Ta mësojmë Islamin së bashku!

[Albanian eX|PerT]

Pendimi...

Cilësitë, kushtet dhe mjetet që ndihmojnë pendimin...
Ebu Seid el-Hudriu t thotë:
"Ju sot po bëni disa vepra, të cilat në sytë e juaj duken më të holla se qimja, kurse ne në kohën e Pejgamberit e i konsideronim si mëkate të mëdha"
Këto fjalë të këtij as-habi të nderuar na sqarojnë rrezikun e gjendjes sonë, këto ditë kur kemi filluar t'i konsiderojmë mëkatet të imta dhe nuk e shohim rrezikun e veprimit të tyre, edhe pse mëkatet që i bëjmë mund të jenë të mëdha, madje disa prej nesh nga pakujdesia bëjmë mëkat as duke mos e hetuar.
Të ndiesh keqardhje për gabimin e bërë është kushti më i rëndësishëm i pendimit.
Muhammedi e thotë: "Të ndiesh keqardhje (për mëkatin e bërë) është pendim."
Kështu mund ta humbim një rast të volitshëm për pendim. Gjithashtu, konsiderimi i mëkateve të vogla bën që mëkatari të adapatohet në mëkate dhe të mos ketë kujdes a bën mëkate ose jo, edhe pse All-llahu i Madhëruar na ka ofruar rast për pendim dhe kërkim faljeje, siç thotë Muhammedi e:
"Pronari i të majtës (meleku që i shkruan mëkatet) ngren lapsin e tij gjashtë orë nga muslimani mëkatar, nëse pendohet dhe kërkon falje për këtë (mëkat), e lëshon, përndryshe ia shkruan një mëkat"
Për këtë shkak, në rast se muslimani bën mëkat, nuk guxon të dëshprohet, por e ka për detyrë ta pranojë mëkatin ndërmjet tij dhe Zotit, të pendohet dhe ta dijë se "zvogëlimi" i mëkatit nuk i bën dobi, as që e zvogëlon krimin, përkundrazi - e shton dhe e zmadhon atë, ngase kjo është nënçmim i ndalesave të All-llahut.
Rruga e vërtetë është pendimi, që muslimani të përfitojë nga gjërësia e mëshirës së All-llahut dhe të ecë rrugës së vërtetë, në ç'mënyrë do ta shpëtojë vehten nga dënimi i All-llahut .
Njeriu, qoftë edhe besimtar shembullor, mund të gabojë. Për këtë shkak ekziston pendimi ndaj Zotit Madhështor, pendim, i cili nuk ka nevojë për ndërmjetësim të dikujt, por mjafton zemra e pastër. Muhammedi e thotë:
"Cdo bir i Ademit gabon, ndërsa më i miri prej gabimtarëve është ai, i cili pendohet."
Pra, për të qenë ndër njerëzit më të mirë në këtë dhe në botën tjetër, jemi të obliguar me pendim ndaj Zotit të Vetëm.
Domosdoshmëria e pendimit të sinqertë
Duhet ditur se pendimi i sinqertë është obligim i çdo muslimani.
All-llahu thotë:
"O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë..."
"Ata që nuk pendohen, janë mizorë"
Muhammedi e thotë:
"O njerëz, pendohuni te All-llahu, sepse unë pendohem njëqind herë në ditë!"
Të gjithë dijetarët islamikë pajtohen në atë, se pandimi është i obliguar dhe i domosdoshëm.
Kurtubiu, Zoti e mëshiroftë thotë: "I gjith ummeti dakordohet në atë se pendimi është farz për çdo besimtar."
Ibnu Kudame El-Mekdisi, Zoti e mëshiroftë thotë: "Ekziston konsenzus (pajtim i të gjithë dijetarëve) për domosdoshmërinë e pendimit, ngase mëkatet janë shkatërruese, që largojnë nga rruga e All-llahut. Për këtë shkak duhet ikur nga to sa më shpejt."
Kjo thuhet sepse çdo njeri pa përjashtim i ekspozohet mëkatit.
Për këtë shkak duhet patur kujdes këto vepra:
Një:
Duhet patur kujdes të mos na duken mëkatet që i bëjmë të imëta, pa marrë parasysh se a janë të vogla ato ose të mëdha, se nëse tubohen mëkatet e vogla duke mos u penduar për to, mund të na shkatërrojnë. Muhammedi e thotë:
"Keni kujdes mëkatet e vogla, sepse shembulli i mëkateve të vogla është sikur shembulli i një populli që kishte zbritur në një luginë dhe vjen një njeri me një degë, vjen tjetri poashtu me një degë, derisa tubuan aq drunj, saqë poqën bukën. Nëse dikush bën mëkate të vogla (pandërprerë), ata e shkatërrojnë ate."
Dy:
Ka njerëz që i konsiderojnë mëkatet e veta të imëta, kurse ato te All-llahu janë të mëdha. Për këtë shkak, ata vazhdojnë t'i veprojnë mëkatet, sidomos kur shohin edhe njerëz tjerë duke i bërë këto mëkate haptazi.
Transmeton Imam Ahmedi nga Ebu Seid El-Hudriu t, i cili thotë:
"Ju po bëni disa vepra që në sytë e juaj duken më të holla se qimja, kurse ne në kohën e të Dërguarit të Zotit e i konsideronim prej mëkateve të mëdha."
Pra, assesi nuk duhet konsideruar mëkatet të vogla, edhe pse njerëzit nuk u japin rëndësi.
Tre:
Duhet patur kujdes të mos bëjmë mëkate haptazi dhe të mos u tregojmë njerëzve mëkatet që i kemi bërë në të kaluarën:
Muhammedi e thotë:
"I gjith ummeti është i falur, përveç atyre që i bëjnë mëkatet haptazi. Dikush bën natën ndonjë mëkat, pastaj në mëngjes, pasiqë All-llahu e ia ka mbuluar, thotë: Unë mbrëmë kam bërë këtë e këtë.
Mbrëmë ia mbuloi All-llahu, kurse sot ai e heqë mbulesën e All-llahut prej tij!"
Një prej shkaqeve që bërja e mëkatit haptazi konsidrohet mëkat në vehte është se kjo gjë ndikon që edhe njerëzit tjerë t'i konsiderojnë këto mëkate të vogla, e kështu përhapet amoraliteti në shoqëri.
All-llahu thotë:
"Ata, të cilët dëshirojnë të përhapin amoralitet ndër besimtarët, i pret dënim i dhembshëm në këtë dhe në botën tjetër. All-llahu di, e ju nuk dini!"
Kjo nuk domethënë se kur dikush është larg syve të njerëzve, ose nëse nuk e tregon mëkatin e bërë, i lejohet të bëjë mëkat. Hadithi i lartcituar ka kuptim se nëse dikush bën ndonjë mëkat me qëllim ose pa qëllim, le të mos ua tregojë njerëzve atë që ka vepruar, le ta mbulojë mëkatin dhe le të mos e përhapë.
Muhammedi e atyre, të cilët kur janë vetë ia lejojnë vetvehtes bërjen e mëkateve, ua tërheqë vërejtjen duke thënë:
"Njoh një grupë njerëzish prej ummetit tim, të cilët do të vijnë Ditën e kijametit me vepra të mira sa malet e bardha të Tihamit, jetojnë natën ashtu sikur që jetoni edhe ju (dmth-bëjnë ibadet), por atyre All-llahu do t'ua bëjë veprat pluhur, sepse kur vetmohen (nga njerëzit tjerë), bëjnë mëkate."
Pra, duhet patur kujdes nga të bërit mëkate haptazi dhe duhet patur kujdes të mos bëjmë mëkate kur jemi të vetmuar, ngaqë All-llahu e di të fshehtën dhe ashiqaren. Ai është i Gjithdijshmi.
Katër:
Duhet patur kujdes vonimin e pendimit.
Askush nuk e di se kur mund t'i vjen vdekja. Ajo mund të jetë më afër se sa mendon, mund të vjen papritur, kurse pendimi nuk pranohet gjatë gargaritjes së vdekjes, kur vjen shpirti në fyt.
Muhammedi e thotë:
"All-llahu i Lartësuar pranon pendimin e robit derisa ai nuk gargaritë (para vdekjes)."
Pra, duhet shpejtuar pendimin prej çdo mëkati dhe nuk duhet vonuar atë.
Muhammedi e thotë:
"Cdo robi (të Zotit) që bën mëkat, pastaj merr abdest mirë dhe i fal dy rekate namaz e në fund kërkon falje prej All-llahut për këtë mëkat, All-llahu ia fal mëkatin e bërë."
Pesë:
Duhet patur kujdes vazhdueshmërinë në të bërit mëkate.
All-llahu thotë:
"...Edhe ata, të cilët kur bëjnë ndonjë të shëmtuar ose i bëjnë zullum vetes së tyre, e përmendin All-llahun dhe kërkojnë falje për mëkatet e tyre-e kush i fal mëkatet përveç All-llahut?-dhe që duke e ditur, nuk vazhdojnë atë që kanë punuar."
Gjashtë:
Duhet patur kujdes të mos i bëjmë gabimet, të cilat më i kanë bërë njerëzit tjerë.
Kur disa njerëz nuk i kryejnë disa obligime (vaxhibe) ose nuk largohen prej disa harameve, thonë: "Kjo nuk është vaxhib ose kjo nuk është haram." Polemizojnë dhe mendojnë se në këtë mënyrë kanë larë vehten nga përgjegjësia dhe dënimi. Mirëpo, nuk është kështu... All-llahu di atë që fsheh gjoksi. Për këtë shkak, duhet patur kujdes këtë cytje të shejtanit.
Shtatë:
Disa njerëzve u jep Zoti U të mira në këtë botë, ndërsa ata akoma vazhdojnë të bëjnë mëkate. Për këtë flet edhe Muhammedi e:
"Kur të shohësh se All-llahu i jep një robi (të vet) prej kësaj bote atë që e do, kurse ai akoma bën mëkate, dije se kjo është shkallëzim drejt shkatërrimit të tij nga All-llahu"
Kjo ndodh ngase prej ligjeve që i ka vendosur All-llahu është, siç thotë Pejgamberi e edhe ky: "All-llahu ia jep dunjanë atij që e do dhe atij që nuk e do, mirëpo fenë ia jep vetëm atij që e do..."

[Albanian eX|PerT]

Tetë:
Nuk duhet humbur shpresën nga mëshira e All-llahut, sepse Ai thotë:
"Thuaj: "O robërit e Mi, të cilët e keni bërë gabim ndaj vehtes, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, se vërtet All-llahu i fal të gjitha mëkatet. Ai është Falësi (i mëkateve), Mëshiruesi. Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t'ju vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë më kush t'ju ndihmojë." ;
"Askush nuk e humb shpresën në mëshirën e Zotit, përveç atyre që janë të humbur."
Kushtet e pendimit
Dijetarët kanë përmendur disa kushte për të qenë pendimi i pranuar . Këto kushte janë marrë prej Kur'anit dhe haditheve të vërteta, sepse pendimi nuk është vetëm fjalë e thënë, por duhet të shoqërohet edhe me vepra, të cilat do ta argumentojnë sinqeritetin e penduesit. Këto kushte janë:
1-Të ndiesh keqardhje për mëkatin e bërë.
Muhammedi e thotë:
"Të ndiesh keqardhje për mëkatin e bërë është pendim."
2-Të largohesh nga mëkati.
3-Të vendosësh se nuk do të kthehesh më në mëkatin e njëjtë.
4-T'ua kthesh të drejtat njerëzve që i ke dëmtuar gjatë bërjes së mëkatit ose të kërkosh hallallëk (falje) prej tyre. (Psh. ai që ka vjedhur duhet t'ia kthejë mallin e vjedhur pronarit të mallit.)

Pendim i sinqertë

Pendimi duhet të jetë e sinqertë dhe për hir të All-llahut , me të duhet shpresuar Fytyrën e Tij dhe nuk duhet të jetë për ndonjë qëllim tjetër.
Nuk konsiderohet pendues ai që e le vjedhjen nëse nuk gjen ç'të vjedh më, si dhe ai që le alkoolin ngase mjeku ia ka tërheqë vërejtjen prej dëmeve të tij ose pse nuk gjen më para për ta blerë.
Muhammedi e thotë:
"All-llahu i Lartësuar e pranon vetëm atë vepër që është e sinqertë për Të, dhe me të cilën shpresohet Fytyra e All-llahut."
Disa vepra që ndihmojnë pendimin
Ekzistojnë edhe vepra, të cilat ia lehtësojnë pendimin mëkatarit, si dhe ndikojnë që pendimi të jetë sa më i pranueshëm nga ana e All-llahut të Lartmadhëruar:
1-Të jetë vendosja (nijjeti) për pendim e sinqertë dhe vetëm për hir të All-llahut (si edhe në të gjitha veprat tjera).
Muhammedi e thotë:
"All-llahu i Lartësuar e pranon vetëm atë vepër që është e sinqertë për Të, dhe me të cilën shpresohet Fytyra e All-llahut."
2-Mëkatari duhet vazhdimisht të mundohet që të veprojë sa më shumë vepra të mira, të cilat do ta përforcojnë në rrugën e drejtë, dhe kështu t'i rëndojë peshoja e të mirave, e cila do t'ia fshiejë mëkatet.
All-llahu thotë:
"S'ka dyshim se veprat e mira i fshijnë të këqijat" Kur Muhammedi e e dërgoi Muadhin t në Jemen, e porositi duke i thënë:

