Tregime

[Zero Cool]

Kam shkruar për vdekjen por vetë isha i gjallë, gënjeva.
Shkruajta për beteja të përgjakshme por vetë s’luftova kurrë.
Për ata që vuajnë për bukën e gojës vetë kam qenë i ngopur.
M’kanë mësuar si të dezertoj dhe t’jem luftënxitës, ka qenë rrenë.
Kur i kam shkruar këto mendoj se nuk jam shtirur dhe ndoshta s’kam mundur t’ju tregoj asgjë. Disa më thonë më mirë të kisha heshtur dhe të kisha vdekur pa bërë zë.

Dhe nëse kam gënjyer m’jan’ dukur të vërteta. Duke i përmbytur vargjet me ujë t’kulluar burimesh jam dehur nga meloditë e magjishme t’fyellit, pastaj si fëmijë jam shkrehur në vaj duke pritur dhurata dhe fjalë urimesh.

Kam gënjyer nëse kam dashur t’ndriçoj errësirën dhe dielli i zjarrtë kurrë t’mos perëndohej.

Gënjeshtra, hipokrizi, i shprehja t’zbukuruar mirë dhe shpirti më rënkonte e zemra m’coptohej.
E pra t’gjitha sa thashë janë të kota ku çdo gjë më vë në mendime. Nga hijet vetëm pak zbehet drita, por ashtu si dija thashë këngën time.
Si qelq i thyer dhe krah t’lidhura me zinxhirë jam munduar fjalët t’i rëndis në varg. Brenda meje shpirti k’shtu më nxiste.

Si hipokrit ju gënjeva por t’vërtetën sinqerisht e thashë.

[Alima]

...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”








PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !

.

[emine]

Postimi origjinal është bërë nga Alima

...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”








PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !

.

dy qifte i njoh qe duhen dhe mas shume vitesh shume,a knaqsi te shofesh njerz te tille,po fatkesi sote jan te rradhet ,,,,

shume shkrim i bukur!

[Murgesha]

Kafja me kripë!

Ishin takuar rastësisht në një festë… Ajo ishte e përkryer. Ato ditë kishte aq shumë djem të pashëm që i vardiseshin asaj… Pas mbrëmjes ai e kishte ftuar vajzën për të pirë bashkë një kafe. Vajza ishte çuditur pakëz për ftesën e papritur të djaloshit, që as nuk i kishte rënë në sy gjatë mbrëmjes.

Menjëherë u ulën në kafenenë e thjeshtë përbri. Djaloshi ishte aq i emocionuar dhe nga të rrahurat e zemrës nuk nxirrte dot asnjë fjalë. Kjo gjendje dukej se i largoi kënaqësinë dhe vajzës.

Ndërsa ajo po bëhej gati të thoshte: “Gjithsesi, unë tani po iki”, djaloshi kishte thirrur kamerierin.

- Të lutem, më sill pak kripë. Më duhet për kafen.

Nga tavolinat përbri sy të habitur nisën të vështrojnë djaloshin. Kafe me kripë!

Dhe djaloshi u skuq i gjithi nga ndrojtja, hodhi kripën në kafe dhe nisi ta pijë.

Dhe vajza e merakosur iu drejtua: “Paskeni shije të çuditshme”.

Djaloshi u shpjegua: “Në fëmijëri kemi jetuar në breg të detit. Përherë luaja në det dhe në breg të detit. Shija e ujit të kripur të detit, asnjëherë nuk më është ndarë nga goja. Me këtë shije jam rritur. Këtë shije e dashuroj shumë. Kjo është dhe arsyeja se përse më pëlqen që kafen ta shijoj me kripë. Sa herë që ndiej atë shijen e kripës në gojë, kujtoj përherë fëmijërinë, shtëpinë dhe familjen time të lumtur… Nëna dhe babai akoma jetojnë në atë shtëpi në breg të detit. Aq shumë ndiej mall për ta dhe për shtëpinë…”

Ndërsa thoshte këto, sytë e djaloshit ishin përlotur… Dhe vajza dukej e prekur shumë nga ato që sapo dëgjoi. Nga ajo që kishte shpjeguar me sinqeritet djaloshi dukej se kishte shumë mall për familjen, shtëpinë dhe ishte tip i gjidshëm dhe i dashuronte shumë familjen dhe jetën familjare. Dikush që ka mall për shtëpinë, për familjen sigurisht që do ishte një tip familjar… Ndërkohë dhe vajza kishte nisur të tregonte rreth familjes së saj. Dhe ajo e kishte shtëpinë larg, ashtu si jeta dhe fëmijëria e djaloshit…

