Imam Aliu a.s.

[Zanzi/M]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Po, ato tjerat i keni sjelle ju e na keni mbushe, tash ta shohim se cfare te mirash do te na sjelle ky sekti tjeter

Ky sekti tjeter ( shiit ) jane te poshter, keta nuk lojne gje pa ba, keta qesin bomba, keta vrasin femije, mirepo jane musliman. Cka me bo!

Nuk e di sigurt a jane a jo? dikush thot po dikush thot jo?

Ok, Pyetje;

A jane Musliman shiit-et a jo? Kaq!

[premium]

Postimi origjinal është bërë nga Zanzi/M

Ky sekti tjeter ( shiit ) jane te poshter, keta nuk lojne gje pa ba, keta qesin bomba, keta vrasin femije, mirepo jane musliman. Cka me bo!

Nuk e di sigurt a jane a jo? dikush thot po dikush thot jo?

Ok, Pyetje;

A jane Musliman shiit-et a jo? Kaq!

Janë musliman sikur kobra ..
bane me shkel ! të helmon .
për ndryshe shkojnë udhës vet .
mjafton nga ata se e bijnë me gujë 5 here në ditë për Allahun !
çka me bë atyre se kurrë nuk kan permendur emrin ZOT !

[Kosova19]

Postimi origjinal është bërë nga premium

Janë musliman sikur kobra ..
bane me shkel ! të helmon .
për ndryshe shkojnë udhës vet .
mjafton nga ata se e bijnë me gujë 5 here në ditë për Allahun !
çka me bë atyre se kurrë nuk kan permendur emrin ZOT !

...këta nuk kan të bajë asgjë me Ali bin ebi Talib (radiallahu anhu) dhe mësë paku jan ata që i mbrojnë.

...këta i shfrytëzojn disa mos marveshje mes sahabve, dhe pa te drejt i shain disa nga ta.

[Zero Cool]

Fatimja (sa)


