Zhgarravinat e mia

Mesazhi i Tij!

Sidoqë ishte, ai kishte një Mission Kuantik të deleguar në këtë mes nga Fuqia që nuk e njifte Terminologjinë Latine. Parandaj ishte jo pranë por, në Front, në zjarrin e Luftës.

-Ai ishte i fshirë totalisht, cmenduria ishte shkalla më ulët e njerëzisë së tij, as për heshtje nuk lente vend, kështu e kishin porositur. Ai me kohë kishte depërtuar në Front me Gjeneralët e vet. Atij si pritej, ishte i pamëshirshëm para se gjithash i mpreht dhe i vendosur për qëllimin.

-Për c`dridhje fliste Zonja? Ai e dinte se ishin ata të cilët e bënë të ndihej e tillë ngaqë u besonte nga Pafajsia, Brishtësia, Paqësia..! Bile njeri prej tyre mundohej t`a trillonte, isha unë aty në brendi kur i thash të mos aktronte. Ai u shtang. Pra, kërkoja konkretizimin e Betejave që do mernin hov në Frontin që po pregaditej. U krijua përshtypja me bindjen më të thellë se do e fitonim këtë Luftë, pa dyshim!

-Po pra, për c`djersë ke fjalën pyeste ai? Kështu më thanë edhe mua nga Komanda lartë, tha kjo; këtë Maraton e keni fituar vecse u duhet rënditja strukturore e koordinatave. Pranvera sërish do vie.

-Edhe ai po vuante me bashkëvuajtjen e saj por i arsyeshem dhe i pathyeshëm para kësaj Fortune! E dinte ai se kjo Luftë do kurorëzohej me Epilogun e Fitores.

-Ishte shumë e natyrshme kur Bukla hynte në Magje! Aty vend për brejtës më nuk ka. Kësaj radhe nuk e kishin sjellur këtë Zonjë në Taxi, ajo ishte paralajmëruar më kohë nga Eprorët e Gjeneralëve për rendin shtëpiak që do duhej futur në funksion. Tashmë secili kishte detyrat e ndara deri në ekzekutimin përfundimtar të armikut.

-Po, shtonte ai! Sepse buzët kanë nevojë për t`i njomur me ujë, me A,- Pikë! Eh pra, prandaj bëhet luftë akoma pa dalë fjala para pike. Është cështje e bindjes dhe interpretimit se si do e formulosh; gjegjësisht në c`kontekst?

-Nje mollë mund t`a ndashë në dysh por, jo edhe Misionin e një shpirti. Cdo gjilpërë a kritikë në jetë ka cmimin e vet, shkakëton dhimbje por, edhe shërim, përmirësim permanent!

-Ai nuk është i vetëm, ai nuk pyet asgjë, ai është në dijeni për cdo gatesë, kështu e kishte lansuar Fuqia Kuantike - Lartëmadhëria e tij. Eh po si? Këtë ceshtje brengosëse do e kuptosh dikur, ndoshta as atëherë.

-Ai nuk e ka për qejfi të flasë për kohën ish. E ka si tullusum, kupton ti?!, ai do rezultate, suksese konkrete, kundër së keqes, prandaj është i ashpër por, i drejtë në parim.

-Ai e dinte se dilema e saj duhej pastruar, prandaj prezenca e tij ishte evidente me gjithë mekanizmin e nevojshëm për Sukses. Problemi i vetëm në këtë rast rezultonte për momentin delikat se, ajo akoma po hezitonte nga frika prej frikës që po dashurohej anise pahetuar shtronte pyetje me të dy këmbët. Kështu edhe fillonte suksesi, sepse-Pikë!

-Konstatimet pa prova zakonisht thonte ai rezultojnë shterpë. Ai ishte i kalitur nga Goditjet e Jetës prandaj ia kishin besuar Misionin, mbase Oaza nuk ishte Prioritet për Momentin, anise diku me lartë kishte theksuar se do vinte koha e plotësimit. Ishte ai jashtëzakonisht i vetedijshëm se c`donte.

-Ai nuk insistonte në qëllime terciare, ishte i qetë në dukje i ashpër në shikim, shtonte se: shpëtimit nga Dashuria e Sinqertë është vështirë t`i bëhet Lak. Ajo është më e pushtetshme se cdo Ushtri, ajo nuk njef as kërcnim as lutje, ajo është si Pranvera; provo dil ndaloje!

