshkura
nga vitet e heshtjes, mos me thuaj
që nuk dashurove!
E ti, shën Anjezë që ëmbël u përvëlove
me shtizën e zjarrtë të engjëllit Serafin,
mos më thuaj që nuk e ndjeve…

[lazdrani]

Degjo njeher apo te
Rrah zemra,
Shpesh here ndie veten
Te vetmuar afer teje.
Ti jeton per job,
Shume here vjen vone
ne shtepi...


Te asnje femer tjeter
Ska pas ndjen te thelle.
Por diqka mese nesh
Nuk ec ashtu si duhet..
Deri sa ne mua malli jeton per Ty
Je jeta ime dhe nje pjese nga une
Do luftoi pasi di perqka.


Me thuaj diqka qe
Une te besoj
Sonte me mbaj te
Shtrenguar ne gjirin tuaj..
Hej Ti ,ndegjo zemren tuaj
apo rrah ende...

[emine]

Asgjë s’mund të jetë siç ishte më parë,
Sepse kemi brenda vetes diçka tepër.
Një gjysmë dashurie nga ty e vrarë,
Dhe atë që ruaj unë, gjysma tjetër.

Por sot të ndara janë ato, veç e veç,
Ashtu siç jemi të ndarë unë dhe ti.
Tek njeri rri ajo që nuk di të vdesë,
Dhe e vdekura pa një varr tek tjetri rri.

Ndodh rrallë të shihemi në sy të heshtur,
Mbështjellë me urrejtje, mbështjellë me mall.
Unë që s’vrava kam pjesën tënde të vdekur,
Ti që vrave ke pjesën time të gjallë.



autori i panjohur ....

[Albonita]

