Keshilla per muslimanet

[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.

MËSHIRA

Falenderimet i takojnë Zotit të botëve, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit, Krenarit, të Mençurit, të Urtit, të Gjithëdijshmit. E falenderoj Zotin tim për mirësitë e Tij të mëdha. Dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Tij, Ai ka emrat më të bukur dhe Ai është më i Larti, Madhështori. Dëshmoj se pejgamberi dhe zotëria ynë, Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij. Ai është pejgamberi i nderuar të cilin Allahu e dërgoi me udhëzim për në rrugën e drejtë. O Allah! Fale, përshëndete dhe begatoje robin dhe të Dërguarin Tënd, Muhammedin, familjen dhe shokët e tij të cilët kishin moralin më të lartë.

O ju muslimanë, frikësojuni Allahut me sinqeritet të vërtetë dhe dijeni se devotshmëria bën që personi të ngrihet në gradë dhe me të largohen të këqijat dhe fatkeqësitë. Dijeni o robër të Allahut se jeta ndërtohet mbi disa parime të larta tek të cilat varen dobitë dhe mirësitë. Prej atyre parimeve dhe cilësive të nderuara të cilat e bëjnë jetën të lumtur, është mëshira. Mëshira është një moral madhështor dhe cilësi e nderuar e cila i është dhënë të lumturve dhe i është privuar të këqijve. Mëshira ndodhet në rrënjët e krijesave dhe në gjithçka që ekziston prej gjallesave.
Ebu Hurejre transmeton se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Allahu ka njëqind mëshira. Prej tyre zbriti një dhe me të mëshirohen të gjitha krijesat saqë edhe kali apo deveja kur ngrijnë këmbën për mos të shtypur të vegjëlit e tyre. Ai (Allahu) mbajti nëntëdhjetë e nëntë pjesë mëshire për ditën e Kijametit." Transmetoi Buhariu.

Allahu i Madhëruar e ka zgjedhur mëshirën si një prej cilësive të Tij në përshtatje me madhërinë e Tij. Gjithashtu mëshira është një cilësi e nderuar tek krijesat. Ajo bën që krijesat të jenë të afrueshme me njëra-tjetrën, që i forti të ndihmojë të dobëtin duke e ndihmuar në atë që i bën dobi dhe duke i larguar të keqen, ajo bën që bijtë e Ademit të duhen mes njëri-tjetrit. Pra mëshira është pjesë e natyrshmërisë të cilën e krijoi Allahu por ndodh që disa njerëz ta fshijnë atë natyrshmëri me gjynahet që bëjnë e kështu vendin e mëshirës e zë një ashpërsi kryeneçe. Edhe pse mëshira është pjesë e natyrshmërisë që ka krijuar Allahu tek krijesat, Islami i dha asaj rëndësi dhe bëri të detyrueshme ndaj muslimanëve që ta kenë mëshirën një prej cilësive të tyre sepse feja islame është fe e mëshirës. Mësimet e saj nxitin për mirësi, drejtësi, paqe, për të vërtetën, për adhurimin e Zotit të botëve, për shkatërrimin e së kotës dhe për të shkulur rrënjët e së keqes. Allahu i Madhëruar ka thënë: (ky është komentimi i ajetit) [/B]"E Ne nuk të dërguam ty (Muhammed) vetëm si mëshirë për të gjitha botët." (El-Enbija: 107)
[b]Abdullah ibn Amru (Allahu qoftë i kënaqur prej të dyve!) transmeton se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Mëshiruesit i mëshiron Mëshiruesi. Mëshironi ata që janë në tokë që t`ju mëshirojë Ai që është në qiell." Transmetoi Ebu Daud.

Nga Xhabir ibn Abdilah (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) transmetohet se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Atë që nuk mëshiron njerëzit nuk e mëshiron Allahu." transmetoi Buhariu dhe Muslimi ndërsa në një transmetim tjetër thuhet: "e kush nuk fal nuk ka për tu falur."
Në një hadith thuhet: "Shembulli i besimtarëve në dashurinë, mëshirën dhe afrimitetin mes tyre është si shembulli i një trupi të vetëm që kur një pjesë e tij është e sëmurë atëherë të gjithë pjesët e tjera vuajnë nga pagjumësia dhe temperatura."

Islami ka nxitur për të mëshiruar të vegjëlit, të mëdhenjtë dhe të dobëtit. Ibn Abbasi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) transmeton se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Nuk është prej nesh ai i cili nuk nderon të madhin prej nesh dhe nuk mëshiron të vogëlin prej nesh, që nuk urdhëron për të mirë e nuk ndalon nga e keqja." Transmetoi Ahmedi dhe Tirmidhiu.
Nga Aishe (Allahu qoftë i kënaqur prej saj!) transmetohet se një beduin erdhi tek Muhammedi alejhis-selam dhe i tha: Ju i puthni fëmijët ndërsa ne jo. Muhammedi alejhis-selam tha: "Unë nuk e kam në dorë që Allahu ta ka hequr mëshirën nga zemra." Transmetoi Buhariu dhe Muslimi.
Ebu Hurejre transmeton se ka dëgjuar Muhammedin alejhis-selam të thotë: "Me të vërtetë Allahu është i butë dhe e do butësinë. Jep për butësinë atë që nuk e jep për dhunën apo për diçka tjetër veç saj." Transmetoi Muslimi.
Jo vetëm kaq por Islami ka përfshirë me mëshirën e tij edhe kafshët e gjithçka tjetër sepse është feja e mëshirës, drejtësisë dhe paqes. Islami i ka urdhëruar muslimanët për mëshirë në kuptimet me të larta të saj.
Abdullah ibn Xha`fer (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) transmeton se Muhammedi alejhis-selam një ditë hyri tek kopshti i njërit prej ensarëve, aty ishte një deve. Kur ajo e pa atë rënkoi dhe sytë i lotuan. Muhammedi alejhis-selam iu afrua dhe e përkëdheli. Ajo pushoi. Ai pyeti "Kush është i zoti i saj?" Një djalosh prej ensarëve erdhi dhe tha: E imja o i Dërguar i Allahut. Ai i tha: "A nuk i frikësohesh Allahut për këtë kafshë të cilën Allahu ta bëri pronë tënden? Ajo u ankua tek unë se ti e lë të uritur dhe e trajton keq." Transmetoi Ahmedi dhe Ebu Daudi. Allahu i Madhëruar i mësoi atij gjuhën e devesë ashtu siç i mësoi Sulejmanit gjuhën e zogjve.

Ibn Mes`udi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) ka thënë: Ishim në udhëtim me të Dërguarin e Allahut. Ai u largua për nevojat e tij. Ne pamë një zog me dy të vegjëlit e tij, i morrëm të vegjëlit ndërsa zogu vinte rrotull. Erdhi Muhammedi alejhis-selam dhe na tha: "Kush e frikësoi atë për të vegjëlit e saj? Kthejani të vegjëlit."
Dhe pa një familje milingonash që e kishim djegur dhe tha: "Kush i ka djegur këto?"
Thamë: Ne o i Dërguar i Allahut.
Tha: "Nuk duhet që të dënojë me zjarr askush veç Zotit të zjarrit." Transmetoi Ebu Daudi.

Ibn Umeri (Allahu qoftë i kënaqur prej të dyve!) ka thënë: E ka mallkuar i Dërguari i Allahut atë që vendos si shënjestër diçka me shpirt. Transmetoi Buhariu dhe Muslimi.
Transmeton Nesai dhe Ibn Hibbani se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Kush vret sëkoti një harabel, ai ka për tu ankuar ditën e Kijametit tek Allahu e do të thotë: O Zot, filani më vrau kot e nuk më vrau për ndonjë gjë të dobishme."

Prej mëshirës së Islamit është se ai i urdhëron pasuesit e tij që të mos i bëjnë padrejtësi jomuslimanëve.
Hisham ibn Hakijm ibn Hizam transmeton se ai kishte kaluar në Sham e kishte parë disa prej ithtarëve të Librit të cilëve u ishte dhënë besa, të lidhur për shkak të mospagimit të xhizjes dhe tha: Dëshmoj se kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut të thotë: "Me të vërtetë Allahu do t`i dënojë ata të cilët dënojnë njerëzit në këtë botë." Pastaj Hishami shkoi tek prijësi dhe i foli. Ai urdhëroi që ata njerëz të liroheshin.
Transmetoi Muslimi, Ebu Daudi dhe Nesai.