"Muadh! Ki frikë All-llahun kudo që të jesh. Pas veprës së keqe bëje një të mirë, e cila do ta fshijë të keqen, dhe sillu me njerëzit me moral të mirë."
Ibni Tejmiu, Zoti e mëshiroftë, thotë:
"...Mendjeprehtë është ai, i cili vazhdimisht bën vepra të mira, të cilat ia fshijnë veprat e këqija..."
3-Ta ndiejë se mëkati është gjë e shëmtuar dhe se ai sjell dëme në dunja dhe ahiret (në këtë botë dhe në botën tjetër).
4-Të largohet prej vendit ku ka bërë mëkat dhe të mos i vizitojë vendet ku bëhet mëkat;
5-Ti shkatërrojë mjetet me të cilat ka bërë mëkate (p.sh. ish-alkoolisti duhet ta hedhë alkoolin që i ka ngelur, ndërsa ish-muzicienti duhet ta shkatërrojë instrumentin me të cilin është marrë, ose ta largojë atë duke e shitur, etj);
6-Të gjejë shokë të mirë, të cilët i ndihmojnë që të bëjë vepra të mira dhe të mos shoqërohet më me njerëzit e këqij, me të cilët ka bërë mëkate.
7-T'i lexojë ajetet dhe hadithet, të cilat përshkruajnë dëmin që do ta pësojë mëkatari në ahiret (në botën tjetër).
8-Të përkujtohet se dënimi mund t'i vijë shpejt, në çdo rast.
All-llahu thotë:
"...Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t'ju vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t'ju ndihmojë."
9-Ta përmendë All-llahun pandërprerë, në çdo rast. Dhikri (përmendja e Zotit) është një ndër shkaqet më të mëdha që ndihmojnë njeriun për ta larguar shejtanin. Gjithashtu, le të mundohet që çdo ditë ta thotë dhikrin e mëngjesit dhe mbrëmjes, dhe dhikrin e parafjetjes .
Mëshira e All-llahut është e gjerë
Disa njerëz bëjnë mëkate, e kur t'i thuash ndonjërit prej tyre: "Ki frikë All-llahun dhe pendohu", thotë: "Përse të pendohem, mëkatet e mia janë të mëdha dhe nuk ka pendim që i fshien!"
Këtij lloji të njerëzve All-llahu u thotë:
"Thuaj: "O robërit e Mi, të cilët keni ngarkuar vehten me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, se vërtet All-llahu i fal të gjitha mëkatet. Ai është Falësi (i mëkateve), Mëshiruesi!"
"All-llahu i do ata që pendohen dhe ata që pastrohen (prej punëve të ndyta e të neveritshme)"
Muhammedi e thotë:
"Vërtet All-llahu shtrin dorën natën për t'iu penduar ai që ka bërë mëkate gjatë ditës dhe shtrin dorën ditën për t'iu penduar ai që ka bërë mëkate gjatë natës, derisa të lind dielli nga perëndimi (afër Ditës së?Gjykimit)."
All-llahu thotë:
"Ai që bën ndonjë të keqe ose e ngarkon veten, pastaj kërkon falje te All-llahu, e gjen All-llahun Falës, Mëshirues."
All-llahu thotë:
"Lajmëroi robërit e Mi se vërtet Unë jam Falësi, Mëshiruesi, por edhe se dënimi Im është vërtet dënim i dhembshëm."
All-llahu thotë:
Dhe kthehuni te Zoti juaj dhe përuljuni Atij para se t'ju vijë dënimi, se pastaj nuk do të ketë kush t'ju ndihmojë."
Dobitë që i sjell pendimi
1-Pendimi fshin mëkatet.
Muhammedi e thotë:
"Penduesi prej mëkatit është sikur ai që s'ka mëkate."
2-Pendimi i shndërron të këqijat në të mira.
All-llahu thotë:
"...Përveç atij që është penduar, ka besuar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është Falësi (i mëkateve), Mëshiruesi."
3-Pendimi ia pastron zemrën atij që pendohet.
Muhammedi e thotë:
"Kur ta bëjë robi ndonjë mëkat, në zemër i bëhet një pikë e zezë, nëse ai largohet (nga mëkati), pendohet dhe kërkon falje, pastrohet zemra e tij, kurse nëse e përsërit mëkatin, (kjo pikë) shtohet derisa ia kaplon gjithë zemrën, kjo është (shprehja) "Er-Ran" të cilën All-llahu e ka përmendur në Kur'an:
"...të këqijat që i punuan ua mbuluan zemrat e tyre..." "
4-Pendimi shkakton jetë të qetë dhe të sigurtë.
All-llahu thotë:
"Kërkoni falje Zotit tuaj dhe pendohuni tek Ai, se Ai do t'ju mundësojë përjetime të mira (në këtë botë) deri në një afat, dhe çdo punëmiri do t'ia jep shpërblimin e merituar."
5-Pendimi shkakton zmadhim të furnizimit (rizkut) dhe fuqisë.
All-llahu thotë:
"Kërkoni falje Zotit tuaj, se vërtet Ai fal shumë; Ai ju lëshon nga qielli shi me bollëk, ju shumon pasurinë dhe fëmijët, ju bën të keni kopshte dhe ju jep lumenj."
6-Pendimi shkakton shpëtim në dunja dhe ahiret (në këtë botë dhë në botën tjetër).
All-llahu thotë:
"E për sa i përket atij që është penduar, që ka besuar dhe ka bërë vepra të mira, le të shpresojë se është nga të shpëtuarit."
"Përveç atyre që janë penduar, kanë besuar dhe kanë bërë vepra të mira. Atyre nuk do t'u bëhet kurrfarë e padrejte, ata do të hyjnë në Xhennet."

Dëmet nga mëkatet

Një dijetar përmend disa dëme që mund t'i shkaktohen mëkatarit nga mëkati:
1-E pengon në fitimin e diturisë.
2-Nuk e lejon t'i kryejë obligimet Islamike.
3-Nuk i ecë puna mbarë.
4-Nuk ka krenari (ndihet i mposhtur)
5-Përfundimi i tij është i keq.
6-Nuk gjen qetësi në zemër.
7-Nuk posedon begati (bereqet) në pasuri.
8-Bëhet zemërngushtë.
9-I vuloset zemra.
10-Vuan në jetë.
11-Dënohet në ahiret.
Si të pendohem?
Hapi i parë që duhet bërë për t'u penduar është lënia e mëkatit ose mëkateve, shpejt dhe pa mëdyshje.
Duhet vendosur që mëkati të mos e përsëritet më dhe duhet ndier keqardhje për mëkatet e bëra. Pastaj duhet larguar prej të gjitha mjeteve që janë shfrytëzuar gjatë bërjes së këtyre mëkateve.
Shumë e dobishme është të marrësh abdest, pastaj t'i falësh dy rekate namaz, sepse Pejgamberi e thotë:
"Cdo person që bën mëkat, pastaj pastrohet dhe fal dy rekate, dhe në fund kërkon falje prej All-llahut, All-llahu ia fal, pastaj lexoi këtë ajet:
"Edhe ata të cilët kur bëjnë ndonjë të shëmtuar ose i bëjnë zullum vetes së tyre, e përmendin All-llahun dhe kërkojnë falje për mëkatet e tyre-e kush i fal mëkatet përveç All-llahut?-dhe që duke e ditur, nuk vazhdojnë në atë që kanë punuar." "
Duhet dhënë rëndësi marrjes së abdestit ashtu siç ka urdhëruar All-llahu para faljes së këtyre dy rekateve, ngase Muhammedi e thotë:
"Atij që merr abdest mirë, me daljen e pikave (të fundit) nga thonjtë e tij i dalin edhe mëkatet nga trupi i tij."
Ajo që më së tepërmi nxit në pendim është se pendimi i sinqertë, përveç që i fshin mëkatet, ai edhe i shndërron mëkatet në shpërblime.
All-llahu thotë:
"S'ka dyshim se veprat e mira i fshijnë të këqijat"
Muhammedi e thotë:
"...Pas të keqes bëje një të mirë, e cila e fshin të keqen..."
All-llahu thotë:
"Përveç atij që është penduar, ka besuar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është Falësi (i mëkateve), Mëshiruesi."
All-llahu është i Fisnik, Falës, më i Mëshirshëm ndaj robërve të Vet sesa nëna për fëmijën e saj. Për këtë shkak duhet drejtuar All-llahut me pendim dhe duke kërkuar falje, sepse All-llahu nuk largohet prej robit që shpreson Mëshirën e Tij, e cila kaplon çdo gjë.
Gjithashtu po e përmend përsëri se pendimin nuk duhet vonuar.
"Shembulli i atij që e vonon pendimin është sikur shembulli i atij që ka nevojë ta prejë një dru, mirëpo e sheh drurin e madh dhe të fortë, i cili nuk mund të pritet lehtë, dhe thotë: "Do të vij vitin e ardhshëm", kurse nuk e din se sa më tepër kohë kalon, druri bëhet aq më i fortë dhe rrënjët e tij futen edhe më thellë në tokë, kurse ai sa më shumë dobësohet (për shkak se fillon të plaket).
Ai dobësohet e druri forcohet. A thua do ta presë ndonjëherë?"
All-llahu në hadith kudsij thotë:
"Atij që më afrohet një pëllëmbë, i afrohem një krah, atij që më afrohet një krah, i afrohem një pash dhe atij që më afrohet me ecje, i afrohem me shpejtësi."
Për këtë shkak duhet tentuar afrimin kah All-llahu, duke iu penduar dhe nënshtruar Atij, si dhe duke ndier keqardhje për mëkatet e bëra.
Nëse e bëjmë këtë, a thua nuk do të na i fal mëkatet Ai që është më i Mëshirëshëm ndaj robit të Vet sesa që është nëna ndaj fëmijës të saj?
"Shpejtoni në falje mëkatesh nga Zoti juaj dhe (shpejtoni) për në Xhennet, gjërësia e të cilit është sa gjërësia e qiejve dhe tokës, i cili është i përgaditur për të devotshmit."
Na bëftë All-llahu prej të devotshmëve dhe na shpërbleftë me Xhennet.
Paqja dhe bekimi i All-llahut qofshin mbi të Dërguarin, mbi ne dhe mbi të gjithë robërit e mirë të Zotit.
Falëndërimi i takon All-llahut, Zotit të botërave.

Përktheu:
Llukman Neziri
Redaktoi:
Ramadan Ramadani
Lektor-korrektor:
Afërdita Shabani
shkëputur nga libri me titull: "Si të pendohem" URTESIA-Shkup1996</SPAN>

"Si të pendohem" URTESIA-Shkup1996,
13.1.2001

[Albanian eX|PerT]

Mësime nga jeta e Muhammed Aliut


Ngjarja vijuese ndodhi kur vajza e Muhammed Aliut arriti ne shtepi e veshur ne menyre jomodeste. Dhe ja si e përshkruan ngjarjen njera nga vajzat e tij;

Kur me ne fund arritem, shoferi na shoqeroi se bashku me motren time te vogel Lejlen ne suiten e babait tim. Si zakonisht babai fshihej pas deres dhe qëndronte ne pritje per te na friksuar. Ne shkëmbyem puthje dhe përqafime aq sa mundeshim gjate dites. Babai hodhi nje vështrim goxha te forte ne ne, pastaj me mori ne prehrin e tij dhe me tha dicka qe kurre nuk do ta harroj. Me shikoi drejte ne sy dhe me tha,


“Hana, cdo gje qe Allahu e ka bere te vlefshme ne kete bote eshte e mbuluar dhe e veshtire per ta arritur.


Ku i gjen diamantet?


Thelle ne brendësi te tokes, te mbuluar dhe te mbrojtur.


Ku i gjen xhevahiret?


Thelle ne brendësi te oqeanit te mbyllur dhe te mbrojtur ne guaskat e bukura.


Ku i gjen Florinjët? ?


Thelle ne miniera te mbuluar me shtresa te gurit. Kerkohet pune dhe mund per t’i arritur.


“ Me shikoi me nje seriozitet dhe me tha. Trupi yt eshte i shenjte, Ti vlen shume me shume se sa diamantet dhe xhevahiret, dhe per kete duhet te mbulohesh.”


Burimi: Marre nga libri : Me shume se hero: Leksionet e jetes se Muhammed Aliut nga kendveshrimi i vajzes se tij

Marrur nga: http://naimberisha.blogspot.com/

[Lijanna]

Të rinjtë janë e ardhmja e çdo shoqërie. Popujt dhe qytetërimet e ndryshme kanë treguar dhe tregojnë kujdes të veçantë për të rinjtë.
Një mësues i njohur, Selman el Audah, thotë se nëse një popull është i suksesshëm në ndërtimin e individëve të tij si individë të fortë dhe të kompletuar, me parime të shëndosha, me ndihmën e Allahut do të ketë mundësi të realizojë një ardhmëri madhështore. Në anën tjetër, nëse një popull dështon në ngritjen e individëve të tij dhe i lë të mangët duke i përkufizuar me veprimtari jo frytdhënëse, atëherë ai popull rrezikohet nga dobësia, shkatërrimi dhe shkrirja.

Islami me edukimin e vet nuk i zhduk personalitetet e të rinjve dhe nuk i bën ata kopje të njëri-tjetrit. Ai nuk synon ta bëjë çdonjërin prej nesh dijetar të fesë, por na ndihmon të bëjmë zgjedhje të mençura në dobi të një së ardhmeje më të mirë. Në biografinë e të Dërguarit Muhamed, paqja qoftë mbi të, kemi shumë shembuj që na tregojnë mënyrën se si i edukonte ai të rinjtë, duke zgjuar tek ata cilësitë pozitive.
Edukimi islam nxjerr në pah anët e mira që ekzistojnë te të rinjtë. Por që këto anë të mira të dalin në pah sigurisht që duhen bërë përpjekje nga ana jonë. Ne sot kemi para nesh rrugë të shumta që mund t’i shfrytëzojmë për të mirën tonë në këtë botë dhe në botën tjetër. Namazi, zekati, agjërimi, haxhi, kërkimi i diturisë, bamirësia, kujdesi për të moshuarit, krijimi i familjes së shëndoshë islame janë vetëm disa prej dyerve të mirësisë me anë të së cilave ne i shërbejmë Islamit dhe vendit.
Si të rinj ne kemi shumë aftësi fizike dhe mendore. Kur këto aftësi nuk vihen në përdorim, ato shuhen ose angazhohen në vepra jo të lavdërueshme. Ne nuk duhet t’i shfrytëzojmë këto aftësi duke shkuar pas epsheve dhe pasioneve, duke u munduar që të kënaqemi në çdo mënyrë dhe duke humbur kohën në shoqëri jo të mirë.
Edukimi i drejtë islam na siguron kanalizimin e këtyre aftësive në drejtimin e duhur.
Le të kthehemi pak në kohë e të kujtojmë shokët e Profetit Muhamed, paqja qoftë mbi të, të cilët kishin mësuar nga shkolla profetike dhe mbeten edhe sot shembulli i rinisë model dhe i shoqërisë më të mirë islame. Ata ishin më të mëdhenjtë, më të aftët dhe më të fuqishmit në histori. E në mesin e tyre kishte shumë të rinj.

Cilësia e çdo shkolle matet me rezultatet e saj. Edhe rezultatet e edukimit dhe të arsimimit shihen te brezat e çdo populli. Nëse lexojmë librat islamë, do të shohim se rezultatet e edukimit islam kanë qenë të shkëlqyera. Shkolla islame ka nxjerrë individë të rrallë, ka nxjerrë burra, gra e të rinj që edhe sot mbeten shembuj të pashoq.
Mjafton të përmendim Abdullah ibën Abbasin, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili u edukua në shkollën e të Dërguarit alejhi selam. Ai ishte i ri kur njerëzit kishin nevojë të madhe për të mësuar prej tij çështjet e fesë. Ky shembull dhe shumë të tjerë na tregojnë madhështinë e edukimit të Muhamedit alejhi selam, madhështinë e edukimit islam.
Profeti Muhamed, paqja qoftë mbi të, ka vdekur para 1400 vjetëve, por edukimi i tij është ende me ne, trashëgimtarët e tij (dijetarët) janë gjallë dhe në mesin tonë. Edukimi islam i frymëzuar nga shembulli profetik dhe përvoja shumëshekullore islame mësohet edhe në shkollat tona islame. Nëse të rinjtë do të kishin më shumë njohuri për vlerat dhe dobinë e edukimit islam, institucionet arsimore islame, por edhe xhamitë si qendra dijeje, do ta kryenin më mirë rolin e tyre si formues të brezit të ri. Drejtuesve të këtyre institucioneve arsimore u bie barra e afrimit të bashkëmoshatarëve tanë pranë këtyre institucioneve, duke kontribuar kështu në edukimin e rinisë me vlerat islame dhe në krijimin e një shoqërie më të mirë për të gjithë.

marre nga: www.pertymoter.net

[Lijanna]