-As tash e as nesër nuk është vonë për Sukseset e radhës. Vullneti është i vetmi kusht që e vërteton se e ke njëmend clirimin; nënvizonte ai me bindjen e krijuar, Dëshmitarë e kishte Lartëmadhërinë!

-Kurrë s`kishte kurrë! Besimi se po i vie erë Bojëselegu në Odë e për-rreth shtëpisë ishte vet fillimi i suksesit-fakt i pamohueshëm, pra t`a shijojmë këtë erë, e thrriste ai. Ngjante të nxihej moti, krijoje përshtypjen se do vinte breshëri me Fortunë. Ndërsa, ishte pra Dielli ai që shpartallonte errësinë e reve mbi katun. Pyeste ai, të kujtohet ky detal?!

-As njesitë më të sofistikuara kompjuterike nuk po arrijnë dot t`a kalkulojnë me përpikëmëri cështjen e Jashtëzakonëshmërisë, konstatonte ai.

-Tek se, Situatë e Jashtëzakonshme prandaj jeni në Marsh drejt Fitores, citonte!

-Pra! Ka dicka që vazhdon t`a lumturojë Jetën. Është pra, ajo fija e hollë e pejzëve që ti i njef poaq mirë, sa edhe ai!

*Atëherë, shëndrroje këtë fuqi që tashmë e posedon në kundërgoditje rrënuese;

Mesazhi i tij!

[Alima]

...

Nje lot, mu sikur shkrirja e nje fjolle debore…



Shikoj boren si bie fjolle fjolle, sikur flake zjarri i bardhe, ndersa me tundonte nje varg…Por ja qe bora shkrin shpejt e bashke me te edhe marrezia.Keshtu kur endesh mbi nje shtrese te zeze e te dendur pikepyetjesh Mjeshter!
Jemi para nje gjendjeje komplekse, ngado qe ta kthesh, jep te njejtin shembellim,…sa me vie keq!
Kurorezim enderratsh te thurrura me kujdes e ankth pergjate nje jete te tere!
Jeta bene prag gjersa ne te njejten kohe Jeta vazhdon!
Lexoj nervozizem shkronjash te pa shkruara dhe edhe te shkruara , psh:- “Po qe se s’vete, ç’do te ndodhe po qe se s’vete”?!-“Ajo kerkon ndihmen tende duke mos ta thene ”!
Te keshilloj Mjeshter,kur njeri humb toruan, tjetri duhet te jete me gjakftohte…hahaha,..nuk te mbaj lekcione, jo ! Ruaje ekuilibrin ,jo tjeter!Jeta, po i jape goditjet e veta ,ndryshe nuk do ishte Jete,apo jo?!.
E veshur me rroba te zakonshme nuk mundohem aspak te fshehi shqetesimin.
Ç’fuçi,ha?… qe sipas teje, pak i ngjan gruas.
Dialog e ne heshtje…Me qorton per fjalet qenuk i theme dote ,edhe pse edhe ti poaq sa une i zhytur ne drejtim te se panjohures.Zone e pashkelur kurre.
-“Mendimet te zymta ke“-me qortoj ashper !
Prap ne heshtje, aprovova me nje buzeqeshje qe tu duk prej idioti, edhe pse degjove te pathenurat ne heshtje, i perhumbur me çudite e Jetes !
…“Merre e lexoje kur te kesh nge”,- tha neper dhembe Mjeshtri! -“Jane ca budallalleqe te mijat”, -ashtu i quajti!

Mutacion momenti!

Mjeshter,
vijne çaste kur njeriu, do s'do, mediton per jeten Vihen perballe si dy te panjohur, pra ,medituesi dhe Jeta..
Atehere gjithe te bukurat humbasin trajten e tyre dhe ato qe as nuk ke deshire t'i ndjesh, te vijne prane, mu perballe, aq te egra saqe nuk i binden as rrjedhes se kohes.Me quan rrebele , ha?!.
Truri te punon i ç’akorduar Mjeshter,mbase nga çudia e filluar tanime,dhe minutat, oret, ditet, bile edhe vitet moren nje marshim teper serioz s’prapthi!Sa me vie keq , sa me vie keq qe te kame shenderruar ne njeri prej letre, te lehte, te zhgarravitur mbare e prape, here me pende ne dore e here pa te ,leter e palosur, e kerrusur, e thyer here ne dysh e here ne katersh.

Me fal!


.

Monolog përtej ëndrrës!