Një grua, qetë e qetë ishte duke ecur neper rrugët e Medinës, rrobat e arnuara te saj ishin tregues te varfërisë. Ajo duke shpresuar ne ndihmën e te tjerëve, kalonte përmes shtëpive te Medinës. Por e pashpresë nga te gjitha anët arriti te shtëpia e profetit. Aty pa se ne shtëpinë e te dërguarit te Zotit ishin duke lëvizur shume gra. U habit, beri ca hapa përpara dhe pa se te gjithë po përgatiten për ceremoninë martesore te hazreti Fatimesë (sa) dhe Aliut (as). Si duket vajza e profetit pritet qe se bashku me një grup grash te shkojnë ne shtëpinë e Aliut. Gruaja e varfër qëndroi ne një skaj. Për një moment ajo harroji varfërinë dhe problemet, dhe buzëqeshi se bashku me pjesëmarrësit ne këtë gëzim. Ne këtë kohe Fatimja (sa) doli prej shtëpisë se profetit. Ne këtë çast gruaja e varfër pa dëshirën e vet beri ca hapa përpara. Nga afër e njohu fytyrën e ndritur te Fatimesë. Edhe shikimi i Fatimesë (sa), e vërejti atë. Gruaja u afrua dhe i dha Selam. Ajo kishte dëgjuar shume për mëshirën dhe faljen e Fatimesë, kishte dëgjuar se ajo nuk e le te pashpresë asnjë nevojtare. Gruaja e varfër kërkoi ndihme prej vajzës se profetit. Fatimja (sa) u ndal për një çast dhe shikoi këmishën e re qe e kishte veshur për dasme dhe pa hamendje u kthye ne shtëpi. Pjesëmarrësit u habiten nga sjellja e Fatimesë. Me pas Fatimja doli nga shtëpia me këmishën e re ne dore. Ajo me mëshire dhe butësi shkoi drejt gruas se varfër dhe ia fali këmishën. Kështu Fatimja shkoi ne shtëpinë e Aliut me rroba te thjeshta, por zemrën e kishte te mbushur terplote me kënaqësi. Ajo ishte e lumtur qe Zoti i plotfuqishëm edhe njëherë i mundësoi asaj qe te jete ne shërbim të robërve të Tij. Ishin duke kaluar 90 dite nga vdekja e Profetit dhe Fatimja (sa) e sëmurë ne shtrat ishte duke kaluar çastet e fundit te jetës. Pas Profetit, malli për babanë Fatimesë i kishte marr durimin. Ngjarjet qe ishin duke ndodhur pas vdekjes se profetit ishin shume te vështira për shpirtin e bute te Fatimesë (sa). Mirëpo premtimi i babait atë e qetësonte, atëherë kur profeti ne prag te vdekjes iu drejtua asaj: “Bija ime, pas meje ti do te jesh e para qe do te me bashkëngjitësh.” Ne çastet e fundit te jetës se Fatimesë s.a., Aliu a.s. se bashku me katër fëmijët qëndronin mbi kokën e saj. Aliu a.s. shikonte fytyrën e bashkëshortes dhe kujtonte jetën e shkurtër por tepër te begatshme. Atij ju kujtuan disa fjale te pejgamberit ku kishte thënë: “O Ali, Fatimja është fryti i zemrës sime. Betohem ne Zot,se Fatimja nuk me ka hidhëruar asnjëherë.” Koha kalonte me durim, qetësi dhe shume ngadalë. Kujtimi i çasteve te hidhura dhe atyre te lumtura te jetës se Fatimesë s.a. ishin shume te vështira dhe te renda për Aliun a.s. Ai kapi duart e nxehta te bashkëshortes se tij dhe kujtoi ditën kur ai i kishte thënë: “O i dashuri Ali, gjithmonë do te jem pranë teje. Ne qofte se, do te jesh i qete do te jetoj me ty, e nëse do te përballesh me vështirësi dhe probleme, edhe atëherë do te jem pranë teje”. Aliu mendoi ne vetvete se si Fatimja ne mënyrë te përkryere ka zbatuar thëniet e saj. Edhe fëmijët e hz. Fatimesë e shikonin nenën me sy te përlotur, duke kujtuar kujtimet për te. Zejnebja s.a. kishte pare se nena e saj, ne asnjë rast nuk kishte lënë pa përgjigje ndonjë nevojtare. Imam Hasani a.s. kujtoi lutjet e natës kur nena e tij zgjohej ne mesnate për te falur namaz, duke e lutur Zotin qe te gjithëve tu jep te mira. Ndërsa Imam Hysejni a.s. kishte vërejtur se si nena e tij me çiltërsi dhe sinqeritet udhëzonte njerëzit drejte se vërtetës. Aliu a.s. qete i pëshpëriti Fatimesë: “Oj Fatime, prania