Poezi nga Poetë të ndryshëm

[vjeshta]

Postimi origjinal është bërë nga elvio

Anna bel Li eshte kryevepra e Poe(POETIT)

Me Zë ,nuk gjeta asgje ne gjuhen shqipe .Keshtu qe te ndahemi te knaqur me kete .

[Zero Cool]

Nëse ti hesht, hesht për dashuri;
nëse ti flet, fol për dashuri;
nëse korrigjon, bëje për dashurinë;
nëse ti fal, fal për dashuri;
rrënjët e dashurisë të jenë me ty,
sepse nga këto rrënjë
nuk mund ketë asgjë përveç se të mira ...
(S.Augustini)

[emine]

Trishtimi ( Dritëro Agolli)

Po iki me trishtim i zhgënjyer nga miqtë
E mbylla dhe derën që rrinte e hapur
Për lajkatarët, për rrenacakët e smirëzinjtë
Që shtireshin engjej të dashur ...

Ku vete s'e di, veç s'dua të kthehem
Sërishmi në rrenat e jetës
Diku në një skaj të largët do prehem
me qafën e futur në jakën gri të xhaketës ...

[Oltiana1]

Ka njerëz që ecin me këmbë,
Ka që me këmbë shtypën;
Ka njerëz që hanë bukë me dhëmbë,
Ka që me dhëmbë mbytën...

Ka njerëz që puthen me buzë,
Ka që me buzë pështyjnë;
Ka njerëz që flasin me gjuhë,
Ka që me gjuhë ndyjnë.

Dritëro Agolli

[Alima]

...

VËLLEZËR SHQIPTARË

Vëllezër shqiptarë mbrojeni nderin,
Kurse paturpësia nuk ua sjell verën.

Fraksionet e huaja keq na tradhtuan,
Pa masë dhe pa hesap na dëmtuan.

Na zhdukën të gjitha traditat e mira,
E humbëm thelbin, po na pason fira .

Ligjeve të pahijshme i dolëm zot,
Pa menduar fare se ato janë kot.

Nga kokat e burrave e hoqën plisin,
Ky është fillimi, për ta humbim fisin.

Nga kokat e grave u hoq shamia,
Nuk shkoi vetëm ajo, po dhe lumturia.

Burrat u shndërruan e u bënë si femra,
E humbëm burrërinë së bashku me emrat.

Me forcat e huaja e kundërshtuam fesë,
Tek ne nuk mbeti, as respekt as besë.

Mbrojini vëllezër cilësitë e larta,
Dhe ligjet e fesë, se ato janë të arta.

O vëlla! Traditat e tua kombëtare,
Janë përgatitur me brume fetare.

Kombi me fenë janë si thoi me mish,
Ato nuk ndahen, këtë duhet ta dish.

Nderi, respekti dhe bujaria,
Janë fama jonë nga historia.

Ngaqë shumë na do neve Perëndia,
Ajo na përmblodhi nga gjithësia.

Ai na hijeshoi me shumë bukuri,
Na ka parashtruar shumë lloj pasuri.

Ai na ka afruar frymën tek hunda,
Asgjë krijimit nuk i vjen kundëra.

Gjithçka i është, njeriut shërbëtor,
Madje edhe dielli madhështor.

Nuk mund të luajë rol asnjë mençuri,
Që të shpëtojmë pa dhënë llogari.

Pa hyrë në varr s’mund të shpëtosh fare,
Pa e dhënë këtë shpirt nuk ke ti qare.

Secili në varrin e tij ka për të hyrë vetë,
Duhet të përgatitemi që të flemë të qetë.

Kurse nga kjo jetë ikin të barabarta,
Të gjitha të ëmblat dhe ato të tharta.

Ndërsa mizori shkon me të shtypurin,
Edhe i vobekti bashkë me të ngopurin.

Çdo mirësi duke pritur falënderimin,
Pa u përgatitur presim mbarimin.

Të bëhemi gati se na pret lumturia,
Ndërsa mëkatarin e pret vështirësia.

L.D.



.

[Alima]

...


ËSHTË BËRË KOHA VIKTIMË!

Nuk është koha e cila e humb njeriun
por është njeriu i cili e humb atë,
as nuk është koha e cila e ndryshon njeriun
por është njeriu i cili ndryshon në të.