Para se t`i mbyllte sytë, Fëmijëria ia kishte vërshuar kujtesën; gjegjësisht pjesa me e lumtur e kësaj drame që po vazhdon, e quajtur jetë. Në castet kur po i mbyllte irealisht, ajo i hapi edhe njëherë për t`a parë rrugëtimin kur "shuhej" Ylli i largët në Qiellin e pafund dhe, psherëtoi, Joh! Shikimin e saj e përcolla me vëmendje, ishte një ikje e përkohshme përtej ëndrrës.

Jashtëzakonisht më la përshtypje fuqia e brendshme e saj, shikimi i saj dinjitoz drejt syve që po e përcillnin në cdo të qintën e sekondës. Ishte e vendosur t`a realizonte qëllimin e synuar, prandaj më shtërngoi dorën per t`a vazhduar udhëtimin drejt Fitores. Ajo flente thellë në ëndrrën e trishtë, ama për këto orë ajo vërtetë kishte luftuar.

Kishte ëndrruar Tokën e Dlirë Arbërore, Drejtësinë e munguar, Dashurinë e pastërt si loti, kishte ëndrruar dikur kohën e humbur, ëndrronte ajo, ëndrronte.

Thellësia e vetëdijes së saj kalonte cdo normë standarde, e dinte ajo se përgjatë gjumit të saj më kishte pranë, dorë më dorë kishim ikur...
…

Zgjimi u manifestua diku largë, përtej Ylberit të rrugëve të Qumshtit, atje ku ndriqimi të përqafon para se t`a kaplonte sistemin tonë Diellor, botën e njelmtë, trupin tënd që figurativisht e kishte tjetër kush në dorë, mbase tok kishim ikur diku larg përtej shpëjtësisë së dritës, dy në një shpirtë.

Tashmë, fillon dhe jeton Pika Zero! Shpërthimin e këtij qarku e kishte mundësuar Ushta S drejt mbarësimit të Shtizës S. As ajo s`e besonte se pikërisht tash po fillonte Kalimi pas Fortune. Cfarë koinçidence? Je ti e vetëdijshme se rastësi nuk kishte kurrë e as nesër? Pra, Kafeteria e moqme dhe e vetme e qytetit të lashtë nën rrënojat e kohës priste qiftin e radhës.

Të gjithë, me padurim prisnin zbritjen e Zonjës madhështore në kalldërëmet e vejtra pranë Kafeterisë së qytetit të lashtë. Ca nga fëmijët e oborrit të Pallatit Mbretëror hidhnin Lule para hapave tonë, ca prej qiftave të rinjë që akoma nuk kishin arritur t`a lexonin këtë ëndërr të paimagjinuar nuk arrinin t`i ndanin sytë nga ky qift, nuk arrinin t`a përfundonin as përshendetjen në buzëqeshjen e tyre admiruese,,.!

Për cudi, as ne nuk arrinim t`a kuptonim pse e gjithë kjo dashuri ndaj nesh anise dikur ishim ndëshkuar padrejtësisht. Në ishte Faji i vetmi fajtor jetim, se di. Kështu, moti dikur më kishte këshilluar mësuesi jetë i thoja dhe, ajo nuk shtonte asgjë tjetër përvecse më një shtërngim dore.

Kush di të falë ai doemos duhet të ketë shpirtë të madh. Eja të ikim sërish si gjithnje drejt Pranverës, drejt rinisë së humbur rrugëve të barishtave kozmetikë.

Eja t`a zëmë kohën, të vrapojmë zbathur dorë më dorë Lëndinave të lagta të Stinës së ngrohtë, të blertë, drejt njëri tjetrit në përqafim, drejt takimit me buzëqeshje Lotësh gëzimi e dhimbjeje.

[Alima]

...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , vetem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit …eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.

[Kalimero]

Postimi origjinal është bërë nga Alima

...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , vetem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit …eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.

infiniti, kur t mrijsh tu infiniti i padokshem ,pash qikit kapuq karzaj kalimers qa pu she! Mus lip tonshi mu kthi purmas , s'din ,e ki hup ulldhlldhen , infiniti ish kon i rejshum nuk kish igzistu ,haroje


psh;tibe nom dita me zhgarraviten qituqene viq mu thi maja e kalemit , sa ta mrehi qatyqene

Ruaje lotin

Qehrerënda ime
violinë e shkrehur në vajë
shpirtëvrara trup drandofile
zonjë e rëndë pa hile e faj!