Njerëzimi ka nevojë shumë të madhe për këtë cilësi madhështore e cila nxit për plotësimin e të drejtave të prindërve dhe të afërmve, për ndihmesën e të dobëtve, të jetimëve, të pamundurve si dhe për ruajtjen e të drejtave të gjithkujt tjetër. Ajo bën që mos të derdhet padrejtësisht gjaku i muslimanëve apo i jomuslimanëve, të ruhet pasuria e tyre nga shkatërrimi. Ajo nxit për veprimin e punëve të mira dhe për largimin nga haramet. Njerëzimi ka nevojë të madhe për këtë cilësi në këtë kohë kur sundojnë epshet, kur secilit i pëlqen vetëm mendimi i tij dhe nuk merr parasysh Kur`anin dhe Sunnetin e as mendimet e dijetarëve. Allahu i Madhëruar ka thënë: (ky është komentimi i ajetit) "O ju të cilët keni besuar, frikësojuni All-llahut dhe thoni vetëm fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, ju shlyen mëkatet tuaja, e kush i bindet All-llahut dhe të dërguarit të Tij, ai ka fituar një fitore të madhe." (El-Ahzab: 70-71)

Vazhdon me ndihmen e Allahut subhanehu we teAla.>>>>

[hasanmehmeti]

vazhdimi i temes se mesiperme . " Meshira "

O robërit e Allahut, mëshirë do të thotë të tregohesh bamirës ndaj vetes tënde duke zbatuar detyrat që ka caktuar Allahu dhe duke u larguar nga ndalesat e tij. Mëshirë do të thotë të tregohesh bamirës ndaj krijesave duke vepruar çdo të mirë që i bën dobi robërve dhe rregullon vendin si dhe duke mos i dëmtuar apo bërë keq atyre. Kush vepron të gjitha këto, atë Allahu ka për ta futur në mëshirën dhe Xhennetin e Tij e ka për t`ia rregulluar çështjet. Allahu i Madhëruar ka thënë: (ky është komentimi i ajetit) "... e mëshira Ime ka përfshirë çdo gjë. Atë (mëshirën) do ta caktoj për ata të cilët i ruhen mëkateve, e japin zekatin dhe për ata që argumentet tona i besojnë. Edhe për ata që pasojnë të Dërguarin (Muhammedin), Pejgamberin analfabet, të cilin e gjejnë të shkruar (të përshkruar me virtytet e tij) te ata në Teurat dhe në Inxhil, e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën e rëndë të tyre dhe prangat që ishin mbi ta. Pra, ata të cilët e besuan atë, e nderuan, e ndihmuan dhe pasuan dritën që u zbrit me të, ata janë të fituarit." (El-A`raf: 156-157)

O musliman! Zgjidhe mëshirën si një nga cilësitë e tua sepse jeta nuk rregullohet veçse me të dhe i pari që përfiton nga ajo cilësi në dynja dhe në Ahiret është ai që e ka atë. Në një hadith thuhet: "Banorë të Xhennetit janë tre:
*Prijësi i drejtë,
*një burrë që në zemrën e tij ka mëshirë për të varfërit dhe të afërmit si dhe *një burrë i varfër që ka familje por që nuk lyp."

O musliman! Mësoje fenë e Allahut, adhuroje Allahun me largpamësi dhe dije, mëshiroji krijesat e Allahut duke bërë të mira e duke mos i bërë keq atyre sepse Allahu do të të pyesi për të drejtat e Tij dhe për të drejtat e robërve të Tij "Ditën kur nuk bën dobi as pasuria e as fëmijët. Përveç atij që i paraqitet Allahut me zemër të pastër." (Esh-Shuara: 88-89)

O Robërit e Allahut! "Me të vërtetë Allahu dhe engjëjt e Tij e lavdërojnë Pejgamberin. O ju që keni besuar, lavdërojeni atë (duke bërë salavate për të) dhe përshëndeteni me selam." (El-Ahzab: 56)

Nga Shejhu Ali Abdurrahman El-Hudhejfi
10/11/1424H

Ndersa lutja jone e fundit eshte :
Falenderimi dhe i tere suksesi i takon vetem Allahut subhanehu we teAla

Esselamualejkum nga vellau juaj ne Islam

[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.

PASTRIMI (EDUKIMI) I VETVETES

Falënderimet dhe lavdërimet janë vetëm për Allahun. Prej Tij kërkojmë falje dhe udhëzim. Atë që Allahu e udhëzon s'ka kush e humb dhe atë që Ai e humb s'ka kush ta udhëzojë.Dëshmoj se s'ka të adhuruar tjetër me meritë përveç Allahut, i Vetëm, i Pashok, siç dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i Tij. Paqja, mëshira dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të, familjen dhe shokët e tij.

Besimtarë myslimanë!Kijeni drojë Allahun sinqerisht sepse me devotshmëri lehtësohen çështjet dhe me të largohen të këqijat dhe të rrezikshmet.

Të nderuar besimtarë!

Allahu e përsosi dhe e përmbushi për ne fenë tonë, e plotësoi mbi ne Mirësinë e Tij dhe zgjodhi për ne Islamin si fé. Vendosi bazat e saj të forta dhe themelet e saj të fortifikuara. Në to, Ai përmblodhi çka është e dobishme për krijesat (njerëzit) duke i urdhëruar ata drejt së ndershmes dhe i ndaluar ata nga e ndyta. Me të vërtetë, prestigjin njeriu e arrin me fé, edukatë dhe me moral.Edukimi i nefsit (vetes) është ndihmë për pastrimin e zemrave dhe lehtësim për ecurinë e punëve. Nëse e kalon kufirin e moralit atëherë je bërë kundërshtar i tij dhe nëse nuk e përfill (e le) atë, atëherë bëhesh i nënçmuar. Për këtë bëji llogari vetes për çka ka kaluar dhe dije se çka ka shkuar nuk kthehet.
Gjithashtu dije se nga natyra e nefsit të dobët është të kërkosh arsyetime për atë çka ka kaluar dhe rron me shpresa të kota në atë çka i ka mbetur, ndërsa më i mençuri nga të gjithë këta është ai që e përmban vetveten. Kush e njeh vlerën pse ekziston, vrapon për të arritur më të vyerën që ekziston, sepse jeta i përngjan një sezoni dhe më aktivi në të zgjedh më të dobishmen.Dihet se ëmbëlsia në jëtë arrihet vetëm me ndekjen e Besimit të Pastër Islam, ndërsa i lumturi në të është vetëm ai që lakmon për grada të larta në Xhenet duke derdhur mund dhe përfituar nga dhuntitë që iu kanë dhënë.

Më e mira vepër me çka duhet të merret njeriu është mësimi i dijeve fetare, sepse pa to ka vetëm humbje e mjerim. Të vrapuarit dhe të lodhurit për dije fetare me çka njeriu kërkon me të lumturinë e të dy jetëve është më e mirë sesa lodhja për fitimin e kësaj dynjaje.Nga ana tjetër, kush kërkon siguri në këtë jetë le të mbikqyrë Allahun. Nëse robi e lëshon veten e tij në çdo gjë që ia dobëson devotshmërinë, atëherë le ta dijë që dënimi është afruar dhe po vjen. Të bësh keq dhe të mendosh se ajo është e mirë do të thotë të mashtrosh vetveten sikurse mëkatari i cili shikon shëndet të plotë dhe pasuri të bollshme dhe mendon që s'ka për të dënim! A nuk e sheh ai se pakujdesia në atë çka bën është dënim për të, siç edhe mëkati pas mëkatit është dënim për të!

Dënimi mund të vonohet nga Urtësia dhe Butësia (e Allahut), kështu që largoju mëkatit sepse një shkëndijë e vogël djeg një vend të tërë.Kush mediton në përuljen e vëllezërve të Jusufit kur i thanë atij: “ Ji mirëbërës ndaj nesh…”, do ta njohë se çka sjell mëkati dhe gabimi, dhe kush zhytet në llumin e epsheve e më pas kërkon si të përmirësojë zemrën, do ta shohë se pastrimi i të njollosurës është tepër i vështirë. Prandaj largohu nga çdo rrugë që të çon në gjynah, sepse po u afrove mund të biesh dhe më pas dalja nga ai nuk ka zgjidhje. Nëse e kaplon atë diçka e vështirë, durimi i tij do ta mundi të vështirën dhe kënaqja me kaderin (caktimin e Allahut) do ta shpëtojë atë.

Nefsi i njeriut është gjithmonë lakmues prandaj lakminë e tij ndaloje me frérë dhe nëse kërkon lumturi të përhershme në dynja, ajo do të jetë për ty e përkohshme dhe pak çaste ajo do të shkojë, prandaj qëndro pranë atyre që ti përfiton, pranë atyre që janë të mençur, të sinqertë në dashuri,të besueshëm për të fshehtën dhe zemërgjerë në vëllazëri.Liji vetvetes çaste t'i kërkosh Allahut në to nevojën që ke, çaste të vetëllogaritësh nefsin, çaste të përmbash gjymtyrët nga frika se mos gjuha do të nxjerrë diçka të fshehtë për to dhe dije se gjuha dhe syu janë të vetmet që duhen kontrolluar shpesh. S'ka dyshim që çdo shikim që hedh në haram të pakëson lumturinë, të humb shoqërinë dhe të shkatëron jetën.

