Reflektime

[panta_rhei]

Po bisedoja nji ditë me një mik timin. Mik të vjetër, më të vjetër se unë. E njoh si një person mjaft të matur, intelektual dhe, mbi të gjitha, që reflekton drejtë. Ka jetuar dhe jeton pjesën më të madhe të jetës në Kosovë, rrethanat e së cilës mendoj se i njeh mjaft mirë.
Derisa po e pyesja për disa miq e për disa persona, të njohur tanë të përbashkët, miku im u drejtua kah unë dhe me një fytyrë prej të befasuari më thotë:

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)

[Pupi]

Jo veq tu ka dok ,tu ka dok tye e mikut tëndë, se jo jo. s'asht kurgjo n't'sosne, as gjysa so kry hala. Tranzicion hesapi, dela tranzicion në kuptimin e plotë të fjalës (hiq mos u bo marak).

[LOJETARI]

Dikush e formulon kulturen si forme apo menyre e te kuptuarit te jetes .Ky reflektimi i lartpershkruar eshte deftues jashtezakonisht domethenes per shoqerine tone .Jashte binareve .Pezull .As ne toke e as ne hava .Pa permbajtje .Gjithecka perfundon ne fasade .Nuk ka qelize qe nuk eshte infektue .Imunitet te dobet kishim pase .....

[4peace]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)

Mjaft bukur e paska reflektuar (përshkruar) gjendjen e sotme ai miku yt.
Ne, vërtet, edhe më heret kemi jetuar "sot për nesër" por me një dallim të madh nga sot.
Sot njerëzit hyjnë borxh për kumar, për bastore...e qebesa edhe për bizllese (biznese) nga më të dyshimtat, pëkundër asaj që më herët njrëzit hynin në borxh kryesisht nga nevoja: për ushqim, ngritje shtëpie apo dasëm.
Ishim me një shok (i cili gjithashtu jeton në vendlindje) në një shitore dhe, siç ishim duke biseduar (rreth një pune që kishin në atë dyqan) hyri një njeri, bleu diçka dhe iku pa e përshëndetë asnjërin nga ne. Pasi doli, ky shoku po më thot: "A e pe këtë që posa doli"? "Po", i thash unë, " e kush ishte ai?", e pyeta. "Ky", m'u përgjigj ai, "në besim të një shokut tim m'i ka marrë (hiq më shumë e hiq më pak se) 12.000 € hua. E tash as s'don të më njohë."

Raste si ky ka me qinda tek ne. T'i marrin lekët e nuk të njohin, sepse atë hua me siguri e kanë djegur diku, kështuqë s'ka as gjasa minimale për t'i kthyer ato. Sa ka ra morali tek ne e tregon si shembulli im ashtu edhe i phanta-rei.

Me siguri që një gjendje e tillë tregon se diçka është në të sosur e sipër. Pyetja është: Edhe sa do të zgjasë kështu?!


***

[lovely]

Neve hon e don na ka sunu dikush, e jena msu veq me force. Veq tuta na vjen hakesh. Sot jena bo qe thojne ni fjale; si qenin kur te zgidhsh prej zingjirve! Kjo vlen per shumicen qe besa.
Na ka hup respekti per prind mas pari, per familje, per shoqerine.. Gjithkush e kqyr VEQ interesin e vet. Nuk jem falenderues. Munohum veq me "ia lshu dikuj". Nuk menon kush per t ardhme, qysh paska thane shoku i Pantes, nuk punon kush per me pas ni t ardhme ma t mire, veq sot per neser....

Thojke ni gru e dajes tem; Kur t hup rahmeti ne prind per fmine e vet, atehere eshte ngat kiameti! Se fmise per prind i ka hup!!!

njoh njerez, qe kan ka 7 fmi, e kan shit me shpi e me qka ka, e hanger paret neper dur qishtu, e shku e nxan njerit t huj shpine, pa e ngjoft pa e dit, neser vjen jarani, e qet prej shpise edhe jet n sokak vet i 8-i. a jan normal kta njerez??? a kan logjike t njerit? a menon per fmi t vet? me ia siguru ni kulm mi kry..ncncnc.