Ç`të duhem prej n`kafaz
nata m`rritet, dita m`nxihet
zogu zë, nuk qet në mraz
ruaje lotin për gëzim e maraz.

Buzëkafshuar shkruaj
plagë e mbyllur dje
prej frike hapur sot
nesër jo, unë nuk vdes!
Pa t`ra n`tel, në zë e qu peshë.

Jam unë faji ?
Ja, po shuaj!

Rilindja vecsa kishte filluar!

Pika zero ishte nisja e re drejt kursit të ri. Kujtesa kishte hyrë në fazën e harresës, jo se donim porse duhej.

Njëherë e dikur moti Bismarku kishte thënë:"Kur duhet të punoj me gjithë shpirtë njëherë duhet të ha mirë e mirë. Nuk mundem ta bëj kurrfarë pune të hajrit nëse më parë nuk më japin të ha dhe të pi mirë; kjo i takon mjeshtrisë sime".

Qeshu shpirtë!

Qeshju gjithë asaj që të ka hidhëruar e hedhur në pezëm përgjatë gjithë jetës e që nuk do duhej të paraqiste ndonjë dëm të mëtejmë.

Mere me mend një shembull fare të lehtë?

Prezentoja vetes sate rrobat sikur të jenë ato si njeri i rëndomtë të cilit i kanë rastësisur të këqijat e gjithë ditës përkatëse. Sepse, po të ishin ato në varëse apo në karrigë, barra e tyre nuk do binte mbi ty, e ky shembull do të cliroj edhe ty nga mendimet e molisura.

Qeshu shpirt dhe, thuaji vetes në mënyrë fare të prerë: Kjo gjë e ka pasur, tash le të rrijnë varë në varëse; ato nuk do ma trazojnë kurrë dhe asnjëherë më, trurin dhe shpirtin.

Paramendo?

Meri me mend përparësitë që ke arritur përgjatë jetës, kurse cdo gjë tjetër që është e keqe mere si dukuri të rastit (anise ska), cfarë vec duhet të ndodh në mënyrë që t`a përjetosh gëzimin për suksesin e arritur.

Sikur Dielli të rrezonte për cdo ditë nuk do dinim t`a cmonim, apo jo. Pikëllimi dhe e keqja kalojnë e mbeten vetëm hareja dhe gëzimi do thoshte Niçe. Gëzimi ekziston përherë, ai ekziston edhe për vet Ty, porse shpeshherë nuk e sheh, ngaqë mendon se shiu e bresheri, përkatësisht brenga për të përditshmen, ishte gjeja më e rëndësishme në jetë.

Tash!

Qetësohu dhe hapi sytë mirë. Është në interesin e Dimensionit tënd personal të kuptosh se Dituria dhe Fuqia shpirtërore e njerëzore kalon cdo sfidë ndër më seriozet nga mosnjohja e shkaqeve që pengon suksesin, prandaj! Tash e tutje gjërat që bën duhet të jenë të kalkuluara me gjykimin e drejt dhe me prioritet.

Cdo veprim duhet të jetë në pajtim me qëllimin të cilin e ke paraparë. Synimi për t`a fisnikruar qëllimin të bën në plotëni njeri të vërtetë prej Personaliteti që posedon Besim të Madh, Respekt, Autoritet dhe Dashamirësi.

E di ti, që unë nuk hesht, prandaj!

Sa më shumë të rritet vetënjohja për aq më lehtë do t`i njohësh të gjithë shkaktarët kryesor të të gjitha mossukseseve të deritashme, gjegjësisht deri para ardhjes në Pikën Zero. Fuqia e madhe shpirtërore është dëshmia më e qartë për zgjimin tënd që do përballoj cdo pengesë dhe e cila madje edhe si e vetme do jetë në gjendje t`a udhëheqë Lokomotivën nga Pika Zero drejt Dritës, drejt ngadhnjimit.

Një mbrëmje në javë familja ka nevojë të rrij edhe pa ty. Në këtë mbrëmje duhet t`i flakësh të gjitha brengat sipërfaqësore ngaqë kjo natë do të shërbej vetëm Ty, vullnetit dhe disponimit tënd kur njeriu ka nevojë shpeshherë t`i vizitoj mendimet mbresëlënëse, thjesht të ik në to. Pra, mendimet e thella, në vijim të medha dhe të fuqishme të cilat mbisundojnë ndjenjën tënde dhe timen, bëjnë të na drejtojnë dhe të na udhëheqin së bashku drejt Fitores, drejt përqafimit spontan.