Epshet dhe dëshirat e kësaj jete janë si rrjeta (e gjuetisë) që të kap dhe se nuk ka më të dobishme rrugë shpëtimi sesa stërvitja e nefsit dhe parapërgatitja e tij për të qenë gjithmonë vigjilent dhe i përkushtuar e mos t'ia dorëzojë frerët e tij epshit dhe lakmisë për të fituar atë çka posedon dynjaja.Nga faktet e shpagimit të veprës së keqe në këtë botë përmendim pikërisht atë çka ngjau me vëllezërit e Jusufit, të cilët pasi e shitën atë me një çmim të ulët, për pak grosh, zgjatën duart e tyre drejt tij (të përçmuar) duke i kërkuar të jetë mirëbërës dhe bamirës ndaj tyre.

Vëlla mysliman!

Mos u mashtro me rininë dhe shëndetin që gëzon sepse të paktë janë ata që vdesin të vjetër dhe të shumtë janë të rinjtë, dhe nëse e pastron brendësinë (nijetin) tënd, zemrat do t'i mbulojë mirësia dhe aroma do të rrethojë çka është përreth. Për këtë, shiko tek gjurmët që lë sinqeriteti dhe mos e shit krenarinë tënde me rënien në gjynahe dhe çdo virtyt të mirë mundohu ta arrish (përfitosh) sepse i uluri (ai që nuk punon) nuk arrin diçka nga pasioni i ulët që ka dhe plogështia që e ka kapluar.Mos bjer në përtaci se e mira që të ka ikur nuk të ka ikur vetëm se nga përtacia, dhe e mira që ke bërë nuk e ke bërë vetëm se nga pasioni dhe dëshira e madhe.

Largoju arrogancës dhe mendjemadhësisë.
[b]Imam Ahmedi (Allahu qoftë i kënaqur prej tij) thotë: [/B]“ Nuk vlen të dëgjosh asgjë nga ai që e ngre (lavdëron) veten e tij ”.
Nëse i mbështetesh shkaqeve do të humbësh çdo gjë që pret prej tyre.
Allahu i Madhëruar thotë: “ …dhe në Ditën e (luftës së) Hunejnit, kur ju u gëzuat me numrin e madh të radhëve tuaja, por që nuk vlejti fare…” .Et-Teube 25

Vështro në gjendjen e Jakubit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) dhe frikën që kishte për Jusufin se mos ujku ta hajë atë dhe ata (bijtë e tij) sollën këtë fjalë si argument për atë çka ndodhi.

Vëlla musliman!

Duhet të dish se Allahu ka përcaktuar çdo gjë që do të ndodhi dhe rrugët e saj deri në fund (prandaj mos iu mbështet shkakut fund e krye), sepse çështjet në dynja i kap ai që është i ngadalshëm dhe nuk i arrin ai që vrapon për to, fiton nganjëherë dembeli dhe gabon i vendosuri (aktivi).Dije se shkaqet janë rrugë që të çojnë në atë që kërkon dhe nuk janë ato çka ti dëshiron, e nëse mbështetesh në to plotësisht humbja do të jetë afër siç ndodhi me Sulejmanin (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) i cili tha: “ Do t'i vij (në shtrat) të njëqind grave në këtë natë që çdonjëra të lind djalosh…” dhe nuk tha: “ Nëse don Allahu ”. Për këtë arsye, asnjëra s'mbarti, përveç njërës prej tyre dhe ajo mbarti një fëmijë jo të plotë.

Për këtë, lum për atë që e njohu Shkaktarin (Krijuesin e shkaqeve) dhe iu mbëshet vetëm Atij. Ndaj shpresën dhe frikën vendosi në vendin që meritojnë , mos u druaj nga askush përveç Allahut e mos mbaj shpresë nga dikush që nuk jep. Sa herë që të merr etja në atë çka dëshiron, shtrije dorën e shpresës tek Allahu sepse Ai është më Bujari.Nga ana tjetër, duaja (lutja) është një armë tjetër për besimtarin e nëse ajo nuk i përgjigjet atij, edhe pse ai e përsërit atë (duanë) disa herë dhe nuk shikon asnjë ndryshim, atëherë çështja kërkon më shumë durim, sikurse sëmundja që kërkon shërim.

Vazhdon ne postimin tjeter>>>>>>>>

[hasanmehmeti]

Vazhdim i postimit te mesiperm me titull Pastrimi(edukimi) i Vetevetes


Bujaria dhe Butësia e Allahut janë të pafund dhe ndodh që në vonimin e përgjigjes së duasë të ketë mirësi më të madhe nëse do t'i përgjigjej shpejt asaj. Ndodh gjithashtu që përgjigjia të vonohet për arsye të tjera, si të ngrënit pasuri nga jo e lejuara, ose nga mossinqeriteti gjatë duasë, apo përkushtimi jo i duhur. Dënimi bëhet edhe më i madh kur ke bërë ndonjë gjynah dhe s'të është pranuar pendimi yt.E nëse sheh të ndodhë diçka e tillë, atëherë mundohu të kujtosh ndonjë mirësi (dhunti) që nuk e ke falenderuar Allahun për të, apo mëkat që nuk je penduar tek Allahu për të dhe ki kujdes nga largimi i dhuntive dhe kaplimi i zemërimit.

Gjithashtu ripërtëri nijetin (qëllimin) tënd për punë të mira vazhdimisht, edhe pse ti nuk i vepron ato, duke ditur se vdekja të kaplon befasisht. Puno në këtë botë që shpërblimin ta korrësh në botën tjetër dhe eduko pasardhës që ta përmendin Allahun pas teje. Vërtet një njeri që i bën këto nuk është i vdekur me atë të mirë që lë pas.

Të dashur besimtarë!

E plota (në ekzistencë) është e pakët, siç është i pakët edhe i ploti (në vepra), ndërsa kufiri i qetësisë (shpirtërore) është tek ndalimi dhe përmbajtja e nefsit (vetvetes) nga ajo që lakmon për tu përgatitur kështu për ibadet dhe për të përfituar virtyte të larta. Nëse qetësia e kalon këtë cak, atëherë shndërrohet në plogështi dhe përtaci.I mençur është ai që e përmend vdekjen natë e ditë në atë formë që le gjurmë të thella në zemër duke i prerë kështu çdo lakmi të nefsit (që ka për këtë dynja), sepse përkujtimi i vdekjes është mburojë nga e keqja dhe siguri nga kaplimi i tmerrshëm dhe i dhembshëm.

Vdekja e tjetrit është pamje e vdekjes tënde (nesër) dhe më e vështira gjë e obliguar (mbi robin) është durimi në ato që ka caktuar Allahu për të (e hidhura), siç edhe nuk ka më me vlerë sesa të kënaqurit me këtë caktim. Për këtë, mos u mërzit për atë që ka shkuar nga kjo botë dhe çdo gjë që të ngjet përfytyroje që ajo nuk ka ndodhur mbi ty.

Çudia më e madhe ngjet atëherë, kur pakujdesia ndaj botës tjetër arrin kulmin tek i vjetri që i ka kaluar të gjashtëdhjetat dhe ka rënë në shtatëdhjetë, pasi tashmë ai ka rënë në fundin e kësaj jete, dhe kush arrin këtë moshë vdekjen e ka pranë.

Çdo ditë që njeriu jeton ka fitim në të.
Profeti (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) thotë: “Besimtarit, jeta e tij (e gjatë), nuk i shton vetëm se mirësi”.
Muslimi

Dunjaja është si puna e fatit , çka të ka ardhur ty prej saj nuk është prej teje (sepse njeriu është i dobët) dhe çka të bën dëm ty nuk mund ta shpëtosh veten me forcën tënde dhe s'ka për njeriun pasuri më me vlerë sesa mendja dhe feja.

Nga Shejkh ABDUL MUHSIN MUHAMED EL-KASIM
29 Rebiuth-thani 1422 h - 20 Korrik 2001

Ndersa lutja jone e fundit eshte :
Falenderimi dhe i tere suksesi i takon vetem Allahut subhanehu we teAla.Kerkojmi falje dhe meshire nga Allahu subhanehu we teAla per vete dhe per ju andaj edhe ju bene nje gje te tille ngase Allahu subhanehu eshte Fales dhe Meshirues .

Esselamualejkum nga vellau juaj ne Islam

[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem.
Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.



Njeriu dhe ecja e tij drejt plotësimit të vetvetes.


Me të vërtetë që All-llahu s.u.t. e dalloi njeriun nga shumë krijesa të tjera duke e pajisur atë me intelekt dhe me formën fizike më të bukur.

All-llahu s.u.t. nuk u mjaftua me kaq por njerëzve u dërgoi të dërguar dhe libra për t’ia bërë të qartë qëllimin se pse ata erdhën në këtë botë, ngaqë normalisht qëllimi i diçkaje (në këtë rast i njeriut), dihet vetëm prej atij i cili e ka krijuar atë gjë, dhe në këtë moment neve na bëhet e qartë që sekretin e ardhjes sonë në ekzistencë e di vetëm All-llahu s.u.t. sepse Ai na solli këtu në këtë planet që quhet Tokë.