Në fjalorin e "Webster's Third New International Dictionary", lumturia është një gjendje në të cilën njeriu ndihet mirë, është e karakterizuar me emocione të këndshme në një kohë të shkurtër dhe me një dëshirë natyrale për vazhdimin e mëtejshëm të këtyre emocioneve. Në këtë term ka edhe sinonime që përkufizojnë lumturinë, si: gëzim i zgjatur, gëzim i plotë, bekim, hare.
Gëzim i zgjatur: është një fjalë shumë letrare që tregon diçka më shumë, si: gëzim më të gjatë ose lumturi të përsosur.
Gëzim i plotë: i referohet në këtë rast lumturisë më të madhe, lumturia e të bekuarit.
Bekimi: sugjeron kënaqësinë e thellë të dashurisë së pastër ose pranimin nga Zoti.
Hare: kjo fjalë mund të përdoret për një lumturi të plotë dhe të siguruar.
Disa studentë të edukimit e përkufizojnë lumturinë si një vazhdimësi e ndjenjës ose e gjendjes së kënaqësisë dhe burimin e lumturisë nga ndjenja e qëndrueshme e të qenit mirë, mirësisë së jetës dhe mirësisë së fatit të njeriut.
Burimet e lumturisë
Individë të ndryshëm ose grupe të ndryshme njerëzish kanë ide të ndryshme lidhur me mënyrat më të mira për të arritur lumturinë. Megjithatë, janë disa teori dhe spekulime të ndryshme të cilat shumë njerëz i konsiderojnë si burimet e lumturisë. Këto mund të klasifikohen si më poshtë:
1- Pasuria
2- Grada dhe pozicioni
3- Arritjet e larta në edukim [edukimi akademik dhe titujt e nderit]
4- Fama [p.sh.: në politikë, në arte, në sport, në shkencë, etj.]
Lumturia në pasuri
Pasuria është, me sa duket, elementi më i afërt, në qoftë se nuk është sinonimike, me lumturinë përderisa shumë njerëz e besojnë këtë. Ky kuptim është i rrënjosur thellë në zemrat e shumë personave duke pasur parasysh se shumica e njerëzve kudo në botë janë të dhënë për përvetësimin e pasurisë. Ata e shohin pasurinë si shkakun e parë të lumturisë me qëllimin se të dyja këto, lumturia dhe pasuria janë të gërshetuara. Sa të gëzuar janë ata burra dhe gra që zotërojnë kompani perandorake, gjerësi të mëdha toke dhe prona, depozita të mëdha bankare, etj.
Me të vërtetë shumë janë ata persona që zotërojnë miliona dhe biliona por janë duke vuajtur për të patur një moment paqeje në mendjen e tyre. Kjo vjen si rezultat i frikës që ata kanë për pasurinë e tyre dhe frikën që kanë se mos po bëhet ndonjë çrregullim politik, ndonjë lëvizje e tregut, luftë, plaçkitje, therje, etj. Dhe nuk është vetëm kjo që i lë pa gjumë natën këta njerëz por është edhe tensioni, ankthi mendor, ataket e zemrës dhe vdekja. Shumë shpesh dëgjojmë në media lajme të tilla, si:
- Humb pasurinë dhe jetën pas një ulje financiare në tregti.
- Një tregtar nga Tokio qëllon veten, me sa duket pas humbjes së parave në tregti.
- Njeriu më i pasur i Australisë u dërgua me nxitim në spital në gjendje kritike dhe të dielën pësoi një atak zemre.
Duhet kuptuar dhe pranuar që lumturia nuk ka të bëjë asgjë me grumbullimin e pasurisë. Ky është përfundimi më real që mund të arrijmë. Me materialet e mjaftueshme nga jetët e shumë njerëzve është më e lehtë për të aprovuar thënien tonë: "Pasuria nuk sjell lumturinë!"

Marre nga: www.pertymoter.net

[Albanian eX|PerT]

Një këshillë për përkujtim!

Vëllezër të dashur!
Allahu i Madhërishëm na sprovon!
Lehtë është tjetrin ta lëndosh, por fuqia e imanit vërehet në aftësinë tënde që tjetrin ta gëzosh, ta ngushëllosh dhe ta qetësosh.
Dashuria mes njerëzve me siguri është shenja më bindëse se mes njerëzve ka dashuri.
Lehtë është tjetrin ta lëndosh dhe ta ofendosh!
Por, ta duam atë që e kemi afër, me të cilin takohemi, me të cilin punojmë, me të cilin së bashku i biem në sexhde Krijuesit, mu kjo dashuri është treguesi më i mirë që nga ne i kemi mënjanuar cilësitë e këqija dhe jemi zbukuruar me cilësitë e bukura, siç ka thënë Pejgamberi s.a.v.s.: "Besimtarët me besim më të plotë janë ata me edukatë të bukur. Nga ju më të mirët janë ata që më së miri sillen me bashkëshortet e tyre". (Ebu Hurejre, shënon Tirmidhiu).
Nëse dikush e kupton fenë, ndryshe nga ne, dashuria dhe edukata e bukur e jona, nuk na lejon që tjetrin ta ofendojmë, nënçmojmë dhe lëndojmë, sepse ka shumë nga ne që gabojmë, dhe si do të ndiheshim sikur të na qortonte Pejgamberi s.a.v.s., kurora e të gjitha krijesave, bukuria më e madhe dhe më i buti i tërë krijesave?
Njëherë një grup njerëzish që e urrente Pejgamberin s.a.v.s., duke kaluar pranë tij i thanë: "Zoti të vraftë". Kur në këtë reagoj me nxitim Aishja r.a. Pejgamberi s.a.v.s. ia tërhoqi vërejtjen duke i thënë: "Aishe, Allahu dëshiron lehtësinë në çdo send" (transmeton Aisha r.a., shënon Buhariu dhe Muslimi).
Tek ne si duket qëllimi është të tregojmë se ne kemi të drejtë. Nuk është me rëndësi si janë sjelljet tona, sa jemi hipokrit, sipërfaqësor, materialist. Kryesore është të tregojmë se vetëm ne kemi të drejtë.
E di, mjerisht, sa njerëz i kam ofenduar sot, sa vëllezër i kam lënduar, duke i anashkaluar, poshtëruar, pa ju dhuruar asnjë buzëqeshje. Por, gjithashtu, mjerisht nuk di që sot, apo këtë muaj, ndonjërin prej vëllezërve e kam gëzuar, ndihmuar, apo dëgjuar rënkimin dhe hallet e tij. Askujt nuk i tregova se mund të mbështetet në mua.
Siç thotë Kurani fisnik, jeta është e shkurtë tek Ai secili do të kthehet dhe:
"Secili njeri është peng i veprës së vet" (El Mudethir, 38)
Andaj vëllezër a nuk është më mirë që të jemi përgjegjës për dashuri e qetësi, se sa të mbjellim urrejtje dhe dhunë?!
Pejgamberi s.a.v.s. këshillon: "Nuk do të hyni në Xhennet përderisa nuk besoni, nuk besoni përderisa nuk duheni mes veti. A dëshironi t’ju udhëzoj çfarë duhet të bëni që të duheni mes veti? - përhapni Selamin! (Transmeton Ebu Hurejre, shënon Muslimi).

Përgatiti: Dr Ali Iljazi


<FONT size=2><SPAN class=frame_middle_newspreview lang=SQ style="FONT-SIZE: 10pt; FONT-FAMILY: Verdana">

[Albanian eX|PerT]

NJË TREGIM PËR EDUKIM SHPIRTËROR

Prof. Fejzullah Haxhibajriq
D ikur në lashtësi në Ezel-parafillim sipas urdhërit të Zotit “Kun (Bëhu) - u krijua një trup i bukur të cilit iu dha emri Rruh (shpirt). Pak më vonë kur u krijua bota ekzistuese (Kjainat) - u krijua një vajzë e bukur të cilës iu dha emri Nefs. U krijua në etapa. Perveç bukurisë së saj, ajo është tinzare, e ndritshme, reagon shpejtë, hidhërare dhe largon hajrin. është edhe pa frikë dhe turp.
Krijuesi i vërtetë e pyeti Nefsin: “Kush jam Unë dhe kush je ti”? Nefsi u përgjigj “Unë jam unë dhe Ti je Ti. Unë jam për veten time dhe Ti je për veten Tënde”.
Krijuesi i Lartëmadhëruar e hudhi Nefsin në zjarr, por edhe pas kësaj, dha të njejtën përgjigje. E dënoi me ftohtësi-akulli, por, prap e dha të njejtën përgjigje. Atëherë All-llahu i Madhërishëm e urdhëroi Nefsin me uri, pa ushqim dhe pije. Gjendjen e urisë Nefsi nuk mundi gjatë ta duroj. Filloj të qajë dhe të kërkojë ndihmë. Në pyetje dha këtë përgjigje (ikrar): “Ti je Krijuesi ndërsa unë jam i krijuar”.
Nefsi pra është i ulët, dhe bën gjëra të ulëta. Udhëzon në delikte dhe konflikte. Dhe ku mundet e humbë njeriun. U martuan Rruhi nga Alemi-emër (Bota urdhërore) dhe Nefsi nga Alemi-halk (Bota e krijuar).
Zoti i Gjithëfuqishëm i dha Rruhit ferman (dekret) në të cilin ishin urdhërat dhe ndalesat. Nefsi të nevojitet por kujdes është mashtrues, mos ia plotëso dëshirat por udhëzoje. Mundohu që nefsi ti kaloj gjendjet. Emmare (udhëzim në të keqe), levvame (që kritikon veten) Mulhime (inspiruar) dhe të arrijë deri te faza Mutmeinne (e qetësuar). Këto gjendje përbëjnë një tërësi të quajtur Rruhi-kul-li dhe Nefsi kul-l-li. Këto pjesë o njeri ekzistojnë tek ti dhe te unë.
Nga kjo martesë babait Rruh dhe nënës Nefs lindi fëmiu i quajtur Kalb (zemër). Krijuesi i Gjithëmëshirshëm i dhuroi fëmiut një margaritar shumë të shtrenjtë që ta ruaj në gjoksin e tij. Ky margaritar është Imani (besimi).
Babait Rruh rreptësisht i është urdhëruar ta ruaj margaritarin Iman. Krijuesi i propozoi Rruhit dy rojtarë, dy robër të ndershëm fisnik si dy vezir (ministra). Ata ishin Akl (mendja) dhe Teufik (udhëzimi).
Këta duhet të kujdesen dhe ta ruajnë fëmiun. Mendja mirë i rëndit gjërat dhe di çfarë duhet bërë (habir), andaj konsultohu me të të mbështetu tek ai dhe mos u mashtro nga Nefsi, sepse Nefsi nuk e dinë mendjen. Veziri (ministry i dytë) nuk duhet shumë të flas, sepse ai është i sinqert me përvojë dhe me kualitete të larta. Andaj ai le të përkund fëmiun dhe mos e ndaj prej tij. mundohu që armiqët mos ti ndajnë. Mos u bën me Nefsin por me Mendjen. Vendosuni në qytetin e sheriatit sepse aty i keni të gjitha konforet. Në këtë qytet të Sheriatit, ty do të binden të gjithë edhe milingona edhe gjarpëri. Në një pallat të qytetit vendose djalin, por ruaju se armiqët mos t’ia vjedhin djalit margaritarin, sepse nëse ia vjedhin atëherë ke humbur edhe djalin.
Armiku i jashtëm është shejtani ndërsa këtij i ndihmon nga brenda nefsi. Andaj kujdesu mirë për Imanin e djalit.
Kur babai Rruh e dëgjoi urdhërin e Zotit, e morri fëmijën dhe hyri në pallat. Filloi me edukatën e fëmiut (sejri suluk). Hapësira e cila i takon Sheriatit është e madhe , përfshin Xhennetin dhe Xhehennemin dhe arrin deri te Arshur-Rrahman. Rruhi e zgjodhi Sheriatin për gjykatës. Rruhi e muar edhe flamurin e quajtur Teuhid (Njësi). Duke bartur në dorë flamurin hyri në pjesën e quajtur I’tikad, vendi ku ruhet imani (besimi). Aty pa një derë të quajtur “Emare” nëpër të cilën secili duhet kaluar. Secili udhëtarë ishte i shqetësuar nga njerëzit e egër që silleshin rreth derës, dhe nuk qanin kokën për njerëzit e ndershëm që donin të kalonin këtë derë. Në mesin e këtyre njerëzve ishte një njeri i quajtur Gadab (hidhërim) dhe bashkëshorten Shehvet (epshore). Ishin të pandashëm dhe të paedukuar. gruaja ishte një bukuroshe e papërshkruar dhe sjellje ngacmuese. Ndërsa bashkëshorti pehlivan i vërtetë. Dhe që të dy bënin ngatërresa dhe ngacmonin njerëzit.
Ata dominonin para derës dhe të gjithë të dobëtit i mbytnin. Me këta bashkpunonte një magjistare e aftë dhe mashtruese e përkryer.
Para derës ata e ndalën Rruhin dhe gruaja Shehvet filloi ti krekosej dhe ta përkëdhel duke i thënë: “Unë dhe burri im të duam, se ti je i bukur si Hëna”. Rruhi e largoi, por ajo ia solli bashkëshortin Gadabin, por edhe ai nuk pati sukses. Erdhi magjistarja, por edhe nga ajo shpëtoi. Ata, tani u bashkuan me nefsin, e këtyre iu bashkua edhe shejtani. Gruaja nefsi u bashkua me ata për t’iu hakmarrë burrit të saj Rruhit. Nga shqetësimi i madh Rruhi u sëmur dhe iu ndryshua mënyra e jetesës. I erdhi gruaja dhe i tha: “I dashuri im ta solla një (doktor) mjek të mirë për të shëruar” ky mjek ishte shejtani. Tani shejtani i tha Rruhit: “Ti vërtetë qenke shumë i sëmurë, trupi t’u paska dobësuar, andaj kam ardhë që të shëroj dhe të bëjë të lumtur. Kjo më shkon për dore. Rruhi e pa dhe e kuptoi se secili ishte më i zi se tjetri, por ishte i dobët dhe s’mund t’i largonte. Gruaja e shfrytëzoi rastin, e vjedhi fëmiun dhe ia japi shejtanit në edukim. Kur e pa këtë Teufiku shkoi te Akli dhe i tha: “O vezir i mençur, ma morrën fëmiun, më thuaj çfarë të bëjë”. Që të dy shkuan bashkërisht ta shpëtojnë fëmiun. Gjatë rrugës takuan një njeri tejet dinjitoz me emrin Shexha’at (trim dinjitoz) dhe një tjetër shumë të njerëzishëm me emrin Iffet (njerëzishëm).
Akli, Tevfiku, Shexha’ati dhe Iffeti u bashkuan për ta shëruar Rruhin dhe shpëtojnë Imanin. Ata gjetën një mjel të ditur, udhëzues të vërtetë (Rashid).
Te i sëmuri i përzuan tradhtarët dhe mashtruesit. Teufiku përsëri e ktheu fëmijën pranë vetit, e pastruan nga ndyesitë e shejtanit dhe fëmiut iu kthye ngjyra dhe aroma e mëparshme.
Rashidi i tha Rruhit se i ka sjellur edhe ilaçet për shërim. Një shurup ishte Ashk (dashuri e sinqertë ndaj All-llahut), i dyti quhej Istigfar (pendim dhe bindje ndaj All-llahut), i treit ishte Dhikr (përmendja e përhershme e All-llahut) dhe i katërti Xhezba (afrim kah All-llahu).
Me këtë Rashidi e përfundoi detyrën e tij, por babai Rruh e luti që t’i shoqërojë edhe më tej.
Dhe bashkarisht udhëtuan për ta kaluar derën e Emmarës. Por shejtani nuk i lëshonte dhe vazhdimisht mundohej ta mashtroj nefsin. Me të ishin edhe shoqëria e tij: hidhërimi, epshi, egoja, kacafytja, tradhtia, mendje madhësia, hipokrizia etj. sulmonin nga të gjitha anët. Por Rashidi (dietari i vërtetë) dhe Rruhu shkonin rrugës së sinqertë duke arritur te dera e dytë e quajtur Levvame. Akli dhe Teufiku gjithmonë vinin në ndihmë Rashidit, dhe për ta ruajtur fëmiun e vendosn në djepin e quajtur Sirr (fshehtësi).
Kështu udhëtonin më tej të sigurt. Gjatë rrugës që kalonin, pinin sherbetin e Dhikrit. Kaluan Levvamen dhe erdhën deri te kapia e mulhimes, Rruhu ishte gjithnjë e më i disponuar.
Erdhën deri te një vend i bukur i quajtur Vilajet i vogël. Ishte kënaqësi e veçantë te një tendë e quajtur Ahfa (fshehtësi e thellë). Këtu Rruhi përjetoi zbulime (Futuh). Rruhi vazhdimisht përmendte All-llahun. Këtu u sëmua nefsi. Deshi të bëjë një dredhi për ta ftuar shejtanin,. Qante, rënkonte dhe ankohej tejmase. Nefsit ia gjetën një shërbëtore të quajtur HubbiDunja (simpatia e dunjasë), duke shpresuar se kjo do t’ia sjellë shejtanin. Hubbi dunja u miqësua me shejtanin fshehtas për të mos ditur Rruhi. Por këtë e panë Akli dhe Teufiku dhe u vuan në akcion për ta ruajtur nefsin.
Këtu ishte një rojtar i quajtur Ilham i cili nuk lejonte asgjë të keqe dhe të dyshimtë. Ia tërhoqi vërejtjen Rruhit që të mos e mashtrojë nefsi. Kur nefsi e pa se u dobësua, filloi t’i lepihet Rruhit. Për ta penguar nga goditjet e nefsit, Rashidi ia rriti dozën e Dhikrit dhe të Ashkut . Këtu ranë të gjitha dyshimet. Kështu arritën në rajonin e pjesëve të bukura dhe madhështore të Mutmeines. Në derën gjysëmharkore shkruante Irxhi’i (Këthehu shpirt). Këtë derë (kapi) e ka ndërtuar mjeshtri i Ezelit. Te kjo derë nuk mund të arrijë çdokush.
Rruhi hyri nëpër këtë derë duke parë gjërat më të bukura. Këtu i pa Evliatë në grupe. I pa gjërat hakikaten (realishtë).
Këtu kupton çfarë janë Pejgamberët e kush janë Evlijët. Ndryshimi ishte për nga Nuri. Këtu pa edhe të vërtetën mbi Muhammedin a.s. (Hakikati Muhammedije) dhe ndryshimin e tij me Pejgamberët e tjerë. Pa brendinë e namazit dhe Qabes, brendin e Kur’anit dhe Nurin e tij. Pa, çfarë do të thotë të jeshë i afruar te All-llahu (tekarrub ilAllah). Pa, hapësira pa anë e pa fund dhe shumë begati të tjera. Pa një kështjellë të quajtur Kasri ma’rifet (pallati i njohurisë). Rruhi hyri në këtë pallat dhe pa një ballkon të quajtur Rida (kënaqësi).
Nefsi ishte i kënaqur dhe Rabbi i kënaqur me të. Kjo kështjellë kishte gjashtë anë-gjashtë shartet e imanit.
All-llahu, rreth pallatit për ta penguar nga shejtani vendosi një rrethojë të quajtur Fard me pesë roje: Kelimi shehadetin, Namazin, Agjërimin, Zeqatin dhe Haxhin. Pas rrethojës Fard vendosi edhe dy rrethoja tjera: Vaxhib dhe Sunet për ta ruajtur Imanin. Këto rrethoja i ruante edhe ushtria e quajtur Amel (veprat e mira), në fund shejtani u largua. Rruhi arriti te Hakku dhe ky ishte Vuslet.
Përktheu dhe përshtati
dr. Ali Iljazi