Vetëdijshëm, emocionet dhe mendimet tua të frikshme ka kohë që ndodhën në qarkun tim të pushtetshëm, pushtetin që bën të shkatërroj me Ushtë cdo përpjekje të tyre destabilizuese. Tashmë këtë qark emocionesh e përfytyrimesh negative kam futur në grusht!

Ta kesh të qartë! Këtu, unë nuk bëj lojë sugjestioni verbal. Ndikimi me bindjen e brendshme teksa do reflektohet përmes besimit ekspresiv si përfytyrim tejet i qartë, figurë kjo absolutisht përkatëse shpirtërore e synimit.

Prandaj, qeshu shpirtë!

Mos ngurro; Eja të ikim diku largë, diku largë ku ska as njeri!
…

http://www.youtube.com/watch?v=dHbQKvQmMMA

Më vret ndërgjegjja!

Kush tha se në këtë natë të kthjellët acari në shpirtë duhet t`i rikujtoj ca nga grimcat e kujtimit, ca nga copëzat e letrave të shkruara dikur; kush tha se duhet vënë mbi këtë pëlhurë dhe, atë bile me shkrim dore?

Nuk është e thënë se patjetër duhet t`ia shijosh buzët për t`a ndjerë rrahjen në gjoks dhe ligështimin e gjunjëve; eh, sa do doja sante të binte nje shi. Një shi si atëherë kur as streha nuk kryente punë më.Të kujtohet? Kur lotët e syve nga malli për takim na i mernin me vete pikat e shiut,..! Ama vërtetë se di, si nuk bie sante një shi i madh rrebeshi vërshues e të më merte si një drithmë thupre në këtë Lum të pakthim drejt fundit diku; diku largë ku ska njeri.

Eh po, po de po, vec t`a dish sa do e doja këtë shi, flisja në vete me gjysmën time.

Ajo tashmë vajti përtej Dielli, derisa unë shkarravisja në këtë pëlhurë të parëndomtë. Frymëmarja e saj e lehtë mi shtangonte duart, shkronjat, se di pse. Kishte ikur diku thellë ëndrrave të pafajshme flokëndara me shnollë mëngjeseve të Stinës rinore, ndonëse isha mjaft i kujdesshëm madje edhe në frymëmarjet e mia derisa po e hidhja këtë Vrerë këtu.

Unë e dija se senzibiliteti i saj kalonte cdo norme ndjesie, në momentin kur shkruaja me shkrim dore. Kisha kujdes ngaqë po të rridhte ndonjë nga vargjet e shkruara me rrëmbim ajo do zgjoheshte me brengën se kisha një hall. Aq e ndieshme ishte Qenja e saj, po edhe aq e përsorur.

Më vret ndërgjegjja ngaqë nuk kisha arritur t`i ofroja kujdesin që meritonte. Sa afër të kam, sa afër të ndjej, sa nga afër të shikoj, me gërshetin tënd në duar mendoj; mbase thellë, shumë thellë më godiste modestia, njerëzia, madhështia e saj.

[Alima]

...



Me lejoni te rrefehem edhe une!

Ndonjehere gjate nates gjalleron nje peme e vetmuar dhe betohet se rezistenca e nervave dhe zemres kurre nuk duhet nenshtruar nje prove te tille.
Per çudi Mjeshtri kishte motive te arsyeshme per te llogaritur se ankthi do te merrte fund.
Deshiroj te ua theme se,te gjesh freski, mendjemprehtesi, guxim per t’u perballur me te çmendurin, pergjate gjithe atij ankthi dhe pikerisht ne çastet me te volitshme, pa dyshim eshte shenje e nje force shpirterore dhe e nje bujarie pakundshoqe, te denj per admirimin!
　
Nuk kam fije dyshimi se ai e ka marre kete vendim me vetedije te plote, pasi qe u eshte nenshtruar provimeve me te perpikta,…mbase lajmi duhet te kete qene per te nje goditje e tmerrshme.
Epo! Ta imagjinojme Mjeshtrin pra,... mbyllur ne studion e tij, tek i konsulton ne ethe njerin pas tjetrit tekstet plot dituri duke kerkuar, nuk e din as ai vete,… ndonje inkurajim apo zbulim te ndonje gabimi.
-"Mjeshter!"…nderhyra…"Nuk ka shkence qe mjafton per humnerat e zeza te shpirtit njerezor."
Dhe me mua po ndodh ndryshe. Dhe me falni nese kjo do te duket nje mburrje qesharake,por…
Pak, ndoshta shume pak, por ndonjehere ia arrij, me shume mundim, te perçoj nje ide disi te vaket per rrethin i cili me ra nga fati ne pjese!
Pastaj, si zakonisht, nuk jame nje zonje intelektuale, e perparuar dhe gjithe ankth perpiqem te ve ne dukje erudicionin tim historik.
..Interesante kjo loje me shtylla zbukuruese... i ritakon ne paraporta sa here kalon.. “Ti, e dije? Jo? Por... ta dish...une... e sheh... Te jeme e sinqerte...". Menjehere kthen syte drejt nje muri te vjeter me gjurme... "Ah!", klith, "perle, vertete me interes pa skaj. Teper e rralle, vertete..".
“_Ashtu te duket Mjeshter “..i pergjigjem duke u perpelitur ne mosdijen time!