Pikërisht Kur’ani, shpallja e fundit e All-llahut s.u.t. është e permbushur me dritë e udhëzim për njerëzimin na e bën plotësisht të qartë përgjigjen e pyetjes së parashtruar duke na thënë:
Dhe Unë (All-llahu) nuk i krijova njerëzit dhe xhindet veçse që ata të më adhurojnë vetëm Mua. Dharijat: 56.

Kështu, qëllimi i qenësishëm për të cilin është krijuar njerëzimi është adhurimi i Zotit.
Duke u nisur nga një fakt i tillë mund të konstatojmë me plot siguri se në qoftëse njeriu nuk beson dhe nuk e adhuron Zotin, si Krijues te tij ai patjetër ka për të adhuruar diçka tjetër objekt qoftë ai apo subjekt, me dëshirën e tij apo pa dëshirën e tij.

Këtë që unë pohova jo vetëm që është në përputhje me fenë Islame dhe me logjiken e shëndoshë, por me një fenomen të ngjashëm përballemi edhe në shfletimin e fletëve të historisë njerëzore.

Pati dhe ka edhe sot turma njerëzish pa shkencë, pa art e filozofi, por asnjëherë s’pati kolektivitet pa fe.

Secili nga ne që ka lexuar apo studiuar sado pak historinë e popujve dhe qytetërimeve të mëpërparshme, pa dilemë do ta shohë të shkoqitur tejet qartë këtë fenomen.

Kjo për arsyen e vetme siç dhe e thamë më lart që njeriu i tillë është krijuar me një boshllek në brendësinë e tij që patjetër duhet ta plotësojë me besim dhe me adhurim.

Andaj njeriu mund të jetojë në një vend pa shkencë, pa teknologji të përparuar dhe pa art, por ai assesi nuk mund të jetojë pa besuar e pa adhuruar diçka.

Deshi apo nuk deshi njeriu, zemrën e tij patjetër ka për ta lidhur me ndonjë objekt apo me ndonjë qenie të caktuar, dhe këtë realitet besoj se të gjithë ne e kemi hasur në vetet tona, pra secili nga njerëzit është i prirur që të anojë drejt një gjëje të caktuar për të kërkuar atë që të gjithë e kërkojnë pra harmoninë dhe lumturinë në këtë jetë.

Gjithashtu realiteti i cili na rrethon është një tjetër argument për vërtetësinë e këtij pohimi, pra të nevojës shumë të madhe që njerëzit kanë për t’iu përkushtuar diçkaje të caktuar.

Të gjithë jemi dëshmitarë se si shumë njerëz rendin pas mirëqenies materiale, garojnë për të pasur shtëpi shumëkatëshe, veturën sa më të fundit në prodhim, sa më shumë rezerva parash në banka, pajisjet shtëpiake duan t’i kenë të kohës, po ashtu bindja me ç`do kusht për t’iu përgjigjur dëshirave të lukthit (stomakut), divorcet e shumta sepse shijet u ndryshojnë vazhdimisht si shkak i alternativave të ndryshme që u ofron zbulimi dhe lakuriqësia e femrave e si pasojë kërkojnë të tjera lidhje bashkëshortore, ja pra se si të gjitha këto që përmenda më lart janë kthyer në qëllim për shumë njerëz.

Shikojmë njerëz që kanë ç`do gjë por nuk duan asgjë.

Përballemi me një fenomen të tillë ngaqë janë kthyer në qëllim për njerëzit krijesat e ndryshme e jo Krijuesi.

Në 1983 shkrimtari rus Aleksandër Solzhenjicin, fitues i çmimit Nobël në letërsi në vitin 1970, mbajti një ligjëratë në Londër dhe u përpoq të shpjegonte se pse i kanë rënë kaq të këqija mbi supe popullit të tij:
Gjysmë shekulli më pare, kur isha ende fëmijë, mbaj mend se kam dëgjuar disa të moshuar që jepnin shpjegimin e mëposhtëëm për fatëkeqësitë që i kishin rënë Rusisë:
Njerëzit e kanë harruar Zotin prandaj dhe ndodhi e gjithë kjo.

Për sa kohë që njeriu e mban zemrën e tij të lidhur me ndonjë tjetër pos Dhuruesit dhe Krijuesit të kësaj zemre ai është i destinuar të dështojë dhe njëkohësisht jeta kthehet në një fole brengash dhe kështu stresi sa vjen dhe rritet.

Çështja e zemrës pa dyshim që është shumë e rëndësishme dhe njëkohësisht delikate. Meqë zemra e ka këtë peshë dhe rëndësi kaq të madhe në jetën tonë, nuk duhet në asnjë moment që të jemi mospërfillës ndaj ecurisë për ta përmirësuar atë.

Shembulli i zemrës është i ngjashëm deri diku me shembullin e trenit, i cili është i ndërtuar dhe i prodhuar që të ecë vetëm mbi shinat e tij e në qoftë se ai për një moment del nga shinat pa mëdyshje që do të shkatërrohet e do të dëmtohet rëndë, normalisht i njëjti përfundim është edhe për pasagjerët.

Kështu në këtë mënyrë dhe zemra, në qoftë se ajo largohet nga lidhja, mbështetja, përkushtimi dhe bindja ndaj All-llahut s.u.t, Krijuesit të saj, ajo do të shndërrohet në një vatër që për pronarin e kësaj zemre do të jetë dhimbje, trishtim, mërzi, stres, hidhërim dhe vdekje.

Dije se All-llahu s.u.t, është Ai i cili është Dhuruesi i suksesit dhe i begative, nuk i derdh mirësitë e Tij në atë zemër që gjendet dikush tjetër përveç Tij.

Kur njeriu shmanget dhe largohet nga errësira e robërimit ndaj krijesave dhe epsheve të kësaj botë për tek drita e robërimit ndaj Zotit të Lartësuar atëherë ai ndihet i lirë dhe krenar, atëherë jeta e tij merr kuptimin dhe qëllimin e duhur sepse tashmë ajo është rikthyer në shinat e identitetit të saj.

Ndersa Lutja jone e fundit eshte :
Falenderimi dhe i tere Suksesi i takon Allahut subhanehu we teAla

Esselamualejkum nga vellau juaj ne Islam

[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem.
Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.





Disa baza të Menhexhit.




Baza e parë. " Rruga është një "

Dije All-llahu s.u.t. të mëshiroftë se rruga që siguron mirësinë e Islamit është vetëm një dhe nuk mund të shumfishohet sepse All-llahu i Madhëruar e ka e ka caktuar shpëtimin vetëm për një rrugë dhe për një grup.

Ka thënë All-llahu s.u.t:
Ata janë partia (pala ose grupi) e All-llahut, dhe s’ka dyshim se pala e All-llahut janë të shpëtuarit.

Ka shkruar fitoren vetëm për këtë grup dhe ka thënë s.u.t:
Dhe kush e don All-llahun, të Dërguarin e Tij dhe ata të cilët besuan, dije se grupi i All-llahut janë fitimtarët (te shpetuarit).

Dhe sado të kërkosh në librin e All-llahut s.u.t. apo në Sunnetin e të Dërguarit të Tij (salall-llahu alejhi ue la alihi ue sel-lem), nuk do ta gjesh përçarjen e Ummetit në grupe dhe parti veçse të nënçmuar.

Thotë All-llahu s.u.t:
Dhe mos u bëni prej idhujtarve të cilët e përçanë fenë e tyre dhe u bënë grupe-grupe ku ç`do parti (ç`do palë) ishin të gëzuar për atë që kishin.

E si të aprovojë All-llahu s.u.t. përçarjen e Ummetit pasi e bashkoi dhe e lidhi atë për litarin e Tij dhe Ai e ka mbrojtur dhe larguar Profetin e Tij nga përçarja dhe i ka kërcënuar këto grupe.

Thotë All-llahu s.u.t:
Dhe s’ka dyshim, se ata të cilët e përçanë fenë e tyre dhe u ndanë në grupe, ti nuk i përket atyre në asnjë gjë, dhe çështja e tyre do të kthehet tek All-llahu, pastaj (Ai) do t’i lajmëroj ata për ç’ka punonin.

Nga Muauia i biri Ebu Sufjanit (radiall-llahu anhuma), tansmetohet se Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) i ka thënë shokëve të tij:
Ata të cilët ishin para jush prej idhujtarëve të librit u përçanë në shtatëdhjetë e dy grupe ndërsa ky Ummet do të përçahet në shtatëdhjetë e tre grupe, shtatëdhjetë e dy prej tyre janë në zjarr dhe njëri në Xhennet, dhe ky grup është xhemati (të bashkuarit).
Tra: Imam Ahmedi, Ebu Daudi, Daremiu, Tirmidhiu dhe shumë të tjerë. Sahih.

Thotë San’ani (radiall-llahu anhu):
Nuk është permëndur numri në hadith për të treguar të humburit e shumtë por është përmendur për të treguar rrugët e shumta të humbjes dhe njësimin e rrugës se vërtetë dhe këtë mendim e ndihmon komentimi i imamve të tefsirit në fjalën e All-llahut s.u.t. ku thotë:
Dhe mos pasoni rrugët të cilat ju përçajnë nga rruga e Tij.