E plot plot raste tjera....


mos ti harrojme mas pari "udheheqsit tane" :(:( me tu dhimt ky popull!!

ps; temes ia dhashe 5 yje!

[Pupi]

Ani bohuni miuslimona more, krejt kallaj kjo punë. Ata po e ofrojn për momentin "zgjidhjen" për shpëtimin e njerzimit.

Kur unë ni këtë motze uluroja këtu, e u mundohësha i pari të bëja Kthes nga kjo dukuri e ligë e mos sinqeritetit të njerzimit, po funja punë e madhe njerzimi kisha gajlen e popullit që i takoj, të gjithë këtu "qeshnit" me mua, ka disa këtu tu ketë mbetur goja ende hapt nga të qeshurat e forta të dikurshme bile.
Poooo... qeshnit, edhe nuk e bënit ama hiq men që kush kesh e vesh, kush ma heret e kush ma vonë !
Tash kur "kemi" vendosur ti ndrrojm rolet e të aktruarit, tash menjiher ooooouuuu çka u bo ?! E jo valla çka uou bo hiq, se fort hyzmetin ja kemi boe.

[Erëlehta]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Po bisedoja nji ditë me një mik timin. Mik të vjetër, më të vjetër se unë. E njoh si një person mjaft të matur, intelektual dhe, mbi të gjitha, që reflekton drejtë. Ka jetuar dhe jeton pjesën më të madhe të jetës në Kosovë, rrethanat e së cilës mendoj se i njeh mjaft mirë.
Derisa po e pyesja për disa miq e për disa persona, të njohur tanë të përbashkët, miku im u drejtua kah unë dhe me një fytyrë prej të befasuari më thotë:

-..., a po të duket bre edhe ty që diqysh kohëve të fundit njerëzit po sillen sikur me e dijtë që bota është në të sosur?
Nuk po e kanë fort gajle për fytyrë, nuk e kanë gajle për moral... nuk lodhen fort për pasojat e veprimeve të tyre... nuk brengosen fort për pasojat e fjalëve që flasin... nuk e kanë gajle fort nëse hyjnë borgj... nuk e shohin të arsyeshme të zgjedhin njerëzit nëse janë shokë të mirë e të ndershëm, ose nëse janë të pandershëm... besnikë a jobesnikë... nuk ju bën përshtypje fort përkushtimi ndaj familjes, prindërve... nuk lodhen fort me kënd shoqërohen, as me kënd dashurohen, as se me kënd martohen...
Kryesisht, njerëzit po jetojnë "sot për nesër"... pa të ardhme. Ose, nuk ju intereson fort të kujdesen se si do të jetojnë në të ardhmen e vet - mbi çfarë baze?

...këto ishin fjalët e mikut.
Personalisht, tentova që këtë reflektimin e mikut tim, ta kufizoj vetëm brenda shoqërisë shqiptare. Thënë të drejtën, në këtë kontekst, nuk m'u duk fort i pabazë konkludimi i tij. (Pa teprim, m'u duk edhe i arsyeshëm)

Edhepse konkludimi i mikut se "njerëzit po sillen sikur të jenë të vetëdijshëm se bota është së shpejti në të sosur", m'u duk i ekzagjeruar, dhe paksa i fryrë... mendoj se sjelljet e njerëzve (tanë sidomos), megjithatë tregojnë se, nëse jo bota, diçka është në të sosur në këtë shoqëri(?!)