jote është ngushëllim për mua. Ti nuk me ke shqetësuar asnjëherë mua. Dhe sa here qe te shikoja harroja pikëllimet. Me te vërtetë ti je gruaja me e mire e Ymmeti Muhamedit. Fatimja a.s. hapi sytë. Hodhi një shikim plote mëshire drejte bashkëshortit dhe fëmijëve te saj. Sikur dëshironte qe burrit te saj t’ia përkujtonte këshillat e fundit. Qe te këtë kujdes ndaj fëmijëve dhe atë gjate natës dhe pazhurmë ta varrose larg syve te njerëzve. Ne këtë moment Fatimja s.a. nguli sytë drejte qiellit dhe tha: “Paqja qofte mbi Xhebrailin, mbi te dërguarin e Zotit, tani engjëjt e qiellit kane ardhur këtu dhe babai im thotë: “Bija ime shpejto drejte meje, ajo qe ke përpara teje për ty është me e mire.”, paqja qofte mbi ty o baba, dhe paqja qofte mbi premtimet tua te vërteta.” Ne këtë mënyrë Fatimja a.s. mbi krahët e engjëjve u nis drejte Krijuesit. Ne këtë çaste Aliun e lëshoi fuqia dhe me zë te drudhur tha: “Pas teje me nuk do te këtë mirësi ne bote dhe ne jetën e kësaj bote, dhe unë qaj për shkak te frikës se pas teje jeta ime do te jete e gjate.” Abdysselam Hashim Hafidh, shkrimtare dhe hulumtues synit ne Arabin Saudite, ne një libër ku flete mbi jetën e Profetit, ne lidhje me jetën e personalitetin e hz. Fatime Zehrasë s.a thotë: “Profeti i ka thënë vajzës se vet: ‘Oj Fatime me hidhërimin tënd hidhërohet edhe Zoti dhe me lumturinë edhe Zoti është i lumtur”. Fatimja ishte edukuar ne shkollën profetike dhe ishte njeriu me i afërt me Flamurtarin e tevhidit. Ajo është po ai person për te cilën Pejgamberi ka thënë: “Ne mesin e grave te botes, katër prej tyre janë me te mirat. Asija, bashkëshortja e Faraonit, Merjemi, vajza e Imranit, Hatixheja bija e Huvejlidit, dhe Fatimja, vajza e Muhamedit.” Fatimja s.a. qe ne fëmijëri shikim te thelle ndaj jetës. Selman Farisiu thotë: “Një dite e pashe Fatimenë te veshur me rroba te thjeshta dhe te lira, u habita dhe thashë me vete, vajzat e mbretërve te Iranit dhe mbretit te Romes rrinë ulur mbi ulëse te argjendit dhe veshin rroba te mëndafshta, ndërsa vajza e te dërguarit te Zoti vesh rroba te thjeshta. Pas pak kohesh dëgjova Fatimenë duke thënë: “Mua nuk me mashtrojnë bukuritë e kësaj bote dhe Zoti mirësitë e Tij për robërit e Tij te devotshëm i ka ruajtur për ne ditën e gjykimit. Fatimja s.a. duke shfrytëzuar mësimet hyjnore arriti ne pozita te larta shpirtërore. Qëllimi i saj ishte qe te bej hapa ne shërbim te se vërtetës dhe thoshte: “kënaqësia qe ndjej duke i shërbyer te vërtetës mua me ka larguar nga çdo dëshirë dhe nuk kërkoj gjë tjetër përpos qe vazhdimisht te shikoj bukuritë e Zotit te madhërishëm. Hz. Fatimja s.a. me gjithë pozitën e larte shpirtërore qe kishte, ajo rendësi te veçantë i kushtonte edhe jetës personale, shoqërore si dhe bashkëshortore si dhe edukimit te fëmijëve. Ajo me largpamësinë qe kishte, arriti te kuptoj pasojat e rrezikshme te kthimit ne periudhën e injorancës pas Profetit, dhe ne lidhje me këtë vazhdimisht u tërhiqte vërejtjen myslimaneve. Kjo grua ne te vërtetë ishte shembull i njeriut te përsosur dhe kishte një role aktive dhe tepër ndikues ne shoqërinë e asaj kohe. Ne një lutje te bukur te hz. Fatimesë lexojmë: “O Zot, me bën këtë bote te mire sepse jeta ime është lidhur me te, dhe me bën te mire edhe boten tjetër, sepse kthimi im edhe tek ajo.” Çastet me te mira dhe me te këndshme ne jetën e hz. Fatimesë kane qene ne kohen kur ajo i është falur me pastërti Zotit. Ne lidhje me këtë Profeti thotë: “ne kohen kur vajza ime qëndron ne mihrabin e lutjes ajo ndriçon engjëjt e qiellit, ashtu si dielli dhe yjet qe janë për banoret e kësaj toke.”