Kanë thënë (Dijtaret e Tefsirit):
All-llahu s.u.t. ka përmëndur rrugët e humbura ne shumës për të treguar shumicën (shumësinë) e tyre (numrin e madh të tyre) dhe ka përmndur në njëjës udhëzimin e drejtë dhe rrugën e vërtetë për të treguar (njësimin) njëshmërinë saj.

Transmetohet nga Abdullah Ibn Mes’udi (radiall-llahu anhu) se ka thënë:
I Dërguari i All-llahut s.u.t, e bëri një vizë të drejtë dhe tha kjo është rruga e All-llahut s.u.t, dhe pastaj bëri të tjera në të djathtë dhe në të majtë të saj dhe tha:
Këto janë rrugë që në krye të secilës prej tyre është një shejtan i cili thërret në të.
Pastaj lexoi:
Dije s’ka dyshim se kjo është rruga ime e drejtë prandaj pasojeni atë dhe mos pasoni rrugët të cilat ju përçajnë (largojne) nga kjo rrugë.
Tra: Imam Ahmedi dhe të tjerët, Sahih.

Tregon ky hadith në tekstin e tij se rruga është vetëm një.

Thotë Shejkhul Islam Ibn Kajjim El-Xheuijje (rahimehull-llah):
…dhe kjo është për shkak se rruga (për te cilën jemi urdhëruar me e ndjekur) që të çon tek All-llahu është vetëm një dhe kjo rrugë është ajo për të cilët ka dërguar të Dërguarit e Tij dhe ka zbritur librat e Tij dhe nuk arrinë tek Ai askush veçse me këtë rrugë.

Dhe sikur njerëzit të vijnë nga ç`do rrugë tjetër dhe të kërkojnë të hyjne,nga ç`do derë tjetër, rrugët do të jenë të zëna dhe dyert do të jenë të mbyllura, veçse në këtë rrugë të vetme e cila është e lidhur me All-llahun s.u.t, dhe të çon tek All-llahu s.u.t.

Them ndërtesat e shumta e bëjnë këtë rrugë të duket e vështirë, dhe përçarja e ndarja në grupe ka qënë për shkak të butësisë dhe liberalizimit në mendimet dhe besimet që shpikën dhe po ashtu mos pëlqimi o bashkimit të njerëzvë me një rrugë të vetme dhe po ashtu nxitimi për të arritur tek frika nga mbartja e barës se rëndë në këtë rrugë të gjatë.

Thotë Shejkhul Islam Ibn Kajjim El-Xheuzijje (rahimehull-llah):
Kush e shikon rrugën të gjatë, do të dobësohet ecja e tij.


vazhdon me ndihmen e Allahut subhanehu we teAla.

esselamualejkum nga vellau juaj ne Islam

[hasanmehmeti]

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka te adhuruar tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ue ala alihi ue sel-lem.
Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, ç`do shpikje është bid'at dhe ç`do bid'at është lajthitje, e ç`do lajthitje çon në zjarr.



VAZHDIMI.

Disa baza të Menhexhit.

Baza e dytë: “ Pasimi i Kuranit Dhe i Sunnetit ” (sipas kuptimit të të parëve tanë të mirë).

Ajo gjë të cilën nuk kanë rënë ndonjëherë në kundërshtim muslimanët as në kohët e para dhe as në këtë kohë është se rruga në të cilën kënaqet All-llahu s.u.t. dhe ka urdhuar për të është, rruga e Kur`anit dhe e Sunnetit prandaj të gjithë kthehen të këto dy baza edhe pse ndryshojnë mënyrat e argumentimit në to.

Kjo gjë ndodh sepse All-llahu s.u.t. ka siguruar për qëndrimin në fe për atë i cili pason Kur`anin dhe na tregon në këtë (Kur`an) fjalën e besimtarëve xhin për të (Kur`anin):
O populli ynë, ne kemi dëgjuar një libër i cili ka zbritur mbas Musait si vërtetues i librave të mëparshëm, udhëzon për në të vërtetën dhe për në rrugën e drejtë.

Ashtu siç e ka siguruar për pasuesin e të Dërguarit ndaj të cilit All-llahu s.u.t. ka thënë:
E s’ka dyshim se ti udhëzon për një rrugë të drejtë.

Por ajo gjë e cila i ka bërë grupet islame të shtrembërohen dhe të dalin nga rruga e drejtë është qënja e tyre të pavëmendëshëm të një kushti të tretë i cili është përmendur në të dy shpalljet (Kur`ani dhe Sunneti), dhe ai është kuptimi i të parëve tanë të mirë ( si e kanë kuptuar ato Kur`anin dhe Sunnetin).

Surja Fatiha i ka përmbledhur të treja këto kushte në mënyrë të përsosur prandaj fjala e All-llahut s.u.t:
Na udhëzo në rrugë të drejtë.

I ka përmbledhur dy kushtet e para (Kur`anin dhe Sunnetin) ashtu siç përmendëm me lartë.

Ndërsa fjala e Tij, Në rrugën e atyre, të cilët i begatove, e ka përmendur kuptimin e të parëve tanë, për këtë rrugë edhe pse askush nuk dyshon se kush kapet prej Kur`anit dhe Sunnetit është udhëzuar në rrugë të drejtë por pasi kuptimi i njerëzve për Kur`anin dhe Sunnetin është edhe i saktë por mund të jetë edhe i sëmurë prandaj duhej për këtë çështje një kusht i tretë për ta hequr kundërshtimin mes njerëzve dhe ai është lidhja e kuptimit të pasardhëse me kuptimin e të parëve.

Ka thënë Ibn Kajjim El-Xheuzijje (rahimehull-llah):
Medito në një të fshehtë të mprehtë në përmendjen e shkakut dhe shpërblimit të këtyre tre grupeve, me fjalë të pakta dhe shumë domethënëse.
Begati që u ka thënë këtyre njërzve është udhëzimi i cili është dija e dobishme dhe puna e saktë (e mirë).

Dhe ka thënë:
Kushdo që është më i ditur për të vërtetën dhe më shumë pauses i saj është, më përparësor për rrugën e drejtë e s’ka dyshim se shokët e të Dërguarit të All-llahut (salall-llahu alejhi ue alaalihi ue sel-lem) janë më përparësor ndaj këtyre cilësive…
Prandaj e kanë komentuar të parët tanë (këtë Ajet), se ato janë, Ebu Bekri, Umeri dhe shokët e të Dërguarit të All-llahut (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem)

Në këto fjalë të tij All-llahu s.u.t. e meshirëofte ka kuptohet qartë se ata të cilët i ka begatuar më shumë All-llahu s.u.t. me dije dhe punë janë shokët e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem)

Sepse ne Kohen e tyre është zbritur Kur`ani dhe e panë udhezimin e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sl-lem) gjëra të cilat bënë të kishin kuptim të saktë te këto të dyja (Kur`ani dhe Sunneti).

Siç ka thënë Ibn Mes’udi (radiall-llahu anhu):
Kush dëshiron të pasojë një rrugë, le të pasojë rrugën e atyre që kanë vdekur sepse i gjalli nuk i sigurohet fitnes (sprovave).
Ata janë shokët e Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ishin më të mirët e këtij ummeti me zemrat më të pastra dhe kishin dije të thellë.
Pra për këtë ummet ishin njerëzit që kishin më shumë dije dhe më të paktit në shtirje.
Vepronin me atë që dinin, dhe nuk e ngarkonin veten më shumë seç mundeshin.
Popull të cilët i zgjodhi All-llahu s.u.t. për të shoqëruar të Dërguarin e Tij, dhe për të mbajtur fenë e Tij.
Prandaj njihini mirësitë e tyre dhe pasoni gjurmët e tyre, kapuni sa të mundeni për moralin e tyre dhe fenë e tyre sepse ata ishin në rrugë të drejtë.

Dhe ka thënë gjithashtu:
All-llahu s.u.t. vështroi në zemrat e njerëzve dhe e gjeti zemrën e Muhammedit (salall-llahu alejhi ue alaalihi ue sel-elm) zemrën më të mirë, prandaj e zgjodhi atë për Veten e Tij s.u.t. dhe e dërgoi me dërgesën e Tij.
Pastaj pa në zemrat e njerëzve mbas zemrës së Muhammedit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) dhe gjeti zemrat e shokëve të tij zemrat më të mirat e njerëzve.
Prandaj i bëri ata Trashegues të Tij, të cilët luftonin për fenë e Tij.

Ata që ka për qëllim Ibn Mes’udi janë Sahabët (radiall-llahu anhum).

Ka thënë Imam Ahmedi (rahimehull-llah):
Bazat e Sunnetit tek ne, janë kapja për në rrugën e Sahabeve dhe marrja e shëmbujve të tyre (pasimi i tyre).