Duke u nisur nga ajo thënia:

- Çdo gjë e re (për momentin e parë) është për Sy dhe për Vesh e papranuar (kështu e spjegon ligji i trurit), konkludojmë se ai miku yt është vonuar tepër.
Është vonuar aq shumë sa që rrjedhat e fundit, ndryshimet e fundit që janë bërë në shoqërin botërore, në shoqërin shqiptare nuk i paska rrok syni dhe veshi i tj.
Tash i paska hapur sytë dhe veshët e e gjitha kjo i ka ra si një guri në tru, për këtë edhe të ka pyetur ty se a mos nuk i ka pa këto ndryshime(kështu mund ta zbërthesh konkludimin e tij, si pyetje).

Të lutem qetësoje atë mikun tënd sepse asgjë nuk po soset por vetëm rrjedha shoqërore, shkallë të ndryshme të shoqrisë janë këto.

[Erëlehta]

Postimi origjinal është bërë nga 4peace

Mjaft bukur e paska reflektuar (përshkruar) gjendjen e sotme ai miku yt.
Ne, vërtet, edhe më heret kemi jetuar "sot për nesër" por me një dallim të madh nga sot.
Sot njerëzit hyjnë borxh për kumar, për bastore...e qebesa edhe për bizllese (biznese) nga më të dyshimtat, pëkundër asaj që më herët njrëzit hynin në borxh kryesisht nga nevoja: për ushqim, ngritje shtëpie apo dasëm.
Ishim me një shok (i cili gjithashtu jeton në vendlindje) në një shitore dhe, siç ishim duke biseduar (rreth një pune që kishin në atë dyqan) hyri një njeri, bleu diçka dhe iku pa e përshëndetë asnjërin nga ne. Pasi doli, ky shoku po më thot: "A e pe këtë që posa doli"? "Po", i thash unë, " e kush ishte ai?", e pyeta. "Ky", m'u përgjigj ai, "në besim të një shokut tim m'i ka marrë (hiq më shumë e hiq më pak se) 12.000 € hua. E tash as s'don të më njohë."

Raste si ky ka me qinda tek ne. T'i marrin lekët e nuk të njohin, sepse atë hua me siguri e kanë djegur diku, kështuqë s'ka as gjasa minimale për t'i kthyer ato. Sa ka ra morali tek ne e tregon si shembulli im ashtu edhe i phanta-rei.

Me siguri që një gjendje e tillë tregon se diçka është në të sosur e sipër. Pyetja është: Edhe sa do të zgjasë kështu?!


***

Edhe kjo është një shkallë shoqërore e cila nuk do të shuhet kurrë, nëse njeriu mendon se këtë që ka marrë huan ta lë fajtor është gabim. Ai ka punuar ashtu si i ka thënë mendja e vet për të mirën e vet( se a i ka humb ato para në bastore apo casino kjo është një kapitull tjetër).

Dhënësi është në këtë formë fajtor e jo marrësi(Ligj i natyrës)

[4peace]

Postimi origjinal është bërë nga Erëlehta

Edhe kjo është një shkallë shoqërore e cila nuk do të shuhet kurrë, nëse njeriu mendon se këtë që ka marrë huan ta lë fajtor është gabim. Ai ka punuar ashtu si i ka thënë mendja e vet për të mirën e vet( se a i ka humb ato para në bastore apo casino kjo është një kapitull tjetër).

Dhënësi është në këtë formë fajtor e jo marrësi(Ligj i natyrës)

S'ishte çështja se kush e ka fajin por në çfarë niveli moral kemi rënë (sa s'bëhet më). Sepse mashtrues e matrapazë të të gjitha llojeve ka pasur, ka dhe do të ketë edhe në të ardhmen. Jo vetëm ndër ne por edhe në të gjithë popujt. Problemi është se numri i të tillëve është rritur e po rritet tutje. Kjo është më shqetësuesja në gjithë këtë.
Mikpritja, bujaria e besa... si virtyte të shqiptarit, siç po shihet, kanë vdekur qyshmoti!