[Albanian eX|PerT]

Porositë më madhështore në Kuran

Frikësohuni Allahut, o muslimanë, e tregohuni të devotshëm ndaj Tij, ashtu siç tregohet i devotshëm ai që e di se Allahu e dëgjon, e shikon, e di të fshehtën dhe të dukshmen dhe e shpërblen për punën e tij në dynja dhe ahiret.
O robërit e Allahut! Porosia më e madhe është porosia e Allahut, pastaj porosia e të Dërguarit të Tij e pastaj porosia e robërve të mirë të Allahut. Me porositë dhe këshillat e Allahut ngjallen zemrat, pastrohen veprat, duke punuar sipas tyre njeriu lartësohet, jeta rregullohet me to dhe shtohet shpërblimi në banesën e përhershme. Porositë më madhështore në Kuran janë tre ajete në suren En`am: (ky është komentimi i ajeteve) “Thuaj! Ejani t’ju lexoj atë që me të vërtetë ju ndaloi Zoti juaj, të mos i shoqëroni Atij asnjë send, të silleni mirë me prindërit, të mos i vrisni fëmijët tuaj për shkak të varfërisë, sepse Ne ju ushqejmë juve dhe ata, të mos u afroheni veprave të shëmtuara të hapta apo të fshehta qofshin, mos e vrisni atë që e ndaloi Allahu, përveçse me të drejtë. Këto janë porositë e Tij, kështu që të mendoni thellë. Mos iu afroni pasurisë së jetimit (mund t’i afroheni) vetëm në mënyrën më të mirë, derisa ai të arrijë pjekurinë, zbatoni me drejtësi masën dhe peshojën, Ne nuk ngarkojmë asnjë njeri përtej mundësive të tij. Kur të flisni (të dëshmoni), duhet të jeni të drejtë edhe nëse është çështja për (kundër) të afërmit, dhe zotimin e dhënë Allahut plotësojeni. Këto janë ato me ç`ka Ai ju porosit kështu që të përkujtoni. Dhe me të vërtetë kjo është rruga (feja) Ime e drejtë (që e caktova për ju), prandaj pasojeni atë e mos ndiqni rrugë të tjera e t’ju ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju, me shpresë se do të tregoheni të devotshëm.” (En`am, 151-153)
Ato tre ajete Allahu i zbriti pas ajeteve tek të cilat përmendi rrugën e humbjes që ndiqnin idhujtarët arabë, përrallat e tyre dhe gënjeshtrat që shpiknin për Allahun në lidhje me ndalimin e ngrënies së mishit të disa kafshëve, të mbjellave dhe frutave.
Ajeti i parë flet për teuhidin, parimin madhështor tek i cili kthehen të gjitha urdhërat dhe ndalesat e tek ai bazohen sheriatet e të gjitha feve. Pa teuhidin nuk bën dobi asnjë vepër. Në këtë ajet flitet për ndalimin e të gjitha llojeve të shirkut, i cili është gjynahu të cilin nuk ia fal Allahu atij që vdes në të. Ajeti porosit për respektimin e prindërve që janë baza e familjes, prehri ku rriten brezat dhe bërthamat e shoqërisë. Ajeti ndalon padrejtësinë ndaj foshnjave dhe kujdeset për të drejtën e tyre, sepse fëmijët janë forca e umetit. Ajeti ndalon nga veprat e shthurura qofshin ato të shfaqura apo të fshehta që të përhapet pastërtia, dhe morali i lartë, të mbrohet e mira dhe të varroset e keqja, të mbrohet nderi dhe të drejtat. Ajeti flet për ndalimin e vrasjes padrejtësisht të dikujt që shoqëria islame të largohet nga shkatërrimi që sjellin luftërat dhe kryengritjet.
“Thuaj! Ejani t’ju lexoj atë që, me të vërtetë, ju ndaloi Zoti juaj!” Ejani e drejtohuni këndej që t`ju tregoj dhe t`ju lajmëroj për ato që, me të vërtetë, ju ka ndaluar Zoti juaj e jo për hamendje, përkundrazi ju lajmëroj për shpalljen që zbret nga Zoti juaj dhe urdhërin prej Tij. “të mos i shoqëroni Atij asnjë send” mos të lutni përveç Zotit tuaj askënd në qiell apo në tokë. Allahu i Madhëruar ka thënë: (ky është komentimi i ajetit) “Dhe (mua më shpallet) me të vërtetë xhamitë janë veçant për të adhuruar Allahun, e mos adhuroni në to askënd tjetër me Allahun!” (Xhin, 18) Mos i shoqëroni Atij askënd në lutjen që është adhurim dhe as në lutjet e tjera, as në therjen e kurbanit e as në premtime, as në kërkimin e mbrojtjes e as në kërkimin e ndihmës, as në mbështetje, shpresë, frikë dhe tavaf në shtëpi tjetër përveç shtëpisë së Tij (Kabes), as në frikërespekt, sexhde, ruku, dashuri dhe madhërim, përkundrazi adhurojeni Zotin tuaj të vetëm me të gjitha llojet e adhurimit e duke iu larguar të gjitha llojeve të shirkut.
Ky ajet urdhëron për të gjitha llojet e adhurimit të Allahut ashtu siç tregohet edhe në shumë ajete të tjera. Muhammedi (salallahu alejhi ue selem) ka thënë: “Kush vdes duke mos i bërë shirk Allahut, hyn në xhenet.” Transmetoi Muslimi.
“të silleni mirë me prindërit” Pra ju ndaloi juve kundërshtimin e tyre dhe ju porositi që të tregoheni bamirës ndaj tyre, e bamirësia ndaj tyre tregohet me bindjen ndaj tyre aty ku nuk ka kundërshtim të Allahut, tregohet duke i nderuar ata, duke i bërë të ndihen të gëzuar, mëshirimi dhe butësia me ta, veprimi i gjithçkaje që i rregullon ata, biseda e mirë me ta, lutja për ta kur janë gjallë dhe pasi të vdesin, t’u dhurosh atyre vepra të mira pasi të kenë vdekur, mbajtja e lidhjeve me të afërmit dhe miqtë e tyre pasi ata të kenë vdekur.
“të mos i vrisni fëmijët tuaj për shkak të varfërisë, sepse Ne ju ushqejmë juve dhe ata” Disa prej idhujtarëve arabë i vrisnin vajzat e porsalindura nga frika e turpit, disa të tjerë vrisnin djalin e porsalindur nga frika e varfërisë, prandaj Allahu i Madhëruar i ndaloi nga ky zakon i keq dhe i lajmëroi se Ai është përgjegjës për rizkun e fëmijëve dhe baballarëve. Në këtë ndalesë përfshihet edhe dështimi i qëllimshëm i fëmijës nga frika e varfërisë ose përdorimi i tabletave kundër shtatzanisë, por nëse ka ndonjë domosdoshmëri lejohet përdorimi i tyre për aq sa e kërkon kjo domosdoshmëri si në rastin kur gruaja nuk mund ta mbajë dot shtatzaninë për ndonjë shkak shëndetësor apo kur shtatzania e njëpasnjëshme dëmton fëmijën e lindur më parë.
“të mos u afroheni veprave të shëmtuara të hapta apo të fshehta qofshin” atyre veprave që janë të shpifura dhe shumë të këqija sipas logjikës dhe natyrshmërisë së njeriut e për ndalimin e të cilave kanë qenë të një mendimi të gjitha fetë qiellore. Allahu i Madhëruar i ka cilësuar disa nga këto vepra. “Mos iu afroni imoralitetit (zinasë) se ajo është një vepër e shëmtuar dhe rrugë e keqe.” (Isra, 32) “Përkujto kur popullit të vet Luti i tha: A punoni të shëmtuaren, që asnjë nga popujt e botës nuk e bëri para jush.” (A`raf, 80) Muhamedi (salallahu alejhi ue selem) ka thënë: “I mallkuar është ai që vepron veprën e popullit të Lutit, i mallkuar është ai që vepron veprën e popullit të Lutit, i mallkuar është ai që vepron veprën e popullit të Lutit!”
Por, të shëmtuara quhen edhe të gjitha gjynahet e tjera dhe ndalimi nga afrimi tek këto vepra është ndalim më i plotë sesa ndalimi nga veprimi i tyre. Ndalimi nga afrimi tek një gjynah është ndalim nga shkaqet dhe rrugët që të çojnë tek ai gjynah, është ndalim nga kënaqja me imagjinimin e atij gjynahu, sepse vetja njerëzore mund të mashtrohet nga gjynahet, prandaj sheriati ndaloi veçimin me një grua të huaj dhe bisedat me gratë.
“të hapta apo të fshehta qofshin” Pra, Allahu ndaloi të gjitha gjynahet që bëhen haptazi ose fshehtas, ato gjynahe që kryhen me gjymtyrë e janë të dukshme dhe ato gjynahe që janë të fshehta në zemër si: mendjemadhësia, smira, mashtrimi, hipokrizia si dhe urrejtja e asaj që do Allahu dhe dashuria e asaj që e urren Allahu.
“mos e vrisni atë që e ndaloi Allahu, përveçse me të drejtë” Allahu ka ndaluar vrasjen e muslimanit, të jobesimtarit të cilit i është dhënë besa nga prijësi musliman dhe jobesimtarit që nuk lufton kundër muslimanëve. Transmeton Buhariu dhe Muslimi se Muhammedi (salallahu alejhi ue selem) ka thënë: “Nuk lejohet gjaku (vrasja) i muslimanit përveç tre rasteve: i martuari që bën imoralitet, ai që vret dikë dhe ai që e lë fenë e tij dhe ndahet nga xhemati.” “Kush vret një muahed (jobesimtar të cilit i është dhënë besa nga prijësi musliman) nuk do ta ndiejë erën e xhenetit.” “Muslimani vazhdon të jetë i lirë në fenë e tij përderisa nuk ka derdhur gjak të ndaluar, e nëse e bën këtë do të zihet ngushtë.”
“Këto janë porositë e Tij” Premtim mes jush për ato që ju lexoi dhe ju urdhëroi që t`i mësoni dhe të punoni sipas tyre. “kështu që të mendoni thellë.” E të dalloni se kush është e dobishmja dhe kush është e mira e të veproni atë që është e mirë e të largoheni nga ajo që është e keqe. E keqja e këtyre veprave të ndaluara njihet nga llogjika nëse thellohesh në to, ndërsa sheriati sqaroi me hollësi të këqijat e këtyre veprave të ndaluara. Ai që mendja e tij e largon nga këto vepra të ndaluara, me të vërtetë që është i logjikshëm, ndërsa ai që mendja e tij nuk e largon nga këto vepra të ndaluara është mendjelehti që nuk ka logjikë. E kush mund të jetë më i shëmtuar dhe gjynah më i madh sesa shirku, mosrespektimi i prindërve, veprat e shëmtuara dhe vrasja e atij që e ka ndaluar Allahu?
Ajeti i dytë flet për mëshirimin, ndihmesën dhe kujdesin shoqëror mes muslimanëve dhe kujdesin për të dobëtit dhe të pamundurit. Ajeti gjithashtu ndalon shkeljen e të drejtave, urdhëron për plotësimin e marrdhënieve mes njerëzve, drejtësinë në shkëmbimin e sendeve pa e tepruar dhe pa pakësuar gjë, ndalon nga zullumi dhe padrejtësia në gjykim, dëshmi dhe fjalë edhe nëse kanë të bëjnë me njerëzit e dashur apo të urryer, urdhëron për drejtësi në gjithçka.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