Thotë All-llahu s.u.t:
Të paret, prej muhaxhirëve dhe ensarëe dhe ata të cilët i pasuan me mirësi (me perpikmëri) All-llahu është i kënaqur prej tyre dhe ata janë kënaqur prej Tij.

Është përcaktuar perjudha e selefëve të cilët nuk lejohet ti kundërshtosh ne shpikjen e ndonjë kuptimi të cilin se kanë kuptuar me hadithin e Ibn Mes'udit (radiall-llahu anhu) i cili ka thënë:
Ka thënë Profeti (salall-llahu alajhi ue ala alihi ue sel-lem):
Njerrëzit më të mirë janë në shekullin tim, pastaj ata që i pasojne, pastaj ata që i pasojnë.
Pastaj vjen një popull që dëshmia e dikujt prej tyre paraprin betimin e tij dhe betimi i tij paraprin dëshmin....
Tra: Imam Bukhariu dhe Imam Muslimi.

Ka thënë Imam Abdul Hamid Ibn Badis (rahimehull-llah)
Islami, gjendet në Librin e All-llahut s.u.t, në rrugën e të Dërguarit të Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sl-lem) dhe në ç'ka kanë qenë në të, të parët tanë në tre shekujt për të cilët Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ka dëshmuar për mirësi.

Vazhdon me poshte me kete teme (baze te menhexhit) :Pasimi i Kuranit dhe Sunetit

ES-SELAMU ALEJKUM UE RAHMETULL-LLAHI UE BERAKATUHU.

[hasanmehmeti]

Për këtë bazë ka argumenta në Kur`an dhe në Sunnet.

Prej këtyre është fjala e All-llahut s.u.t:
Dhe kush e kundërshton të Dërguarin pasi i është s`qaruar (atij) udhëzimi, dhe pason rrugë tjetër përveç asaj të besimtarëve, e lëmë të ndjeke atë (rrugë) që pasun dhe e fusim atë në Xhehnem dhe sa përfundim i keq është ai.

Argumenti këtu gjendet në përmendjen e rrugës së besimtarëve përkrah me kundrshtimin e Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) gjë për të cilën kundërshtuesi meriton kërcënim te ashpër edhe pse kundërshtimi i të Dërguarit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) në vetëvete mjafton për për këtë kërcënim.

Siç thotë All-llahu s.u.t:
Dhe s’ka dyshim, se ata të cilët e mohuan dhe penguan nga rrugën e All-llahut, dhe e kundërshtuan të Dërguarin, pasi ju sqarua atyre udhëzimi, ata nuk e dëmtojnë All-llahun në asnjëgj, dhe Ai do tua shkatërojë punët e tyre.

Prej argumenteve është edhe hadithi i Muauies (radiall-llhu anhu) që thotë, se i Dërguari All-llahut (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) u cua në mesin tonë dhe tha:
Ata që kanë qënë para jush prej idhtarëvë të librit, u ndanë në shtatëdhjetë e dy grupe, ndërsa ky ummet do ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe, shtatëdhjetë e dy ne zjarr dhe një në Xhenet dha ai është xhemati.

Argumenti këtu është në cilësimin e grupit të shpëtuar me fjalën xhemat dhe ne te cilin (Hadith) Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), nuk ka përmendur Kur`anin dhe Sunnetin.

Edhe pse nuk mundet qe ky grup të dalë nga këto të dyja (Kur`ani dhe Sunneti), eshtë e kuptueshme se ky është xhemati i cili ka kuptuar argumentet e të dy shpalljeve dhe ka punuar me këto të dyja ashtu siç ka dashur All-llahu s.u.t. dhe i Dërguari Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem).

Siç dihet nuk ka patur në atë kohë xhemat tjerër veç shokëve të Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), prandaj shumë prej dijetarëve kanë saktësuar rrugën tjetër të këtij hadithi i cili është transmetuar nga Hakimi dhe të tjerë se Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ka thënë duke cilësuar grupin e shpëtuar me fjalën:
…ata janë, ata te cilët janë në atë ç`fare jam unë sot dhe shokët e mi.

Dhe prej argumenteve është edhe hadithi që transmeton Irbad Ibn Sarijje (radiall-llahu anhu) i cili ka thënë:
Na këshilloi Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) me një këshillë, nga e cila lotuan sytë dhe dhe u drodhën zemrat.
U cua një njeri dhe tha:
O i Dërguari All-llahut, kuptohet qe kjo ështe një këshillë lamtumire, prandaj na këshillo ne.
Tha Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem):
Ju këshilloj për devotshmëri ndaj All-llahut s.u.t, dhe, të dëgjoni e t’i bindeni edhe nëse ju udhëheq një rob abisinas, e s’ka dyshim se kush do të jetojë prej jush pas meje do të shikojë kundërshtime të mëdha (mosmarrëveshje, përçarje) prandaj e kini për detyrë të kaperni për Sunnetin Tim dhe Sunnetin e Prijsave të drejtë, kapuni prej saj me dhëmballë e kujdes nga gjërat e reja (të pa qëna më parë) se ç`do gjë e re është bidat (shpikje) dhe ç`do shpikje është humbje.
Tra: Ebu Daudi dhe të tjerët, e Saktesoi Shejkh Albani.

Argumenti në këtë hadith është bashkimi ndërmjet rrugës se Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) me rrugën e Prijsave të drejtë dhe pasimin e këtyre të dyja.

Pastaj mendo pak se si Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) e bëri këtë këshillë të tij si testament për ummetin e tij.

Pastaj mendo, se si Ai (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) vuri përballë përçarjeve (fitneve) kapjen pas kësaj rrugë, dhe për të mësuar nëse kuptimi i të parëve tanë të mirë është shkak për të shpëtuar nga përçarja.

Ka thënë Imam Shatibiu (ahimehull-llah):
Bashkangjiti Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), Sunnetin e Prijsave të drejtë me Sunnetin e Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) dhe prej pasimit të Sunnetit të Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) është, pasimi Sunnetit të tyre, dhe gjërat e shpikura janë kundërshim i këtyre (rrugëve) dhe nuk janë prej tyre në asgjë.

Sepse Ata (radhiall-llahu anhum) në rrugën e tyre ose janë pasuesa të Profetit (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ose pasuesa të asaj ç`ka kuptuan nga rruga e Tij (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem), qoftë kjo në përgjithësi apo në hollesi (në detaje) në një mënyrë të veçantë që s’është për këdo, pra aspak më tepër se ç'farë ato kanë kuptuar.

Dhe po kështu ka thënë Imam Ibn Iz-zel Hanefi (rahimehull-llah) në spjegimin që i ka bërë fjalës së Imam Tahauiut (rahimehull-llah):
Dhe ata (te paret tanë), pasojnë Sunnetin dhe Xhematin dhe i largohen kundërshtimeve, mosmarrëveshjeve dhe përçarjeve.

Ka thënë Enes Ibn Malik (radiall-llahu anhu):
Nuk rregullohet fundi i këtij ummeti vetëm në atë (me atë mënyrë) që u rregullua fillimi tij.


Do vazhdoj me pjesen e trete inshaAllah:Pozita arrihet me Dije

Ndersa lutja jone e fundit eshte Falenderimi dhe i tere suksesi i takon vetem Allahut subhanehu we teAla

selamualejkum musliman nga vellau juaj ne Islam
Hasani

[ssara]

KESHILLA TE ARTA
Te jesh i buzeqeshur eshte shenje besimit.
Te ankohesh per cdo njeri te ben mendjemadh.
Buzeqeshja dhe fjala e mire jane armet e ketij shekuli.
Ndimesa behetme te dhene jo me te mare.
Trupin qe ushqehet me haram e djeg zjarri.
Mendjemadhin nuk e don as njeriu as allahu.
Ai cili nuk ka frike se mund te vdes pa besim, vdes pa besim.
Vesi i mire eshte te shohesh gjithmon te metat dhe gabimet tek vetja.
Te lexosh nje liber perfiton sa gjysma e asaj qe mund te perfitosh nga nje bisede.

[Tomori]

selamualejkum hasanmehmeti falimderes shume per keta postime te mrekullueshme, ishalla secilat shkronja tu befshin sevape.

[hasanmehmeti]

wealejkumuselam vella Tomori,

Shpresoj te jeni se pari mire me Iman, e pastaj me shendet dhe familje . Allahu te shperblefte per lutjen dhe selamin ne kete dunja dhe ahire

selamualejkum nga vellau juaj ne Islam
Hasani

[hasanmehmeti]

VAZHDIMI i pjeses se mesiperme

Disa baza të Menhexhit.

Baza e tretë:

“ Pozita arrihet me dije ”

Kjo bazë është nga bazat më të rëndësishme e gjashtë bazave sepse pikësynimi në këtë kapitull është sqarimi i themelit të punës për të cilën duhet të përpiqemi. Sepse disa njerëz kanë parë përpjekjet e shumta që bëjnë ata që ndjekin kufrin dhe humbjen dhe menduan se pozita mbi ta arrihet duke përballur mundin dhe përpjekjet e tyre me një përpjekje më të madhe se ajo dhe përdorën gjithëçka mundën prej mundësive për t’i kaluar ata dhe e lanë pas dorë dijen e sherjatit në një mënyrë jo të këndëshme.