***

[Erëlehta]

Postimi origjinal është bërë nga 4peace

S'ishte çështja se kush e ka fajin por në çfarë niveli moral kemi rënë (sa s'bëhet më). Sepse mashtrues e matrapazë të të gjitha llojeve ka pasur, ka dhe do të ketë edhe në të ardhmen. Jo vetëm ndër ne por edhe në të gjithë popujt. Problemi është se numri i të tillëve është rritur e po rritet tutje. Kjo është më shqetësuesja në gjithë këtë.
Mikpritja, bujaria e besa... si virtyte të shqiptarit, siç po shihet, kanë vdekur qyshmoti!

***

Më ra të lexojë; " Wer schreibt der bleibt"

Edhe ai dhënësi i parave, po të kishte shkruar një marrëveshje me atë shokun e vet se me këtë marrësin e parave jo se jo(qëllimi i tij, merri parat e mos njih askënd më), do të ishte më lehtë për dhënësin.

Besa kurrë nuk ka qenë, ajo që ti apo disa të tjerë e quajnë besë, nuk ka qenë besë por ka qenë frika e marrësit se nëse nuk i kthen parat, dhënësi i del e ja bënë fytyrën kallamoq. Kjo ishte besa!
E tash, e kanë kuptuar marrësit se askush nuk po flliqet me ta edhe pse huazojnë para, për atë edhe nuk i kthejn e ajo që e ka thënë ai shoku yt edhe nuk të njeh se kush je.

Mos harro, besa e atëhershme ka qenë frika!

Sa për mikëpritjen, mos e përziej mikpritjen këtu se mikëpritja nuk ka munguar te shqiptarët kurrë dhe jam e bindur se edhe më tutje do të jetojë.

Duhet bërë përjashtim, për të huajin nuk ka mikrpitje më se kur të del jashtë të shan bukën.

E pabesueshme ëh!

[4peace]

*
Aha...?!

Atëherë,
"Bukë kripë e zemër" (Mikpritja),
"Besa e shqiptarit" dhe
"Bujaria"...


...paskan qenë...
...përralla të moçme...
...legjenda e mite...
...ëndërra gjat ditës...
...dhe fantazi e dëshirim i shqiptarëve.

Ja që nuk e paskam ditur deri tash!

Unë gjithnjë mendoja (deri sot) se populli im posedom me ca virtyte, ja që gabim e kisha pasur.


***

[GURI SYLAJ]

Reflektimi i mikut eshte nje reflektim dhe nje vlersim shume real!
Kur eshte fjala te ligjet e shkruara dhe te pa shkruara don kohe dhe nje analize pak me te thelle!
Problemi qendron se shqiptaret ne Kosove por edhe ne Shqiperi duke mendu se dolen ne liri dhe tash jan ne shtepine (shtetin ) e vet -Demokracise po i zhdrypin prej bishtit!
Hajt se tash jam ne shpi temen e baj cka te du vet!!!
Po kur mbjell cka mos , te mbine cka mos dhe korre cka mos!!
Dy gjera jan shume reale ;
Ne "lirin" e Kosoves populli eshte me i perqare se kurr me pare
Ne "Lirine" e Kosoves vlerat morale jan ne nivelin me te ulte se kurr me pare!
Besa ,mikpritja ishin kode ,parime ,vlera te pashkruara por te rrespektuara skajshmerisht dhe qe tregonin se ky Popull ka nje tradite dhe nje organizim autokton jasht ligjeve te pushtueseve te ndryshem .

"Hyqymeti si Mreti .Ja lum ,ja mjere mileti"!