Oh, prisni miq te dashur" ….‘Mos ikni”!.. shpresoj te mos mbetem vetem, …ne te vertete nuk eshte e lehte, me besoni, te kaloj gjithe naten (ç'nate e gjate), krejtesisht vetem pa shoqerine me te vogel..Prisni,kam edhe diçka per te shtuar !
Sillem ne oborrin e burgut te çelikt te Jetes dhe nje zhurme krijon nje kor te pafund dhe harmonik duke i perzier shpresat me endrrat. .e vetedijshme qe prap ne muzg, Dielli do ndriçon, do shtrihet mbi çatite,mbi majat e lisave qe u bejne hije shpresave dhe endrrave !
　
-“Prej njeriut siç jeni ju, une e prisja nje pergjigje te tille.”-prap me qortove Mjeshter,dhe ate vetem se morra guxim te shpreh nje mendim rreth te semureve amatore dhe per ata te cilet vuajn prej semundjeve te shpikura vete.
Çmenduri,ha Mjeshter?
“Procesi shkaterrues i qelizave absolutisht eshte ne fillim, ende pa filluar....Perndryshe ne te njejten kohe mund te perfshije tere organizmin.” -Ky eshte MESAZHI!
… terapi holle e projektuar ,apo jo Mjeshter?
　
Ti e din sa ka rendesi gjate sherimit thellesia e shpirtit,dhe njeherit te sorollatesh me ore te tera duke zbuluar thesare te reja,gjersa nga ana tjeter te kuptosh sesi, ...rastesia e permbys rendin normal te caqeve dhe pa dashur,.. dashurohesh!
　
Budallalleqe qe u pelqejne grave,apo jo Mjeshter ?….e dij, dhe me fal qe quajta semundje- Dashurin!
.

[Alima]

...

Me eshte tretur edhe shkathtesia poaq sa edhe ngjyra Mjeshter...Dino me ndihmoj pakca.
Tjera here do kerkoj ndihem edhe ne vise tjera nga njerez te pendes,por jo nga ndonje Mjeshter ne te pra, pend,ngase ai je Ti !

Perkohesisht me duhet pak ndihme,vetem perkohesisht,deri...te vije Pranvera.

.

E dashura Pranverë,

…, dhe, e dinte, e ndjente.., e krejt tjetër gjë ishte se ai nuk ia thonte. Ajo në kontinuitet vazhdonte blerjen e mendimit të tij me sy. Ai, si gjithëherë ishte i zënë o në peshkim a pikturë, o në shkrime dore a duke qarë drurë; e si do e kishte ajo atë mundësi t`ia blente ndonjë mendim, hë?!

Si në të shkarë ia kishte përkujtuar përgjatë shetisë e takimeve meso-vjeshte te Bulevardi se, është një Specie e vecantë ndër njerëz që provohen në jetë me ekstra supergoditje. Ajo Specie shpeshherë nuk ishte e vetëdijshme se c`rezistencë nukleare kundërgoditëse posedonte në brendinë e saj, gjegjësisht në shpirtë, përderisa ai nuk ia kishte përkujtuar Pusinë që po ia pregadiste Dimri.