Edhe ajo i tregoi për familjen. U bë një bisedë e këndshme, e ngrohtë dhe e ëmbël. Dhe kjo bisedë u bë dhe themel i një lidhjeje të gjatë dhe të mrekullueshme, tamam si në ëndërr... vazhduan të takoheshin dhe të pinin kafe dhe ashtu si në çdo ëndërr të bukur, princi dhe princesha u martuan bashkë. Dhe jetuan një jetë të lumtur deri në fund. Në çdo kafe që princesha përgatiste për princin nuk harronte asnjëherë të hidhte brenda një lugë të vogël kripë, gjatë gjithë jetës…

E dinte se ai ashtu e pëlqente kafenë…

40 vjet më vonë, djaloshi tashmë i plakur largohet nga jeta. Të dashurës së jetës i kishte lenë një letër me mbishkrimin: “Hape pas vdekjes sime”. Thua se e ndiente se do largohej i pari nga kjo jetë.

Dhe mes rreshtave shkruhej: “Dashuria ime, e ëmbla ime. Të përgjërohem, me fal. Më fal, sepse gjithë jetën tonë e kam ndërtuar mbi një gënjeshtër. Një herë të vetme të kam gënjyer në jetë. Kafja me kripë. Besoj e kujton ditën e parë të takimit tonë? Isha aq i emocionuar dhe i bllokuar sa në vend që të thoja sheqer, kërkova kripë nga kamerieri. Ndërsa ti dhe të tjerët rreth e rrotull më shikonit me habi, vazhdova me gënjeshtër. Nuk më kishte shkuar në mendje se kjo gënjeshtër do të ishte shkaku kryesor i lidhjes sonë. Kam menduar me dhjetëra e qindra herë të të tregoj të vërtetën. Mirëpo çdo herë kam hequr dorë nga frika. Tashmë po vdes ndaj dhe s’kam asnjë arsye të kem frikë…

E vërteta: Asnjëherë s’më ka pëlqyer kafeja me kripë! Është një shije e çuditshme dhe njëkohësisht e shpifur. Por, që nga dita që të kam njohur e kam pirë atë kafen me shije të shpifur. Dhe, në të vërtetë, nuk ndiej aspak keqardhje. Të qenit bashkë me ty gjatë gjithë jetës ka qenë kënaqësia më e madhe e imja dhe për këtë lumturi i detyrohem kafes me kripë. Sikur të vija dhe një herë në jetë, të kem mundësi të rijetoj dhe një herë nga fillimi çdo çast, do të kisha dashur sërish të të njihja ty dhe të kaloja gjithë jetën me ty. Edhe sikur të isha i detyruar të pija gjatë gjithë jetës kafe me kripë…”

Lotët e gruas, tashmë të plakur, njomnin letrën. Një ditë njëri nga të afërmit e pyeti gruan e plakur: “Si është të pish një kafe me kripë?”

Gruas iu përlotën sytë… Dhe mjaftoi vetëm duke thënë: “Shumë e ëmbël…”

[Zero Cool]

Alime, kojshia im i pare eshte i martuar qe 28 vjet. Po ti shohesh ata dy do te thuash qe kan gjetur burimin e dashurise se pafund. ne te gjitha sjelljet ne te gjitha fjalet ata reflektojne vetem dashuri.

Para ca kohe e pyta fqinjin: "... allahile tregom a e ke tradhtu naj here ..."
Buzeqeshi, dhe me th: " asnjehere me zemer."

Nuk e kuptova pergjegjen e tij por krenaria nuk me lejoi ta pyes per spjegim.
Sidoqofte mendoj qe ka njerez te cilet pas shume vitesh se bashku , duhen njejte si diten e pare te dashurise se tyre.

Postimi origjinal është bërë nga Alima

...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”








PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !

.

[Zero Cool]

Pse po qan?
Sepse jam grua, përgjigjet ajo.
Nuk të kuptoj, i thotë fëmija.
E ëma e përqafon fort dhe i thotë: Nuk do ta kuptosh kurrë!

Më vonë fëmija pyet të atin: Pse qan mami?
Të gjithë gratë qajnë pa asnjë arsye, këto fjalë i tha babai.