[panta_rhei]

Edhe njëherë për reflektimet

...kësaj radhe reflektimi ka për shkak një bisedë që më rastisi këtyre ditëve me një të moshuar.
I thashë: "Nipi yt m'u ankua një dit' se jeta në shkollë të mesme po i duket shumë më e vështirë se në shkollë fillore. Në shkollë fillore shumë leht e kemi pasë me u dallu, ose me marrë nota të mira, edhe të shoqërohesh me të tjerët nuk ka qenë kaq e komplikuar"... :)

I moshuari, pasi çoi pak buzën në gaz, i qetë filloi të flasë:
Është njëra nga fazat e jetës, tha. Për dallim nga fatet kolektive të shoqërive njerëzore, ku gjërat gjithmonë shkojnë drejt përmirësimit, lehtësimit dhe qartësisë... për njeriun si individ, jeta gjithmonë bëhet më e vështirë. Gjithmonë është më vështirë. Në cilëndo fazë të jetës, njeriu mendon "sa e vështirë jeta", dhe shpreson që sa më shpejtë ta kalojë atë "vështirësi"... kalon një kohë, katër-pesë vite, dhe i njëjti person prapë mendon "sa e vështirë jeta... ah sikur të ndihesha edhe njëherë i lumtur sikur isha para katër-pesë viteve"... le që i harrojmë "vështirësitë" që i kemi përjetuar më herët, por bile na duken edhe si çaste të lumturisë "ato" çastet e vështira ose ato kohët tona të mëparshme...

Duke dëgjuar këto fjalë, më sillej nëpër mend ajo shprehja "Mos t'raftë me e harru" që zakonisht përdoret si ngushëllim...

Po cili do të ishte morali???

Gjithmonë është më vështirë. Gajlet e njeriut gjatë jetës së tij, gjithmonë shtohen e komplikohen edhe më shumë. Mbi këtë bazë po i bjen që: në këtë fazë të jetës në jemi më të lumtur sesa që do të ndjehemi në fazën që vjen. Sot jeta ime është më e lumtur sesa që do të jetë nesër. Nesër do të jem më i lumtur sesa që do të jem pasnesër.
Ia vlen të shijohet jeta në çdo çast. Secilin. T'i trajtojmë momentet e vështira me më shumë kurajo dhe lehtësi. T'i ruajmë energjitë për momentet më të vështira.
Mos ta shohim jetën tonë si diçka të përjetshme e të garantuar. Le ta shohim dhe le ta jetojmë si Çast. Çast të lumtur.
Personalisht mendoj se njëra nga mundësitë e njeriut për t'u ndjerë i lumtur është - të jesh vetvetja. Në çdo rast dhe në çdo rrethanë.
Kamy thotë: "N'daç 80 vjeç, n'daç 25 vjeç, gjithmonë jam unë ai që do të vdesë. Është vetja ime. Bëhet fjalë për mua. Njësoj do të më vjen keq të vdes për vetveten, qoftë edhe pas 200 vjetësh". (në të vërtetë, Kamy në këtë formë tenton ta ngushëllojë veveten për ta përballuar më lehtë dënimin me vdekje që i kishin dhënë ).
Edhe ne e dijmë tekefundit, që i njëjti dënim na është dhënë. Pse të mos e përjetojmë secilën ditë të jetës si të falur... si të dhuruar...

...çka të themi për fund???
Ah po, "Nipi yt m'u ankua një dit' se jeta në shkollë të mesme po i duket shumë më e vështirë se në shkollë fillore".

Ah more "nip", me e dijtë ti sa lehtë e ke dhe sa je i lumtur që je në shkollë të mesme... tranohesh!!!

[murrizi]

...edhe mue diçka po "m'doket" sikur janë tu na pa krejt.

Tybe, e qebesa kërkova e kërkova (temë) por prap nuk muj gjeta vend ma t'mirë për me thonë qeta që o ka m'mundon.
M'e hap nji temë t're nuk ma mori menja që kam matrijal me bollëk për të, e as kohë e qejf, e qa bona hygjym e te REFLEKTIMI.
Reflektimi= Po m'doket, apo ?
Të jemi të qart unë kështu e kuptova, dhe shkrimi imë këtu ka të bëjë kryesisht me po "m'doket".
Për mos me e zgjatë shumë, sepse mund ta bëzdis dikë duke e "detyruar" të shohë çka mu paska shtier ëndërr, po e nis.
Hajt de mo ?
...qe de prit pak,
Ah po !