O njeri edhe pasi të skadoi afati i kohës tënde,
koha përsëri do të ekzistojë, sepse nuk është koha,
e cila i afrohet fundit të saj, por janë njerëzit
të cilët i afrohen fundit të kohës tyre.

Nuk më dhimbsen njerëzit
të cilët thonë ’’në çfarë kohe të keqe po jetojmë’’,
por më dhimbset koha
për shkak se ata ashtu thonë,

Nuk është koha e cila të keqen tek ata e ka dërguar
por janë njerëzit të cilët të keqen në kohë e kanë krijuar,
sa të verbër janë
shumë pak janë duke menduar.

Të mjerë ata që kohën kot janë duke e kaluar
të cilët vlerën e kohës ende nuk e kanë kuptuar,
të gjorë janë ata të gjorë
për shkak se në labirintin e injorancës janë duke jetuar


L.D.


.

[ssara]

Rri urtë o Brenga ime dhe falmë qetësinë;
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani;
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.

Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri

Larg tyre. Shih si kërrusen gjith' vjetët e harruar
Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,
Si ngrihet Mall'i hidhur nga ujrat buzëgaz;

Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata
Dhe, si qefin në Lindje, nga hijet ndjekur pas,
Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.

Charles Baudelaire

[Paradox_13]

Ka shume tregime te sajuara, mike
universi virtual sfidon ashper boten reale....
....e godas idhshem tastaturen e rrenuar nga baticat e shpirtit ,..pa mëshire ulerine ekrani
jane shlyer shkronjat ... mike
eshte shlyer ngjyra e bardhe mbi te zezen
ne leter shkruhet ndryshe ... e zeze mbi te bardhe
shit ... askush ma nuk e do grafiken
daltonizmi eshte bere ideologji zyrtare
prandaj nuk qojme dashuri publike me te
zot...falem sonte
qe s’po i kreh dot fjalet
kam frike se po i kreha do te duken sikur floke bjondinash
dhe pastaj do te hapen llafe
nuk jam aq trim me fjalet e kam vetem blof
mbase vetem frojdi ka pasur guxim të perflas ashiqare dashurine e vet per nenen
duke e shenderruar edipin ne hero urban...
Ka shume tregime te sajuara, mike
universi virtual sfidon pameshirshëm boten reale...!!!

[Oltiana1]

Dhe sikur ...

Dhe sikur në botë ti mos ishe
Do jetoja si çdo gjë që jeton
Veç pa ty kjo botë do lëvizte
Siç lëviz pa ngrohje një vagon ...


S`ma zëvendëson ti botën mua
s`të zëvendëson as bota ty
Por sa botën sigurisht të dua
Kur jetojmë e vdesim tok të dy ...

Dritëro Agolli

[Le jardin des disparus]

Kambanë në qafë!

(Rekuiem për veten dhe shokët e mi)