Më pas femija u rrit e pyeti zotin: Zot, pse gratë qajnë kaq lehtë?
E ai i pergjigjet: Kur e krijova, gruaja duhet të ishte e veçantë. I dhashë supe mjaftueshëm të forta për të mbajtur në të barrën e botës, dhe mjaftueshëm të buta për ti bërë të rehatshme. I dhashë forcë për të dhuruar jetë, për të pranuar refuzimin që shpesh i vjen nga fëmijët e saj. I dhashë forcë për të vazhduar kur gjithë të tjerët e braktisin. Forcën për tu kujdesur për familjen e saj duke mos menduar për semundjen dhe lodhjen. I dhashë forcë për të duruar miqtë në dobësitë e tyre, dhe për ti qëndruar atyre pranë. I dhashë lotë që ti derdhë sa herë të ketë nevojë. Shiko biri im, bukuria e një gruaje nuk është gjithmonë tek rrobat që ajo vesh, në fytyrën ose flokët e saj. Bukuria e një gruaje është në sytë e saj.

Ato jan porta për të hyrë në zemrën e saj, është porta ku banonte dashuria.Dhe shpesh me lotët ja shikon zemren.

[emine]

Në tavolinën e një gruaje të vjetër , e cila ishtë shtruar në një spital për pleq , një ditë pasi kishte vdekur , gjetën këtë letër.
I ishte adresuar infermieres më të re që punonte aty .
Çfarë shikon ti kur më kuron ? Kë shikon kur më vështron ?
Çfarë mendon kur largohesh ?Dhe çfarë thua kur flet për mua?
Shumicën e kohës shikon një plakë pak të çmendur , me një vështrim të hutuar , që nuk është plotësisht plot shkëlqim , që bën pis kur ha dhe nuk përgjigjet kurrë në kohën e duhur . Që nuk pushon së humbur rroba e këpucë, të lejon të bësh çfarë të duash , banjot dhe ushqimet , për të shtyrë ditët e gjata në ngjyrë gri...
Kjo është ajo që shikon ?
Atëherë hapi sytë ! Nuk jam unë ! Do të të tregoj kush jam !
Jam fëmija i dhjetë i prindërve të mi , motra e motrave dhe vëllezërve që duheshin shumë.
Një vajzë e re 16 vjeç , me krahë në këmbët e saj , ëndërrimtare që së shpejti do të takonte të dashurin e jetës .
E martuar që 20 vjeç. Zemra ime ngazëllente atë ditë nga premtimet e bëra .
Jam 25 vjeç dhe kam një fëmijë , i cili ka nevojë për mua .
Jam një grua 30 vjeç , djali im rritet shpejt , jemi të lidhur me njëri - tjetrin .
40 vjeç , së shpejti ai do të ikë , por im shoq do të më rrijë pranë .
50 vjeç , përreth meje luajnë përsëri fëmijë .
Dhe ja ditët e errta , im shoq vdes . Shikoj të ardhmen , dridhem nga frika , fëmijët e mi janë të zënë duke rritur fëmijët e tyre .
Mendoj për vitet dhe dashurinë time .
Tani jam plakur . Natyra është e pashpirt ,kënaqet duke e treguar pleqërinë si çmenduri . Trupi im më lë , bukuria dhe forca po më braktisin .
Dhe me moshën e avancuar atje ku dikur kisha një zemër tani kam një gur .Por në këtë pleqëri , duke kërkuar të jem përsëri e re , zemra më gufon ...
Kujtoj gëzimet , dhimbjet ,dhe përjetoj sërish nga e para jetën time dhe dashurinë .
Rimendoj vitet e kaluara shpejt .
Dhe pranoj realitetin e hidhur : Asgjë nuk zgjat përjetësisht ...
Atëherë hapi sytë ti që më kuron , mos shiko plakun e çmendur . Më shiko mirë ...!
Sa fytyra ,sa sy , sa duar kryqëzojmë çdo ditë ?
Çfarë shikojmë ?
Rrudhat ,armiqësitë , dyshimet , ngurtësitë .
Po sikur të fillojmë të shikojmë ëndrrat , rrahjet , dashuritë , që shpesh herë janë të fshehura me kujdes ?

[Zero Cool]

Shpesh janë rrëfyer tregime për shqiponjat që në kthetrat e tyre kanë rrëmbyer qengja apo fëmijë të vegjël, por shembujt për ndodhjen e këtyre ngjarjeve në jetën reale janë të pakta.