Ta zëm të gjithë jemi të lumtur, i kemi qitë punët n'qetele, e kemi nreq standardin e jetës, kemi pas një fat të madhë dhe e kemi gjetë edhe dashurin e jetës, Thjeshte gjithçka është n'terezi, si o ma mira.
Por neve këtu jemi bo si një lloj familje e vogël apo, dhe dashtë e padasht do far sene po na rrëshqasin nga jeta e përditshme, dhe kur po e bënë njeri "inventuren trecerkeshe" hesapi tybe spo del siq e shkrova me lart ?
...d.m.th neve këtu po ja lexojm edhe njëri tjetrit shkrimet apo? sepse sa për veten e kishim hap nje liber dhe i kishim shkru qeto gjana aty, dhe edhe po i mbuloj pluhuni e si pa askushi, punë e madhe.
Jo edhe bash e vogël, po REFLEKTOHET kjo në MESAZHET tona, q'i tanë kohën po mundohemi ti tregojm dikujt dicka.
Për fatlumesin që na ka dhuruar jeta, për të mirat materjale, për një jetë thjesht pa brenga, bile bile sa për të mos i thënë edhe PËRFEKTE çak !

.... valla po m'doket krejt jan tu na pa, a ?!

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga murrizi

...edhe mue diçka po "m'doket" sikur janë tu na pa krejt.

Tybe, e qebesa kërkova e kërkova (temë) por prap nuk muj gjeta vend ma t'mirë për me thonë qeta që o ka m'mundon.
M'e hap nji temë t're nuk ma mori menja që kam matrijal me bollëk për të, e as kohë e qejf, e qa bona hygjym e te REFLEKTIMI.
Reflektimi= Po m'doket, apo ?
Të jemi të qart unë kështu e kuptova, dhe shkrimi imë këtu ka të bëjë kryesisht me po "m'doket".
Për mos me e zgjatë shumë, sepse mund ta bëzdis dikë duke e "detyruar" të shohë çka mu paska shtier ëndërr, po e nis.
Hajt de mo ?
...qe de prit pak,
Ah po !

Ta zëm të gjithë jemi të lumtur, i kemi qitë punët n'qetele, e kemi nreq standardin e jetës, kemi pas një fat të madhë dhe e kemi gjetë edhe dashurin e jetës, Thjeshte gjithçka është n'terezi, si o ma mira.
Por neve këtu jemi bo si një lloj familje e vogël apo, dhe dashtë e padasht do far sene po na rrëshqasin nga jeta e përditshme, dhe kur po e bënë njeri "inventuren trecerkeshe" hesapi tybe spo del siq e shkrova me lart ?
...d.m.th neve këtu po ja lexojm edhe njëri tjetrit shkrimet apo? sepse sa për veten e kishim hap nje liber dhe i kishim shkru qeto gjana aty, dhe edhe po i mbuloj pluhuni e si pa askushi, punë e madhe.
Jo edhe bash e vogël, po REFLEKTOHET kjo në MESAZHET tona, q'i tanë kohën po mundohemi ti tregojm dikujt dicka.
Për fatlumesin që na ka dhuruar jeta, për të mirat materjale, për një jetë thjesht pa brenga, bile bile sa për të mos i thënë edhe PËRFEKTE çak !