[Zero Cool]

Dr. Ali Sheriati

Këtë mbrëmje të shënuar nuk ishte paraparë që të flasë një person siç jam unë. Duke u njohur me punën e profesorit Luis Masinjon, unë fitova shumë. Ai ishte një njeri i madh dhe dijetar islamik i cili ka shkruar për Fatimenë.
Shumë më ka tërhequr jeta e bekuar e saj dhe ndikimi që ajo e pati në historinë e Islamit. Madje, edhe pas vdekjes së saj, ajo i mbante në jetë shpirtrat e atyre që gjurmonin drejtësinë dhe të ci*lët iu kundërvunë shtypjes dhe diskriminimit në shoqërinë islame. Ajo paraqet shprehje dhe simbol të rrugës dhe është udhërrëfyese për “mendimin islam”. Derisa isha student, mora pjesë në përg*a*titjen e kësaj vepre të madhe, e posaçërisht në fazën e hulumtimit dhe të mbledhjes së të dhë*nave. Dokumentet dhe informatat që ekzistonin ishin të periudhës njëmijekatërqind*vjeçare. Ato ishin të shkruara në të gjitha gjuhët dhe dialektet lokale islamike. U studiuan implikacione historike nga doku*mente të ndryshme, madje edhe këngët popullore. Nga unë u kërkua që këto punime t’i përmbledh dhe t’i prezentoj këtu para jush. Për një çast i tha*shë vetes: “Këtë punim do ta prezentoj këtu, sepse kjo duhet edhe më tutje të publikohet, ndërsa njeriu i madh që e filloi, e lëshoi këtë botë pa e përfunduar punën e tij”. Për fat të keq, njerëzit shumë pak dinë për këtë punim. Madje edhe evropianët, të cilët kanë njohuri për Islamin, nuk dinë për këtë studim. Kjo gjith*ashtu ndikoi edhe te shkencëtarët tanë, të cilët Islamin e njohin nëpërmjet shkrimeve të evropianëve, dhe të cilët mu për këtë shkak mbetën të painformuar rreth këtij punimi.
Unë e përkraha këtë thirrje dhe i thashë vetes: “Do t’ua për*shkruaj dorëshkrimet studentëve të mi, e sidomos atyre që nuk marrin pjesë në ligjë*ratat në Husejnije Irshad. Do t’ua prezentoj rezultatet e studimit të thellë shkencor dhe hist*orik të këtij njeriu të madh”.
Por, tani shoh dhe ndiej se para meje gjenden të tjerë. Ky nuk është një grup i mbledhur për bise*dime apo predikime. Burrat dhe gratë që gjenden këtu, të gjithë ata janë intelektualë dhe për*fa*qësues të gjeneratës së sotme të varfër të shoqërisë. Ata nuk kanë ardhur të më dëgjojnë se si flas për Fatimenë, e me këtë të nxjerrin ndonjë përftim shpirtëror nga tubimi i sontëm. Ata nuk kanë ardhur të dëgjojnë një ligjëratë të thatë shkencore apo his*torike, sepse kanë një nevojë tjetër dhe të gjallë, e ajo është që t’i përgjigjen pyetjes më të ndie*shme e cila ka të bëjë me fatin tonë: Kush jam unë?
KUSH JAM UNË ?
Në shoqërinë tonë gruaja ndryshon me hapa të shpejtuar. Kushtëzimet e kohës sonë dhe ndikimi i institucioneve e largojnë gruan nga “ajo që është”. Asaj i janë marrë të gjitha tiparet dhe vlerat tradicionale, vetëm e vetëm që të shndërrohet në qenie të atillë siç “e duan ato”, “e ndërtojnë ato” dhe siç po shohim që “e kanë ndërtuar”! Andaj pyetja më kryesore dhe më e rëndësishme për gratë e vetëdijësuara të kohës sonë është “Kush jam unë?”, duke i shtuar kësaj atë se gruaja nuk mund të mbesë ajo që është. Në të vërtetë, ajo nuk dëshiron që t’i pranojë maskat bashkë*ko*hore dhe me këtë t’i zëvendësojë ato tradicionale. Bashkë*ko*ha*ni*kët e saj zgjedhin për vete. Ata me vetëdije të plotë e stolisin per*sonalitetin e vet me ndërgjegje dhe pavarësi. Ata e dekorojnë ve*ten gjer në themel. Ata shfaqin synime. Ata pasqyrojnë hije, por nuk e dinë në ç’mënyrë. Ata nuk e njohin disenjin e aspektit të vërtetë njerëzor të personalitetit të vet, i cili nuk është as shprehje e trashëgimisë së tyre, e as shprehje e maskës imituese të vënë në mënyrë artificiale. Me cilën prej këtyre identifikohen ato?