Është një pajtim i përgjithshëm nga ornitologët se një shqiponjë e ka të pamundur që të bartë një peshë e cila e tejkalon peshën e vet dhe vetëm disa nga këta shpezë grabitqarë e kalojnë peshën prej 6 kilogramëve.

Mirëpo, nuk ekziston asnjë arsyes për dyshim në përvojën e tmerrshme të katërvjeçares Svenhild Hansen, e cila në të vërtetë ishte ‘kidnapuar’ nga një shqiponjë afër qytetit Trondheim në Norvegji në qershor të vitit 1932.

Ajo ishte duke lozur në kopshtin e shtëpisë-fermë të prindërve të saj, kur një shqiponjë e madhe i ishte vërsulur, duke e kapur për fat vetëm fustanin në kthetrat e saj. Shpendi gjigant pastaj e ka bartur për më shumë se 1.5 kilometra drejt folesë së saj.

Pasi ishte lodhur, ajo e kishte lëshuar vajzën buzë një shkëmbi të lartë 400 metra dhe vetëm 50 metra larg folesë së saj. Vetëm fakti se shqiponja është parë duke fluturuar pandërprerë mbi vendin ku ndodhej vajza, u kishte dhënë sinjal prindërve të tmerruar të vajzës dhe kërkuesve të tjerë se ku gjendej ajo.

Në fund, Svenhild e vogël është gjetur atje në gjumë të thellë, e palënduar përveç disa gërvishtjeve të vogla. Sot, si një grua e martuar, ajo e mban fustanin e shqyer si një kujtim për aventurën e saj më mahnitëse në jetë. Pasi është shprehi e shqiponjave për ta mbytur prenë e saj para se të sjellin në fole, shpëtimi i Svenhild-it është një mrekulli në vete.

[Denim]

Ernest Hemingway



Njëherë e një kohë na ishte një luan që jetonte në Afrikë me plot luanë të tjerë. Luanët e tjerë ishin të gjithë të këqij dhe çdo ditë hanin zebra, egërsira dhe çdo lloj antilope që gjenin. Nganjëherë luanët e këqij hanin dhe njerëz. Ata i hanin Suahilit,
Umbulusit dhe Undorobosit, por më shumë pëlqenin të hanin tregtarët Hindu.
Gjithë tregtarët Hindu janë shumë të ngjallur dhe shumë të shijshëm për një luan.
Por ky luan, që ne e duam sepse është shumë i mirë, kishte flatra mbi shpinë. Për shkak të flatrave mbi shpinë luanët e tjerë talleshin me të.

- Shikoni atë me flatra në shpinë, - thoshin ata e pastaj të gjithë buluronin në të qeshura.
- Pa shikoni se çfarë ha, - thoshin më pas, sepse luani i mirë hante vetëm makarona dhe karkaleca deti ngaqë ishte shumë i mirë.
Luanët e këqij do të buluronin në të qeshura dhe do të hanin një tregtar tjetër Hindu, kurse gratë e tyre do të pinin gjakun e tij: llap, llap, llap me ato gjuhët e tyre si ca mace të mëdha.
Ata sapo mbaruan së hungërituri dhe buluritur nga të qeshurat iu kërleshën flatrave të tij. Ishin vërtet luanë shumë të këqij dhe të rrezikshëm.

Por luani i mirë do të rrinte, do të shpaloste flatrat dhe do të kërkonte plot edukatë ndonjë Negroni ose Americano të cilën e pinte gjithnjë në vend të gjakut të tregtarëve Hindu. Një ditë ai refuzoi të hante nga tetë gjedhët Masai dhe hëngri vetëm ca Tagliateli dhe piu një gotë me lëng domateje.
Kjo i zemëroi shumë luanët e këqij, kurse një nga luaneshat, ajo që ishte më e rrezikshmja ndër ta, së cilës nuk iu shqit asnjëherë gjaku i tregtarëve Hindu prej mustaqeve, madje dhe atëherë kur e fërkonte fytyrën e saj pas barit, tha: - Kush je ti që të duket vetja më i mirë se ne? Prej nga vjen o luan makaronaxhi? Çfarë bën këtu pra? -
Ajo i buluriu atij dhe të gjithë gjëmuan në ulërima pa bërë fare shaka.
- Babai im jeton në një qytet; atje qëndron nën kullën me sahat dhe poshtë sheh me mijëra pëllumba që janë nënshtetasit e tij. Kur fluturojnë ata bëjnë një zhurmë që ngjan me gurgullimën e një lumi. Në qytetin e babait ka më tepër pallate se në gjithë
Afrikën, ka edhe katër kuaj madhështorë bronzi që i qëndrojnë përballë; ata kanë ngritur njërën këmbë në ajër sepse kanë frikë. prej tij.