.... valla po m'doket krejt jan tu na pa, a ?!

haj bre murriz qe me ke ngushtu. Me detyrove te te hape zemren e me te tregu nje gje shume te rendesishme nga jeta ime, nje gje shume personale:

Pata jetuar nje kohe ne France. Kisha dale ne Paris. Ju e njihni, Parisi eshte kryeqyteti i botes, dhe keshtu kalimthi, dhe i Frances. Si katundar qe jam, mendova te shkoj atje ku mblidhen gjithe katundaret e botes, tek Kali i Sk... me falni, tek Kulla. E Parisit. Ka nje shesh te madh aty, mes kater kembeve, dhe kur te ngresh syte lart, ke nje pamje sikur ke futur koken poshte fustanit te nuses se dajes, ne nje dasem katundi. Me nje fjale, ngrita koken, alamet rropullish kjo kulla. Bukuri. A t'i hipi a mos t'i hipi, vendosa t'i hip. Po nga cila ane? Sepse Kulla ka kater cepa nga mund t'i hipesh. Edhe i kane emertuar Veri Jug etj etj. Thashe po ia mbaj nga Jugu kesaj rradhe, mjaft me Veriun, u beme bajat. Dhe u futa ne rradhe. Gjithe ai popull, per nje te hipur dhe nje te zbritur. Vajta tek sportelisti, nje franceze e re nga Maroku: sa te ben bileta per nje te hipur, oj bi? e pyeta une. 4 euro, xhaxhi , m'u pergjigj marokinja. Nejse, une e dija sa bente, por luaja lojen sikur hera e pare, se ne fakt vetem katundaret i hipin kulles dy here. Mora bileten, filloi hipja. Shkalle, shkalle, shkalle... pa fund pa fund pa fund, pa fu... jo pa fustan por pa fund, zhveshur fare me nje fjale, shkallet, te lyera me nje boje te kuqerremte. Me ne fund hipa ne katin e pare. Pashe poshte, plot njerez qe prisnin te hipnin dhe ata. Atje lart frynte nje ere e ftohte brisk qe t'prente. E une kisha vajtur si ganster, nje kemishe me lule-lule, gjoksin shperthyer, nje gjoks leshatak tip king-kongu, dhe nje zinxhir floriri te trashe sa damari i qafes. Mire. Kur hyj brenda ne barin atje, shoh plot njerez qe hanin. Thashe me vete, OK, edhe une do pi uje. Dhe pyeta per banjot. Me thane qe aty matane jane. Kur shkoj tek dera, njerezit mbanin rradhe. Kaq shume njerez ka? pyeta njeren aty. Po, me tha, sepse lartesia na i ngjesh mire rropullite dhe fshikezat dalin mendsh. Hej bela. OK, e lashe fare. Kur dal ne verande, 95 metra mbi planetin Toke, kur shoh Spidermanin qe po zbriste poshte. Çudi, thashe me vete, qenka i vertete ky miku. OK. Pastaj s'mbaj mend gje se me kane dale hundet gjak. Me kishin marre e me kishin çuar tek spitali, nje doktor me thote : o arushan, ti ke nja tre vjet te mira qe e ke marre Siden, keshtu qe behu gati dhe degjo: "Ti nuk do te vdesesh pas 30 vjetesh, do te vdesesh ca me shpejt, keshtu qe mos u merzit". Mire. Por s'po kujtohesha ku ta kisha marre: mollat i qeroj, bostanin e pres dhe e ha pa levore, mishin nuk e ha, ku ta kem marre valle? Doktori me ndihmoi dhe me tha: a ke qene ndonje dite ne Pigalle? Po, i thashe, kam shetitur ca kusherinj te mi qe erdhen nja 10, dhe donin o Pigallin o hiç fare. A ke bere gje atje? me pyeti doktori. Po edhe kemi bere mor doktor, iu pergjigja une. Epo kjo qenka ! tha ai. Po pse, shtanga une, edhe te mbash ne preher nje valltare qenka me sherr? Eh mire, doktori me dha pastaj nje recete, dhe ika, s'ndenja me, treni i fundit nisesh nga ora 12 e nates, por mbaj mend qe kam fjetur ne tren nje gjume artileri te rende, saqe kur jam zgjuar nga gjumi, s'kisha levizur asnje centimeter prej shtratit tim.
Bela edhe kjo pune..., qashtu.