Thënje dhe histori

[Denim]

Dita më e bukur?
Sot.

Lumturia më e madhe?
Të jesh i dobishëm për të tjerët.

Ilaç më i mirë?
Optimizmi.

Nënë Tereza

[Denim]

E dijmë shumë mirë se punët që bëjmë nuk janë më shumë se një pikë uji në oqean. Por në qoftë se ajo pikë uji nuk është atje, oqeanit i mungon diçka.

Nënë Tereza

[Denim]

Zoti është edhe pikëmbërritje edhe pikënisje. Është Zoti që na mirëpret në fund të udhëtimit, por është edhe bashkudhëtari që ecën krah nesh në çdo hap mbi udhë.








Zoti është bujtina ku prehemi për një natë dhe pikëmbërritja finale e shtegtimit tonë.

[Denim]

Zoti nuk mund të kapet me mendje. Nëse do të mund të perceptohej, nuk do të ishte Zot.








Zoti, Mbreti ynë, është më i dashur se çdo mik, më i drejtë se çdo drejtues,më i dhembshur se çdo at,më shumë një pjesë nga ne se sa gjymtyrët tona,më i domosdoshëm tek ne se sa vetë zemra jonë.







Besimi është një burim dyshimi dhe ndeshjeje përpara se të bëhet burim sigurie dhe paqeje.

[Denim]

Nje i akuzuar u paraqit para trupit gjykues dhe priste verdiktin perfundimtare te gjykatsit.
Gjykatsi jep denimin maksimal (burgim te perjetshem )ose nje shume gjigante te paperballueshme nga njeri.
Gjate seances ndodhi dicka e cuditshme .

Gjykatsi ngrihet nga poltroni ku qendroi kur dha denimin per te akuzuarin dhe papritur hoqi veladonin e gjykatsit e u paraqit para trupit gjykues me keto fjale:
Ja pagesa qe ky i denuar duhet te paguaj,po e paguaj une sepse ai eshte djali im,dhe une jam Ati i tij.
(Paga u pagua nga vete Gjykatesi)

[Denim]

Dy trumcakë rrinin të kënaqur duke u freshkuar pak në të njëjtën pemë, që ishte një shelg.
Njëri rrinte në maje të pemës e tjetri poshtë në bigëzim të degëve.
Pas pak kohe trumcaku që qëndronte lart në maje të pemës, për ta thyer akullin pasi kishte pushuar tha: “O, sa të bukura që janë këto gjethe të gjelbra!”
Trumcakut që rrinte poshtë këto fjalë iu dukën ngacmim, prandaj edhe ju përgjigj në mënyrë të prerë: “A mos je i verbër? A nuk e sheh se janë të bardha?”
Ndërsa ai që rrinte lart i tha i zemëruar: “I verbër je ti, sepse gjethet janë të gjelbra”.
“Vë bast puplat e bishtit se janë të bardha. Ti nuk kupton asgjë. Ti je i marrë” - ndërhyri trumcaku që rrinte poshtë me sqep të ngritur lart.
Trumcakut që rrinte në maje të pemës filloi t’i vlonte gjaku dhe pa menduar dy herë u lëshua fluturim mbi kundërshtarin e tij për t’i dhënë një mësim të mirë. Trumcaku tjetër nuk lëvizi. Kur ishin afër, njëri përballë tjetrit, me puplat e qafës të shpupurishura prej zemërimit para se t’ia fillonin dyluftimit ndodhi që të shikonin në të njëjtin drejtim, të shikonin lartë.
Trumcaku që vinte prej së larti e lëshoi një: “Oh” që shprehte mrekullim: “Shiko, shiko, po këto qenkan të bardha.
Atëherë i tha mikut të tij: “Provo dhe eja me mua atje lart, ku isha unë më parë.”
Fluturuan mbi degën më të lartë të shelgut e këtë herë thanë qe të dy së bashku: “Shiko, shiko po këto qenkan të gjelbra”.


Mos gjyko askënd para se të kesh ecur në këpucët e tij.