Në qytetin e babait njerëzit baresin më këmbë ose me barka dhe asnjë kalë i vërtetë s'mund të hyjë në qytet nga frika e tim eti.
- Yt atë ka qenë grifon, - tha luanesha e keqe duke lëpirë mustaqet e saj.
- Je një gënjeshtar, - tha një nga luanët e këqij. - Nuk ka asnjë qytet të tillë.
- Më jep një copë tjetër tregtari Hindu, - tha një nga luanët e këqij. - Kjo lopë Masai është e sapo mbytur.
- Je gënjeshtar i pavlerë dhe djali i një grifoni, - tha luanesha më e keqe. - Tani them të të vras dhe të të ha të tërin me gjithë flatra.

Kjo e frikësoi krejt luanin e mirë sepse ai mundi të shihte sytë e saj të verdhë, bishtin që i tundej lart e poshtë, gjakun e tharë në mustaqet e saj, pastaj ndjeu aromën e frymës së saj që ishte fort e keqe sepse ajo s'i kishte larë kurrë dhëmbët gjatë gjithë jetës së saj. Gjithashtu ajo kishte copëza nga tregtari Hindu të mbetura prej kohësh në kthetrat e saj.
- Mos më vrit, - tha luani i mirë. - Babai im është luan fisnik; gjithmonë ka qenë i respektuar dhe çka të thashë është e vërtetë.
Pikërisht atëherë luanesha iu hodh. Por ai u ngrit në ajër me flatrat e tij dhe i erdhi vërdallë grupit me luanë të këqij ndërsa të gjithë ulërinin dhe e ndiqnin me sy.
Ai shikoi poshtë dhe mendoi: - Çfarë dreq egërsirash janë këta luanët!
U rrotullua edhe njëherë mbi ta për t'i bërë të ulërinin edhe më fort. Pastaj u lëshua teposhtë, kështu që mundi të shikonte sytë e luaneshës së keqe e cila u ngrit kas mbi këmbët e pasme që të ndeshej dhe të kapej me të. Por s'mundi ta shtjerë ndër kthetra.
- Adios, - tha, sepse fliste një spanjishte të mrekullueshme, duke qenë një luan me kulturë.
- Au revoir, - iu tha atyre me frëngjishten e tij të rrallë.

Të gjithë ata gjëmuan në ulërima në dialektin afrikan të luanëve.
Pastaj luani i mirë u rrotullua lart e më lart dhe mori drejtimin për Venecia. Zbriti në Piazza dhe të gjithë lumturoheshin kur e shihnin. Fluturoi lart për një çast dhe e puthi të atin në të dyja faqet; pa që kuajt ishin ende të ngritur kas, ndërsa Bazilica dukej më e bukur se një flluskë sapuni. Campanile ishte po në atë vend, kurse pëllumbat do të shkonin pas pak në foletë e tyre për të kaluar natën.

- Si ishte Afrika? - i tha babai.
- Shumë e egër baba, - ia ktheu luani i mirë.
- Tani e kemi natën të ndriçuar këtu, - tha babai.
- Po e shoh, - tha luani i mirë si një bir i bindur.
- Mi vret ca sytë, - i tha i ati në mirëbesim.
- Ku po shkon, bir?
- Tek bari i Harrit, - ia ktheu luani i mirë.
- Kujtohu për mua tek Cipriani dhe i thuaj që do të shkoj këto ditë të shoh faturën time, - i tha i ati.
- Po baba, - tha luani i mirë dhe fluturimthi u lëshua teposhtë lehtazi dhe hyri në barin e Harrit duke ecur mbi putrat e veta.
Te Cipriani asgjë s'kish ndryshuar. Të gjithë miqtë e tij ishin atje. Por ai kishte ndryshuar paksa meqë kish qenë në Afrikë.
- Një Negroni, Signor Barone? - e pyeti zoti Cipriani.
Veçse luani i mirë kishte flatruar gjithë atë rrugë nga Afrika dhe Afrika e kishte ndryshuar disi.
- A keni ndonjë sanduic me mish tregtari Hindu? - e pyeti Ciprianin.
- Jo, por mund të porosis disa.
- Sa të vijnë ato më bëj një Martini të fortë. - Pastaj shtoi, - Me xhin Gordon's.
- Shumë mirë, - tha Cipriani. - Me të vërtetë shumë mirë.
Vetëm tani luani pa përreth fytyrat e gjithë atyre njerëzve të këndshëm dhe u kujtua që ishte në shtëpi, por gjithashtu edhe që kish udhëtuar gjatë. Dhe ishte shumë i lumtur.