E vërteta është se këta njerëz sado që të gjykohen nga ligjet e vëna nga vetë ata, dhe sado që ta përsosin udhëheqen dhe organizimin e punëve dhe sado që mund të shpenzojë e sado që të rruhen nga kurthet e armikut ata nuk do të arrijnë të kenë pozitë e as të udhëheqin në mënyrë të rregullt, derisa të kenë si bazë dijen e sherjatit dhe t’i njohin asaj dhe njerëzve të saj vlerat e tyre.

Ka thënë All-llahu s.u.t:
…i ngren All-llahu ata që besuan prej jush dhe ata të cilëve u është dhënë dije (në grada).

“ Ngremë në grada kë të duam ”

Ka thënë Imam Malik (rahimehull-llah):
Ngrihesh në grada, me dije.

Këtë gjë Imam Makik (rahimehull-llah) e ka marrë nga Shejkhu i tij Zejd Ibn Eslem (rahimehull-llah) i cili ka thënë për këtë ajet:
Ngremë në grada kë të duam.
S’ka dyshim se ka për qëllim dijen, me të cilën All-llahu ngre kë të dojë në dun`ja.

Kjo ngritje në dun`ja ndodh përpara Akhiretit siç tregon All-llahu i Madhëruar për Talutin të cilin e zgjodhi për të udhëhequr një popull prej Beni Israilve:
Dhe u tha atyre Profeti i tyre, All-llahu ua ka dërguar Taulin si mbret, thanë, Si mund t’i kalojë atij mbretëria ndaj nesh, kur ne kemi më shumë të drejtë se ai pët t’i patur ato, dhe atij nuk i është dhënë pasuri.
Tha Profeti:
S’ka dyshim se All-llahu e zgjodhi atë në mesin tuaj dhe i dhuroi atij dije dhe fuqi fizike dhe All-llahu ia jep mbretërinë kujt të dojë, Ai ka dije të gjerë.

Dhe në Sahihun e Muslimit (rahimehull-llah) transmetohet nga Amir Ibn Uathile (rahimehull-llah) se Nafil Ibn Abdul Harithi (rahimehull-llah), e ka takuar Umerin (radiall-llahu anhu) në Usfan (një vend), dhe Umeri (radiall-llahu anu) e kishte caktuar si pergjegjes së Mekkës.
I tha Umeri (radiall-llahu anhu)
Kë le ne Mekke si Zevendes për ti drejtuar njerëzit ?
U pergjigj Nafili:
Ibn Ebzan.
Tha Umeri:
E kush është ky Ibn Ebza ?
U pergjigj Nafili:
Një prej Robërve.
Tha Umeri:
Vure zevendes, dhe lejove t’i drejtoj Njerezit një Rob ?
U pergjigj Nafili:
Ai është lexues i mirë i Librit të All-llahut s.u.t. dhe Dijetar në çështjet e trashëgimnisë.
Tha Umeri:
Me te vërtetë Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ka thënë:
S’ka dyshim, se All-llahu s.u.t. me këtë libër i ngren disa dhe i ul me Të, disa te tjerë.

Prandaj All-llahu s.u.t. na ka informuar se i ka ngritur dijetarët e mirë të Beni Israilëve deri sa i ka bërë ata gjykatës ndaj tyre dhe të zbatojnë mbi ta ligjin e All-llahut.

Thotë All-llahu s.u.t:
Ne e kemi zbritur Teuratin në të cilin ka udhëzim dhe dritë, me të gjykuan Profetët të cilët ishin të bindur ndaj jehudive… gjykuan edhe dijetarët e devotëshem e paria fetare, sepse ishin të obligaur ta ruanin Librin e All-llahut dhe ndaj tij ishin dëshmues (se ishte prej All-llahut). Maide: 44.

Këta dijetarë të cilëve ju dhanë këto mundësi u cliësuan si njerëz që mësonin dije dhe ua mësonin atë te tjerëve.

Ka thënë All-llahu s.u.t:
Nuk i takon ndonjë njeriu të cilit All-llahu i ka dhënë Librin, gjykimin dhe e ka bërë atë Profet që t'u thotë njerëzve, Bëhuni robër të mi e jo të All-llahut (Por duhet t'u thotë), Bëhuni dijetarë të mësimeve të All-llaht, sepse u keni mësuar njerëzve librin, edhe vetë e keni stjuduar atë. Ali Imran: 79.

Në Librin e All-llahut s.u.t. gjenden dy ajete të ngjashëm me njëri tjetrin në shprehje.

Thotë All-llahu s.u.t. në Ajetin e pare duke treguar për Ibrahimin (alejhis-slam):
Dhe këto janë argumentet Tona, të cilat ia dhanë Ibrahimit kundër popullit të tij, ne i ngremë në grada kë të duam e s’ka dyshim se Zoti yt është i Urtë, i Dijshëm.

Dhe thotë All-llahu s.u.t. në ajetin e dytë duke treguar për Jusufin (alejhis-selam):
Ngremë në grada kë të duam dhe mbi ç`do njerin që ka dije, All-llah është me i Dijëshmi.

Ka thënë Shejkhul Islam Ibn Tejjmijje (rahimehull-llah) duke i komentuar këto Ajete:
Ka treguar All-llahu s.u.t. se i ngre në grada ata që dëshiron si në historinë e Ibrahimit (alejhis-selam) ashtu edhe në atë të Jusufit (aljhis-selam).

Ne historinë e Ibrahimit (alejhis-selam) tregohet për argumentet e qarta dhe të forta që i dha All-llahu s.u.t. Atij, për të diskutuar me popullin e tij, dhe për të larguar dëmet (të keqen) e armiqëve të tij nga feja.

Ndërsa në historinë e Jusufit (alejhis-selam) tregohet për dijen që i dha atij All-llahu s.u.t. në çështjet e politikës, të drejtimit dhe organizimit të punëve për të arritur dobitë e kërkuara.

Ajeti i parë tregon dijen e cila largon dëmet nga feja dhe i dyti për dijen e cila sjell dobi e po ashtu i pari flet për dijen në fjalë ndërsa i dyti flet për dijen në punë.

Drejtimi i çështjëve të dun`jase dhe atyre fetare është i ndërtuar mbi dijen sepse kjo është bazë e këtyre të dyjave.

Prandaj thotë Shejkhul Islam Ibn Tejjmijje (rahimehull-llah):
Edhe kjo është për shkak se All-llahu s.u.t. thotë në Librin e Tij:
Kemi dërguar të Dërguari tanë me argumenta të qarta dhe u kemi zbritur atyre Librin dhe peshoren që njerëzit të jetojnë në drejtësi dhe kemi zbritur hekurin në të cilin ka force të madhe dhe dobi për njerëzit në mënyrë që All-llahu të dijë se kush janë ata që e ndihmojnë Atë dhe të Dërgarit e tij në fshehtësi…

Tregon se ai e ka zbritur librin dhe peshoren që njerëzit ta zbatojnë dhe të jetojnë në drejtësi e po ashtu së bashku me këto të dyja ka zbritur edhe hekurin siç tregon në këtë ajet, prandaj feja ngrihet në këtë Libër udhëzues dhe shpata është ndihmuese.
… Dhe te mjafton Ty, Zoti yt si udhëzues dhe ndihmues.

Libri është origjina prandaj e para gjë me të cilën u dërgua Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem) ishte ky Libër.

Ai qëndroi në Mekke dhe nuk urdhëroi për te Luftuar, derisa u Forcua për luftë. Prandaj ata të cilët përfytyrojnë ngritjen e një shteti Islam vetëm me ndonjë ndjenjë të flakë Islame dhe mendim të zhveshur nga argumentet e Sherjatit të cilin e quajnë mendim Islam, Dhe diçka boshe nga dija Islame të cilin e quajnë kulturë Islame, dhe se mësimi dhe dija janë pjesë që vijnë pas këtyre, Këta njerëz kërkojnë te arrijnë Kulmin, të cilin e kërkojnë pa patur fuqi e as shkaqe.

Forca e parë, është forca (fuqia) e fesë për të cilën All-llahu s.u.t. ka premtuar se do t’i ndihmojë besimtarët.

Thotë All-llahu s.u.t:
Është e drejta Jone, që t’i ndihmojmë Besimtarët.

Prandaj për këtë Shejkhul Islam Ibn Kajjim el-Xheuzijje (rahimehull-llah) thotë:
Dhe pas luftës ndaj armiqëve të All-llahut s.u.t. të cilët janë jashtë Islamit është luftimi (ndergjegjsimi i vetetvetes) që duhet t’i bëj robi vetes së tij për fenë e All-llahut s.u.t. siç ka thënë Profeti (salall-llahu alejhi ue ala alihi ue sel-lem):
Luftëtar, është ai i cili e lufton veten e tij në bindje te All-llahut s.u.t, dhe emigrues është ai i cili braktis ato gjëra që i ka ndaluar All-llahu s.u.t.
Tra: Ahmedi dhe të tjerët. Sahih.