Dhe, pikërisht para se të lëshonte rrënjë përjetimi ogurzi i acarit të Janarit, para tij (parakohshëm) kishte zbritur Rrezja e zhdërvjelltë, e shkathtë, pra ajo e besimit nga Zona e Diellit. Ajo Rreze ishte e fuqishme, e shpejtë, dhe e rrufeshme. Asnjë të vetmen herë nuk mund t`a hetoje se nga c`drejtim ajo po arrinte të depërtonte përtej palce, mbi qati, ndër flokë, mbi duar, parasyve, ndër damarë qelizor flente ajo prore e zgjuar, madje edhe kur ti-ikje në gjumë ajo po shndriste në gjendje mobile mbi tënden kokë,..!

Anise herët, kësaj Rrezeje kishte filluar t`i besonte edhe Pranvera, tashmë e tretur por e cytur në zgjim me ngazëllim. Përderisa po shënoja këto rreshta ndër mend më shkonin ca nga cmenduritë e zakonta njerzore. Thoja, sa budalla është kjo botë e rëndomtë, si u beson kalendarëve gjeneaologjik, viteve, shekujve të numruar në gishta; duke harruar fare se c`kishte n`gjarë në periudhat e milionëshit të kaluar. Thoja sa e cekët është kjo botë, c`mizerie zihen në të,.. mëkat!

Kështu dikur moti gjurmëve të jetës i ishte kthyer miku i saj i moqëm tashmë kandidat serioz për t`ia recituar Poemën e përjetuar në mërgim. Pikërisht kështu ishte atakuar në ballë, në sfond, në dhimbje, me dhimbje në rrenjet e veta i vetmuar, pa aske afër, me supergoditjet e jetës, padrejtësive, anomalive diskrepante të botës së "civilizuar", coroditjeve blasfemike, anemisë së heshtur në njerëz..!

Përgjigjja e saj ishte e prerë! Tashmë ajo e dinte se Rrezja ishte bërë pjesë e pandashme e udhëtimit të saj. Kështu kishte arritur t`a shpartallonte Pusinë e dimrit, t`a mbillte këtë farë shprese e besimi mu në dimër (për cudi), t`a priste Pranverën buzëqeshur; e dinte ai se kthim prapa nuk kishte, por e dinte edhe ajo se për c`synim po e prisnin ardhjen e Pranverës.

Ajo akoma nuk po arrinte t`a kuptonte në tërësi dimensionin e ndikimit të tij të vendosur, sic ishte i jashtëzakonshëm sipas saj, i pamëshirshëm në momente, i pandëgjueshëm, rrebel.., por edhe i dashur! Këto veti e bënin të qeshej edhe atëherë kur besonte se duhej qarë. Pra, këso Specie në vete, zakonisht takohen dhe bashkëjetojnë përgjatë jetës. Aq u bënte se c`kishte ngjarë dikur, rëndësi për ta kishte përqafimi i të ardhmes, në Vecanti pritja e Pranverave. Ai ishte vërtetë fare i `cmendur`, lëre që nuk do e lente të vënitej as në Dimër, madje ai donte t`a markiste e t`a merte me vete. I tillë ishte ai, po si t`a lente duftin e Mimozës pa e nuhatur në Pranverë thellë, pa e futur në Vazon unazore? Ceshtja ishte kjo! Pra, bëhu gadi!

Ku ta gjej sante nje mik e ti rrëfehem? Se c`ndjej, se c`këngë do i këndoj, se c`dhuratë do i ofroj përvecse kësaj Pende e këtij gjethi të gëdhendur në lëgurë të argjendtë?

Pranverë? Eja me Pranverën! Të pres në gjiun tim Verë, përherë!

Kam heshtur!

Kur bie natë, unë atëherë zgjohem
Këtij tregimi, pikë nuk mund t`i vë
Kujtimi për Stinën m`a fisnikëron mendjen
Kabahat gjithësesi ndjej kur s`i përkushtohem.

Kam parë gjithë-lloje lulesh, asnjë si ajo
Kam hulumtuar ndër sytha, vesave t`mëngjesit
Kam ftuar edhe zogjët, bletët në ndihmë
Si ajo, për benë e Perëndisë asnjë s`kishte.

Kam shkruar, për të mos qarë
Kam heshtur, për të thënë hiçgjë
Kam protestuar, kam sharë e ofsharë,..
…

Kështu kalëronin të gjitha Stinët udhës së mocme,
përvec Pranverës
Kur mrekullia lëshohej me butësi mbi Pallatin tonë
Kisha ikur unë me pendën time të pushtuar
i zënë peng në ëndërrat tua
Këndeve të Kështjellës sonë
botës sonë,
me Ty
në duft Mimozash ndër Bedenet e mia.