Gjatë kësaj parashtrohet edhe një pyetje tjetër që del nga të menduarit e këtillë. Ne jemi muslimane, gra të një shoqërie që dëshiron të vendosë me arsyen dhe zgjedhjen e saj, e me këtë na lidhë për historinë, kulturën, fenë dhe shoqërinë e cila rrënjët dhe frymën e vet i ka marrë nga Islami. Gruaja e kësaj shoqërie do të jetë ajo që është. Ajo do që vetë ta ndërtojë “veten” e saj. Gjatë lindjes së re të saj, ajo dëshiron që vetë të jetë mamia e vetes. Ajo nuk dëshiron të jetë prodhim i trashëgimisë së saj, e as që të ketë maskë të jashtme. Ajo nuk mund të mbetet indiferente ndaj Islamit dhe nuk mund të jetë e pakujdesshme ndaj tij.
Andaj, është gjë e natyrshme që për musli*manen të shtrohet një pyetje e këtillë. Populli ynë vazhdon të qajë për Fatimenë. Çdo vit, qindra mijëra muslimanë qajnë për të. Mbahen me qind*ra mijëra tubime, lutje, festivale dhe ceremoni të vajtimit për kujtimin ndaj saj. Mbahen ceremoni të pikëllimit nëpër të cilat përsëritet vajtimi i saj dhe mallkohen ata që e poshtëruan atë. Përkundër tërë kësaj, personaliteti i saj i vërtetë ka mbetur i panjohur. Për fat të keq, gjërat e vetme që njerëzit tanë i dinë për këtë personalitet të shenjtë, janë vetëm disa fakte, siç janë:
“Fatimeja ka qenë bija e dashur e të Dërguarit. Pas vdekjes së të Dërguarit, asaj ia grabisin kullosat në Fedek dhe ia sulmojnë shtëpinë. Atë e lënduan dhe në muajin e gjashtë të shtatzënisë, ajo humbi një djalë, Muh*sinin. Prej atëherë, ajo i kalonte ditët vetëm me fëmijët, të cilët i merrte për dore dhe dilnin jashtë qy*tetit në vendin e quajtur “Shtëpia e vajtimit”. Atje kishte zakon të ulej dhe të vajtonte. Fliste keq për uzurpatorët e të drejtës së Aliut. Qante dhe vajtonte me orë të tëra. Jetën e saj të shkurtër e kaloi duke e vajtuar dhe mallkuar fatin e vet. Dëshirën e fundit e kishte që ta varrosnin natën, ashtu që ata të cilët ia mendonin të keqen, të mos mund t’ia gjenin as vendin se ku është varrosur”.
Kjo është përmbledhja e tërë asaj që për këtë grua të madhe ka mbetur nëpër kujtimet e njerë*zve tanë. Mirëpo, përkundër njohurive të pakta që i kanë për të, njerëzit tanë me gjithë zemër e pranojnë madhështinë dhe fuqinë e saj. Ata ia falin zemrën asaj me tërë fuqinë shpirtërore, dhe me tërë besimin dhe vullnetin të cilin mund ta ketë apo mund ta krijojë bashkësia njerëzore.
Sipas mendimit tim, nderi më i madh që iu bë shoqërisë sonë iraniane, është zgjedhja e Imam Aliut, përkundër pikëllimit dhe pengesave që i përjetoi gjatë rrugës së zgjedhjes së tij. Populli ynë na e tërhoqi vërejtjen se me mendjemprehtësi mund t’i balla*faqohet shtypjes dhe gënjeshtrave. Ata i ngritën grushtat kundër njerëzve të fuqishëm, kundër tradhtarëve dhe sunduesve, të cilët qe*nieve njerëzore ua merrnin të drejtat e tyre. Ai lufton kundër dhunës dhe korrupsionit. Ai i demaskon kurthet, gënjeshtrat dhe tradhtarët. Ai u kundërvihet regjimeve shtypëse. Ai nuk e lejon veten të jetë i lidhur apo të bie nën ndikimin e reklamave dhe të liderëve fetarë të cilët janë ithtarë të institucioneve të halifatit. Ai zbulon të vërteta të panjohura. Ai i gjen të dobëtit dhe i zbulon ata pas perdeve të panevojshme. Ai zbulon rryma të forta. Ai është bamirës i kësaj shoqërie dhe nga ajo i duron të gjitha. Ajo e zgjodhi Aliun (a.s.).