Atëherë lufta ndaj vetes është më përparësore sesa lufta ndaj armiqve të jashtëm dhe është bazë për të.

Sepe s’ka dyshim se ai i cili nuk lufton veten e tij që të veproj ato gjëra për të cilat është urdhëruar dhe të lërë ato gjëra për të cilat është ndaluar dhe ta luftojë atë (veten) për hirë te All-llahut s.u.t. nuk do të ketë mundësi që te luftojë armiqtë e jashtëm.

E si mundet të luftojë armikun e jashtëm kur armikun e tij që e ka mes dy supeve është sundues ndaj tij, nuk e ka luftuar atë dhe nuk është përpjekur për të fituar ndaj tij.
Prandaj nuk do të ketë mundësi që të dalë për të luftuar armikun e tij derisa të luftojë veten e tij.

Është sprovuar robi me këta dy armiq, të cilët duhet ti luftojmë dhe ndërmjet këtyrë të dyve është një armik i tretë që nuk mundet t’i luftosh dy të parët veçse (pa) e luftuar këtë.

Dhe ai qëndron mes këtyre të dyve mes këtyre të dyve duke frenuar robin ndaj luftës që bën ndaj atyre të dyve dhe e nënçmon, e frikëson atë dhe nuk ndalon së futuri te ky rob mendime dhe përfytyrime të këqia se gjoja në luftën e dy të tjerëve ka vështirësie duhet të saktifikosh gjëra të mëdha siç janë epshet dhe lezetet.

Pra, nuk mundet të luftoj këta dy armiq veçse duke luftuar këtë të parin, prandaj luftaj ndaj tij është bazë e luftës ndaj dy të tjerëve dhe ky është Shejtani mallkuar.

Ka thënë All-llahu s.u.t:
S’ka dyshim se shejtani është armiku juaj, prandaj konsiderojeni atë armik.

Urdhëri që ta konsiderojmë atë armik, është që të përpiqemi me të gjitha mundësitë për ta luftuar atë sikur të jetë një armik i cili nuk ndalon e nuk pushon se luftuari robin më shumë se numri i frymëmarrjeve të tij.

Këto fjalë të Ibn Kajjmit (rahimehull-llah), janë shumë të mira dhe të qarta, këto saktësojnë rrugën e atyre të cilët i gjuajnë të tjerët me gurë dhe shtëpitë e tyre janë prej xhami, Dhe në të njëjtën kohë i madhërojnë shumë shkaqet materjale derisa mendojnë se armiku i tyre për shkak të tyre është forcuar.

Dhe e vërteta është se armiku nuk mund të hyjë tek ata veçse mbasi shtëpitë e tyre janë rrenuar.
D.m.th nuk munden Muslimanët për shkak të fuqisë së armikut të tyre por për shkak të dobësimit të besimit. Edhe nëse zhvishen duart e tyre prej shkaqeve, ju mjafton All-llahu s.u.t. për ç`ka u mungon.

Ka thënë Shejkhul Islam Ibn Kajjim El-Xheuzijje (rahimehull-llah):
Betohem në All-llahun s.u.t, se nuk mundet të të dëmtojë ty armiku yt vetëm atëherë kur të këtë lënë Kujdestari (All-llahu s.u.t). Prandaj mos mendo se shejtani i mallkuar të ka fituar, porse Ruajtësi (All-llahu s.u.t.) të ka lënë.

Sikurse e vure re, ty të bëhet harram (të ndalohet) përkujdesja e All-llahut s.u.t. ndaj teje nëse lë ato gjëra për të cilat je urdhëruar dhe vepron të ndaluarat, ashtu siç ti do të jesh i ndihmuar nëse zbaton fenë e All-llahut s.u.t. në urdhëra dhe ndalesa.

Prandaj gjithëçka kthehet tek dija, me të cilën njihen të lejuarat dhe të ndaluarat.

Vazhdon InshaAllah me Bazen e katërt:
“ Kritika ndaj atij me të cilin bie ndesh feja e vërtetë, është pjesë e urdhërimit për të mirë dhe ndalimit nga e keqja ”




selamualejkum we rahmetullah we bereketuhu,
vellau juaj ne Islam. Hasani

[SoKoLi-i-Maleve]

Nese vertet e don dhe adhuron Zotin tend dhe njef besimin tend ,atehere me siguri do te nderojsh dhe respektojsh krijesat e Zotit dhe sdo ja bejsh apo kujtojsh kujt cka ske deshir me ta be kush,Zoti i ka krijue te gjitha sepse i kan peqyje dhe i ka dasht dhe i don ato. Nese ti I urren apo keqperdor krijesat e Zotit a nuk je tue punue direkt apo indirekt kunder Krijusit. Mendo pak?

[ssara]

Keshilla islame

Sinqerisht dhe ne teresi dorezoju Allahut xh.sh. ne te gjitha qellimet dhe ruaju nga hipokritet ne fjale dhe ne vepra.
Ndiqe sunnetin e te Derguarit te Allahut xh.sh me fjale, me vepra dhe me sjelljen tende te teresishme.
Frikesohu nga Allahu xh.sh. dhe vendos ne menyre te paluhatshme se do t’i kryejsh te gjitha urdherat e Tij dhe te largohesh nga gjithQka qe e ka ndaluar.
Sinqerisht pendohu Allahut xh.sh. dhe lutu per faljen (ben istigfar)
Le te jete Allahu xh.sh. ne mendjen tende ne te gjitha veprimet.
Ne teresi dorezoju rregullave fetare, ngase vete Islami eshte marre nga fjala arabeperkushtim, dhe mos u mundo qe me mendjen tende t’i njohish te gjitha, sepse mendja ka kufij pertej te cileve nuk mund te kalosh, ashtu siQ ka shikimi largesine e fundit gjer te e cila arrin dhe nuk kalon.
Shoqerohu me njerezit e ditur (alime) dhe sillu bukur ndaj tyre dhe perpiqu, t’i duash dhe te sherbehesh me diturine e tyre. Te gjitha keto ua ben shprehi edhe f emijeve tuaj, ngase dijetaret jane pasardhes (trashigimtare) te te derguarve te Allahut xh.sh.
Degjoj vazet (ligjeratat) dhe sherbehu me to.
Te verteten pranoje nga secili dhe ruaju nga kokefortesia dhe mendjemadhesia.
Besimi (itikad) pershtate me Kur’anin dhe synnetin dhe ruaju besimit dhe fjaleve, qe shpiejne jashte fese.
Beso fuqimisht ne Allahun xh.sh. , meleket e Tij, Librat ( e Tij), Pejgamberet dhe diten e Gjykimit, dhe se gjithQka Qka ndodh behet me lejen dhe caktimin e Allahut xh.sh.
Mos ndiq verberisht aske deri sa te mos e vertetosh drejtesine e saj per te cilen te therret.
Kur’anin mos e komento sipas mendimit tend, por mbeshtetu ne te dhenat burimore te tefsirit
Behu i durueshem me arritjen e diturise dhe mesoji te tjeret, sepse me i miri eshte ai qe kerkon diturine dhe i meson te tjeret.
Doemos gjeje (siguroje) nje liber nga fikhu i hanefive.
Bleje Rijadusalihin, librin per Muhammedin a.s. (Nurul-Jekinga Hudariu) dhe librin per zikrin (El-ezkar) nga imam Neveviu.
Shmangiu literatures pornografike dhe librave, te cilat jane ne kundershtim me mesimin Islam.
Behu gjithnje i pari ne vepra te mira per te cilat do te shperblehesh dhe do te arrish shperblimin e te gjithe atyre, te cilet marrin shembull ne ty

[ssara]

MBI PASTERTINE


1. Ne toalet (banjo) hyn me kemben e majte. Para hyrjes thuaje: “eudhu bil-lahi mineshejtanirraxhim” dhe ne te, mos fol asgje. Dil me kemben e djathte dhe thuaj doven tjeter:”Gufranek”.
2. Shmangu nga kryerja e nevojes ne rruge dhe hiqe ate ku pushojne njerezit ngase ajo I shqeteson ata.
3. Mos u kthe nga kibla e as ne anen e kunderte prej saj gjate kryerjes se nevojes, kur gjendesh jashte lokaleve.
4. Largohu kryerjes se nevojes ne kembe, qe te ruhesh nga urina.
5. Pastrohu pas nevojes se vogel me uje ose gure (ne mungese te ujit) perdore leter, ose me njeren dhe me tjetren Qka eshte edhe me mire.
6. Mos e perdore doren e djathte per pastrimin e hundes, larjes pas nevojes, as per Qfardo pune tjeter te ndyre, por perdore doren e majte.
7. Synetoj djemte e tu sa jane ende te vegjel, sepse te berit synet eshte nje nga rregullat islame.