Qe ditë me diell, muaji maj. Më e bukura stinë,
kur mora pusullën me vulë e nënshkrim!
Tani jam i lirë, plotësisht i lirë, të dashur miq!
I kam gjashtëdhjetë e pesë dimra e beharë mbi kurriz
dhe shtatëdhjetë e pesë euro në xhep!
Mund të bëj ç’të dua. Po, për besë!
Të shkruaj kujtime për veten dhe të tjerët,
të vajtoj për ëndrrat dhe iluzionet e mia djaloshare…
Mund të dal në Gërmi çdo mëngjes,
të pi kafe te vila Lira për vetëm pesëdhjetë centë;
t’i mbush mushkëritë me ajër e klorofil
a të vetëhelmohem me tym e nikotinë.
Mund të zgjohem pa zbardhur drita,
të fle po desha deri në drekë a të bredh natën si somnambul.
Mund të protestoj, të hedh parulla, të gjuaj me gurë;
të përleshem me policinë e të shkoj në burg si dikur… Kot!
“Sundimtarë të rinj sundojnë në Olimp;
Jovi mbretëron ashtu si do vetë…”.
Ç’nuk mund të bëj! Ç’nuk!
Mund të sillem rrugëve ditë e natë
me duar thellë në xhepa a në kontejnerë. Pse jo?
Edhe ata që rrëmihin plehrat njerëz janë, për besë,
Njerëz. Me “Nj” të madhe,
siç na mësonin dikur mësuesit tanë të mirë
dhe ne pas tyre nxënësit tanë…
Ji i lumtur, më thonë. Dhe jam. Pse të mos jem!
Migjeni nuk e pati këtë fat. Për të kjo qe një ëndërr e largët.
Për moshën e kam fjalën.
As Naimi jo. I mori para kohe që të dy tebeceja.
Luigjin plumbi, Bilalin thika,
Jusufin prita në Untergrupenbah vetë i tretë…
Enigma e një vrasjeje të trefishtë!
As rusi Majakovski, i mbiquajtur Vologja;
as andaluziani Garsia Lorka, as turku Nazim Hikmet;
as pelegrini i madh Xhorxh Gordon Bajron,
që edhe gurët i mësonte të ngrihen kundër tiranisë,
nuk e pritën këtë ditë.
E sa e sa të tjerë. Artistë, poetë.
Ikën më të rinj se unë dhe shokët e mi.
Plaku i Makit, De Rada ynë, po.
Ndërroi jetë me një cironkë në xhep në prag të të nëntëdhjetave
Ai që këndoi: “Ardhi ditë e Arbërit!”
A thua erdhi vërtet kjo ditë?
E shoh qortimin në sytë tuaj: ”Je në vete, mik!
Mos u bëj qaraman, heretik…
Nuk të ka hije në këtë moshë!”
Keni të drejtë. E pranoj.
Tani jam plotësisht i lirë!
Mund të kthehem andej nga kam ardhë
të zë peshkun e artë në ujërat e liqenit,
të shtrihem gjerë e gjatë buzë lumit tim,
të kapem në rrjetë a ta gëlltis karremin vetë…
Mund të iki nga sytë këmbët, të shkoj ku të dua,
në Europë, Amerikë e më larg akoma.
Mund të blej litar të ri fringo si Klosi
e lakun në fyt në papafingon sterrë
në Tiranën përplot tiranë të vegjël e të mëdhenj.
Mund të puqem befas me ndonjë makinë një ditë,
duke kaluar rrugën “Eqrem Çabej”
e të bëhem njësh me asfaltin e valë…
Sa shumë mundësi që kam, të dashur miq.
A s’është për t’u lakmuar kjo.
Mund ta shkruaj testamentin si Dhimitër Pasko
e t’u lë porosi gruas dhe fëmijëve:
“Adheu është atdhe edhe kur të vret!”
Pardon, kur të nxjerr në pension!
Me shtatëdhjetë e pesë euro në muaj
për bukë, ujë, qumësht, ilaçe, qefin a plaf…
Dhe titullin kumbues Profesor Doktor
varur si kambanë në qafë!
Si kambanë në qafë!
Kambanë në qafë!
Në qafë!
Ah!

Agim Vinca

[Bona-us]

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

[Le jardin des disparus]

Mike

Ti s'më do, s'të dhimbsem sado pakëz
nuk ta mbushkam syrin apo si?
prapseprap ti ndizesh e merr flakë
tek shtrëngohesh supeve të mi

Mike, epsh e tëra, lajka s'dua
as i vrazhdët nuk të sillem dot
veç më thuaj: sa kështu si mua
puthur e shtrënguar ke gjer sot?

Unë e di, të gjithë hije u bënë
dhe s'ta shuan zjarrin pa mbarim
prehër pa ulur ti s'ke lënë
si po rri tani në prehërin tim

Nëse këto çaste ndonjë tjetër
sjell ndërmend ti, syçkat kur pulit
mos pandeh se po mërzitem tepër
tjetër kend dhe unë kam në shpirt

S'është fat kjo lidhje mendjelehtë
po një flakë çasti veç, ta dish
si të njoha rastësisht i qetë
"Mirëmbetësh" do të them sërish

Edhe ti do marrësh udhën tënde
do bësh pluhur ditët plot mërzi
veçse mos lakmo t'i marrësh mendjën
kujt s'ka njohur puthje e dashuri

Krahë për krahë me ndonjë tjetër djalë
udhës kur të shkosh ti, ku ta dish?
mbase dhe unë do kem dalë
për shëtitje, e shihemi sërish

Ti më fort pas tjetrit do të ngjitesh
dhe me kryet ulur ftotësisht
"Mirëmbrëma " do më pëshpëritësh
kurse unë "mirëmbrëma, Miss"

Dhe asgjë nuk do më trubullojë
s'do më dridhet shpirti për asgjë
kush ka dashur s'mund të dashurojë
kush u dogj një herë, s'digjet më

Jesenin

[Oltiana1]

Ti je kaq e bukur sa më jepet të pyes:
“Çfarë më je ti? Njeri apo art?”
Të shoh dhe vjershat e shkruara i gris
se para teje zbehet çdo varg.