[Alima]

...

A ban vakija me qene ZC qajo gruja me shami ngat Nexhit ?



.

[Zero Cool]

Thënie të zgjedhura të Imam Aliut


Në kohë trazirash sillu si ajo deveja ende e pa rritur, që s′e ka shpinën të fortë, sa t′ia hipësh, as gjinjtë të zhvilluar, sa ta mjelësh.

Kush e bën zakon lakminë, ia mpak vlerat vetes; kush qahet se vuan, jep shkak të përbuzet; kush e lë gjuhën të livadhisë, ndot shpirtin e tij me të.

Kopracia është turp; frika është mangësi; skamja ia ul vlerën fjalës së mençur; i mjeri është i huaj në vend të tij.

Paaftësia është dështim, durimi trimëri, përkorja pasuri, vetpërmbajta mburojë, dhe përkushtimi – shoqëruesi më besnik.

Dija është kamje që s’merr njollë, logjika pasqyrë që s’njeh shtrembërim, mirësjellja veshje që s’ka vjetrim.

Zemra e të urtit është fortesa e të fshehtave të tij; çiltërsia është arë që rrit miqësi; kontrolli mbi vetveten është vdekje për të metën.

Harmonia i fsheh mangësitë. Kush e do veten përherë e më shumë, i shton armiqtë e tij përherë e më shumë.

Kurat më të mira janë lëmosha dhe mëshira; njerinë e pret në ahiret ajo që bën në këtë jetë.

Ç′qenie e mahnitshme është njeriu! Sheh përmes një mase të squllët, flet përmes një cope mishi, dëgjon nëpër një kockë dhe frymëmerr nëpër një brimë.

Kur kjo botë të miklon, të jep dhe të mirat e të tjerëve; po kur të kthen kurrizin, të merr dhe të mirat që ke hak.

Bëhu me njerëzit në mënyrë të atillë, që të të qajnë, kur të vdesësh, e t′i marrë malli, sa je gjallë.

Fale kundërshtarin, kur ke pushtet mbi të. Kjo është mirënjohja ndaj Zotit për fuqinë që të dha për mposhtjen e tij.

Më i pazoti nga të gjithë është kush s′mund të bëjë miq në jetë; por edhe më i pazotë akoma është kush e humb mikun, pasi e ka bërë.

Mospranimi i të mirave nga që s′janë të mëdha dëshmon mungesë të mirënjohjes.

I braktisuri nga të afërmit bëhet i afërt për të huajt.

Çdo gjë i shtrohet fatit, aq sa dhe vdekja vetë vjen shpeshherë në sajë të përpjekjes për t′iu shmangur.

Kush ecën galop me frerët lëshuar, pengohet dikur me vdekjen dhe rrënimin.

Faluani të metat njerëzve fisnikë, sepse është vetë Zoti që i ngre, sa herë që bien në gabim.

Zhgënjimi pason frikën si dështimi drojën. Rasti i mirë largohet si retë në behar. Mos e lini të iki kot, por përdoreni për mirë.

Kush meritoi vend të ulët me punët e tij, s′mund të prijë vetëm me prejardhjen e tij.

Zbutja e helmit të të helmuarit dhe lehtësimi i fatit të fatkeqit falin mëkate të mëdha.