[emine]

Kur nje nene e re vendosi kembet e saj ne rrugen e gjate te jetes pyeti:
- A do te jete e gjate kjo rruge? Dhe te tjeret iu pergjigjen:
-Po, do te jete nje rruge e veshtire dhe ne fund te saj ti do te jesh plakur, por kujto, fundi do te jete me i bukur se fillimi..

Ajo ishte e lumtur, dhe mendonte se nuk do te kishte dite me te bukura se keto. Keshtu qe ajo luante me femijet e saj, kujdesej per ta, i lante, i edukonte.
Nje nate bente stuhi dhe femijet kishin frike dhe ftohte.... Ajo i mblodhi pas vetes dhe i mbuloi me mantelin e saj. Femijet i thane:
-Nene, ne nuk kemi frike per sa kohe ti je ketu me ne.
Diten tjeter ne mengjes u duhej te ngjisnin nje koder. Ngjitja ishte e veshtire si per nenen ashtu edhe per femijet,por nena gjate gjithe kohes u thoshte:
-Pak durim edhe do te arrijme.
Kur arriten ne maje femijet i thane:
-Nene ne nuk do ta kishim ngjitur dot pa ty.
Nena kur ra per te fjetur ne darke , veshtroi qiellin dhe tha:
-Kjo dite eshte me e mire se e fundit, dje u mesova femijeve te mi kurajon dhe sot u mesova forcen.
Diten tjeter re te zeza mbuluan token dhe gjithcka ishte ne erresire.
Femijet u mblodhen pas nenes dhe ajo u tha:
-Shikoni lart, drejtojini syte nga drita.
Femijet vune re nje drite ne mes te gjithe asaj erresire dhe nena u tha se ajo ishte drita qe do ti udhezonte ne erresire, dhe u foli per Krijuesin.
Ate nate ajo mendoi se ishte dita me e mire nga te gjitha sepse ate dite ajo u kishte folur femijeve te saj per Zotin.
Ditet, muajt, vitet kaluan dhe nena u plak, por femijet e saj ishin akoma te forte dhe te rinj. Nje dite nena u tha:
- Kam arritur ne fundin e rruges time dhe tani e kuptoj se fundi eshte me i mire se fillimi. Ju keni mesuar kurajon, forcen, rrugen e Zotit,dhe mund te ecni vetem tani dhe te njejten gje do te bejne dhe femijet tuaj.
Femijet i thane:
- Nene, ti do te ecesh gjithmone me ne.
Me dhembje e pane nenen te largohej nga ajo bote dhe thane:
- Ne nuk mund ta shohim, por ajo eshte akoma mes nesh. Nje nene si e jona eshte me shume se nje kujtim, ajo vazhdon te jetoje ne te tashmen tek ne...
-------------
-Nena juaj eshe gjithmone tek ju. Ajo eshte persheprima e gjetheve ne rruget e gjata te jetes, ajo eshte aroma e mire e rrobave tuaja te lara,ajo eshte ilaci juaj kur jeni semure dhe nuk ndiheni mire. Nena juaj jeton ne buzeqeshjet tuaja dhe eshtë e kristalizuar ne cdo lot qe bie. Ajo eshte vendi nga keni ardhur, shtepia juaj e pare, ajo eshte harta juaj ne cdo hap.
Ajo eshte dashuria juaj e pare dhe rrahja e pare e zemres....dhe asgje nuk mund t'iu ndaje ne kete bote, as koha, as hapesira, madje as ...vdekja....!!M

[emine]

Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim. Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar…
Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë. Kur ishe i vogël, duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije…
Kur nuk dua të lahem, mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe..
Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re, kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike, por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc…
Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend, më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them, por nevoja për të qënë me ty gjthmonë…
Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më, mos më trajto sikur të isha një barrë për ty. Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël…
Kur them që dua të vdes, mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja. Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim…
Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..

[jadore]

Postimi origjinal është bërë nga emine

Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim. Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar…
Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë. Kur ishe i vogël, duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije…
Kur nuk dua të lahem, mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe..
Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re, kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike, por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc…
Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend, më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them, por nevoja për të qënë me ty gjthmonë…
Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më, mos më trajto sikur të isha një barrë për ty. Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël…
Kur them që dua të vdes, mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja. Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim…
Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..

ky nuk eshte tregim . eshte gjyhnah te renditet ne kategori te tregimit ..

kjo eshte nje esse mbi jeten ..shume e bukur , shume demethenese ,me pak thene shume ..