[Alima]

...

Mos kerko të flas
shpirti im do plasë
dhe pse kame shumë për të thënë
dhe pse dashurin time pezull kamë lënë
edhe pse të don aq shumë .


Sa shumë dua të flas
sa shumë dua të të tregoi
megjithatë, unë jamë pengesa
qe s'lë atë që ndiej për ty ta tregoi
s' më le ta tregoi të vërtetën
në fund gjithçka që ndiej per ty
në sirtar të mbyllur mbetën


Dua ta dishë veëtm këtë çmenduri
të duash dikë e të mos i tregosh
torturë që të bënë vehtën ta mallkosh
tani shpresoi që gjendjen e zemrës time ta kuptosh .


.

Buzë Kalasë

Para mbrëmjes së bukur kishim ecur dorë më dorë
përgjatë plazheve të bukura buzë Kalasë.

Gjurmët e këmbëve të zbathura në ecje
mbi zallin e ngrohtë
filloi të na i merte vala e detit sic vinte në kthim.

Qielli ngjyrëartë përcillte në perëndim Diellin e kuqrremtë
ndërsa në ishim shtrirë mbi gjurmët tona
për të pritur valën e radhës
duke shoqëruar qiellin në përcjellje.

Erëlehta Jod thriste mendjen e tretur ndër valë në zgjim
ajo assesi të arrinte të kthehej
dëshmonte Erëlehta prehjen tonë buzë më buzë
rrëzë valëve, rrëzë shpirtit të etur.
…

[Alima]

…


Erdh drejt meje ne fushen qe kurr nuk ka qene… tek une, une pema e vetmuar qe ngrihet mes fushes e qe ka per kufi vetem gjithesine,…Dhe profetisht ne ate heshtje nje zhurme e madhe nis te mbushe qiellin mu si lumi shkumeplot kur befas vershon dhe shfryen forcen e vet gjithe lumturi !
Erdh ai qe une prej kohesh pa e ditur askush fill vetem e prisja mbi majen e mallit,… erdh pergjithmon.
Pyes veten nese Jeta neve na buzeqesh apo na perqesh?!Valle melodia e Jetes.. eshte nje kenge plot gjalleri apo perkundrazi, zi e vajtim?!
-“Do jetojme bashke ne nje fortese te rrethuar nga armiq …”- fillova, por nuk me la te mbaroj mendimin dhe si zakonisht ,nderhyri Mjeshteri :
-“Mbylli syte dhe dergoj botes qe do linde perseri para nesh nje pershendetje” -me tha!Duke pire nga gota e ujit, vazhdon… - “Sigurisht, do te veme atje ne kohet e lashta e dashur,ngase vetem atje ka thesare te medha.Do i shetisim pellembe per pellembe ato vende perrallore”. “Me ne fund duhet t'ju them diçka. Do beheni gruaja ime? Ju dashuroj me te vertete,dhe s'kam nge te beje dashuri me ju siç eshte zakon …Flas shpejt ndoshta...por…”
E habitur:-“Nuk te kuptoj Mjeshter? “
­”Dua qe ju te martoheni me mua. Ju dashuroj… Kam dashur t'ua theme qe moti .”.
Syte e habitur rrodhen lot,..LOT! … pastaj nje buzqeshje Diellore depertoj mes loteve, dhe me behet me se e qarte se e gjithe bota eshte fund e kry poshtersi, e njeriu, ..njeriu eshte vet ligesia me dy kembe.
Shpirti luftarak i ndizet ne zjarrin e betejes.
-“Eh po, vijme ne perfundim filozofik se jeta perbehet prej renkimesh ,lotesh, dhe buzqeshjesh, buzeqeshjesh me lote …. sidomos prej renkimeve... “-e tha si me inat,jo mua ,por Jetes! -
　
Mu duk se degjova hapat e tij poshte neper shkalle, dhe e zverdhur murmurisa ca lutje te shkurta:
- O Zot, bej qe t'i dukem e bukur ! Nuk do me doje tani si me pare,sapo te me shohe ?!… Mbase edhe e zbehur dhe pa kaçurrelin,jame po ajo qe kam qene dikur Mjeshter …
…
O miq te dashur...
Modestia dhe vlera jane dy veti dhe mu keto dyja jane gjithnje pune aq te renda, sa s'ka…!!!
　
.