Ti je poezia. Të tjerat janë proza.
Ti je poezia që s`bëhet dy herë,
ti je frymëzimi që më dehu dhe bota
më duket e tëra e larë me diell.

Kaq ditë ti ecën përkrahu me mua,
ditë e përditë ne rrimë kaq pranë
sa që më e dashura fjalë “Të dua”
u bë e zakonshme si buka që hamë.

Kur më jepet e tëra qenia jote
marr botën në dorë dhe të fshehtat ia di
dhe puthja përsëritet e bëhet si kopje
them gjëra të mençura që s`kanë poezi.

Prandaj ik e më ler deri në mbrëmje
ose largohu një javë se vij e të marr
unë dua të jetoj me mungesën tënde,
të krijoj pa ty në vetvete një hall.

Më duhet një bosh që kërkon të mbushet,
më duhet një gjemb që nga brenda më ther,
më duhet të krijoj një dimër pa lule,
më duhesh të të dua edhe një herë.

Ndoc Gjetja

[Domira]

Kush je ti, kush je?


Duke menduar, duke pleksur hije në vetminë e thellë.
Edhe ti je larg, oh, më larg se të gjithë.
Duke menduar, duke çliruar zogj, duke zhdukur imazhe,
duke varrosur drita.

Këmbanore mjegullash, kaq të largëta, atje në lartësi !

Duke mbytur rënkime, duke thërmuar shpresa të errëta,
mullis i heshtur,

Nata bie si kafshatë në këmbët e tua,
larg nga qyteti.

Prania jote më është e huaj, kureshtare si një objekt.
Mendoj, ec gjatë, jeta ime para teje.
Jeta ime para të gjithëve, jeta ime e ashpër.
Britma përballë detit, mes guriçkave,
që vrapon e lirë, e marrë nëpër avullin e detit.

Tërbimi i trishtë, bitma, vetmia e detit.
Bleronjëse, e ashpër, nderë drejt qiellit.
Ti, çfarë ishe aty, ç’përthyerje, ç’purtekë
të asaj freskoreje të pamatë?

Ishe larg si tani.

Zjarr në pyll !

Përvëlon në kryqe kaltëroshe.
Përvëlon, zhurit, përflak, përshkëndit në pemë drite.
Lëshohet, brambullit.

Zjarr, Zjarr.

E shpirti im i plagosur vallëzon prej bujashkave të zjarrta.

Kush thërret?
Ç’qetësi e populluar jehonash.?

Çast i mallit, çast i gëzimit, çast i vetmisë,
çast imi mes të gjithave!

Guackë në të cilën era kalon duke kënduar.
Kaq pasion vaji mbërthyer pas trupit tim.

Tronditje e të gjitha rrënjëve,
Sulm i të gjitha dallgëve !

Endej, i gëzuar, i trishtuar, i pambarim, shpirti im.
Duke menduar, duke varrosur dritën në vetminë e thellë.

Kush je ti, kush je?


Pablo Neruda

[Oltiana1]

Kujtoj me mall një çast gëzimi

Kujtoj me mall një çast gëzimi:
Përpara sysh m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si engjëll plot me bukuri.

N'andrralla jete zhurmëkote,
Në dhembje brengash e mërzi,
Më grishte larg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.

Nga shqotë e kohrave që shkuan,
Kështjell' e ëndrrave m'u shemb,
Me mjegull vitet ma mbuluan
Fytyrën tënde, zërin tënd.

Ç'i ngrysa ditët gjithë brengë.
I zymtë dhe në shkretëti,
Pa perëndi, pa shpresë e këngë,
Pa lot, jetë, e dashuri.

Po ja më shkrepi prapë agimi,
Se përsëri m'u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si engjëll plot me bukuri.

Dhe rreh me gas kjo zemra ime,
Sepse iu kthyen përsëri,
Dhe perëndi dhe frymëzime,
Dhe lot, jetë e dashuri .

A. Pushkin