Nje rruge e shkrete….
shume gjethe te vyshkura shtruar
si nje qilim vjeshtor plot trishtim
nje ere e thate me perplaset fytyres
shume ftohtesi me sjell
Ne kete dite Tetori dicka ndodhi…
Se ndjej egersine e natyres pasi..
skutat e shpirtit tim jane ndezur
si vullkane te shumte, ku llava
si nje lum i marre merr cdo ndjenje
qe del perpara. Eeshte egersia, krenariae thyer
humbja dhe se fudni dashuria e lenduar. Pse duhet te
ndodhte, Pse?
Eshte pyetja qe me persekuton
qe nga momenti qe morra ate telefonate
e cila shkundi pemen e dahsurise sime te paster,
ku cdo frute ra pa jete ne tokene copetuar
nga korrupsioni imoral.
Ai ze me kumbon akoma, me ndjek me sy hapur, ne
enderr, kudo.
Ai njeriu qe i dhurova zemren time shpirtin tim,
kohen time, me theu ne bese. Mbylli me force librin
e dashurise sone pa pyetur, pa pandehur dhe gervishi
cdo kapitull te saj. Pse, pse , pse me kumbon si nje refren i forte Rocku qe kalon cdo limit me nje shpejtesi sketerre.
Dritherimat e trupit akoma i ndjej, qenien time
te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh,
kur ajo lajmeroi ne telefon, “I’m pissed at you!! Dont talk to him anymore!!!. Ishte sikur melodia e jetes sime u shkeput dhe cdo tingull ndaloi, qetesia therese nxiste me shume rrahjet e zemres qe po dilte nga kraharori si nje kal i terbuar, deshte lirine, hapesiren per te jetuar por ishte vone. Cdo gje u erresua, degjova zerin tim qe morri komande dhe mesazhin qe perpunoi, “Ypu deal with him as for me i am done with him long time ago!” Dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem. Spyeta kush ishte, perse ma bente mua kete gjest por ishte nje femer e irrituar , e ere ne moshe, ndoshta adoleshente qe deshte te pronezonte dike qe une ejetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate.
Euforia u shnderruar ne dhimbje, lot pa fund qe merrnin me rrjedhen etyre gishterinjt e mi te ftohte nga era e cmendur kembet me conin ne drejtim te paditur, e rrisnin ritmin e tyre si ne nje gare ku trofeu do te ishte shkaterrimi.
Por une eksiha marr goditjen tashmeajo cngelej ishte perfundimi im. Sdija cte beja, imazhet e momenteve te kaluara bashke me shkonin si nje film pa muzike, pa ndjenje, lotet u zevendesuan nga nje ngurtesim, perqendrimi ne nje vend te caktuar dhe e vecuar nga cdo gje e gjalle rreth meje. Mneodja se telefoni do binte, do degjoja zerin e tij por intuita me kishte genjyer kesaj here, prisja buze krevatit si nje femij qe pret gjoksin e nenes te ushqehet por asgje…….. qetesia varr me tmerronte, me ritkhente ngjarjen e asaj dite. Mendja me punonte si nje formular shkencor duke kerkuar pergjigje, Pse ma beri keshtu? Cte kisha bere valle? Pyetje te pafundme qe me fusnin ne nje vorbull te pafund konfuzioni,une isha vetem, e dermuar, e lenduar por mbi te gjitha e thyer ne krenari. Mu thye ajo gje qe askush sarrinte ta prekte, ma burgosi, gozhdoi si nje krisht, e vari e dogji si nje Zhan Dark.
E doja? Jo, nese e doja sdo ta lija te lire. E adhuroja? Jo te gjithe qenien e tij mbase natyren e qeshur. Kisha nevoje per te? Po, ai erdhi atehere kur une dnjeja boshllek, desha nje fare ngrohtesie. Por cte jete valle qe me lidh me kete qenie kaq mizore, Ah po, raporti qe ndertuam qeshjet , lotet.
Serish jam vetem, e plagosur, carmatosur nga cdo imunitet social, shpirteror , shendetsor. me neveritet fjala “buke”, me neveritet akti “te qesh”, e urrej te ndjerit “gjume”, kam dal nga cdo faze njerezoredhe kam krijuar nje “guacke mbrojtese” qe eshte larg njerezve, jetes, eshte brenda dhe vetem brenda dhimbjes sime.
Kane kaluar 4 dite, zeri i tij akoma ska trokitur ne veshet e mi, tani cdo shprese po tretet, ai sdo marr kushedi nga eshte duke ecur, qeshur, folur, me ke? Ajo qe vret me shume eshte serish. Pse ma shperbleu keshtu, pse theu ate gje te shtrenjte te jetes sime. I dhurova shume kehsilla, ngrohtesi, vend ku te qante hallet dhe vjen nje dite si per ironi te fatit e ben zemren gure, me hedh tutje si nje leter pa vlere. Me kujtohet nata e fundit me te, thote te dua te dua pa rreshtur duke kafshuar puthjen time ne marrezine e pijes dhe e besoj me shume se cdo here tjeter por ploti i kesaj historie mbyllet, sperfundon si nje film Holliwoodian, happily ever after, por nje telefonate e shnderron nje lidhje kaq te bukur me shpejtesine e drites ne nje te shkuar. Ajo e shkuar akoma me ndjek pas si nje fantazme qe sgjen qetesi, duke me torturar ne lengimin tim dhe smund ta ngushelloj, nje perqafim ti afroj , se ajo jam une.
Jtea vazhdon dhe oret kalojne, dhe e di se rete do shkojne nje dite dhe dielli do ndricoj serish, por tek tuk ndonje pike shiu ne ajer do lag faqen time e do me sjell dhimbjen e nje dite vjeshte. Diten kur mu thye krenaria e bashke me te besimi tek njeriu….
Te duash eshte te vuash, por ska gje me te bukur sesa vuajtja per dashurine e paster e te sinqerte

[Zero Cool]

NË MUNDSH

Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbet fillin
E fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh,
Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,
Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.
Në munsh të rrish në pritje, në pritje pa u lodhur,
A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.

Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim
Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,
Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.
Në durofsh dot thënjet e tua të drejta
Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë
T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta
E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
Si në kumor, në një të vetme lojë,
Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë
Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,
E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit
Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.

Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash
A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t'vërbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.
Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda
Me vepra që peshojnë-dije dhe mos ke asnjë dyshim
Se jotja do jetë bota me cka ka brenda
Dhe Burrë do jesh, o biri im!

R. Kipling. ( Çmimi Nobel, 1907 )

[Zero Cool]

Ti ishe si një pikë loti e pastër,
kur unë të desha ty,
Pastaj më rrëshqite mbi faqen e ashpër,
për në të tjerë sy...

Kur të desha unë, e pa prekshme ishe,
si një lot i ndritur...
Mbase more plagë, apo thjesht gërvishtje,
nga unë duke ikur...

Ti ishe e mirë, po s'di si ke mbetur...
Unë? Pak egoist...!
Veç, s'ka faj, as loti kur rrëshqet i heshtur,
as sytë natyrisht...

e vodha dikun

[lazdrani]

Loti

Loti eshte i vogel
Mbrenda si Diamant
Loti eshte gjeja
Me vlefshme cka ne
Mbajme....Ndjenat
Ti tregojme.
Prandaj nuk ka te
Keqe kur ato lotojne,
Perkundrasi eshte
Shej tjerve tju tregojm
Cka na ndjem...

[Zero Cool]

S`më kujtohet dashuria ime e parë.
E kam harruar.
S`më kujtohet dashuria ime e mirë.
E kam harruar.
Nuk më kujtohet më e zjarrta.
Nuk më kujtohet më e dhimbshmja.
Nuk më kujtohet më tragjikja.
Nuk më kujtohet më e ëmbla.

Ose ju gënjej ju që nuk më kujtohet.

Por një e kujtoj, me siguri,
ndaj dhe kam kaq frikë nga ajo,
dhe kaq shumë dridhem,
kaq shumë zbehem.
Kujtoj të fundit…

[Zero Cool]

Jam ulur në një qoshe të dashurisë
ku bie shi papushim.

Asnjëherë nuk të thashë, e dashur,
asnjëherë nuk të thashë, të dua.

Jam ulur në një qoshe të dashurisë
dhe të pres.

[lazdrani]

Pa Ty!

Pa Ty besom,do vdisja
Kurre nuk do qeshja,
Asnjehre i lumture
Pa Ty do isha si nje flete ne Ajre
Nje kohe pa vlefte,zbrazte
Beso pa Ty nuk do jetoja
Qielli Pa Ty,Ujet nuk driqojne
Zemrat tona do ishin Nje,
Pa tenden imja do vdise..

[lazdrani]

Pse Ti nuk qane



Koka ime e shtrire ne gjoksin tuaj,
Une ndie lehte rrahjet e zemres sate,
Ajo ishte,sikur te levizej ne lote te lengut
Kam menduar te lutem,pa dhimbje te ndiheshe
Me keqardhje nuk mundem te shpetoja,pasi ne
Mbrendesi te thelle,ke dry te mbyllure.
Ti ishe krejte Bota per Mua,Ishe tere kohen
Ne gjakun tim,dridhjet e mija akoma jane te fresketa...
Une e dije qe do me mungoshe,
Edhe pse disa bira asnjehere nuk do mbyllen,
Do te perballem qdo dite.
Do ta shohe se shpresa do notoj!

[Zero Cool]

Une e desha pertej vdekjes,
Ashtu dashurova une
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak me shume...
Pak me shume ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: Prit, ca pak...
Te genjejme mallin qe s'shuhet,
Kujtimin te genjejme pak.
Pertej vdekjes, pertej boteve,
Atje ku nis "ca pak" tjeter,
Asaj qe me rri mes Zotave:
"Si s'te desha pak me teper...".