“Mos iu afroni pasurisë së jetimit (mund t’i afroheni) vetëm në mënyrën më të mirë, derisa ai të arrijë pjekurinë” Pra, mos iu afroni pasurisë së tij veçse me atë mënyrë që është më e dobishme për të, mos iu afroni pasurisë së tij veçse duke e mbrojtur atë, duke punuar për ta shtuar atë, mos e hani atë e mos e lini të prishet e të humbasë kot apo të pakësohet. Përpiquni për edukimin e jetimit, ndërsa udhëzimi i tij është detyrë më parësore që ai të bëhet një tullë e përshtatshme për ndërtimin e shoqërisë. “derisa ai të arrijë pjekurinë” pra derisa të mbushi moshën e pjekurisë e të jetë i aftë për ta mbajtur si duhet pasurinë e tij, në këtë rast i jepet pasuria që ta përdorë vetë.
“zbatoni me drejtësi masën dhe peshojën” pra ju ndaloi shkeljen e të drejtave dhe mosplotësimin si duhet të marrdhënieve. Plotësojini si duhet të drejtat pa mangësuar prej tyre. “Ne nuk ngarkojmë asnjë njeri përtej mundësive të tij.” Prej mëshirës së Allahut është se Ai nuk urdhëron e nuk ndalon përveçse për atë që është e mundur. “Kur të flisni (të dëshmoni), duhet të jeni të drejtë” Pra nëse gjykoni ose dëshmoni ose nëse futeni për të rregulluar mes dy personave që kanë mosmarrveshje, ose nëse lavdëroni ose përmendni të këqijat e dikujt për ndonjë qëllim të bazuar në Sheriat, atëherë mbani drejtësi, edhe nëse ai që gjykohet, ai për të cilin ose kundër të cilit dëshmoni është prej të afërmve tuaj e njësoj me të është edhe i huaji apo ai që urreni.
“dhe zotimin e dhënë Allahut plotësojeni” Zotimi i dhënë Allahut përmbledh urdhërat, ndalesat dhe ligjet e Tij. Allahu i Madhëruar i tha beni israilëve (ky është komentimi i ajetit) “dhe zbatoni premtimin që më keni dhënë Mua. Unë zbatoj atë që ju premtova” (Bekare, 40) Në këtë zotim përfshihen edhe marrëveshjet dhe premtimet e dhëna mes njerëzve nëse nuk janë në kundërshtim me sheriatin e kur bëhen për hir të Tij, se Ai na urdhëroi për mbajtjen dhe plotësimin e tyre.
“Këto janë ato me çfarë Ai ju porosit, kështu që të përkujtoni.” Pra, të përkujtoni këto porosi nëse lini pas dore zbatimin e tyre me qëllim ose pa qëllim qoftë. Nëse përkujtohet njeriu për detyrimin e përkujtimit të tyre atëherë ai fillon t`i zbatojë ato.
“Dhe me të vërtetë kjo është rruga (feja) Ime e drejtë (që e caktova për ju), prandaj pasojeni atë e mos ndiqni rrugë të tjera e t’ju ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju, me shpresë se do të tregoheni të devotshëm.” Pra ju ndaloi shmangien nga rruga e drejtë e shkuarjen majtas e djathtas e ju bëri detyrë pasimin e rrugës së drejtë, e rruga e drejtë është i gjithë Islami.
Ndërsa fjala “të tregoheni të devotshëm” është përmendur sepse vazhdimësia në rrugën e drejtë i përket vetëm atyre që janë të devotshëm. Të treja ajetet e përmendura kanë edhe shembuj të tjerë në Kuran dhe Sunet. Abdullah ibn Mesudi ka thënë: “Kush dëshiron të shikojë porosinë e Muhamedit (salallahu alejhi ue selem) le të lexojë këto ajete (dhe përmendi këto të treja). Sa këshillues i madh që është Allahu, sa porosi madhështore që është ajo e sa i lumtur do të jetë ai që vepron sipas asaj porosie. Fillimi i kësaj rruge është në dynja, ndërsa fundi i saj është në xhenet, ndërsa largimi nga rruga e drejtë duke pasuar epshet dhe dynjanë ose duke bërë bidate, kufër ose hipokrizi e ka fillimin në dynja ndërsa fundin në xhehenem, në dynja mbytet në epshe dhe vuajtje, në varr zhytet në errësirat e tij ndërsa pas ringjalljes në xhehenem.
Sikur çdo musliman të vepronte sipas këtyre porosive, atëherë Allahu do të ishte me të, do t`i jepte sukses në çështjet e tij, e ai do të ishte bamirës me veten e tij, do të ishte bamirës me krijesat e njerëzit do të shpëtonin nga e keqja e tij.
Allahu i Madhëruar ka thënë: (ky është komentimi i ajetit) “Bindjuni Allahut dhe të dërguarit e kini kujdes (mos kundërshtoni). E nëse refuzoni, atëherë pra, dijeni se obligim i të dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë.” (Maide, 92)

Shejh Ali Abdurrahman el Hudhejfi

[Albanian eX|PerT]

Pastërtia e zemrës dhe shpirtit

Nga: Salih INXHIQ
“Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi atë! Dhe ia mësoi se cilat janë të këqijat dhe të mirat e tij. E ka dështuar ai që e poshtëroi vetveten.” (Esh-Shems: 7-10)
Islami është ilaç për njerëzimin në luftë kundër urrejtjes, lakmisë, mosdurimit dhe sëmundjeve tjera të cilat e shkatërrojnë individin dhe shoqërinë.
Islami e ka vërejtur këtë rrezik, andaj ka mobilizuar të gjitha fuqitë në drejtim të neutralizimit të atyre veprave të liga, duke tërhequr vërejtjen për rrezikun nga to dhe dëmin e madh që shkaktojnë. I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ka thënë: “Mos i bëni zili njëri-tjetrit, mos e mashtroni njëri-tjetrin; mos e urreni njëri-tjetrin; mos ia ktheni shpinën njëri-tjetrit, duke u hidhë­ruar; mos i ndërhyni me shitblerjen tuaj tjetrit në shitblerje. Bëhuni rob të All-llahut, vëllezër të vërtetë. Musli­mani është vëlla i musli­manit. Nuk i bën atij pa­dre­jtësi, nuk e degradon e as nuk e poshtëron. De­votshmëria është këtu”.

Njeriu gjatë sjelljes me të tjerët mund të jetë një nga të dy: përdhunues apo viktimë e dhunës. Nëse është përdhunues, obligim i tij i pashtyeshëm është që menjëherë të ndërpret me dhunën dhe maltretimin, ta përmirësojë raportin dhe sjelljen e tij, kurse viktimës të cilës i ka bërë padrejtësi t’ia kthejë në mënyrën me të cilën do të përpiqet që raporti i tyre i ndërsjellë të normalizohet dhe kështu të kthehet dashuria e ndërsjellë në kënaqësi të dyanshme. I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], lidhur me këtë ka thënë: “Kush i ka bërë një padrejtësi (zullum) vëllait të vet në nderin e tij apo në diç tjetër, le t'i kërkojë falje atij po atë ditë, para se mos të bëhet çështja për dinarë e dërhemë (para se të vihen veprat në llogari): nëse e ka një vepër të mirë - do t'i paguhet me të padrejtësia; por nëse nuk do të ketë vepra të mira, atëherë do t'i merren mëkatet e të dëmtuarit dhe do t'i jepen atij (që ka bërë zullum)”.

Megjithatë, nëse bëhet fjalë për personin i cili është viktimë e dhunës së ndokujt, apo të cilës i është shkaktuar dhembje shpirtërore përmes ofendimit, gjesteve të këqija, apo në ndonjë mënyrë tjetër është nënçmuar, edhe prej personit të tillë Islami kërkon fleksibilitet, shpirtgjerësi dhe zemër të hapur e cila është e gatshme të falë dhe të mbyll sytë para ofendimeve atëherë kur kjo kërkohet prej tij. Muslimani duhet të jetë i gatshëm të pranojë ndjesë dhe dorën e afruar të pajtimit kur t’i vijë vëllai i vet tek i cili hetohen gjurmë të pendimit dhe keqardhjes për atë që ka bërë. Çdo refuzim i kërkimit të faljes në situatë dhe rrethana të tilla paraqet gabim të madh, sepse i Dërguari i All-llahut thotë: “Kush kërkon falje nga vëllai musliman e ai nuk ia pranon faljen, do të ketë mëkat sikur ai i cili në mënyrë të palejueshme ka arritur deri te pasuria”, kurse në transmetimin tjetër qëndron: “Kush nuk është i interesuar të pranojë faljen, atij nuk i lejohet hyrja në basen (të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ku do të pinë mu’minët)”.

Urrejtja në zemrat është një nga cilësitë të cilat gjenden vetëm te njerëzit e prishur, përderisa cilësitë fisnike, shpirtrat e pastër, janë larg urrejtjes me kilometra. Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “A doni t’ju kumtoj për njerëzit më të këqij?” U përgjigjën: “Po, nëse do, o i Dërguari i All-llahut”. “Me të vërtetë, prej më të këqijve është ai i cili zbret vet (i cili është i vetmuar), kamxhikon robin e vet, nuk i ndihmon dhe nuk ia jep pjesën që i takon. A doni t’ju kumtoj për atë që është më i keq se ai? U përgjigjën: “Po, nëse do, o i Dërguari i All-llahut”. “Ai që i përbuzë njerëzit dhe që atë e përbuzin. A doni t’ju kumtoj për ata të janë më të këqij se ai? U përgjigjën: “Po, nëse do, o i Dërguari i All-llahut”. “Ata që nuk pranojnë gabimin, as faljen, e as që ua falin të tjerëve. A doni t’ju kumtoj për atë që është më i keq se këta? U përgjigjën: “Po, nëse do, o i Dërguari i All-llahut”. “Ai nga i cili nuk ka kurrfarë shprese për ndonjë të mirë, e as nuk ekziston siguri nga e keqja e tij”.
Publikimi i të metave të njerëzve tjerë

Ka shumë dukuri të cilat janë produkt i urrejtjes dhe të keqes ndaj të tjerëve. Një prej tyre është edhe hulumtimi i të metave të njerëzve tjerë me qëllim që ato të publikohen para opinionit dhe në atë mënyrë të degradohen dhe nënçmohen njerëzit. Kjo sjellje është karakteristikë për njerëzit me epshe të ulëta, e të prishurve dhe shpirtkëqinjve. Deformimi i tillë shkon edhe më larg se publikimi i të metave ekzistuese, sepse ky i prishur është i gatshëm që të publikojë gënjeshtra të paskrupullta, shpifje, të kënaqet duke përgojuar dhe nxirë njerëzit. Muslimani gjithmonë ua dëshiron vetëm të mirën njerëzve, nëse nuk është në situatë që t’u ndihmojë më konkretisht. Kurse ai i cili nuk njeh ndonjë të metë të dukshme te dikush, atëherë mundohet të shpifë, dhe bëhet gënjeshtar i thjeshtë, i prishur dhe mëkatar i madh. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Ata, të cilët dëshirojnë që te besimtarët të përhapet imoraliteti, ata i pret dënimi i dhembshëm në këtë dhe në botën tjetër. All-llahu di (të fshehtat) e ju nuk i dini.” (En-Nur: 19)

Muslimani i vërtetë i cili ka shpirt dhe zemër të pastër, madje edhe nëse me siguri e di se vëllai i vet nga feja ka ndonjë të metë, mundohet që këtë ta mbulojë dhe nuk lejon që në prani të tij të përmendet në kontekst negativ. I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ka thënë: “Kush largon nga mu’mini një telashe në këtë botë, All-llahu do t’ia largojë atij në Ditën e Gjykimit; kush ia lehtëson atij që është në gjendje të vështirë, All-llahu do t’ia lehtëson atij në dunja dhe ahiret; kush mbulon një të metë të muslimanit, All-llahu do t’ia mbulojë atij në dunja dhe ahiret. All-llahu i ndihmon robit derisa robi i ndihmon vëllait të vet”.
Lakmia

Edhe lakmia është cilësi shumë e keqe e cila paraqitet si rezultat i karakterit të rrënuar të njeriut. All-llahu i Madhërishëm thotë: “A u kanë zili atyre njerëzve për atë që All-llahu u dha nga mirësitë e Tij?...” (En-Nisa:54)
Lakmia është shikimi jo me kënaqësi i të mirave dhe lumturisë së dikujt tjetër, si dhe dëshira që personi përkatës t’i humbë ato, kurse lakmuesi t’i përvetësojë dhe t’i marrë. Personi lakmues nuk dëshiron që dikush tjetër ta shfrytëzojë atë begati dhe nuk mund të shikojë dhe durojë që dikush të jetë më i mirë dhe të ketë më shumë se ai. Lakmia është cilësi shumë e rrezikshme dhe negative si për individin, edhe më shumë për bashkësinë në të cilën personi i tillë jeton. Prandaj i Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ka tërhequr vërejtjen për rrezikun dhe dëmin e lakmisë, duke thënë: “Ruajuni lakmisë, sepse lakmia shkatërron veprat e mira sikur që zjarri i shkatërron drutë”. Lakmuesi me plan dhe sistematikisht mundohet të shkatërrojë gjithçka përreth vetes, duke mos ngurruar për asgjë, ashtu që të realizojë qëllimet e veta dhe të kënaqë epshin e vet. Prandaj All-llahu i Madhërishëm, në suren El-Felek nxitë që tek Ai të kërkojmë mbrojtje dhe mbështetje nga lakmuesit e këqij, dhe ka thënë: “Edhe prej dëmit të smirëkeqit kur sipas smirës vepron.”(El-Felek: 5)
Kurse në suren En-Nisa, All-llahu i Madhërishëm thotë: “Mos lakmoni në atë, që All-llahu gradoi disa nga ju mbi disa të tjerë. Burrave ju takon hise nga ajo që fituan ata dhe grave gjithashtu ju takon hise nga ajo që fituan ato. All-llahut kërkoni nga të mirat e Tij. All-llahu është i dijshëm për çdo send.” (En-Nisa: 32)
Edhe në Sunnet hasim në ndalesën e rreptë të lakmisë, edhe atë në hadithin të cilin e transmeton Enesi [radijall-llahu anhu] prej Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], se ka thënë: “Mos lakmoni njëri-tjetrin!”
Megjithatë, është e nevojshme të tregohet se lakmia nuk është e ndaluar në dy raste, gjegjësisht ajo është mohuar me hadithin të cilin e transmeton Ibn Mes’udi [radijall-llahu anhu] nga Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Lakmia nuk është e lejuar, përveç se në dy raste (përjashtuese): njeriu të cilit All-llahu i ka dhuruar pasuri, kurse ai shpenzon në rrugë të vërtetë, dhe njeriu të cilit All-llahu i ka dhuruar dituri (mençuri), kurse ai punon sipas saj dhe i mëson të tjerët”. Dijetarët thonë se fjala “hased” (lakmi) përdoret në kuptimin e vet bazë dhe atë të bartur (alegorik). Në këtë hadith është përdorë në kuptimin alegorik, gjegjësisht, në kuptimin e përpjekjes pozitive dhe dëshirës që të realizohet ajo të cilën dikush tjetër e ka arritur, por jo me dëshirë që ajo begati të jetë e privuar për dikë tjetër. Për këtë përpjekje dhe dëshirë pozitive në gjuhën arabe përdoret edhe fjala “gibtatun”. Kjo përpjekje dhe angazhim është e mundur të jetë obliguese (vaxhib), lavdëruese (mendub), apo e lejuar (mubah).
Mendimi i keq për njerëzit tjerë

Ajo që është e pandarë nga urrejtja dhe e keqja në raport me njerëzit tjerë është mendimi i keq për ta dhe përqeshja për shkak të disa të metave të caktuara. Nuk ka dyshim se kjo është shenjë e dobësisë së imanit dhe moralit të keq të personave të tillë. All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju që besuat, nuk bën të tallet një popull me një popull tjetër, meqë të përqeshurit mund të jenë më të mirë nga ata të cilët përqeshin dikë tjetër, e as gratë me gratë e tjera, sepse mund të ndodhë që gratë e tjera të jenë më të mira se ato që përqeshin (duke e nënçmuar njëri-tjetrin) dhe mos etiketoni njëri-tjetrin me llagape. Pas besimit është keq të përhapet llagapi i keq. E ata që nuk pendohen, janë mizorë.” (El-Huxhurat: 11) I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], ka ndaluar që për shokët e tij të thuhet diçka të cilën ai nuk dëshiron ta dëgjojë për ta, andaj ka thënë: “Asnjë nga shokët e mi të mos më tregojë asgjë për shokët e mi. Unë vërtet dua të dal mes jush zemër­pastër (të kem mendim të mirë për ju)”.