[Denim]

Tregojnë për Shën Filip Neri. Një grua shkonte të rrëfente gjithmonë të njëtin mëkat: thashethëmet e vazhdueshme. Gruaja nuk mund të ndryshonte sjelljen sepse mendonte se ishte një mëkat i vogël. Derisa një ditë, Shën Filipi i vuri si pendesë që të shkonte nëpër të gjithë lagjen duke shpupluar një pulë te ngordhur dhe pastas të kthehej në rrëfyestore. Gruaja bëri sikur e kishte porositur Shën Filipi. Kur u kthye, rrëfyesi i tha që të bëntë sërish të njëjtën rrugë dhe t’i kthente të gjitha puplat ne vendin e vet. Gruaja e pa se ishte e pamundur. Atëherë, Shën Filipi i tha: “Nëse nuk mundesh të mbledhesh puplat e marra nga era, si mundesh të paguash për të gjitha gënjeshtrat dhe të thënat për gjithë njerëzit dhe për paragjykimet për të afërmit?

[lovely]

MENDJA DHE URTËSIA

Na rronte njëherë një prijës i ri, që njihej jo vetëm për trimërinë por kryesisht për karakterin e harbuar e tekanjoz. Njëherë thirri me plakun e fshatit të rripte një gur e pastaj të përgadiste një drekë për të ftuarit e tij.
Plaku,i zënë ngushtë u kthye në shtëpi i vrerosur dhe i tregoi vajzës së tij të vetme për urdhërin e çuditshëm të prijsit. Vajza ishte e re, shumë e bukur por edhe shumë mendjeprehtë.
Ajo e qetësoi të atin dhe i premtoi se do ta ndihmonte. Dhe me të vërtetë, në mëngjez shkoi te babai i saj me një habxhar në dorë dhe i tha: ”Jepja këtë thikë prijësit dhe i thuaj ta therë në fillim gurin e pastaj ti mund ta rrjepësh e t’i marrësh lëkurën”.
Plaku veproi tamam ashtu siç e mësoi e bija. Prijësi u zemrua dhe i tha:
- Ku ke ndëgjuar or plak, që të theret guri? Mos kërkon të tallesh me mua?
Plaku u përkul tërë nderim dhe iu përgjigj:
- Nuk guxoj të të kundërshtoj, o prijës, po ku është ndëgjuar të rrjepësh lëkurë nga një gur?!
Prijësit i pëlqeu përgjigja dhe duke marrë vesh se fjalët e plakut dilnin nga mendja e së bijës, u martua me të.
Vështirë e pati prijësi me gruan e tij të re. Ajo doli më e zgjuar nga i shoqi dhe kjo cenoi keq sedrën e sëmurë të prijësit,aq sa vendosi të ndahet prej saj, megjithëse e donte si më parë.
- Unë po shkoi për gjueti,por ki mendjen po qe se ti para kthimit tim do të zgjidhësh qoftë edhe një çështje, me mua nuk ke punë më, do të ndahemi njëherë e mirë.
Kaloi një ditë, dy apo më tepër dhe te fqinjët erdhi një mik. Natën pela e mikut polli një mëz.
Në mëngjez miku, kur mori vesh lajmin u gëzua shumë, por të zotët e shtëpisë filluan të ngulnin këmbë se mëzin e polli qerrja ku ishte lidhur pela.
Filluan të grindëshin dhe për të sheshuar problemin vendosën të ftojnë gruan e prijësit.
Dhe kjo erdhi por me mjaft vonesë. Ajo kërkoi ndjesë për vonesën duke u shfajësuar se rrugës, duke ardhur, pa përroin që kishte marrë zjarr dhe e shojti duke i hedhur fletë të thata.
Të gjithë u habitën.Edhe miku edhe të zotët e shtëpisë.:
- Zjarrin e shuajnë me ujë e jo me fletë të thata, e pastaj, ku është dëgjuar që të digjet uji?!- thanë ata.
Grueja e prijësit qeshi nën buzë dhe u përgjigj:
- Po qe se e keni të qartë se kjo nuk ndodhë, si nuk mund të kuptoni se qerrja s’mund të pjellë mëza?
Në këtë mënyrë u zgjidh edhe grindja në dobi të mikut.
Kur u kthye nga gjyetia, prijësi mori vesh që grueja e tij kishte shkelur porosinë çfarë që i kishte dhënë, ai u gëzua dhe i propozoi gruas të marrë me vete gjithçka dhe çfardo që do e të largohet nga shtëpia e tij e të shkojë te të sajtë, apo ku të dëshirojë.
- Mirë, unë pranoj, por para se të largohem dëshiroj të hamë sëbashku darkën e fundit të lamtumirës, - u lut ajo dhe,pasi mori pëlqimin e të shoqit,shtoi sofrën.
Gjatë darkës ajo e dehu të shoqin, pastaj,me kujdes, që të mos zgjonte, e ngarkoi në qerre dhe sëbashku me të u nis për te prindërit e saj.
Rrugës prijësi u zgjua dhe i habitur qeshi:
- Ku po më qon kështu?
E shoqja, si gjithnjë, u përgjigj qetë:
- Si ku? A më urdhërove të largohem nga shtëpia jote dhe më lejove të marr me vete gjithçka më nevojitet dhe çfarëdo që dua? E pra,unë ty të dua më tepër dhe asgjë tjetër. Prandaj dhe të mora vetëm ty për të prindërit e mi.
Prijësi i habitur me mendjen e mprehtë të gruas u kthye në shtëpi dhe jetoi i lumtur me gruan e tij.