O bir i Ademit: kur sheh që Zoti po të jep të mira, ndërkohë që ti i mosbindesh, atëherë frikësoju më shumë!

Kur zemra fsheh diçka, atë e shfaq gjuha dhe fytyra.

Përkorja më e mirë është fshehja e saj.

Kur ndahesh nga bota dhe është vdekja në afrim, nuk ka më shpresa për vonesa në takim.

Kini frikë nga Zoti! Kini frikë nga Zoti! Sepse jua ka mbuluar aq shumë mëkatet që i keni bërë, sa duket sikur jua ka falur!

Feja mbahet mbi katër shtylla: qëndresën, besimin, drejtësinë dhe xhihadin.

Bërësi i së mirës është më i mirë se vetë e mira dhe bërësi i së keqes është më i keq se vetë e keqja.

Ji bujar, por jo dorëshpuar; ji i kursyer, por jo koprac.

Pasuria më e madhe fitohet kur braktis ambicjet.

I shpejti në thënien e gjërave që s′u pëlqejnë të tjerëve, bëhet shumë shpejt shënjestër e shpifjeve të tyre.

Ç′i zgjat ambicjes, ia shkurton veprimit.

Faljet vullnetare s′ta sjellin dot Zotin më pranë, nëse me to përligj mosbërjen e faljeve të detyrueshme.

Të urtit gjuha i rri pas zemrës, ndryshe nga të marrit, që i rri përpara.

I bekuar është njeriu që mban parasysh jetën tjetër, që bëhet gati me punë të mira për të dhënë llogari, e që lumturohet dhe mbetet i kënaqur nga Zoti me aq sa i mjafton.

Zoti mban për më të pëlqyer mëkatin që s′jep kënaqësi, se virtytin që ngjall krenari.

Njeriu ka aq vlerë sa guxim e vendosmëri, aq sinqeritet sa baraspeshë në gjykim, aq trimëri sa respekt për vetveten, dhe aq dëlirësi sa ka të zhvilluar ndjenjën e turpit.

Fitoren e sjell qëndrimi i vendosur, qëndrimit i jep vendosmëri kudhra e mendimit. Kur mendimi bëhet plan, duhet ruajtur mirë sekreti i tij.

Druaju nga sulmet e fisnikëve të uritur dhe të alabakëve të nginjur.

Zemra e njeriut është si egërsira, që i shkon pas vetëm zbutësit të saj.

Për sa kohë ecën fati, të metat mbeten në hije.

Falësi më i pëlqyer është ai që ka më shumë mundësi për të ndëshkuar.

Bujari është ajo që bëhet vetiu. Kur jep se të kërkojnë, këtë e bën nga turpi ose për t′iu shmangur qortimit.

Nuk ka pasuri si intelekti, mjerim si padija, trashëgimi si edukata dhe mbështetje si këshillimi.

Qëndresa është dy llojesh: Qëndresa ndaj asaj që mundon, dhe qëndresa ndaj asaj që lakmon.

Me pasuri bëhet atdhé dhe një dhé i huaj; me mjerim edhe atdheu bëhet dhé i huaj.

Qenia i kënaqur është pasuri që s′shter.

Pasuria është burimi më i parë i pasionit.

Ai që ju paralajmëron është si ai që ju sjell lajme të mira.

Gjuha është si bisha; po e zgjidhe, kafshon.

Ndërmjetësuesi është krahu i kërkuesit.

Njerëzit e kësaj bote janë si udhëtarët që i afrohen destinacionit, edhe pse mund të jenë duke fjetur.

Mungesa e miqve të bën të panjohur.

Të mos kesh atë që të duhet, është më e lehtë se t′ia kërkosh një të padenji.

Mos u turpëro që jep pak, sepse mosdhënia është më pak se pak.

Nderi është stoli e skamjes dhe mirënjohja stoli e kamjes.

Nëse s′ndodh ajo që prisje, mos u pikëllo pse mbete ku ishe.

Padija është bota e njeriut ekstremist.

Kur shtohet urtësia, mpaket të folurit.