[Albanian eX|PerT]

Pastërtia e zemrës dhe shpirtit nga urrejtja, lakmia dhe e keqja do të jenë arsye e hyrjes në Xhennet

Muslimani nuk guxon të lejojë për shkak të mossuksesit të vet në jetë, apo ndoshta në ndonjë segment apo fazë të jetës, të dëshiron që edhe njerëzit tjerë të përjetojnë mossukses dhe humbje të tillë. Nuk është ndershmëri dhe bamirësi, të cilat Islami i parashtron për disa nga qëllimet prioritare të besimtarëve, t’i dëshirohet tjetrit gjë e keqe dhe mossukses vetëm sepse ne nuk kemi arritur të kemi sukses dhe të realizojmë fitim. Muslimani duhet të jetë shpirtgjerë, shpirtmirë, largpamës, me horizonte të gjera dhe të menduar të thellë, në bazë të çkahit do të jepet llogari edhe për interesin e përgjithshëm, e jo vetëm për ambiciet dhe ëndjet e tyre.
Enes ibn Maliku [radijall-llahu anhu] rrëfen: “Ishim ulur te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e ai na tha: “Tani para nesh do të paraqitet një njeri i cili është prej banorëve të Xhennetit”. Atëherë hyri një ensari nga mjekra e të cilit pikonin pikat e ujit nga abdesti, kurse në dorë të majtë mbante papuçet e veta. Të nesërmen Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i përsëriti po të njëjtat fjalë, e para nesh doli i njëjti njeri. Edhe ditën e tretë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i përsëriti fjalët e dy ditëve të para, e pas kësaj na u paraqit po i njëjti person. Pasi që Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] u ngrit (dhe doli), pas atij njeriu doli Abdullah ibn Amri [radijall-llahu anhu] dhe i tha: “Unë jam fjalosur me babanë tim dhe u betova se nuk do të hyjë në shtëpi tri ditë, andaj a më lejon që të qëndroj te ti tri ditë?”, kurse ai iu përgjigj: “Po”.
Enesi thotë: “Abdullahu rrëfeu se për tre netët e kaluara tek ai njeri, nuk e ka parë që ai të ngrihet natën për falje të namazit të natës, përveç se kur kthehej në anën tjetër në shtrat e përmendte All-llahun e Madhërishëm dhe kështu deri në sabah, kur ngrihej që ta falë namazin e sabahut”. Duke rrëfyer më tej Abdullahu thotë: “Nuk e kam dëgjuar (gjatë tri ditëve) të flet diç tjetër përveç se mirë”.
“Kur kaluan tri ditë, unë thuajse fillova të nënçmoj veprat e tij, andaj edhe i thashë: “O robi i All-llahut, unë dhe babai im nuk jemi fjalosur, e as që jam betuar se nuk do të hyjë në shtëpi, por e kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut, Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], se për ty thotë, edhe atë duke përsëritur tri herë, se përpara nesh do të dalë një prej banorëve të Xhennetit, kurse ti u paraqite tri herë. Desha të qëndroj te ti dhe t’i shohë veprat tua që t’i pasoj ato, por nuk hetova se ti bën ndonjë vepër të madhe të posaçme dhe të vlefshme. Pra, si ke arritur që të të takojë ajo që Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e ka thënë për ty?”
“Këtu nuk ka asgjë më tepër, por vetëm ajo që edhe vetë e ke parë”, ia kthen njeriu. Abdullahu tha: “Kur u nisa për të dalë, më thirri dhe më tha: “Nuk ka asgjë më tepër, por vetëm atë që edhe vetë e ke parë, përveç se në shpirtin dhe zemrën time nuk kam ndaj asnjërit musliman aspak hidhërim e as pezmatim, askujt nuk i lakmoj për ndonjë të mirë që ia ka dhënë All-llahu”. Atëherë Abdullahu tha: “Kjo është ajo që të ka sjellë deri tek ajo pozitë (tek All-llahu i Madhërishëm, andaj ke merituar Xhennetin)”.

Islami ka metoda dhe mënyra që shpirtrat dhe zemrat e njerëzve t’i pastrojë nga ndryshku, e keqja, lakmia, nënçmimi dhe të këqijat tjera, ashtu që t’i mbushë ato me ndjenja të cilat janë shembullore dhe fisnike për njerëzit. Në çdo moment, çdo ditë, javë dhe vit, besimtarët kalojnë nëpër momente, ditë, muaj dhe vende të bekuara, të cilat janë si mjete për pastrim të shpirtrave dhe zemrave të tyre prej të gjitha dukurive dhe cilësive negative. Pesë namazet e ditës do ta kenë efektin e plotë dhe do ta arrijnë qëllimin e vërtetë vetëm nëse atyre u afrohemi me zemër të pastër dhe shpirt të pastruar, si dhe duke mos bartur në to aspak të keqe dhe mosdurim ndaj vëllezërve tjerë. I Dërguari i All-llahut ka thënë: “Tre personave namazi i tyre nuk do t’u ngrihet as një pëllëmbë mbi kokat e tyre (d.m.th. nuk ngrihet kah All-llahu, që Ai t’i shpërblejë për nënshtrimin): njeriu i cili u prinë njerëzve në xhemat, kurse ata nuk e durojnë (nuk e duan), gruaja të cilën e zë mëngjesi, kurse burri i saj është i hidhëruar ndaj saj (nëse pa arsye të sheriatit refuzon marrëdhëniet intime), dhe dy vëllezërve (muslimanë) të cilët janë në konflikt të ndërsjellë”.

Gjatë javës ka disa ditë kur All-llahu i Madhërishëm i falë mëkatet, por ajo falje nuk përfshinë ata zemrat e të cilëve janë përplot urrejtje, lakmi, të keqe dhe hidhërim ndaj muslimanit tjetër. I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], thotë: “Veprat e njeriut paraqiten çdo të hënë dhe të enjte, e All-llahu i Madhërishëm ia falë mëkatet në këto ditë secilit njeri i cili nuk e konsideron të barabartë askë tjetër me All-llahun (nuk bën shirk), përveç njeriut i cili ushqen urrejtje, përbuzje dhe armiqësi ndaj vëllait të vet (për nga feja), andaj (All-llahu i Madhërishëm) thotë: “Lëreni këta dy (nuk do t’ua fali këtyre) përderisa nuk pajtohen (nuk i vendosin lidhjet vëllazërore)”.

Gjatë tërë vitit muslimanët kanë rast të afrohen, t’i forcojnë lidhjet e tyre vëllazërore të cilat duhet të jenë përplot ngrohtësi, dashuri dhe ndjeshmëri. Është e palejueshme që besimtarët të kalojnë një periudhë aq të gjatë, e të mbeten të robëruar në prangat e armiqësive dhe urrejtjeve të tyre.
E lusim All-llahun e Madhërishëm që t’u ndihmojë muslimanëve që t’i tejkalojnë mospajtimet e tyre, t’i bashkojë radhët e tyre dhe zemrat dhe shpirtrat e tyre t’i pastrojë nga urrejtja, lakmia, mosdurimi, e keqja, si dhe që këto cilësi t’ua zëvendësojë me dashuri, pajtim, ngrohtësi dhe mirëkuptim. Amin!
Marr nga revista: VEPRA

http://www.mesazhi.com

[Albanian eX|PerT]

Islami fe universaleNga: Aid el-Karni
Feja islame ishte fe universale që prej fillimit të saj “E Ne të dërgum ty (O Muhamed) vetëm si mëshirë për të gjitha krijesat”.(Enbija 107). Ftuesit dhe mbajtësit e këtij mesazhi hyjnor duhet të besojnë shumë në konceptin e universalitetit të fesë dhe duhet të ruajnë bukurinë e prezantimit të saj te njerëzit. Duhet të jemi të kujdesshëm që feja jonë t’u paraqitet njerëzve e bukur, e dashur dhe e pranueshme. Feja Islame që e propogandojnë disa njerëz nuk i përngjan fesë që solli profeti Muhamed a.s. Feja Islame është fe e paqes, fe e sigurisë, drejtësisë, tolerancës. Padrejtësia, shtypja, armiqësia dhe dhunimi nuk janë pjesë e fesë sonë: “dhe mos e teproni sepse Allahu nuk i do ata që e teprojnë” ( Bekare:190).

Si të bindim botën për drejtësinë e çështjes sonë dhe zemërgjerësinë e fesë sonë kur u paraqesim atyre një Islam të egër, të rreptë dhe që u rrezikon atyre sigurinë dhe lumturinë. Duhet të binden të gjithë njerëzit që kjo fe është mëshirë për njerëzimin, fton për jetë të qetë e të lumtur për të gjithë. Kjo fe përmban njohjen, komunikimin dhe bashkëpunimin. Prandaj, popuj të ndryshëm në botë i hapën dyert dhe zemrat që me njohjen e parë dhe të mundohemi që sa më shumë njerëz të hyjnë ne xhenet qofshin këta të krishterë, hebrej, budist apo adhurues të zjarrit. Çështja jonë me ta është siç thotë Zoti në Kuran “Thuaju (O i dërguar): O ithtarë të librit ejani (të bashkohemi) te një fjalë që është e njëjtë mes nesh dhe jush – Të mos adhurojmë, pos Allahut, të mos i bëjmë Atij asnjë send shok, të mos konsiderojmë njëri -tjetrin zotër pos Allahut”. (Ali Imran 64).

Profeti Muhamed a.s kur e dërgoi Aliun r.a për të luftuar në Hajber i tha “Ftoi ata për tek fjala "nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe unë jam i dërguar i Tij. Për Zotin nëse do të udhëzohej ndonjë prej tyre nga ftesa jote do të ishte shumë më e vlefshme se pasuria me e madhe që mund të kesh". Pra nuk është çështja në e humb apo jo tjetrin apo e hedh tutje, por është shpëtimi i tij nga humbja. Nuk është e kërkuar të nxitosh për t’u prerë bileta të tjerëve për në zjarr të xhehenemit, por të ftosh atë për në fenë Islame që të hyjë në xhenetin e mrekullueshëm. Kemi nevojë të qëndrojmë dhe meditojmë në thëniet e profetit Muhamed a.s: “Jeni dërguar për njerëzit për t’ua lehtësuar fenë dhe jo vështirësuar”. “Përgëzoni dhe mos largoni, lehtësoni dhe mos vështirësoni”.

Asnjë njeri nuk do t’i përgjigjet ftesës sonë derisa të ketë garanci për sigurinë, paqen dhe të ardhmen e tij. Fjalët tona asnjëherë nuk do të dëgjohen nëse të tjerët nuk do të respektohen si qënie njerëzore, dhe perderisa nuk do t\'u njihen pozitat e tyre. Islami është fe universale edhe nëse kundërshtojnë mendje shkurtërit, Islami është fe e mëshirës edhe nëse nuk u pëlqen rrëmujaxhinjve, Islami është jeta edhe sikur të refuzojnë ekstremistët. Mosha e Islamit është me e gjatë se mosha disa vjeçare e pasuesve të tij. Horizontet e Islamit janë më të gjera se mendjet e ngushta të disa personave. Islami është fe e bukur por bukurinë e tij nuk mund ta shohin të verbërit dhe njerëzit që përdorin syze të errëta.
El Mutenebi thotë:
"Një gojë e sëmurë dhe ujin më të ëmbël e shijon të idhët"
Burimi: http://www.vizion-islam.com

[Albanian eX|PerT]

Letër studentit musliman

Nga: Hassan el Benna
Letër Studentit Mysliman është përkthimi i një letre të cilën Hassan el-Benna i shkroi njërit prej nxënësve të tij i cili atëbotë po studionte në Perëndim. Këshillat e sinqerta që përmban kjo letër burojnë nga vlerat dhe karakteri i përhershëm i Islamit. Përmes saj, ai përpiqet t’ia përkujtoj të adresuarit dhe në të vërtetë gjithë myslimanëve, se qëllimi primar në jetën e një myslimani është ta kënaq Allahun dhe të jetoj sipas ligjit të Tij të shenjtë. Po ashtu, kjo letër na jep të kuptojmë se studimi nuk duhet të jetë vetë fundi i çdo gjejë dhe se qëllimi primar i studimit nuk është përfitimi i të mirave materiale. Myslimani duhet të dallohet në studimet e tij në mënyrë që të punoj për Islamin dhe t’i shërbej njerëzimit.)

Vëllai im në islam (mbrojtja dhe kujdesi i Allahu qofshin mbi ty). Falënderimet qofshin për Allahun, përveç Tij tjetër nuk ka. Paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi Muhamedin, i cili u dërgua mëshirë për mbarë njerëzimin, mbi familjen e tij, shokët dhe gjithë ata që ndjekin rrugën e tij deri ne Ditën e Gjykimit.

Paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi ty tash kur udhëton me një qëllim të përkryer dhe synim fisnik, dhe atëherë kur të kthehesh me një përgatitje të theksuar për një mision bujar.

Paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi ty përderisa i shërben Islamit me frytet më të përsosura të shkencës dhe diturinë më të mirë .

Vëllai im më i dashur, shpejtë ke për tu gjetur në mesin e njerëzve që nuk i ke njohur më herët, me sjellje dhe tipare me të cilat nuk je mësuar. Në ty ata do të shohin shembullin e një myslimani. Andaj ki kujdes që të shohin në ty shëmbëlltyrën më të mirë dhe imazhin më të bukur, në mënyrë që ta kuptojnë se fjala ‘Mysliman’ shpreh virtyt dhe fisnikëri.

Me vete ke një besë të çmuar, ajo është bashkëshortja jote e ndershme, çmoje këtë. Ndaj saj të jesh shokë besnik. Siguroj asaj qetësi dhe lumturi. Ndaje lumturinë me të, duke qenë i kujdesshëm në të drejtat tua dhe të mos jesh neglizhent gjatë kryerjes së detyrave tua.

Lexo këto pak fjalë që burojnë nga dashuria dhe sinqeriteti im ndaj teje, si një vëlla më i vjetër që i dëshiron vëllait dhe motrës së tij dëshirat më të mira dhe një jetë të lumtur.

1. O vëllai im, dallohu për nga respekti ndaj Allahut (xh.sh.) në të gjithë sjelljet tua. Kuptoje se Ai vazhdimisht vështron sipër teje, të sheh dhe posedon çdo gjë për të cilën ke nevojë - kudo që të jesh. Ai di tradhtinë e syve tu dhe gjithçka që zemra jote fsheh. Përpiqu që Allahu mos të sheh ndryshe, përveçse është i kënaqur me ty.

Mos u bë i pa kujdesshëm në respektimin e atij që është Një (i Lartësuar dhe i Madhërishëm është Ai), përndryshe djalli do të depërtoj në ty dhe do të pushtohesh nga teket e dëshirat tua. Beso, vëlla i dashur, se nëse një zemër është e vetëdijshme nga vështrimi i Allahut, djalli kurrë nuk do t’i afrohet asaj. Mirëpo, kur ajo largohet nga Allahu, e keqja bëhet tërheqëse për të dhe shpejt do ta vërshojnë lakmitë dhe dëshirat trupore. Kështu që, bashkoje zemrën me shikimin e Allahut dhe në vigjilje kërko strehim prej mjedisit dhe mos u bë në mesin e të shkujdesurve.

2. Kryej detyrat tua obliguese me të cilat të ka urdhëruar Allahu, në kohën e tyre të caktuar. Mos i lë pas dore me pretekst për t’i kryer më vonë, ngase je i zënë me punë apo arsye tjera justifikuese. Ky është një mashtrim i vetvetes: ‘E mos shko pas dëshirave se ato të shmangin prej rrugës së Allahut’ (Sad, 26).