[lovely]

NJË GOTE QUMËSHT!


Një ditë një djalosh i varfër që shiste gjësende derë më derë, për të paguar shkollimin e tij, pa se nuk kishte të holla e ishte shumë i uritur.
Vendosi që të kërkonte diçka për të ngrëne në shtëpinë e radhës ku trokiti për të shitur diçka.
Megjithatë ai humbi fuqinë dhe kur në derë u lajmërua një zonjë, ai në vend të ushqimit kërkoi një gotë qumësht.
Asaj ja mori mendja se ai mund të jetë shumë i uritur dhe i solli një gotë të madhe me qumësht.
Ai e piu ngadalë dhe e pyeti "Sa ju kam borxh?"
" Nuk me ke borxh asgjë" ia ktheu ajo "nëna" na ka mësuar që kur të bëjmë mirë të mos marrim asnjë para!"
Ai ia ktheu" Atëherë të falënderoj nga zemra!"

Kur Howard Kelli u largua nga ajo shtëpi jo vetëm që u ndje me i fuqishëm fizikisht por besimi i tij në Zot dhe në njeri ishte edhe me i fuqishëm. Deri në atë moment ai qe në gjendje të hiqte dorë nga gjithçka. Disa vite më vonë ajo grua u sëmur rëndë.
Mjeket lokal nuk kishin shprese se do të shpëtonte, dhe më në fund e dërguan në qytetin e madh ku u mblodhën shumë specialistë që të studiojnë sëmundjen e saj të rrallë.
Për konsultime ishte thirrur Dr. Howard Kelly. Kur ai dëgjoi emrin e qytetit se nga ishte ajo grua, një shkëlqim i çuditshëm shkëlqeu sytë. Përnjëherë u ngrit dhe duke vrapuar shkoi në dhomën e saj ku ishte e shtrirë.
I veshur me mantelin e tij të bardhë hyri ta vizitojë atë.
E njohu sapo e pa.
U kthye në dhomën e konsultimeve i vendosur që të bëjë gjithçka që ta shpëtojë jetën e saj. Që nga ajo ditë u dha vetëm pas atij rasti. Pas peripecive të gjata, beteja u fitua.
DR. Kelly kërkoi nga zyra e biznesit që t'i dërgojnë atij faturën për aprovim. Ai e shikoi njëherë, e pastaj shkroi diçka në fund të faturës dhe iu tha qe t'ia dërgojnë në dhomën e saj.
Ajo kishte frikë ta hapte sepse e dinte se do t'i duhej që gjatë tërë jetës së saj të paguante për atë faturë.
Më në fund e hapi, dhe diçka e tërhoqi vëmendjen e saj në fund të faturës.
Ajo i lexoi këta rreshta:
"E paguar me një gotë qumësht"

(E nënshkruar)
Dr. Howard Kelly.

Lotët e kënaqësisë mbushen sytë e saj dhe me gjithë zemër u lut:

"Të faleminderit Zot, që dashuria jote është e shpërndarë përmes duarve dhe zemrave të njerëzve!"