Gjithashtu kuptoje vëllai im i dashur se askush nuk afrohet tek Allahu me diçka më të dashur tek Ai se sa kryerja e detyrave obliguese në kohën e tyre, siç theksohet në sahihun e Buhariut. Andaj ke mendjen e mos i lë pas dore ato e as mos ndiej përtaci për t’i kryer; ato janë e drejta e Allahut mbi ty. Qëndro i pa lëkundur në namaz dhe plotësoje agjërimin.

Vështirësitë që i do t’i përjetosh gjatë agjërimit në tokën e Perëndimit do të mundësoj ty një shpërblim të vlefshëm dhe një pasuri më tepër në llogarinë tënde; është një kënaqësi tek Zoti yt si dhe nder për ty. Kështu që mos tento të prishësh agjërimin, përpos nëse nuk je në gjendje ta kompletosh atë. Nuk kam nevojë të këshilloj më shumë për detyrat obliguese, në fund të fundit ato janë kapitali yt. A mund ta imagjinosh dikë që ka humbur kapitalin e tij, çfarë do të jetë gjendja e tij nesër?

3. Kurdo që të kesh kohë kryej detyra vullnetare si shenjë nënshtrimi. Fali namazet sunnete. Shto lutjet tua për të kërkuar falje dhe shto falënderimin ndaj Zotit tënd Bujar. Mbaje në mend se, lutja e atij që është në rrugëtim apo atij që është larg atdheut, do të përgjigjet; prandaj, shto lutjet tua në fshehtësi dhe me përulësi. Vazhdo përkujtimin ndaj Allahut.

Profeti pat këshilluar Aliun që vazhdimisht ta lag gjuhën e tij duke përkujtuar Allahun. Mos braktis rrugën që të qon drejt asgjëje tjetër përpos detyrave dhe nënshtrimit, ato janë një lloj investimi që i shumon shpërblimet. Përkujtimi i Allahut në mesin e një populli të shkujdesur është si një fener ndriçues. Kështu që, shfrytëzoje këtë kohë, sepse është një stinë për të mbjellë shpërblimet e Botës tjetër, vetëm për ata që dëshirojnë të zënë këtë mundësi dhe të përfitojnë nga kjo stinë.

4. Shto leximin e Kuranit të Famshëm me kuptim dhe shpjegim. Është shërim për shpirtin dhe qetësim për zemrën. Përcakto një pjesë për ta lexuar në fillim të ditës dhe një tjetër në fund të saj, që të kesh kështu një fillim të mbarë dhe një fund të mirë.

5. Në qejfet e jetës dhe kënaqësitë e kësaj bote, do të gjesh atë që përkul zemrën, impresionon mendjen, tërheq syrin dhe huton atë shpirti i të cilit është i dobët. Mos lejo të joshesh nga to, sepse ato të largojnë nga vlerat dhe bëjnë që të harrosh botën tjetër: ‘Dhe mos ia ngul sytë bukurisë së kësaj jete me të cilën i bëmë të kënaqen disa prej tyre (mosbesimtarë), e për t’i sprovuar me të, sepse shpërblimi i Zotit tënd është më i mirë dhe është i përjetshëm. Urdhëro familjen tënde të falë namaz, e edhe ti vetë zbatoje atë, ngase ne nuk kërkojmë prej teje ndonjë furnizim (për ty as për familjen tënde), Ne të furnizojmë ty (dhe ata), ardhmëria e mirë është e atij që ruhet (Ta Ha: 131-132)

Ji i vetëdijshëm vëlla i dashur se në shikim të Allahut gjithë këto kënaqësi nuk peshojnë as sa krahu i mushkonjës dhe nuk të qojnë as te nderi e as te virtyti. Ato nuk janë tjetër përveç se manifestime të qejfeve dhe gracka të joshjes. Andaj ke kujdes që mos të lejosh djallin të mashtroj, përndryshe do të zhytesh në greminën e mëkatit dhe korruptimit.

Gjithmonë përkujto fjalët e Allahut: ‘Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave, djemve e ndaj pasurisë së grumbulluar nga ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, po tek All-llahu është e ardhmja më e mirë’.(Ali Imran:14). Libri i Allahut përsërit këto fakte ditë e natë. Andaj mos u bë në mesin e atyre që i japin përparësi jetës së kësaj bote para Botës tjetër, apo në mesin e atyre që mashtrohen nga pamja e jashtme e gjërave pa gjykuar esencën e tyre.

Gjithë kënaqësitë që na ka sjellë qytetërimi aktual do të rezultojnë në asgjë tjetër përveç dhimbjes. Një dhimbje që do të pushtoj kënaqësinë e tyre dhe largoj ëmbëlsinë. Prandaj shmangu ëndjes materiale të këtyre njerëzve; mos lejo që të komandohesh dhe të mashtrohesh, nëse dëshiron të jesh në mesin e trashëguesve.

6. Vëlla i dashur, atë që Allahu e ke bërë Haram (të ndaluar) për ne, ata njerëz e konsiderojnë Hallall (të lejuar) për vete. Kështu që, kur bëjnë një akt të ndaluar, as nuk do të ndihen të turpëruar e as nuk do të mundohen t’i shmangën për të mos e përsëritur. Ti as nuk duhet të pajtohesh me teket e tyre e as të përzihesh me ta në mëkatet e tyre. Përndryshe, nuk do të lëshohesh pa u përgjigjur para Allahut dhe nuk do të kesh justifikim ditën e Gjykimit.

7. Mos u shoqëro me vajzat e tyre, dhe mos lejo që mes teje dhe atyre të lind ndonjë miqësi e veçantë apo lidhje emocionale. Nëse ky lloj shoqërimi është mëkat edhe për të tjerët, atëherë ky mëkat është dy fish më i madh për ty dhe ti e di mirë domethënie e kësaj. Edhe pse në mesin tonë ti njihesh si njeri i besueshëm dhe modest, po ta përmendi këtë, si paralajmërim karshi gremisë së mëkateve, në mënyrë që këmbët tua kurrë mos të rrëshqasin.

8. Sa i përket alkoolit, mos iu afro atij dhe mos përdor mjedisin si justifikim, sepse kur Allahu e bëri Haram, Ai ishte në dijeni për të gjitha llojet e mjediseve, mirëpo Ai nuk përjashtoi ndonjë vend apo popull nga ky ndalim. Allahu e bëri të ndaluar për të gjithë, pa dallime apo përjashtim. Andaj ke kujdes dhe mos lejo që ai të zë vend në barkun tënd, në të kundërtën do të mbetej si një pikë e zezë në lëkurë të pastër.

Qëndro i vendosur sa më shumë që të mundësh para pijes së parë. Sepse kur mendja humbet, vijon edhe pija e dytë dhe e tretë, me anë të së cilave ke rënë në humnerë, nga e cila është vështirë të ikësh, pasi se ke diskriminuar vetën dhe të tjerët. Pastaj, edhe sikur t’i largohesh këtij mëkati me keqardhje e pendim, prapë nuk mund të krahasohesh me pastërtinë origjinale dhe besueshmërinë madhështore që ke gëzua dikur.

9. Mos shijo gjësend në ato restauronte që shërbejnë ushqime haram, si mish derri apo ngordhësira. Në atë që është hallall ke zëvendësimin dhe kënaqësi. Andaj mos provo haramin dhe mos lejo që trupi yt të rritet me të, përndryshe zjarri është ai që meriton ai trup. Allahu ka ndaluar atë që është e pa pastër: ‘...e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet’ (Araf: 151)

10. Sa u përket kazinove, klubeve të natës, dhe vendeve tjera të kota, koha jote është shumë më e çmuar për tu humbur në to. Kam parë thënien, koha është flori, por nuk jam pajtuar me të. Koha është shumë më e vlefshme se floriri, sepse koha është jetë. Nuk është e vërtetë se jeta jote s’është gjë tjetër pos një grumbull orësh përfundimin e të cilave kurrë nuk mund ta di? I dashuri vëlla, bëhu i rreptë me kohën tënde dhe mos e harxho atë përveç në atë që është e rëndësishme, dhe merr kënaqësi vetëm nga ajo që është e ligjshme.

Në qiej ka qetësi kurse në tokë ka bukuri. Në kopshte ka freski kurse në ty ka gjurmë. Në det ka fuqi kurse në ajër ka ushqim. Merr nga të gjitha këto qetësi për shpirtin dhe shërim për mendjen tënde. Dhe mos e humb kohën duke qenë i shkujdesur, kjo do të pengonte nga të mirat dhe drejtoj drejt së keqes.

11. Bëhu kritik, me mendjemprehtësi, bëhu i drejtë dhe mundohu t’i njohësh njerëzit si duhet. Mos lejo që mirësia jote të bëj të harrosh të keqen e tyre, dhe e keqja e tyre të lëndoj sa të harrosh të mirën e tyre. Më saktë, studioj ata ashtu si bën një hulumtues apo pedagog. Rretho me dituri gjithë punët e tyre, pastaj me një sy të mprehtë, shqyrtoje atë. Shfaqi të mirat që ke gjetur tek ata njerëz dhe ai populli, dhe kthehu fitimtar dhe i përkrahur. Diçka tjetër pos kësaj, lë prapë tek ta dhe mos u kthe përderisa ke ç’pluhurosur duart tua dhe ke zbrazur mendjen nga e gjithë ajo.

Atje do të gjesh një grup njerëzish të cilët çnderojnë të Dërguarin tënd, përgënjeshtrojnë Kuranin tënd dhe turpërojnë popullin tënd. Mos u ul me njerëz të tillë, derisa ta ndërrojnë temën e diskutimit, çoftë edhe nëse të duket e domosdoshme të futësh në dialog me ta. Diskuto me ta në mënyrën më të mirë. Shpjegoju atyre të mirën që di ti dhe shmangu polemikave që qojnë në urrejtje dhe rebelim (fitne).

‘Është e vërtetë se ti nuk mund ta udhëzosh atë që do ti, por All-llahu udhëzon kë të dojë dhe Ai është që di më së miri për të udhëzuarit’ (Kasas: 56)

Vëlla i dashur, mbaje mend se thirrja e njerëzve përmes shembujve praktik është shumë më e mirë se thirrja e tyre përmes fjalimit. Është më frutdhënëse dhe më e dobishme ta përdorësh karakterin tënd të lëvdueshëm, përsosjen e vetës tënde dhe sjelljet e çiltra që të mbrohesh dhe të ftosh ata në fenë dhe kombin tënd. Kurdo që të jepet mundësi për të mbajtur një fjalim apo ligjëratë në ndonjë vendtubim apo shoqëri të tyre, përgatitu mirë për të. Zgjidh diçka që nuk nxit trazira dhe nuk cenon integritetin e dikujt. Mos u druaj nga pozita e tyre, sepse ndihma e Allahut është me ata që janë të sinqertë. Bëhu pozitiv, dhe mos nënçmo besimin e të tjerëve, përkundrazi shpjegoju atyre mirësinë e brendshme dhe zbuloju besimin tonë. Duke vepruar kështu, ti ke promovuar si duhet vetëdijesim dhe nxitje.

Në fund, edhe pse ka shumë për të thënë, po ndaloj, ngase kam frikë se sikur ta zgjasja këtë bisedë më shumë, ti mund të harrosh shumicën e asaj që ta kam thënë; sepse të folurit e tepruar mund të hutoj nga ajo që thuhet. Atëherë, dhashë Allahu që të bëheni nga trashëgimtarët më të mirë dhe siguria e Tij të ju shoqëroj kudo.

Allahu ju ruajt dhe ju ktheftë në mirësi, ashtu si kanë dëshirë të sinqertit. Unë i lë në dorë Allahut fenë tuaj, obligimet si dhe rezultatet e veprave tuaja. Le të jetë paqja dhe bekimi i Allahut me ju. Amin.

Nga anglishtja: Jeton Mehmeti

[Albanian eX|PerT]

Vlera e diturisë

Nga: A. Canaj
Vlera e diturisë

Dituria është rruga drejt njohjes së vërtetë të All-llahut dhe përfitimit nga të mirat e rruzullit tokësorë.


Islami e ngrit diturinë në majat më të larta, qoftë kjo dituria fetare apo dituritë të kësaj bote, ato shkencore. Në Kuranin Famëlartë gjejmë një numër ajetesh të cilat tregojnë se Allahu xh.sh. i jep rendësi diturisë dhe e këshillon njeriun ta kërkoj atë, të mësoj dhe të bëhet i ditur, sepse kjo do i ndihmoj atij që ta gjejë rrugën e drejtë, rrugën e shpëtimit.

All-llahu xh.sh. thotë: “De thuaj o Zoti im ma shto diturinë” (TaHa, 114) gjithashtu , shumë ajete të tjera kanë zbritur si dhe hadithe sherif të cilat ftojnë njeriun që të vejnë në punë trurin për shqyrtimin e dukurive të ndryshme që na rrethojnë. Po perëndim këtu se çfarë thotë All-llahu xh.sh. në suren Ali Imran ajeti 190 “Vërtet në krijimin e qiejve dhe të tokës dhe në këmbimin e ndërsjellët të ditës dhe natës, ka padyshim tregues për ata që kanë mend.” Apo ajeti 4 i sures Ankebut ku thotë: “Thuaj udhëtoni nëpër tokë dhe shikoni se si filloi krijimi”.

Në Kuranin Famëlartë gjejmë mjaftë ajete të cilat ftojnë në kërkime dhe hulumtime shkencore në dukuri dhe fenomene të ndryshme të rruzullit tokësor sikur malet dhe mineralet, detrat dhe krijesat që gjenden në to, botën bimore e atë shtazore, dallimet në ngjyrën e lëkurës tek njerëzit si dhe gjuhët e shumta, ndryshimi i kulturave e shumë gjerave të tjera , e të gjitha këto me qëllim që të arrijmë ë natyrshmërinë e rregullit që ka vendosur All-llahu në këto krijesa të Tija, dhe çdo gjë për të mirën e njeriut dhe që në fund njeriu të realizojë dy qëllime kryesore e që janë:

Besimi i njeriut në njësinë e All-llahut dhe plotfuqinë e Tij dhe se All-llahu xh.sh. ëshë i vetmi të cilit i takon adhurimi dhe se nuk ka Zot tjetër veç Tij

Qëllimi i dytë është që njeriu të përfitojë nga këto rregulla gjatë jetës së tij, si ai ashtu edhe shoqëria në të cilën ai jeton.

Kurani famëlartë sjell argumente ë qarta edhe për mohuesit dhe mosbesimtarët e këtë nëpërmjet ajeteve që tregojnë mrekullitë shkencore. Aty përmblidhen dituritë e hershme, të tashmet si dhe ato që ende nuk janë zbuluar.

All-llahu xh.sh. e krijoi njeriun dhe e nderoi atë dke e veçuar nga krijesat tjera, e bëri atë mëkëmbës të Tij në tokë, nënshtroi çdo gjë për të dhe vuri në shërbim të tij. Por, në të njëjtën kohë urdhëroi njeriun që të përdori mendjen në hulumtimin dhe zbulimin e mrekullive hyjnore, rregullat e gjithësisë dhe të përfitojë nga çdo gjë që All-llahu xh.sh. e krijoi pikërisht për njeriun. Kështu njeriu do njohë Madhështinë e Krijuesit dhe do kryej sa më mirë detyrën e tij me të cilën është obliguar.

Nga këtu shohim se Kurani Famëlartë nuk bën dallime mes diturive e degëve të ndryshmet saj. Dituria është burimi kryesor nga ku besimi forcohet, e cila siguron fitoren në këtë botë si dhe në botën tjetër.

Burimi: www.horizonti.com

[Albanian eX|PerT]

Juve do t'ju bie ndërmend ç'ka po u them!

Përkushtim:
Secilit që dëshiron mirësi dhe udhëzim. Secilit që i frikohet poshtërimit dhe nënçmimit. Të gjithë juve, ju themi me zë që nxjerr përmallim dhe dhembje. Kjo është anija e Muhammedit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], që lundron mes valëve, thellë në errësirë, ku ka depërtuar drita dhe ua ka ndriçuar rrugën të humburve që t'i shohin shenjat në rrugë. Prandaj, vëlla i dashur, le të jetë për ty përkujtim dhe këshillë, dhe këto janë disa çaste për ata që dëshirojnë të shpëtojnë.

Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi robërit e tij me devotshmëri, dhe i premtoi me xhennete ata të cilët i frikohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij… I qortoi dhe i frikoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë urdhrin e Tij, i Cili thotë: "Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e tju ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." (El-En'am: 153)
Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], i cili tha: "Me të vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai. Pastaj tha: O All-llahu im që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat tona kah nënshtrimi ndaj Teje."
Ju përshëndes me përshëndetjen islame: Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!
Vëllezër të dashur, ua shkruaj këto fjalë me gjuhë të lirë duke thënë: O Zoti im, mos më dëno se unë e pranoj atë që ishte prej meje, sa ka prej turpeve të mia në tokë, e ti ndaj meje je që vlerëson dhe dhuron. Kur mendoj për pendimin ndaj mëkateve i kafshoj gishtat dhe kërcëlloj dhëmbët, dhe nuk kam tjetër zgjedhje pos shpresën time, faljen tënde nëse më fal dhe mendimin tim të mire, njerëzit mendojnë për mua se jam i miri, porse unë jam më i keqi nëse nuk më fal Ti. Lus All-llahun xh.sh. të na i falë mëkatet dhe të na i mbulojë të metat, si dhe të na i merr shpirtrat duke qenë i kënaqur me ne. Ju përkujtoj thënien e Muhammedit [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]: "Shpërndani dhurata ashtu që të duheni." Dhurata më e mirë që jep vëllai për vëllain e vet për hir të All-llahut është këshilla, që të jetë për të furnizim, pajisje në dunja dhe deponim në ahiret, dhe shëmbëlltyra jonë më e lartë është i Dërguari i All-llahut.
Transmetohet nga Muadh Ibën Xhebeli r.a. se Muhammedi a.s. e ka marrë për dore dhe i ka thënë: "O Muadh, për All-llahun unë të dua, pastaj ka thënë: Unë o Muadh të porosis që assesi në fund të namazit mos të lësh pa thënë: All-llahumme, einni ala dhikrike, ve shukrike, ve husni ibadetik. - O Allahu im! Më forco dhe më bën të fortë në përmendjen Tënde, në falënderimin Tënd dhe në bukurinë e ibadetit Tënd."
O ti njeri që dëshiron shpëtimin e tij, lexo thënien e këshilluesit që ndihmon. Ke kujdes fjalët e mia, dëgjo kujdesshëm dhe thellohu me zemrën tënde duke ndier fjalën e All-llahut xh.sh.: "Të dëgjuarit, të pamurit dhe zemra për të gjithë këto ka përgjegjësi." (El-Isra: 36)
O vëlla, o dashamir i kësaj feje, a je ulur një ditë pranë librit të All-llahut? A je ulur pranë librit, me të cilin nëse pastrohen zemrat tona me të, kurrë nuk do të ngopeshin nga mësimet e tij?!! Libër me të cilën do të vijë si ndërmjetësues në Ditën e Gjykimit për të zotët e vet. Libër në të cilën ka në të shërim dhe mëshirë për besimtarët!! Libër me të cilin u hap zemra e Resulull-llahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] dhe zemrat e shokëve të tij dhe të atyre që patën frikë All-llahun! A je ulur një ditë të lexosh jo vetëm me sy dhe me gojë por edhe me zemër!? A i ke shikuar me vëmendje mrekullitë që janë në të!? A je thelluar në studimin e ajeteve!? A je kënaqur me recitimet e tij!? A e kanë rrahur zemrën tënde trokitjet e tij! Mendoj se do të thuash po... Këto janë shpresat e tua në të…, është përmendje e domosdoshme për ne dhe askush nuk është i pavarur prej saj.
Vëllai im, eja me mua që të lexojmë disa ajete nga ky libër dhe të shohim se shpirtrat tanë kanë nevojë të madhe për të punuar me të. Eja që të ndalemi në disa raste dhe të kërkojmë në të rrugën e shpëtimit… Kam bindje se bujaria jote e natyrshme nuk do ta refuzojë e mos të flasim për shpirtmirësinë tënde.
A ka kush që i përvjelë krahët ?
I është thënë Hasan Basriut: "O Eba Said, çka të bëjmë ne? I shoqërojmë disa njerëz, të cilët na bëjnë që të frikohemi sa që zemrat tona na fluturojnë. Tha: Vall-llahi, nëse shoqërohesh me ata njerëz që të frikojnë derisa ta arrishë sigurimin, është më mirë sesa të shoqërosh popuj të cilët të sigurojnë derisa ta arrishë frikën."
Tani takohemi me një ajet madhështor që në zemrën e lexuesit fut frikën, por kush përgatitet për atë shpëton me lejen e All-llahut xh.sh. Ajeti i cili po qe se i zbriste kodrave, ato do të copëtoheshin. Ajet të cilin sa herë që e kanë dëgjuar veshët, ato kanë heshtur. Ajet të cilin sa herë që e kanë lexuar sytë kanë qarë. Sa herë që kanë medituar zemrat, ato janë frikësuar. Ajet në të cilin sa herë që është thelluar i mëkatari është penduar. Sa here që ka medituar ai i cili ia ka kthyer shpinën All-llahut është drejtuar tek All-llahu i tij dhe është penduar. Ajet ku tregohet për një udhëtim… për çfarë udhëtimi… Ah mjerë për atë udhëtim… Ai udhëtim është për të cilin All-llahu [subhanehu ve teala] ka thënë: "Secili njeri do ta shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kijametit, e kush i shmanget zjarrit e futet në Xhennet, ai ka arritur shpëtimin, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues." (Ali Imran:185)
Po, vëllai im, ai është udhëtimi yt për në botën tjetër, është një udhëtim për të cilin e lusim All-llahun që të jetë përfundimi i tij Xhenneti e jo Xhehennemi. Për këtë udhëtim të madh i Dërguari [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] thotë: "Sikur të dinin atë që di unë, do të kishit qeshur pak dhe do të qanit shumë."
Betohem në Atë, që nuk ka Zot që meriton adhurimin pos Tij, sikur të dinim realitetin e kësaj jete dhe vështirësitë e saj, varrin dhe errësirën, Ditën e Gjykimit dhe tmerret e saj... Sirati dhe rrëshqitja mbi të, pastaj të mendojmë Xhennetin dhe begatitë e tij... zjarrin dhe ndezjet e tij do të kishte ndryshuar gjendja jonë. Por ne kemi harruar apo shtiremi se kemi harruar këtë udhëtim... Por jemi dhënë pas kësaj bote e cila nuk peshon tek All-llahu xh.sh. sa fleta e mushkonjës.
Disa prej selefus-salih kanë thënë: “Është pyetur dikush nga ne: A dëshiron të vdesësh? Tha: Jo. Ata i thanë: Përse? Ky tha: Derisa të pendohem e të veproj punë të mira. Atij i është thënë: Puno. Tha: Pastaj do të punoj, vazhdon të thotë: Pastaj do të punoj derisa të vijë vdekja duke mos u penduar e të veproj vepra të mira. Unë jam i bindur se ti nuk dëshiron që të jetë përfundimi yt kështu…
Përkujto vëllai i dashur gjendjen tënde kur do të ankohesh prej agonisë së vdekjes në të cilën është ankuar krijesa më e dashur tek All-llahu xh.sh., Muhammedi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], i cili thoshte para vdekjes: "La ilahe il-la ll-llah, me të vërtetë vdekja e ka agoninë e saj."
Paramendo veten tënde o ti i mjerë, se e ke vdekjen në prag të derës. Meleku i vdekjes qëndron mbi kokën tënde. E gjoksi yt kur të bënë gargara. Edhe shpirti poashtu. Gjuha jote të është trashur. Të janë dorëzuar gjymtyrët… sytë të shtangen (të mbesin të hapura)… të mbyllet dera e pendimit për ty… Të djersitet balli. Atyre që janë rreth teje u shtohet të qajturit, e ti rënkon, kurse ti je në një vështirësi të madhe, s'ka kurrfarë shpëtimi dhe ikje, shikoje këtë çështje të madhe pas çdo kënaqësie dhe mirësie, dhe është kryer me ty caktimi (kaderi)…Pastaj ngritet shpirti yt në qiell… Ah, për atë të lumturin apo për të dëshpëruarin:
"Përse pra, kur arrin shpirti në fyt, E ju në atë moment shikoni (se ç'po ngjet), E ne jemi më afër tek ai se ju, po ju nuk shihni, Dhe përse nëse nuk jeni përgjegjës (për vepra), (Përse) nuk e ktheni atë (shpirtin të mos dalë), E nëse (ai i vdekuri) është prej të afërmëve (të Zotit), Ai ka (te Zoti) kënaqësi, furnizim të mirë dhe Xhennet të begatshëm, Po në qoftë se është nga të djathtët? Pra, ty të qoftë selam prej të djathtëve (i thuhet), E në qoftë se është prej gënjeshtarëve të humbur, Mirëseardhja e tyre është pritje me ujë valë. Dhe djegje nga zjarri i Xhehennemit, E s'ka dyshim se kjo është ajo e vërteta e sigurtë, Pra ti lartëso Zotin tënd të madhëruar." (El-Vakia: 83-96)
Një ditë Harun Rashidi ka përgatitur ushqim, ka stolisur mexhlisin e tij dhe e ka ftuar Ebu Atijen të cilit i ka thënë: "Na përshkruaj neve atë që kemi prej mirësisë së kësaj bote? Eshtë përgjigjur:
Jeto sa të duash i shëndoshë nën hijen e pallatit të lartë. Rashidi tha: Bukur, pastaj? Nxitojnë kah ti me gjëra që i dëshiron në mëngjes dhe në mbrëmje. Tha: Shumë mirë, pastaj çka? Kur shpirtrat bëjnë gargara nën hijen e dridhjes së gjoksit. Atëherë do të jeshë i bindur se nuk ishte tjetër vetëm se mashtrim.
Filloi të qajë Harun Rashidi, e një njeri nga ata që ishin të pranishëm i tha Ebu Atijes të dërgoj emiri i besimtarëve që ta gëzosh, ndërsa ti e pikëllove. Rashidi tha: Lëre atë se ai pasi që na ka parë në këtë gjendje na ka tërhequr vërejtjen.
Po, vëlla, të mjafton vdekja si këshillë, mjafton vdekja të jetë plagë (lëndim) për zemrat, shkaktar për të bërë sytë me lotë… Ndarje prej shoqërisë…shkatërruesin e kënaqësive… Vdekja... ndërprerës i dëshirave.
O ti i mashtruar nga kjo botë! O ti që ia ktheve shpinën All-llahut! O ti i pakujdesshëm ndaj urdhrave të Zotit tënd! O ti që çdo herë që të këshillonin këshilluesit, të pengonte epshi dhe dëfrimi yt nga pranimi i këshillës! O ti që je dhënë pas epsheve dhe që të mashtron shpresa e gjatë, a ke menduar në këto çaste nëse mbetesh, në atë që je? A e din se çka do të ndodhë me ty në çastin e vdekjes, me bindshmëri do të thuash në vete La ilahe il-lall-llah, jo o vëlla, nëse mbetesh me devijimin, gafletin dhe refuzimin tënd në çast të vdekjes nuk mund që ta thuash këtë fjalë, por do të shpresosh që të kthehesh në dunja: "E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja ai thotë: O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompenzoj atë që e leshova! Kursesi (kthim nuk ka) e kjoështë vetëm fjalë që e thotë ai." (El-Mu'minun: 99-100)
Përse e thotë këtë fjalë pas përfundimit të jetës. Vëllai im, a e di se kur do të vdesësh? E ku do të vdesësh? Jo, vall-llahi! Me të vërtetë ti nuk e di këtë, pra, përse e vonon pendimin dhe e len për ditët tjera. Lexoe këtë ngjarje ndoshta do të këshillohesh.
Më ka treguar një njeri këtë ngjarje, për të cilin shpresoj se është nga të sinqertit, një i ri i cili i ndodhi një rast tragjedik dhe shpejtoi një polic nga ai te vetura e tij që ta kërkon atë dhe e pa të riun se po i afrohet vdekja, dëgjoi nga ai duke gargaruar, ndërsa ky i tha atij: Thuaj: La ilahe il-lall-llah, e i riu e ngriti gishtin tregues në qiell dhe tha: La ilahe il-lall-llah, pastaj u nda nga kjo botë, pasi që është larë i vdekuri dhe i është falur namazi, ky polic shkoi te shtëpia e familjes së të riut, që të lajmërojë se biri i tyre ka thënë shehadetin para se të vdes, e iu afrua atyre dhe u tha: "Ju përgëzoj se biri i juaj ka thënë shehadetin para se të vdes, familja e të riut, i thanë policit: ne të përgëzojmë ty se biri ynë është penduar dy javë para ngjarjes."
"Pendimi i pranueshëm te All-llahu është vetëm ai i atyre që e bëjnë të keqen në mos dije e pastaj shpejt pendohen, të tillëve All-llahu ja pranon pendimin, se All-llahu është më i Dijshmi më i Urti. Nuk është pendimi (i pranueshëm) I atyre që vazhdimisht bëjnë pune të këqija dhe vetëm atëherë kur t'i vjen vdekja ndonjërit prej tyre, të thotë:Unë tash u pendova!" (En-Nisa: 17-18)
Po vëllai im: "Agonia e vdekjes i vjen me atë të vërtetë (i zbulohet çështja e Ahiretit)." (Kaf: 19)
Paramendo pas tërë kësaj, ndërsa je duke hyrë në varreza i mbajtur mbi kraharorët e njerëzve pasi që ishe vetë ai, i cili i mbaje dhe i vizitoje të vdekurit. Ah, sikur ta dije çka ndodhë me xhenazen tënde, a do të thuash shpejtoni, shpejtoni, apo do të thuash: o mjer për mua ku do të shkoni me atë, pastaj do të zbresin në varrin tënd me të dashurit tu, me të afërmit. Të vendosin në shtresën e tokës, i renditin dërrasat në varrin tënd, ndërpritet arritja e dritës te ti, pastaj fillojnë e hedhin dhé mbi varrin tënd… Thotë njëri prej tyre: kërkoni falje për vëllain tënd, kërkoni që ta përforcojë All-llahu xh.sh., sepse ai tash pyetet. Pastaj shkojnë e të lënë ty, po, të lënë ty të vetëm në atë errësirë të tmershme, mbi ty dhe nën ty dhé, dhe në të djathtën dhe në të majtën tënde dhé, dhe pastaj të kthehet shpirti yt në trup, të vijnë dy melekë të zinj dhe të kaltër, njëri quhet Munker e tjetri Nekir, të ulin dhe të qortojnë, të pyesin: Kush është Zoti yt? Cila është feja jote? Kush është pejgamberi yt? Me çka dëshiron të përgjigjesh?
Nëse ke qenë gjatë jetës tënde i penduar, i sinqertë, besimtar, All-llahu do të përforcojë në atë moment: "All-llahu forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër…" (Ibrahim: 27)

Vazhdon...